Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG// Betrayal

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zat hij haar zo dwars op dit moment? Had hij wat verkeerds gezegd? Met opgetrokken wenkbrauw keek hij naar Adoria, niet wetend wat er was. Misschien had hij hier gewoon niet moeten komen. Hij had zo de lol vergald, voor zowel haar als Tyler. Het feest was er om alles wat er in mensen omging voor even weg te halen. Om een leuke avond te hebben met je vrienden en een goed feestje te bouwen. En wat was hij nu aan het doen?.. Precies het tegenovergestelde.
Adoria had hen beide verrast met haar reactie. Hij en Tyler zaten elkaar voor enkele secondes een beetje verbaasd aan te kijken. Wat moesten ze hier dan weer op antwoorden? Tyler nam het woord over met zijn droge humor en probeerde het nog een beetje gezellig te houden. "Ze is een pittige. Die moet je houden man." Een grijns kwam er wel vanaf, en niet zo'n beetje ook. Ondanks haar gedrag leek hij haar wel te mogen, maarja, wie mocht Tyler niet? Mensen moesten heel wat doen om verkeerd in zijn ogen gezien te worden. Een goede of slechte eigenschap, maar wat boeide het ook? Jack kreeg wel door dat Tyler eindelijk de hint op had gepikt dat hij een niet al te goede timing had gehad. Hij knikte klein naar Jack en begon dan weer met praten. "Ik ga de drank maar ophalen. Of je wilt of niet, ik haal ook voor jullie." Daarna bleef het er stil en verwijderde Tyler zich steeds verder van hen, zijn weg terugbanend naar de ingang.
Jack keek hem even na maar keerde zich al snel weer tot Adoria. Zijn blik was strak, zijn lippen een beetje op elkaar geperst. Hij waardeerde haar pogingen, maar zag ze dan nog niet dat het geen nut had? Het was niet hetgeen waar hij naar opzoek was. "Zie je het dan niet? Ik kan niet geholpen worden, en daarbij is het niet waar ik naar opzoek ben. Een vriend, dat was wat ik zoek en wat ik nodig heb, niet medelijden of oplossingen voor iets waarvan je nog geen idee hebt hoe het in elkaar steekt. Mocht je het nog niet opgemerkt hebben; er is niets wat ik, noch jij eraan kan veranderen." Hij schudde zijn hoofd en liet het wat zakken. Zijn handen verstopt in zijn broekzakken, zijn blik gericht op de grond onder hem. Mensen wilden hem altijd helpen. Zeggen wat hij moest doen om het beter te krijgen, dat het allemaal nog te redden viel. Was het dan nóg niet overgekomen? Oplossingen voor problemen als deze bestonden niet. En Jack wilde geen hulp. Hij wilde niet zielig gevonden worden of gezien worden zoals hij nu gezien werd; hulpeloos. Hij had behoefte aan een vriend die geen vragen stelde en hem gewoon zag als hoe hij was, niet zoals zijn vader of de uitbarsting van vanmiddag bij de bar. Was dat dan te veel gevraagd?

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
"Ze is een pittige. Die moet je houden man."
Ze trok haar wenkbrauwen op bij het horen van Tyler's uitspraak. Hoe graag ze er ook op in wilde gaan, wist ze haarzelf zover te krijgen dat ze geen enkel protesterend geluid zou maken. Ze moest hem zelfs dankbaar zijn, omdat het voor even leek alsof hij aan haar zijde stond.
Toen zijn vriend een weg baande naar het binnenhuis, haalde ze opgelucht haar schouders omhoog. Wat hij ook ging halen; het maakte niet uit. Ze was al lang blij dat hij uit zichzelf was weggegaan, hoe kort het dan ook mocht duren. In die enkele secondes kon ze in ieder geval terug reageren, zonder naar aangestaard te worden door de anderen die de kans kregen om mee te luisteren, maar meteen keek ze terneergeslagen van hem weg, toen ze de woorden uit Jack's mond hoorde komen. Hoe kon hij nu verwachten dat zijn 'vrienden' zich niet zouden bemoeien met zijn problemen? Was dat hoe zijn echte vrienden waren opgesteld? Een niet begrijpende frons liet zich verschijnen op haar voorhoofd, terwijl ze langzaam haar blik weer naar Jack keerde. ''Oké, meneer. Als dat is wat jij wilt, prima,'' zei ze, ''maar vroeg of laat heb je mijn hulp toch wel nodig.'' Nog steeds was ze niet overtuigd over het feit dat niemand hem kon helpen. Dat ze geen idee had wat er nu eigenlijk gaande was, buiten zijn vader, was waar, maar hoe erg kon het probleem zijn dat er geen oplossingen voor mogelijk waren?
Stemmingswisseling, dacht ze. Als ze hier nog iets leuks van wilde maken, moest ze wel overgaan op een ander onderwerp. Het zou er verder niet beter op worden als ze wél door zou gaan, aangezien hij er ook niet blijer van werd.
Onder alle omstandigheden, wist ze toch nog een zwakke glimlach op haar gezicht te krijgen. ''Oké, dus vertel me iets meer over je vriend, Tyler. Kennen jullie elkaar al lang?''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het kostte hem moeite om er niet over door te gaan. Haar opmerking zat hem niet goed. Als hij hulp nodig had, zou hij er wel om vragen. Zelfs al zouden ze het waarschijnlijk niet eens uit zijn eigen mond horen. Jack nam nooit echt hulp aan, mede omdat hij vond dat hij het allemaal prima zelf af kon. Het waren tenslotte zijn eigen zaken, niet die van Adoria of iemand anders. Zijn vrienden wisten er zelfs ook niet veel over, op zijn slechte relatie met zijn vader na dan. Echter stellen ze geen vragen erover en bemoeien ze zich er niet mee, wat Jack soms gewoon nodig heeft. Hij weet dat hij bij ze terecht kan als er iets is, dat is voor hem genoeg. Bovendien zijn hun levens nou ook niet echt bepaald op rit, dus ze snappen waar hij doorheen gaat. Er staat ze een moeilijke taak te wachten, gepaard met grote druk en verwachtingen. Ze hebben het druk genoeg met hun eigen leven om zich te verdiepen in de zijne.
Haar hulp? Waarmee wilde ze hem dan überhaupt helpen? Met de onbenullige relatie die hij met zijn vader heeft? Zijn zogenaamde 'drank' probleem? Het was privé, niet voor haar oren bestemd. Hij zocht het allemaal zelf wel uit. Zijn verstand van mensen ging langer mee dan enkel vandaag. Ze zijn alleen maar bezig met zichzelf en vragen alleen uit nieuwsgierigheid. Ze willen het laten lijken dat het ze wat boeit, maar is dat ook werkelijk het geval? Jack zag het als een illusie, een daad om zichzelf te bewijzen dat ze er wel degelijk om gaven. Nee, hij ging geen hulp aannemen. Vroeg of laat zou het tegen hem gaan keren, of het nou ging om de daad zelf of de persoon.
Het onderwerp werd eindelijk van hun discussie afgeschoven, en opgelucht keek hij opnieuw in de ogen van Adoria. Alhoewel ze een glimlach had, zag hij wel dat ze het zelf ook moeilijk had om er niet over door te gaan. Hij kon haar moeite wel waarderen en zette zelf ook een kleine glimlach op. "We zijn opgegroeid in dezelfde buurt. Ik ken hem eigenlijk al zo lang ik me kan herinneren. Onze ouders zijn ook..." Even dacht hij na over hoe hij het het beste kon zeggen. Ze hadden wel een goede band, maar het was vooral het 'vampierjagen' zelf wat ze bij elkaar bracht. "oude vrienden," voegde hij er snel aan toe.
"En hoe zit het met jouw vriendin? Emily is het, toch?'' Veel wist hij niet over haar en eigenlijk was het nog niet in hem opgekomen om ernaar te vragen. Of nouja, het was er eerder niet het goede moment voor. Ze kenden elkaar vast ook al wel lang, leek hem. Tenminste, voor zover hij gezien had. Hij kon het niet met zekerheid zeggen.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
"Dus jullie kennen elkaar door en door?" vroeg ze met de glimlach nog altijd op haar gezicht. Ze had het altijd al bewonderd dat mensen vrienden hadden die ze echt al jaren kenden. Dat zei iets over hun vriendschap, nietwaar? Zijzelf ging ook met ongelooflijk veel wezens om van haar soort, maar zij kon hen geen vrienden noemen. Het waren meer kennisen die ze om hulp riep wanneer nodig en waarmee ze plezier kon hebben en dat was het. Ze kon prima verder leven zonder hen.
"Ja, Emily is haar naam. Ik ken haar nu," zei ze, terwijl ze nadenkend voor zich uitstaarde, "twee jaar. Ze is verder heel aardig, alleen heeft ze moeite om haar mening voor haarzelf te houden. Dat is ook de reden waarom velen afstand van haar nemen." Iedereen had zo zijn slechte eigenschappen, maar de één wist het beter te verbergen dan de ander. Emily was degene die bij de ander hoorde: iemand die het niet wilde of wist te verbergen. Het irriteerde anderen enorm, maar het leek haar niet te baden. Hun meningen boeide haar niet en ergens wist Adoria maar al te goed dat dat de reden was waarom ze bevriend waren. Andere studenten in hun buurt gaven ook niet veel om de mening van anderen, maar zij waren buitengewoon arrogant en meedogenloos. Het enige waar ze echt om gaven, was hun titel en zo was Emily niet.
"Loop je vaker hard of was het eenmalig?" vroeg ze toen, nadat ze haar omgeving had bekeken. Er was nog geen enkel spoor te vinden van Jack's vriend, ofwel Tyler en misschien was het zo wel beter. Behoefte aan drank, wat waarschijnlijk zware drank zou zijn, had ze toch niet.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Ja, zo kan je het wel zeggen," zei hij knikkend. Hij kende hem in elk geval goed genoeg om van alles te weten. Zo hadden ze beide een passie voor sport, met name rugby, en deden ze soms voor de grap wat weddenschappen wanneer ze zich verveelden. Ook was hij net als Jack erg gesteld op zijn eigen spullen en liet hij zich niet gauw ompraten, in tegenstelling tot Jason. Wat dat betreft leken ze erg op elkaar, al zouden ze het zelf niet toegeven. Ze zagen elkaar als beste vrienden en dat zouden ze ook altijd blijven, zelfs al zouden ze uiteindelijk beide andere richtingen uit gaan. Als vampierjager was je leven onvoorspelbaar. Van de ene op de andere dag kon je je uit het niets in de andere kant van het land bevinden. Een nadeel, maar voor Jack een groot voordeel. Hij hield wel van reizen en bleef nooit lang op dezelfde plek hangen.
Emily. Hij had het nog goed onthouden, bleek het. Adoria leek ook een goede band met haar te hebben, maar dat viel wel te verwachten. Waarom zou ze anders met haar omgaan, toch? Hij grinnikte kort bij haar opmerking. Haar karakter had hij vanaf het begin al goed meegekregen, sinds de botsing. Het was een eigenschap die niet te missen was, en ergens was het wel iets wat Jack kon waarderen. Zo wist je tenminste wel hoe het ervoor stond. Hij hield ook niet van leugens, de waarheid was dan wel hard maar hij had het liever.
Bij het horen van haar vraag keek hij op. Hoe kon ze het weten?... Hij dacht diep na, terug naar alles wat er gebeurd was. Hij had wel degelijk gesport voor de bar in kwam. Was het de reden dat ze ervan wist? Jack bleef er niet langer over piekeren en knikte. "Ik train elke dag, als je dat bedoelt?" zei hij met een glimlach. "Heb het eigenlijk altijd al gedaan, nu ik er zo over na denk." Hij haalde zijn handen uit zijn zakken en keek even om hem heen. Tyler was al een tijdje weg, en Jack begon zich af te vragen of het het meisje van eerder vanavond was, die hem op hield. Echter zag hij hem niet veel later tussen de menigte hun kant op komen, met 3 bekers in zijn handen. Ook had hij een briefje bij zich, leek het. Erg goed kon hij het niet zien. Maar twijfelen over wat er op stond, deed hij niet. Het was overduidelijk voor hem, en een grijns verscheen op zijn gezicht. "Je hebt het voor elkaar gekregen, of niet?"

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Ze knikte kort met haar hoofd als teken dat ze het had gehoord en dat ze had geluisterd. Ze had geen vrienden of vriendinnen die haar door en door kende, omdat het vrijwel onmogelijk was, maar ze had wel haar broer waar ze genoegen meenam. Hij was dan wel niet de meeste geliefde persoon die hier rondliep, toch wist ze dat hij er altijd voor haar zou zijn wanneer nodig mocht zijn. Een zwakke glimlach verscheen bij die gedachte, maar ze liet het al gauw wegvaren toen ze Jack weer hoorde.
''Ah, vandaar je bouw,'' maakte ze duidelijk toen hij haar vertelde dat hij zowat elke dag trainde. Momenteel trainden heen veel jongens en mannen, maar de meesten hielden het erop om beter in de smaak te vallen bij de meiden. Jack was echter niet zo'n type.
Direct keek ze van hem weg toen ze hem hoorde praten tegen een ander: Tyler. ''Oehh, gaat dit om een meisje?'' Een kortdurende lach ontglipte haar lippen bij het zien van het opmerkelijk gele briefje in zijn handen. Ze had de neiging om het briefje uit zijn handen te halen, maar ze wist zich in toom te houden. Het was tenslotte ongemanierd om zo'n actie te ondernemen bij een jongen waarvan ze alleen de naam kon vertellen.
Ze reikte haar handen uit naar de bekers die hij vasthield in zijn handen, waarna ze twee van de drie op de houten tafel neerzette. De sterke geur van alcohol was van een afstand al te ruiken en aan de doorzichtige kleur, zou het haar niets verbazen als het de kant van whisky opging. ''Dank je,'' glimlachte ze naar Tyler. Ze was meer dan onbeleefd tegen hem geweest, maar zelfs dan wist hij zich nog vriendelijk en keurig te gedragen. Hij was heel anders vergeleken met de anderen hier op het feest en ze kon nu al zeggen dat ze hem mocht.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Aan de grijns op zijn gezicht te zien had hij gelijk gehad. Natuurlijk meende hij het eerder die avond, wanneer hij aan Tyler had verteld dat het meisje voor hem was. Zelf zag hij niets in haar, sterker nog; hij kon haar echt niet uit staan. Maar dat het zo snel zou gaan? Hij keek hem lachend aan en schudde zijn hoofd. "You've got to be kidding me," murmelde hij doodleuk. Nou, hij was blij voor Tyler. Het meisje zag er in elk geval zeker niet slecht uit, en al gaf hij het nooit echt toe, ook voor Tyler stonden de meiden in de rij. Maarja, welke meid zou niet vallen op van die donkere ogen en gespierde lichaam? Het dagelijkse trainen had zo ook zijn voordelen en kwam zo nu en dan wel van pas. "Gefeliciteerd man," zei hij, met een grote grijns. "She's all yours."
Met dezelfde geamuseerde uitdrukking pakte hij een beker van de tafel, volgend door een vluchtige blik naar het spul wat erin zat. Beide waren ze doorzichtig, al kon hij bij eentje wat meer bubbels zien. Vragen naar wat het was deed Jack niet. Hij herkende de verschijnselen en wist al precies wat Tyler van plan was. Het was een gewoonte van ze geworden om iedereen erop te testen, mochten ze de kans krijgen. Het was niet dat ze andere mensen niet vertrouwden, het was eerder uit voorzorg. Eigenlijk kwam het ook wel goed uit, zo zou Jack kunnen zien of zijn vermoedens klopten. Haar reflexen waren goed, haast te goed. Ze keerde zich van hem weg, het moment dat er bloed vrijkwam en zo ook haar actie om zijn vader buiten bewustzijn te krijgen was ongelooflijk. Laat staan haar bewegingen naar de schaduw, wanneer ze in de volle zon stonden. Hij zou het wel zien, dacht hij bij zichzelf.
Zwijgend nam hij een slok uit zijn eigen beker en liet het tot hem doordringen. Het was de whiskey van Jack Daniels, hij herkende het uit duizenden. Ze dronken het eerder altijd stiekem in de community, ondanks het verbod van sterke drank. Hij grijnsde breed en nam nog een flinke slok. De beker met de vervain had hij nog laten staan voor Adoria. Binnen nu en een paar minuten zouden ze antwoord krijgen op hun vraag. Het wachten was geblazen.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Ondanks ze geen antwoord kreeg op haar vraag, kon ze toch afleiden aan Jack zijn reacties dat ze gelijk had. Het ging inderdaad over een jongedame die hij blijkbaar wist weten 'te scoren'.
Lachend pakte ze de beker van de tafel, haar blik gericht op Tyler en Jack. ''Als je nu al een telefoonnummer kan regelen, doe je het goed,'' zei ze waarna ze het whisky haar lichaam liet binnendringen. Althans, dat wilde ze.
Gealarmeerd greep ze naar haar keel, direct na ze het drinken weer had uitgespuugd. Tranen sprongen in haar ogen toen een branderig gevoel een weg baande in haar gehemelte en slokdarm. Het gevoel herkende ze uit duizenden. Het was verbena wat elke keer weer brandwonden naliet, zelfs al kreeg het nog geen seconde de kans om zich verder te verspreiden.
Happend naar lucht, liet ze de beker uit haar handen vallen, terwijl ze angstig naar de stoel naast haar greep. Het liefst dronk ze nu iedereens beker leeg om het verbena zo snel mogelijk weg te krijgen, maar ze wist dat het niet kon. Niet nu, nu ze wist dat er verbena te vinden was in het drinken wat ze hier weggaven.
Naarmate de secondes, wat uren leek te duren, verstreken, kwam het branderige gevoel steeds minder goed over. De mogelijkheid om weer te ademen, keerde terug en de tranen stopten met het rollen over haar wangen. Toch bleef ze ontsteld kijken naar de stenen die op de grond lagen. Was dit puur toeval of was het Tyler? Ontmoedigd veegde ze haar tranen weg. Geen enkel woord wist ze eruit te krijgen. Ze was te bang om het foute te zeggen, hetgeen wat ze er echt niet bij kon hebben. Ze had nog geen eens een idee tegenover wie ze nu daadwerkelijk stond.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Onopvallend keek hij opzij naar Adoria. De beker met de sterke drank, gemengd met vervain, bracht ze naar haar mond. Hij nam zelf ook een slok en knikte naar Tyler, die hem grijnzend aankeek en zijn blik ook op Adoria gevestigd had. Waarschijnlijk zou er niets aan de hand zijn, zoals altijd al het geval was geweest. Loos alarm, verkeerd gezien of het was simpelweg verkeerde plaats, verkeerde tijdstip. Echter dit keer bleek het niet zo te zijn..
Verstikkende geluiden kwamen naast hem vandaan. Haar hand bij haar keel, haar ogen groot van angst. De tranen rolden over haar wangen. Verbijsterd keek hij toe hoe ze pijn zat te lijden. De beker viel met een zacht geluid op de grond, en zorgde ervoor dat alle drank die er nog in zat op zijn schoenen terecht kwam. Toch kwam het niet in hem op om zich er zorgen over te maken. Het enige wat Jack deed, was haar wegtrekken. Weg van alle mensen om hen heen, de opgeschrokken omstanders. Weg van de verbaasde Tyler. Hij kon het wel zelf redden, daarvoor had hij geen hulp nodig. Waar waren alle trainingen anders voor geweest?
Vluchtig trok hij haar achter zich aan de tuin uit. Hij had geen idee waar hij heen moest, maar desondanks zette hij stug door. Het was belangrijk dat zowel de rest van de mensen op het feest als de bevolking zelf er niets van wist. Het zou paniek uitzaaien, hetzelfde wat al die eeuwen al was gebeurd. 'Vampires returned to Mystic Falls' Nee, hij mocht het niet laten gebeuren. Zodra het nieuws uit zou lekken, hadden ze een groot probleem.
Pas nadat het huis uit het zicht was en hij zeker wist dat ze alleen waren, liet hij haar langzaam los. Ze waren terechtgekomen in een klein bos, achter de straat van het feest. Het was er doodstil, donker en het belangrijkste; onbevolkt. Hier kon hij met haar praten zonder afgeluisterd te worden, hetgeen wat nodig was. Zijn ogen waren onderhand kil geworden. Een ijskoude blik wierp hij haar toe, als hij siste wat hij eigenlijk al die tijd al had willen vragen. Wat sinds hun ontmoeting door zijn hoofd had gespookt, al kon hij er geen goed moment of een goede reden voor vinden om het te vragen.
"You're a vampire, aren't you?"

Gefrustreerd wreef hij met zijn handen in zijn ogen. Hij zweeg voor een tijdje, niet wetend wat hij moest doen. Van top tot teen bekeek hij haar, totaal overdonderd over de ontdekking. Waarom had hij het niet eerder ontdekt? En wat deed ze überhaupt hier, op een universiteit? Ze had een verdomde eeuwigheid voor zich liggen, oneindig leven, en dan ging ze hier uithangen? Een diepe zucht rolde over zijn lippen en naarmate de tijd verstreek begon hij heen en weer te ijsberen. Een gewoonte wanneer hij niet wist wat hij met al zijn frustratie moest. Raadsels waren niets voor hem, en zijn het ook nooit geweest. Murmelend op de achtergrond verbrak hij de stilte in de bossen. "He was right. Damned, he was right." Zijn gedachten namen de overhand, duizenden vragen gingen door zijn hoofd. Ze beantwoorden kon hij niet, ze uit zijn keel krijgen kon hij niet. Enkel het gezegde wat vaak te horen kreeg, terug in de community kon hij goed voor de geest halen. "В тихом омуте черти водятся." Het kwam er gevoelloos uit, hard en schor. Hij had gehoopt het niet hoeven te geloven. De enigste van alle mensen, op zijn twee beste vrienden na, die hij mocht. Een vampier. Dit kon toch niet waar zijn?

"I should've known better."

^^ Het gezegde in het Engels; Still waters run deep.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Een lichte schok ging door haar lichaam toen ze een hand rond haar pols voelde. Het bracht haar opnieuw tot de werkelijkheid, waar verwarring op dat moment een grote rol speelde. Direct voelde ze dat ze werd meegetrokken, maar desondanks het gevoel, liet ze zich meetrekken. Bang was ze toch niet meer.
Een bos verscheen in haar zicht. Het was er donker en zwijgzaam. Slechts het geruis van de windvlagen en het geritsel van de bladeren was hoorbaar. Fronsend keek ze naar het gedaante voor haar. Was dat waar hij heen wilde? Naar een bos waar zelfs zij zich niet veilig voelde? Echter opende ze haar mond niet om er iets over te zeggen. Ze wist dat het absoluut niet het goede moment was en zwijgen was wel het beste wat ze op dit moment kon doen.

Het deed haar niet verbazen toen hij de vraag stelde of ze een vampier was. Antwoorden deed ze echter niet.
Elkander zou alleen al bij het idee wegrennen alsof het hun grootste nachtmerrie was. De trainingen die hij had, zijn kennis over vampiers. Alles wat ze deze avond had meegekregen, leidde tot een misselijkmakend antwoord: een jongen die wel degelijk wist hoe vampiers in elkaar zaten en hoe ze te vinden waren. Dus een antwoord geven op die vraag was meer dan onnodig. Hij wist hoe het in elkaar zat, zelfs al had ze zich geen woord versproken wat het nog erger maakte. Wat deed ze dan wel fout waardoor hij en zijn vriend het in de gaten leek te hebben?
Zijn harde stem galmde door het bos toen hij een onverstaanbare uitspraak deed. Wat hij zei, kon ze niet navertellen, maar aan zijn stem en houding kon ze er nu al uit opmaken dat het niet iets positiefs betekende. Een lichte zucht verliet haar lichaam, gevolgd door de rollingen met haar ogen. Ze voelde zich al vernederd genoeg. Geen enkele dorpeling had door dat ze van andere aard was totdat hij hier verscheen met de twee 'geweldige' vrienden van hem. Niet dat ze nu bang was. Ze zagen er niet uit als een sterke tegenstander vergeleken met de rest van haar groep, maar ze vreesde dat hij hier niet meer lang zou kunnen rondlopen als haar soortgenoten erachter zouden komen.
Ze hief haar hoofd op en richtte haar blik na lange tijd weer op hem. ''Een gevaarlijke sport. De meesten houden het geen dag vol of ze worden al op koelbloedige wijze vermoord,'' zei ze nonchalant waarna ze zich van de boom wegduwde. ''Als je hier bent om vampiers op te sporen, kan je beter meteen vertrekken. Ik durf te wedden dat je niet genoeg ervaring hebt om hier te 'scoren'. Je hebt geen enkel idee met wie je hier te maken hebt of zal hebben.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Een gevaarlijke sport. De meesten houden het geen dag vol of ze worden al op koelbloedige wijze vermoord."
Een sarcastisch lachje kwam er bij hem vanaf. Alsof hij niet wist dat het gevaarlijk was. Hij wist prima wat de gevolgen waren van het jagen op vampieren. Dacht ze dan serieus dat hij een plaat voor zijn hoofd had? Hij schudde licht geamuseerd met zijn hoofd. "Een sport? Is dat hoe jullie vampieren het noemen?" zei hij bespottelijk. Ze liet het net klinken alsof hij het voor zijn lol deed. Was dat hoe ze dachten over vampierjagers? Hun leven op het spel zetten voor hun vermaak? Nou, ze had het helemaal verkeerd voor ogen. Het was juist het tegenovergestelde, al leek Adoria er niets van te weten. Ze hadden dus blijkbaar een behoorlijke slechte naam gemaakt de laatste jaren.
"Nou, ik houd het anders nog vol hoor. As you can see, I'm still here." Hij glimlachte ijzig en liet zijn handen in zijn broekzakken glijden. Het maakte hem geen flikker uit wat ze van hem dacht of wat ze van plan was. Hij kon wel wat hebben, en daarbij was hij voorbereid op alles. Enkel de houten staak ontbrak nog, vanuit zijn oogopzicht. Anders had hij Adoria wel laten zien hoe sterk ze waren geworden. Misschien dat ze dan haar mond over ze zou houden. Het zou haar eens leren om zo tegen hem te spreken.
Haar opmerking kwam uit onverwachte hoek, desondanks wist Jack al snel hoe hij ermee om moest gaan. Wenkbrauw ophalend keek hij in haar ogen, ergens verbaasd. Dacht ze nou serieus dat hij helemaal hierheen was gekomen om doodleuk wat vampieren te gaan vermoorden? Hij was nota bene het halve land doorgereisd, hij zou het nooit doen om die reden. "Ik ben hier niet om te 'scoren', mocht je het nog niet doorhebben." Dreigend stapte hij naar haar toe, zwijgend. Zijn hoofd liet hij zakken tot hij precies in haar ogen kon kijken. Moeilijk was het niet, ze was een stuk kleiner dan hem. Hij wierp haar een dodelijke blik toe en vervolgde kil zijn uitspraken. "Hetzelfde geldt voor jou, prinses. Jij weet niets over hoe het eraan toe gaat waar ik vandaan kom."

Sorry voor het kortere stukje^^

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''Ik noem het een sport. De anderen noemen het een zelfmoord hobby dus wat hoor je liever?'' Geërgerd keek ze zijn kant op. Zijn lach, de toon die hij aansloeg: alles stond haar totaal niet aan. Het wekte meer dan alleen irritatie bij haar op, maar ze wist haar zelf te beheersen. Als ze zou uitbarsten, omdat één klein ding haar niet beviel, zou hun 'connectie' steeds erger worden totdat ze elkaar echt als vijanden zagen. Nu was het alleen nog maar kijken hoe degene nu echt in elkaar zat.
Ze trok haar jurk ietwat omlaag terwijl ze haar wenkbrauw optrok bij het horen van zijn zin. ''Don't be that confident. De reden dat je hier nog kan rondlopen, is omdat je met mij te maken hebt.''
Een blik vol walging straalde ze uit toen hij in haar ogen keek. Herinneringen van vroeger keerden terug in de vele gedachtes die bij haar rondgingen. Het waren zowel vampierjagers als vampiers die meedogenloos elkaar afslachtten. Het was een godsgruwelijke tijd, waar niemand beter van werd.
Ze haatten hen, maar toch kon ze anderen niet vertellen dat ze Jack haatte. Desondanks hij een vampierjager bleek te zijn, had hij nog niets gedaan wat in haar ogen fout leek.
Ruw plaatste ze haar hand op zijn borstbeen waarna ze hem wegduwde. ''Ik dacht echt dat we vrienden konden zijn. Je bent, -, was aardig en ik dacht echt dat ik je kon helpen, maar ik vind het ongelooflijk zwak en miserabel dat je op één bepaalde groep jaagt,'' begon ze, terwijl ze haar ogen rond liet gaan langs de verschillende bomen die haar omringden, ''de boeken beschrijven ons als een meedogenloos en uit de hand gelopen fabeldier. Men vindt het zowel grappig als spannend om ons in verhalen te gebruiken alsof we de meest gevreesde wezens op aarde zijn. En ze hebben gelijk, dat zijn we ook, maar alleen omdat men alles gelooft wat hen verteld wordt. Triest, nietwaar?'' Een glimlach, nep als het ware, verscheen op haar gezicht toen ze haarzelf weer naar hem keerden.

No problem ♥

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Een sport, hmm? Ik zeg liever tijdverdrijf." Mompelde hij met een kleine grijns. Natuurlijk wist Adoria niet dat hij er niets mee te maken wilde hebben, maar een beetje stoken kon niet kwaad, toch? Hij ging het haar niet te gemakkelijk maken, ondanks haar voorsprong vanwege haar krachten. Ja, zo ook Jack wist van de voordelen van het vampier zijn. Ongekende reflexen, snelheden en kracht. Dingen waar zelfs hij niet tegenop kon, hoe veel hij ook zou trainen. Echter maakte het niet dat hij op gaf. Het was niets voor hem om zomaar dingen te laten zoals ze waren, als hij er verandering in kon brengen. Maar het was vast wel overduidelijk dat hij zeker niet bescheiden was over zijn daden.
Hij grinnikte bij het horen van haar woorden. Het was grappig om aan te zien wat voor vertrouwen ze in zichzelf had. Blijkbaar had zij dan nog niet door met wie zij te maken had. Ondanks dat Jack het vampierjagen niets vond en het wilde vermijden, had hij genoeg dingen meegemaakt om te weten hoe het in elkaar stak. Genoeg gebeurtenissen om ervaring te hebben met vampieren. Zijn molnija marks spraken voor zich, dacht hij zo.
"Nee, de enige reden dat ik nog leef is omdat ik weiger." was zijn antwoord. Hij liet zich vrijwillig wegduwen en liep van haar weg, naar de eerste beste boom die hij tegen kwam. Hij voelde de drang om te zitten en daarbij was hij niet bang van haar. Ze zou hem niet vermoorden en anders dan hoorde je hem niet klagen. Hij zou immers van zijn problemen af zijn, dus waarom zou hij zich er druk over maken?
Zuchtend liet hij zich neerzakken op de grond, zijn rug steunend tegen het oppervlak achter hem. Zijn ogen sloot hij kort, maar al snel keek hij weer in haar ogen, enkel dit keer van een afstandje. "Grappig hoe jullie mensen altijd over ons oordelen. De verhalen over jullie gaan dan wel rond, zo ook onze namen komen boven water." Hij glimlachte naar haar, al was het niet gemeend. Het was geen grap waar hij over praatte, hij was er dood serieus over. "Just so you know, not everyone from the vampire hunters community wants to join the Suicide Squad."

<- Dit zijn molnija marks btw

^^ 'The promise mark' staat voor de afronding van de 'opleiding' tot vampierjager, deze draagt elke vampierjager met zich mee als tattoo.
De rest spreekt voor zich denk ik hahah

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''Tijdverdrijf, hah? Respect dat je zoveel werk weet te verdelen in je schooldagen.'' Vampierjagen was niet zomaar iets. Het vergde ongelooflijk veel tijd, geduld en doorzettingsvermogen. Het verbaasde haar dan ook dat hij en Tyler al in staat waren om een vampier op te sporen. Echter geloofde ze niet dat ze een wezen zoals haar ook daadwerkelijk van het leven kon beroven.
Een grimmige grijns vormde zich rond haar lippen, terwijl ze haar blik gericht hield op hem. Het werd wel duidelijk dat hij degene was die het laatste woord wilde hebben. Ze was het wel wat gewend. Zijzelf kon het maar ook al te goed, maar haar broer was wel het ergste van allemaal. Die moest en wilde zijn gelijk hebben. Ze zweeg dan ook in plaats van te spreken, zo ook nu.
Kort na zijn uitspraak, volgde ze zijn bewegingen naar de boom waar hij zich overgaf. Het was een eind verderop, maar ze nam niet de moeite om dichter bij hem te komen. De sfeer zou er alleen maar op verslechteren, dacht ze.
Rollend met haar ogen plaatste ze haar hand op de schubben van het hout.Oordelen over de mensheid deden ze wel, maar ze zette niet heel het volk in een slecht daglicht wat men echter wel deed. ''Oh, please. Jullie komen erin voor alsof jullie de helden van de wereld zijn, terwijl jullie in werkelijkheid nog wreder zijn dan ons. Wij zijn niet degene die een heel ras uitmoorden, dat doen jullie al.''
Toen hij zei dat niet iedereen zich 'aanmeldde' bij de zelfmoordsectie, ontstond er lichte verwarring. Was hij er nu trots op dat hij zich kon benoemen als vampierjager of was hij er helemaal niet blij mee en wilde hij het liefst er meteen uit? Ze trok haar wenkbrauwen op en keek hem aan.
''Oké, Jack. Maak je punt duidelijk. Ben je één van hen of ben je een van de buitenstaanders?''

Damn, ziet er gaaf uit! Leuk iets ook, I'll remember c:

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Hm-m" knikte hij rustig op haar opmerking. Verder reageerde hij er niet echt op, mede door zijn koppigheid maar ook deels omdat hij niet wist wat hij erop kon antwoorden. De schooldagen waren er lang en ze hadden redelijk veel huiswerk en leerwerk. Jack was één van de studenten die er weinig tot niets aan deed en afwachtte hoe het ging. Zijn toekomst lag toch al vast en ergens anders dan de universiteit zelf, dus waarom zou hij er überhaupt nog moeite in stoppen? Het zag er toch al uit dat hij het er niet lang vol ging houden, voor hij opdrachten zou ontvangen. Niet dat hij van plan was om ze uit te voeren, hij wilde zijn leven niet verspillen aan het vermoorden van vampieren, hoe moeilijk het ook zou zijn om het goed over te brengen. De familie-eer kon hem onderhand wel gestolen worden, met zijn familie erbij.
Hij schudde vol ongeloof zijn hoofd en kon het niet laten om met zijn ogen te rollen. Met zijn handen reikte hij naar het pakje sigaretten in zijn zak en al snel pakte hij er eentje uit, tegelijk met een aansteker. Nu hij er nog zat, kon hij er net zo goed eentje opsteken. Als Adoria het niets vond, zou hij het vanzelf wel merken. Zwijgend stak hij hem aan en bracht het naar zijn lippen. Het pakje en de aansteker stopte hij terug in zijn zak. Een flinke trek rook verdween in zijn mond. Jack liet het diep op zich inwerken en blies het toen in kleine beetjes uit.
"Oh, dus wij zijn de wezens die de schade aanrichten? Laat me niet lachen." Het was tenminste hoe hij ertegenaan keek, vanuit zijn standpunt. Hij kon niet ontkennen dat vele vampierjagers de community al verlieten vóór hun 'promise mark' om erop uit te gaan en vampiers te vermoorden. Het was wellicht verboden, het leek ze niet tegen te houden. Maar het waren de vampieren die ze terroriseerden met moordaanslagen, niet zij.
Hij grijnsde en nam nog een teug van zijn sigaret. "Ik heb geen keuze of ik erbij wil horen of niet." Het was zijn 'lieftallige' vader die de toekomst voor hem vast had gelegd. Het was niet eens gelogen, het was zijn keuze geweest om hem erbij te halen. Om nog hoog bij de royals te staan en ze te kunnen bewijzen hoe goed ze wel niet waren. Grote onzin, maar wat kon hij eraan veranderen? Blijkbaar was de reputatie belangrijker dan zijn eigen zoon. Hij zuchtte en ademde het laatste beetje rook uit. De sigaret gooide hij op de grond en trapte hem langzaam uit, zijn blik op de grond gericht. "Ik heb besloten om me aan de oude principes te houden. Tegen de regels, maar wat zou het ook."

Ja, vond ik ook (:
En past er wel een beetje bij, met de tradities enzo haha

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld