Vervain schreef:
Mijn inzending voor deze ronde is:
Met schokkende schouders en knikkende knieën sta ik voor ze. Weer hebben ze het geflikt. Weet hebben ze het van me kapot gemaakt. Alles van me wordt door hun kapot gemaakt. Al 6 jaar vecht ik, en ik ben op. Al mijn energie is uit me getrokken. Nog nooit hebben ze me gebroken gezien, altijd heb ik het weggelachen, nooit wisten ze dat ze me helemaal kapot maakten. Maar nu? Het kan me niets meer schreeuwen. De tranen beginnen te rollen, en mijn knieën begeven het. Ik stort neer op de grond, en blijf daar een tijdje op mijn knieën zitten. En wat doen hun? Ze staan daar te staan. Te lachen. Ze lachen me gewoon uit. Meer tranen volgen, en ik hou het niet meer. Ik sta op, en begin te schreeuwen. Recht in hun gezichten.
"Zien jullie niet wat julle met me hebben gedaan? Jullie hebben me kapot gemaakt, me leeggetrokken! ZES JAAR LANG. Ik kan het niet meer. Zijn jullie trots? Zijn jullie blij dat jullie het leven van een meisje helemaal hebben verknald? Zo erg dat ze het zichzelf verwijdt, en zelfs dood wil? Zijn jullie nu blij? Hebben jullie nu je doel bereikt? Jullie hebben je zin gekregen." Zeg ik, en ren weg. Weg van die pijn. Weg van hun. Weg van alles wat me zo heeft gebroken. Gewoon weg.. Ergens waar ik wél mezelf mag zijn. Ergens waar ik wél blij kan en mag zijn, en niet zo kapot word gemaakt. Mijn benen beginnen zwaar aan te voelen dankzij het rennen, maar ik moet doorgaan. Door naar de vrijheid. Naar het onbekende, maar naar het pijn-loze. Weg van die mensen, naar de plaats waar ik me wél veilig en goed kan voelen. Gewoon.. Vrij zijn.
Ooit was Luka het zonnetje in huis. Nu kan ze amper nog iets voelen. Op kapot, gebroken en neergetrapt na. Alsof ze niks is. Haar energie is op, na zes jaar lang, is de vechter in haar gestorven. Ze kan het niet meer. Ze kan het niet allemaal verbloesen met een glimlach. Ze kan niet meer doen alsof het goed gaat. Ze is gébroken. Ze is het zát. Altijd, als er iemand doorheen zat, het niet meer kon.. Altijd was zij degene die hen hielp. Áltijd. Maar is er ooit iemand geweest die haar heeft geholpen? Ooit iemand geweest die haar aan haar schouders omhoog hielp en haar erdoor heen sleurde? Nee, nooit. Altijd moest ze het alleen doen. En ze is het nu méér dan zat. Alles wat ze wil is schreeuwen, gillen, nooit meer ook maar 1 glimlach hoeven te faken. Ze wil zichzelf niet meer in slaap hoeven te janken. Ze is nog maar 15, en ze heeft merenmaals eraan gedacht om zichzelf om het leven te brengen? Dat is niet gezond meer. Álleen omdat een paar mensen haar het leven zuur probeerden te maken. Ze hebben zoveel invloed op haar gehad, door die jaren heen. Alleen door haar verkeerde dingen in te praten. En op dit moment, is álles wat ze nog wil, sterven. Dat is het énige waar ze naar verlangt. En het duur zelfs niet eens lang meer.
Anoniem
Anoniem
Anoniem
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.
ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar Eerste | Vorige | Pagina: | Volgende | Laatste
20
Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld
