Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG | Aaly

Account verwijderd

schreef:
Ze keek hem aan toen hij diep zuchtte en schudde haar hoofd. "Niet zuchten" gromde ze. Ze verstopte haar hoofd onder een kussen en dacht na. Ze wist wel dat hij wegging omdat hij dacht dat het goed voor haar was. Maar dat was het niet. Ze wist dat hij wel goed voor haar was. Dat ze zich beter voelde met hem. Ze wilde bij hem blijven. Hij zou haar alleen maar kwetsen als hij wegging, dat was alles. Hoezo zou dat goed zijn voor haar?
Lily keek hem aan met een frons toen hij dat zei. "Je blijft?" Hoopvol keek ze hem aan. "Dan maakt het me niets meer uit als je me ziet huilen" Ze keek hem aan met een knikje. "Zeker" mompelde ze. Het kon haar niets schelen of hij haar zou zien huilen, als hij maar bleef, dat was het enige wat telde. Aaron had haar leven door elkaar geschud, maar positief.
Lily keek hem aan toen hij zei dat ze niet genoeg had geslapen. "Ik kan niet beter slapen als je weggaat" gromde ze. Ze had genoeg argumenten klaar om op hem af te vuren als hij besloot wel weg te gaan. Er waren genoeg goede redenen. Lily keek hem aan met een zucht en gaapte.
Ze knikte. "Dat weet ik, maar jij leek ook wel zin te hebben om naar Nathan te gaan en Nathan is gezellig" merkte ze op. Ze leunde met haar hoofd op zijn schouder. "Dussss, ik gunde het je, je hebt toch ook wel eens nood aan een mannendagje?" protesteerde ze. Zij ging soms ook naar vrienden...of nja, eigenlijk niet... "Aaron...is het normaal dat Shaunee me nog steeds niet gebeld heeft?" Ze aarzelde. Sinds het dineetje had geen van de twee iets van zich laten weten. "Ze zijn het gewoon een beetje vergeten he?"
Lily knikte braaf toen hij vroeg of ze ging slapen. "Beloofd" knikte ze. Ze glimlachte lichtjes toen hij een kusje drukte tegen haar wang.
"Blijf dan" mompelde ze. Ze duwde haar lippen tegen zijn lippen aan. "Blijf" Ze kuste hem opnieuw.

Account verwijderd

schreef:
Bijna automatisch had hij de neiging om opnieuw te zuchten, maar hij weerhield zichzelf ervan. Nu was dat geen goed idee. Lily was ziek en ze moesten zich richten op het beter worden. Pas als ze weer beter zou zijn, zouden ze het erover kunnen hebben, maar niet nu.
'Ik blijf wel,' beloofde hij. Voor nu zou hij in elk geval blijven. Hij kon het niet aanzien om haar te zien huilen, hij voelde zich er vreselijk door. Daar kwam nog eens bij dat hij sowieso niet had willen gaan, maar hij zich wel genoodzaakt voelde. Dat was nu nog steeds zo, maar haar huilbui had dat toch een beetje op de achtergrond gezet.
'Ik bedoel alleen dat je nu moet gaan slapen, Lils.' Hij zei niet dat ze beter kon slapen als hij wegging, hoewel hij geloofde dat dat wel zo was. Als hij degene was die haar ziek maakte, zou ze ook beter slapen als hij er niet was. Dan zou ze ten slotte niet ziek zijn. Hij zei het maar niet hardop.
'Niet als jij ziek bent.' Hij vond het inderdaad leuk om naar Nathan te gaan, maar hij had het makkelijk kunnen verzetten. Hij had het ook echt wel prima gevonden om gewoon bij haar te blijven. Hij was al wel redelijk vaak bij haar, maar dat vond hij nooit erg. Hij keek Lily even aan en hief vervolgens zijn schouders op.
'Ik wil niet dat je daar nu aan denkt, Lils. Bovendien ben ik ook niet echt een expert als het om vrienden gaat.' De enige vriend die hij had, was Nathan. Nathan was wel een redelijke vriend te noemen, ondanks dat de man altijd hasj en wiet rookte. Natuurlijk had hij liever gehad dat Nathan dat niet deed, maar ze waren waarschijnlijk geen vrienden geweest als Nathan het niet deed. Ze hadden elkaar wel op die manier leren kennen.
Hij beantwoordde haar kus, maar veel tijd hadden ze niet. De deur vloog open en een middelbare man verscheen in de deuropening. Hij was niet echt oud, maar ook zeker niet jong. De man had een bril op zijn neus en had donkere, grijzende haren.
'Zo, mevrouw Marrek. Ik wil u allereerst verzoeken om te gaan liggen, want uw lichaam is aardig verzwakt. Daar zou ik het graag even over willen hebben, wil u meneer hier graag bij dit gesprek houden?' De man gebaarde even naar hem, waarna hij naar Lily keek. Hij kon natuurlijk ook buiten wachten, dat was geen probleem. Als zij zich daar gemakkelijker bij voelde.

Account verwijderd

schreef:
Lily zag gewoon aan zijn gezicht dat hij weer wilde zuchten, maar dat hij zich inhield, voor haar. Hij was lief. En frustrerend, dat ook wel. Lily ontspande eindelijk toen hij zei dat hij zou blijven. Dan kon ze heel misschien toch wel wat rusten. Een klein beetje, zodat ze nog wat kon slapen. Ze was blij dat hij toch bleef. Een miniscuul glimlachje verscheen op haar gezicht, dankbaar. Ondertussen waren Aaron en zij al even samen. En daar was ze heel erg dankbaar om. Ze hadden het naar hun zin met hun tweetjes, ook al was het de laatste dagen een beetje moeilijker. Ze voelde zich gewoon ziek. Ze was echter nog steeds even dol op hem. Dat zou niets veranderen.Lily zuchtte, ze wilde niet eens slapen. Nou, ze was wel moe maar... Lily keek Aaron aan. "Weet je, ik heb je stiekem een beetje gemist toen je bij Nate was" merkte ze op om de sfeer wat luchtiger te maken. "Heb je gevraagd of hij nog eens komt pizza eten?" Lily gaapte. Ze mocht zijn vriend, hij was altijd vriendelijk. "Ik weet het ik weet het" gromde ze. "De volgende keer zeg ik het je wel als ik me niet goed voel" beloofde ze hem. Ze zou het echt doen. Zolang hij zich er maar beter door voelde. Lily hield haar hoofd schuin. Hij wilde niet dat ze erover nadacht, fine. "Goed goed" mompelde ze. Ze liet haar hand liggen op zijn borstkas en gaapte zacht. Lily keek op toen ze de deur hoorde openzwaaien. "Goeiendag" mompelde ze slaperig. Ze keek op en hield haar hoofd schuin. "Dokter Saroyan?" Ze las zijn naamplaatje met moeite.De man glimlachte kort en Lily ging gehoorzaam weer goed liggen. Lily knikte bij wat hij zei. "Ja, ik wil dat hij blijft" mompelde ze. Ze keek Aaron aan. Wilde hij blijven? Ze snapte het als hij dat niet wilde.

Account verwijderd

schreef:
Ze ontspande wat, wat betekende dat ze haar zorgen in elk geval eventjes liet varen. Zijn zorgen waren niet verdwenen, maar hij onderdrukte ze. Hij zou zich nog steeds zorgen maken, maar niet als zij bij hem was. Ze kon het niet zo goed aan als hij ergens mee zat. Wel als het om iets ging wat niets met haar te maken had, maar zodra het om haar ging, werd het een ander verhaal.
'Je hebt me gemist?' vroeg hij geamuseerd. Hij had niet verwacht dat Lily hem zou missen. Hij sliep best wel veel bij haar, dus hij dacht dat ze het wel fijn zou vinden om het bed eens een nachtje voor haar alleen te hebben. Hij was bij Nate op de bank blijven slapen, wat duidelijk minder comfortabel was dan Lily's bed.
'Jawel, maar ik heb hem gezegd dat hij niet onder invloed mocht zijn als hij zou komen en daar was hij het natuurlijk niet mee eens.' Nathan was bijna standaard high. De vorige keer dat Nathan en Lily in eenzelfde ruimte hadden gezeten terwijl hij high was, was Lily zelf ook high geworden. Hij hoefde geen herhaling. Hij knikte toen ze hem een belofte deed en liet het daar verder bij.
Heel even keek hij naar Lily, maar vervolgens gleed zijn blik weer naar de dokter. Hij was misschien wel een beetje bang voor wat de man hen zou vertellen.
'Dus, mevrouw Marrek. Zoals u weet heb ik een scan gemaakt, daaruit heb ik helaas moeten opmaken dat uw gave deeltjes opneemt van een andere, redelijk destructieve, gave. Uw gave kan dat niet aan en daar komen uw gezondheidsklachten vandaan. Dat betekent dat de desbetreffende gave uit uw buurt moet blijven of dat u meer pillen zal moeten slikken om dit te onderdrukken. Als u kiest voor meer pillen, schrijven we u een sterkere pil voor, waarvan u er zes per dag in moet nemen. Mocht de desbetreffende gave niet in de buurt zijn, is dat uiteraard niet nodig.' De man keek hen met een wat verdrietige glimlach aan. De man wist niet dat het zijn gave was die Lily ziek maakte, maar hij leek duidelijk een vermoeden te hebben. Hij haalde een hand door zijn haren. Lily slikte al pillen om haar gave onder controle te houden, maar door hem moest ze er alleen nog maar meer slikken.

Account verwijderd

schreef:
Ze liet haar zorgen helemaal niet direct varen, maar ze probeerde wel wat meer te ontspannen. Zich druk maken koste haar te veel energie. Ze raakte er uitgeput door. Lily haatte het dat ze zich zo'n zorgen moest maken. Ze wilde niet dat hij zich zorgen maakte omdat zij zich zorgen maakte. En dat gebeurde wel vaak. Ze staken elkaar aan.
"Ik heb je gemist" herhaalde ze. Ze liet haar vingers glijden over zijn borstkas en pruillipte lichtjes. "Weet je wel hoe koud het is zonder iemand naast me?" klaagde ze. Hij was haar warmte Ze sliep heel graag naast hem, of in zijn armen was nog beter. Ze zou nooit nee zeggen als hij vroeg om voor altijd zo te slapen. Lily glimlachte om zijn blik en gaf hem een por. "Geniet je er nou van dat ik zo graag bij je slaap?" lachte ze.
Lily fronste bij zijn woorden. "Hij mag wel high zijn, ik zorg wel dat ik al mijn pillen heb ingenomen" mompelde ze. "Ik vind het leuk als hij langskomt" Het amuseerde haar hoe de twee mannen met elkaar spraken en elkaar lichtjes pesten. "Hij mag me toch he?" vroeg Lily toch voor de zekerheid. Ze moest het toch nog eens vragen. "En niet als in sexy Bob Marley" verbeterde ze hem met een lachje. Ze schudde haar hoofd en sloot haar ogen kort toen ze weer een beetje duizelig werd. Ze gaapte zacht.
Lily luisterde naar de woorden van de dokter. Ze voelde haar mondhoeken wat naar beneden zakken toen ze hoorde dat ze meer pillen zal moeten snikken. Lily haalde een hand over haar man en beet op haar onderlip. Ze knikte. "Sterkere pillen dan" zei ze zonder enige aarzeling. Lily vond het verre van fijn. Ze haatte de pillen die ze nu moest nemen, en nu zouden er zes bijkomen per dag. Maar Aaron was het waard.

Account verwijderd

schreef:
Een deel van hem vond het fijn dat ze hem gemist had. Waarschijnlijk omdat hij haar ook gemist had. Als hij niet bij haar sliep, wenste hij dat wel deed. Niet alleen omdat hij dan comfortabel in een bed lag, maar ook omdat hij het fijn vond om naast haar te slapen. Zijn nachten waren rustig, hij kreeg slaap zonder om de zo veel tijd wakker te schrikken. Hij voelde zich uitgerust.
'Ik slaap ook graag bij jou, dus ja.' Zelfs als hij niet kon slapen, voelde hij zich rustig naast haar. Haar warmte en regelmatige ademhaling gaven hem iets om op te concentreren. Op die manier kon hij zijn zorgen opzij schuiven en viel hij vaak alsnog in slaap.
'Hij mag je graag, Lils. Maak je nu niet zo'n zorgen.' Vanaf het begin had ze zich al druk gemaakt over Nathan. Ze zou het heel erg vinden als zijn vriend haar niet mocht. Hij had daar helemaal geen last van. Geamuseerd schudde hij zijn hoofd toen ze over sexy Bob Marley begon, zo had Nathan haar genoemd de eerste keer dat ze elkaar ontmoet hadden. Hij zag wel waar Nate het vandaan haalde.
Zijn blik gleed naar Lily toen de dokter vertelde dat ze nog meer pillen zou moeten slikken om haar gezondheidsproblemen tegen te gaan. Bijna wilde hij zich verontschuldigen, maar op het laatste moment bedacht hij zich. Lily zou alleen maar zeggen dat het zijn schuld niet was, dat het de schuld van haar gave was. Als hij de pillen had kunnen nemen, had hij het gedaan.
'Ik wil u ook nog een nachtje hier houden, want u heeft een behoorlijke val gemaakt. Straks komt de verpleegster u eten brengen en zij zal ook direct uw medicatie meenemen. Bij een noodgeval kunt u altijd op de rode knop daar drukken.' De man gebaarde naar de rode knop rechts van het bed en glimlachte vriendelijk naar hen, waarna hij afscheid nam en hij de kamer verliet.
'Ik kan ook gaan vragen of ze medicatie voor mij hebben, dan hoef jij niet zo veel te slikken,' stelde hij voorzichtig voor. Lily slikte al medicatie voor haar gave, het was oneerlijk dat zij er nog meer moest slikken en hij er geen hoefde te slikken. Ze hadden vast ook wel medicatie voor hem, toch?

Account verwijderd

schreef:
Lily liet haar vingers dromerig over zijn armen glijden. Ze begon misschien wel een beetje het effect te merken van de pijnstillers. Lily mompelde wat dingen en gaapte opnieuw. Ze keek naar hem op en haar bleke gezicht klaarde wat vrolijker op toen ze hoorde wat hij antwoordde. "Je slaapt ook graag bij mij?" Herhaalde ze met een lichte glimlach. Dat was fijn om te horen. Dan wist ze dat ze tenminste nog iets goeds deed. Aaron hield er van om bij haar te slapen. Ze kreeg de zweem van de glimlach maar niet van haar gezicht. Het was lief. Ze dachten toch over iets hetzelfde. "Ik maak me geen zorgen" protesteerde ze. Ze kreunde toen ze zijn gezicht zag. "Fine ik maak me wel zorgen" gaf ze toe. "He, doe niet alsof jij niet bezorgd was bij Elliot en Shaunee"gromde ze. Ze had het recht om zich er een beetje zorgen over te maken. Ze noemde het zelf gezonde stress. Lily zuchtte zacht en legde haar hoofd wat beter op zijn borstkas. Ze lag wel heel goed zo. Ze zou nooit willen veranderen van positie. Lily zag Aarons aura veranderen. Hij voelde zich schuldig... En zij voelde zich duizelig. Ze scheurde haar blik van zijn aura af. Ze raakte zijn hand aan en glimlachte. Hij hoefde zich er niet schuldig over voelen. Het ging wel okey met haar. Lily zuchtte toen ze hoorde dat ze nog een nachtje moest blijven. God nee. Ze haatte ziekenhuisbedden ugh. Het was verre van gezellig. Lily bedankte de dokter vluchtig en kroop tegen Aaron. Ze richtte haar hoofd op bij wat hij zei en fronste. "Ik geloof niet dat dat veilig is met al je gaves Aaron" mompelde ze. Het kon bijwerkingen hebben en dat wilde ze niet. "Ik ben gewoon blij dat het goed komt" mompelde ze slaperig. Ze krulde zich op onder de dekens.

Account verwijderd

schreef:
Hij glimlachte even toen hij de glimlach op haar gezicht zag. Natuurlijk sliep hij ook graag bij haar, hij sliep het liefst bij haar. Toch deed hij het niet altijd, want hij wilde haar ook wat ruimte gunnen. Hij wilde niet dat het teveel zou worden, waardoor het misschien uiteindelijk toch niet werkte.
Hij streelde over Lily's arm terwijl ze begon te protesteren, maar hij gaf geen antwoord. Ze lag in het ziekenhuis, hij wilde niet dat ze zich zorgen zou maken over Nathan of Shaunee en Elliot, dat was niet goed voor haar. Hij drukte slechts een kus tegen haar hoofd.
Tijd om te reageren had hij niet, Lily was al in slaap gevallen voor hij überhaupt de tijd had om te antwoorden. Een lichte glimlach speelde rond zijn lippen, ze zag er lief uit als ze sliep, ze opgekruld onder de deken en met haar hoofd op zijn borstkas. Zijn vingers gleden zacht door haar haren en hij sloot zijn eigen ogen kort. Tot de deur opnieuw open ging. Hij opende zijn ogen weer en keek naar de man die in de deuropening verscheen. Hij wist heel goed wie hij was en hij had de neiging om op te staan en weg te lopen. Echter, toen hij aanstalten maakte om het bed te verlaten, gebaarde de man dat hij moest blijven zitten.
'Maak je niet druk, in de loop der jaren heb ik Lily echt al wel meer zien doen dan bij een man slapen.' Hij kon het niet helpen dat hij even geamuseerd naar Lily keek. Ze had hem wel verteld over haar exen, maar niet zo veel over haar exen en haar ouders.
'Aaron, toch?' Hij knikte en schudde de hand van de man, haar vader. Lily had hem al eens verteld dat ze over hem gepraat had, hoewel ze dat onder slechte omstandigheden gedaan had.
'Het spijt me dat ze hier ligt, ik wist niet dat mijn gave haar ziek maakte.' Oliver wuifde met zijn hand en schudde zijn hoofd, waarna hij even over Lily's wang streelde en toen naast het bed ging zitten.
'Het is jouw schuld niet. Het is gewoon pech hebben dat jullie gaven niet met elkaar door een deur kunnen. Lily geeft heel veel om je, Aaron, dat is belangrijker.' Zijn blik gleed even naar Lily, die nog altijd rustig lag te slapen. Hij glimlachte lichtjes, waarna hij weer opkeek naar haar vader en hij knikte. Hij had gelijk, het was belangrijker.
'Ik geef ook heel veel om haar.' Was het gemakkelijker dat te zeggen als ze het niet kon horen? Ja, dat was het. Het was alsof het lot hem dan niet te grazen kon nemen, hoewel hij ook wel wist dat het onzin was. Hij hoorde Lily zuchten, maar ze verplaatste haar been slechts wat en sliep gewoon verder.
'Zorg goed voor haar, wil je? Lily heeft nog wel eens de neiging om haarzelf in de problemen te werken en ze wil de hulp van haar ouders natuurlijk al lang niet meer.'
'Lily heeft er een hekel aan als ik haar wil helpen.' Haar vader begon te lachen, waardoor hij ook even glimlachte. Lily wilde altijd zelfstandig zijn, ze wilde zijn hulp niet.
'Zo is ze altijd al geweest. Toen ze naar school ging, mocht ik haar niet eens meer voorlezen, want ze vond dat ze dat zelf moest kunnen. Mijn vrouw en ik werden elke avond voorgelezen tot ze op een dag besloot dat ze daar te oud voor was,' vertelde Oliver. Hij lachte, zoiets zag hij een kleine Lily wel doen. Waarschijnlijk zou hij daar nog wel een paar grapjes over maken.
'Ik hoorde van Lily dat je het moeilijk hebt, maar desondanks wil ik je toch vragen je best voor haar te doen. Ik heb Lily al heel lang niet meer zo gelukkig gezien als in de afgelopen weken. Als zij jou ook gelukkig maakt, moet je voor haar gaan. Uit eigen ervaring weet ik hoe moeilijk dat is, maar uiteindelijk kan ik je zeggen dat het het echt waard is. Als ik niet voor Ivy gegaan was, was ik nooit zo gelukkig geweest als dat ik nu ben.' Hij knikte, hij wilde zijn best doen. Hij deed ook zijn best.

Account verwijderd

schreef:
Lily hoorde maar half wat Aaron zei. Als hij zelf iets zei. Ze had geen idee want ze viel half in slaap. Lily knikte maar wat terwijl Aaron haar iets zei. Ze gaapte slaperig en genoot van hoe hij haar arm rustig streelde terwijl hij aandachtig luisterde naar haar protest. Ze hield haar hoofd schuin en wiebelde zich goed. Ze glimlachte toen hij een kus op haar voorhoofd duwde. Al snel lag ze volledig in dromenland. Geen besef van wat er werd gevoerd van gesprek in de kamer. Lily werd pas na een uurtje weer wakker. Ze opende langzaam haar ogen en draaide zich een beetje om, om vervolgens weer haar ogen te sluiten. Lily mompelde wat nietszeggende dingen. Ze fronste echter al snel toen ze door haar wimpers een figuur zag zitten op een stoel tegen de muur. Haar hand gleed over de arm die om haar middel lag. Aaron lag naast haar, hij was gebleven. Gelukkig. Lily glimlachte lichtjes en gaapte. "Hoeveel keer ga je nog naar het ziekenhuis moeten hmm?" Lily kreunde. "Pap" gromde ze. Ze wreef door haar ogen en probeerde zich wat recht te duwen. Aaron duwde haar echter al snel weer wat neer. "Ben ik al lang aan het slapen, ben jij hier al lang?"
Verward keek ze de twee mannen aan. "Heb ik iets gemist?" Vroeg ze met een frons. Lily voelde voorzichtjes aan de bult op haar hoofd. "Oh god, ik zit met twee overbezorgde gekken in een ziekenhuis"
Lily trok haar kussen tegen haar hoofd toen ze zag hoe bezorgd ze naar haar keken. "Alles gaat goed" mompelde ze. Lily kroop onder de dekens toch stiekem wat dichter naar Aaron toe. "Dus jullie hebben al kennis gemaakt?"

Account verwijderd

schreef:
Ze hadden wel wat dingen besproken. Oliver had hem veel verteld over Lily als kind, maar ook over zijn eigen verleden. Hij wist wel dat Oliver zijn verloofde verloren had en het leven niet meer had zien zitten, dat hij bij een bende gegaan was en zich vervolgens bij het instituut had gevoegd, maar nu vertelde Oliver hem meer. Uiteindelijk kwam het erop neer dat het het waard was, ondanks alle obstakels. Hoe uitzichtloos het ook leek, als hij gelukkig wilde zijn met Lily, moest hij daar hard voor werken. Hij deed zijn best het allemaal in hem op te slaan, in de hoop dat het hem zou helpen als hij zich niet goed voelde.
Na een tijdje was Lily wat gaan draaien en werd ze onrustig, tot ze uiteindelijk wakker werd. Hij bestudeerde haar. Het was maar goed dat ze haar een nachtje hier hielden, misschien zouden ze haar nog wel langer houden als het morgen nog niet goed ging. Ergens hoopte hij het, hij wilde dat ze beter werd.
Hij hoorde Oliver lachen toen ze gromde dat ze met twee overbezorgde gekken in een ziekenhuis zat. Waarschijnlijk klopte dat wel. Oliver gaf duidelijk heel erg veel om Lily, hoewel hij niet anders verwacht had als hij naar hun relatie keek. Lily hielp haar vader op het project, ze hadden een band met elkaar.
'Jij ook een fijne middag, Lils. Hoe voel je je?' Lily had haar hoofd onder haar kussen verborgen en ze was dichter tegen hem aan gekropen. Hij pakte voorzichtig het kussen van haar hoofd en glimlachte toen. Hij had gepraat met haar vader en hij had niet eens een hekel aan hem. Waarschijnlijk omdat Lily hem niet alles verteld had, maar alles op zijn tijd.
'Ik ben hier al een uurtje en we hebben inderdaad kennis gemaakt. Ik moet van je moeder zeggen dat ze heel veel van je houdt en dat ze nu vast zit op haar werk, maar ze komt vanavond na het werk nog even langs.' Voor hem waren Lily's ouders bijna voorbeeldouders. Vroeger had hij waarschijnlijk een moord gedaan voor dergelijke ouders. Oliver glimlachte even naar hen.

Account verwijderd

schreef:
Lily gromde bij haar vaders woorden. Ze hield haar hoofd schuin en glimlachte lichtjes. "Nog okey" zei ze met een knikje. Lily verstrengelde haar vingers met die van Aaron onder de dekens en legde haar hoofd op zijn schouder. Ze trok een zielig gezichtje toen Aaron het kussen van haar gezicht trok. Ze porde hem licht en glimlachte nogmaals. Ze voelde zich nog steeds wat ziekjes, maar ze wilde gewoon heel graag naar huis. Ze haatte het om gewoon in het ziekenhuis te zitten, niets te doen. Thuis kon ze nog wat schoonmaken ofzo, maar hier, nope.
Ze glimlachte toen haar vader zei dat hij hier al een uurtje was en dat hij inderdaad al kennis had gemaakt mer Aaron. Ze probeerde heel subtiel Aarons aura te lezen. Hmmm, blijkbaar ging het goed. Ze kon de glimlach op haar gezicht niet verbergen. "Hmmm, zeg maar dat ik nog wel eens thuis langskom als ik hier weg ben" beloofde ze. "Ik weet dat ze het nu druk heeft met dat artikel over de amerikaanse nieuwe president" Lily glimlachte en schudde haar hoofd. "Ik bel vanavond wel" Haar moeder haatte het om in ziekenhuizen te zijn. Dat had te maken let haar haat voor naalden. Ze nam het haar zeker niet kwalijk.
Lily gaapte zacht en haalde een hand over haar gezicht haalde. "Hoe laat is het?" Mompelde ze met een frons. "Kunnen jullie me niet naar huis ontvoeren?" Klaagde ze. Ze klopte zachtjes smekend op Aarons borstkas. "Het is hier zo saai" klaagde ze.
Lily keek op en wiebelde heen en weer in haar bed. "Ik voel me goed, don't worry" klaagde ze. "Ik denk dat ik snelle beter word thuis" voegde ze er aan toe.

Account verwijderd

schreef:
Lily had de neiging bij hem te kruipen als ze zich niet goed voelde, dat was duidelijk. Hij glimlachte naar haar en kneep even bemoedigend in haar hand. Het was niet leuk dat ze nog meer pillen moest slikken door hem, maar in elk geval zou ze beter worden. Als ze bij hem weg zou gaan, zou ze die pillen ook nooit meer hoeven te slikken, dus dat scheelde in elk geval.
Hij volgde het gesprek tussen Lily en haar vader even. Ergens was hij wel opgelucht dat Lily haar moeder niet per se hier wilde ontvangen. Haar vader was waarschijnlijk wel genoeg voor een dag. Haar vader was erg vriendelijk en kalm, maar hij vond het niet gemakkelijk. Het ging niet slechts om haar ouders, het ging ook om een stel mensen die hij ook altijd in zijn leven gewild had. Nu verlangde hij er niet meer naar, maar het bleef altijd steken.
'Zes uur, ze zullen je zo je eten wel brengen.' De dokter had gezegd dat ze haar medicatie straks bij het eten al zou krijgen, dus hij ging er vanuit dat ze te eten kreeg. Hij moest nog maar even kijken wat hij zou eten, als hij überhaupt zou eten.
'Nee, je blijft gewoon hier vannacht.' Hij was niet van plan om Lily mee naar huis te nemen, ze was amper in staat om rechtop te zitten. Het liefst had hij dat de dokter haar nog even hier zou houden, tot ze zich beter zou voelen. Hij wilde zeker weten dat het goed met haar ging.
'Je hebt wel wat spullen nodig voor vannacht, Lils. Wil je dat ik die even ophaal?' vroeg Oliver, waarna hij overeind kwam. Het werd waarschijnlijk voor haar vader tijd om te gaan. Hij begreep het wel, Lily was niet alleen en er was ook geen sprake van levensgevaar. Haar vader drukte een kus tegen haar voorhoofd en glimlachte toen. Hoewel hij nooit een vader in zijn leven gehad had, wist hij zeker dat dat een typisch vaderlijke glimlach was. Zo eentje die heel veel vertelde, zonder woorden.

Account verwijderd

schreef:
Lily kroop graag bij Aaron als ze zich goed voelde, en ook als ze zich niet goed voelde. Misschien nu zeker wel omdat ze een beetje moe was en gevoelig. Anders ook wel. Lily duwde een kus op zijn nek en lachte toen haar vader eens grinnikte. "Kan ik erop rekenen dat jullie je gedragen als ik weer naar huis ga?" Lily trok een speelse wenkbrauw op. "Misschien" grapte ze. Ze schudde lachend haar hoofd. "Tuurlijk" klaagde Lily. "Wat denk je nu van me?" grapte ze. Lily wist dat ze zich misschien wel een paar keer slecht had gedragen toen ze jong was. Nou ja, slecht kon je het niet noemen. Ze was wel rebels geweest, dat wel. Lily glimlachte.
Lily zag de opluchting in Aarons aura toen ze zei dat haar moeder niet perse hoefde te komen. Ze snapte het wel, ze zou zich zelf ook zo voelen. Haar vader ontmoetten was genoeg. Hopelijk besefte Aaron nu dat ze geen hekel aan hem zouden hebben. Haar vader had dat ook niet tegen hem. Aaron was een goede man, meer dan een goed man voor haar. Maar ze zouden discussieren als ze dat zei. Dus ze hield maar mooi haar mond.
Ze fronste toen ze hoorde wat dat Aaron zei dat ze zou wel haar eten zouden brengen. "Maar..." Ze gromde toen ze haar vaders blik zag. "Ik heb geen honger" maakte ze haar zin koppig af. Ze was te misselijk en te duizelig om iets te eten. Ze keek Aaron subtiel aan, misschien kon hij haar eten wel opeten.
Ze maakte een klagend geluidje bij zijn woorden. "Ik vind het hier niet fijn" gromde ze. Het was kil en koud en ze lag niet goed. Ze werd liever beter in haar eigen bed. Lily keek Aaron aan met een frons op haar gezicht. Ze wilde hier niet blijven, maar ze wilde zeker geen ruzie maken met Aaron.
Lily keek op bij haar vaders vraag en ze knikte dankbaar. "Graag, en kun je Mikey wat eten geven paps?" Lily gaapte en glimlachte bij de kus tegen haar voorhoofd. "Tot straks, en zorg wat voor haar he Aaron?" Lily rolde met haar ogen. "Ik heb geen hulp nodig!" riep ze haar vader achteraan toen hij wegliep. Lily tokkelde met haar vingers op Aarons arm.

Account verwijderd

schreef:
Geamuseerd bekeek hij Lily toen ze speels naar haar vader keek. Haar vader had al gezegd dat hij wel meer gezien had dan dit, dus dat betekende waarschijnlijk dat hij dit ook wel aankon. Hij kon hen wel vertrouwen, hij was niet van plan ook maar een vinger naar Lily uit te steken. Niet zo lang ze ziek was en al helemaal niet zo lang ze in het ziekenhuis lag. Hij zou haar nog wel kussen, maar meer zou er momenteel niet in zitten.
Hij keek Lily even aan toen ze hem koppig vertelde dat ze geen honger had. Ze zou toch iets moeten eten, anders kon haar lichaam niet aansterken. Hij protesteerde nu echter niet, dat zou hij straks wel doen. Hij wilde geen discussie voeren, maar hij zou het wel doen als dat betekende dat ze iets zou eten.
'Het is maar een nachtje, Lils. Ze houden je echt niet hier zonder reden.' Waarschijnlijk had ze een hersenschudding, daar leek het in elk geval wel op als je de bult op haar hoofd moest geloven. Ze had een flinke klap gemaakt, dat was goed te zien.
Hij lachte toen Lily het niet kon laten om te roepen dat ze geen hulp nodig had. Hij drukte een paar kusjes tegen haar lippen en schudde zijn hoofd.
'Misschien een heel klein beetje hulp?' vroeg hij met een glimlach. Hij sloeg allebei zijn armen om haar heen en trok haar zacht tegen zich aan, waarna hij even zijn ogen sloot. Hij was nog steeds bezorgd, maar hij had iets meer rust nu hij wist dat ze pillen kon slikken en er niets aan de hand zou zijn.
'Je hebt een aardige vader,' mompelde hij. Van tevoren had hij al gedacht dat Oliver vriendelijk was, maar hij wist niet of hij dat ook wel voor hem zou zijn. Nu bleek echter dat dat wel het geval was. Hoe dat kon, wist hij eigenlijk ook niet. Hij was nog steeds niet geweldig voor zijn dochter.
Hij keek even op toen de deur van de kamer opnieuw open vloog, waarna een kar naar binnen geduwd werd. Het was tijd voor Lily om te eten.
'Goedenavond mevrouw Marrek. Hier is je diner,' informeerde de verpleegster. Ze zette enkele bakjes en schaaltjes op het kastje naast haar en hij verliet het bed, waarna hij het tafeltje van het bed naar voren schoof en hij het eten voor Lily plaatste. Hij was niet van plan haar niets te laten eten.

Account verwijderd

schreef:
Ze zag Aarons geamuseerde blik en schudde glimlachend haar bleke gezicht. Ook al voelde ze zich niet zo goed, Aaron maakte haar wel vrolijk. Hij amuseerde haar. Lily glimlachte lichtjes en nam een tijdschrift van het bruine nachtkasje naast haar bed. Ze bladerde verveeld door de VOGUE en schudde haar hoofd toen ze alle modellen zag, precies hetzelfde gekleed. "Saai" mompelde ze verveeld. Ze gaapte en nam een stift uit de lade waarna ze verveeld wat krabbelde in de kantlijnen van het magazine.
Ze trok een wenkbrauw op naar Aaron toen hij haar aankeek. Ze had geen honger, punt uit. Hij kon niet van haar verwachten dat ze een volledig bord opat terwijl ze ziek was. No way. Never. Lily keek hem aan. "Wat ga jij eten?" vroeg ze met een frons. Ze keek naar de telefoon aan de andere kant van de kamer. "Kan ik de receptie bellen en vragen om een extra maaltijd?" Lily gromde toen ze uit haar bed wilde stappen en hij haar terugduwde. "Donaire!" riep ze uit. Ze kreunde en trok het deken dan maar weer over zich. "Verdorie, ik ben niet gehandicapt" protesteerde ze. Ze was gewoon duizelig en misselijk, niets levensbedreigend. Ze moesten niet overbezorgd zijn.
Lily knikte toen hij zei dat het maar een nachtje was. Gelukkig. "Hmmhmmm, beloof je me dat je me hier weghaalt als ik langer dan een nacht moet blijven slapen?" gromde ze. Ze was niet van plan om hier langer te blijven. Nope. Dat leek haar niets.
Lily lachte toen hij een paar kusjes tegen haar lippen duwde, eindelijk. Durfde hij niet toen haar vader er was? Waarschijnlijk niet. Ze vond het niet erg, hij was nog steeds zeer lief.
"Nee, zelfs niet een heel klein beetje hulp" mompelde ze. Ze glimlachte toen hij haar tegen hem aantrok en zijn armen om haar middel gleden. "Fine, misschien een heel klein beetje" gaf ze toe met een glimlachje. "Maar alleen van jou" mompelde ze er nog bij.
"Ik heb ook een heel aardige vriend" voegde ze eraan toe met een glimlachje. "Waarom zou mijn vader niet vriendelijk zijn tegen je?" Ze streelde met haar duim zijn wang. "Maak je niet zoveel zorgen" zei ze zachtjes. Ze duwde een kus op zijn lippen.
Lily kreunde toen de deur van de kamer voor de zoveelste keer weer open ging. Oh god. Eten. Ugh. "Goedenavond" mompelde Lily met een zucht. Ze glimlachte beleefd naar de verpleegster en kreunde toen Aaron het eten voor haar plaatste zonder iets te zeggen. "Aaron, ik ga niet heel het bord opeten" herhaalde ze beslist.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld