Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Disney next generation RPG ~ schrijftopic

Sansa
Internationale ster

Sansa schreef:
Gabi:

Even staarde ik naar Kayla en die jongen. Na een tijdje kwam Féline er ook bij. Maar ik ging zonder twijfelen gewoon weer verder met zeuren. "Ja mooie truc, maar even voor de duidelijkheid ik heb genoeg wapens en genoeg contacten." zei ik tegen hem. "en wanneer jullie even niet opletten kan er van alles gebeu.." Maar nog voor ik mijn zin kon afmaken werd er doorheen geroepen. Ik herkende de stem maar ik kon niet plaatsen van wie het was. Ik keek naar achter om te kijken wie het was. Ik keek tussen de menigte om te zien wie het was. Ik zag eindelijk wie het was en zonder nog iets te zeggen rende ik op hem af. "Cristian!" kwam er nog uit mijn mond voordat ik in zijn armen sprong. "Je bent groter geworden Dalmatiër" zei hij tegen me."Duh het was 4 jaar geleden Cris!" zei ik lachend terug. "Valt hij je lastig?" Vroeg hij terwijl hij nar die jongen keek. Ik keek hem aan "Misschien" Was mijn antwoord. Het was super gaaf om na 4 jaar een vriend terug te zien. Vooral een vriend die het voor je opneemt. Ik trok hem mee naar Féline, maar Kayla en die jongen stonden er ook nog. Ik zag dat Rafaël er ook bij kwam staan. Maar het boeide me zoals bijna altijd vrij weinig zoals gewoonlijk. "Féline, dit is Cris. Cris, dit is Féline. Oh en daar staat Rafaël en nog een paar andere mensen"

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
'Dankjewel' zei ze tegen Milan. Hij had het voor Kayla opgenomen tegen Gabi. Ze vroeg zich wel af of dat haar niet nog meer in de problemen zou brengen met Gabi. Dat was iets wat ze absoluut niet wilde hebben, maar Milan verzekerde haar dat ze zich geen zorgen hoefde te maken. Gelukkig werd Gabi nog door iemand weggeroepen, want anders zou het feest allang voor Kayla verpest zijn.
Kayla kwam terug op de vraag die Milan had gesteld over haar moeder. 'Mijn moeder..mijn moeder heeft de kracht van sneeuw en ijs. Net als dat jij hebt. Maar zij kan het inmiddels beheersen. Dat was vroeger wel anders geweest toen ze bijna een heel koninkrijk had bevroren.' glimlachte ze. 'Gelukkig heb ik nog geen heel koninkrijk verbrand. Ijs kan je smelten, maar vuur kan je niet zomaar doven'.
Milan leek even verbaasd te kijken, maar gaf daarna op zijn beurt antwoord op de vraag die Kayla had gesteld. Ze vroeg zich af over wat voor aparte connecties Milan sprak, maar dat liet ze even achterwege.
Ze keek even de menigte in en zag Rafa staan. Ze dacht terug aan het gesprek die ze had met hem. 'Al wil ik natuurlijk ook wel even voor cupido spelen' zei hij. Kayla zag dat absoluut niet zitten. Ze kan het dan wel goed met Milan vinden, maar ze zou niet iets met hem aan willen gaan. 'Oh, euhm, nee. Dat is niet nodig, hoor. Toch bedankt voor je aanbod.' Het gesprek werd toen onderbroken door een woedende Gabi en op zijn beurt stelde Rafa Kayla gerust. 'Misschien moet je cupido op Gabi af sturen. Misschien leert ze dan eens wat aardiger te zijn', zei ze nog tegen Rafa.
Terug in het moment werd ze afgeleid door wat gespin in haar oren. Ze draaide zich om en zag het kattenmeisje staan, die zich voorstelde als Féline Litten-Rose Chesire. 'Met Gabi in de buurt heb je weinig kans om dingen te doen. Ik niet tenminste. Mijn naam is Kayla'.
Ze wierp een blik op Milan, die op zijn beurt een soort wantrouwende blik op Féline wierp en dat had ze gemerkt, want ze vroeg al meteen of er iets was. 'Trouwens, dat voedselgevecht was echt een geweldig idee,' probeerde ze nog van onderwerp te veranderen.
Gabi kwam terug met een jongen. Hij leek sterk op een zoon van Cruella, maar uiterlijk zegt niet alles. Ze stelde alleen aan Féline op een normale manier voor en voor de rest was iedereen lucht. 'Hoi, Chris. Mijn naam is Kayla. Leuk je te ontmoeten!' zei ze tegen hem.
Rondom Kayla werd het alleen maar drukker, want ook Rafa kwam erbij staan. Voor het eerst in haar leven voelde ze dat ze ergens bij hoorde. Los van Gabi, had ze er eindelijk eens echte vrienden bij, maar iets in Kayla zei, dat ze toch op haar hoede moest blijven om ervoor te zorgen dat ze haar krachten binnen moest houden

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Kumeza vloekte binnensmonds. Het was niet haar kamergenote maar een onbekende. Wat als het een leraar was. Ze keek achter zich. Misschien was er een kleine kans dat ze van hem weg kon rennen, maar ze was niet bepaald snel. Voor ze een ontsnappingsplan had kunnen bedenken stapte de gedaante in het licht en stelde zichzelf voor als 'Velasco Corné'. Kume haalde opgelucht adem. Het bleek gewoon een ronddolende student te zijn net zoals zij. Een student die tevens zijn tong verloren leek te zijn want hij gaapte haar enkele ogenblikken nietszeggend aan. Kumeza stond net op het punt met haar hand voor zijn ogen te wuiven toen hij zijn excuses aanbood.
Op dat moment kwam ook Yuka vanachter een hoek tevoorschijn. Eerlijk toegegeven ze zag er niet al te best uit. Kumeza fronste bezorgd haar wenkbrauwen. "Ja Yuka ik ben hier, samen met eeuhm hoe heette je ook alweer, Velasco toch?" fluisterde ze zachtjes. "Wel hoe gezellig dit onderonsje ook is, misschien kunnen we het beter in onze kamer voortzetten. Ik ben daarjuist al voor een leraar op de vlucht moeten slaan en ben niet van plan gepakt te worden. Als ik met niet vergis moeten we hier de eerste gang naar links dan rechtdoor de tweede rechts, de trap op en dan moeten we er ongeveer zijn. Moet jij ook die kant op Corné. Je bent ook van harte welkom op onze kamer. Ik was niet meteen van plan te gaan slapen. Als Yuka het goed vind ten minste?" Tot nu toe was Yuka waarschijnlijk de enige die Kumeza als een vriendin beschouwde. Ze behoorden beide tot de kant van de slechteriken en hadden nog wel enkele dingen gemeenschappelijk. Zoiets schepte een band, al was het nog maar een prille band natuurlijk.

Account verwijderd

schreef:
'Kumeza?' klinkt er achter hen. Een ander meisje, waarvan hij aannam dat het Yuka is, stapt richting hen.
"Ja Yuka ik ben hier, samen met eeuhm hoe heette je ook alweer, Velasco toch?" fluisterde ze zachtjes.
Hij knikt. "Wel hoe gezellig dit onderonsje ook is, misschien kunnen we het beter in onze kamer voortzetten. Ik ben
daarjuist al voor een leraar op de vlucht moeten slaan en ben niet van
plan gepakt te worden. Als ik met niet vergis moeten we hier de eerste
gang naar links dan rechtdoor de tweede rechts, de trap op en dan moeten
we er ongeveer zijn. Moet jij ook die kant op Corné. Je bent ook van
harte welkom op onze kamer. Als Yuka het goed vind ten minste?"

Hij kijkt richting Yuka. ''Ik snap het volledig als je dit liever niet wil. '' Hij grinnikt. ''Ik zou ook geen vreemde jongen in mijn kamer willen.''

(sorry nogal kort, nadeel van meeten is dat ik heel erg uit moet kijken dat ik niet voor een ander schrijf.')

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
De jongedame tegenover Milan en Kayla begon best vervelend te zijn. Opscheppend over de geweldige wapens en geweldige contacten die ze had. “Ik heb al vele wapens aan mijn huid vernield en ik vrees dat ik ook genoeg contacten heb, indien nodig.” Hoewel Milan erg schuw was, had hij genoeg contacten. Zijn moeder was goed bevriend met Rapunzel en Belle, de vrouw van het beest. De zoon van Belle was bijvoorbeeld zijn beste vriend, al had hij best wat woedeprobleempjes soms. Milan vond het jammer dat hij niet direct mee kon naar deze school. Er waren echter wat probleempjes in zijn eigen koninkrijk, dus zou hij wat later beginnen.
Eigenlijk wilde Milan nog wat zeggen, maar op dat moment werd het meisje al weggeroepen en keek Milan Kayla aan. “Ik ben er voor je, als er iets is dan moet je maar roepen” sprak Milan kalm en luisterde stil naar wat ze vertelde over haar moeder.
Wacht even, zei Kayla net dat haar moeder de zelfde krachten bezat als hij en zijn moeder en tegelijkertijd ook een koninkrijk had bevroren? Nog niet eerder had Milan een ander verhaal gehoord over een bevroren koninkrijk, behalve dat van zijn moeder. Deze verhalen vond Milan een beetje, hoe zei hij dit. Verdacht. Hoe groot was de kans dat Kayla haar verhaal bijna precies overeen kwam met dat van hem? Alleen dan in een ander oogpunt.
“Vuur is de dochter van ijs, best apart eigenlijk” sprak Milan en keek Kayla aan. “Magisch ijs is minder makkelijk te smelten dan je zou denken, maar welk koninkrijk heeft je moeder dan bevroren? Ik heb nog nooit van een ander verhaal gehoord dan dat van mijn eigen koninkrijk persoonlijk.” Milan was erg benieuwd naar wie Kayla haar moeder was. Zijn moeder kon hem niet echt helpen met zijn krachten, de trollen ook niet. Misschien was Kayla haar moeder wel in staat om hem te helpen. Ze was misschien zijn enige kans nog op een normaal leven, zonder steeds voorzichtig te moeten zijn, handschoenen te moeten dragen en na te moeten denken. Hoe hij net deed tegen het meisje dat Kayla bedreigde, het was echt een gigantische fout. Hij bracht zichzelf, Kayla, het meisje en de hele school in groot gevaar. Hij had zich niet zo moeten uitleven en zich er niet mee moeten bemoeien. Ondanks dat Kayla zich niet op haar gemak voelde bij het meisje.
Geschrokken keek Milan op toen er een meisje van achter in hun oor zat te purren, waarna ze voor hen verscheen en even keek haalde Milan diep adem en keek haar strak aan, maar ontspande zich toen.. Dit meisje zag er niet uit als een groot gevaar, alleen een beetje speels. Haar gedrag bij de eetzaal, met het voedselgevecht bevestigde dat. “Zou je me niet meer van achter willen besluipen of zo dicht voor mij tevoorschijn willen poeven?” vroeg Milan beleefd aan de jongedame. “Als ik schrik heb ik mijn gave niet goed onder controle en dat zou nog wel eens gevaarlijk kunnen worden. Ik wil je liever niet verwonden” sprak Milan netjes en keek haar aan toen ze zichzelf aan Kayla voorstelde en met haar sprak over Rafa.
“Leuk je te ontmoeten Féline, mijn naam is Milan” sprak Milan tegen de jongedame en onderdrukte een zucht toen het meisje van net weer terugkwam met een andere jongen. Nog steeds wist hij haar naam niet echt, maar wist dat dat snel genoeg zou gebeuren. Het meisje stelde alleen Féline aan de nieuwe jongen voor, waarna Kayla zichzelf voorstelde en Milan haar voorbeeld maar besloot te volgen.
“Het is een eer je te ontmoeten, Chris was het toch? Mijn naam is Milan. Ik hoorde dat je een geweldig gevoel voor mode hebt” sprak Milan. Het was altijd netjes om over een onderwerp te beginnen wat anderen interesseerden.
Als Milan eerlijk moest zijn, begon het om hem heen een beetje te druk te worden. Drukker dan hij zou willen in elk geval. Zeker nadat Rafa er ook nog bij kwam en het onbekende meisje Gabi noemde. Oké, dan wist hij nu in elk geval de naam van het meisje. Hij was best blij dat Rafa erbij kwam staan, aangezien Milan hem tenminste kende. Op Rafa en Kayla na, kende hij dit groepje eigenlijk niet. Féline kende hij nu een paar tellen, en wist alleen dat ze erg slecht was in timen wanneer ze tevoorschijn moest komen. Chris kende hij ook totaal niet en hij betwijfelde of hij Gabi wilde kennen. Het zelfde gelde eigenlijk voor die Chris, waar hij zo zijn bedenkingen bij had. Als hij zo goed bevriend was met die Gabi.
Toch was dit nog maar de eerste dag en moest hij niet op één dag oordelen. Iedereen kon zich in het begin anders voordoen dan hij of zij was en hij moest iedereen een kans geven. Dat was zijn taak als prins. Nu waren alle helden nog steeds goedaardig en alle schurken, behalve Kayla dan, nog steeds kwaadaardig, maar dat kon door de lessen snel veranderen.
Terwijl hij met de anderen aan het praten was en de grootte van de groep probeerde te negeren, knalde er opeens een steen hard tegen zijn enkel aan. De steen was niet gigantisch groot en had eigenlijk de grootte van een jonge trol. Toch was de pijn behoorlijk veel en had hij moeite met zijn gezicht in de plooi te houden. In plaats daarvan keek hij na beneden.
“Mag ik weten waarom je zo hard tegen me aan knalt kleine?” vroeg Milan met een zucht en tilde het steentje op. “Je mag jezelf nu wel uitrollen hoor” sprak Milan en meteen veranderde het in een jonge trol.
“Neem me niet kwalijk, prins Milan. Ik kwam u waarschuwen dat ik een aantal leraren buiten de het schoolgebouw heb gezien. Misschien komen ze deze richting op” sprak het kleine trolletje zachtjes in mijn oor en even bijt ik op mijn lip.
“Ow en Pabbie heeft mijn moeder en mij gevraagd u en uw krachten in de gaten te houden” sprak de trol toen, zo dat iedereen het kon horen en meteen werd Milan rood.
“En dat zeg je hardop?” vroeg Milan met een zucht en zette de kleine neer.
“Ik denk dat ik terug ga naar het kasteel. Deze kleine heeft een aantal leraren buiten het schoolgebouw gezien.” sprak Milan toen tegen de rest. Hij had geen zin om betrapt te worden. Soms waren trollen toch best handig.

Anoniem
Landelijke ster

Lavaires schreef:
''Dankje, hihi.'' zeg ik tegen Kayla wanneer ze mij complimenteert op mijn voedsel gevecht. ''Sorry Milan, ik kan niks beloven.'' voeg ik eraan toe. Prr, ik denk dat hij wel wat grapjes kan gebruiken, hihi! Maar Milan lijkt me wel ook iemand dat van regeltjes houdt, dus het wordt een uitdaging denk ik... Opeens staat Gabi naast me met een jongen die ik hier nog niet heb gezien. "Féline, dit is Chris. Chris, dit is Féline. Oh en daar staat Rafaël en nog een paar andere mensen"zegt Gabi tegen mij en Chris dus. ''Hee, Gabi!'' zeg ik vrolijk. Maar wanneer ik me omdraai naar Chr... Miauw! Die Chris ruikt wel veel naar hond, het zal toch niet!.. denk ik bij mezelf. Voorzichtig steek ik me hand uit. Chris MOET wel de zoon zijn van Cruella! ''Leuk je te ontmoeten, Chris.'' zeg ik voorzichtig. Tot nu toe mag ik de mensen wel die ik vandaag heb leren kennen. Met uitzondering van Kumeza, en Chris, soort van dan... Terwijl ik een beetje wegzink in mijn gedachten schrik ik opeens van een rollende steen die tegen Milan aan botst. ''Miauw! Wat is dat!'' gil ik terwijl ik zowat in iemands armen spring. Milan pakt de steen op en vraagt of de steen zich wilt uitrollen. ''Uitrollen? Milan heb je een beetje gedronken of iets? Waarom vraag je aan een steen of die zich uitrolt?!'' grinnik ik, terwijl ik nog steeds in de armen van iemand zit. Maar de steen rolt zich uit en er verschijnt een of andere trol. ''Iekkk, wat is dat?!'' gil ik. Maar het maakt me niet echt uit want blijkbaar weet de trol te vertellen dat er leraren aankomen. Dit wordt leuk! Al heb ik geen zin om betrapt te worden... Achja, de leraren zijn er nog niet, dus we kunnen nog plezier maken. *Gaap/Miauw* Ik poef mezelf in de boom die achter ons staat, maar iedereen kijkt me vragend aan. ''Tijd, voor, een kattenslaapje, maak me maar wakker als er iets is...'' zeg ik beetje vermoeid, en bang. Het zou echt een ramp zijn als de leraren hier zijn en ik nog lig te slapen terwijl iedereen er tussen uit is genaaid!

Sansa
Internationale ster

Sansa schreef:
Naam: Christian De Ville
Leeftijd: 18
Zoon/dochter van: Cruella De Ville
Innerlijk: Hij komt vaak voor zichzelf en zijn vrienden op. Als je iets doet wat hem niet aanstaat kun je verwachten dat er de volgende dag wel iets leuks voor je staat te wachten. Hij kent veel mensen, want hij heeft op veel scholen gezeten. Hij maakt graag vrienden maar dan moeten ze wel tegen een "grapje" kunnen.
Uiterlijk: maar dan zonder die honden

Talenten (magie, wapen,...): Hij kan wonderbaarlijk goed overweg met scharen. (Op verschillende manieren)
Extra: Weet voor bijna alle (mode) problemen een oplossing!! CHRIS IS ALS DE DOOD VOOR HONDEN!

Natuurlijk werd ik om de haverklap gestoord terwijl ik bezig was met een nieuw ontwerp. Na een tijdje legde ik mijn potlood neer en liep ik achter een groepje aan. Ik zag hoe ze door een geheime gang gingen dus ik volgde ze. We kwamen op een soort feest. Een glimlach verscheen op mijn gezicht. Ge-wel-dig! Was het eerste wat me te binnenschoot. Ik herkende wel een aantal mensen bij gezicht, maar het waren geen goede vrienden dus ik vond het niet nodig om ze gedag te zeggen. Nadat ik een tijdje door de zaal gelopen had zag ik wel een bekende staan. Ik probeerde haar te roepen maar ze kon niet zien wie het was. Ik liep haar richting op en toen ze door had wie ik was kwam ze meteen naar me toe gerend. Ze sloeg haar armen om me heen, wat best fijn was. "Je bent groter geworden Dalmatiër" zei ik glimlachend. "Duh het was 4 jaar geleden Cris!" Was haar antwoord. Ik keek weer even naar de plek waar Gabi vandaan, er stond een jongen met een meisje. Het werd er steeds drukker. "Valt hij je lastig?" vroeg ik aan Gabi terwijl ik naar een van de jongens wees. "Misschien" Was het enige antwoord wat ze gaf. Nog voordat ik weer iets kon vragen trok ze me mee naar het groepje. "Féline, dit is Chris. Chris, dit is Féline. Oh en daar staat Rafaël en nog een paar andere mensen" was wat Gabi zei. Het werd meteen handen schudden met sommige mensen. 'Hoi, Chris. Mijn naam is Kayla. Leuk je te ontmoeten!' Zei een meisje tegen me. "Hai Kayla. Ook leuk jou te ontmoeten." was mijn antwoord. Toen ik me naar de volgende wennde zei hei “Het is een eer je te ontmoeten, Chris was het toch? Mijn naam is Milan. Ik hoorde dat je een geweldig gevoel voor mode hebt” Ik begon te lachen en zei vervolgens "Weet ik" Meer wilde ik niet tegen hem zeggen want ik zag dat één persoon genaamd Gabi me niet zo vrolijk aan keek! Op het eerste gezicht leek iedereen vrij aardig, maar we weten het nooit! Alleen Féline stak twijfel achtig haar hand uit. "Ik bijt niet hoor" zei ik grinnikend terwijl ik haar hand schudde. Niet veel later kwam er een klein steentje aan gerold. Van schrik sprong Féline bijna in mijn armen. Ik schudde haar, haren door elkaar met mijn hand en zei "Het is een steen meid" Ik begon te lachen, welke sukkel praat er nu tegen een steen. Milan dus. Naja er lopen genoeg rare types hier op school. Even later zag je hoe het steentje zich uitrolde tot een trolletje. Dat verklaarde waarom hij tegen een steen aan het praten was. Ik keek meteen op toen er werd gezegd dat er leraren aan kwamen. "Dit word leuk" zei ik terwijl ik mijn sigaret aan stook.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Het was een hele verandering om Gabi eens niet chagrijnig te zien. Dit gebeurde wanneer een jongen, ongeveer zijn leeftijd zich bij hun groepje voegde. Ze stelde hem voor als Chris en nam zelfs de moeite ook even vluchtig zijn naam te vernoemen. Wat Rafa meteen was opgevallen was de chique kleding die de jongen droeg. Deze stond in fel contrast met zijn eigen comfortabele en vaak opgeknapte kledingstukken die hem een beetje een zwerverachtige uitstraling gaven. Rafa had het niet zo op chique types. Het waren meestal het soort mensen dat neerkeek op zijn zigeuners zoals hem. Die zichzelf beter voelden als hen. Al waren ze wel geschikt om van te stelen.
"Rafaël, organisator van dit geweldige feest." stelde hij zichzelf voor en schudde de hand van de jongen. Hij mocht zo zijn meningen hebben over zijn soort, dat betekende niet dat hij geen kans kreeg. Daarbij was het altijd beter om mensen te laten denken dat je ze mocht.
Zijn aandacht verplaatste al snel van Chris naar een kleine rollende steen. Met grote ogen keek Rafa toe hoe deze ontrolde tot een klein wezen, dat kon praten. Het bleek een trol te zijn, maar Rafaël had er in zijn leven nog nooit eentje gezien. Verwonderd porde hij het kleine wezentje, die nogal geïrriteerd reageerde. Ook Larron was bleek al snel gehecht aan de trol en had zich genesteld in het most op diens hoofd.
Milans bericht over leraren was inderdaad verontrustend. Rafaël rende naar de muziekinstallatie, schakelde deze uit en sloeg op een schaal om ieders aandacht te trekken. Zoveel lawaai maken was inderdaad niet bepaald een goed plan nu de leerkrachten hen op het spoor waren, maar het was beter dan iedereen aan hun lot over te laten. "Iedereen zo snel mogelijk terug naar het kasteel. Er zijn leerkrachten gesignaleerd, probeer jezelf te verstoppen. Als je wordt gepakt ben ik niet verantwoordelijk. Het feest is bij deze jammer genoeg beëindigd." Er klonken teleur gestelde kreten. Sommige mensen die een tikkeltje teveel hadden gedronken lagen uitgeteld op de grond. Hen stond ook een leuke verrassing te wachten wanneer een leraar of lerares hen zou wekken.
Rafaël wist dat zelfs vluchten riskant was. Wie weet waar de leraren uithingen. Gelukkig had hij een vriendin die hem zou kunnen helpen ontsnappen. Hij keek om zich heen zoekend naar Féline en trof haar slapend aan in een boom. "Féline, Féline" zei hij en porde haar zachtjes met een stok in een poging haar wakker te krijgen. "Je kunt jezelf toch wegpoefen he? Zou je dat ook met iemand anders kunnen doen als in nu en met mij alsjeblieft."

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
'Ironisch toch?' antwoordde Kayla. Vuur is de dochter van ijs. Inderdaad best apart. Milan had gelijk. Maar Kayla kon er zelf niets aan doen. Ze was er immers niet mee geboren, maar mee vervloekt.
Wacht even, wat zei hij nu? Was er nog een koninkrijk dat bevroren was? Daar had ze geen enkel verhaal over gehoord. Niet van haar vader of de dorpsbewoners in ieder geval.
'Mijn moeder kon er niets aan doen. Ze was bang en werd opgejaagd door één of andere freak en ze werd uitgemaakt voor monster. Daardoor vluchtte ze het koninkrijk uit en bouwde een ijspaleis ergens in de bergen, niet wetende dat ze het koninkrijk bevroren had.' Kayla had bewust niet de naam 'Arendelle' laten vallen, om te zien wat Milans reactie zou zijn. Hij leek zeer verbaasd, maar dat zou ook gewoon door het verhaal kunnen komen.
Of door het feit dat Féline opeens achter hen aan het spinnen was. Ze waardeerde Kayla's compliment over het voedselgevecht, maar al snel kwam toen Gabi aanzetten met Chris.
Kayla wist niet waarom, maar Féline schrok onwijs van Chris. Misschien door het feit dat zijn moeder Cruella was en daarom iets te maken met honden? Honden en katten konden namelijk vaak niet samen, dus eigenlijk zou het niet zo heel gek zijn dat Féline niets moest hebben van Chris.
Plots kwam er een steen aangerold naar Milan. De steen rolde zich uit tot een lieve, kleine trol. Wat een schatje is het toch dacht Kayla. Zoiets had ze in haar leven nog niet gezien, maar ze had er wel verhalen over gehoord.
Het trolletje waarschuwde dat er leraren aankwamen. Niet lang daarna hoorde Kayla lawaai van Rafa die op een schaal sloeg en iedereen waarschuwde om terug naar het kasteel te gaan.
Kayla wilde absoluut niet gepakt worden. Wie weet wat de leraren van plan zouden zijn met iedereen die ze pakken. Welke straffen zouden er voor ze klaarstaan? Nee, hier hoefde ze niet over na te denken. Ze keek rond of er ergens ruimte was om weg te rennen en besloot om eerst het bos in te gaan om te kijken of er geen leraar in de buurt was.
Ergens voelde ze dat iemand haar achterna rende, maar kijken deed ze niet. Ze wilde nu gewoon veilig haar kamer kunnen bereiken, zonder betrapt te worden.

Sansa
Internationale ster

Sansa schreef:
Gabi:

Niet veel later keek ik Cristian al weer boos aan. Hoe kon hij zo "aardig" doen tegen Kayla. Niet veel later kwam er een steen aangerold. Ik keek raar op toen Milan tegen de steen begon te praten. Maar het bleek een klein trolletje te zijn. Milan keek op en zei “Ik denk dat ik terug ga naar het kasteel. Deze kleine heeft een aantal leraren buiten het schoolgebouw gezien.” Ik begon te lachen. Niet alleen omdat Féline in de boon ging maar ook omdat ik meteen een aantal leerlingen weg zag rennen. Ik zag Rafa met een stok in de bom porren. Ik liep richting hem en vroeg vervolgens "Ga je haar met die stok uit de boom slaan of wakker maken? Klim gewoon in die boom joh!" Ik zette mijn voet op een tak en klauterde naar boven. Waarom moest ze weer "hoog" in de boom liggen. Ik stak mijn hand uit naar Rafa "Kom je nog of niet?" Niet veel later klommen we samen naar boven. Toen ik naast Féline zat gaf ik haar een stomp, "Wakker worden luie kat" Zei ik met een glimlach op mijn gezicht. Maar die glimlach was alweer snel weg toen ik naar beneden keek. "kon je geen lagere tak kiezen?" vroeg ik aan Féline terwijl ik naar Rafa keek.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
"Ironisch toch?" was het antwoord van Kayla, wat Milan deed grijnzen. "Best wel, maar ook wel interessant. Mijn familie is één en al ijsblokjes. Ik ken mijn zus niet heel goed, maar de kans is groot dat ze of ook ijskrachten heeft, of helemaal geen krachten.
Al snel begon Kayla meer over haar moeder te vertellen. Over hoe ze werd opgejaagd en als freak en monster beschouwd werd. Het verhaal deed hem erg veel denken aan dat van zijn moeder. Net als zijn eigen moeder vluchtte ook Kayla haar moeder uit haar koninkrijk. Milan vond het wel verdacht veel op elkaar lijken. Was dat alleen toeval? Maar hij had altijd geleerd dat toeval niet bestond. Zeker toen Kayla begon over een ijspaleis ergens in de bergen. Dat was wel veel te toevallig, zeker als je bedacht dat toeval niet bestond. Hij besloot het daarom maar te vragen, hoe onbeleefd het ook was.
"Is jou vader toevallig prins Hans?" vroeg Milan aan Kayla. Ze zat hier dankzij haar vader, dus was het handiger om naar haar vader te vragen, dan naar haar moeder. Echter, hoe groot was de kans dat zijn zus op dezelfde school zat als hem? Dat antwoord wist hij wel, nu de scholen samen waren, was die kans behoorlijk groot. Toch durfde hij er niet aan te denken.
Milan vond het best jammer dat de nieuwe jongen bijna niets tegen hem zei, al vond hij de nieuwe jongen behoorlijk... hoe zou hij dat zeggen? Zelfverzekerd? Opschepperig? Ja, zoiets ja. Zijn opmerking, alsof hij de beste was wat betreft mode. Hoewel hij zo te zien de zoon was van Cruella, waren er veel betere modeontwerpers dan zijn moeder. Er was vast ook wel iemand beter dan deze jongen, maar Milan zou dat niet zeggen. Het was niet erg netjes.
Wat hem ook tegenviel bij deze jongen, was dat hij precies deed wat hem werd opgedragen. Dat meisje, Gabi hoefde hem maar aan te kijken en hij volgde haar nu al als een bibberend hondje, wat best ironisch was aangezien zijn moeder van plan was om een bondjas van puppy's te maken. Toch wist Milan dat je niet op het eerste gezicht moest oordelen. Misschien was deze jongen wel leuker als Gabi niet in de buurt was, dat zou hij moeten afwachten.
Natuurlijk wist Milan dat de anderen hem vreemd zouden vinden, zo hoe hij tegen de babytrol sprak. Logisch, de eerste keer vond hij zijn tante Anna en oom Kristoff ook vreemd, hoe ze hem naar de trollen brachten. Het leken net stenen, zo opgerold. En alleen een gek zou tegen stenen spreken. Toch wist Milan wel beter en wist hij dat ook de anderen snel genoeg zouden ontdekken dat Milan niet gek was, en in plaats daarvan met een bijzonder wezentje zat te praten. Op zich moest Milan ook best lachen om Féline haar reactie. Hoe ze zo in de armen van de jongen sprong.
"Rustig maar Féline, deze kleine doet je niets" zei Milan met een glimlach. "Dit is nu een jonge trol." beantwoordde Milan haar vraag en keek even twijfelend toen Féline begon over een kattenslaapje in een boom doen.
"Is het niet handiger om dat in je bed op het kasteel te doen?" vroeg Milan en keek Féline aan. Dat was om te beginnen veel veiliger, aangezien ze dan geen regels overtrad. Daarbij leek het Milan ook veel confortabeler om in een bed te slapen, in plaats van een boom. Echter was dit meisje een half kat, dus kon hij het mis hebben natuurlijk. Katten waren soms vreemde wezens tenslotte. Had je dure speeltjes voor de kat gekocht, speelden zij alleen maar met de goedkope troep, bijvoorbeeld.
Door de opmerking over de leraren was Rafa meteen weggerent om het feest te doen eindigen. De muziek werd stil gezet en met een schaal zoveel lawaai maakte dat hij zeker de aandacht van de feestgangers kon krijgen en niet alleen dat. Ook de aandacht van de leraren had hij nu waarschijnlijk op hen gevestigd. Zeer fijn, al had het vuur de leraren toch wel zeker naar hen toe geleid.
Een zachte zucht verliet Milan zijn lippen. Hij wilde niet vragen of Féline hem ook terug naar het kasteel kon brengen. Als ze Rafa, Gabi en waarschijnlijk die andere jongen Chris al zou moeten brengen. Het zou haar waarschijnlijk teveel kracht kozen, zoveel mensen meenemen. Hij moest zelf maar naar het kasteel komen. Met behulp van zijn trollenvrienden zou dat ook wel goed komen.
"Kom mee kleintje" zei Milan dan ook en rende achter Kayla aan, aangezien de kleine trol zei dat er in die richting nog geen leraren waren, toen hij voor het laatst keek tenminste. Toch keek hij goed uit waar hij liep en of hij niet gezien werd door mogelijke leraren. Hij zou dan zo de pineut zijn. Jammer dat zijn amulet slechts één keer in de maand werkte. Anders had hij het amulet kunnen gebruiken om eerst naar de trollen vallei te gaan en vervolgens naar zijn eigen slaapkamer. Al zou hij het amulet dan natuurlijk wel misbruiken. Toch was het in zijn ogen veiliger om een paar keer extra reiskracht in zijn amulet te doen. Gewoon, voor de zekerheid als hij zijn gave weer eens niet onder controle had. Of wat vaker dan een keer...
Na een tijdje rennen kwam de school voor Milan in het zicht. Toch wist hij dat hij beter niet direct naar de school kon rennen, in plaats daarvan bleef Milan een klein stukje voor de school staan, wachtend op een grotere moedertrol. De kleine trol had Milan al verteld dat de grotere de leraren echt in de gaten zou houden, zodat Milan zou weten hoe hij veilig terug de school in kon glippen.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Kayla rende tot aan de grens van het bos en verschool zich voor de zekerheid nog even achter een boom om op de uitkijk te gaan staan. Achter haar hoorde ze geluid van brekende takjes en geruis van blaadjes.
Ze probeerde zich op zo'n manier te verstoppen dat diegene haar niet zou zien, maar dat ze ook niet gesnapt kon worden door leraren.
Toen diegene bij de bosjes aankwam, zag ze dat het Milan was met zijn trolletje. Kayla besefte zich dat ze, door het tumult met Chris en Féline en de leraren die zouden komen, Milan nog geen antwoord had gegeven op de vraag of Hans haar vader was. Er gingen vele vragen door Kayla heen, maar daar had ze nu geen tijd voor. Ze hield hem nog even in de gaten en zag dat hij verder naar het kasteel ging en hoopte dat hij haar niet gezien had.
Kayla besloot om een geheime gang te pakken in plaats van de poort. Dat was te riskant om gepakt te kunnen worden en daar had ze absoluut geen zin in.
Het was donker in de gang en er was geen enkel geluid te horen, waarop ze besloot een klein vlammetje te maken. Komt het eens een keer positief van pas dacht ze. Ze had het eind van de gang nog niet bereikt of ze zag al wat licht verschijnen en daarbij hoorde ze nog een aantal stemmen die haar niet bekend voorkwamen. Waren het er nu twee of drie? Vaag hoorde ze de naam Yuka. Op een rustige manier probeerde ze contact te zoeken. 'Hallo? Wie is daar?'

Anoniem
Landelijke ster

Lavaires schreef:
Féline:

Purr... Purr... Purr...https://youtu.be/CW7DX_lI0Ag
Iedereen rent weg, logisch want de leraren komen er aan. Maar Féline zit nog zonder enig idee wat er om haar heen gebeurt, in dromenland, lekker hoog in de boom.
"Féline, Féline" hoor ik ergens ver weg. ''Purr... Stop nou, ik... *Miauw*, slaap...'' grinnik ik nog half slapend. Die gene port me met een stokje en vraagt of ik me weg kan poeffen met hem. "Hihi, stop dat kietelt..." zeg ik. "Ga je haar met die stok uit de boom slaan of wakker maken? Klim gewoon in die boom joh!" hoor ik nu een tweede persoon zeggen. Volgens mij was dat Gabi? Ik doe een oog open en kijk naar beneden, waar ik Gabi en Rafa zie staan. Ze kijken een beetje paniekerig en opdringerig. ''Wat zijn jullie nou weer aan het mauwen?'' zeg ik nog half slapend, terwijl Gabi en Rafa de boom in klimmen. "Wakker worden luie kat" zegt Gabi, "kon je geen lagere tak kiezen?" en ze geeft me lachend een stoot. ''Miauw! Ben je helemaal gek in je hoofd geworden?! Ik val bijna uit de boom gekske. En nee, Cheshire's liggen graag hoog in de boom. Geloof me, ik slaap hier tienduizend keer beter dan in mijn bed! '' Zeg ik lachend. Ik kijk omlaag naar het feest waar het is akelig leeg. Geen mens (of dier) te zien, behalve een paar zatlappen die op de grond liggen. Waar is iedereen? vraag ik mezelf af? Ik sta op en klim zonder enige moeite een tak hoger om het kasteel te kunnen zien. Ik zie een aantal leraren hier een komen, ze zijn al best dichtbij. Snel klim ik weer terug voordat ze me kunnen zien en spring precies tussen Rafa en Gabi, wel een beetje krap, maar het past. ''Nou Rafa, het was wel een wonder-tastisch feest, maar de bloemen in bloem gaan straks in de knoei! Iemand een idee? Ik kan mezelf wel wegpoefen zonder jullie, maar dat doe ik niet, wegpoefen met meerdere mensen gaat niet...'' ratel ik in een stuk. Uit paniek in half Nederlands en half Wonderlands, oepsie. ''Sorry, dat zullen jullie waarschijnlijk niet snappen, ik bedoel daar mee; dit gaat helemaal fout!'' *Vertaling van De bloemen in bloei gaan straks in de knoei: dit gaat helemaal fout*

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Yuka knipperde verbaasd met haar ogen en dacht even na vooraleer een antwoord te formuleren. Ze wierp enkele schichtige blikken naar Velasco. Het was duidelijk dat ze hem niet vertrouwde. "Zolang hij maar niet de hele nacht blijft." Was haar uiteindelijke antwoord gevolgd door een verlegen glimlach.
"Natuurlijk blijft hij niet de hele nacht." Antwoordde Kumeza haast meteen. Wat dacht Yuka wel. Ze kende Velasco nog maar enkele ogenblikken. Hij was enkel welkom omdat hij net zoals haar en Yuka tot de kinderen van slechteriken behoorde. Niet dat hij dat nadrukkelijk had gezegd, maar afgaand op zijn uiterlijk en het feit dat hij midden in de nacht alleen door de gangen ronddoolde nam Kumeza aan dat er wel wat duisternis in hem school.
Ze maakte net aanstalten om te vertrekken toen een nieuwe stem zijn intrede deed. Er flakkerde een kleine vlam op die het gezicht van een onschuldige leerlinge belichtte. Zachtjes vroeg ze wie ze waren.
Kumeza deed een stap naar voren. Ze wist niet wie dit meisje was en tot welke kant ze behoorde, maar dat vuur in haar handpalm voorspelde niet veel goeds. Wie ze ook was, het leek haar best om dit meisje aan haar goede kant te houden, voor nu ten minste.
"Gewoon drie medestudenten, niets om je zorgen te maken. Maar we waren net van plan naar onze kamer terug te gaan voor we werden betrapt. Coole vuurtruc trouwens die moet je me zeker eens uitleggen." zei Kumeza zo vriendelijk mogelijk en wandelde richting hun kamer.

Account verwijderd

schreef:
Ze lopen rustig naar de kamer, totdat er buiten een aantal gedaantes verschijnen. ''Ik ban bang dat wij iets meer gezelschap krijgen.'' knikt Velasco. Hun pas versnelt zich totdat ze bij de deur staan. Snel opent iemand de deur. Voordat hij binnenstapt werpt hij nog een blik op Kumeza's schaduw ,die op de gang blijft staan. Ze zal wel op de uitkijk staan denkt hij. Velasco haalt zijn schouders op, en de deur valt zachtjes in het slot. Eenmaal binnen werpt hij een vlugge blik op de kamer. Uit een van de lades van de kast puilt een klein hoopje paarse kleding. Op de kamer staan veel flesjes en boeken waarvan hij vermoed dat ze van Kumeza zijn. De geur in de kamer kan hij even niet plaatsen, maar het maakt de kamer niet onaangenaam. ''Jullie kamer is wel aardig.'' mompelt hij. Een tijdje staat er maar een beetje, terwijl de gesprekken zich vervolgen. Zijn handen in zijn zakken, en zijn ogen gericht op zijn gezelschap. Ze leken hem niet onaardig. ''Dus,'' zucht hij, ''Slecht of goed?''. Misschien ook niet de meest handige vraag om mee te beginnen maar dan hadden ze die alvast achter de rug.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld