Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG | Aaly

Account verwijderd

schreef:
Hij trok zijn mond al open om te protesteren, maar ze duwde bijna direct haar vinger tegen zijn lippen om hem de mond te snoeren. Hij sloeg zijn armen over elkaar en bromde. Hij was heus geen eikel, hij vond het gewoon vreemd dat iedereen een geromantiseerd beeld had van ongeluk. Hij had een hoop ongeluk meegemaakt en hij kon je zeggen dat het allemaal echt niet zo mooi was.
Zachtjes streelde hij over haar haren toen ze haar hoofd op zijn schouder legde, waarna hij een kusje op haar hoofd duwde. Hij vond haar niet vervelend, helemaal niet zelfs. Van alle mensen die hij kende, was Lily het minst vervelend. Ze zorgde voor een hoop positiviteit in zijn leven. Positiviteit die er voorheen nooit geweest was.
'Ik weet dat ze machtig zijn,' mopperde hij. Elke keer als Lily hem kuste, werden zijn gedachten verzet. Hij dacht dan alleen maar aan haar, aan hoe graag hij bij haar was. Hij glimlachte toen ze zei dat ze blij was dat hij zijn verjaardag niet zo erg vond. Hij vond het inderdaad niet erg, niet eens een heel klein beetje. Alle zorgen die hij gehad had voor vandaag, waren verdwenen. Nu was het alleen Lily en hij en verder helemaal niks of niemand waar hij zich druk over hoefde te maken. Morgen zou hij wel weer verder zien.
Lily gaf hem natuurlijk niet de keuze om gewoon niet te dansen. Helaas, want hij was daadwerkelijk niet echt een fan. Waarschijnlijk omdat hij het gewoon nooit deed, maar goed. Een grijns verscheen op zijn gezicht en hij liet zijn handen naar haar heupen glijden. Ze had gelijk, dat deed hij graag. Als hij de kans had, deed hij dat. Of haar achterwerk, daar was hij ook een fan van.
Hij wist dat hij geen keuze had, dus uiteindelijk volgde hij het ritme van de muziek maar gewoon een beetje. Hij vond het niet erg op deze manier, het voelde wel rustig. Hij drukte een kusje tegen haar hoofd en glimlachte toen. Dit was waarschijnlijk de beste verjaardag die hij ooit gehad had.
'Ik ben nog steeds heel erg blij dat ik naar het project ben gegaan,' gaf hij zacht toe. Hij had het zelf helemaal niet gewild, maar hij had het Nathan beloofd en hij had zijn belofte niet kunnen breken. Nu was hij ontzettend blij dat hij die dag gegaan was.

Account verwijderd

schreef:
Ts:

Lily kreunde zacht terwijl ze naar de badkamer slenterde met haar hand tegen haar voorhoofd. Ze voelde zich verschrikkelijk. Haar hoofd voelde alsof het elk moment kon ontploffen. Steken links en rechts. Lily zuchtte zacht en leunde met haar ellebogen op de wastafel. Ze wist wat er mis was.
Ze wist door wat het kwam, of in feite door wie. Maar natuurlijk moest ze haarzelf weer wijsmaken dat het allemaal wel overging, dat het niet zijn schuld was. Ze haatte het dat ze had gelogen tegen hem. Ze had hem verteld dat alles goed ging met haar, dat ze gewoon een beetje hoofdpijn had. Dat was verre van waar. Het ging niet goed met haar. Ze ving zijn aura te vaak op. Zijn gave nam haar gave beetje bij beetje toch zich.
Het zou Aarons hart breken mocht hij het te weten komen, mocht hij weten dat hij voor een paar kleine probleempjes zorgde. Niet eens hij, maar zijn gave. Hij kon er niets aan doen. Het was niet zijn fout. Maar hij zou het wel zien als zijn fout. Hij zou het zichzelf wijsmaken en weglopen van zijn problemen. En zijn probleem was zij. Soms dacht ze dat het beter was als ze elkaar niet kenden, als hij nooit naar het project was gekomen. Ze zorgde voor te veel drama in zijn leven. En dat wilde ze niet.
Haar gave was maar nutteloos. Lily was er niets mee. Niemand zei ooit dat ze een leuke gave had, een machtige gave. Ze vond het fucked up. Waarom was zij degene die niets kon bijdragen aan de maatschappij?
Lily beet op haar onderlip en haar adem stokte toen door haar knie zakte. "Fuck" gromde ze zacht. Dit ging verre van goed. Ze nam haar gsm uit haar broekzak en typte het noodnummer in.

Account verwijderd

schreef:
'Wat heeft ze met je gedaan?' vroeg Nathan, duidelijk verbaasd. Hij fronste, waarna hij een trek nam van zijn sigaret en hij vragend naar Nathan keek. Nathan was high, maar hij leek nog wel redelijk aanspreekbaar te zijn vandaag, dat was wel eens anders geweest.
'Die vrouwen die hier net langsliepen wilden je en je keek ze niet eens aan,' lachte Nathan luid. Hij keek kort om, naar het drietal vrouwen dat de andere kant op liep. Korte rokjes, hoge hakken, lang haar, eigenlijk had hij niet eens iets anders verwacht. Hij hief zijn schouders op, het interesseerde hem niet meer. De afgelopen weken waren relatief goed gegaan. Discussies gingen ze lang niet altijd uit de weg, maar verder liep alles goed. Hij sliep regelmatig bij Lily en hij had zelfs zijn best gedaan om te leren koken. Hij voelde zich beter, gelukkiger.
'Ze moet wel geweldig zijn in bed,' merkte Nathan met een grijns op. Hij negeerde de subtiele vraag. Hij klaagde niet over Lily en haar prestaties in bed. De afgelopen tijd was het echter sterk afgenomen. Lily voelde zich vaak niet lekker. Ze had hoofdpijn, was duizelig of misselijk en zo nu en dan trof hij haar wel eens aan boven het toilet. Hij vond het niet erg, hij vond het voornamelijk vervelend dat ze zo ziek was. Het was maar een griepje, het zou binnenkort wel overgaan, dat was wat ze hem elke keer vertelde. Hij was geen dokter, dus hij geloofde haar. Als het fout zou zijn, zou ze vast wel naar de dokter gaan, ze was verstandig genoeg.
'Over Lily gesproken, ik heb haar beloofd dat ik over uurtje bij haar zou zijn.' Tegenwoordig was zijn telefoon wel altijd opgeladen. Hij keek er kort naar, maar duwde de telefoon weer terug in zijn broekzak toen hij zag dat hij geen berichten had. Eigenlijk kreeg hij zelden berichten. Hij gaf zijn nummer nooit aan vreemden en de enige die hem zo nu en dan wel een berichtje stuurde, was Lily. Hij checkte zijn telefoon echter niet zo regelmatig, maar hij probeerde het zichzelf wel aan te wennen.
'Heb je je ma nog gezien de afgelopen tijd?' vroeg Nathan. Hij knikte. Hij had haar enkele dagen geleden opgezocht, ze was altijd rond de dealers te vinden. Ze was een zielig hoopje geweest, maar er was niets wat hij voor haar kon doen. Hij had een poosje naast haar gezeten, tegen haar gepraat, maar ze was er niet bij geweest. Op het moment dat ze weer iets helderder geworden was, was ze gaan smeken om geld. Hij was weer vertrokken.

Account verwijderd

schreef:
Een uur later opende Lily haar ogen pas, om zichzelf te vinden in het ziekenhuis. In paniek keek ze om haar heen. Oh god, wat was er gebeurd? Was ze gevallen? Oh ja, ze was waarschijnlijk wel gevallen. Ze viel nogal vaak te laatste tijd. Niet zo aangenaam. Haar benen stonden vol met blauwe plekken. Voornamelijk haar knieeën.
Lily gromde zachtjes en duwde zichzelf heel voorzichtjes recht, om weer neer te vallen op het bed. Ze had de energie niet om recht te zitten. Waarschijnlijk had ze zich al een hele tijd niet zo slecht gevoeld als nu. Nu was het verschrikkelijk.
God, Aaron wist niet dat ze hier was. Ze geloofde niet dat iemand hem had gebeld. Zou hij zich zorgen maken? Ze wist dat ze hadden afgesproken vandaag, maar ze wist niet hoe laat het was. Straks zou ze het wel even vragen.
Lily keek op toen ze de deur hoorde opengaan. "Ah, je bent wakker, mevrouw Marrek, maakt u maar geen zorgen, alles komt in orde" Een verpleegster glimlachte vriendelijk naar haar en schonk een glas water in dat Lily snel opdronk. "Herinnert u zich nog wat er is gebeurd?" Lily aarzelde kort en dacht na. Haar hoofd voelde al wat beter aan. "Ik voelde me duizelig?" vroeg Lily, toch wat aarzelend. "En ik heb het noodnummer gebeld" besloot ze. Dat moest wel gebeurd zijn, toch?
De verpleegster knikte en keek haar aan. "Je hebt een nogal harde val gemaakt, je hoofd heeft de rand van de wastafel geraakt" Lily kreunde. Die verdomde wastafel. Typisch dat het haar weer moest gebeuren.
"De dokter heeft je even gescand en je dossier ingekeken, straks komt hij wel even met je praten over bepaalde dingen die hem zijn opgevallen." Lily knikte. Ze wist wel welke bepaalde dingen dat waren.
"Ik denk dat mijn mobiel nog thuis ligt, zou ik even mijn vriend mogen bellen?" De verpleegster aarzelde. "De dokter heeft geadviseerd om zoveel mogelijk te rusten, maar als u me zijn nummer geeft, wil ik wel even een telefoontje maken." Lily knikte dankbaar en schreef Aarons nummer op een blaadje. "Dankjewel" mompelde ze zacht.
God, hoe zou hij reageren?

Account verwijderd

schreef:
De rest van het uur was redelijk snel verlopen. Hij had wat met Nathan rondgelopen en was vervolgens naar Lily's appartement gelopen. Hij was iets te laat, maar hij dacht dat dat geen probleem zou zijn. Normaal gesproken was hij wel op tijd, maar het was ontzettend druk buiten.
Hij gaapte terwijl hij de trappen op liep, waarna hij op de juiste etage door de gang liep. Lily's appartement bevond zich helemaal achterin, maar zonder een joekel van een kast in zijn handen ergerde hij zich daar niet aan. Hij stak de sleutel in het slot, maar keek op toen iemand anders in de gang verscheen. Een schuine glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij Lily's buurman zag. Hij had zich op een wel heel erg speciale manier voorgesteld aan de man.
'Aaron is het toch?' Hij knikte, waarna hij de sleutel omdraaide. De man liep echter niet weg, maar bleef naar hem kijken. Een beetje vragend keek hij terug.
'Ik ben bang dat ze je nog niet gebeld hebben. Lily is er niet, Aaron. Ze hebben haar ongeveer een uur geleden meegenomen naar het ziekenhuis.' De grond zakte onder zijn voeten vandaan. Verdwaasd keek hij naar haar buurman, niet zeker over wat hij moest zeggen. Lily had gezegd dat ze alleen wat hoofdpijn had, dat er niks aan de hand was. Hij draaide de deur weer op slot en haastte zich het gebouw uit, haar buurman achterlatend. Er waren drie ziekenhuizen in de buurt. Hij vloekte, hij kon ze alle drie afgaan, maar wat als hij dan te laat zou zijn? Hij haalde een hand door zijn haren, gefrustreerd. Op dat moment ging zijn telefoon.
'Hallo, ik ben op zoek naar de vriend van Lily Marrek.' De stem aan de andere kant klonk kalm, maar iedereen in het ziekenhuis was altijd kalm.
'Dat ben ik,' antwoordde hij. Voor iemand die momenteel omkwam van de stress, klonk hij zelfs rustig. Hij keek om zich heen, maar hij wist niet waar hij naar zocht.
'Je spreek met Nola van het RWZ. Ik moet u helaas informeren dat uw vriendin momenteel bij ons in het ziekenhuis ligt. Zou u naar hier kunnen komen? Bij de receptie kunnen ze u vertellen waar u moet zijn.' Natuurlijk stemde hij direct in. Enkele minuten later stond hij al bij de receptie van het RWZ. Hij kon zijn gaven niet onder bedwang houden als hij zich slecht voelde. Hij bezat dezelfde gave als haar moeder, hoewel hij deze ook zou verliezen over ongeveer een maand.
'Ik kom voor Lily Marrek.' De vrouw achter de receptie wees hem de weg en hij haastte zich de trappen op en de gangen door. Uiteindelijk vond hij de kamer waar hij naar zocht. Hij duwde de deur open en keek naar Lily. Ze lag in het bed bij het raam. Hij haastte zich naar het bed, waarna bezorgd naar Lily keek. Ze zag bleek en de bult op haar hoofd vertelde hem al dat ze flink door iets geraakt was.
'Wat is er gebeurd?' vroeg hij voorzichtig. Hij ging op de stoel bij het bed zitten en streelde haar haren even aan de kant.

Account verwijderd

schreef:
Lily gaapte zacht en draaide zich vermoeid weer om toen de verpleegster weg was. Haar ogen gleden echter al snel weer door de kamer. Er waren drie bedden, maar zij was de enige die er lag. Goed, want ze hield niet van drukte als ze zich zo slecht voelde. Ze kon niet rusten als er andere mensen naar haar keken, behalve als die persoon Aaron was, dan kon het wel nog.
Ze beet op haar onderlip. Ze had niet moeten liegen tegen Aaron, maar ze wist ook wel dat ze niet anders kon als ze hem niet wilde kwijtraken.En dat wilde ze zeker niet. Het was de schuld van haar stomme gave. Ze wilde hem nooit de schuld geven van zoiets, dus gaf ze zichzelf maar de schuld. Hij kon het niet aan. En ze wilde hem niet overbelasten met zo'n dingen. Hij had het de laatste tijd al druk genoeg met zijn moeder en hij moest niet nog meer shit krijgen om over te piekeren. Het was niet goed voor hem. Hij verdiende zoveel beter. Ze wilde dat hij gelukkig was. Ze wilde niets liever.
Ze keek op toen de deur weer openging en glimlachte geforceerd toen ze Aaron zag. Oh god, die bezorgde blik op zijn gezicht... Ze moest er wel niet goed uitzien. Ze dwong zichzelf om op haar zij te liggen om hem aan te kijken en raakte zijn hand aan toen hij haar haren aan de kant streelde. "Don't worry, ik was gewoon wat duizelig en ik ben gevallen" loog ze. Shit, waarom bleef ze liegen tegen hem? Ze had nooit eerder gelogen tegen hem... Lily beet op haar onderlip. Ze kon dit niet eeuwig volhouden. "Wel..ehmm, eigenlijk is er wel een beetje meer aan de hand, maar het is niet zo heel ernstig..." begon ze heel voorzichtig. Ze controleerde zijn gezicht. "Wat nou als jouw gave toch een klein beetje een invloed heeft op mijn gave?" Ze keek hem aan en kreunde toen ze zijn aura in een flits zag veranderen. "Aaron! Het is heus niet zo erg, ik heb gewoon wat last van duizeligheid en misselijkheid, en mijn gave wordt een ietsiepietsie beetje zwakker, niets om je zorgen over te maken" mompelde ze schuldig. Shit, ze wist dat hij zo zou reageren. "Het spijt me" Ze probeerde zijn hand aan te raken en fronste toen hij die wegtrok.

Account verwijderd

schreef:
Ze had nog een poging gedaan om naar hem te glimlachen, maar die was behoorlijk mislukt. Hij had wel opgemerkt dat Lily er de laatste tijd slechter uitzag, maar hij had het geweten aan haar griep. Nu had het echter een hoogtepunt bereikt, hij had haar nog nooit zo moe en bleek gezien en als hij eerlijk was, schrok hij er wel een beetje van. Toen hij gisteren weggegaan was, had ze er vele malen beter uitgezien.
Hij zuchtte toen ze zei dat ze duizelig was en vervolgens was gevallen. Het was stom, maar ze zou er wel weer overheen komen. Deze keer zou hij er echter wel op hameren dat ze naar de dokter moest gaan en hij zou niet weggaan voor ze zich beter voelde.
De woorden die volgde, deden hem echter niets goeds. Hij staarde naar haar. Zijn gave had invloed op de hare. Dat ze ziek was, kwam door zijn gave. Voor een tweede keer leek de grond hem onder de voeten vandaan te zakken. Hij wist wel dat het allemaal te mooi was voor woorden. Dat het nooit zo kon zijn als dat hij hoopte.
'Niets om je zorgen te maken? Je ligt verdomme in het ziekenhuis, Lily.' Hij trok zijn hand weg toen ze die probeerde aan te raken. Dat wilde hij niet. Hij wilde niet dat ze überhaupt bij hem in de buurt kwam op dit moment. Hij kwam overeind. Hij wist wel dat hij moest gaan, dat hij niet kon blijven. Elke minuut die hij bij Lily bleef, maakte haar zwakker. Hij schudde zijn hoofd en begon te ijsberen. Hij wist dat hij moest gaan, maar hij wilde niet gaan. Vanaf het begin had hij al gezegd dat dingen voor hem gewoon niet werkten, dat geluk niet voor hem gemaakt was, dat werd nu weeral bewezen.
'Ik ga niet bij je zijn als jij daar ziek van wordt, Lily. Hoe graag ik ook wel bij je ben, dat ga ik niet doen.' Hij moest bij haar weggaan, hij had geen keuze. Hij wist dat zij niet bij hem weg zou gaan. Hij moest zijn spullen pakken en niet meer in de buurt komen. Niet meer naar het project gaan.

Account verwijderd

schreef:
Ze moest zich een beetje groot houden voor Aaron. Hij was nogal overbezorgd. Het ging niet goed met haar, maar het kon altijd erger, toch? Ze dacht positief. Of misschien begreep ze gewoon de ernst van de zaak niet. Dat kon ook. Maar dat weigerde ze zelf te geloven. Lily hield haar hoofd schuin toen hij haar bestudeerde. "Zie ik er zo slecht uit?" vroeg ze hem een beetje grappend, maar toch met moeite. Ze wist dat ze wallen had en bleek was in haar aangezicht, er was een reden dat ze niet naar buiten kwam.
Lily keek hem aan toen hij zuchtte en beet op haar onderlip toen hij naar haar staarde voor enkele seconden. Shit. Ze wist dat hij zich er rot over zou voelen. Ze schrok van zijn woorden en fronste haar wenkbrauwen. "Ik voel me niet zo slecht Aaron" protesteerde ze boos. Ze gromde en dwong haarzelf dan toch om rechtop te zitten, met heel wat moeite. Ze was niet breekbaar, ze was geen porseleinen popjeµ.
Lily sloeg haar armen over elkaar toen hij heen en weer begon te ijsberen. "Doe niet zo" zei ze zacht. De frons op haar gezicht bleef staan. "Maak je nou niet zo'n zorgen" voegde ze eraan toe met een zucht.
Gefrustreerd keek ze hem aan bij zijn woorden en schudde haar hoofd. "No way, je gaat niet weg gaan" Vastberaden richtte ze haar hoofd naar hem op. "Het is niet jouw schuld" voegde ze eraan toe. "Het is mijn nutteloze gave die dit heeft veroorzaakt" Ze wees naar haarzelf. "Mijn fout, niet de jouwe" knikte ze.
Lily beet opnieuw op haar onderlippen toen Aaron luid begon te vloeken. "Stop..." zei ze zachtjes. "Hoe lang weet je het al?" Lily keek op bij zijn vraag. "Een paar weken" mompelde ze. Ze had het niet willen vertellen.

Account verwijderd

schreef:
Ze dwong haarzelf rechtop te zitten, maar hij was niet blind. Hij zag dat het haar heel veel moeite kostte. Daarbij loog ze ook nog dat ze zich niet zo slecht voelde. Ze zag eruit alsof ze doodziek was, hij geloofde niet dat ze zich niet zo slecht voelde. Je zag er niet slecht uit als het het slecht met je ging.
Hij vond het moeilijk om haar aan te kijken terwijl hij nadacht. Hij hoorde haar wel zeggen dat hij zich geen zorgen moest maken, dat hij niet zo moest doen, dat hij niet weg mocht gaan, maar hij reageerde er niet op. Hij had in zijn hele leven maar één keer echt om iemand te geven en hij maakte haar kapot zonder dat hij daar iets aan kon doen. Natuurlijk deed hij dat, want hij was nooit gemaakt om gelukkig te zijn. Zo was hij niet.
'Ik ga wel weg, Lily. Ik ga niet toekijken hoe jij alleen maar zieker wordt, dat ga ik niet doen.' Ze zou nooit gelukkig kunnen zijn met hem, ze zou alleen maar zieker worden. Hij schudde zijn hoofd. Hij was boos op zichzelf, niet op haar. Boos omdat hij zichzelf toegestaan had om om iemand te geven, boos omdat hij niet gezien had dat hij alles veroorzaakt had. Hij kon hier niet blijven.
'Je loog tegen me.' Hij had aan haar gevraagd wat er aan de hand was en ze had tegen hem gelogen. Hij wist niet meer hoe hij zich moest voelen. Hij voelde zich eenzaam en gekwetst, maar ook ontzettend gefrustreerd en boos. Hij had geen idee wat hij nog kon doen hier.
'We kunnen niet meer samen zijn, Lils.' Hij keek kort naar haar, schudde zijn hoofd en duwde de stoel terug op zijn plaats. Hij moest gaan nu, ze had er niks aan als hij bleef. Hij wist dat hij haar zou missen, dat hij weer zou gaan drinken en zou vergeten welke dag het nu precies was. Dat was wat hij altijd deed als hij zich miserabel voelde. Hij keek even naar Lily, maar hij liet zijn blik al snel weer afdwalen. Hij kon niet naar haar kijken, hij wilde helemaal niet meer zonder haar doorgaan.

Account verwijderd

schreef:
Lily beet op haar onderlip en schudde haar hoofd. "Je luistert niet eens naar me" zei ze gefrustreerd toen hij nadacht. Hij negeerde alles wat ze zei. Ze had geen idee of hij zelfs gehoord had wat ze hem allemaal vertelde.
Lily keek hem kwaad aan toen ze hoorde wat hij zei. "Fuck off Aaron, je gebruikt elke kans die je hebt om weg te gaan, besef je dat?" zei ze boos. Het leek soms alsof hij enorm graag van haar weg wilde, en tot nu toe had ze dat constant genegeerd. "Ik ga niet zieker worden, de dokter komt zo" Aaron wist niet eens precies wat er aan de hand was. Hij kon nog niet oordelen, hij mocht niet weggaan. Ze sloeg haar armen over elkaar heen en beet op haar onderlip.
Ze slikte toen ze hoorde wat hij zei en schudde haar hoofd. "Je zou weggaan als ik het je had gezegd, je zou weggaan zoals je dat niet wilt doen" zei ze met een frons. Ze kreunde toen hij niet reageerde. "Kijk me aan en zeg dat je niet zou vertrekken als ik het je eerder had verteld" zei ze boos. Ze snapte niet waarom hij meteen toegaf aan het probleem. Dat hij meteen weg zou gaan.
Lily keek hem aan met grote ogen bij zijn woorden en schudde haar hoofd. Tranen sprongen in haar ogen toen ze hoorde wat hij zei en ze schudde opnieuw haar hoofd. "Het is niet eerlijk Aaron, je geeft het niet eens een kans" huilde ze. Ze was nog nooit eerder in tranen uitgebarst voor hem, maar ze kon zich nu niet tegenhouden.
Lily trok een kussen tegen haar borstkas aan en beet op haar onderlip. "Niet weggaan" snikte ze zacht. "Ik weet dat ik niet tegen je had moet liegen..."

Account verwijderd

schreef:
'Ik maak je ziek, Lily. Wat wil je dan? Dat ik hier blijf en toekijk hoe ik dat doe?' vroeg hij gefrustreerd. Ze kon niet van hem verwachten dat hij dat deed, dat hij maar gewoon bij haar bleef en haar onder zijn aanwezigheid liet lijden. Ze had het zelf gezegd, zijn gave zorgde ervoor dat zij misselijk en duizelig werd. Die misselijkheid en duizeligheid had er nu voor gezorgd dat zij in het ziekenhuis lag.
Hij keek Lily aan, maar hij zei niets. Ze had gelijk, hij was weggegaan als ze het hem eerder verteld had. Hij had haar hart gebroken en het zijne ook, maar hij zag geen andere mogelijkheid. Hun gaven waren niet gemaakt om samen te zijn, ze botsten. Haar gave was een deel van haar en zijn gave van het zijn.
Hij slikte toen hij zag dat de tranen in haar ogen sprongen, waarna ze over haar wangen begonnen te stromen. Lily huilde eigenlijk nooit en hij had haar nog nooit in tranen uit zien barsten. Hij staarde naar haar, onzeker over wat hij nu moest doen. Zijn lichaam zei dat hij naar haar toe moest gaan, zijn hersenen vertelde hem dat hij weg moest gaan, dat het niet goed voor haar was als hij bij haar bleef. Uiteindelijk won zijn lichaam.
Hij duwde Lily voorzichtig iets opzij en ging toen naast haar op het bed zitten, waarna hij haar zacht in zijn armen trok. Hij kon het niet aanzien om haar te zien huilen, hij wilde haar niet verdrietig maken of haar kwetsen. Hij wist ook dat hij dat uiteindelijk altijd deed.
'Ik wil niet weggaan, Lils, maar ik wil je ook niet ziek maken. Ik wil niet dat je lijdt.' Alles wat hij wilde, was dat zij gelukkig was. Ze kon niet gelukkig zijn als ze leed onder zijn aanwezigheid. Hoe blij hij haar ook maakte, ze zou nooit gelukkig kunnen zijn. Hij zuchtte diep en drukte zijn lippen tegen haar hoofd.
'Het spijt me,' mompelde hij. Ze lag al in het ziekenhuis en nu had hij haar ook nog van streek gemaakt. Hij zakte onderuit en trok Lily met zich mee, waarna hij zacht door haar haren streelde en hij zuchtte.
'Misschien moet je maar wat gaan slapen.' Ze zag eruit alsof ze al een paar weken niet meer geslapen had.

Account verwijderd

schreef:
Ze antwoordde niet op zijn vraag. "Ik wil gewoon dat je blijft" herhaalde ze koppig. "Je weet dat ik wil dat je blijft Aaron" zei ze boos. Hij wist dat. Ze zou alles doen als hij bleef. Het kon haar geen zak schelen hoe ziek ze was. Ze had geen spijt van hun relatie.
Lily knikte toen hij niets zei. Ze had gelijk. En hij wist dat ook. "Blijf" herhaalde ze met een frons. Ze hadden wel een paar problemen ja, maar ze dacht dat ze het waard was om voor te blijven. Blijkbaar niet. Ze dacht dat hij liever bij haar bleef. Zij blijf liever bij hem dan iets anders.
Lily veegde met de rug van haar hand haar tranen weg, wat niets hielp. Ze bleven stromen. Ze was moe en emotioneel toch niet meer zo stabiel. Ze haatte zich dat ze zich zo zwak voelde, en als Aaron wegging zou dat alleen maar erger worden. Lily probeerde haar snikjes wat te dempen, maar dat lukte ook al niet. Ze voelde hoe haar lichaam trilde en schudde haar hoofd toen hij haar zacht in zijn armen trok. Ze verborg haar hoofd tegen zijn borstkas en schudde opnieuw haar hoofd.
"Niet weggaan, niet doen, niet doen, niet doen, niet doen" mompelde ze telkens opnieuw. Ze beet hard op haar onderlip en veegde nogmaals haar tranen weg. "Het gaat wel weer beter met me gaan, ga gewoon niet weg" huilde ze zachtjes.
"Ik wil niet tegen je liegen, maar je gaf me nou niet echt een keus Aaron" huilde ze. Ze gaf zoveel om hem, ze haatte het om tegen hem te liegen. Maar ze loog tegen hem als dat betekende dat hij bleef voor haar. Als hij dan nu toch nog wegging, was hij langer gebleven dan wanneer ze het eerder had gezegd tegen hem.
Ze zuchtte bijn opgelucht toen ze weer lag op het bed. Haar spieren deden al pijn van even rechtop te zitten.
"Nee" protesteerde ze koppig. Ze keek hem boos aan. "Dan ga jij weg"

Account verwijderd

schreef:
'Denk je dat ik niet wil blijven, Lily? Denk je nu echt dat ik liever wegga dan dat ik blijf? Waarom zou ik in hemelsnaam graag weg willen bij de enige persoon die me wel gelukkig maakt?' vroeg hij gefrustreerd. Natuurlijk wilde hij niet bij Lily weg, dat was wel het laatste wat hij wilde. Hij zag echter hoe slecht het met haar ging en dat leek ze zelf niet te zien. Ze zag niet hoe slecht het met haar ging en dat allemaal door hem.
Lily stopte niet met huilen. Hij zag dat ze haar tranen weg probeerde te vegen, dat ze probeerde haar gesnik te onderdrukken, maar het wilde niet stoppen. Het brak zijn hart om haar zo te zien. Hij wilde haar niet zo veel verdriet doen, maar hij was bang dat hij haar nog meer verdriet zou doen als hij wel bleef. Hij leek geen goede beslissing te kunnen maken, het was kiezen tussen twee kwaden.
Hij wilde haar vragen wat er zou gebeurde als het niet beter met haar zou gaan, als het alleen maar slechter zou gaan, maar hij besloot het niet te doen. Niet nu ze zo over de rooie was. Hij streelde zacht over haar rug en schudde zijn hoofd. Het waren niet haar leugens die hem zo frustreerden. Hij voelde zich misschien wat gekwetst, maar tegelijkertijd wist hij dat hij het haar niet kwalijk kon nemen. Hij was inderdaad weggegaan als ze het hem eerder verteld had, hij wilde haar niets aandoen.
'Ik ga niet weg als je slaapt, Lils. Je ziet eruit alsof je al weken niet meer geslapen hebt. Ik beloof dat ik hier blijf tot je weer wakker bent.' Het was waar dat hij de neiging had om weg te gaan, maar dat zou hij niet doen als ze sliep. Dat ging hem te ver. Als hij ging, wilde hij dat Lily zich daar bewust van was, dat het een bewuste keuze van hen beide was. Hij streelde weer door haar haren en zuchtte toen. Hij voelde zich rot, maar momenteel was er niks wat ze konden doen.
'Je had moeten zeggen dat het niet goed ging, Lils, dan was ik niet weggegaan gisteren.' Als hij had geweten dat ze zo ziek was, was hij nooit gegaan. Ze had echter beweerd dat het wel ging, dat ze alleen maar een beetje hoofdpijn had en dat ze wel wat pijnstilling zou pakken.

Account verwijderd

schreef:
"Dat denk ik ja" zei ze zachtjes. "Het lijkt soms zo erg alsof je elke reden aanneemt om weg te gaan Aaron" zei ze zacht. "En ik weet dat het zo niet is, maar het kwetst me wel" gaf ze zacht toe. Ze had telkens het gevoel alsof ze iets verkeerds deed, alsof ze haar best niet deed, wat wel zo was. Lily keek hem aan en zei vluchtig sorry. Ze wilde geen dingen uitkramen terwijl ze zich niet goed voelde. Ze was bang dat ze dingen zou zeggen die ze niet meende.
Ze kroop wat beter in zijn armen en verslapte haar grip lichtjes om het kussen toen hij zijn armen beter om haar middel sloeg. Lily beet op haar onderlip en keek hem aan. Ze was vermoeid, dat was alles. Ze huilde normaal gezien nooit zo vlug en nooit zoveel, maar nu was het toch gebeurd. "Waarom huil ik als jij erbij bent, ik vind het niet leuk als mensen me zien huilen" gromde ze terwijl ze haar ogen nogmaals afveegde. Ze was niet zwak. Ze huilde niet elke dag. Ze was gelukkig bij hem.
Lily keek aan toen ze hoorde wat hij zei. "Ik slaap nog wel een beetje" protesteerde ze. Ze sliep wel nog af en toe, gewoon niet zo veel meer en niet meer zo goed. Maar ze sliep echt wel nog. Lily krulde haar benen op tegen hem aan en knikte bij zijn woorden. "Maar je had het Nathan beloofd en Nathan zei al tegen me dat ik je van hem stal" Ze trok een pruillipje naar hem. "Ik wil dat hij me mag" gromde ze. Hij had niet zo veel vrienden, maar ze wilde zeker dat zijn enige vriend hem mocht. Dat wilde ze zeker.
Ze gaapte zacht en sloot haar ogen voor een seconde. "Ik kan nog niet slapen, want zo komt de dokter" merkte ze op.

Account verwijderd

schreef:
Hij zuchtte diep toen ze hem vertelde dat het haar kwetste. Hij reageerde er niet op, wetende dat hij voor een nieuwe discussie zou zorgen. Het was helemaal niet zo dat hij elke reden aannam om weg te gaan. Zodra hij echter dacht dat het beter voor haar was als hij ging, dan ging hij. Hij wilde niet de reden zijn dat zij ongelukkig werd, hij wist maar al te goed hoe het was om ongelukkig te zijn. Dat kon hij haar niet aandoen. Toch kon hij het nooit goed doen. Als hij wegging, zou ze gekwetst zijn en als hij bleef, zou ze ziek zijn. Wat hij ook deed, het zou altijd verkeerd zijn. Het frustreerde hem dat het nooit goed zou zijn, want hij wilde het zo graag goed doen.
'Ik ga je wel vaker zien huilen als ik bij je blijf.' Als hij bij haar zou blijven, zouden er wel meer problemen op hun pad komen. Als hij bij haar zou blijven, hadden ze nog ruim vijftig jaar te gaan. In die vijftig jaar zou ze geheid nog eens in huilen uitbarsten. Of dat nu door hem kwam of niet, het zou gebeuren.
'Niet genoeg.' Hij wist niet hoeveel Lily sliep. Als hij bij Lily sliep, viel hij altijd als een blok in slaap. Bij haar voelde hij zich op zijn gemak, een betere plek om te slapen was er voor hem niet.
'Je weet dat hij dat niet meende, Lils.' Hij geloofde niet dat Nathan serieus vond dat Lily hem van hem stal. Vroeger was hij ook niet zo uitzonderlijk vaak bij Nathan geweest. Wel vaker dan nu, maar het was niet alsof hij normaal gesproken de halve week bij Nathan doorbracht.
'Beloof je dan dat je daarna gaat slapen? Ook als je naar huis mag?' Hij geloofde niet dat ze naar huis mocht, maar als ze dat wel mocht, dan wilde hij straks niet te horen krijgen dat ze niet had belooft dat ze thuis zou slapen. Hij drukte een kusje tegen haar wang.
'Ik ben wel heel graag bij je, Lils. Ik wil niet weggaan.' Het liefst zou hij gewoon bij haar blijven, maar helaas voelde hij een verplichting naar zijn moeder toe, ondanks dat ze nooit echt voor hem gezorgd had.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld