Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

21 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ft. Auloire

Account verwijderd

schreef:
Dat ze niet van naalden hield, mocht duidelijk zijn. Hij wist zeker dat hij dat zou onthouden, zijn hele eerste missie zou hij zich waarschijnlijk goed herinneren. Bovendien was het uitzonderlijk dat Ivy iets tegen naalden had gezien het werk dat ze deed, ze had waarschijnlijk al een hoop pijnlijkere en gevaarlijkere dingen meegemaakt dan een spuit die noodzakelijk was voor een missie. Jason leek dat hilarisch te vinden, de man kon niet stoppen met lachen toen Ivy de spuit nam en een beetje witter werd dan gewoonlijk.
Zijn blik gleed naar de computers, waar de computerschermen de beelden van Ivy, Jason en Suzan lieten zien. Hun namen stonden erbij, dus het was gemakkelijk te volgen wie wat aan het doen was. Hij hield zijn hoofd iets schuin toen Ryan uit begon te leggen hoe alles werkte, maar hij besloot al snel dat het geen zin had voor hem om te weten waar de camera en microfoon zat. Hij hoefde hier alleen maar te zitten en te kijken, voor hem was er nu niet zo veel te doen. Hij gaapte en overwoog heel even om koffie te gaan zetten, maar toen Ryan vertelde dat ze klaar waren om te vertrekken, bedacht hij zich dat hij dat maar moest doen als ze weg waren. Het was vlugger dan hij gehoopt had, maar Ryan had wel gelijk, hoe sneller ze begonnen, hoe sneller ze weer konden gaan. Misschien konden ze met vijf dagen al wel weer weg, dat was in elk geval geen vervelend idee.
Hij knikte even toen Ivy hem vertelde dat ze hem vanavond wel weer zou zien. Als ze niet zou blijven slapen, zou hij haar inderdaad vanavond weer zien. Hij kon er niet vanuit gaan dat ze terug zou komen, ten slotte kon er zomaar iets gebeuren waardoor ze moest blijven overnachten.
'Ik doe je iets aan als je je iets laat overkomen.' mopperde hij, waarna hij zijn armen om haar heen sloeg en een kus tegen haar lippen duwde. De zorgen zouden wel weer komen als ze weer weg was, maar voor nu wilde hij haar dat niet aan doen.
'Laten we gaan, ik beloof dat ze vanavond weer heelhuids terug komt.' zei Suzan met een grijns, waarna hij knikte en Ivy losliet, ze konden inderdaad niet al te lang afscheid nemen, ze hadden nog een hoop te doen.

Account verwijderd

schreef:
Ivy glimlachte even lichtjes en kroop in zijn armen. "Ik doe mijn best" zei ze met een glimlach. Ze zou echt haar best doen. Maar ze wisten allebei dat er wel iets kon gebeuren, met Oliver en met haar. Ivy lachte even om Ivy en trok even een pruillip naar Oliver. "Zorg goed voor Baylor" Ze gaf hem een por en keek naar de hond die op haar bed lag te slapen, uitgeput van de reis. "En voor jezelf natuurlijk, al ben ik zeker dat je dat wel kan" zei ze met een lachje. Ze zwaaide nog eens voordat ze zich bij de rest voegde en ze vertrokken naar het gebouw. Binnen de vijftien minuten waren ze er. "He Ivy, kan je me horen?" Klonk duidelijk in haar oor. "Perfect" antwoordde ze terwijl ze de auto uitklom en haar bril even goed zette. "Leuk gebouw" zei ze sarcastisch. Ze keek de richting uit van het betonnen blok voor haar. Er waren maar enkele ramen en één grote deur. "Wel ja, ze hebben volgens mij niet echt zin om het te decoreren zoals jouw kamer" lachte Jason even, waardoor Ivy met haar ogen rolde. "Dus, jullie lopen gewoon binnen en gebruiken jullie kaart met chip die jullie mee hebben, alles zou moeten werken en dan kunnen jullie wat kennis maken met iedereen, let op verdachte dingen, problemen die zich voordoen in het gebouw, alles op het gemak" Ze knikten even en liepen naar binnen. Er kwamen elke dag genoeg rekruten bij het hackersteam, dus dat zou geen probleem mogen vormen. Ivy zette de eerste stappen in het gebouw en fronste even lichtjes. Er stond een redelijk lange rij voor de beveiliging en controle. "Ik ga wel in de eerste rij daar staan" mompelde ze zachtjes tegen de rest terwijl ze naar de eerste wachtrij liep en haar kaart bovenhaalde die ze eens vlug bekeek. Zag er goed uit. Eenmaal het haar beurt was glimlachte ze even vriendelijk naar de man aan de beveiligingspoort. "Nieuw hier?" Vroeg hij met een frons. "Zoë Evans, ik werkte vroeger in een electronica-bedrijf" Ze stak haar hand uit en de lan schudde hem kort waarna ze door de poort stapte met een rustige blik. "Geen gave?" Ivy schudde haar hoofd.

Account verwijderd

schreef:
Zijn blik gleed even naar de hond, natuurlijk had hij direct Ivy's bed geclaimd had. Hij had de hele reis niet eens op Baylor gelet, hij was te druk met Ivy en zijn zorgen geweest. Alsof dat niet genoeg was, voelde hij zich ook nog alsof hij al dagenlang geen oog dichtgedaan had. Dat viel in werkelijkheid wel mee, alleen afgelopen nacht was een drama geweest. Maar de reis in combinatie met zijn nacht hadden hem zwaar uitgeput en hij wist zeker dat hij het niet zou redden zonder enkele keren in slaap te vallen vandaag.
Toen Ivy nog even naar hen zwaaide en vervolgens de ruimte verliet, gleed een zucht over zijn lippen. Ryan klopte even op zijn rug en ging toen weer naar de computers. Er viel niet veel interessants te zien, ze werden in een auto vervoerd. Hij baalde ervan dat ze met de auto moesten, dat betekende dat hij er ook niet snel kon zijn als er iets gebeurde. Als er iets gebeurde, stonden ze er zeker de eerste tien minuten alleen voor.
'Je moet je niet te veel zorgen over haar maken, Oliver. We snappen wel waarom je je zorgen maakt, maar dit is echt een heel andere situatie, Ivy weet heel goed wat ze doet.' hij knikte slechts. Ryan glimlachte even naar hem en wees toen naar een computer, hij kwam van zijn bed en ging toen achter de computer zit. Hij bekeek het beeld, hij kon zien wat Ivy, Jason en Suzan zagen. Ryan had het woord, maar ze konden allemaal zien en horen wat er gezegd word. Hij fronste toen de drie zich opsplitsten en hij luisterde naar wat er gezegd werd.
'Over een uur kunnen jullie even om de beurt slapen, jullie zien er allebei uit alsof jullie al jaren niet meer geslapen hebben en we maken jullie wel wakker mocht er iets gebeuren.' vertelde Ryan. Hij knikte even dankbaar, hij zou maar al te graag slapen. Hij leunde met zijn elleboog op de tafel en liet zijn hoofd op zijn hand rusten. Klaarblijkelijk was het niet gebruikelijk dat hackers een gave hadden, sinds ze alle drie moesten beantwoorden of dat ze een gave hadden. Hij volgde de stappen en bekeek het gebouw, maar voor hen was er weinig te beleven. Ivy, Suzan en Jason bepaalde wat ze zouden doen en wat ze graag wilde bekijken, zij konden slechts met hen meekijken en hopen dat ze iets vonden wat hen niet op zou vallen.

Account verwijderd

schreef:
Er werd nog twee testen uitgevoerd. De eerste test was om te weten dat ze zeker geen gave had en de tweede om te weten of ze geen wapens op zich droegen. Ivy keek naar Suzan en glimlachte kort, waarna de twee weer naar elkaar toe liepen. Ze konden niet direct alle drie samenkomen, dat zou te veel opvallen. Maar vrouwen hielden er nu van om met elkaar een babbeltje te slaan, dus zo bizar zou het niet zijn voor de mensen hier. Ze namen de lift naar de bovenste verdieping en liepen langs talloze bureau's met computers. Plotseling werden ze tegengehouden door een gespierde man met een geweer aan zijn gordel. "Wie zijn jullie en wat moeten jullie?" Ze stelden zich voor. "We zijn nieuw hier, en de bewaker beneden zei dat we hier naartoe moesten" Ivy zette een glimlach op, ook al wou ze eigenlijk de man hard in zijn gezicht meppen. "Okey, jullie twee, ik wil dat jullie meehelpen een code te zoeken voor de zwarte lijsten van de overheid te kraken" Ze werden letterlijk meegesleurd naar een tafel met allemaal mensen. Hij liep weer weg en Ivy zuchtte. Dit zou nog moeilijk worden. Ze maakte een geluidje en keek de tafel rond. Er zaten 6 mannen en 2 vrouwen. En Ivy moest toegeven, ze zagen er nou niet echt zo modieus uit. Ze leken stuk voor stuk nogal vermoeid en hadden een peinzende blik op hun gezicht. "Zoë Evans" Ze stak haar hand uit naar hen en glimlachte kortaf. "Riley" Suzan zwaaide even kort en Ivy plofte op een stoel, waarna ze haar voeten op de tafel legde. "Dus, zeg me eens, wat doen jullie?" Ze trok een wenkbrauw op en nam een laptop over. Ze bekeek de code even. "Ehe, dus die X wordt door een X23F vervangen?" Ze fronste even en knikte. De man die haar de laptop gaf bekeek haar even van kop tot teen en grijnste breed. "Ja, ik denk wel dat dat klopt, ik ben Uriël trouwens" Het meisje met het donkerroze haar keek haar geeërgerd aan. "Uriël, dat is niet je type" Afkeurend knikte ze en Ivy leunde even naar voren met een uitdagende blik. "Oh nee?" Ze trok een wenkbrauw op en de man schoot in de lach. "Keila, shut up" gniffelde hij.

Account verwijderd

schreef:
Tijdsprong

Helaas was het niet verlopen zoals hij gehoopt had, verre van zelfs. Ivy was niet meer terug komen, de hackers hadden besloten dat niemand meer naar buiten mocht en geen van hen had het voor elkaar gekregen naar buiten te komen. Zijn ritme was volledig verdwenen, waardoor hij een constante vermoeidheid voelde. Het was niet mogelijk voor hen om de nacht door te slapen, iemand moest constant op de drie letten en het was niet mogelijk om één iemand de hele nacht op te laten. Dus Ryan, Derek en hij sliepen elke keer maar enkele uren en wisselde elkaar vervolgens weer af. Het was niet het meest ideale systeem, maar iets beters hadden ze er niet van kunnen maken.
Hij had geslapen toen Ryan hem wakker had geroepen, het was de eerste keer dat Ryan hem op een wat hardere wijze wakker gemaakt had, waardoor hij wist dat er iets mis was. Niet veel later begonnen de klappen, waardoor het duidelijk was dat er echt iets fout ging. Het was waarschijnlijk een uur of één, maar hij wist het niet zeker. Zijn blik gleed over de verschillende computers, hoewel hij op zijn eigen computer precies hetzelfde zag.
'Jason, Suzan en Ivy, jullie hebben geen tijd meer. Die documenten moeten nu vernietigd worden of jullie blazen op met de rest van het gebouw.' gromde Ryan door zijn microfoon. Ryan had altijd het woord, hij had Ivy ook niet kunnen spreken, het was niet de bedoeling dat ze de apparatuur gebruikten om hun relatie te onderhouden, dat wist hij ook wel. Hij kon alleen zien wat Ivy zag, dat was het enige wat hen verbond. En hij moest toegeven, daar was hij lang niet altijd blij mee geweest. Hij wist wel dat Ivy informatie nodig had, maar het zou hem waarschijnlijk nooit aanstaan dat ze met andere mannen flirtte. Hij wist dat het de makkelijkste manier was om aan informatie te komen, maar hij vond het niet leuk om ernaar te luisteren.
'Ryan, haal ze daar weg.' Derek leek bijna gefrustreerd, maar hij was blij dat hij niet degene was die het moest zeggen, Derek kwam waarschijnlijk overtuigender over.
'Jullie auto staat tegenover het gebouw, maar die documenten moeten weg zijn.' Ryan gaf niet toe. De volgende klap volgde en hij kon het niet helpen dat hij lichtjes in elkaar kromp. Ivy was binnen en hij kon haar niet helpen. Het zou niet lang duren voor het gebouw met de grond gelijk gemaakt zou worden. Waarom het gebeurde, was voor hem een compleet raadsel. Het was niet de overheid, dus wie dan wel? Gefrustreerd keek hij naar het beeld, wetende dat het in principe elke moment over kon zijn.

Account verwijderd

schreef:
Ze hoorde de klappen steeds luider worden en liep haastig door het gebouw met Jason en Suzan. "Verdomme!" vloekte Jason hard toen achter haar een heel stuk plafond naar beneden sloeg en het stof opwaaide. "Okey komt in orde" Ze hoestte even en voelde tranen lopen over haar wangen van het stof dat op haar lenzen kwam. "Fuck it" gromde ze terwijl ze haar bril afdeed en binnen de 1 seconde haar gekleurde lenzen er had uitgehaald. Ze kon verdorie niets meer zien met die dingen aan. Ivy keek om haar heen. Het was plotseling allemaal verkeerd gelopen. Het was pikdonker binnen, wat het allemaal nog eens veel moeilijker maakte dan het al was. Ze hadden geen tijd meer over om alles te onderzoeken. "Wie bombardeert het gebouw Ryan?" Ze smeet haar bril aan de kant, het glas was gebarsten en ze konden haar horen en zien met de camera van Suzan en Jason. "Geen idee, maar haast jullie" Ivy had al een week niet met Oliver gepraat en dat maakte haar best wel ongerust en chagrijnig. Ze kon het niet helpen, Oliver was haar steunpaal, hij bood haar rust en maakte haar zelfzekerder. Ze was doodongerust over hem. Ivy trok de kap van haar trui over haar hoofd en Jason deed een ventilatieluik open. De deur was ingestort van de zaal waar ze moesten zijn dus zagen ze geen andere optie. Jason hield zijn handen voor haar op. Ivy snapte het. Zij was het kleinste van de drie dus kon ze er makkelijker door, en ze was sneller. Ze gebruikte zijn handen als steun en duwde haarzelf op om in de ventilatieschacht te kruipen. Het was er warm en stoffig, twee dingen die ze haatte als ze samenkwamen. "Okey, Ryan, welke computer heb ik nodig?" vroeg ze met ongeduldige stem. Ze hadden niet lang.

Account verwijderd

schreef:
Het feit dat hij wel in staat was om Ivy te horen, maar niet andersom, frustreerde hem. Er waren genoeg keren geweest dat hij bijna een antwoord gegeven had, wetende dat Ivy hem helemaal niet kon horen. Ryan praatte alleen als dat echt noodzakelijk was, het was te gevaarlijk om veel te praten, ze konden per ongeluk iets zeggen op momenten waarop dat helemaal niet gepast was en mensen hen zouden wantrouwen. Hij begreep het, maar hij raakte er meer dan gefrustreerd van dat hij niet in staat was iets tegen haar te zeggen. Hij had haar een week lang niet gezien of gesproken en hoe langer dat duurde, hoe meer de frustratie op kwam borrelen.
Giovanni bonkte luid tegen de deur en hij opende de deur zo snel als hij kon voor de man, waarna Ryan direct aan de kant ging en Giovanni de microfoon overnam. Hij bekeek zijn beeld, Ivy had het waarschijnlijkst het moeilijk van allemaal. Hij zag de diverse ingestorte muren en al het stof dat vrij gekomen was, hij voelde zich niet op zijn gemak. Hij had gedacht dat het simpel zou zijn, de drie hadden een hoop informatie en daarnaast stond dit bombardement nu niet direct op de planning.
Giovanni begon druk tegen Ivy te praten met een hoop termen die hij nog nooit eerder gehoord had. Hij kon slechts enkele keren iets begrijpen, de wachtwoorden en de dingen waar ze op moest klikken waren duidelijk, maar van hacken wist hij helemaal niets. Hij begreep de codes en de programma's niet. Hij had de afgelopen week gezien dat Ivy het wel begrepen had, maar hij stond elke keer weer versteld als één van de drie weer eens een document hackte.
Hij had de neiging om tegen Ryan te zeggen dat ze hen eruit moest halen, dat het jammer was voor de documenten, maar dat hij zijn eigen teamleden niet de dood in kon jagen. Hij deed het niet, hoewel het waarschijnlijk zo van zijn gezicht af te lezen was. Hij moest Ryan vertrouwen, maar hij werd met de seconde ongeruster.
'Kom op, Ivy, het moet echt nu.' zei Giovanni, toen de zoveelste klap te horen was en hij op zijn beeld zag dat aan de andere kant van de kamer het plafond door zakte. Hij zou hen er nog wel uit kunnen krijgen, maar dan moesten ze wel leven tot hij daar aan kwam. Met zijn gave was hij in staat door het puin te lopen en ook om anderen mee te nemen, maar geen van hen zou het overleven als ze onder een muur terecht kwamen.

Account verwijderd

schreef:
Ivy luisterde en knikte terwijl haar bloederige vingers even trillend over het toetsenbord gingen. Natuurlijk had ze haar hand weer opengehaald aan een scherpe rand in de ventilatieschacht. De camera van Jason had ze meegenomen, zodat de anderen goed konden meevolgen met alles dat ze deed. Ze haalde even diep adem en dwong haarzelf rustig te blijven. "Herhaal de vorige stappen eens" zei ze met een geconcentreerde blik op haar gezicht. Ze typte alles wat hij zei in en klikte op een heleboel dingen. "Geef me een paar seconden" mompelde ze terwijl haar handen zoefden over het toetsenbord. Ze schrok even op toen er een heel stuk van de kamer inzakte. "F3, Ctrl + Alt, Delete, Ok" mompelde ze tegen haarzelf. Ze hield haar handen in de lucht toen er een melding verscheen. "Gelukt" Opgelucht haalde ze adem en stak de USB in haar broekzak. Dat was het enige wat er nog overbleef van de documenten. Ze hees zichzelf weer op en hoestte hard. "Okey, guys...ehmmm, ik kan bijna niets zien" Ze kroop hoestend door. Opeens hoorde ze een gekraak en voordat ze het wist schoot een stuk van de ventilatieschacht naar beneden. Met een klap belandde ze op de grond. Een serie scheldwoorden flapte tussen haar lippen door en ze hapte even naar adem. "Ivy?" Ryans stem was weer te horen. "Ja?" De woorden kwamen moeilijk tussen haar op elkaar geklemde kaken door. Haar been voelde verschrikkelijk aan. "Ik denk dat ik net mijn been heb gebroken" Ze vloekte nogmaals en beet hard op haar onderlip. "Richt op je been met de camera" beveelde Ryan haar. Nadat ze dat gedaan had, hoorde ze een heleboel woorden en dwingend gemompel aan de andere kant. Wel, dat was grote shit.

Account verwijderd

schreef:
Mensen met een baan dachten regelmatig dat ze last hadden van stress, maar dat was niets als je het vergeleek met zijn stress op dat moment. Hij kon zijn hart voelen kloppen in zijn borstkas en hij duwde zijn kaken op elkaar om niet tegen Ryan uit te vallen. Hij wist wel dat de man dit al tientallen keren eerder gedaan had, maar hij leek in staat te zijn ze net zo lang binnen te laten als dat nodig was, zelfs als ze het daardoor zelf niet zouden halen.
Hij had niet eens door dat hij zijn adem ingehouden had voor hij die adem verloor aan een reeks scheldwoorden, het kon allemaal niet meer erger. Op dat moment wist hij zeker dat hij dit niet vol zou houden, niet zo lang hij zich druk moest maken over Ivy.
'Suzan? Verlaat het gebouw, neem Jase mee en pak de auto. Nu.' gromde Ryan, waarna hij naar Ryan keek. Ryan keek even wat hulpeloos naar het scherm, Ivy zou haarzelf nooit alleen uit het gebouw redden, ze kon niet eens meer lopen.
'Je kunt haar daar niet achterlaten, Ryan, dat haalt ze nooit.' zei Derek verontwaardigd. Hij was al overeind gekomen, hij was niet in staat om nog iemand te verliezen, hij zou haar daar niet achterlaten, Ryan's orders konden hem weinig schelen.
'Rijd hem naar het gebouw, Derek. Rijd zo hard je kunt, het kan me niet schelen.' Derek sprong overeind en nog geen tien seconden later hadden ze zichzelf in de auto gegooid. Derek reed met 200 kilometer per uur door de bebouwde kom en hij werd van de ene naar de andere kant geslingerd, maar uiteindelijk stonden ze nog geen vijf minuten later bij het gebouw. De auto waarmee ze gekomen waren, was weg, waardoor ze in elk geval zeker wisten dat Jason en Suzan het hadden gered.
Derek liet hij achter, de man zou hem niet kunnen helpen. Hij had Jason, Suzan en Ivy zo vaak door het gebouw zien lopen, dat hij ondertussen wel wist waar Ivy te vinden was. Zijn gave gaf hem echter het vermogen om door het puin en de muren heen te lopen, zijn zicht was niet beter dan normaal. Hij baande zich een weg door het puin en de muren, zoekend naar dingen die hij herkende om hem erop te wijzen dat hij de goede richting op ging.

Account verwijderd

schreef:
Fuck, waarom was ze zo dom? Ze klemde haar kaken op elkaar en trok haar trui uit. Ze scheurde er een mouw van en bond die stevig om haar been. Ze hief haarzelf op aan een tafel en slikte even. "Guys?" Ze fronste even. Geen antwoord aan de andere kant. Waar waren ze? Ze zuchtte opgelucht toen ze de gang herkende waar Jason en Suzan stonden. Wat? Waar waren ze? Ivy voelde haar voet blijven steken achter een steen en viel op de grond. "Godverdomme!" riep ze kwaad uit. Ze sleepte haarzelf verder en fronste kwaad. Hetgene wat haar het meest ergerde, was het feit dat ze Oliver niet zou zien. Ze had de kans niet gehad om nog eens met hem te praten. Hopelijk zou alles goed met hem zijn. Ze haalde even diep adem en hees haarzelf weer op. "Okey, Ivy kom op" fluisterde ze tegen haarzelf. Ivy haalde even kort adem en haalde haar hand door haar ogen. Het was veel te stoffig hier en ze kon bijna niets meer zien. "Ryan?" mompelde ze even zachtjes in het microfoontje. "Sorry Ivy, de verbinding viel weg, ik ben er weer" Ivy zuchtte even opgelucht. "Oh god, waar zijn Jason en Suzan? Zijn ze okey?" vroeg ze zachtjes. "Ja ze zijn helemaal okey, Ivy, Derek en Oliver zijn op weg naar je en Baylor is hier nog bij mij" Ivy voelde haar ogen zo groot als schoteltjes worden. "Nee, nee! Zeg dat ze moeten omkeren, ik red het wel, het is veel te gevaarlijk hier" Ze vloekte weer een paar keer. Alles was aan het instorten hier. Hij moest zichzelf veilig stellen. Ze leunde tegen de muur en sprong hoestend door. Alle hackers waren op tijd kunnen vluchten maar Jason, Suzan en zij moesten blijven om alles van documenten te vernietigen.

Account verwijderd

schreef:
Het was allemaal te snel gegaan om hen ook oortjes of een camera te geven, dus hij stond er alleen voor. Hij kon niet Ryan vragen welke kant hij op moest en of er nog iets met Ivy gebeurd was, hij was volledig afgesloten van de rest van de wereld. Zijn zicht was slecht en zijn gave zorgde er niet voor dat hij geen last had van de hoeveelheid stof. Zijn organen werkten hetzelfde, hij had gewoon lucht nodig en stof kwam daardoor ook naar binnen. Hij hoestte en liep door, tot hij uiteindelijk de ruimte vond waar hij moest zijn. Hij zocht, maar hij vond Ivy niet. Hij had gezien waar ze had gelegen, maar ze lag niet. Hij vloekte luid en voor heel even nam hij zijn vaste vorm weer aan, waarna hij zijn zoektocht direct vervolgde. Ze kon niet ver zijn, ze zou nooit ver komen met een gebroken been. Roepen had geen zin, zou hem nooit horen. Hij besloot de ruimtes in de buurt te doorzoeken, het duurde niet lang voor hij een vrouw met bruin zag springen. Heel even miste hij haar oude haarkleur, haar nieuwe haarkleur viel niet op.
'Zei ik niet dat ik je iets aan zou doen als je je iets liet overkomen?' gromde hij, voor hij Ivy van de grond tilde en zijn gave haar tot zich nam. Hij had niet de tijd om naar haar te kijken, hij deed zijn best om haar been zo stil mogelijk te houden terwijl hij liep. Hij hoestte opnieuw, maar stopte niet, hij was niet van plan te stoppen voor hij het gebouw verlaten had.
Het kostte hem een goede vijf minuten voor hij zich overal doorheen gewerkt had. Hij was al vermoeid geweest, maar alle muren en al het puin kostte hem behoorlijk wat energie. Hij had het waarschijnlijk niet eens gehaald als er geen adrenaline door zijn lichaam gepompt werd. Toen hij de frisse lucht weer in zijn longen voelde stromen, stond Derek al klaar om Ivy over te nemen en nadat hij zijn gave uitschakelde, voelde hij zich alsof hij jaren slaap nodig had.
'Ik haat missies.' gromde hij, voor hij zich weer op zijn stoel liet zakken en even naar achteren keek om Ivy te kunnen bekijken. Derek had haar op de achterbank gelegd, waarschijnlijk in de hoop dat ze op die manier minder last vast haar been had.
Hij had haar gemist, dat zeker. Maar nu was niet het moment, Ivy moest naar het ziekenhuis en hij probeerde al het stof zijn longen uit te hoesten. Derek reed terug naar het huis, dit keer voorzichtig.

Account verwijderd

schreef:
Ivy slaakte een piepje toen ze een figuur zag opdoemen uit het stof. Zijn gezicht zat vol stof en hij hoestte een paar keer, maar het was haar Oliver. En hij had het gered. Ivy maakte een geluidje en hapte naar adem toen hij haar makkelijk van de grond tilde en haar in zijn armen nam. Ze begroef haar gezicht in zijn shirt en zei niets. Ivy was vermoeid en duizelig. Ze keek even op naar hem en raakte zachtjes zijn sleutelbeenderen aan. Ze had hem zo verschrikkelijk gemist. Als ze zich een beetje beter had gevoeld, dan zou ze hem niet los hebben gelaten. Ze waren relatief snel buiten. Ze werd door Derek op de achterbank gelegd en mompelde even een bedankje toen hij haar op de achterbank plaatste. Ze zag hoe haar trui om haar been rood kleurde. Als het een gewone breuk was geweest, dan had ze haar wel wat beter gevoeld. Maar natuurlijk moest ze weer het geluk hebben om een open beenbreuk te hebben. Ze hapte naar adem toen ze over een klein drempeltje reden en de leuning van de zetel in haar been drukte. Ze klemde haar kaken in een grimas op elkaar. Ze hoorde Oliver ergens mompelen dat hij missies haatte, ze kon hem geen ongelijk geven. Ze reden naar huis, waar Ryan meteen al kwam aangerend. "Ik heb de ziekenhuiswagen al gebeld en ze komen zo aan" Ivy wuifde even met haar hand. "I'm fine" mompelde ze droogjes. Ze reikte met haar hand in haar zak en nam heel voorzichtjes de usb eruit. "Hier" mompelde ze even. Ze liet hem in zijn hand vallen en draaide haar hoofd naar Oliver. Ze wierp hem een klein glimlachje toe, om hem gerust te stellen. Zachtjes hief ze haar hand op, als teken van begroeting. "He" Haar stem klonk hees van al het stof. Ze was waarschijnlijk weer te lang binnen gebleven. Ze keek om haar heen en zag Suzan en Jason voor het raam staan. Ze nam het niemand kwalijk, het was hun missie om alle documenten te vernietigen, en er konden altijd doden vallen, de missie ging toch steeds voor alles.

Account verwijderd

schreef:
Het leek echt niet binnen te komen dat hij Ivy voor het eerst in iets meer dan een week weer zag, hij was veel te druk met haar been en het feit dat ze hulp nodig had. Hij kon haar niet helpen, niet met haar been. Ze had haar been zelf al verbonden en hij was niet in staat haar te genezen. Ze hadden ook niemand bij zich die haar kon genezen, dus ze zou het waarschijnlijk moeten doen met het ziekenhuis. Ze zou alleen niet zo lang met gips hoeven lopen, hij wist vrij zeker dat ze dat Dante zou opdragen dat ze haar verder zouden genezen zodra ze weer terug waren.
Toen ze aan kwamen, stond Ryan al buiten. In elk geval zouden ze niet al te lang hoeven wachten op hulp, hij ging er vanuit dat ze al wel onderweg waren. Zijn blik gleed naar haar been, de trui om haar been was niet rood geweest, maar nu was het doordrenkt met bloed. Hij slikte even, hij had het ook nooit echt op bloed gehad. Hij zou niet flauwvallen, maar hij voelde zich er ook niet helemaal geweldig bij.
'Hé.' zei hij, waarna hij een poging deed om het stof van zijn gezicht te vegen, maar dat was tevergeefs. Hij stak zijn hand uit om Ivy's hand aan te raken en hij glimlachte even bemoedigend, ze zou het wel redden. In de verte hoorde hij al een ziekenwagen. Derek stapte uit en trok alvast de deur open voor de ambulancemedewerkers.
'Jij kan mee met de ziekenwagen, de rest van het team volgt jullie wel in de auto.' zei Ryan, hij knikte even naar hem en hij knikte terug, waarna zijn blik weer naar Ivy gleed. Hij had haar gemist, maar dat leek hem nu niet zo belangrijk, het was belangrijker dat ze stopte met bloeden en dat er iets met haar been gedaan had. Ze hadden nog genoeg tijd om te vertellen dat ze elkaar gemist hadden, dat zou hij ook wel doen.
Toen de ambulance aan kwam, gingen ze direct in de weer met Ivy. Hij werd een plek aangewezen en hij keek toe hoe Ivy op een brancard in de ambulance werd geplaatst, haar been zag er niet goed uit. Ze haalden de trui van haar been en verbonden haar opnieuw, strakker deze keer. Hij kon zich niet voorstellen dat dat een fijn gevoel was.
'Weet u zeker dat we niet even naar uw longen moeten kijken?' vroeg een vrouw aan hem, maar hij knikte direct, het ging prima met hem. Het was maar stof, het zou wel uit zijn longen verdwijnen.

Account verwijderd

schreef:
Ivy keek Oliver aan en beet even kort op haar onderlip. "Zie je wel dat ik het zou overleven" fluisterde ze met een kleine glimlach. Droogjes glimlachte ze naar hem en maakte een geluidje toen ze op de brancard werd geplaatst en in de ziekenwagen werd gelegd. Ze voelde de verscheidene schokken gewoon door haar lichaam gieren. "We gebruiken wel de healers, ze is van de overheid" zei één van de ambulanciers. Hmmm, ze zou wel weer even moe zijn nadat ze dìt hadden gehealed. Dat was zeker. En het zou ook wel even duren voordat ze weer volledig opgeknapt was. Ivy's ogen gleden terug naar Oliver. Hij was veilig, dat was wel het belangrijkste. Ze zou niet weten wat ze zou doen mocht er iets met hem gebeurd zijn. Ze hapte naar adem toen ze het nieuwe verband om haar been hard aanspanden en ze maakte een gefrustreerd geluidje. "Sorry" De vrouwelijke ambulancier keek haar verontschuldigend aan en Ivy schudde haar hoofd met haar kaken op elkaar geklemd. Zij konden er niets aan doen. Ze fronste even toen Oliver zei dat hij het goed stelde. "Nee, kijk maar eens naar hem" zei ze moeilijk. Ze glimlachte kleintjes. Ze wou toch zeker zijn dat alles goed met hem ging. Je wist het nooit, met al dat stof. Al gauw kwamen ze aan bij het ziekenhuis en werd ze naar een operatiekamer gebracht. "Ik verwacht dat ons weekendje uit geweldig word" mompelde ze even zachtjes. Ivy werd bleek bij het zien van alle naalden, waarschijnlijk verdoving. "Ollie?" Ze keek hem aan. "Meneer, we zullen u moeten vragen de operatiezaal te verlaten, omwille van de hygiëne, straks wordt ze naar een ziekenkamer gebracht, als u wilt kunt u wachten in de wachtzaal, maar het kan een tijdje duren vrees ik" Een verpleegster knikte even kort.

Account verwijderd

schreef:
Even glimlachte hij wat vermoeid, in elk geval deed ze haar best om hem gerust te stellen. Ze had het ook wel overleefd, maar hij vroeg zich ook af of ze dat gedaan had als Ryan hem niet naar haar toe had laten gaan. Hij had gevreesd voor haar, hij was zelfs heel even bang dat hij te laat geweest was.
Hij pakte haar hand en verstrengelde hun vingers, waarna hij zacht een kus tegen de rug van haar hand duwde en haar bekeek. Ze zag er niet goed uit. Ze zat onder het stof en haar been zat vol bloed, ze zag eruit alsof ze net een zwaar ongeval overleefd had. Een zucht gleed over zijn lippen toen ze beweerde dat ze hem wel na moesten kijken, maar hij schudde direct zijn hoofd. Het ging prima met hem, hij was gewoon moe en hij had wat stof ingeademd, het zou allemaal wel goed komen.
De rit verliep vrij snel, hij begreep nog altijd weinig van de bedoelingen van het ziekenhuis, hij was waarschijnlijk gewoon te vermoeid om zich er druk over te kunnen maken. Het zou wel goed maken, dat was het belangrijkst. Hij ging zachtjes met zijn duim over de rug van haar hand toen ze haar naar binnen brachten.
'Natuurlijk. Als we geslapen hebben, jaren geslapen hebben.' zei hij. Hij wist niet wie er erger uit zag, hij of zij. Het was tijd voor hem om weer een gewoon ritme te krijgen, hij hoorde niet constant vermoeid te zijn. Hij keek op toen iemand hem verzocht te vertrekken en hij liet zijn blik even over de naalden glijden.
'Geen zorgen, het zijn maar naalden. Denk maar aan alles wat we kunnen doen als we een weekendje weggaan.' zei hij zacht. Hij streelde wat haar uit haar gezicht en duwde toen zacht een kus tegen haar wang, waarna hij de kamer verliet. Hij wilde Ivy niet nogmaals achterlaten, maar hij wist dat hij nu niet echt een keuze had. Hij zag de rest van het team al op de stoelen zitten, dus hij voegde zich bij hen en zakte onderuit.
'Ze wordt geopereerd, of gewoon genezen, hoe het hier dan ook mag zitten.' mompelde hij, waarna hij zijn ogen sloot en met zijn hoofd tegen de muur leunde. Hij had zich een week lang zorgen gemaakt over haar, hij was nog nooit zo vermoeid geweest.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld