Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O//Tangled

Account verwijderd

schreef:
Julian schrok erg toen ze haar hand wegtrok en een stap naar achteren deed. Hij was even sprakeloos, maar al gauw vulden Rosalia haar woorden de stilte. Ze praatte zo snel dat Julian amper de tijd had om over haar woorden na te denken, maar iets wat heel erg duidelijk was dat ze hem gekwetst had, en niet zo'n beetje ook. En toen ze over zijn ontsnappingsplan begon viel zijn mond een beetje open. Hij kon gewoon niet begrijpen hoe ze dat te horen had gekregen, niemand wist ervan omdat hij het er niemand over had gehad. Behalve met Liam... Hij liet Rosalia eerst uitpraten voordat hij iets kon zeggen, maar zelfs toen er een stilte viel had hij er geen woorden voor. Het was voor hem erg dubbel, er lag een kern van waarheid in het verhaal, maar hij had haar nooit pijn willen doen, niet vanaf het moment dat hij echt van haar begon te houden. Hij stond op en wilde naar haar toe lopen. ''Het spijt me, Rosalia.'' Zei hij zacht. Hij probeerde het niet te laten zien maar ook hijzelf had nu een brok in zijn keel. Hij zag een traan over haar wang rollen, en hij wilde haar troosten, maar hij wist dat ze dat niet zou accepteren. Daarom bleef hij staan waar hij stond en beet op zijn lip om de pijnlijke gevoelens vanbinnen te negeren. ''Ik heb nooit met je gespeeld, alles wat ik voor je voelde en nog steeds voel is echt. Je kan me niet vertellen dat wat we hadden zo snel over kan zijn, door iets wat je gehoord hebt of wat iemand je gezegd heeft.'' Hij hield zichzelf niet langer tegen en deed een stap in haar richting totdat hij heel dicht bij stond en zachtjes haar gezicht aanraakte. Om haar zo te zien deed hem pas goed beseffen dat hij haar eigenlijk nooit meer kwijt wilde, hij vond het vreselijk om haar zo gebroken te zien en hij wist niet wie wat gezegd had of hoe ze aan de informatie kwam.

Account verwijderd

schreef:
'Het spijt je? Dus het is echt waar? Oh god Julian, dit kan je toch niet menen. Je hebt me gebruikt, dat zou ik nooit bij jou doen! Je weet dat ik zoiets nooit met jou zou doen. Als je maar een beetje om me zou geven, maar een kwart van wat ik voor jou voel dan zou je me dit niet aandoen', zei ze snikkend en ze voelde zich zo machteloos. Al haar woede was weggezogen en was veranderd in puur verdriet. 'Wat moet ik dan zeggen? Je hebt me gebruikt, het stopt hier. Het is over tussen ons en dat is jouw schuld. Jij beseft niet wat we hadden want voor jou was het een of ander spel. Een vlucht', zei ze en duwde zijn hand weg, heel langzaam en met weinig kracht omdat haar kracht echt op was. Ze kon het echt niet vatten dat hij daartoe in staat was om zo met haar te spelen en hoe hij haar zo had kunnen verleiden. Misleiden eerder.

Account verwijderd

schreef:
In de eerste instantie was Julian erg geschrokken, maar Rosalia wilde niet luisteren naar zijn woorden, en dat maakte hem best wel boos. Ze redeneerde alleen naar wat ze gehoord had en wilde niet luisteren naar wat hij nu te vertellen had, woorden die hij echt meende en dat hij oprecht zijn best deed voor haar. En opnieuw duwde ze hem dan ook weg, al had hij dat wel verwacht. Hij deed twee passen naar achter en keek haar gekwetst aan. Hij snapte niet dat ze hem zo snel kon opgeven en hij had inmiddels nog maar weinig te zeggen. ''Ik heb je niet gebruikt, Rosalia'' Zei hij nogmaals, en deze keer was hij eerder boos dan geraakt. Hij vond het niet fijn dat hij zichzelf nu goed moest praten terwijl hij geen idee had hoe ze aan de informatie kwam. ''Heeft Liam tegen je gepraat?'' Vroeg hij daarom. Hij moest het weten, als dat zo was dan zou hij het hier niet bij laten. Liam had iets stuk gemaakt en nadat Julian zijn familie in veiligheid had gebracht zou hij het hier ook zeker niet bij laten zitten. Als dit echt Liams schuld was dan zou hij daar ook zeker voor boeten.

Account verwijderd

schreef:
'Je hebt me niet gebruikt maar je wou hier wel uitkomen door mij en daarna nooit meer iets van je laten horen? Je verpleegstertje he want dat ben ik. Ik heb je wel horen praten met die voze vriend van je, ik werk hier wat had je nu verwacht Julian', zei ze geraakt. Het deed haar pijn, zeker omdat hij deed alsof ze hem wou opgeven terwijl ze zoveel van hem hield maar wist dat dat na zijn woorden gewoon niet meer kon verder duren. 'Ik hou van je en dat weet je maar je hebt me pijn gedaan, diep en ik kan het gewoon niet geloven. Ik zag echt een toekomst met je, als je hier uit zou komen. Je zou bij me kunnen intrekken en gewoon al je problemen vergeten maar dat wil jij niet. En dat weet ik nu, daar zijn geen woorden meer voor nodig. Je hebt het zelfs met anderen besproken, je plan en dat wilt genoeg zeggen.. Dat had ik nooit van je verwacht', zei ze en liet haar blik naar de grond zakken. Ze was teleurgesteld, een gevoel dat misschien wel erger was als woede en ze wist absoluut niet hoe het nu verder moest.

Account verwijderd

schreef:
Langzaam bij beetje begon Julian te beseffen dat dit misschien wel nooit meer goed zou komen, hij dacht namelijk niet dat ze hem nog een kans zou geven maar hij kon niet zo makkelijk accepteren dat het zo snel gedaan zou zijn tussen hun. Daarom zuchtte hij nog een keer diep en zou het nog een keer proberen uit te leggen. Of ze zijn waarheid wilde geloven was dan aan haarzelf. ''Eigenlijk had ik mijn plan om hieruit te komen allang opgegeven, en ik was echt bereid om mijn tijd uit te zitten, voor jou. En die jongen is geen vriend van me, het is ingewikkeld.'' zei hij, en hij dacht even aan zijn verleden met Liam. Ooit ja waren ze vrienden, maar die tijd was lang verstreken en op dit moment zag hij hem het liefst nooit meer terug. ''Hij heeft bedreigt om mijn familie iets aan te doen,'' zei hij toen eerlijk. ''En dat is de enige reden op dit moment waarom ik hier zo snel mogelijk weg zou willen. Ik ben machteloos'' hij hoopte dat ze in ieder geval daarvoor een beetje begrip had.

Account verwijderd

schreef:
Ze luisterde naar hem en zuchtte even. Ze geloofde hem en wist dat hij niet over zijn familie zou gaan liggen aangezien het gevoelig lag, toch kon ze niet goedpraten wat hij ooit met haar had willen doen en ze had tijd nodig. Tijd om over alles na te denken. 'Je had het me moeten vertellen Julian, er is altijd een oplossing..', zei ze en toen er op de deur werd geklopt, wat aangaf dat hun tijd over was zag ze de deur opengaan. 'Dan zie ik je morgen', zei ze tegen Julian en nam plaats achter haar bureau. Ze zag hoe Julian werd meegenomen door de cipiers en eenmaal de deur van haar kantoor weer gesloten was ging ze op zoek op haar computer naar gegevens over de familie waar Julian haar over verteld had. Hij had verteld over een boerderij en het strand en al snel kwam hij in aanmerking met een ouder koppel met een boerderij en hun adres. Het was vreemd hoe snel je gegevens van iemand kon vinden op het internet en het was dan ook logisch dat Julian zich zorgen zou maken over zijn familie. Haar shift zat er op en dus vertrok ze naar buiten. Eenmaal in haar auto tikte ze het adres in en begon te rijden, naar een plaats die voor haar onbekend was. Een lange rit was het niet en voor ze het wist kwam ze aan bij een grote, oude hoeve aan de rand. Even zag het er onbewoond uit maar aan de dieren die buiten rondliepen was te merken dat er toch nog leven was. Langzaam stapte ze naar de voordeur en drukte op de bel. Deed er nu maar iemand open die al haar vragen kon beantwoorden.

Account verwijderd

schreef:
Hij wist niet hoe het nu zat tussen Rosalia en hem, maar veel kon er niet meer gezegd worden toen de deur open ging. Hij knikte alleen naar haar en liep toen met de cipiers mee die al in de deuropening stonden om hem op te wachten. Teneergeslagen kwam hij terug in zijn cel, en hij vond het vervelend dat zijn celmate er ook was. Julian dacht dat hij vast vragen ging stellen over zijn welzijn en daar had hij nu dus echt geen zin in. Gelukkig ging de zoomer al snel af wat betekende dat het tijd was voor het avondmaal. In een langzaam tempo liep hij achter de stroom gevangenen aan naar de eetzaal en schoof achteraan in de rij. Het duurde even voordat hij een dienblad met eten in zijn handen had en liep toen naar een lege tafel in de hoek. Tegenwoordig keek hij wel uit waar hij ging zitten en gevangenen waar hij ooit problemen mee had ging hij dan ook volledig uit de weg. Zelfs oogcontact was al te veel dus dat deed hij dan ook niet. Hij staarde voor zich uit terwijl hij langzaam het eten naar binnen werkte, met moeite. Het was niet lekker en hij had geen trek, dat kwam vast door alles wat er gebeurd was vandaag. Hij zat er heel erg mee omdat hij niet wist of het goed zou komen tussen hem en Rosalia. Maar hij begreep haar. Ze had het gesprek tussen hem en Liam gehoord, en dat was niet de bedoeling geweest. Hij had dingen gezegd die ze beter niet had kunnen horen, want hij gaf heus wel om haar. Dat kon Liam ook maar beter niet te weten komen, want ook zij liep dan gevaar en daar kon hij niet aan denken.

Account verwijderd

schreef:
Na even wachten besloot Rosalia te vertrekken, er was vast niemand en misschien was het ook gewoon een heel stom idee om naar hier te komen. Ze kon niets voor hem doen, het zou niet goedkomen en dat moest ze dan maar accepteren. Net op het moment dat ze zich wilt omdraaien en wilt weg gaan hoort ze het slot van de deur en niet veel later staat tegenover haar een ietwat oudere vrouw in een lange bloemenjurk. 'Sorry dat het zolang duurde hoor, ik was buiten en had niet door dat ik bezoek had. En, wat brengt u hier?', vroeg de vrouw op een vriendelijke toon. Ze zag er ook heel erg rustig en zachtaardig uit. 'Ik ben Rosalia, u kent mij waarschijnlijk niet maar ik ben een goede vriendin van Julian.. Ik zou graag eens met u praten aangezien Julian het veel over jullie heeft', zei ze en ze glimlachte toen de vrouw enthousiast over Julian begon te vertellen en haar meteen binnen liet. Rosalia kreeg gelijk een kop thee en koekjes aangeboden en werd zowel door de oom als tante van Julian hartelijk ontvangen. Ze geven duidelijk veel om hem want ze worden bijna emotioneel als ze het over hem hebben en over hoe hard ze hem missen. Rosalia krijgt er de krop in de keel van en ergens beseft ze dat ze geeft om deze jongen, de jongen waar deze mensen zo gefascineerd over praten en ze weet niet of ze dat wel kan opgeven. Ergens snapt ze dat Julian deze ontzettend lieve mensen niet in gevaar wilt brengen, niemand wilt het iemand aandoen maar zeker niet deze 2 schatten van mensen. Rosalia moest iets kunnen doen, hen in veiligheid stellen maar dan moest ze hen vertellen over de situatie van Julian en dat kon ze niet zonder zijn toestemming. Ze moest het er met hem over hebben.

Account verwijderd

schreef:
Hoe moeilijk het ook was, toch probeerde Julian zich voor nu bij de situatie neer te leggen. Hij had haar de waarheid verteld en hij had sorry gezegd, meer was er niet wat hij nu of vandaag nog kon doen. Hij wilde haar niet kwijt, nee. Maar als ze echt niks meer van hem wilde weten dan wist hij wel dat het niet lang meer voor hem zou duren hierbinnen. Hij kon niet doen alsof er niks aan de hand was, hij maakte zich enorm zorgen om zijn familie en hij liet Liam ze niet zomaar pijn doen. Toen hij uitgegeten was schoof hij het dienblad van zich af en bleef nog even nadenkend aan de tafel zitten. Liever was hij niet in zijn cel, dan bleef hij maar piekeren over alles wat er was gebeurd, maar een andere afleiding had hij zo nu ook niet. De enige waarmee hij hierbinnen ook praatte was zijn celmate, verder had hij geen vrienden om even bij te komen zitten of om zijn gedachtes ergens anders op te brengen. Hij vond het wel altijd fijn om even te sporten, maar dat kon alleen buiten en dat mocht nu niet. Daarom stond hij uit eindelijk toch maar op, ruimde zijn dienblad op waarvan hij niet veel had gegeten, en liep daarna terug naar zijn cel.

Account verwijderd

schreef:
Het werd al later en Rosalia mocht zelfs mee-eten bij de mensen. Ze praatten over van alles en het was gezellig maar na een tijdje besloot ze dat het laat genoeg was en dat ze maar eens naar huis moest gaan. Morgen was het weer een lange dag vol werken en ze moest Julian gaan vertellen over haar bezoek hier, iets waar hij heel negatief of juist positief op zou kunnen reageren. 'En Roos.. zou je Julian willen vragen of hij nog eens langskomt? We missen hem zo en het leek ons gezellig om nog eens wat samen te doen. Gewoon zoals vroeger', zei de vrouw en de pijn in haar stem was duidelijk te horen. Rosalia kreeg een brok in haar keel en wist even niets uit te brengen, het kwam hard bij haar aan. 'Ik zal het zeker zeggen, bedankt dat ik zo hartelijk werd ontvangen', zei ze en nam afscheid van het koppel waarna ze in haar auto stapte en naar huis vertrok. De hele rit dacht ze aan het gesprek net, aan wat er allemaal gezegd was en het was behoorlijk heftig moest ze toegeven. Ze zou het niet snel vergeten en ook in haar appartement bleef ze er constant aan denken tot ze op haar bed ging liggen en uiteindelijk na al het piekeren toch maar in slaap viel.

Account verwijderd

schreef:
De avond duurde gelukkig niet lang meer en Julian was erg blij toen hij eindelijk in bed lag. Hij was best wel moe en ondanks dat hij toch nog best wel aan het piekeren was over alles viel hij redelijk snel in slaap. Gelukkig maar, want morgen zou hij weer vroeg uit bed moeten. Er ging geen dag voorbij in de gevangenis dat ze niet al vroeg in de ochtend uit bed werden gerukt. Het ochtendblok ging vrij snel, eerst ontbijt en daarna aan het werk tot de middagpauze. Sommige gevangenen hadden geluk en hadden elke dag hetzelfde werk, waar ze voor betaald kregen ook al was dat een heel minimum bedrag. Voor de andere gevangenen was er meestal wel iets anders te doen, als ze maar bezig waren. Julian vond het nooit zo erg ondanks dat hij er niks voor kreeg. Het was een manier om de tijd te benutten en om ergens anders aan te denken. Als hij ergens mee bezig was kon hij ook helemaal opgaan in zijn werk en hij kon dan pas ergens anders aan beginnen als het af was. Dat was een goede eigenschap, had iemand wel eens tegen hem gezegd. Alsof het voor hem uitmaakte, geen baas wilde hem nog aannemen aangezien hij uit de gevangenis kwam. Logisch dat een crimineel altijd een crimineel zou blijven, als ze geen andere kans kregen.

Account verwijderd

schreef:
De volgende ochtend is Rosalia zoals altijd weer vroeg aanwezig in de gevangenis. Normaal zou Julian pas in de namiddag bij haar komen maar ze had die afspraak laten verzetten naar de voormiddag met als uitvlucht dat ze stalen moest hebben die dringend binnen moeten zijn in het labo. Ze hoopte dat Julian het haar niet kwalijk zou nemen maar zo hadden ze meer tijd om te kunnen praten en ja, ze had wel behoorlijk wat te vertellen na gisteren.. Ze hoopte maar dat hij niet te boos zou worden en op haar zou beginnen schreeuwen want daar was ze toch wel wat bang voor. Ze wist heel goed hoe veel zijn familie voor hem betekende en hoopte dat hij inzag dat ze dit deed omdat ze om hem gaf en hem en zijn familie uit de problemen wou helpen. Ze dronk nog enkele slokken van haar koffie en wachtte geduldig aan haar bureau tot er geklop op de deur zou komen. Misschien had Julian de afspraak wel geweigerd, dat was goed mogelijk en ze zou het wel snappen na gisteren. Ze was kwaad en had natuurlijk goede redenen daarvoor, toch hield ze van hem want anders zou ze dit niet allemaal voor hem doen.

Account verwijderd

schreef:
De volgende ochtend werd Julian al vroeg wakker, maar deze keer omdat zijn celmate heel veel lawaai maakte toen hij uit zijn bed kwam. Geërgerd draaide Julian zich nog een keer om in zijn bed, maar hij was nu klaarwakker en hij wist dat hij anders zometeen ook zou wakker moeten worden. Daarom kwam hij uit zijn bed en liep op zijn slippers naar de douches, en trok daarna schone kleding aan. Daarna ging hij naar de eetzaal waar een ontbijt al klaar stond. Hij genoot het meest van het stukje fruit aangezien dat niet nep maar juist vers smaakte, en liep daarna naar het dienstrooster om te zien welke taak hij vandaag kreeg toegewezen. Hij had samen met een paar anderen van zijn afdeling corve voor de rest van de week, wat betekende dat hij elke dag na het eten moest helpen om de kantine schoon te maken. Hij zuchtte, het was een van de taken waar hij echt een hekel aan hand omdat het gewoon echt niks aan was om te doen. Toch accepteerde hij het maar en ging aan een van de lege tafels in de kantine zitten en wachtte tot iedereen weg was, dat eigenlijk best lang duurde. Na de middag had hij weer een afspraak bij Rosalia maar dat duurde nog best wel lang. Hij wist niet of hij daar juist blij om moest zijn of niet, maar het maakte niet echt uit. Hij wist niet wat hij tegen haar moest zeggen, maar misschien dacht Rosalia vandaag overal anders over dan gisteren. Hij hoopte het maar, zodat hij minstens nog een klein kansje had om haar terug te winnen.
Hij was pas net begonnen aan zijn werk toen hij zag dat er twee piciers naar hem toe kwamen lopen. Direct kreeg hij weer een naar gevoel, want hij hoefde pas later naar zijn afspraak wat dus zou betekenen dat hij opnieuw bezoek had. Toch bleek het nare voorgevoel nergens voor nodig te zijn toen ze zeiden dat ze hem mee zouden nemen naar Rosalia omdat zijn afspraak was verzet. Hij zuchtte even opgelucht en liep dan ook gehoorzaam mee naar het kantoortje. Wel voelde hij die nare spanning, hij wist niet hoe ze zich vandaag voelde en hij had zich er ook niet op kunnen voorbereiden. Met een leeg gevoel in zijn buik nam hij dan ook plaats op een van de stoelen in de hal en wachtte rustig tot hij naar binnen mocht.

Account verwijderd

schreef:
Er werd geklopt op de deur en even bleef het stil. Rosalia ademde even diep in en uit en zei vervolgens dat de deur geopend mocht worden. Ze zag Julian naar binnenkomen en stond zelf op waarna ze even naar hem keek. 'Hey..Julian', zei ze wat ongemakkelijk en keek even naar haar voeten en vervolgens weer naar hem. Ze zou uiteindelijk toch moeten vertellen wat er gebeurd was, of ze het nu wou of niet en ze kon het beter zo snel mogelijk doen. 'Niet kwaad worden.. Alsjeblieft want ik moet je namelijk wat vertellen, ik heb iets gedaan en ik weet niet of je er blij mee gaat zijn', zei ze vervolgens en keek naar hem toen ze het vertelde. 'Ik maakte me zorgen om jou en je familie dus ik ben hen gaan opzoeken, je tante en oom op de boerderij. Ik heb gezegd dat ik een goede vriendin van je ben, en nee niet bang zijn ze weten niet dat je in de gevangenis zit. Ik heb met ze gepraat, dingen gevraagd en hen laten vertellen en ik snap waarom je zo bang bent dat er iets aan hen zal komen.. Het zijn echt fantastische mensen en als je me de kans geeft wil ik jullie graag helpen. Zowel jou als je familie.', zei ze en keek even weg en weer terug. Hopelijk zou hij niet kwaad worden maar ze bereidde zich er wel op voor en bleef afstand met hem houden.

Account verwijderd

schreef:
Zodra Julian binnenkwam trok hij de deur achter zich dicht en keek heel even naar Rosalia. Ze hadden heel even oogcontact, maar dat kleine moment stelde hem wel gerust. Want ondanks alles leek ze niet meer zo emotioneel als gister, maar misschien hadden die gevoelens plaats gemaakt voor andere gevoelens. Toen ze begon te praten en zei dat hij niet boos moest worden keek hij haar onderzoekend aan, hij wist niet wat hem te wachten stond en het eerste waar hij aan dacht was dat ze een overplaatsing voor hem had aangevraagd. Dat zou echt verschrikkelijk zijn, dacht hij direct, maar dat was niet het geval. Hij bleef haar gewoon aankijken terwijl ze haar verhaal afmaakte en was daarna nog even stil. Zijn hart maakte een licht sprongetje, en hij voelde hoe zijn bleke gezicht iets meer kleur kreeg. Wow, dacht hij. Hij had het totaal niet zien aankomen, maar boos was hij in ieder geval niet. Het gaf hem juist het gevoel dat het voor haar ook nog niet over was, anders had ze dit niet voor hem gedaan en dat was al een enorme opluchting. "Hoe gaat het met ze?" Was het eerste wat hij kon uitbrengen, en hij keek haar hoopvol aan. Hij had zolang niks van hun gehoord en het was een dubbel gevoel, hij schaamde zich zelfs een beetje dat hij nooit meer wat van zich had laten horen en hij probeerde de emoties dan ook liever te verbergen, maar dat koste hem wel moeite. "Dat betekent echt heel veel voor me Rosalia," zei hij toen, en hij wilde haar hand pakken en zijn armen om haar heen kunnen slaan, hij wilde haar zoenen en haar laten zien dat zijn gevoelens wel degelijk echt waren, maar gezien de afstand die ze van hem hield deed hij dat niet, enigszins uit respect, maar misschien ook omdat alles van gister nog pas gebeurd was.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld