Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ft. Auloire

Account verwijderd

schreef:
Ivy knipperde even slaperig met haar ogen en een verpleegster op een stoel ging onmiddellijk opstaan. "Geen zorgen, alles is goed verlopen" Ivy knikte even zwakjes en probeerde recht te zitten. "Niet doen, rust maar wat" Ze werd voorzichtjes terug op haar bed geduwd. "Zou ik wat water mogen please?" Vroeg ze met een zwak glimlachje. Ze kreeg een bekertje in haar handen gedrukt dat ze bijna onmiddellijk leegdronk. Ze was verdoofd geweest met een maskertje, en de smaak zat nog steeds in haar mond. "Dus, de healers hebben je been helemaal gehealed, probeer alleen je gave even niet te gebruiken, we willen niets overbelasten" De verpleegster glimlachte. "Je zult je wel even verschrikkelijk moe voelen maar dat moet geen probleem vormen" Ivy keek om haar heen. "Normaal gezien kan je vanavond al naar het instituut terug, aangezien ze daar ook healers hebben als er iets gebeurd" Ivy glimlachte. "Gelukkig" zei ze met een glimlach. Ze ging met haar hand door haar haren en merkte op dat het weer haar gewone kleur was. "Ja, we hebben je moeten wassen, je zat nogal onder het stof en de haarverf ging zomaar mee, hopelijk vind je het geen probleem" Ivy schudde haar hoofd. "Nee hoor, dankjewel" Ze knikte even. Ze vond het idee niet fijn dat iemand haar in bad had gestoken, maar ze wou er niet te veel over nadenken. "Waar zijn mijn vrienden?" Vroeg Ivy met een frons. Ze keek naar de deur. "Ik haal ze zo" zei de verpleegster met een knik. "Dankjewel" herhaalde Ivy opnieuw. Ze voelde zich vermoeid. Maar alles ging goed met haar, dat was het belangrijkste. Ze tikte nogal ongeduldig op haar benen. Ze wou gewoon het team zien, weten dat alles in orde met hen was. Dat er geen gewonden waren gevallen. En hopelijk had ze Giovanni's bevelen goed opgevolgd en was alles echt goed gewist.

Account verwijderd

schreef:
Derek was degene die hem wakker schudde. Een beetje gedesoriënteerd keek hij om zich heen, waarna hij zich besefte dat hij nog altijd in het ziekenhuis zat. Zijn blik gleed naar zijn horloge, tot hij besefte dat hij die niet om had. Hij zou toch zweren dat hij die vanmorgen nog wel om had gehad. Misschien was hij hem verloren, het maakte ook niet zo veel uit.
'Ivy is wakker, het lijkt me dat jij haar ook wel wilt zien.' zei Derek, waarna hij even knikte en overeind kwam. De rest keek hem ongeduldig aan, vooral Suzan leek niet te kunnen wachten tot ze haar vriendin weer zag. Hij wilde niet zeggen dat hij kon wachten tot hij haar zag, maar hij was zo vermoeid dat hij bijna het gevoel had dat iemand hem naar de kamer moest dragen.
'Ik beloof dat ik jullie de komende dagen zal sparen.' zei Jason met een kleine glimlach, waarna ook hij even glimlachte en knikte. Waarschijnlijk zouden de komende paar dagen voornamelijk bestaan uit slapen en eten, veel energie zouden ze in elk geval toch niet hebben. Hij wist dat er nog een feest aan zat te komen en hij had daar allesbehalve zin in.
Hij volgde de rest richting de kamer, waarna iedereen direct om het bed ging staan. Hij nam het ze niet kwalijk, hij had haar al even gezien en gesproken in de auto en de ambulance en zij wilden haar ook allemaal graag zien.
'In elk geval kan ik je feliciteren met het afronden van de missie, dat is allemaal aan jou te danken.' vertelde Ryan. Hij dacht dat ze wel blij zou zijn met dat nieuws, ten slotte waren missies belangrijk voor haar. Minder voor hem, hij had besloten dat hij missies niet leuk vond en hij keek helemaal niet uit naar de volgende. Hij wreef even in zijn ogen en gaapte. Hij had Ivy een week moeten missen, hij kon ook nog wel iets langer wachten. Suzan stond zo ongeveer te springen bij Ivy's bed, haarzelf excuserend dat ze Ivy achter had gelaten. Het waren echter Ryan's orders en hij wist dat Suzan daar niets aan had kunnen doen.

Account verwijderd

schreef:
Ivy schoot in de lach om Suzans enthousiasme en keek toe hoe iedereen om haar bed kwam staan. "Oh god, goed dat ik niet bang ben voor krappe ruimtes" Ze stak haar tong uit en zocht meteen met haar ogen Oliver. Eenmaal ze die gevonden had , schonk ze hem een glimlach. Hij zag er nog vermoeider uit dan normaal. Had hij wel genoeg gegeten en geslapen? Ze wierp hem een bezorgde blik toe en keek hel vragend aan. Ivy wuifde Ryans woorden weg. Eigenlijk kon het haar niets meer schelen. "Het is niet door mij dat de missie is gelukr" gromde ze even. Ze trok een wenkbrauw op. "Door jullie is het gelukt" Ze keek naar het team. "Ik ben gewoon degene die door de ventilatieschacht is gevallen" voegde ze eraan toe. Jason rolde met zijn ogen en Ivy nam haar trui van de stoel. Ze had al haar gewone kleding aangetrokken nadat de verpleegster weg was en ze wou hier zo snel mogelijk weg. Ze had niet al te beste herinneringen aan ziekenhuizen. Ze fronste even. "Waar zijn Raven en Giovanni?" Vroeg ze met een frons. Ze liet haarzelf uit het bed glijden en wiebelde met haar tenen. De grond voelde raar aan. "Die zijn met Baylor, hij mocht de kamer niet in" Ivy knikte even en glimlachte lichtjes. Okey, de verpleegster had misschien gezegd dat ze het wat rustiger aan moest doen, maar Ivy voelde zich prima. Ze schudde haar hoofd. "Het ging om de missie Suze, niet om mij" Ze glimlachte en deed haar schoenen aan. "Laten we naar huis gaan, ik wil mijn bed" Ze gaapte even en wankelde even op haar voeten, waarna ze toch bij Oliverraakte en haar armen om hem heen sloeg. "He daar" zei ze zachtjes. Fuck, ze had hem en zijn warmte gemist. "Hoe gaat het met jou?" Ze raakte zijn wang zachtjes aan met haar vingers en glimlachte vermoeid. Ryan knikte even. "Guys, wij gaan even naar buiten, Ivy ik vraag wel aan de verpleegster of ze je eerder laten gaan"

Account verwijderd

schreef:
Het was echt een actie van Ivy om het compliment weg te wuiven en te doen alsof ze helemaal niet zo veel speciaals gedaan had, terwijl zij degene was die de missie uiteindelijk uitgevoerd had. Hij vond het niet erg dat ze dat deed, iedereen wist wel beter. Als Ivy langer binnen was gebleven, had ze het niet gehaald. En dat allemaal voor een missie. Hij was het misschien niet eens met die ongeschreven regel, maar hij wilde daar ook niet over in discussie gaan. Hij wilde er sowieso niet over in discussie gaan. Op dit moment wilde hij slapen en bij Ivy zijn, meer wilde hij niet. Hij had niet meer nodig dan een bed en haar aanwezigheid, maar hij wist dat dat er nog even niet in zat.
Het was hem niet ontgaan dat ze bezorgd naar hem gekeken had, maar hij had geen antwoord op haar vragende blik gegeven. Hij was gewoon erg moe, dat was alles. Van het gebruiken van zijn gave en het constant overal doorheen lopen, maar ook van zijn zorgen een week lang en de korte nachten die hij gehad had. Elke keer had hij drie uur geslapen, voor hij weer een paar uur bezig was met de drie checken.
Toen Ivy uit bed stapte, fronste hij. Hij was er vrij zeker van dat het niet de bedoeling was dat ze nu al uit bed zou komen, ondanks dat ze haar genezen hadden en er niets met haar zou gebeuren als ze het wel deed. Haar been had vast nog wel wat rust nodig, ze kon nu niet gaan lopen. Hij kon echter niet zeggen dat hij het vervelend vond dat ze naar hem toe wankelde en haar armen om hem heen sloeg. Als vanzelf gleden zijn armen ook naar haar, waarna hij haar zacht tegen zich aan trok en genoot van haar aanwezigheid. Een week was te lang geweest, hij had alles aan haar gemist.
'Ik voel me alsof ik op zijn minst vijftig jaar slaap nodig heb.' vertelde hij, hij wist dat hij direct het bed in zou duiken als ze weer thuis waren, hij had een hoop slaap in te halen. Hij keek even toe hoe de rest de kamer verliet, daar was hij Ryan dankbaar voor.
'Ik heb je gemist.' mompelde hij. Op dat moment zou hij haar ook niet meer los willen laten, hij had haar een week lang niet aan kunnen raken. Hij had haar een week lang niet kunnen zien en niet kunnen spreken, hij wilde haar nu bij zich houden voor zo lang dat mogelijk was.

Account verwijderd

schreef:
Ivy glimlachte even. "Wel, volgens mij is dat meer slaap dan je normaal nodig hebt" plaagde ze hem lichtjes. Ze liet hem niet los, ze zou het niet kunnen. "Ik heb jou ook gemist, veel te erg" Ze trok een gezicht naar hem. "Als ik had geweten dat we daar voor een week moesten blijven slapen..." Zuchtte ze zachtjes. Ze raakte zijn wang aan met haar vingers en keek hem aan. "Wel, zeg maar dat ik niet direct van plan ben om meteen weer mee op een missie te gaan" mompelde ze. Ze drukte een kus tegen zijn lippen en nog een paar. "En kijk, ik ben weer mezelf" mompelde ze met een glimlach op haar gezicht. Ze hield de witte puntjes haar tussen haar handen en glimlachte. Ze was altijd al haarzelf geweest,maar ze zag er zo niet uit en ze moest zich zo niet gedragen, ze had dingen gedaan die ze nooit zou doen. Ivy keek Oliver aan. "Ollie...je weet toch dat ik niet flirtte met die mannen omdat ikhet wou he?'" Ze keek hem onzeker aan. Ze vroeg zich wel af wat er met hen allemaal was gebeurd. Waren ze onder het puin terechtgekomen, wachtend op hun dood? Of hadden ze kunnen vluchten? Ze wist het niet. Ivy gaapte even en voelde de tranen in haar ogen springrn. Ze was vermoeid en duizelig. Ze kerk even op naar Oliver. "Weet mijn broer eigenlijk dat ik in het ziekenhuis lig?" Vroeg ze met een frons. Hopelijk had Ryan Alistair verwittigd. Als Ivy het hem zelf zou vertellen zou haar broer nooit kalmeren. Ze zuchtte zachtjes en maakte een geluidje. "Gaan we naar huis?" Fluisterde ze zachtjes.

Account verwijderd

schreef:
Een grijns verscheen zijn op zijn gezicht toen Ivy hem vertelde dat dat meer slaap was dan normaal. Het klopte, normaal voelde hij zich minder vermoeid dan hij zich nu voelde, maar nog altijd vermoeid. Hij zag er al enorm naar uit om weer in bed te liggen en urenlang te slapen, hij kon zich niet herinneren dat hij ooit zo uitgekeken had naar zijn bed. Of haar bed, in dit geval.
'Wat zou er anders zijn geweest als je wist dat je zou blijven slapen? Je zou toch gegaan zijn.' mompelde hij. Hij had ook niet gewild dat ze niet gegaan zou zijn, maar hij had zichzelf er waarschijnlijk wel beter op voorbereid. Hij zou haar dan ook gemist hebben, maar nu was het nog velen malen erger. Natuurlijk was het slechts een week geweest, maar het was een week waar ze zich niet op voorbereid hadden en ze hadden elkaar op geen enkele manier kunnen zien of spreken. Normale stellen stuurden elkaar nog berichten of belden regelmatig, zij hadden helemaal niets gehad. En alsof dat nog niet genoeg was, was hij gedwongen om toe te kijken hoe zijn vriendin met andere mannen flirtte. Nee, het was niet zijn ideale week geweest wat hun relatie betreft.
Hij genoot van het feit dat hij weer in staat was haar te kussen, dat had hij ook gemist. Hij duwde zijn lippen enkele keren kort tegen de hare en schudde zijn hoofd zodra ze begon over de man waar ze mee geflirt had, dat was niet iets waar hij het nu over wilde hebben. Hij wist wel dat ze het niet deed omdat ze ze aantrekkelijk vond of iets van ze wilde, maar het zou nooit een feestje zijn om toe te moeten kijken. Hij wist zeker dat ze het ook niet leuk zou vinden als ze moest toekijken hoe hij het deed, ze leek het vaak al niet leuk te vinden als vrouwen naar hem keken.
'Ik weet het niet. Ik ben in slaap gevallen toen jij genezen werd en ik werd pas wakker toen ik weer naar binnen mocht. Maar ik denk wel dat Ryan het hem verteld heeft.' hij wist niet hoe lang ze hadden moeten wachten tot Ivy weer bij bewustzijn was, maar hij wist zeker dat Ryan in de tussentijd niet stilgezeten had.
'Dat weten we zo.' zei hij, toen hij Ryan aan zag zien lopen door de ramen. De man opende de deur en bekeek hen even, waarna hij even glimlachte en de deur volledig opende.
'Je mag gaan, maar op voorwaarde dat je je de komende drie dagen laat checken door de healers van het instituut.' vertelde de man. Hij knikte even, hij was blij dat Ivy toch gewoon naar huis mocht.
'Er staat een busje klaar om ons weer naar huis te brengen, ik zie jullie vanzelf wel verschijnen.' Ryan verliet de kamer en hij glimlacht even naar Ivy, in elk geval zouden ze over een paar uur weer thuis zijn en weer kunnen slapen. Hij liet zijn vingers door haar haren gaan.

Account verwijderd

schreef:
Ivy zuchtte even. "Wel, we zouden meer voorbereid zijn..." Mompelde ze even. Het was nogal een shock toen bleek dat heel het gebouw afgesloten werd. Ivy wist dat ze allebei elkaar een hele lange tijd niet zouden kunnen spreken, en dat was ook gebeurd. Ze had wel af en toe gevraagd aan Ryan of alles nog goed was met Oliver en Derek, om het zeker te weten. Ivy zuchtte even toen hij zijn hoofd schudde toen ze begon over Uriël, niet dan. Ivy glimlachte bij zijn kusjes. "Wel, het voelt goed om dit weer te doen" Ze legde haar hoofd op zijn borstkas en keek hem aan met een glimlach. "Het voelt goed om weer bij jou te zijn" Ze drukte een kus op zijn lippen en gaf hem een knuffel. "He, en ben ik niet een geweldige Zoë Evans?" Grapte ze. Ze trok een gek gezicht naar hem. Ze knikte even. "Dan bel ik hem straks wel" mompelde ze even. Ze zag Ryan al lopen en haar glimlach werd breder bij zijn woorden. "Okey, we staan er zo" antwoordde ze. Damn. Ze was blij dat ze eindelijk weer eens naar huis mocht. Ze toonde haar pols aan Oliver. "En kijk, geen enkel krasje, ik heb er speciaal voor gezorgd" zei ze met een blik op de armband die ze had gekregen van hem. Het was het enige wat ze meehad als aandenken aan hem, aangezien foto's te onveilig waren, net zoals briefjes. Ze zuchttte lichtjes bij zijn vingers die door haar haren gingen en keek naar de deur. "Ik mag waarschijnlijk weer een lange tijd niet lopen he?" Mompelde ze geeërgerd. Ze fronste even en ze wandelden samen naar beneden. "Dit gaat zo traag" klaagde ze terwijl ze zijn arm toch nog goed vastnam om niet om te vallen. "Argghhh" Ze keek hem gefrustreerd aan en bedacht zich toen iets. "He, als we in het instituut zijn, kun je me dan nog eens door muren dragen? Ik herinner me niet meer veel van je geweldige reddingsactie" Ze glimlachte lichtjes en keek hem aan.

Account verwijderd

schreef:
Het voelde inderdaad goed om weer bij haar te zijn. Voor een stel dat de hele dag samen was, was een week zonder elkaar en enig contact erg lang. Hij gaf ook toe dat hij haar die dagen enorm gemist had, waardoor hij nog slechter sliep dan hij al deed. Dat hij haar nu terug had, was voor hem een grote opluchting. Hij was bang geweest om haar te verliezen voor ze gingen en hij had waarschijnlijk doodsangsten uitgestaan toen bleek dat Ivy gewond was en de bombardementen niet stopten, maar dat drong nog niet helemaal binnen. Hij was al snel in slaap gevallen en nu was hij te druk met Ivy.
'Ik denk dat ik Ivy toch leuker vind.' merkte hij op. Ze speelde haar rol goed, maar hij vond Ivy toch echt leuker dan hij Zoë vond. Ivy was vrolijker, enthousiaster en ze was niet zo'n enorme flirt. Hij vond het wel leuk, maar niet naar anderen toe. Dat wist ze wel, hij wist namelijk ook dat zij het niet leuk zou vinden als hij dat naar anderen vrouwen zou doen. Niet dat hij er interesse in had om dat wel te doen.
'Ze wordt gebombardeerd, breekt haar been, maar haar armband is nog volledig intact.' zei hij met een grijns op zijn gezicht. Het was lief dat ze er zo op gelet had, hoewel hij haar zo een nieuw armband gegeven had als ze deze verloren had, dat had hij haar nooit kwalijk kunnen nemen.
'Je mag vast wel wat lopen, maar niet zo veel. En ik denk dat je voorlopig je gave ook niet mag gebruiken.' zei hij bedenkelijk. Nou ja, niet op haar benen in elk geval. Hij liet zijn arm om haar heen glijden en duwde zacht een kus tegen haar wang, waarna ze door het ziekenhuis naar de uitgang liepen. Hij kon het gapen niet helpen onderweg. Als ze thuis kwamen, moest hij waarschijnlijk eerst douchen, hij zat nog altijd onder het stof.
'Laten we gaan, ik denk dat iedereen wel een behoorlijke lange nachtrust kan gebruiken.' zei Ryan, voor ze allemaal het busje in stapte en ze vertrokken. Een vreemde reed hen terug, waarschijnlijk had Ryan dat geregeld in de tijd dat hij geslapen had en ze bezig waren geweest met Ivy. Niemand had waarschijnlijk nog de energie om te rijden, hij in elk geval niet.

Account verwijderd

schreef:
Ivy lachte lichtjes. "Ha, maar ìk werd niet gebombardeerd, dzt werd het gebouw" protesteerde ze met een grijns op haar gezicht. Ze keek nogmaals naar de armband. Ze wou hem zeker niet kwijtraken en ze wou geen nieuwe. Ze had hem gekregen van Oliver op de eerste verjaardag die ze samen hadden gevierd en ze zou dat nu niet meteen vergeten. Ivy keek hem aan en klopte zachtjes wat stof van zijn vest. Waarschijnlijk zat er nu ook weer van alles op haar, aangezien ze zowat vastgeplakt leek aan hem. Ze wou hem gewoon blijven vasthouden zolang dat kon. Ivy grauwde even toen hij haar vertelde dat ze haar gave even niet kon gebruiken om haar been niet te overbelasten. 'Laat me dan tenminste hinken in superspeed" grapte ze. Ze leunde lichtjes op hem toen hij zijn arm om haar heen sloeg. Ivy keek hel aan met een glimlachje en ze liepen de wachtzaal binnen waar iedereen nog zat te wachten. Baylor kwam hard blaffend op haar afgerend waardoor iedereen in de wachtzaal haar blik richtte op hen. "He vriend, me gemist?" Ze bukte zich voorzichtjes en liet de ondertussen grote hond tegen haar op springen en haar neus aflikken. "Ik heb Oliver en jou ook enorm gemist hoor" fluisterde ze terwijl ze haar armen om Baylor heen sloeg. De husky kwispelde en liep even om Olivers voeten en tussen zijn benen heen. Ivy lachte en stond weer op. 'Ready to go" zei ze zachtjes. Ryan knikte en gaf haar haar gsm terug die ze had laten liggen in het kamp. 'Hier, oh en Oliver en Ivy, we hebben al jullie bagage mee, behalve natuurlijk de spullen van Ivy die nog in het hackersgebouw lagen. Ivy trok even een gezicht en keek Oliver aan. "2 van je roze t-shirts liggen er nog" zei ze met een frons op haar gezicht. "Nee Ivy, we gaan niet terug" lachte Suzan terwijl ze in de bus gingen zitten. Oliver en Ivy gingen achteraan zitten, waar Ivy een deken en hoofdkussen nam. Ze legde haar hoofd op zijn schoot en glimlachte naar hem. Ze nam haar gsm even en zuchtte. "Tijd om te bellen" mompelde ze even. Ze toetste Alistairs nummer in. "Ivy Winters, wat heb je in godsnaam uitgespookt? Ik maakte me gigantische zorgen!" Ivy trok even een gezicht. "Al, ik ben moe, maar afgezien van dat gaat alles prima met me" Ivy wreef even door haar ogen en gaapte. "Maar ik zweer dat alles nu goed gaat, en dat is te danken aan één iemand hier" Ze keek Oliver aan en ging recht gaan zitten om hem een kus te geven. "Hmmm, verdorie Iv, haal geen streken zoals die meer uit, goed? Je bent mijn kleine zusje en enige familie" Ivy knikte even. 'Okey...geen zorgen, mag ik je straks terugbellen, het voelt alsof ik elk moment in slaap kan vallen"

Account verwijderd

schreef:
Het was toch een opluchting dat de rest hun spullen meegenomen had, ondanks dat er niets van waarde in zat en hij het allemaal makkelijk opnieuw kon kopen, hij zat niet te wachten op het missen van zijn kleren. Hij stapte de bus in en hielp Ivy naar binnen, waarna ze achterin het busje gingen zitten.
'En je kunt nog altijd een paar van mijn andere shirts verpesten, als je die shirts echt niet kan missen.' zei hij, toen hij toch over de bagage aan het denken was. Hij vond het niet erg dat ze zijn shirts jatte om in te slapen, hij had er genoeg en hij kon er altijd nog een paar bijkopen. Dat was overigens niet echt nodig, Ivy had nog niet zo lang geleden een hoop truien en shirts voor hem gekocht.
'Succes.' zei hij, waarna hij een kussen zocht en dat tegen het raam legde, waarna hij zijn hoofd tegen het kussen liet rusten en naar Ivy keek. Alistair was duidelijk ongerust geweest, de man praatte luid genoeg voor hem om het gesprek te verstaan, zijn zorgen waren vrij duidelijk. Hij liet zijn handen zachtjes door haar haar gaan en rolde even met zijn ogen toen Ivy vertelde dat het prima ging door één persoon, ze hadden allemaal samengewerkt om haar daar uit te krijgen. Nou ja, Derek, Ryan en hij dan. En Suzan en Jason indirect ook, ze hadden het waarschijnlijk alleen maar erger gemaakt als ze niet gewoon naar Ryan hadden geluisterd.
Een lichte glimlach verscheen op zijn gezicht na haar kus, hij had het ontzettend gemist. Als hij niet zo moe geweest was, had hij haar lippen waarschijnlijk nooit meer laten gaan, maar hij was te moe. Ze zouden er nog genoeg tijd voor hebben, ten slotte zouden ze ook een weekendje weg gaan en ging het vast al beter met hen nadat ze thuis geslapen hadden.
'Maak me wakker als je dat wilt.' mompelde hij. Als ze hem nodig had, moest ze hem wakker maken, hij zou het niet erg vinden. Hij ging wat verzitten en sloot zijn ogen toen, met zijn hoofd nog altijd tegen het kussen. Hij voelde zichzelf al direct wegzakken, zo vermoeid was hij. Hij opende zijn ogen heel even om haar vingers met de zijne te verstrengelen voor hij zijn ogen opnieuw sloot en daadwerkelijk in slaap viel. Geen nachtmerries, geen nare dromen, maar wel een hele diepe slaap. Nu Ivy terug was en bij hem lag, had hij niet langer een reden om bezorgd te zijn en niet in slaap te kunnen vallen.

Account verwijderd

schreef:
Ivy glimlachte naar hem. "Hmmm, ik denk dat ik de volgende keer voor een groen blauwe tint ga om je t-shirts mee te verpesten" Ze gaf hem een tik. Ze had geen spijt meer van het verpesten van zijn t-shirts, ze zaten er veel te goed voor. Integendeel, misschien deed ze wel elke maand een felgekleurde sok 'perongeluk' in de wasmachine met zijn shirts. Ah ja, het was niet alsof Oliver het zo erg zou vinden. En Ivy zou er wel nieuwe voor hem kopen, samen met wat extra shirts. Ze luisterde naar haar broer aan de telefoon. "En hoe gaat het met de rest van het team? Zijn ze allemaal okey? En heb je Raven nog gezien?" Ivy zuchtte even terwijl ze moeite deed om haar ogen nog open te houden. "Iedereen is okey, we zijn gewoon allemaal verschrikkelijk vermoeid, Al, we hebben allemaal nogal weinig slaap gehad die we nu moeten inhalen, maar ik zweer dat ik je terugbel vanaf dat ik me weer 100% wakker voel" mompelde ze. "Sorry Iv, ik ben gewoon enorm bezorgd..." zuchtte haar broer aan de andere kant. Ivy knikte. "Ik snap het, geen probleem" antwoordde ze. Zij zou ook enorm bezorgd zijn om hem als hij in het ziekenhuis was. Maar nu was niet echt een perfect moment om te bellen, aangezien het voelde alsof ze elk moment in slaap kon vallen. "Wel, ik ga maar eens" Ivy glimlachte lichtjes. "Is goed, ik bel je, beloofd, en groetjes aan Erin" voegde ze er nog aan toe voor ze ophing. Ivy keek naar Oliver die zijn kussen tegen het raam plaatste en daartegen leunde. Het was iets wat zijzelf vroeger ook steeds had gedaan, voordat ze Olivers schoot had gehad. Nu had ze iets heel comfortabeler gevonden en ze wasniet direct van plan te wisselen. Ivy gaapte even en kon haar ogen niet van hem afwenden. Het was veel te lang geleden dat ze hem had zien slapen. Ze legde haar hoofd weer goed op zijn schoot en speelde met zijn vingers die hij om de hare had gesloten. Ivy glimlachte lichtjes en voelde haar ogen al snel dichtvallen.

Account verwijderd

schreef:
Veel meer dan slapen hadden ze niet gedaan, hij had zichzelf gedwongen te eten en hij had het zelfs voor elkaar gekregen zichzelf de douche in te slepen, maar daarna had hij niet veel meer gedaan dan slapen. Hij had het gehaald tot het bed, maar het moment dat zijn hoofd het kussen geraakt had, was hij weer opnieuw in slaap gevallen. Dat Ivy bij hem lag, betekende voor hem dat alles weer goed zat, dat hij zich geen zorgen hoefde te maken en dat hij eindelijk rustig kon slapen.
Toen hij wakker werd, stond hij niet op. Ze waren gisteravond vroeg thuisgekomen, maar voor hem had het gevoeld alsof het bijna ochtend was. Rond een uur of acht was hij al in slaap gevallen en het was nu één uur in de middag. Dat betekende dat hij zeker zeventien uur geslapen had. Hij had een hele hoop slaap gemist en hij wist dat voor Ivy hetzelfde gold, dus het was geen verrassing dat ze nog lag te slapen toen hij wakker werd.
'Ivy, tijd om wakker te worden.' zei hij zacht, maar zonder overeind te komen. Hij trok ook zijn armen niet terug, hij was nog te blij dat ze eindelijk weer in zijn armen lag. Hij duwde een kus tegen haar wang en glimlachte toen lichtjes. Hij was blij dat hij haar terug had, blij dat ze weer bij hem sliep. Hij liet zijn vingers over haar schouder gaan, hij zou niet al te veel moeite doen om haar wakker te maken, ze had haar slaap ook nodig.
Zijn blik gleed even naar de zak broodjes die hij gisterenavond meegenomen had, hij was blij dat hij niet helemaal naar de keuken hoefde te lopen om eten te halen, hoewel hij nu nog geen honger had. Hij was vermoeid geweest, maar hij had er in elk geval nog aan gedacht dat er geen kans was dat hij vandaag uit bed zou willen komen.
'Je hebt al zeventien uur geslapen, je hebt een pauze nodig.' zei hij, niet wetende of ze wakker genoeg was om hem te kunnen horen. Het maakte ook niet uit, hij was al lang blij dat ze er was en dat haar niets mankeerde. Ze moest rustig aan doen met dat been, maar het had nog zo veel erger gekund. Hij duwde zacht enkele kusjes tegen haar schouder, hij had haar gemist. Dit was fijner wakker worden, het was fijn om niet alleen wakker te worden en je niet hoeven te concentreren op van alles en nog wat, maar gewoon te kunnen blijven liggen en kijken.

Account verwijderd

schreef:
Na het aantrekken van wat schoon ondergoed en Olivers shirt was Ivy meteen in slaap verzonken. Het feit dat de healing effect op haar had gehad, was onmogelijk te ontkennen. Ze was doodop geweest. En ze had van haar slaap genoten. Ze kon eindelijk weer eens met een gerust hart slapen. Ze moest zich geen zorgen maken over wat er allemaal kon gebeuren terwijl ze sliep. Geen hackers die haarkonden ontdekken, geen gevechten, maar gewoon pure rust. Ze had Oliver terug. Ivy kromde even haar rug en maakte een geluidje toen hij haar wang kuste. Ze legde haar hoofd even wat beter en mompelde wat vage dingen. Ze wou niet opstaan, maar ze had wat eten nodig, en vooral suiker. Dat was ook nog een probleem geweest tijdens de missie. Op een gegeven moment was de voorraad suiker gewoon op en moest ze beginnen te stelen van anderen. Ivy opende haar ogen langzaam en draaide zich wat beter om naar hem. Ze glimlachte nog slaperig en ging met haarvinger langs zijn wang. "Geen droom?" Vroeg ze fluisterend. Ze gaapte lichtjes en keek om haar heen. "Good to be back" mompelde ze. Ze had haar bed gemist, en koffie in de ochtend, Oliver, Derek en Ryan, Elise en Jules, Baylor en veel meer. Ivy ging met haar vingers onder zijn t-shirt even over zijn gespierde buik. "Niets veranderd" mompelde ze met een glimlach. Ze raakte even zijn voet aan met haar voet. "Het is moeilijk om van je af te blijven nu ik je zo lang niet heb gezien" bekende Ivy. Het was bizar om te bedenken dat het een week was geweest. Het had zoveel langer aangevoeld dan een week, voor hen beiden. Ivy keek naar haar bureau en ging wat rechter gaan zitten, toch nog steeds leunend tegen Oliver. Ze duwde haarzelf zachtjes van tussen de dekens en liet zich van het bed glijden. Gapend liep ze naar de zak toe en keek ze wat erin zat. "We hebben sandwiches met choco, confituur, speculoos, marmelade, tonijn, kaas, ham" somde ze op terwijl ze een doosje suiker openscheurde en er een paar in haar mond gooide. Ze draaide zich om naar Oliver en glimlachte.

Account verwijderd

schreef:
Ivy was nooit echt moeilijk wakker te krijgen, ook niet als ze heel erg vermoeid was. Hij glimlachte toen ze allemaal onverstaanbare dingen mompelde, duidelijk nog niet helemaal wakker. Hij bleef gewoon liggen, wachtend tot ze wel wakker zou worden en ze konden bepalen wat hun plan voor vandaag was. Hem kon het weinig schelen, hoewel hij het op prijs zou stellen als ze niet iets super actiefs zouden doen. Dat kon Ivy overigens ook niet met haar been, dus dat betekende dat hij ook wat meer rust zou hebben als normaal.
'Geen droom.' verzekerde hij haar, toen ze hem vroeg of het een droom was. Hij was maar al te blij dat het geen droom was, hij wist niet hoe hij zou zijn geworden als ze nog een week weg was gebleven, hij was al aardig gefrustreerd geweest na een week. Dat was ook niet zo gek, sinds ze elkaar op geen enkele manier konden zien of spreken en hun levens dus helemaal gescheiden waren alsof ze elkaar niet kenden.
Hij lachte zacht toen ze haar vingers onder zijn shirt liet glijden en mompelde dat er niets veranderd was, dat was in elk geval niet veranderd. Aan haar was ook niets veranderd, de verf was eruit gespoeld, haar lenzen en bril was ze kwijt en haar lichaam was volledig genezen. Toch had hij de neiging om voorzichtiger met haar te zijn, alsof ze nog breekbaarder was dan hij altijd al gedacht had.
'Ik ken het gevoel.' mompelde hij. Het was een week geweest, maar het had gevoeld als een maand. Hij had de neiging om constant aan haar te zitten, maar dat deed hij niet. Hij had haar gewoon ontzettend gemist. Op mentaal vlak, maar ook op het fysieke vlak. Dat betekende niet dat hij zich niet kon beheersen, hij was heus wel in staat om haar niet aan te raken, hoewel hij dat liever wel deed.
'Eigenlijk zou ik degene moeten zijn die eten voor je haalde.' merkte hij op, waarna hij naar haar been gebaarde. Oké, het was dan wel genezen, maar het kon vast geen kwaad om haar in bed te laten liggen. Hij duwde zichzelf overeind en kwam het bed uit, waarna hij besloot toch maar te eten. Hij hield het bij één broodje met ham, zijn eetlust was de afgelopen week ook helemaal niet meer wat het geweest was. Hij nam enkele happen van het broodje, waarna hij zijn blik weer naar Ivy liet glijden. Het was moeilijk om niet naar haar te kijken. Hij duwde de rest van het broodje naar binnen en gaapte, hij zou waarschijnlijk nog wel een paar dagen nodig hebben voor hij weer terug kwam op zijn normale vermoeidheid.

Account verwijderd

schreef:
Ivy zuchtte even opgelucht toen hij haar vertelde dat het geen droom was. Gelukkig maar, want als het wel een droom was en ze nu zou wakker worden, zou ze mentaal breken. Ivy glimlachte lichtjes en zocht een broodje ham voor haarzelf uit. Ze keek naar hem. Ze hield ervan om naar hem te kijken. Vroeger al, maar nu ook. "Oh come on, ik ben niet gehandicapt" protesteerde ze terwijl ze een hap van haar broodje nam. Ivy trok, even een gezicht. De voorbije dagen op missie had ze steeds di,gen uit blik moeten eten, en een vers broodje met ham was weer als nieuw voor haar. Ze at braafjes het broodje op en keek om haar heen, om zichzelf te verzekeren dat het allemaal echt was, dat ze hier echt was. Haar ogen gleden naar het zwart-witte ding op haar bed, Baylor was aan het slapen. "Hoe laat is het eigenlijk?" Vroeg Ivy terwijl ze haar armen om Olivers nek sloeg en hem aankeek. Ze drukte een kus op zijn lippen. Waarschijnlijk zou hij er nog meer krijgen dan normaal, ze zou hem er blijven geven, zolang ze er de kans voor had. Ivy haalde haar vingers door zijn haren en dacht even na. "Wanneer is dat feest ook alweer?" Vroeg Ivy met een frons. "Het enige wat me echt moeten meemaken op dat feest, is een certificaat ontvangen" zuchtte ze. "Dus ik heb echt geen zin om een lange jurk aan te doen voor een stom certificaat" gromde ze protesterend. Ze was gewoon te lui om zich helemaal op te tutten voor een blaadje papier in ontvangst te nemen. "Maar ik kan nog altijd de jurk die ik heb van Jason aantrekken" plaagde ze Oliver. Ze zou hem niet aandoen, ze wou nu ook niet zoveel aandacht vangen zoals die jurk maar al te graag deed. Ivy liep naar haar kleerkast en trok een peinzend gezicht. Ze trok Oliver bij zich en drukte nog een kusje op zijn lippen, waarna ze glimlachte. "Sorry, I'm kinda addicted to you" Ze lachte eventjes en zocht een gemakkelijke sweater uit en jeansbroek.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld