ORPG) Dauntless & Annajacoba - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG) Dauntless & Annajacoba

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Gabriël had altijd al wel geweten dat hij ooit gepakt zou worden, het was slechts een kwestie van tijd. De kans was ook groot dat ze hem konden linken aan andere moorden en dan zou hij voor de rest van zijn leven in de gevangenis vastzitten en daar had hij niet zo'n zin in. Toch kon hij momenteel eigenlijk niets doen dan gewoon zitten en naar de achterhoofden van de agenten voor hem kijken. Het duurde ongeveer een kwartiertje voor ze bij het politiebureau waren en Gabriël wist dat hij nu moest handelen wou hij nog weg kunnen komen. Hij had zijn handboeien al stiekem losgemaakt, wat eigenlijk helemaal niet zo moeilijk was als je het mechanisme erachter begreep. Het bureau alleen was nog niet zo goed beveiligd dus toen een agent de deur opende zag Gabriël zijn kans, liet zijn handen uit de handboeien glijden, duwde de deur open en sprong met alle kracht die hij had de auto uit en zette het op een lopen. De achtervolging werd meteen ingezet, maar Gabriël kende de kleine steegjes beter dan de politie en hij had een doel voor ogen. Hij sloeg links en rechts in de smalle straatjes en klom via vuilnisbakken over hekken en muren. Voor hem lag een hoog appartementsgebouw, precies waar hij moest zijn. Hij wist dat een van de kelderraampjes kapot was en wurmde zich erdoor. Hij nam de trap, want wie weet waren ze hem zelfs tot hier gevolgd en geboden ze de lift af te zetten. Het zou lang duren voor hij op de 20'ste verdieping was en hem helemaal vermoeien maar daarna zou hij niet veel meer moeten doen. Badend in het zweet bereikte hij de top van het gebouw en blokkeerde de deur. Hij was nog maar enkele meters verwijderd van de rand, enkele meters verwijderd van zijn dood, die zoals Lucinda gezegd had niet lang meer op zich zou laten wachten.

Anoniem
YouTube-ster

Envy schreef:
Lucinda keek geschrokken op toen Gabriël een ontsnappingspoging deed. Ze stopte en draaide zich weer om, het leek erop dat Gabriël niet van plan om was om de gevangenis in te gaan. Lucinda had al snel door wat zijn echte plan was. Haar ogen werden groot terwijl haar hart voelde alsof iemand het met koude handen omklemde. Ze vloog richting Gabriël, die momenteel naar de rand van het appartementsgebouw rende. Als hij nu zou springen zou alles al helemaal voor niets zijn. Hij zou regelrecht in de hel belanden en er zou niets zijn wat Lucinda kon doen om hem tegen te houden. Ze kon Zijn stem door haar hoofd horen denderen. 'Stop hem!' Ze greep met beide handen naar haar hoofd omdat het zeer deed. 'Dat probeer ik.' snikte ze wanhopig terwijl ze sneller begon te vliegen. Nog enkele seconden en dat.. tranen stroomden over haar wangen en werden weggeveegd door de wind, als sterren glinsterden ze in een spoor achter haar. Haar haren gingen door de wind wild heen en weer en jurkje wapperde als een gek. Haar vleugels konden haar snelheid niet volhouden. Hij stapte in het lege niets en viel naar beneden. Lucinda was net op tijd, ze kon hem net op tijd vangen. Ze huilde nog steeds, maar nu van blijdschap. 'Gabriël.. ik houd van je.' snikte ze uit terwijl ze hem zoende, het maakte haar niet uit of hij wel of niet van haar hield. Al zou hij haar walgend van zich af duwen, iets wat Lucinda sterk leek aangezien ze nog steeds in de lucht hingen. Lucinda had haar hart gevolgd en het had nog nooit zo fijn gevoeld, het was ook een bekend gevoel. Plotseling schoten haar ogen open en vlogen er beelden van haar vorige leven voor haar ogen langs, over haar dood en haar vriend van die tijd. Ze voelde de pijn die ze gevoeld had toen ze dood ging, de warme, knijpende handen die haar keel dichtdrukten. Lucinda begon te gillen terwijl er bloed uit haar mond liep, alsof ze alles weer opnieuw mee aan het maken was. Lucinda liet Gabriël per ongeluk los terwijl ze samen met hem naar de grond stortte. Haar vleugels wapperden wild en niet gelijk, hierdoor wende ze opeens af naar links en knalde ze tegen het gebouw aan. Opeens was alles zwart en bestond er alleen nog maar pijn. 'Gabriël..'

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Zijn ogen waren gesloten toen hij over de rand van het gebouw stapte, hij zou het wel voelen wanneer hij de grond raakte. Toch kwam hij niet op de grond terecht en opende hij verbaasd zijn ogen net op het moment dat Lucinda zei dat ze van hem hield en hem kuste. Eerst had hij geen idee wat er gebeurde, maar daarna beantwoordde hij haar kus. Hij wou zeggen dat hij ook van haar hield, maar daar had hij na hun kus toch nog wel tijd genoeg voor en waarschijnlijk had ze dat nu ook al wel gemerkt. Hij wist niet of hij blij moest zijn dat hij gered was, misschien was het wel beter zo geweest, zijn hoofd zat overvol van gedachten terwijl hij samen met haar in de lucht hing toen plots haar ogen openschoten. Haar blik leek afstandelijk alsof ze ergens anders was en toen Gabriël haar naam riep reageerde ze niet. Er sijpelde een kleins straaltje bloed uit haar mond en ze gilde en liet hem los.
Even had hij gedacht dat hij dan toch nog verder zou leven en terwijl hij verder naar beneden viel keek hij haar in de ogen. Niet beschuldigend, maar omdat dat het enige was wat zijn angst op dit moment verzachtte. Pas op het allerlaatste moment draaide hij zijn hoofd weg, want hij wist maar al te goed dat de ogen ook de plaats zijn waar je het leven uit iemand ziet vloeien en dat beeld wou hij haar ook besparen.
Hij wist niet precies of hij de grond raakte of een auto. Het enige wat hij wist was dat het verdomd veel pijn deed en moest die pijn al niet enkele seconden later gevolgd zijn door een zwarte leegte zou hij geschreeuwd hebben. Het enige wat hij zei met zijn laatste ademtuig was "Lucinda"

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld