Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O// Getting out of here

Account verwijderd

schreef:
Aidan

Woord voor woord neem ik in me op wat ze zegt en kijk nog eens over haar schouder naar de deur. "Daar heb je nog niet eens zo'n heel wild idee", zeg ik. Dan denk ik diep na aan thuis. "Ik las ooit op school dat er een plant is die, in de juiste dosis, amnesie kan veroorzaken. Hij heet... Waterscheerling geloof ik. Als je daar de wortels van opeet kan het je dood worden maar een verdunde versie kan je geheugen wissen. Het zou me niks verbazen als ze dat gedurende de jaren dat ze hier werken hebben geperfectioneerd naar iets wat ze op iedereen kunnen toedienen". Wat fijn om dit niet alleen te hoeven doen. Rosalia is slim, dat geef ik toe. Het is fijn om iemand te hebben die ook goed meedenkt, zo komen we een stuk verder dan wanneer we dit alleen zouden doen.

Terwijl we weer terug lopen naar de woonkamer hoor ik in de verte de speakers omroepen dat het eten klaar staat. Ik zucht even. "Je weet dat we nu de rest ook moeten zien en ze moeten vertellen wat er is gebeurd he?" zeg ik. "Kan je dat?".
@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia

Ze wacht op zijn reactie, ergens bang dat hij haar helemaal voor gek zou verklaren. Zelf vond ze het helemaal niet zo raar klinken. Ze kon alleen niet bedenken hoe ze dat op zo een grote schaal konden doen. Wanneer hij zijn eerste woorden uitspreekt is Rosalia al opgelucht. De rest van zijn theorie past helemaal binnen het plaatje. 'Dat kan best zo zijn ja, waarom zouden ze anders ook massaal kweken in serres hier. Ik denk dat we best dicht bij de waarheid zitten, dat we enkel nog bewijs nodig hebben om het hard te maken', reageerde ze. Dat ze op een dag zoveel vooruitgang hadden geboekt, ze had het eerlijk gezegd niet verwacht. Ze zouden nog genoeg kansen krijgen om terug te komen en dit tot op de bodem uit te zoeken, maar nu was het belangrijk om zo snel mogelijk terug te keren naar de delen van het gebouw waar ze wel hoorden te zijn.

Wanneer het geluid door de speakers klinkt weet ze hoe laat het is. 'Kan jij het zeggen, ik denk niet dat ik er klaar voor ben om te beschrijven wat..'. Ze zucht even. 'Het is gewoon nog zo vers allemaal', voegde ze eraan toe. Veel honger had ze ook niet. Ze zou wel een beetje eten, gewoon om de nacht door te komen maar dat was het dan ook. Wanneer ze in de kamer aankomen ziet ze dat Carter weer bij hen aan tafel is komen zitten. 'Wat doet hij hier', reageerde Rosalia verbitterd. Ze stonden een eindje van de tafel af en ze keek naar Aidan. Fijn, net nu kwam hij er ook weer bij zitten. 'Ik kan dit niet', zei ze. 'Ik zie je wel na het eten, zoveel honger had ik toch niet', zei ze zachtjes en ze besloot zelf naar de woonkamer toe te gaan. In dat circus had ze geen zin. @coronaquarantaine

Account verwijderd

schreef:
Aidan

Ik kijk haar even na als ze wegloopt. Zou ze oke zijn in haar eentje? Dan loop ik naar de eetzaal toe en zie dat de tweeling me wenkt. Ik schep wat lasagne op mijn bord en ga dan bij ze zitten.
"Waar was jij? En waar zijn Rosalia en Charlotte?" begint Noah ernstig te vragen. "We hoorden in de gangen dat er iemand... Dat iemand zelfmoord had gepleegd en hoorden sommige mensen zeggen dat het Charlotte was. Vervolgens zijn jullie ineens nergens te bekennen de hele middag?! Wat is er gebeurd?" De hele tafel kijkt me met gespitste oren aan, klaar om het laatste nieuws te ontvangen.
Ik slik even, haal diep adem en vertel dan wat er is gebeurd. Dat we even bij Charlotte wilden kijken en haar zo aantroffen. De verklaring waarom Rosalia en ik zo lang weg waren is dat ze graag tijd voor zichzelf wilden in plaats van alle drukte en op haar nieuwe kamer hebben gezeten. Ik vertel ook dat ze nu, heel begrijpelijk, even geen zin heeft in mensen.
Voor het eerst in een tijd zijn Kevin en Noah stil. Carter, die aan het eind van de tafel zit, staart naar zijn bord en prikt met zijn vork in zijn eten tot er wel honderd gaatjes in zitten maar er niks naar zijn mond is gegaan.
Na een lange tijd van stilte zegt Kevin "ik wist dat ze het hier lastig had met de tests... maar zo lastig..."
Ik knik. "Zoiets is altijd lastig om te zien bij mensen", stel ik hem gerust. Hij schud met zijn hoofd. "Nee, dit hadden we moeten zien, we waren verdomme steeds bij d'r". Hij slaat met zijn vuist op tafel en ik zie Carter schrikken. "Waar is ze nu dan?", vraagt Noah. Ik haal mijn schouders op. "Ik zou het niet weten, maar ik ga er vanuit dat ze niet terug is naar haar ouders".
"Dit, deze Test, het is wel menens he.. Het is echt. Je wordt getest op het vermogen je eigen hachje te redden". Ik knik. Zoiets inderdaad.
De rest van het diner zijn er geen grappen, interessante verhalen of plagerijen. Het dringt nu tot iedereen, in ieder geval aan deze tafel, door dat we geen kinderen meer zijn. Het is erop of eronder.
Ik zie een blik in Kevins ogen die ik nog niet eerder heb gezien. Hij is veranderd naar kil, leeg, vastberaden.
Carter loopt even later weg met zijn bord nog vol en ik zie dat hij het in de prullenbak gooit. Misschien dat hij zich wel schuldig voelt, dat hij denkt dat hij Charlotte over het randje heeft geduwd. Ik bedoel, ik kan niet zeggen dat hij niks heeft gedaan, maar hij ziet er heel sneu uit zo. Z'n stropdas is weg en zijn blouse is uit zijn broek.

"Ik ga bij Rosalia kijken", zeg ik als we allemaal klaar zijn met eten en in stilte zitten. Er is alweer wat tijd verstreken en ik wil weten hoe het met haar gaat.
@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia

Ze nam plaats in een van de zetels en leunde wat achterover. Ze wou gewoon even niet aan tafel zitten. Alle vragen zouden komen en ze wou niet nog meer horen over Charlotte. Over enkel het donkere nieuws dat nu de ronde deed hier in het hele gebouw. Ze had het wel gehoord toen ze de eetkamer inkwamen, hoe mensen begonnen over Charlotte's dood. Het ging verdomd snel rond het nieuws, en niemand die er zijn eerlijk mening over durfde te geven. Zo leek het toch. Rosalia kijkt op wanneer ze haar naam hoort en ziet dan dat het Michael is, haar buurjongen thuis. Er waren dus toch mensen van thuis, ondanks dat ze hier niemand leek te herkennen. 'Oh hey', zei ze en ze schoof wat op zodat hij er bij kon komen zitten. Hij had eten voor haar meegebracht. 'Dat hoeft toch niet', zei ze maar hij stond erop. 'Ik hoorde het nieuws vandaag van wat er gebeurd is en vervolgens dat het je kamergenoot was.. Het spijt me vreselijk dat dat moest gebeuren, echt waar', zei hij gemeend. Rosalia knikte. 'Bedankt, dat is lief', zei ze, doelend op het feit dat hij eten voor haar had meegenomen. Ze begon rustig te eten, niet erg veel maar het deed toch wel goed. 'Hoe gaat het bij jou tot nu toe?', vroeg ze. Ze kreeg maar een zwakke reactie. 'Niet super denk, elke keer wel net maar ik denk niet dat het genoeg zal zijn. We zullen wel zien. En bij jou?', vroeg hij. 'Ja wel goed voorlopig', zei Rosalia terug. Ze zou heus niet meer vertellen erover. 'Ik mis thuis', zei ze op een bepaald moment. Ze wist zelf niet waar het van kwam. 'Ik ook, vooral die geweldige geur elke keer als ik voorbij jullie huis liep. En naar school gaan, hoe raar dat ook klinkt'. Rosalia moest even lachen, dit was fijn. Na een tijdje vertrok hij weer. Rosalia bleef nog even zitten en at de rest van het bord leeg. Hierna zette ze het op de tafel voor haar neer.
Stilaan kwamen er weer mensen de woonkamer in. De ene al weer wat vrolijker dan de andere. Sommigen bekeken haar, ze wisten het. Rosalia ging er geen aandacht aan besteden. Voor hen was het misschien sensatie, voor haar niet en ze ging er dan ook geen woorden aan vuil maken tegenover andere mensen. Morgen gebeurde er weer wat anders en dan waren ze dit al weer vergeten. Rosalia zou het nooit vergeten. Ze zou Charlotte nooit vergeten. @coronaquarantaine

Account verwijderd

schreef:
Aidan

Als ik naar de woonkamer loop zie ik Carter tegen een muur staan met zijn armen over elkaar en zijn blik op oneindig. Wanneer ik langs hem loop hoor ik zacht "denk je dat ik het was?" Ik blijf stilstaan en kijk om. "Denk je dat ik haar te ver heb geduwd met die opmerking van toen?" Vraagt hij met een schorre stem. Ik schud mijn hoofd. "Nee", zeg ik, en loop weer door.
Eenmaal in de woonkamer zie ik dat Rosalia een leeg bord voor zich heeft staan. Gelukkig heeft ze wat gegeten, maar ik heb haar nooit in de eetkamer gezien? "Hoe voel je je nu?" vraag ik haar en ga bij d'r zitten.
"Ik heb het aan de rest verteld. Ze waren geschokt en verdrietig. Logisch, terecht ook", vertel ik. "Ze snapten wel dat je hier ging zitten".
Even denk ik aan de kille blik in Kevin's ogen, maar ik schud het gauw weer weg.
"Misschien moeten we vanavond maar niet naar dat gebouw gaan", zeg ik zacht. "Morgen is er weer een test en we moeten onze rust wel pakken, zeker na een dag als vandaag".
@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia

Zo bleef ze zitten. Ze vond het wel goed zo, eventjes niet aan tafel moeten zitten en praten over wat er gebeurd was met Charlotte. Haar naam alleen al liet een rilling over Rosalia's lichaam heen gaan. Hoe het zover was kunnen komen. Ze schudt de gedachte weg en ziet Aidan dan aankomen. Ze schuift op zodat hij er bij kan komen zitten. 'Het gaat wel, ik had net een goed gesprek met iemand van thuis. Dat voelde best fijn. Iets vertrouwd weet je wel. Alles hier voelt zo vreemd aan. Niets hier lijkt op waar ik thuis in ben. Allemaal zo industrieel alsof we nummertjes zijn, niks wat vergeleken kan worden met het warme nest waar ik uitkom. Zeker mijn moeder.. Ik mis haar zo. Ze is werkelijk de liefste persoon die er is. Altijd goed voor anderen', zei ze. Haar moeder was toch wel haar grote voorbeeld, in alles. Ze deelde met de mensen die het minder goed hadden, ze was altijd opgewekt al voelde ze zich zelf niet goed, ze zorgde voor haar gezin. Zelfs wanneer alles in elkaar leek te vallen was haar moeder de pilaar die alles staande hield en ervoor zorgde dat iedereen met een gerust hart naar bed kon. Zo was ze. 'Ik ben blij dat jij het hebt verteld. Bedankt, ik had hier echt even nood aan', zei ze eerlijk. Het had haar goed gedaan om erover te kunnen nadenken zonder anderen erbij. 'Dat lijk me ook beter, we moeten morgen echt op kracht zijn. We mogen ons nu niet laten hangen want dan kan het fout lopen', zei ze meteen. Ze wou niet eindigen als Charlotte of het andere meisje. Ze moest thuis geraken. @coronaquarantaine

Account verwijderd

schreef:
Aidan

Iemand van thuis. Terwijl ze over haar moeder vertelt denk ik aan mijn vader. Het is nog niet zo lang geleden dat we thuis zaten, in spanning te wachten op de test, maar het lijkt een eeuwigheid met wat hier allemaal is gebeurd.
"Ze klinkt als een heel lief mens", zeg ik met een kleine glimlach.
Wie weet of we ooit nog naar huis kunnen. Ik weet wel dat ik er alles aan wil doen om zo ver te komen. Om mijn vader weer te zien, me bij de rebellen aan te sluiten en er voor te zorgen dat deze test nooit meer plaatsvindt.
"Wat is het idee nou eigenlijk?" vraag ik. "We gaan er sowieso alles aan doen om te slagen voor de test, maar daarna? En ondertussen? Gaan we vanuit hier de boel proberen te boycotten of pas later wanneer we er zeker van zijn dat we hier weer weg kunnen? Wil je na het slagen hier überhaupt nog aan denken of wil je na de test vooral weer naar huis en dit alles vergeten?"
Vergeten was zeker makkelijk. Ergens is onwetendheid fijn, al weet ik wel dat ik daar niet mee zou kunnen leven. Ik ben wel benieuwd hoe Rosalia daarin staat.
@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia

Rosalia glimlachte toen hij dat zei en knikte instemmend. Dat was het perfect verwoord. 'Dat is ze ook, ze is geweldig. Ik hoop dat ik je ooit aan haar kan voorstellen. Dat zou me goed doen. Ik weet zeker dat je haar zou mogen', zei ze met een glimlach. Haar moeder zou Aidan zeker mogen. Zeker als ze zou weten hoe geweldig hij hierbinnen voor haar was. Dat zou ze werkelijk nooit vergeten, zelfs al zou ze hem hierna misschien nooit meer zien. Ergens hoopte ze dat ze toch in elkaar leven zouden blijven, al was het maar om elkaar af en toe eens te zien en te kunnen praten. Bij zijn vraag moest ze even denken. Daar had ze nooit echt bij stilgestaan tot hij het nu zo direct vroeg. 'Voor tijdens de Test zou ik gewoon doen waar we mee bezig zijn. Onze Test afmaken en zorgen dat we hier levend uitkomen. Afwachten tot op het moment dat we zeker zijn dat we hier uitraken. We kunnen geen risico's nemen want dat gaat ons de kop kosten', zei ze als eerste. Die vraag voor de toekomst, dat was een stuk lastiger om te beantwoorden. 'Wanneer dit alles over is hoop ik gewoon op een normaal leven. Een huisje, tuintje en gezinnetje. Dat is uiteindelijk waar ik voor gekomen ben, om een stabiele toekomst te krijgen. Het liefst wil ik dit alles vergeten maar dat zou niet rechtvaardig zijn. Daarvoor is er teveel gebeurd dus ik weet het niet.. Ik weet zelfs niet of ik nog kinderen wil nu ik dit hier heb gezien', zei ze eerlijk. Heel haar toekomst die ze zo netjes had gepland was niet meer zo stabiel opeens. En dat door de Test die haar perfecte toekomst juist zou bepalen. @coronaquarantaine

Account verwijderd

schreef:
Aidan

"Je hebt gelijk", zeg ik. "We moeten nu niet teveel risico nemen, de test halen is het belangrijkste". Ik verbaas me over het feit dat ze hierna een gewoon leven wil opbouwen. Het jeukt bij mij aan alle kanten om hier iets aan te doen. Misschien dat ik nog eens zelf op onderzoek uit kan gaan hier, daar zal ik nog eens over nadenken.
"Kom, het is al laat. Laat me je naar je kamer brengen. Morgen is er weer een nieuwe test en dan moeten we goed uitgerust zijn".
We lopen eerst naar mijn kamer om mijn tas op te halen die ik daar nog had staan. Als ik de kamer binnen kom zie ik dat Carter al op bed zit. Hij staart wat voor zich uit en zijn haar is nog nat van de douche.
"Ik blijf vannacht bij Rosalia", zeg ik kort. Hij knikt kort. Zijn ogen staren naar iets wat ik niet kan zien. Hij lijkt diep in gedachten verzonken.
Als ik de deur weer uit ga draai ik me nog even naar hem om. "He, het was niet jouw fout, maar je kan dit wel gebruiken om je gedrag proberen aan te passen". Dan loop ik met Rosalia naar haar kamer.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia

Ze knikte instemmend. Dat was inderdaad het hoofddoel dat ze op dit moment hadden. Ze moesten echt gewoon zorgen dat ze hier uit zouden geraken, levend. Wanneer dat gebeurd was kon ze nog altijd zien wat ze van haar leven zou maken. Of ze een normaal leven wou hebben en alles van hierbinnen vergeten, of dat ze juist de helemaal andere kant zou opgaan en in het Verzet tegen de Test zou gaan. Zoveel vragen waar ze gewoon nog geen antwoord op kon geven nu. Het was te vroeg om daar iets over te zeggen. 'Laten we maar gaan ja', zei ze en ze stond op van de bank. Ze hoopte wat te kunnen slapen vandaag, al betwijfelde ze dat erg. Thuis zou ze vast veel meer tijd nodig gehad hebben om zoiets te verwerken maar hier moest je wel verder met je leven. Hier had je geen tijd om te blijven stilstaan bij wat er zonet gebeurd was. Ze moest gewoon zorgen dat ze zelf haar Test zou afmaken en niet zoals Charlotte zou eindigen. Rosalia volgde hem naar zijn kamer toe. Ze bleef op de gang wachten toen hij zijn spullen ging halen. Door de kier waarop de deur stond kon ze Carter zien. Hij zag er niet al te gelukkig uit, maar Rosalia zou zijn geweten niet gaan sussen. Het kon best dat dat het begin was geweest van het gevoel dat Charlotte er toe gedreven had. Hij verdiende het niet om nu getroost te worden. Dit was zijn eigen schuld. Wanneer Aidan terug is lopen ze samen naar de kamer toe die ze aangewezen heeft gekregen. @coronaquarantaine

Account verwijderd

schreef:
Aidan

Eenmaal in haar kamer zie ik dat het precies dezelfde kamer is als alle anderen. Alsof ze steeds gekopieerd en geplakt hebben. Ik leg een vinger op mijn lippen als stilte teken en draai heel zachtjes de nachtkastjes op hun zij. Je ziet, ook hier, een piepklein microfoontje. Het is draadloos en zit in het kastje geschroefd maar er steekt nog een klein stukje uit. Ik sla eerst de ene kapot met mijn vuist en snel daarna de andere. Dan kijk ik nog even of ik het lampje zie branden maar die is uit. “Dat scheelt”. Zeg ik. “Nu maar hopen dat het niet is opgevallen”.
“Hey ik ga even douchen”, zeg ik terwijl ik mijn shirt vast uittrek en een handdoek uit mn tas haal. “Dan kan jij doen wat je moet doen zonder pottekijkers”. Ik trek mijn schoenen, sokken en broek ook uit en laat ze op mijn ned liggen als ik naar de douche loop. Daar zet ik de kraan aan op heet en probeer alle gebeurtenissen van de dag van me af te wassen. Ik was nog eens extra goed mijn hand waar het bloed op zat dat nog aan Carters shirt vast zat, en denk na over de test van morgen.
@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia

Rosalia liep achter hem aan de kamer in. Ze keek rustig rond, maar verschil met de vorige kamer was er niet. Ze zagen er allemaal precies hetzelfde uit. Ze liep naar een van de bedden toe, plaatste haar rugzak erop en ging vervolgens zitten. Terwijl Aidan de microfoons vernietigde keek Rosalia toe. Ze hoopte maar dat ze dat niet snel zouden opmerken, want dan hadden ze zeker een probleem. Het goede eraan was wel dat ze nu gewoon konden praten over zaken zonder dat ze zich zorgen moesten maken om afgeluisterd te worden. Niets hier kon je vertrouwen maar toch. Het gaf al wat meer zekerheid. 'Laten we dat maar hopen ja, anders zijn ze vast nog niet klaar met ons', zei ze instemmend. 'Prima', zei ze toen hij vertelde dat hij ging douchen. Van zodra hij in de badkamer is kleedt Rosalia zich om. Van haar dagelijkse kleding in haar nachtkleding. Douchen zou ze morgen in de ochtend wel doen. Nu wou ze vooral naar bed toe. Ze opende de lakens en kroop eronder waarna ze deze weer over haar heen trok. Ze ging op haar buik liggen. Ze wou nog niet meteen slapen, en op die manier kon ze nog wat rondkijken door de kamer en even nadenken over de dag. Slapen zou ze vast niet goed doen. Alles leek door haar hoofd te blijven spoken, logisch ook. Ze was al blij dat Aidan hier zou blijven vannacht. Dan voelde ze zich toch nog een beetje veilig. @coronaquarantaine

Account verwijderd

schreef:
Aidan

Ik sta niet heel lang onder de douche, ik wil Rosalia niet te lang alleen laten in een kamer die zo veel lijkt op haar vorige kamer waar we Charlotte vonden. Nadat ik me wat heb afgedroogd loop ik de kamer weer in en ga op het bed zitten. De handdoek hangt nog om mijn schouder en ik heb alleen m'n onderbroek aan maar er zo bij lopen heeft me nog nooit uit gemaakt.
"He, hoe gaat het nu?" vraag ik. "Dit was een ongelofelijk heftige dag".

@Orpgfan1
(Sorry voor het kleine stukje, weet even niet wat hij naast het gesprek zou moeten doen haha)

Account verwijderd

schreef:
Rosalia

Ergens is ze toch blij wanneer Aidan zo snel terug de kamer inkomt. Ze vond het niet fijn om alleen te zijn op dit moment. Hoe ze zou kunnen slapen, dat wist ze ook nog niet maar ze was best moe en hoopte dan ook dat ze hierdoor toch vrij snel in slaap zou kunnen vallen, zonder al te veel nare beelden die door haar hoofd zouden spoken. 'Het gaat wel, ik ben gewoon wat angstig voor morgen. Weer een Test en nooit weten wat het zal zijn. Ik vind het zo beangstigend altijd en nu zeker. Na alles wat er vandaag gebeurd en gezegd is ben ik zo onzeker geworden', gaf ze eerlijk toe. Ze was met best veel zelfvertrouwen aan dit avontuur begonnen maar daar was weinig van overgebleven. @coronaquarantaine

Account verwijderd

schreef:
Aidan

"Snap ik, het is ook doodeng", zeg ik. "Als er een test met de planten komt dan zouden we er in ieder geval al een klein beetje op voorbereid zijn, maar ik wed dat lang niet alle anderen weten wat die planten kunnen doen". Het vooruitzicht naar wat er mogelijk is als mensen de verkeerde plant zouden gebruiken voor iets, of juist zouden innemen... Dat geeft me toch wel een rilling over mijn rug.
"We hebben nu algemene kennis, oplossingsgerichtheid en vindingrijkheid gehad. Die drie dingen komen vast bij de volgende tests ook terug maar dan telkens met iets nieuws erbij. Ik heb trouwens ook geen idee hoeveel tests er zullen zijn". Ik leg mijn handdoek over het kastje heen en ga op mijn rug onder de deken liggen met een arm onder mijn hoofd.
Wat zouden ze nog meer kunnen verzinnen en hoe zouden we erop voorbereid kunnen zijn? Wat is belangrijk om te hebben in bepaalde sectoren? Samenwerking, conditie, rechtvaardigheid? Wie weet zouden daar tests over kunnen komen.
"Het heeft ook geen zin om te blijven piekeren", zeg ik. "We zien het allemaal wel, het komt wanneer het komt. We moeten wel alert zijn en alles wat we horen en zien goed opslaan. De manier om je het beste voor te breiden is flexibel te zijn en je kunnen aanpassen aan onverwachte situaties. Niet denken "was ik maar hier" of "had ik maar sus". Je bent waar je bent met de middelen die je hebt en daaruit moet je het beste zien te maken. Daar komt die vindingrijkheid weer van te pas".

@Orpgfan1

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld