Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg || U With Me?

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Bewegingen naast hem lieten hem wederkeren uit zijn zogenaamde 'slaap'. Zijn ogen knipperden ongelovig, zijn hoofd na het voor een korte tijd geheel stil te hebben gehouden richting de afgesleten muur weer naar het bed gekeerd. Een verwarring viel van zijn gelaat af te lezen. Het was voor hem nog altijd onduidelijk of hij het zich had verbeeld of dat het werkelijkheid vormde, want het meisje was nu al een stuk of drie uur buiten westen geweest. Middernacht was al anderhalf tot twee uur geleden gepasseerd evenals de tijd van hun aankomst. Voor hoever hij kon weten was het geluid opgemaakt in zijn gedachten, terwijl Kenna ongeboeid verder zou slapen en hem alleen in de hoek van de kamer te laten zitten, met dezelfde eenzaamheid als hij nu al jarenlang in zich voelde. Echter, bleek dat hij het bij het goede eind had gehad. Bij het laten vallen van zijn blik op het bed zag hij haar als versteend rechtop zitten. De lakens werden ruwweg van haar afgeslagen, een keer gekeken naar haar buik waar eerder nog een wonde te vinden was, en na geen bewijs te hebben gehad van zijn aanwezigheid vielen haar ogen dan eindelijk op hem. Zittende in de verste hoek van zijn slaapkamer met een positie die duidde op de somberheid die hij voelde, al was hij zijn koppige en stugge zelf nog altijd om het te weigeren toe te geven.
"Was ik ook niet van plan." Hij volgde haar bewegingen naar de deur, met de overbodige poging van het openen van de deur erbij meegenomen, waarop hij niets liet blijken. Geen verzet gaf hij weer bij haar wanhopige beslissing om het erop te wagen. Hij wist dat het onmogelijk te openen was op het moment, gesloten met het slot dat niet te openen was met iets anders dan de sleutel in zijn eigen bezit. Zelfs haarspelden zouden haar niet verder kunnen helpen. Nog even bleef zijn concentratie bij haar hangen, tot hij dan toch moedeloos zijn kin tussen zijn knieën liet rusten om weer voor zich uit te kijken. "Wat ben ik?" vroeg hij herhalend en ietwat terughoudend terug. "Dat je dat nog moet vragen, softie. Ik dacht dat je slimmer was dan dat." Een wenkbrauw trok hij op. Het gaf een beetje arrogantie weer, misschien wat bespotting naar haar kant, maar voor hem had het geen inhoud. Hij deed het puur uit gewoonte.
"Een vampier, als dat is wat je bedoelt."

Account verwijderd

schreef:
Kenna voelde zich machteloos. De deur was gesloten en verder was er geen uitgang. De raam was haar enkele optie, maar dat zou haar dood betekenen. Misschien als ze hier bleef zou Liam haar ook doodmaken? Ze wist het niet. De chaos in haar hoofd zorgde ervoor dat ze niet normaal na kon denken. Haar lichaam liet ze tegen de muur aanleunen. De hele tijd bleef ze Liam aankijken. Zijn gezichtsuitdrukking veranderde een paar keer. Van somber naar koppig en van koppig naar arrogant. Het leek erop dat hij geen spijt had van zijn daden. Haar hand liet ze naar haar nek gaan, op de plek waar ze was gebeten. Ze voelde niks. Het leek alsof er nooit een beet was geweest en als ze zoiets tegen een vreemde zou zeggen, zou niemand haar geloven. Ze liet haar hand gauw weer slap hangen en richtte haar blik weer op Liam.
De bijnaam "softie" kwam hard aan. Ze was het misschien inderdaad en daarom verborg ze zich door altijd gemeen tegen mensen te doen. Het was door de jaren heen een gewoonte geworden. Misschien dat ze daarom nooit bepaald werd gemogen door de meeste mensen. Ze had vaker zulke dingen van haar moeder gehoord en het deed haar pijn om zoiets weer te horen, na een lange tijd. Haar tanden beten automatisch in haar onderlip en ze keek weg, richting de muur. 'Vampier? Maak je nu een grapje met me? Mijn vraag was serieus', achter haar geïrriteerde toon was haar bange zelf nog steeds te horen. Haar armen sloeg ze voor haar borst over elkaar heen en ze richtte pas na een tijdje haar blik op Liam, toen ze haar tranen helemaal had weg gebeten. 'Waarom heb je me omgekleed, heb je iets met mij gedaan toen ik bewusteloos was? Je had gezegd dat je me niet zou aanraken', ze voelde hoe ze steeds bozer begon te worden. Ze zou het vreselijk vinden als Liam haar iets had aangedaan. Het idee dat hij haar bijna naakte bovenlichaam had gezien was niet bepaald fijn. Ze voelde zich op één of andere manier niet op haar gemak.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar nonchalante houding verbaasde hem enigszins. Eerst dacht ze bang voor hem te moeten zijn, wat tevens iedereen leek te zijn zowel voor als na zijn verandering, maar nu leek ze er meer van overtuigd te zijn dat ze op hem neer moest kijken. Kenna's veranderende positie zorgde ervoor dat Liam gedwongen was zijn hoofd omhoog te heffen om haar in de ogen te kunnen kijken. Iets wat hij anders wel had gedaan, enkel nu geen energie laat staan zin meer voor had om het te doen. Stug weigerde hij haar aan te kijken. Zijn kin bleef in aanraking komen met zijn knieën en onderarmen, een blik naar voren gericht die de indruk deed wekken dat hij niets van haar woorden had meegekregen. Dat was zijn wens geweest. Om even niets aan te horen; om in stilte te kunnen zitten zonder ook maar een persoon om hem heen. Soms had hij gewoon tijd nodig om na te denken zonder de stemmen te kunnen horen, desondanks hij het wel kon vergeten. Zelfs haar licht versnelde ademhaling kon hij alsof ze millimeters naast hem stond nog meekrijgen.
"Wat wil je dan dat ik zeg? Dat ik een aandoening heb aan mijn ogen?" vroeg hij sarcastisch. "Nee, ik maak geen verdomd 'grapje' Kenna." Geen woede was eraan te pas gekomen. Liam gaf haar geen boosheid meer, de kans hem nogmaals razend te zien zoals nu al twee keer gebeurd was. Alles wat er gebeurde was iets op commando laten komen. Zonder zich ook maar iets te verplaatsen, lieten de aderen onder zijn ogen zich weer zien. Stromend vol met donkerrood bloed dat door zijn huid door zichtbaar werd. De sombere blik werd onder de verandering volgehouden, doelloos voor zich uit gestaard naar de muur voordat hij het dan toch in zich opnam zijn ogen iets omhoog laten glijden. Een paar seconden, dat wel, want het duurde niet lang meer tot Liam weer toegaf aan zijn eerdere doen en laten. Strak keerden zijn pupillen terug naar het donkere muuroppervlak.
"Moet dit nou? Ik heb alleen je shirt verwisseld, for fuck's sake. Die je trouwens wel flink hebt verkloot door die messteek dus je bent me er nog een schuldig."

Account verwijderd

schreef:
Kenna's vingers drukten zich in haar eigen huid, daardoor probeerde ze rustig te worden. Het tellen tot tien deed niks met d'r. Ze snapte niet hoe onrespectvol de jongen tegenover haar was. Hij had inderdaad geen gevoelens, zoals ze al eerder had bedacht. Ze wilde weten hoe hij zo was geworden, ze wilde alles weten. Ook al eist ze dat hij boos zou worden. Nooit had ze verwacht dat hij een "vanpier" kon zijn. De term klonk raar in haar hoofd. Het was ongeloofwaardig, maar toen ze alle gebeurtenissen op de plek zette, begon ze eindelijk door te hebben dat het geen grapje was. De abnormale snelheid, hoe hij haar had genezen met zijn bloed en tot slot hoe hij haar bloed uit haar lichaam zoog. Misschien was ze inderdaad dom, maar ze dacht niet logisch na.
Kenna had geen woorden meer voor hem. Ze moest alles "accepteren", aangzien ze nog nooit een vampier had gezien. Waar kwamen ze vandaan en hoe werd je er één? Ze hoopte niet dat het door een beet kwam, aangezien ze nu een vampier zou zijn, toch? Haar vraag slikte ze op het goede moment door, toen ze zag dat Liam langzaam weer veranderde. Het leek alsof hij het niet doorhad, zijn ogen waren nog altijd tegenover hem, op de muur, gevestigd. Zijn gezicht veranderde enkele seconden daarna, alsof er niks aan de hand was.
'Waarom ben je zo'n klootzak? Is het nu mijn schuld dat ik neergestoken ben? Je kon me daar ook dood laten bloeden, waarom heb je dat niet gedaan? Dan was je eindelijk van mij af, dat wil je toch?', ze merkte dat haar stem steeds harder werd en ze voelde de woede door haar heen stromen. Haar ademhaling werd onregelmatig en ze merkte dat haar borstkas op een niet normale tempo snel op en neer bewoog. Haar armen liet ze loshangen en ze balde haar handen tot vuisten. 'Ik hoef neit eens met jou te praten, laat me hieruit of laat me maar Mason gaan,' ze keek weg van Liam.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het viel hem op hoe ze in paniek leek te raken. Hij kon haar nagels tegen haar huid aan voelen schrapen, vanuit de hoeken van zijn ogen gezien dat haar handen inmiddels vuisten waren geworden. Elk beetje dat Liam uit sprak was hetgeen dat het erger maakte. Al zijn acties waren verkeerd in haar ogen, dat kon hij gewoon opmerken aan hoe ze reageerde. Niets werd gewaardeerd van alles dat verandering was ten opzichte van hoe hij normaal was. Had hij een keer iemand laten leven, was het gezeur gestart over hoe hij haar gewoon dood moest laten gaan. Ging hij vrijwillig op de grond zitten om de plaats vrij te maken op zijn bed voor het bewusteloze meisje, werd hij afgebekt met hoe hij een klootzak zou zijn en zat ze in te vullen hoe hij zou denken. Het maakte hem meer dan geïrriteerd om telkens de schuld op zich geschoven te krijgen. "Jij kent ook geen goede buien, huh?" Het was grotendeels voor hemzelf bedoeld in plaats van gericht naar ook maar iemand, omdat hij soms de neiging had zijn gedachten voor geen enkele reden uit te spreken, ondanks dat gaf hij geen spijt weer. Even stil zat hij er tegen de muur met zijn armen geleidelijk aan wat strakker rond zijn benen geslagen.
"Ik zeg niet dat het jouw schuld is. Ik zeg dat je me een shirt verschuldigd bent." Kleine beetjes gegrom verlieten zijn mond. Hoewel hij totaal niet in de toestand leek te zijn om opnieuw een driftbui te krijgen, was het te herkennen dat ze hem op zijn zenuwen wist te werken. Liam vertikte het zelfs normaal tegen haar te doen zoals hij eerst volgens hemzelf 'wel' had gedaan. Zijn uitspraken verhardden zich in tegenstelling tot zijn kale blikken, met de opgekomen frustratie meegenomen dat zijn verandering lichtelijk aan werd gewakkerd. Het was zijn zicht dat zich tot rood kleurde om het oogwit te doen vervagen. "Weet je, nu we toch zo bezig zijn? Ik heb je leven nu al fucking twee keer gered en nog kan je niet anders dan zeiken. Je mag hier dan best weg willen, je bent niet de enige die het hier haat," zei hij kil terug. "Laat me je niet dwingen je kop dicht te houden als het zo moet. En doe geen moeite, de deur zal toch niet opengaan."

Account verwijderd

schreef:
Langzamerhand had Kenna door dat dit niet zou werken. De twee kenden elkaar pas twee dagen en ze hadden zelfs meer ruzie dan mensen zich elkaar langer kenden. Voor even schudde ze haar hoofd en ze ontspande haar handen. Ze liet zich tegen de muur op de grond vallen. Ze ging in kleermakerszit zitten en ze legde haar hoofd in haar handen. Haar handen grepen naar haar, haar en voor even liet ze haar vingers een paar keer door haar, haar gaan, Ze voelde hoe vies ze waren en daardoor haar ze haar handen meteen uit haar haren. Haar blik liet ze weer op en Liam vallen en ze zuchtte even. Haar hoofd liet ze tegen de deur aanvallen en ze sloot daarna haar ogen. 'Wat jij wilt', zei ze geïrriteerd. Het leek wel alsof hij dit expres deed en waarschijnlijk was dat ook zo.
Kenna voelde zich gefrustreerd. Nog nooit haalde iemand zo erg het bloed onder haar nagels vandaan als hij dat deed. Zijn opmerkingen waren misschien erger dan die van haarzelf en zijn beledigingen kwamen harder aan dan ze wilde. Ze deed haar best om niet elk moment in huilen uit te barsten. Het leek wel alsof hij steeds gemener werd, maar waarschijnlijk kwam het ook door haar domme gedrag. Zelf was ze niet beter dan hem en gedroeg ze zich als een klein kind. Ze wilde het niet toegeven, daar was ze te koppig voor.
Kenna's tanden beten op de binnenkant van haar wang. 'Bedankt', zei ze. Ze wist niet wat ze moest zeggen. Ze had het gevoel dat als ze iets anders zou zeggen dat ze in huilen uit zal barstten. Ze had het de afgelopen uren te vaak gedaan en ze wilde niet zwak lijken. Het probleem was dat hij het al vond, aangezien "softie" de bijnaam was die ze net van hem had gekregen. Ze voelde hoe haar wangen langzaam nat werden, door de tranen die eroverheen liepen. 'Ik ben al stil', verzuchtte ze. Hoe meer ze haar wangen begon te drogen, hoe meer de tranen leken te worden.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Nee, ze was bij lange na niet de enige die het er haatte. Liam had net zo'n hekel aan het bendehuis als de nieuweling leek te hebben. Hij verachtte het er ook flink met zijn komst, zowel over zijn baas gesproken als de andere bendeleden. Het was er geenszins een thuis of een toekomst die hij voor zich had gezien. Over het feit dat het er ontzettend eenzaam was, had hij dan nog niet eens gesproken. Het huis zag er voor hem uit als een grote gevangenis. Liam zat er, elke keer een opdracht gekregen om uit te voeren en in zijn opzicht op het 'goede' pad te blijven. Nachten waren kort, dagen waren er lang. Klussen vulden de uren op die hij anderszins kwellend in zijn eigen gedachten door moest brengen. Zelfs op de uren waarin hij ze zelf mocht indelen, kon hij zich merendeel amper ergens op richten. Het was alsof hij weggezogen werd in zijn eigen waanbeelden om zichzelf eraan te herinneren wat voor een monster hij wel niet was. Het dreef hem tot waanzin.
"Uh-uh. Graag gedaan." Het kwam er ietwat minder vriendelijk uit dan hoe het normaal gesproken zou zijn, maar het bevatte genoeg 'emotie' om aan te geven dat er iets waardering bij kwam kijken. Het eeuwige punt van kijken liet hij onderwijl een beetje achterwege. Zijn ogen gleden door naar Kenna, waar ze opmerkelijk genoeg bleven rusten. Het verontrustende zachte gesnik samen met haar handen, gaande langs haar wangen op een snel en ruw tempo, hield hem bezig.
"Ben je nou aan het huilen?" vroeg hij haar, enigszins ongelovig. De ontstane glinsteringen op haar wangen en huid vertelden hem echter al genoeg. Wel degelijk was het het traanvocht dat naar beneden rolde, een verdrietige uitdrukking op haar gelaat. Hij kon het amper uitstaan iemand zo te zien, gewoonweg omdat hij niet wist hoe hij ermee om moest gaan. Moest hij dan toch beter zijn best doen om zogenaamd aardig te zijn? Moest hij haar alleen laten, onaangeraakt, net als hij haar had beloofd, of juist proberen ervanaf te helpen? Liam vond vrouwen maar verwarrend.
Zuchtend verplaatste hij zijn kin wat meer op zijn onderarmen, een beetje radeloos naar Kenna gekeken. "Kan je er misschien mee stoppen? Er is niets om over te moeten huilen."

Account verwijderd

schreef:
Kenna wist niet hoe ze tegen hem moest praten. Hoe meer ze haar best deed, hoe harder de reacties van Liam werden. Ze had hem bedankt en ze meende het. Ze besefte nu pas dat hij haar leven twee keer had gered en zonder hem zou ze al dood geweest zijn. Soms voelde ze zich als een ondankbaar kind, maar diep van binnen was ze blij met alle kleine dingen die mensen haar aanboden. Ze had zichzelf aangeleerd dat ze gemeen tegen mensen moest zijn, aangezien ze niet als een slappeling gezien zou worden. Haar jonge jaren had ze het al te vaak gehoord en ze vond het genoeg. Haar vader had ze nooit gekend, aangezien hij niet klaar was om vader te worden. Daarvoor haatte ze hem. Hij had haar bij haar moeder achtergelaten, maar ze was blij dat ze eindelijk van haar af was. Ze woonde samen met haar beste vriendin op kamers en ze had het er goed. Het was in ieder geval veel beter dan bij haar moeder thuis. Helaas vond haar moeder haar niet waard om haar studie te betalen, dus moest Kenna hard werken voor haar geld om alles te kunnen betalen. Ze voelde zich schuldig tegenover Liam dat hij zijn best deed voor haar om te blijven leven, ze wist niet of het was omdat hij problemen zou krijgen of niet, maar ze was hem dankbaar.
'Nee', was Kenna's antwoord op zijn vraag. Ze loog en ze wist dat Liam dat wist. Ze legde haar gezicht in haar handen om de beginnende gesnik zachter te laten lijken. Ze haatte het als mensen haar zagen huilen en met haar handen probeerde ze haar gezicht te verbergen. Ze voelde haar schouders schokken en ze probeerde haar best te doen om het te laten stoppen. Haar ademhaling klonk raar, het was met verschillende pauzes erdoorheen en hier en daar een trilling. 'Sorry', zei ze. Ze probeerde te stoppen, maar het leek haar niet goed te lukken.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar antwoord had hij ergens moeten zien aankomen. Het viel te verwachten dat ze het niet wilde toegeven, sinds ze naar wat hij gemerkt had zeker wel een koppige was. Toegeven dat ze aan het huilen was viel daarbij dus ook niet zomaar tot een van de dingen die hij haar naderhand had kunnen zien doen. Liam wist maar al te goed hoe het zwakte toonde, gewoon omdat hijzelf het ook weigerde te doen. Toch, ondanks zijn weten hoe ze er weinig aan kon doen, kon het hem irriteren hoe ze tegen hem zat te liegen. Het was inmiddels al wel duidelijk geworden dat ze wél aan het huilen was; ontkennen had weinig zin meer.
"Ja dus," prevelde hij. "Je huilt." Met zijn neigingen weg te kijken, deed hij deze keer helemaal niets. Hij bleef haar aankijken, onderzoekend zijn blik meerdere keren over haar heen laten gaan, onderwijl hij zijn hoofd verder ophief om het uiteindelijk traagzaam tegen de muur te laten komen. Hoe erg zijn krachten soms ook konden helpen, kon Liam met moeite zeggen dat hij er op het moment veel aan had. Werkelijk zou hij liever hebben willen weten waarover het was dat ze zo nodig moest huilen. Geluiden kon hij van verre nog horen, bewegingen kon hij zien aankomen en met dat waren zijn kracht en snelheid ongelooflijk ontwikkeld, evenals zijn reactievermogen: het lezen van gedachten hoorde hier jammer genoeg niet bij. Een beetje radeloos keek hij toe. "Sorry? Dat helpt niet om het te stoppen.." Een frons verscheen op zijn gelaat, onwetend hoe hij met het irritante geluid om moest gaan. Het stoorde hem enorm omdat hij alles mee kon krijgen. Elke toon weerkaatste velen malen harder in zijn gehoor dan zou moeten, maar dat vormde niet hetgeen waardoor Liam overstag ging. Vreemd genoeg voelde hij ergens medelijden voor het meisje. Een gevoel die hij nooit, maar dan ook echt nooit, had gedacht te voelen. Versteld stond hij zeker van zichzelf. Voordat hij het ook maar doorhad, had hij opgeschoven om ruimte te maken in de poging haar dan wél te 'troosten'. Met diep gezucht werden zijn armen ietwat geopend als gebaar van vriendelijkheid. "Kom hier.."

Account verwijderd

schreef:
Het geluid die Kenna produceerde tijden het huilen, zorgde ervoor dat ze zich ongemakkelijk begon te voelen. Normaal zou ze het niet erg vinden, maar aangezien ze huilt in het bijzijn van iemand anders wel. Het kwam niet vaak voor dat ze huilde, want ze probeerde altijd sterk te lijken. Ze wist van zichzelf dat ze dat helemaal niet was, maar ze durfde dat niet te laten zien. Meerdere malen had ze de lopende tranen probeerde af te vegen. Ze voelde zich dom en ze hoopte niet dat Liam zou denken dat ze aandacht zocht, want ze deed het niet. Het leek wel alsof hij niet wist wat hij moest doen en dat was te blijken door zijn toon in zijn stem. Het veranderde naar zijn gevoel en dat had hij wel vaker. Ze kon duidelijk merken aan zijn stem wat zijn gevoelens op dat moment waren, zonder zijn gezicht erbij te hoeven zien. Zijn blik voelde ze in haar prikken, waardoor ze zich nóg ongemakkelijker voelde dan eerst.
Een zucht ontsnapte er uit haar mond en op een gegeven moment haalde ze haar handen van haar gezicht. Het had geen nut om haar gezicht te bedekken, aangezien Liam al zag wat er gebeurde. Ze voelde haar ogen branden en ze wist hoe dik en rood ze zouden zijn. 'I..ik weet niet wat me bezielt. Ik wil dat je weet dat ik dit niet doe voor aandacht', de woorden kwamen met verschillende ademhalingspauze uit haar mond. Hopelijk was het verstaanbaar voor hem. Het shirt wat ze droeg was ondertussen al nat geworden door de tranen die daarheen zijn gegleden. Ze hoopte niet dat hij erom ging zeuren, dat kon ze op dat moment echt niet aan.
Kenna tilde haar hoofd op en een vragende blik was te zien op haar gezicht. Het vriendelijke gebaar had ze nooit verwacht, het minst wat ze zou verwachten van Liam was dat die niks zou zeggen. Twijfelend bleef ze hem enkele minuten aankijken, terwijl ze nog steeds op haar plek zat, huilend. Ze was bang dat hij het tegen haar zou gebruiken, dat is de enige reden die ze kon bedenken voor zijn vriendelijke gebaar. Alle gevolgen hiervan schoof ze opzij en stond ze langzaam op. Ze liep richting de andere kant van de kamer, waar hij zat. Twijfelend kwam ze naast hem zitten en ze zorgde ervoor dat haar bovenlichaam precies tussen zijn brede armen kwam. Haar hoofd legde ze op zijn borst, om het toch op een manier te verstoppen. Haar benen liet ze over die van hem heen liggen. 'Dankjewel', zei ze, gedempt in het shirt. 'Ik hoop dat je dit niet te erg vind..'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De ongemakkelijkheid straalde van haar af, dat had hij wel doorgehad ondertussen. De manier van haar huilen, het in elkaar gedoken zitten met de poging haar ogen te bedekken ofwel het traanvocht ook maar weg te vegen, alles gaf het aan. Ze blokkeerde haar ogen zodanig van Liam weg dat hij haar niet eens normaal meer aan kon kijken. Waar het door kwam? Hij had er geen idee van wat er precies aan de hand was. Misschien was ze dan echt bang voor hem of schaamde ze zich, mogelijkerwijs wilde ze het huilen dan tevergeefs toch verbergen voor hem. Het was lastig te zeggen, maar toch kwam hier al snel verandering in. Tot zijn opluchting toonde ze hem haar ogen door langzamerhand haar handen van haar gezicht weg te halen. Enigszins overvallen door haar plotselinge bewegingen trok het meisje zijn blikken naar haar toe. Hij keek toe hoe haar ogen roder begonnen te worden, hoe de kringen eromheen begonnen te ontstaan met een vochtige gloed langs haar wangen. Kenna's onzekere woorden daarbij maakten wél wat in hem los. Het voelde apart, maar voor het eerst kwam er een beetje genade aan te pas.
"Als je dit deed voor aandacht, dan was het veel dramatischer geweest," bracht hij een beetje moedeloos uit. De twijfelingen in haar ogen negeerde hij, zijn gelaat dan toch weggedraaid door zich te richten op het oppervlak, van een paar meters van haar vandaan. Ze zou niet toegeven, dacht hij. Daar was ze te eigenwijs voor. Had ze teveel zelfvertrouwen voor, te veel angst om ook maar een aanraking te laten ontstaan tussen hun beide lichamen. En toch bleek hij het mis te hebben. Met een paar verstreken seconden kon hij haar voetstappen over de vloeren horen gaan, haar gedaante zien verschijnen in zijn zicht met daarbij nog steeds minder afstand die er eerst nog gehouden werd uit 'veiligheid'. Binnen de kortste keren kon hij haar in zijn armen weervinden.
De zachte geluiden afkomstig uit haar mond hoorde hij verder een beetje zwijgzaam aan, haar een beetje tegen zich aangedrukt met een kleine glimlach. "Geen probleem, softie." De warmte van haar lijf kon Liam tegen zichzelf aanvoelen. Het werd overgedragen op zijn ijzige borstkas, nu zachtaardig gebruikt als hoofdkussen. Haar beide benen werden over de zijne heengelegd, waarop hij zijn wang liet rusten tegen een klein gedeelte van haar voorhoofd. Zijn vingers klemden zich enigermate in zijn eigen doorweekte t-shirt als houvast. Het creëerde een verbinding tussen hen allebei om ervoor te zorgen dat noch Kenna, noch hij van zijn plaats zou vallen. Voor kort sloot hij, stilletjes wel genoten van de afgegeven hitte, zijn ogen. ".. Als je maar niet kwijlt op mijn shirt." mompelde hij sarcastisch.

Account verwijderd

schreef:
Een opgeluchte gevoel verspreide zich door Kenna's lichaam. De knuffel zorgde ervoor dat ze wat rustiger werd, maar toch verschillende vragen in haar hoofd creëerde. Een twijfel sloeg haar toe, aangezien ze niet wist of ze de vragen kon stellen. De tranen waren al langzaam aan het stoppen en daar was ze blij om. Haar ogen begonnen wel te brandden en ze wilde niet weten hoe dik ze op dat moment konden zijn. Ze was bijna vergeten dat hij een bloedzuigende monster was, maar toen ze geen hartslag hoorde herinnerde ze het zich weer. Het feit schrikte haar voor deze keer niet af en ze zorgde ervoor dat ze die gedachte opzij schoof.
Voor even zuchtte Kenna en ze sloot haar ogen even. 'Kan..je me niet zo noemen? Ik heb liever een andere bijnaam', zei ze. Ze had er te veel slechte herinneringen aan, anders zou ze het niet zo erg vinden. Haar ogen sloten zich even en ze zorgde ervoor dat haar hoofd leeg werd. Een kleine en zachte lach ontsnapte er uit haar mond, waardoor ze op haar lip beet om het gelijk te stoppen. Ze keek hem aan. Zijn ogen waren gesloten en het zag er wel schattig uit, op een bepaalde manier. 'Serieus? Uhh..', een zucht ontsnapte er uit haar mond en ze rolde even met haar ogen. Ze legde haar hoofd op zijn koude borstkas en ze sloot haar ogen. 'Geen zorgen, ga ik niet doen', een glimlach sierde haar gezicht. Ze voelde zich beter, waar ze Liam dankbaar voor was. Het feit dat ze op de grond zaten zorgde er niet voor dat ze oncomfortabel zat. Een gaap ontsnapte er uit haar mond.
'Ben je altijd zo koud en heb je het zelf dan ook koud?', vroeg ze zich hardop af. Ze voelde de kou door zijn shit heen, maar het zorgde er niet voor dat zij het kouder kreeg.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De aanrakingen lieten haar gesnik langzaam maar zeker stoppen. Hij hoorde haar rustiger worden in zijn armen, niet langer de trillingen in haar lichaam gevoeld als eerder. Haar hartslag zakte wederom weer wat tot iets wat hij beschouwde als normaal. Het was geen sneltrein die een gehele irritante beat tot hem door liet dringen, het keiharde gebons gedreund in zijn oren met geen genade. Nee, het klopte ditmaal rustiger door alsof er nooit iets plaats had gevonden. Hijzelf kon er een beetje van genieten. Hij luisterde naar de slagen in haar borstkas, muziek gevormd waarvan hij geen afstand kon nemen door het buiten te sluiten. Het was hetgeen dat Liam beluisterde met een lichte glimlach op zijn gezicht weergegeven.
"Wat is er verkeerd aan dan?" Hij vond het lastig te begrijpen, maar in haar toestand van nu wilde hij geen nieuwe ruzie starten over iets dat door hem beschouwd werd als onzin. Hij mocht immers zelf bepalen hoe hij mensen noemde. Ze mocht blij zijn dat het geen echte beledigende bijnaam was ofwel 'slet', zoals hij bij anderen wel eens geneigd was ze te noemen. Bovendien had niemand volgens Liam het recht hem te vertellen wat wél of niet mocht. Toch, daarentegen, knikte hij toestemmend naar haar met geen ander weerwoord gegeven over de vraag. In zijn ogen was het onnodig een nieuwe discussie te starten nu ze net beide een beetje gekalmeerd waren. Bij haar glimlachen en het uitspreken van een ietwat geërgerde reactie, kon hij zijn mond intussen niet meer houden. Plezierd opende hij zijn ogen om ze bij Kenna te laten rusten. "Mooi. Anders is dit al het derde shirt dat ik eraan kwijt ben," sprak hij, al dan niet heel boos, uit. De lol erin kon hij voor het verschil een beetje zien. Hij was nou eenmaal dominant over alles, was altijd al erg gesteld op al zijn spullen geweest. De gedachte aan de hoeveelheid kleding die erdoorheen zou worden geholpen als het op dit tempo doorging, liet hem zowel huiveren als een beetje lachen. Nu hield hij haar zeker schuldig als hij ook deze weg zou moeten doen vanwege haar 'acties'.
Haar hoofd steunde inmiddels liefdevol tegen zijn borst aan. Hun lichamen tegen elkaar aangeleund met de indruk dat ze elkaar al jaren kenden, een warmtebron in zijn armen die hij met zijn ijzige lichaamstemperatuur helemaal tegensprak. Hij genoot ervan. Het was al tijden geleden sinds hij de warmte van een echt mens had kunnen voelen tegen zijn eigen huid aan, het kunnen luisteren naar een hartslag van nog geen paar centimeter van hem vandaan. "Ik heb het niet koud, maar ik zal altijd koud aanvoelen. Mijn hart klopt niet meer, het kan ook niet anders." Hij keek op haar neer, waarop hij met zijn vingertoppen voorzichtig een pluk haar uit haar zicht streek zodat hij haar recht in haar ogen aan kon kijken. Achter haar oor blijven hangen om zo uiteindelijk weer zijn hand weer terug te laten keren naar de eerdere plek, haar zachtaardig vastgehouden om de hitte tegen zijn huidoppervlak aan te kunnen blijven voelen. "Maar jij.. het is warm," mompelde hij. "Je voelt warm aan."

Account verwijderd

schreef:
Kenna's hand veegde de laatste paar tranen van haar wangen af. Ze voelde hoe ze rustiger was geworden en haar schouders schokten niet meer mee met haar gehuil. Ze had niet verwacht dat enkel een knuffel zou helpen en ze had al helemaal niet verwacht dat het Liam zou zijn die het zou doen stoppen. Door zijn handeling was haar mening over hem veranderd, maar niet helemaal. Ze hoopte maar dat dit niet bij één van zijn plannen hoorde. Ze besloot om zich er nu geen druk over te maken en ze liet haar handen op haar bovenbenen rusten. Kenna wist dat Liam zou vragen wat de reden was waarom ze niet zo genoemd werd. Ze wilde niet alles vertellen, het was ook niet nodig. Eerlijk gezegd wilde ze ook niet eraan terugdenken, aangezien ze net rustiger is geworden. Voor even keek ze naar haar handen en speelde ze een beetje met haar vingers, terwijl ze een goede uitleg bedacht. Alles klonk dom in haar hoofd en ze kon niet echt iets bedenken waardoor Liam het probleem zou kunnen snappen. 'Er zijn in mijn verleden enkele dingen gebeurd en, ehh..', een zucht onderbrak haar zin. '..Ik vind het niet echt fijn om zo genoemd te worden. Het doet me denken aan mijn moeder en eerlijk gezegd heb ik nu niet echt zin om aan haar te denken', haar blik richtte ze even op zijn gezicht, om zijn reactie te bekijken. Ze zag niks raar aan zijn gezicht, dus liet ze haar hoofd weer op zijn koude en harde borst rusten. Ze hoopte dat hij het zou begrijpen. Misschien zou ze het aan hem uitleggen, maar niet nu. Ooit, misschien.
Het feit dat Kenna nu een normaal gesprek met hem voerde zou ze nooit kunnen verwachten. Het leek haast wel alsof de twee daarvoor geen ruzies en discussies hadden gehad over domme dingen. Ze leken haast vrienden, op een manier. Ze tilde haar hoofd op en ze schoof een stukje van hem weg. Zijn stem klonk niet boos, meer geamuseerd. 'Ben je nu serieus? Je kan soms echt irritant zijn, weet je?', voor even keek ze hem boos aan, maar dat veranderde snel in een glimlach op haar gezicht. Ze rolde haar ogen en ze liet zich vallen in de positie waarin ze hiervoor lag. Ze lag comfortabel en eerlijk gezegd wilde ze ook zo blijven zitten. Haar ogen sloten zich eenmaal automatisch en ze draaide haar lichaam een beetje tegen hem aan. 'Weet je, je ligt lekker', zei ze, met een zachte lach.
Een knik liet zien dat Kenna hem snapte. Het leek haar niet fijn om altijd koud te zijn, waarschijnlijk voelde hij er toch niks van, maar toch. Het gemis van een hartslag vond ze raar, maar hij kon er zelf niks aan doen. Voor even tilde ze haar hoofd op toen ze zijn aanraking op haar gezicht voelde. Zijn vingers streken haar, haar achter haar oor, waardoor ze automatisch begon te glimlachen. Voor enkele seconden bleef ze hem aankijken, maar algauw legde ze haar gezicht weer terug op de plek waar die net was. 'Dat is logisch.. denk ik?', zei ze. Ze was benieuwd hoe hij zo was geworden als nu. Hoe hij was veranderd en waarom hij in een gang hoorde. Ze durfde het niet te vragen, aangezien hij om dezelfde vraag boos werd in de auto. Zou hij nu ook boos worden? 'Hoe.. ben je veranderd, door wie?', vroeg ze. Ze ging rechtop zitten en ze keek hem vragend aan. 'Als je het niet wilt beantwoorden, dan snap ik het', zei ze, op een zo rustige toon mogelijk. Ze hoopte dat ze door haar vragen niet hun "moment" zou verpesten, aangezien dit misschien wel de laatste keer zou zijn dat ze hem zo zou zien.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Gelijk bij het stellen van zijn vraag leek ze afleiding te zoeken. Haar blik zag hij afgewend voor zich, gericht op haar schoot waar ze verscheidene keren haar vingers in- en uit elkaar haakte. Vingertoppen streken langs elkaar heen onderwijl een tijdje even voorbij ging in stilte. Hij had sindsdien wel gemerkt dat het een slechte vraag was om te stellen, want zojuist had hij haar humeur wellicht weer slechter laten worden. Dat het geen onderwerp was waar ze graag over praatte, kon nu elk ander persoon wel zien bij het bestuderen van haar bewegingen. Hoe ze uiteindelijk zijn vraag dan toch beantwoordde verbaasde Liam daarom ook een beetje. Hij had zich ingesteld op het gewoon genegeerd worden, maar haar woorden waren verre van zijn verwachtingen geweest. "Hm, oke. Ik stop wel." Een beetje onverschillig haalde hij zijn schouders op. Hij had verder geen enkele reden zomaar erover door te gaan; ze had hem aangegeven dat ze er niet over wilde praten. Bovendien wilde hij niet nogmaals haar gehuil aan moeten horen, omdat zijn medelijden en steun ergens ook wel een limiet had als het aankwam op emoties. Hemzelf kon hij het immers niet goed kwalijk nemen na zijn verandering. Mocht Kenna ooit ook meemaken hoe verbeterde zintuigen alles konden belemmeren, dan zou ze het wel begrijpen waar hij het over had.
Plezierigheid vertoonde zich opnieuw bij hem. Hij glimlachte, wat al een vreemde zaak op zich was rondom hem. Haar irritaties over hem waren grappig om aan te horen, al gebeurde het met geenszins een gedachte van schuldgevoel. Van Liam mocht ze hem zo irritant vinden als ze zelf maar wilde. Zolang ze in zijn buurt moest zijn, was het iets waar ze simpel gesproken gewoon aan moest gaan wennen. "Irritant? Ik weet niet waar je het over hebt," zei hij terug. Uitdagend straalden zijn ogen wat fonkelingen uit, die voor even aan de hare gelinkt waren. De intimiteit tussen beide lichamen nam intussen toe, gevoeld hoe haar lijf steeds beter tegen de zijne kwam te liggen. Een kleine grijns verscheen rond zijn lippen. "Ligt zeker beter als op de grond, huh?"
Haar verplaatsingen waren ergerlijk geweest, maar het moment waarop haar hoofd dan eindelijk weer terug belandde als waar het eerst was, verdween dit in een fractie. Hij wist niet precies waarom hij het fijn vond voelen. De warmte tegen hem aan, een ongekende hitte vergeleken met zijn eigen lichaamstemperatuur. Het kalmeerde hem op de een of andere manier. Voldaan leunde hij geheel tegen de muur achter zijn eigen gedaante, zijn ogen gesloten totdat haar stemgeluid wederom hoorbaar werd gemaakt. Vanaf dat punt werd de warmte van hem afgenomen door Kenna die zich rechtte. De doordringende manier van kijken liet hem zwijgen. Het was geen onderwerp waar hij zich graag over uitleefde door allemaal details kwijt te spreken, want hij vond het zaken die niemand hoorde te weten. Zijn bloederige verleden stopte hij liever weg in een donker hoekje. Zijn gegrijns vervaagde, hetzelfde sombere masker dat zijn gelaat overnam teruggekeerd. Mismoedig keek Liam voor zich uit.
"Het is beter voor ons allebei als we daar niet over praten. Je hebt nog slaap nodig vannacht."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld