Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG | Aaly

Account verwijderd

schreef:
"Ik weeg niet zo weinig" protesteerde ze. Ze nam zijn arm vast en voelde aan zijn spieren waarna ze bedachtzaam keek. "Okey, ik snap het" gaf ze lachend toe. God, ze was dol op zijn armen. Zijn armen waren super, maar dan ook super super super sexy. Niet te overdreven veel spieren, maar juist perfect. En dan zijn tattoeages... God.
Ze was ook wel wat kilo's kwijtgeraakt sinds ze ziek was geworden. Ze had er ongelooflijk veel moeite mee om te eten. Ze snapte echter wel waarom Aaron zich zorgen maakte. Zij zou zich ook zorgen maken als hij niet meer at. Dus ze dwong haarzelf om toch nog zeker de helft van een bord op te eten. En daarna stopte ze wel met eten.
Lily zuchtte zacht en keek hem zielig aan. "Ik eet heel graag noedels" protesteerde ze. Ze wist dat hij wilde dat ze heel heel snel genas. Ze deed echter heus wel haar best. Lily keek hem aan toen hij haar wang zacht streelde en wiebelde met haar hoofd. "Het verbaast me wel dat je geen enkel bord ofzo hebt gebroken" mompelde ze met een lichte glimlach.
Ze lachte lichtjes toen hij haar geamuseerd aankeek, één wenkbrauw aantrekkelijk opgetrokken. Ze maakte een vrolijk geluidje toen hij haar zacht naar hem toetrok en krulde zich meteen op. Ze gaf hem een kusje terug en bestudeerde zijn gezicht. Knapperd. Ze was zo godsamme verliefd op hem.
"Je hebt nog steeds Mikey" mompelde ze met een glimlach. Ze keek hem aan met een grijns en duwde een kus op zijn hals. "Nee, ik slaap ook liever met jou" gaf ze eerlijk toe. Dat was nog een bijkomende reden dat ze zo weing had geslapen. Lily sloot haar ogen voor een paar seconden en duwde haarzelf toen lichtjes overeind. "Gaan we wat netflix kijken?" vroeg ze terwijl ze haar been liet glijden langs zijn been. "Misschien moet ik ook maar eens de haard aanzetten, het wordt hier koud" zuchtte ze. Lily stond voorzichtjes op en sleurde een paar houtblokken naar de haard. He, ze kon gewoon niet in bed blijven liggen.

Account verwijderd

schreef:
Een grijns verscheen op zijn gezicht toen ze toegaf dat ze het snapte. Lily was niet zwaar, maar ze had ook geen ondergewicht. Ze was precies goed. Dat hij trainde, maakte het mogelijk dat hij haar kon dragen, haar gewicht had daar nu weinig invloed op.
'Ik kan nu wel noedels voor je maken, maar vanavond ga je gewoon eten.' Ze zou niet alleen nog maar leven op noedels. Zij had de afgelopen weken een heleboel voor hem gedaan, nu had hij de kans om iets voor haar terug te doen, hoewel hij nooit zo veel kon doen als zij.
'Wie zegt dat ik dat niet gedaan had?' Hij had geen bord gebroken, maar het had zo maar gekund. Hij had wel wat dingen aan laten branden, waardoor hij een hele poos had lopen schrobben voor hij de pannen schoon had gekregen. Uiteindelijk had hij opnieuw moeten beginnen, want hij wilde niet dat Lily aangebrand eten zou eten. Hij was pas gestopt toen het naar zijn mening goed genoeg was.
'Mikey heeft een hekel aan mij,' verzuchtte hij. De kat viel hem aan of bleef ver bij hem uit de buurt, er zat niets tussen. Heel soms vond dat kat het wel fijn als hij hem aaide, maar dat gebeurde maar zelden. Waarschijnlijk was het gewoon een foutje en zag de kat hem aan voor Lily. Hij begreep niet wat hij de kat misdaan had, maar het beest vond hem niet erg aardig.
Hij knikte toen ze voorstelde Netflix te kijken, als zij dat wilde. Hij zou in alles meegaan momenteel, zo lang ze maar rust hield. Dat deed ze echter niet. Hij kreunde toen hij hoorde dat ze de haard aan moest zetten en ze overeind kwam, waarna ze in de weer ging met de houtblokken.
'Babe, blijf nu gewoon eens in bed liggen, je moet uitrusten.' In bed was het niet koud, ze had er geen last van als ze gewoon bleef liggen. Hij stak zijn armen naar haar uit in de hoop dat ze de verleiding niet kon weerstaan en ze weer bij hem kwam liggen. De haard was mooi en het zorgde inderdaad voor warmte, maar als er iemand was die daar niet mee bezig moest zijn, dan was zij het wel.

Account verwijderd

schreef:
Ze lachte om de grijns op zijn gezicht. Hij trainde genoeg en zag er goed uit. Dat moest hij zelf ook wel weten. Zij trainde heel wat minder, en dat kon je ook wel merkten. Ze was blij dat ze niet zwaar was, maar dat was dan ook wel één van de weinige dingen waren ze enorm gelukkig mee was.
Lily fronste bij zijn woorden. "Je weet dat ik dat niet kan opeten he?" klaagde ze. Ze kon niet vanavond ook nog eten. Dat ging gewoon niet. "Fine, we eten wel vanavond nog" mompelde ze met een zuchtje. Ze keek hem aan en glimlachte. Hij wist perfect hoe weinig ze op kon krijgen.
Lily trok een wenkbrauw op bij zijn vraag. "Alles ging toch goed?" vroeg ze verward. Ze schudde haar hoofd toen ze de plagerige glimlach zag die op zijn gezicht stond. "Pestkop" klaagde Lily met een zuchtje. Hij had niets gebroken. Ze porde hem een paar keer. "Zo gemeen" klaagde Lily.
Ze gaf hem een stoot bij zijn woorden maar ontkende het niet. De kat had inderdaad een hekel aan mij. "Dat is dus het voordeel als we een vis erbij nemen, vissen krijgen niet zo snel een hekel aan mensen" glimlachte ze. Ze schoot in de lach om Aarons gezicht en gaf hem een vergevingsknuffel. Oeps. Het was echter wel zo. De vis zou zeker geen hekel aan Aaron krijgen, hopelijk.
Lily schudde haar hoofd toen hij zei dat ze in bed moest blijven. "Gewoon dit" mompelde ze terwijl ze met wat moeite alle houtblokken in de haard kreeg en die vervolgens aanstak. Ze veegde haar handen aan haar broek af en hupte weer in het bed. "Beter" mompelde ze terwijl ze naar de haard keek. Ze had het gewoon koud. Misschien nog wat effectjes van de pillen...
Ze duwde een kus tegen Aarons lippen.

Account verwijderd

schreef:
Ze lachte, dat betekende in elk geval dat ze zich niet zo miserabel voelde dat ze dat niet meer kon. Gelukkig. Hij maakte zich zorgen om haar. Ze at slecht, ze was duidelijk afgevallen en alles viel haar zwaar. Hij begreep dat ze ziek was, maar hij begreep niet dat ze niet ziek genoeg was voor het ziekenhuis. Ze deed het allemaal nog helemaal niet zo goed. Een zucht gleed over zijn lippen.
'Je moet echt weer meer gaan eten, Lils,' verzuchtte hij. Haar gewicht was niet schrikbarend, maar dat zou het wel worden als ze zo weinig bleef eten. Hij wilde niet dat het schrikbarend zou worden, dat Lily in de problemen zou komen met haar gewicht.
Hij glimlachte even plagerig naar haar toen ze wat verward naar hem keek. Het was niet echt goed gegaan, maar hij had ook niks kapot gemaakt. Voor hem was het goed, voor haar zou het waarschijnlijk slecht zijn. Het zou een hele poos duren voor hij het koken onder de knie zou hebben. Lily kon goed koken, hij geloofde ook dat ze het wel leuk vond om te doen, maar hij wilde niet dat ze altijd moest koken. Hij hoorde ook iets te doen hier. Gisteren had hij appartement opgeruimd, maar op een of andere manier voelde het nooit als genoeg. Zij deed altijd meer dan hij deed.
'Vissen hechten zich ook niet aan mensen.' Hij was nooit een vissenmens geweest. Honden vond hij wel leuk, maar met de meeste andere dieren had hij niet zo veel. Hij glimlachte toen Lily hem een knuffel gaf. Hij vond het niet erg dat Mikey hem niet mohct.
Hij keek naar Lily terwijl ze de houtblokken versleepte en vervolgens in de haard legde. De houtblokken waren niet zwaar, maar het leek haar niet zo gemakkelijk af te gaan. Hij hield zijn hoofd iets schuin en terwijl ze naar de haard keek, bestudeerde hij haar. Was het mogelijk dat de doktoren iets over het hoofd gezien hadden? Was er iets met Lily wat ze niet gezien hadden.
'Ik maak me zorgen om je, Lils,' mompelde hij, nadat hij haar kus in ontvangst genomen had. Hij had mensen wel eens ziek gezien, maar dit was extremer.

Account verwijderd

schreef:
Lily keek op toen hij zuchtte en beet op haar onderlip bij zijn woorden. "Maar..." Ze dacht na en knikte toen. "Okey" beloofde ze hem. "Maak je geen zorgen, ik ga mijn best doen" beloofde ze hem. Ze wilde zelf ook niet zo zwak zijn. Het zou allemaal wel weer goed komen. Ze kroop in zijn armen en keek hem aan. "Kijk niet zo angstig, je raakt me niet kwijt Aaron Donaire, ik beloof het je" zei ze serieus. Ze zou nooit willen dat hij alleen was. Ze stond klaar voor hem als hij haar nodig had. Lily keek hem aan en streelde zijn gezicht met haar duim. Ze hield van hem.
Lily schoot in de lach bij zijn plagerige glimlach. "Oh kom op, zo erg kook je toch niet?" klaagde ze. Misschien had ze nu toch nog wat meer twijfels over het eten dat hij had gemaakt. Hij was een slordige, sexy ramp in de keuken. "Jammer dat ik je koken heb gemist" klaagde ze. Ze wilde het wel gezien hebben ja.
Lily pruillipte bij zijn woorden. "Ken je de gedachten van een vis misschien?" protesteerde ze. "Misschien hechten ze zich wel aan mensen" protesteerde ze. Ze maakte een geluidje. "Je hebt toch geen gave dat je de gedachten van dieren kunt lezen toch?" lachte ze. "Anders denk ik dat je wel heel wat verwijten zult horen van Mikey" grapte ze.
Ze kuchte even. Haar keel was nog wat droog van de pillen, maar goed. Lily keek hem aan bij zijn woorden en legde zijn armen om haar middel. "Je geen zorgen maken Aaron" mompelde ze. "Alles is okey" beloofde ze hem.
"Het spijt me dat ik je zo bezorgd maak, maar geloof me als ik zeg dat ik me al veel beter voel met die pillen" Ze keek hem recht aan en controleerde zijn aura. Zijn bezorgdheid verdween een beetje en ze duwde nog een kusje op zijn lippen. "Je bent heel heel heel heel lief, weet je dat?"

Account verwijderd

schreef:
Ze vertelde hem vaak dat hij zich geen zorgen hoefde te maken, op een of andere manier hielp dat niet. Ze had hem ook verteld dat hij zich geen zorgen hoefde te maken voor ze in het ziekenhuis beland was. Als ze hem nu vertelde dat hij zich geen zorgen hoefde te maken, maakte hij zich juist wel zorgen. Hij tekende figuurtjes op haar arm, tot Lily op een gegeven moment zei dat hij niet zo angstig moest kijken. Hij keek even naar haar op, had hij angstig gekeken? Normaal gesproken was hij best wel goed in het verhullen van zijn gevoelens. Gevoelens waren in zijn situatie nooit handig. Hij hief zijn schouders op.
'Je beloofde ook dat het allemaal wel ging,' mompelde hij. Hij begreep dat ze hem niet had willen vertellen hoe ze zo ziek geworden was, maar hij begreep niet waarom ze hem niet gewoon verteld had dat ze echt heel erg ziek was. Hij was geen dokter, hij had er geen reden achter gezocht.
'Ik denk dat het maar goed is dat je er niet was,' merkte hij met een schuine glimlach rond zijn lippen op. Het was een groot drama geweest. Hij raakte niet zo snel geïrriteerd, maar gisteren was hij wel degelijk geïrriteerd geweest.
'De verpakkingen liegen,' bromde hij.
'Mikey vindt dat we te veel spelen,' merkte hij geamuseerd op. Natuurlijk kon hij de gedachten van dieren niet horen, maar hij maakte er graag grapjes over als dat kon. Zijn gave bracht al meer dan genoeg negativiteit met zich mee. Hij drukte een kusje tegen haar schouder.
Een zucht gleed over zijn lippen toen Lily zijn armen om haar middel legde en ze hem er opnieuw van probeerde te overtuigen dat hij zich geen zorgen moest maken. Dat was een stuk gemakkelijker gezegd dan gedaan. Ze had haar pillen gisteren pas gekregen, maar hij zag geen verbetering. Misschien leek het zelfs wel erger dan voorheen. Hij streelde even langs haar wang, hals, schouder en arm en hief zijn schouders toen op.
'Ik wil gewoon dat je beter wordt, Lils. Ik wil dat je gezond en gelukkig bent.' Hij keek haar heel even aan. Niet eenmaal in zijn leven had hij dergelijke gevoelens voor iemand gehad. Hij gaf om zijn moeder, maar zelfs zij stond op een soort van afstandje. Lily was de enige voor wie hij alles wilde doen en van wie hij nooit genoeg kreeg. Hij wilde het haar wel eens zeggen, dat hij zo veel om haar gaf. Misschien had hij zelfs de neiging gehad om haar te vertellen dat hij van haar hield, maar hij had zich altijd bedacht. Bang dat dat te veel zou veranderen.

Account verwijderd

schreef:
Lily beet op haar onderlip terwijl hij figuurtjes tekende op haar arm. Ze schudde haar hoofd even terwijl ze nadacht. Het speet haar enorm. Ze wilde dat het niet zo was gelopen, maar het was nu eenmaal gebeurd. Lily raakte van streek door zijn woorden en beet op haar onderlip. "Het spijt me...ik geloof dat ik zelf niet wilde toegeven dat het niet goed ging" gaf ze eerlijk toe. Het speet haar enorm. Ze kende haarzelf wel op dat vlak. Ze weigerde zwak te zijn, ook al was ze dat wel op gegeven momenten. Ze haatte haar zwakheden, waaronder haar gave. "Aaron...denk jij dat mijn gave...nou ja...nutteloos is?" bracht ze aarzelend uit. Ze moest gewoon weten wat hij erover dacht. Soms wilde ze haar gave gewoon kwijt. Ze wilde niet steeds het lijden van anderen doorstaan, en dat was egoïstisch. Maar ze wilde wel anderen helpen. Ze moest het gewoon doorstaan, haar gave.
Lily glimlachte en kreunde toen ze zijn schuine glimlach zag. Ze hield dramatisch een hand op haar hart en viel achterover op het bed. "Die schuine glimlach wordt mijn dood" gaf ze lachend toe. Ze ging weer beter gaan zitten en schudde haar hoofd bij zijn gebrom. "De verpakkingen liegen?" herhaalde ze lachend. "Aaron, jij bent gewoon een beetje, een klein beetje onhandig op dat vlak" protesteerde ze geamuseerd.
Ze duwde Aaron lachend weg toen ze hoorde wat hij zei. "Aaron!" riep ze grijnzend uit. Ze gaf hem een stootje en sloeg haar hand lachend voor haar mond. Ze keek hem vrolijk aan toen hij een kusje drukte tegen haar schouder.
Ze schudde haar hoofd bij zijn gezucht en volgde met haar ogen zijn bewegingen. Ze wist hoe erg hij zich zorgen maakte. Het hoefde niet. Ze voelde zich oprecht minder duizelig dan gisteren. Ze kroop op hem en leunde met haar ellebogen zacht op zijn borstkas. "Donaire..." mompelde ze met een frons op haar gezicht. Ze wist dat hij om haar gaf. Ze wist ook dat er niemand ooit zoveel om haar had gegeven.

Account verwijderd

schreef:
'Waarom wilde je niet toegeven dat het niet goed ging?' vroeg hij. Hij zou er ook voor haar geweest zijn, hij zou voor haar zorgen. Hij streelde zachtjes over haar wang en hij bestudeerde haar. Ze zag er nog mooi uit, ondanks dat ze ziek en zwak was. Hij vroeg zich af of het mogelijk was voor haar om er niet mooi uit te zien, op een of andere manier zag hij haar schoonheid altijd.
Haar vraag deed hem weer opkijken. Of hij haar gave nutteloos vond? In een gevaarlijke situatie, ja. Ze kon haarzelf niet verdedigen en hij haatte het. In het dagelijks leven, nee, helemaal niet. Soms leek haar gave hem wel fijn, hij zou in elk geval graag ruilen.
'Nee, ik denk niet dat je gave nutteloos is. Denk jij dat je gave nutteloos is?' vroeg hij. Ze had al wel eens geklaagd over haar gave en over de medicijnen die ze ervoor moest nemen. Hij kon wel begrijpen dat ze het vervelend vond dat ze medicijnen moest slikken. Hij zou het echter met alle plezier doen als hij daarmee zijn gave kon onderdrukken. Nu hij bij Lily was ging het beter, maar zijn gave bleef zijn gave.
Geamuseerd keek hij naar Lily, waarna hij even bromde toen ze hem onhandig noemde. Goed, hij was inderdaad erg onhandig op dat vlak, maar hij had het in elk geval geprobeerd. Uiteindelijk was het ook gelukt.
'Ik vind niet dat we te veel spelen,' lachte hij. De afgelopen tijd was het sterk afgenomen. Lily was te vaak ziek, zwak en misselijk. Hij nam het haar niet kwalijk, niet eens een beetje. Zo lang het niet goed met haar ging, was hij het niet van plan.
Lily kroop bovenop hem en keek hem aan, waardoor hij al direct wist dat ze iets wilde veranderen. Hij streelde met zijn duim langs haar wang terwijl hij haar bestudeerde. Hij wist wel dat hij zich te veel zorgen maakte, dat hij het moest loslaten, maar het lukte hem niet. Niet tot zij weer beter was en hij niet langer een reden had om zich zorgen te maken.
'Marrek,' mompelde hij. Ze kon zijn zorgen niet van hem afnemen. Lily was het allerlaatste wat hij wilde verliezen en zo lang het niet goed met haar ging, kon hij zich er niet overheen zetten.

Account verwijderd

schreef:
Lily schudde haar hoofd bij zijn vraag. "Je weet hoe belangrijk ik het vind om me niet kwetsbaar te voelen" mompelde ze schuldig. Ze deed echter haar best. Dat was het enige waar ze echt een probleem mee had. Zich kwetsbaar kunnen opstellen voor andere mensen... En natuurlijk was haar koppigheid soms ook wel een probleempje. Ze glimlachte toen ze merkte hoe hij haar bestudeerde en ondertussen zacht haar wang streelde. Lily voelde zich speciaal als hij haar zo bestudeerde. Ze hield van zijn ogen die haar zo bekeken, dat zou ze nooit ontkennen. Lily beet op haar onderlip en glimlachte kleintjes toen hij zei dat hij haar gave niet nutteloos vond. Ze knikte echter beschaamd toen ze zijn vraag hoorde. "Ja.." gaf ze toe met een zucht. "Iedereen in mijn familie heeft zo een speciale, machtige gave...en dan heb je mij, waardeloze Lils" mompelde ze met een frons. Ze voelde zich niets, vergeleken met haar zus. Maar dat zou ze Aaron niet zo gauw vertellen. Ze wist echter al dat ze bang zou zijn voor de ontmoeting. Ze had geen idee hoe Aaron zou reageren als hij ontdekte hoe knap, talentvol en slim haar zus Eve wel niet was. En ze wilde het stiekem ook niet direct weten. Het deed haar verdriet om erover na te denken. Ze kon haar gedachten echter niet tegenhouden. Lily lachte om zijn gebrom en speelde met zijn vingers. "Maar ik ben je voor eeuwig dankbaar" Het was geweldig lief dat hij zo zijn best had gedaan. "Ik ga alles doen wat je wilt" voegde ze er grappend aan toe. "Aaron stop" lachte Lily bij zijn woorden. Oh god, ongelooflijk. Ze zag zijn speelse blik en schudde lachend haar hoofd. Ze gaf hem nog een por toen hij verder lachte en schudde haar hoofd. Het was voornamelijk haar schuld dat ze niet meer zo vaak 'speelden'. Maar ze deed haar best om weer zo snel mogelijk beter te worden. Lily schudde haar hoofd toen hij haar wang streelde. "We moeten praten" fluisterde ze zacht. "Maar het kan wachten" gaf ze toe met een glimlachje. Ze wist dat hij er niet meteen over wilde praten, ze zag het meteen aan hem. Ze glimlachte toen ook hij haar naam mompelde en ze boog zich voorover om hem te kussen. Haar lippen raakten de zijne verderlicht en ze voelde hoe zijn ene hand haar gezicht naar hem toetrok en zijn andere hand onder haar shirt gleed.

Account verwijderd

schreef:
Hij wist wel dat ze niet kwetsbaar wilde zijn, dat ze sterk wilde zijn. Toch was ze dat niet altijd, hij had haar vaker kwetsbaar gezien. Ze wilde het niet, maar hij zag het wel.
'Je mag ook best wel eens kwetsbaar zijn, Lils.' Hij zou haar in elk geval niet veroordelen, van hem hoefde Lily niet altijd hard te zijn, ze mocht ook wel eens toegeven dat het even niet goed ging. Zij had haar gave daarvoor, maar hij wist het niet als zij het hem niet vertelde. Lily was redelijk makkelijk te lezen, maar hij miste de signalen ook vaak genoeg. Het was simpelweg gemakkelijker als ze het vertelde, dan kon hij tenminste iets doen.
'Je gave bepaalt niet of dat je waardeloos bent. Er zijn genoeg mensen die een heleboel bereikt hebben en geen gave hebben.' Een gave had niets met je waarde te maken. Hij had een hele machtige gave, maar een groot aandeel had hij niet in de wereld. Dat wilde hij ook niet.
'Ik vind je in elk geval niet waardeloos.' Hij hief zijn schouders op. Lily was ontzettend waardevol voor hem, waardevoller dan wie of wat dan ook. Het ging misschien wat ver, maar tegenwoordig draaide zijn hele leven om haar. Natuurlijk, er waren andere dingen die ook belangrijk waren, maar Lily had zijn prioriteit.
'Goed, ik wil dat je in bed blijft liggen en goed eet en slaapt tot je beter bent,' beval hij haar met een grijns. Als ze dan toch alles zou doen wat hij wilde.. Hij drukte een kusje tegen haar lippen en lachte toen ze hem opnieuw vertelde dat hij moest stoppen. Hij vond het leuk om haar te zien lachen.
Heel even keek hij Lily met een frons aan, maar voor hij iets kon zeggen, drukte ze al een heel licht kusje tegen zijn lippen. Hij duwde zijn lippen weer tegen de hare en hij streelde even zacht over haar rug, waarna hij haar lippen liet gaan. Zijn vingers volgden echter nog haar ruggengraat.
'Nee, waar wil je over praten?' vroeg hij. Het klonk redelijk serieus en het was duidelijk dat ze het eigenlijk wilde uitstellen, maar het leek hem beter dat nu te doen. Uitstellen maakte het nooit beter, dat wist hij inmiddels wel. Het zou vast geen hele vervelende mededeling zijn, toch?

Account verwijderd

schreef:
Lily zuchtte zachtjes bij zijn woorden en knikte toegeeflijk. Ze wist perfect dat hij gelijk had. Ze kon kwetsbaar bij hem zijn. Ze hoefde niet bang te zijn om te tonen wat ze voelde bij hem. Hij hoefde dat ook niet. Hij kon haar alles vertellen. Ze zou hem nooit veroordelen. Lily kroop in zijn armen en beet op haar onderlip. "Dankjewel" zei ze zacht. Ze gaf zoveel om hem. Hij stond altijd klaar voor haar. Altijd. Hoe moeilijk ze het ook had. Lily wist dat als ze iemand nodig had, hij de beste persoon was. Hij was een goed persoon.
Lily keek hem aan. "Denk je..." mompelde ze aarzelend. Ze keek hem aan en dacht na. Ze had het gevoel alsof ze met en zonder gave maar niemand was. Een nietsnut, onwaardig. Ze wilde zoveel meer doen in de wereld. Ze wilde zo graag anderen helpen met volle overgave.
Ze glimlachte bij zijn woorden en keek hem aan. "Maar jij bent gek" fluisterde ze terwijl ze met haar hoofd op zijn schouder leunde. Ze duwde een kusje op zijn wang en keek hem aan. Gek en ongelooflijk lief.
Lily maakte een protesterend geluidje. "Ehem, ik ga niet zomaar in mijn bed blijven liggen" gromde ze. "Als jij er niet was, was ik nu al aan het werken" klaagde ze. Hij was de enige reden dat ze het nog rustig hield. Ze hield ervan om wat te werken, om actief bezig te zijn met iets. Ze keek hem aan toen hij een kusje tegen haar lippen duwde en ze maakte een piepend geluidje toen hij even in haar heup kneep. "Dat kietelt" klaagde ze met een grijns.
Lily kreunde toen hij toch vroeg waar ze over wilde praten. "Beloof me dat je niet raar gaat reageren" Ze hield haar hoofd schuin en bestudeerde zijn gezicht. Lily glimlachte. "Ik besef gewoon dat ik heel erg veel geluk met je heb" gaf ze toe. "Ik had nooit gedacht dat ik iemand zou ontmoeten met wie ik...nou ja, verder mee zou willen gaan." Ze bloosde en schudde haar hoofd toen ze zijn gezicht zag. "Oh god, het spijt me als je denkt dat ik overdrijf, maar ik geef heel erg veel om je Aaron"

Account verwijderd

schreef:
Hoewel hij ook niet de gemakkelijkste was als het aankwam op zijn gevoelens, vond hij dat Lily ze niet voor hem hoefde te verhullen. Soms had hij haar gevoelens nodig om van mening te veranderen, zoals hij gisteren ook van gedachten veranderd was toen hij had gezien hoe erg ze het vond als hij wegging. Het was lang niet altijd verkeerd, het was vaak ook goed.
'Ik ben helemaal niet gek, jij denkt gewoon negatief over jezelf.' Dat zij waardevol voor hem was, was helemaal niet gek. Niet eens een klein beetje. Lily was een geweldig persoon. Het was niet gek dat ze waardevol was. Zij was ook waardevol voor haar familie, dat wist hij zeker.
'Je doet goede dingen, Lils. Je hebt geen enkele reden om negatief over jezelf te denken,' beloofde hij haar. Lily was de laatste die negatie over haarzelf mocht denken, ze had nooit iets verkeerd gedaan en ze zou nooit een vlieg kwaad doen. Hij drukte een kusje tegen haar neus.
'Zo net zei je nog dat je alles zou doen wat ik wil en ik wil dat je in bed blijft liggen,' merkte hij met een glimlach op. Waarschijnlijk had zij dat niet in gedachten gehad, maar dat maakte hem niet zo veel uit. Dat zij beter zou worden, was momenteel zijn eerste prioriteit. De rest deed er even niet toe. Hij draaide en dread om zijn vinger en knikte toen ze hem vroeg te beloven dat hij niet raar zou reageren. Het zou vast wel meevallen. Hij hield zijn hoofd iets schuin terwijl hij naar haar luisterde. Lily en hij hadden een andere mening over hem, maar inmiddels had hij dat wel redelijk geaccepteerd.
'Verder dan wat?' vroeg hij, waarna hij haar dreads liet gaan en hij haar wat vragend aankeek. Voor zo ver hij wist, was Lily net zo ver met al haar andere vriendjes geweest als dat ze nu met hem was. Hij glimlachte even toen ze hem vertelde dat ze heel erg veel om hem gaf.
'Dat weet ik, Lils.' Ze schoof het niet onder stoelen of banken, ze deed constant haar uiterste best voor hem. Het liefst had ze dat hij hier elke nacht sliep en dat hij elke dag met haar at.
'Ik geef ook veel om jou, ook al zeg ik het niet zo vaak,' gaf hij toe. Hij vond het gewoon niet gemakkelijk om te zeggen, maar hij gaf wel heel veel om haar. Misschien was het al een paar keer door zijn hoofd geschoten dat hij van haar hield, maar dat kreeg hij niet over zijn lippen.

Account verwijderd

schreef:
Ze bestudeerde zijn gezicht en haar handen gleden over zijn wangen. Ze duwde een kus op zijn lippen en hield haar hoofd schuin. Ze liet haar duim glijden over het kuiltje in zijn wang, de piercing in zijn onderlip en terug naar zijn mondhoeken. Aaron was enorm interessant. Ze kon uren naar hem kijken. Ze tekende hem graag. Elke lijn was interessant. Ze bromde. Ze dacht helemaal niet negatief over haarzelf. Lily maakte een gekwetst geluidje en sloeg haar armen over elkaar met een frons. Oh god, haar hoofd... Lily schudde haar hoofd met een zucht. Ze had geen zin om te protesteren.Haar ogen glimlachten toen ze hoorde wat hij haar zei. "Ja?" Glimlachte ze. Ze keek hem glimlachend aan toen hij een kusje duwde op het puntje van haar neus. Ze vond het altijd zo lief als hij dat deed. Ze raakte zijn pols aan. Lily kreunde. Juist ja, ze had inderdaad gezegd dat ze alles zou doen wat hij zou zeggen. "Ik ga doen wat je zegt" gaf ze dan toch toe. Lily liet zich weer vallen op het bed en gaapte. Niets doen... oh god. Het kon nog moeilijk worden. Lily dacht na en keek hem schuldig aan. Ze wist niet hoe ze het moest verwoorden. Ze aarzelde en prutste aan het laken terwijl ze bleef liggen onp haar rug. "Aaron...ik wil een toekomst met je" gaf ze met rode wangen toe. "Nou..ik weet niet.." Ze kreunde. Ze kon gewoon niet zeggen wat ze wilde zeggen. En dat als psychologe. "Ik weet niet wat jij wilt" gaf ze toe. "Maar ik wil bij elkaar zijn" mompelde ze terwijl ze verlegen het deken wat naar haar toetrok. God, ze was nooit zo verlegen. Lily bloosde nog harder toen ze hoorde wat hij zei en beet glimlachend op haar op haar onderlip. Hij gaf om haar. Ze kon niet stoppen met glimlachen. Shit. Ze was gewoon enorm blij om het te horen.

Account verwijderd

schreef:
Geamuseerd bekeek hij Lily toen haar vingers langs zijn wang, piercing, onderlip en mondhoeken gleden. Ze leek erg gefocust terwijl ze dat deed, alsof ze het zich allemaal goed wilde herinneren op een later moment. Hij glimlachte naar haar toen ze bromde en haar armen over elkaar heen sloeg. Hij vond wel degelijk dat ze een negatief zelfbeeld had. Niet altijd, maar op bepaalde vlakken wel.
'Ja.' Lily deed veel meer goed dan fout. Eigenlijk deed ze zelden iets fout. Ze had een fout gemaakt door hem niet te vertellen dat ze ziek was, dat ze hulp nodig had, maar dat was dan ook de enige fout die ze in een behoorlijke tijd gemaakt had.
Hij draaide zich iets toen Lily weer naast hem op bed ging liggen. Hij kon haar niet aankijken als ze beiden op hun rug bleven liggen. Hij fronste even toen ze wat aarzelde en aan het laken begon te prutsen. Was ze nerveus voor wat ze hem wilde vertellen? Zijn frons verdween niet toen ze hem vertelde wat ze hem wilde vertellen. Hij had geweten dat Lily dol op hem was, dat ze misschien zelfs van hem hield, maar ze had nooit uitgesproken dat ze een toekomst met hem wilde. Hij had dat ook nooit uitgesproken.
'We zijn nu ook bij elkaar, wat wil je in de toekomst anders zien?' vroeg hij, terwijl hij Lily bestudeerde. Ze hadden nu ook al een relatie, hoewel het nog steeds vrij nieuw was. Hij streelde even over haar wang.
'Een toekomst met mij zal nooit zo gemakkelijk zijn als met een ander, Lils,' mompelde hij. Als ze bij hem bleef, zou ze moeten dealen met het feit dat hij een drugsverslaafde moeder had, dat ze elke dag pillen moest slikken en dat hij met schulden zat. Het was niet alsof ze bij een man zou zijn die haar altijd alles kon bieden zonder dat daar consequenties aan zaten, dat ging gewoon niet. Een zucht gleed over zijn lippen.
'Desondanks is er ook niets liever dat ik zou doen dan bij jou blijven.' Hij wilde heel graag bij haar blijven. Maanden, jaren. Zo lang hij zich zou blijven voelen zoals hij nu deed en zo lang zij graag bij hem wilde blijven, wilde hij ook samen blijven.

Account verwijderd

schreef:
Lily merkte zelf niet hoe hij haar geamuseerd aankeek. Ze was te gefocust op de lijnen van zijn gezicht. Zijn kaakbeenderen, lippen,... Allemaal perfect gesculptureerd. Lily maakte een geluidje toen hij glimlachte. Ze kon gewoon niet lang grumpy blijven als hij zo glimlachte. Het was niet eerlijk. Hij had veel te veel macht over haar. Ze schudde haar hoofd met een glimlachje en kroop terug wat relaxter in zijn armen, waarna ze hem aankeek. Hmmm, ze lag wel goed zo. Ze snapte niet hoe ze zo goed kon liggen in zijn armen. Het lag beter dan haar bed. Nou ja, misschien even goed. Haar bed lag wel heel goed.Ze zag hoe hij zich wat meer naar haar toe draaide. Lily schudde haar hoofd bij zijn vraag. Shit, Aaron. Waarom snapte hij haar niet. Het was moeilijk voor haar om te zeggen wat ze dacht. Wat ze anders wilde zien. Ze wilde ooit trouwen, ze wilde ooit kinderen krijgen en ze wilde ooit samenwonen. Maar dat was nog te vroeg om te zeggen. Ze sloeg haar ogen neer en probeerde zijn blik te vermijden. Lily fronste bij zijn woorden. "Het maakt me niets uit hoe moeilijk het is Aaron, ik wil het gewoon" gaf ze met een zuchtje toe. Ze verborg haar gezicht in haar handen.Ze wendde blozen haar blik af toen ze hoorde wat hij zei. Hij zei het niet vaak. Meende hij het echt? Het was onwennig om te horen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld