Laryanue schreef:
Terwijl Vayentha de kamer uit leek te stormen, begon Hunter eisen te stellen. Hij had nooit geweten dat hij eisen kon stellen aan goed gedrag, had hij ook eens moeten doen toen hij nog een kind was. Had z'n moeder vast leuk gevonden. Kinderen waren echter een kleinere dreiging dan een psychopaat die niet al te leuke trucjes kon opvoeren. Zelfs de meest onhandelbare kinderen gedroegen zich beter. "Ik zal het ter sprake brengen," zei hij terwijl hij weer terug naar de gangen liep. Hij zorgde er echter voor dat hij Hunter voor het grootste deel niet de rug toekeerde. Je kon veel over hem zeggen, maar betrouwbaar leek hij in ieder geval niet. Pas op de gang kon hij iets opgeluchter ademhalen. Hij vond het prima om met die vent in een kamer te staan, mits er nog iemand bij was die aan zijn kant stond. Alleen vond hij echter iets minder aangenaam. Hij wachtte echter tot hij zich veilig genoeg voelde om te spreken, ruim genoeg buiten gehoorsafstand. "Sinds wanneer ben ik verdomme zijn persoonlijke slaafje geworden? Laat 'm zelf maar eens babbelen met m'n vader," mompelde hij geïrriteerd. Sinds wanneer kon Hunter zelf niet zijn zaakjes oplossen. Als hij zich toch verveelde, kon hij ook eens ophouden met andermans tijd te verspillen en zelf eens wat uit te voeren. Alsof anderen niet wat beters te doen hadden dan een gestoorde te babysitten of aan zijn eisen te voldoen. En het werd nog gezelliger, want toen hij de hoek omsloeg zag hij Vayentha voor hem uitlopen, god wat liep die er beroerd bij. Zo vriendelijk als hij was, besloot hij naar haar toe te lopen en haar te ondersteunen. Zijn goede daad van de dag verrichten en dergelijke. Oh, wacht, dat had hij al gedaan. "Oh, dankjewel Joel, als jij er toch niet was..." Hij moest moeite doen om haar stem niet na te bootsen, dat zou nog een grotere ramp worden. Er kon ook echt geen bedankje van af. "Nee, echt, serieus, geen dank, Vayentha. Het was me een genoegen."