Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O' This means war || ft. Vasilissa

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Geruisloosheid. Stilte waar Alex naar verlangde na alles wat er was gebeurd. De leegte voor hem, het uitzicht, het was eenzaam. Noch hoorde je hem er geen woord over zeggen. Hij werd voor een moment met rust gelaten, het was alles waar hij naar streefde. Om alleen te worden gelaten. Het cement om hem heen, het donker, de kou. Voor zijn voorgangers was het waarschijnlijk een keerpunt geweest. Een detail wat voor ze een groot verschil kon maken. Factoren die maakten dat ze zich nog meer alleen gingen voelen, ze zelfmedelijden kregen of simpelweg claustrofobisch werden. Een onweerlegbaar gevoel dat ze er nooit meer weg zouden komen. Neigingen om het eerste beste wapen te bemachtigen en henzelf van het leven te beroven voor een van mr. Wolfe's handlangers het zou doen. The easy road. Hem gaf het opluchting; het was er zoals hij gewend was.

Een schel geluid weerkaatste door de duistere ruimte, gevolgd door een diepe zucht die zijn mond verliet. Hij nam geen initiatief om opzij te kijken, evenals überhaupt aandacht schenken aan de persoon wie dacht dat hij/zij hem kon storen. Het gedaante zag hij al snel genoeg verschijnen, zijn naam schor uitgebracht. Het getik van haar pumps was van een afstand nog te horen. Haar kleding sierde haar figuur perfect, vlekkeloos en glinsterend. Prijzige sieraden hingen zowel om haar hals als haar polsen, die intussen nog rood zagen van het touw. Haar geur was een doordringende, scherpe parfum. Ze was zeker niet bescheiden over het feit dat haar vader miljoenen bezat.
Het gepraat hoorde hij kil aan, zijn ogen onafgeweken van de stenen muur voor hem. Alles wat hij kon detecteren nam hij in zichzelf op. Alleen al aan zijn omgeving kon hij veel opmaken. De muren waren van een soort cement, wat betekende dat het veel ruimte in beslag nam. Veel kwam het niet voor in het huidige Amerika, gezien het feit dat de meesten bouwden met normale stenen. Ze waren breed aangelegd, hoog, waardoor hij vrijwel zeker kon bevestigen dat hij zich onder de grond bevond. De ramen die ontbraken voegde Alex erbij. Over de rest zat hij nog niet in; hij had immers nog genoeg tijd om er te besteden.
Haar bewegingen rondom hem volgde hij nauwkeurig, zelfs al vertikte hij het om haar aandacht te geven. Ze was totaal veranderd in een ander persoon, een compleet ander meisje. Alex zou haar niet geven wat ze wilde, hetzelfde wat de andere maffiosi ook van hem wilden. Zodra hij ook maar wat gevoel zou tonen was hij er geweest. Zodra hij pijn zou laten merken was hij er geweest. Zijn tanden beet hij op elkaar, zijn stemming hels. De stof van de hoody voelde hij over zijn lichaam glijden, zacht en snel. Genoeg reacties gingen door zijn hoofd, wachtend op het moment waarop Alex zich niet meer in kon houden en zijn mond zou openen. Echter liet hij het niet zo snel gebeuren. Hij gunde haar de plezier niet om hem nogmaals razend mee te maken.
Hij keek naar haar alsof hij letterlijk door haar heen keek. Hij gaf geen kik bij wat ze dan ook aan het doen was. Voor hem was ze een geest, geen aanwezige in de kamer waar hij zelf ook niet bij bewustzijn was. Voor de zoveelste keer in zijn leven sliep hij met zijn ogen open, haast afwezig van alles wat er om hem heen gebeurde. Ze had hem net zo goed kunnen verdoven, het had hetzelfde effect gehad.
"Solntsevskaya Bratva," murmelde hij haast onhoorbaar voor zich uit. "Tarasov."
"They're coming for all of you."

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Hij schonk haar vrijwel geen aandacht, wat ze per se niet erg vond. Het belangrijkste dat hij moest beseffen was dat ze niet meer het naïeve meisje was dat hij eerder heeft leren kennen. Hij keek emotieloos voor zich uit, alsof ze er niet stond. Zijn ogen waren glazig, zijn gezicht en lichaam bebloed. Er heerste een stilte, iets of wat rustgevend. Mac hoorde hem ademen, het liep synchroon met haar ademhaling. Diep maar kalm.
Haar hand liet ze van haar zij tot aan haar riem glijden, waar ze een ruwe materiaal van het touw tegemoet kwam. Ze voelde eraan, het was hard en stevig. Geschikt om zware objecten op te tillen, met behulp van kranen. Je kon wel zeggen dat Alex een 'zwaar object' was, een tank misschien. Meedogenloos en ijzersterk, emotieloos.
Ze ontknoopte het touw en nam weer enkele stappen dichterbij de tank en nam een plaatsje achter hem. Ze liet haar vingers over zijn nek glijden, strelen zelfs. Haar nagels drukte er lichtjes in en bloed bleef aan haar vingertoppen hangen. Ze nam het touw met beide handen beet en trok het over zijn hoofd. Ze boog voorover, haar lippen tegen zijn oorlellen en drukte het touw strak, net boven zijn adamsappel aan. Ze maakte er een stevige knoop in, achter zijn nek. Het woord 'stevig' was nog zacht uitgedrukt. Het touw sneed in zijn huid, net zoals ze dat bij haar polsen hebben aangedaan, alleen wat het nu nóg harder.
Nadat de knoop gemaakt was, wandelde ze weer weg. De Glock drukte tegen haar huid aan, maar die kon ze enkel gebruiken als dat nodig moet zijn. Moest hij ineens aanvallen of iets in die aard, al is die kans heel klein. Bijna verwaarloosbaar.
Ze hoorde zijn schorre stem, er kwamen Russische namen naar buiten. Namen die niet veel positieve dingen met zich meebrachten. In tegendeel, het bracht traumatische beelden mee. Mac heeft er wel mee leren omgaan, maar het is nooit fijn om gruwelijke moorden voor je netvlies opnieuw te zien afspelen.
"Bespreek dat maar allemaal met mijn vader, sweetie," begon ze. "Wat er tussen ons speelt, blijft tussen ons. Je hoeft er geen figuren bij te betrekken," zei ze kil. Ze stopte aan de deur en draaide zich weer om. Ze bekeek hem met een licht spottende grijns aan.
"Did it hurt when you crawled up from Hell?"

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ain't no game, I'm taking all you have
And you're gonna pay for it
I don't know if I can stop myself
And you're gonna pay for it
Oh, you'll never learn
I touch fire, little burn
This ain't no game, I'm taking all you have
And you're gonna pay for it

Teksten gingen door zijn hoofd, vulden de stiltes vanbinnen op en hielden hem bezig. Zijn gezicht verraadde geen enkele emotie, gevoel of gedachte. Zijn hersens daarentegen draaiden overuren. Keer op keer gingen de woorden langs hem heen, suizend in zijn oren alsof er letterlijk iemand ze in zijn oren fluisterde. De boodschap was wat hij meende; ze zouden er allemaal van langs krijgen als hij de kans kreeg.
Stilzwijgend keek hij vanuit zijn ooghoeken toe wat Mac van plan was. Diverse gereedschappen had ze meegenomen, moordwapens, marteltuigen, wat voor naam men het tegenwoordig gaf. Alex zag ze als hulpmiddelen om iemand te breken. Het was wat hij altijd al gedaan had bij anderen wanneer het van hem verwacht werd. Angst aanwakkeren, in de hoop om iemand te laten praten. Aan haar blik te zien was het in zijn geval voor de lol. Om haar te kunnen vermaken tijdens haar 'saaie' rijkeluisleventje. Een bezigheid waar velen van moesten dromen, de vrijheid waar velen voor moesten vechten. Hij was er zelf ook een van, enkel had hij een andere route dan de anderen gekozen. De meest weerzinwekkende route die hem door het leven leidde. Eentje die velen bevreesden om de angst voor de dood.
Warmte overwon de kou in de ruimte, brandend op zijn huid. Vingers gleden langs zijn nek, zacht en teder. Nagels werden in zijn huid gezet en lieten een klein spoor van bloed achter, niets vergeleken met wat hem eerder aangedaan was. Mac maakte er een spel van, een verleiding. Ze probeerde het op de flirtmanier, een bekende maar zeker aantrekkelijke wijze. Doorzien was zo moeilijk nog niet. Het weerstaan was een heel ander verhaal.
Een vaste greep werd er rond zijn nek gehouden. Het ruwe materiaal van een touw schurend langs zijn huid, snijdend. Luchtwegen werden versmald en maakten het vreselijk onaangenaam om te ademen. Zijn net zo rustige inhalingen werden langer, hijgend, alsof hij aan een galg hing en elk moment kon stikken. Mac leek ervan te genieten en verplaatste zich tot zijn gezichtsveld. Een valse grijns rond haar lippen, kijkend naar hoe hij er zat te happen naar adem. Hoewel hij zich nog aardig rustig probeerde te houden was zijn blik allesbehalve rustig. Vechtmodus keerde terug, ijskoud en woedend. Zijn stem schor, onderbroken door teugen van adem die hij naar binnen probeerde te werken. Voor het eerst sinds haar komst nam hij de moeite om recht in haar ogen te kijken.
"Ik hoef ze er niet meer bij te betrekken, prinses," kermde hij moeizaam uit. "Dankzij pappie zijn ze allang in het complot. Maar maak je geen zorgen, ik weet zeker dat hij alles zou doen voor zijn kleine meid. Een paar juwelen kopen en alles is weer goed, toch?" zei hij bespottelijk tegen haar. Over haar rijkdom kon had hij genoeg te zeggen. Over haar andere opmerking antwoordde hij grommend, afwendend van haar lichaam bij de deur.
"Nahh. Unfortunately my trip to Hell has to wait. The Devil he busy."

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Het touw rond zijn nek bewoog, zijn slagader liet het lichtjes wiebelen. De plas bloed dat zich rondom hem bevond lag stil, geen enkele beweging was er te vinden. Het tochtte er verschrikkelijk, maar het dikke bloed bleef steenhard liggen. Ze liet haar tong lichtjes over haar lippen glijden, waardoor het een nat spoor achterliet. Haar hand zette ze op haar Glock, die nog steeds even strak tegen haar lichaam plakte. De drang om hem eruit te trekken was groot, maar ze wachtte nog heel even. Haar vingers vormde golfjes over het handvat van de Glock, waardoor er een constant tikkend geluid vrijkwam.
Zijn stem kwam moeizaam de buitenwereld in en baande een weg naar haar oren. "Als mijn vader hen er zo makkelijk in heeft laten rollen, zal hij hun er ook even makkelijk weer naar buiten escorten." grijnsde ze. Ze weet goed genoeg dat haar vader íedereen te vriend houd. Een beleefd, groot man. Met niemand in zwaar conflict, zo hou je vrede in een maffiamilieu als deze. Áls je hem dan iets flikt, krijg je het driedubbel en dik terug. Een druk man als haar vader steekt geen tijd in nutteloze spelletjes, maar Alex, dat was een ander geval. Dat was niet haar vaders spelletje, het was de hare. Het getik van haar pumps waren weer hoorbaar naarmate ze dichter kwam bij hem. Hij zat doorgezakt op de stoel, zijn benen wijd, op zijn gemak. Zijn gezichtstrekken lieten nog steeds niets weten, ze bleven koud en kil.
"Vertel me eens, waarom moet je me hebben?" vroeg ze, een dertigtal centimeter van hem verwijderd. "Moest mijn vader niet op tijd zijn, viel ik dood door overdosis in jouw bunker. Wat was het nut me te ontvoeren?" vroeg ze. Haar borst ging langzaam op en neer, haar hart klopte op een rustig ritme.
Ze was veilig.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Adem in, adem uit. Adem in, adem uit.
Keer op keer herhaalde hij het voor zichzelf in zijn hoofd om zich kalm te houden. Om zijn ademhaling op gang te laten blijven en niet te bezwijken aan de minieme hoeveelheid zuurstof die hij probeerde te inhaleren. Het zorgde voor een licht gevoel in zijn hoofd, een leeg gevoel. Alles wat eerder door zijn hoofd ging werd weggegrepen, verwijderd uit zijn eerst te actieve geheugen. Het liet geen overblijfselen achter van de flitsen die eerst voor zijn netvlies langsgingen. Meer dan een lege holte bevond zich er niet. Een eindeloze vlakte die tot niets leek te leiden.
Haar grijns liet hem walgen, al vertikte Alex het om het haar te laten merken. Strak tuurde hij voor zich uit naar de levenloze muur. "Oh, verwacht maar niet teveel van je vader. Ze laten zich zeker niet gemakkelijk afzetten, al helemaal niet door een van de Wolfe's," Een luide zucht kwam er bij hem vanaf, geërgerd over zijn moeite met het binnenkrijgen van lucht. Vermoeid ging hij verder met zijn uitspraken. "Na wat je vader voor zaakjes geregeld heeft mag je blij zijn dat wij degene waren die het eerst bij je wisten te komen, Mac."
Bewegingen kwamen zijn kant op, actie was gelijk te herkennen. Zo te horen had hij haar lichtelijk opgefokt; zijn doel. Nu ze hem probeerde te ondermijnen kon hij laten zien dat hij precies hetzelfde ook kon. Als ze het spel zo wilde spelen dan kon hij dat ook.
Haar adem voelde hij tegen zich, het geluid van haar stem enkel een klein afstandje van hem weg. Haar gezicht dicht bij de zijne. Ze was doodserieus, wat hij ergens grappig vond om te zien. Wellicht had hij zich dan vergist in de Mac van eerder.
"Wat denk je zelf?" vroeg hij. Zijn wenkbrauw haalde hij een stukje op, overdonderd over haar geweten. Het leek hem vrij logisch waarom de maffiawereld zo aan het groeien was. Waarom alle mensen zich erin waagden, ondanks de gevaren en risico's die het vak met zich mee brachten. Geld.
"Je vader heeft schulden. Grote schulden," zei hij met een kleine grijns. "Iemand moest hem een lesje leren om niet met de verkeerde mensen te sollen."

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Ze hield haar hoofd schuin, met een lichte glimlach op haar gezicht, al dan niet gedwongen. "Die 'iemand' zit hier anders wel vastgeketend," grijnsde ze. Ze stapte iets dichterbij, haar hakken op zijn hoody. Een vinger liet ze over zijn kaaklijn glijden. Zijn huid was hard, mede te danken aan een stoppelbaardje.
Meteen trok ze haar vinger weer terug, en wandelde ze weer een stukje van hem vandaan. Het getik van haar hakken volgde nu het ritme van zijn ademhaling. Het werd steeds zwaarder en trager, dat zeker.
Ze baande haar weg naar de deur en plaatste haar hand op de klink, om naar buiten te gaan. Ze wou geen overbodige tijd in hem steken, ze had wel betere dingen te doen.
Zonder dat ze kracht zette, ging de klink al naar beneden. Naar binnen wandelde een gedaante dat ze maar al te goed kende, Levi.
Hij keek haar aan, een schoot zijn ogen dan naar Alex. Zijn ogen bleven hangen bij het touw dat stevig rond zijn nek geklemd was. Zijn linkermondhoek trok hij naar boven, waardoor er een smakelijke grijns tevoorschijn kwam.
"Mac, je vader roept je. Ik zal de wacht van je overnemen," zei hij grijnzend. Een spottende toon omringde zijn stem.

"Do svidaniya, Danil," kwam nog uit Macs mond, voor ze de kamer verlaatte.

(Dit is Levi btw, eyecandyyyyyyyy ♥)

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Niet voor lang meer," mompelde hij onhoorbaar terug. Alex zou zich niet zomaar overgeven bij het feit dat hij de rest van zijn dagen, voor hoe lang het dan ook mocht zijn, ging uitzitten in een of andere kelder. Hij had wel betere dingen te doen dan zijn tijd verdoen in het vakantieoord van de familie Wolfe. Hoeveel geld ze dan ook hadden, ze hadden het voor geen cent uitbesteed aan de ruimte zoals deze. Hij was gewend aan onbewoonbare omstandigheden, echter ging dit hem wel een beetje ver.
Een aanraking vond plaats rond zijn kaak, waar hij normaal gesproken wel op kickte. Mac was een pracht van een meid, ongetwijfeld. Het was haar karakter en haar gedrag wat hem afstootte. Gelukkig nam ze al snel afstand en verdwenen haar vingers langs zijn huid. Nu was het geen geluid van haar ademhaling wat in zijn oren weerklonk, maar de zijne. Luid en moeizaam, met enorme hoeveelheden lucht die hij probeerde in zich te werken.
"Иди к чёрту, Mac," siste hij haar woedend na, tussen zijn gehijg door. De jongeman in de opening van de deur zag hij wel staan, noch was het geen focuspunt. Zijn ogen gleden langs zijn lichaam heen, onderzoekend naar het kleine beetje omgeving achter hem, voor Mac uit zijn zicht verdween en de deur opnieuw hardhandig gesloten werd. Beveiliging. Veel beveiliging. Een andere zware, metalen deur had hij nog weten te spotten. Compleet met deurklink en codeslot, te breed en massief om erdoorheen te breken. Nog een hele klus stond hem voor de boeg.
Afkerend van de jongen keerde hij zich opnieuw tot de lege muur voor hem. Zijn stem hees op de achtergrond, zacht maar doordringend genoeg om hem mee te delen dat Alex verre van tevreden was.
"Wat moet je, Comrade."

Иди к чёрту = Go to hell

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Mac bevond zich nu in de controlekamer, aan één kant omringd door spiegelglas. Ze nam plaats in een hypermodern zeteltje en sloeg haar rechterbeen over haar linkerbeen. Ze griste een koptelefoon van het bureau en zette die op haar hoofd. Zo kon de de geluiden horen die door de microfonen in de kelder opgenomen werden, horen. Macs ogen waren vooral bevestigd op Alex, maar af en toe keek ze ook naar Levi. De situatie waarin de twee zaten was erg gevaarlijk, beide waren ze kil van karakter. Beide emotieloos, teveel meegemaakt om nog maar iets te voelen. Het konden broers zijn, daar was Mac zeker van.
Op het bureau was er een palet met allemaal knopjes, die kende ze ondertussen ook allemaal uit het hoofd. Er waren knopjes om de metalen stoel in de kelder elektrisch geleidbaar te maken, waardoor degene die erin zat elekrische schokjes kreeg. Ook kon je de ruimte kouder maken, of juist warmer.
Ze besloot er nu nog af te blijven, maar moest hij haar irriteren, zal ze er gebruik van maken.
Haar ogen keken naar de uitrusting van Levi, ook hij had verschillende wapens. Hij had een wapenbuidel met een Glock, een mes, een paar handboeien en nog wat gadgets. Over zijn borstkas hing een dik kogelvrij vest. Zijn blik was ijzig en geconcentreerd op Alex. Hoewel Danil zijn blik van hem afwendde, keek Levi hem genadeloos aan. Hij stond een aantal meter van Alex verwijderd, net genoeg om hem uitgebreid te bestuderen.
Alex' zware stem klonk door Macs headset, wat haar ogen deed rollen. Ondanks alles bleef hij een grote mond hebben, wat ze niet raar vond. Ze was Levi's grote mond ondertussen ook gewoon, en herkende daar Alex in.
Ze waren elkaars spiegelbeeld.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Stappen kwamen dichterbij, evenals het gedaante van de onbekende jongeman. Zijn blik stug voor zich uitgericht met een valse grijns op zijn gezicht te bekennen. Echter nam hij, in tegenstelling tot Mac, zijn afstand en beperkte hij zich tot de muur tegenover Alex. Precies in zijn zicht was hij gaan staan, waardoor hij hem onmogelijk kon ontwijken met zijn ogen. Zijn hoofd wegdraaien was een optie, maar het was een teken van zwakte. Van genade en overgave, twee dingen die bij hem niet voor kwamen. Nee, wilde hij het zo doen dan kon de beste jongen het krijgen ook.
Zijn armen werden over elkaar heengeslagen, leunend tegen het oppervlak van de verharde keldermuren. Alex nam de tijd om hem vluchtig te bekijken, al richtte hij zich al snel op zijn pupillen. Zijn kapsel 'perfect' in model gebracht, schone kleding, hoewel het bedekt werd door een kogelvrij vest waarvan zelfs Alex het nog op kon merken. Wapens had hij meegebracht die hij met zich meedroeg in een of andere buidel, riem of wat dan ook. Duidelijk was de jongen blij om nu tot de bewaking te horen. Dominantie was van zijn gezicht af te lezen, hetzelfde voor de irritatie.
"Dus, jij bent de jongen van Ivanov waarover alle geruchten rondgaan, huh?"
Hij refuseerde een reactie en wist zijn lippen tot elkaar geperst te houden, ondanks zijn ogen die hij geen moment van hem af liet gaan. Zijn lichaam zat er in de stoel vastgeboeid, zijn gedachten en geest waren daadwerkelijk ergens anders. Alex maakte niets kenbaar, zelfs geen woede meer. Hij zat er enkel voor zich uit te turen alsof hij iets zag wat er niet was.
De jongen schudde zijn hoofd vol walging, keek op hem neer alsof hij een of andere kleuter was.
"Luister, je laat Mac met rust. Hoor je me?" werd hem uit het niets toegesnauwd, zijn stem veranderlijk en zijn ogen gemaakt tot spleetjes. Een dodelijke blik werd hem toegeworpen, eentje die hij met alle plezier teruggaf. Hij kuchtte en ademde diep in, volgend door het moment waarop hij zijn mond onmogelijk meer gesloten kon houden.
"Ah, je vriendinnetje?" vroeg Alex grijnzend. "Moet je maar tegen die prinses van je zeggen. Ze kwam vrijwillig de deur door lopen, Comrade." Hij balde zijn handen wederom tot vuisten en bewoog lichtelijk zijn polsen heen en weer, brandend door de handboeien. Nog even en zijn handen zouden er ter plaatse afvallen door dat verdomde stuk metaal.
Het was hem gelukt. Hij had hem gek weten te maken. Alex had weinig van hem verwacht, in zekere zin, maar dat het zo gemakkelijk zou gaan? Bewakers van tegenwoordig..
Razend kwam hij naar hem toegestormd, zijn hand trekkend aan het touw dat zich om zijn nek had verstrengeld. Het maakte dat er voor een paar seconden geen lucht meer binnen kwam en hij zat te happen naar de zuurstof, die zich intussen buiten zijn bereik had verplaatst. Hardhandig schuurde het touw langs zijn nek, kneuzingen en rode plekken verschenen op zijn getinte huid en lieten een kunstwerk van rode en paarse kleuren achter.
"Geen wonder dat ze die vader van je naar Tarasov hebben geplaatst, Ivanov. De appel valt niet ver van de boom," klonk zijn stem bespottelijk naar hem. Het maakte dat zijn bloed begon te koken van woede, zijn spieren trillend van de adrenaline. Een keiharde ruk gaf hij aan de ketenen om zijn handen, ver genoeg om tot enkele centimeters voor het gezicht van de jongen terecht te komen. Te weinig ruimte voor hem om hem te wurgen, helaas. Alex keek hem verafschuwend in zijn ogen, zijn kaken op elkaar geklemd.
"Waag het niet om ook maar een woord over hem te spreken."

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Elke beweging of elke geluid kwam binnen bij Mac. Ze hoorde de jongens ademen, slikken en ga zo maar voort. De camera's waren van topkwaliteit, waardoor ze elke verandering van gezichtstrek kon identificeren. Alex zat Levi te bestuderen, hetzelfde voor Levi tegenover Alex. Allebei keken ze de kat uit de boom, in hun gedachten elkaar een persoonlijkheid aan het geven. Of de karaktertrekken positief zouden zijn, daar twijfelde Mac over.
Ze ging iets rechter zitten, haar neus bijna tegen het scherm gedrukt.
Alex noemde Mac Levi's vriendin, wat ervoor zorgde dat ze haar ogen rolde. Ging hij het nu echt zó kinderachtig spelen? Mac keek toe hoe dat Levi hem hardhandig behandelde, het touw schuurde in zijn huid, wat ervoor zorgde dat het nu erg begon te irriteren. Mac wist precies hoe het aanvoelde, maar was niet zeker of ze hem zou gaan helpen. Hij heeft haar tenslotte ook geholpen.
Ze schudde de gedachte uit haar hoofd, hij zal moeten lijden. Ze was er bijna geweest door die drug, het verzorgen van haar wonden zou geen rol hebben gespeeld in heel die route.
Levi wist duidelijk meer over het hele Tarasovgebeuren dan Mac dat wist, gewoon omdat ze zich niet te hard bemoeide in de zaken van haar vader.
Ze zette de koptelefoon even af, wandelde naar een van de koffieapparaten die er stonden en pakte er een mok bij. Ze drukte 'Cappucino' aan en wachtte tot de tas gevuld werd waarna ze weer op haar plaats ging zitten.
Haar ogen waren nu gericht naar de pupillen van Alex, hem bestuderend. Zoals ze al heel vaak heeft zitten doen. Ze wou alles van hem weten, elk detail. De littekens op zijn gelaat, hij wou weten waarvan ze kwamen. Zijn knokkels die gewond waren, ze wou weten waarom en wanneer.
Ze nam een sipje van haar koffie en zakte weer achteruit.
"Oh Alex, Я поймал."

(Я поймал = Ik heb je tepakken)

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De jongen besloot om opnieuw wat afstand te nemen, zelfs al was het maar een enkele stap achteruit. Zijn expressie even haterig sinds het vanaf zijn binnenkomst geweest was. Mensen leken Alex wel vaker niet te mogen, waar hij nooit van wakker heeft gelegen. Het gevoel was wederzijds; hij moest geen andere mensen rondom hem hebben. Hij redde het prima in zijn eentje en zag de noodzaak van hulp buitenaf niet in, ongeacht van wie het zou komen. Simpelweg; beide wilden ze elkaar bespotten en opjutten, echter zat er zero achter behalve de afkeer tegenover vreemden. Het was wat Alex uit zijn acties op had weten te maken.
"Hoe zit het dan met.. hoe heet ze ook alweer?" werd hem doodleuk verteld met een grijns van oor tot oor. Amusatie stond overal over zijn gezicht geschreven, kleine fonkelingen in zijn blauwe ogen die hem doordringend aankeken. Verraderlijk over alles wat er uit zijn mond kwam, onbetrouwbaar. De naam die echter in zijn oren klonk, zorgde ervoor dat iets in hem knapte.
"Alina, right?"
"Pochel nahuk," gromde hij hem waarschuwend toe. Nogmaals gaf hij een ruk aan de ketenen, die zorgden voor een flink geluid dat door de kamer weerkaatste. Het kon Alex geen barst meer schelen wat hem zou overkomen. Over de consequenties zou hij later wel nadenken.
Zijn benen. Ze waren zijn benen vergeten vast te binden aan de metalen stoel.
Gelijk gooide hij ze beide naar voren toe, razendsnel over zijn acties. Wreed klemde hij ze om de enkels van de jongeman heen, volgend door een harde terugtrekking waarbij het lichaam zijn evenwicht niet meer kon houden. Met een harde klap kwam hij op de grond terecht, onverbiddelijk. Genadeloos keek Alex op hem neer, fataal en allesbehalve spijtig. Vol stampte hij een aantal keren met zijn voet tegen zijn borstkas, zijn tanden knarsend op elkaar en de ader in zijn nek kloppend alsof het elk moment uit elkaar kon knappen van razernij. Bloed stroomde sneller dan normaal, zijn ademhaling zwaarder dan het ooit geweest was van de inspanningen zonder de standaard dosis zuurstof. Echter had hij er geen halt meer op. Enkel doorgaan, ondanks zijn pijn, en hem duidelijk maken dat Alex hem alles kon maken wat hij wilde.
"Ain't no game, Comrade," bracht hij met veel moeite uit, starend naar het lichaam dat zich voor zijn voeten bevond. Grote hijgen naar adem kwamen bij hem naar boven, zijn hoofd lichter dan het zou moeten zijn. Zijn oogleden sloten langzaam maar zeker, moeizaam om ze nog overeind te houden. Zijn stem langzaam mompelend, terwijl hij wanhopig probeerde om zuurstof binnen te krijgen.
"Je gaat ervoor boeten."

Pochel nahuk = fuck off

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Macs ogen schoten naar Levi's gelaat als hij begon te praten. Een brede grijns sierde zijn gezicht, iets wat Alex liet walgen. Macs gezicht bleef strak, geen enkele emotie was af te lezen.
Alina
Een naam waarvan Alex begon te koken van woede, Mac had geen idee waarom. Het voelde aan alsof iedereen rondom haar heel zijn levensverhaal kende, maar zij niet. Iets wat ze zeker gaat moeten veranderen de volgende dagen.
Alex' gezicht veranderde, zijn ogen begonnen te twinkelen en je kon er hoop in terugvinden. Mac schoot recht, om deze zeldzame verandering beter te bekijken.
Geen seconde later wist Mac perfect waarom hij ineens zo veranderde, zijn benen waren nog los, waardoor hij Levi zonder moeite met de grond kon gelijkmaken. Alex bleef zo een paar seconden stampen, tot Levi moeilijkheden kreeg met ademen. Zo snel als ze kon zette Mac haar kop koffie op het bureau en drukte ze het knopje in om een elektrische schok door te sturen. Ze hield de knop ingedrukt, tot Levi uit zijn bijzijn verdwenen was. Levi zette een hand tegen zijn bloedende neus en griste naar zijn geweer.
Mac stond op en opende de deur. Een felle lichtstraal kwam de verduisterde kelder binnen., maar die verdween al snel als Mac de deur terug dichtsloeg.
"Levi, stop." zei ze bevelend.
Hij trok zijn hand terug, zijn bloed drupte nog steeds op de grond.
"Well, well, well," begon ze; haar kop koffie nog steeds in haar handen. Ze bleef aan de deuropening staan. "Well played." zei ze grijnzend. Ze gaf toe, zijn manier van handelen was snel en reactief.
"Maar zo kan het niet verder."
Mac griste naar haar Glock en richtte die naar de nek van Alex.
"Good night, sleep tight," zei ze waarna ze de trekker overhaalde.
Ze keek grijnzend naar Alex, hij keek ongelovig in haar ogen.

"Geen zorgen, het is maar een verdovingsnaald."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Schokken. Duizenden schokken voelde hij door zijn lichaam trekken, pijnigend en gekmakend. Een kreun kwam uit zijn mond gevlucht, zijn ogen samengeknepen om zich door het proces heen te slepen. Zijn spieren verslapten en spanden om de seconde. Ademhalen ging moeilijker en moeilijker, zwaarder klinkend tussen de chaos door. Ze hadden hem net zo goed in de fik kunnen steken, dan was het nog sneller voorbij geweest dan deze hel.
Vloekend opende hij zijn ogen en zocht de hele kamer rond. De schokken, ze moesten ergens vandaan zijn gekomen. De jongeman die hij in elkaar had getrapt was een optie, enkel de bediening ontbrak. Zijn lichaam was verplaatst naar een ander deel van de kamer. Buiten Alex' bereik om hem verder in elkaar te timmeren. Watje.
'Focus, Alex. Focus.'
Onderzoekend richtte hij zich op zijn uitgebreide uitrusting. Genoeg wapens om een aantal mannen te vermoorden, in elk geval flink laten boeten voor wat ze dan ook uitgevoerd hadden. Marteltuigen om ze behoorlijk te schaden en ze laten lijden. Scherp en zo voor het grijpen. Alles was er aanwezig op één ding na; de knop of schakelaar om de elektriciteit aan te zetten.
Echter waren zijn gebeden verhoord wanneer het geluid van de deur het geladen geweer wat op hem gericht stond overtrof. Mac. Zij zat hierachter. Hoewel ze het waarschijnlijk als een goede actie zagen, hadden ze hem enkel en alleen geholpen. Zijn geweten over de ruimte werd alsmaar groter na nog maar een paar uur er gezeten te hebben. Er moest een bedieningskamer zijn, niet al te ver van deze kamer af. Een ruimte waar ze de kelderkamer kon checken. Wellicht de bewakingscamera's die hem in de gaten hielden of... een kamer naast deze. Hoe kon ze anders zo snel ingrijpen?
Met een omvangrijke grijns keerde hij zich tot Mac. Haar bewapening in zijn zicht, haar blik plezant uitgestraald. Anders dan haar gunde hij hen niets minder dan een ijzige visie, gepaard met diepgekoesterde haat. Ze mochten van hem best weten hoe hij over deze situatie dacht; mocht hij zijn handen binnen het bereik van de jongen krijgen dan was hij er geweest. Persoonlijk zou Alex ervoor zorgen dat hij ervoor gestraft zou worden, of hij het met zijn blote handen moest uitvoeren in een kelder als deze of wanneer hij op vrije voeten stond.
Haar volgende actie was, ondanks alles, onverwacht gekomen. In één beweging werd er een Glock op hem gericht, vingers op de trekker en klaar om hem elk moment neer te schieten. Ergens ongelovig bekeek hij haar. Zich laten kennen weigerde hij maar dat ze hem zo zou behandelen? Ze was allesbehalve wat hij van haar verwacht had.
Nog voor hij er een opmerking over kon maken kwam er wat in zijn nek terecht, stekend, brandend in zijn bloedbaan. Iets werd in hem verspreid en maakte dat zijn grip op al zijn spieren, zijn bewegingen en zintuigen sterk verminderde. Zijn adem stokte in zijn keel, zijn zicht waziger dan hij mee had gemaakt. Alles draaide voor zijn ogen, stemmen werden vervormd alsof hij kilometers ver van ze af stond. Zijn oogleden begaven het snel waardoor hij op een gegeven moment geen benul meer had waar hij was of wat er gebeurde. Enkel zijn gedachten drongen tot hem door, de rest was één grote waas.
"You're a dead man," wist hij haast onhoorbaar uit te brengen, voor alles verdween en Alex zijn bewustzijn verloor.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
(TS: Alex wordt wakker)

Alex zat nog steeds op zijn metalen stoel, nu zonder t-shirt. Zijn ogen waren nog gesloten, zijn ademhaling rustig en op een constant tempo. Macs vingers bonden voorzichtig het steriel verband rond zijn nek. Hij mag haar dan wel tot de dood irriteren, zo onmenselijk behandeld worden is ook geen optie. Met een bepaalde plakker plakte hij het uiteinde van het verband tegen de rest, zodat hij zeker niet loskwam. Mac was omringd door medische spulletjes, waarvan ze het meeste niet eens nodig had. Mac was een tiental centimeters van hem verwijderd, zodat ze elke blessure dat ze maar tegenkwam uitgebreid kon bestuderen. De meeste waren snijwonden, af en toe een brandwonde. Haar vingers streelde ze voorzichtig, om hem zeker niet wakker te maken met pijn. Zijn littekens waren hetgeen wat het meeste van haar aandacht trok. Sommige waren nog recentelijk, andere waren al maanden misschien zelfs jaren oud.
Ze greep met beide handen zijn linkerhand vast. Zijn knokkels waren helemaal beschadigd, die had hij waarschijnlijk het vaakst gebruikt. Met haar vingertoppen ging ze übervoorzichtig over de harde plekken, klonters bloed.
Over zijn borstkas had hij verschillende letsels, sommige waren nog bezig met genezen, anderen waren er voor altijd.
De oudste schat ze ongeveer 9 jaar oud; hij was al een hele tijd in het maffiamilieu.
Haar ogen gleden soepel over zijn gezicht, hij straalde zoveel rust en vrede uit als hij sliep. Maar het moment dat zijn ogen openen, verandert hij in een moordlustige robot.
Ze zette haar hand naast die van hem, en vergeleek de schade.
Hij won deze keer.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Urenlang had hij geprobeerd om wakker te worden. Om het schild te doorbreken en zijn ogen te kunnen openen. De tijd ging aan hem voorbij, snel maar voor zijn gevoel te traag. Zijn bewegingen waren zwak, zijn spieren afstotend van zijn pogingen om de stijfte weg te laten gaan en actie te ondernemen. Zijn lichaam werkte met niets meer mee. De controle waar hij altijd naar verlangde in elke situatie was van Alex afgenomen. Niets was er wat hij ertegen kon beginnen, enkel het kwetsbare termijn uitzitten en hopen dat zijn mentale kracht uiteindelijk de strijd tegen de drug zou winnen.

Een lichte kreun rolde over zijn lippen, zodra zijn zintuigen een pijnlijk gevoel binnenkregen en hij besefte dat hij wel degelijk aan de winnende kant stond. Gedachten over de momenten voor alles zwart werd spookten opnieuw door zijn hoofd, herinnerend over wat eraan vooraf was gegaan om het veroorzaakt te hebben. Ademen ging gemakkelijker dan hij zich voor de geest wist te halen, te gemakkelijk. Met veel moeite wist hij zijn oogleden omhoog te bewegen, zelfs al was het op het begin voor een aantal seconden voor ze het wederom begaven en hij weer terug was bij af. Meerdere inspanningen wist hij bij elkaar te krijgen voor hij het punt bereikt had wat zijn bedoeling was; zijn zicht terugkrijgen. De kale ruimte van de kelder nam hij in zich op, gepaard met de muffe geur en een jongedame die hij intussen wel uit duizenden herkende. Mac.
"W-Wat doe je," bracht hij langzaam uit, meermaals knipperend met zijn ogen om een illusie of droom uit te sluiten. Haar hand uit het niets naast de zijne geplaatst. Verband om bepaalde delen van zijn lichaam gewikkeld, de bloedplekken van eerder haast onzichtbaar geworden. Zijn shirt was uit terwijl Alex zich niets kon herinneren over het omkleden. Verwarring kwam bij hem opzetten. Haar ogen die hem met een andere blik aankeken dan hij van haar gewend was. Mysterie's omringden haar volledig en maakten het voor hem onmogelijk om erdoorheen te kunnen kijken. Wat maakte dat ze in zijn buurt kwam? Waarom deed ze moeite om hem op te lappen terwijl zij een van de oorzaken van de chaos was?
Vluchtig keek hij om zich heen om alles waar te nemen; de kleuren rondom hem, eventuele aanwezigen of een aanleiding waarom ze ineens zo dichtbij was. Tot zijn grote ergernis gaf de leegte niets prijs waar hij wat mee kon. Great.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld