Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

10 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG // Ft. TaylorSwift333

Mellifluous
Straatmuzikant

Mellifluous schreef:
Steven

Ik stond op toen er een jongen binnen kwam, ik gokte dat dat haar broer was. Ik liep naar de voordeur, misschien was het beter als ik nu ging. Ik glimlachte naar Elaine en zwaaide kort. Vervolgens stapte ik het huis uit, door de nog iets wat open deur.
Ik besloot Menno te zoeken, als hij er wel nog was. Misschien niet, misschien was hij weer terug naar waar hij ook naar toe was.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Elainia:

Steven liep naar de voordeur, glimlachte eens naar me. Ik glimlachte dan maar terug ookal vond ik het jammer dat hij al weg ging. Hij zwaaide even en stapte het huis uit. "Naar wie zat jij te glimlachen?" vroeg mijn broer en ik schudde mijn hoofd. "Niemand." zei ik dan maar want hij zou met toch maar voor gek verklaren. Hoe ging ik hem dan ook vertellen dat er een geest was, de geest van een knappe jongen, en dat ik verliefd werd? Wacht, waar dacht ik aan? Was ik echt verliefd? Ik dacht het wel, maar wie nu niet als je zo iemand knap zag als Steven. Ik vond het echt jammer dat hij al weer weg was.

Mellifluous
Straatmuzikant

Mellifluous schreef:
Steven

En toen liep ik naar het ziekenhuis, waarschijnlijk ging ik daar nog veel tijd doorbrengen tot dat ik wakker werd, als ik al wakker werd. Mijn ogen gleden langs de ramen, ik zou hier veel tijd doorbrengen, maar ook bij Elaine, niet dat ik dat erg vond. Ze was aardig, en knap. Ook al zou ik haar gewoon liever zien als mens.
Na een tijdje rond te lopen besloot ik dat Menno hier niet was, ik gaf het op, hij kon overal zijn. Dus liep ik weer naar mijn kamer. Er stond een bosje bloemen op het kastje, en een boel omgevallen, rommelige kaarten. Ik begon ze te lezen, goed tijdverdrijf. Eigenlijk stond ik bijna alles het zelfde, "We denken aan je" "Hopen dat je er snel weer bent" Er waren een maar een paar uitzonderingen. Er zaten zelfs kaarten bij van mensen die ik helemaal niet kende. En zo zat ik een tijdje, wachtend, denkend, zuchtend.
Het was rond twee uur 's nachts dat ik terug naar het huis van Elaine vertrok. Ik opende de deur, zachtjes, en sloot hem toen ook weer, zachtjes. Het zag er precies hetzelfde uit als een paar uren hiervoor, alleen er stonden twee glazen op de tafel. Ik had een oog voor detail, altijd al gehad. Ik liep naar boven. Het was even zoeken tot ik de kamer van Elaine vond, eerst baseerde ik de badkamer, een kast, een andere slaapkamer en toen opende ik de deur van die van haar. Ik besefte me dat als ik nog mens was geweest, dat dit gewoon inbreken was. Maar nu boeide het eigenlijk vrij weinig. Ik ging even naast haar bed staan en keek hoe ze sliep, ze was knap, niet zomaar knap, echt knap. Ik hield mijn hoofd schuin en ging toen ik het hoekje van haar kamer in een stoel zitten. Ik weet niet wat ze ervan vond, misschien moest ik maar weer weg voordat ze wakker werd.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Elainia:
Door mijn slaap heen hoorde ik deuren in mijn huis. Wat was dat nu weer? Waarschijnlijk mijn ouders of zo. Ik werd stilletjes aan wakker, maar toen ik mijn ogen opende zag ik dat het bijlange nog geen dag was. Gelukkig was het weekend en kon ik de slaap wel inhalen. Plots vielen mijn ogen op een schaduw die niet meteen van mij kwam. Mijn ogen vonden die van Steven. Ik knipperde even met mijn ogen maar hij was er echt. Meteen zat ik kaarsrecht. Wat deed hij hier? Terwijl ik sliep? ''S...Steven? Wat doe jij hier?'' Stamelde ik zacht zodat niemand er wakker van zou worden. Ik was geschrokken dat hij werkelijk ingebroken had, alhoewel hij een geest was noemde ik dat wel zo. Hij was zelfs s'nachts knap. Ik wilde niet meteen dat hij weg ging maar ik was gewoon geschrokken. ''Hoe ben je binnen geraakt?'' Vroeg ik nu stil maar wel op zo'n toon dat het duidelijk was dat ik het niet erg vond dat hij er was. ''Niet dat ik wil dat je weg gaat hoor, helemaal niet.'' Zei ik er nu nog bij voor alle duidelijkheid. Maar waarom was hij in de eerste plaats al naar hier gekomen? En dan nog wel naar m'n kamer.

Mellifluous
Straatmuzikant

Mellifluous schreef:
Steven

'De deur,' zei ik toen ze vroeg hoe ik binnen gekomen was, 'sorry, ik kon het niet laten.' Ik perste mijn lippen op elkaar. Ik stond op en glimlachte. 'Ik hoopte eigenlijk dat je niet wakker zou worden, ik wist gewoon niet waar ik heen moest.' Ja, het geestenleven was raar, en, saai. Zou ik zo de rest van mijn leven, of nou ja, je kan het niet echt leven noemen, maar,... Ik hoopte zo dat ik wakker werd, als ik überhaupt wel wakker kon worden.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Elainia:
"Het geeft niets, ik snap dat je gewoon niet de hele tijd alleen wilt zijn. Je mag altijd hier naartoe komen.'' Zei ik nu even en glimlachte even naar hem. Eigenlijk begon ik hem wel leuk te vinden. Als hij op staat kijk ik even op. ''Wacht, als je nu terug gaat ga ik mee.'' Zei ik vastberaden. Niet dat ze me zouden binnenlaten maar dat boeide me niet. Ik vond hem leuk, en dat was verkeerd, dat wist ik wel maar ik moest het met mijn ogen zien. Ik was zeer koppig ja, maar was dat soms niet net goed?

Mellifluous
Straatmuzikant

Mellifluous schreef:
Steven

Ik was niet van plan om terug te gaan,
'Uhm, ik wou je eigenlijk laten slapen,.. Het is nogal laat en,' ik keek even naar een paar foto's op een kastje, een foto van een oude vrouw, en van haar, met een jongen, zou dat haar vriendje zijn? Ik had een raar gevoel. Ach, wat maakte het uit, het was niet dat ik haar leuk vond, dacht ik... Ik glimlach. 'Ga maar terug slapen, ik red me wel.' Zei ik toen.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Elainia:
"Als je blijft.'' Zei ik met een glimlachje toen hij zei dat ik terug moest slapen. Ik zag dat hij naar een foto zat te kijken van mij en een jongen. Dat was vroeger mijn beste vriend geweest voor hij naar Amerika verhuisde. Waarom keek hij daar zo raar naar? Ik liet het maar. Ik ging gewoon terug liggen. ''Blijf nog even.'' Zei ik maar voelde mijn oogleden zwaarder worden. Ik viel gewoon weer in slaap, met 1 gedachte. Ik begon Steven leuk te vinden, ookal was hij een geest. Langzaam viel ik in slaap met een glimlach.

Mellifluous
Straatmuzikant

Mellifluous schreef:
Steven

Ik knikte en keek hoe ze terug in slaap viel. Stil liep ik naar het raam en keek naar buiten. Een vogel was tegen een restje eten aan het pikken. Dan draaide hij zijn kop en keek me recht in mijn ogen, of, ik dacht dat hij dat deed, diep donker blauw. bijna paars. Met een ruk vloog hij op. Ik zuchtte en ging in de stoel zitten, kijkend uit het raam, wachtend tot de zon opkwam.

De zon kwam boven de horizon, de lucht was paarsrood. En toen, ik zag mijn moeder, mijn moeder? Ze was een aantal jaar geleden overleden. Elaine sliep nog. Met een ruk stond ik op, ik zette me af tegen de leuningen van de stoel, die omviel en rende naar buiten, naar de plek waar ik dacht haar gezien te hebben.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Elaine:
Ik werd wakker van een harde klap. Met een ruk zat ik recht en herinnerde me weer dat Steven gisterennacht bij me was. Ik bloosde bijna, ja ik vond hem leuk nu. Ik zag dat de stoel waar hij in gezeten had omgevallen was. Steven was dus weg, was hij eigenlijk wel gebleven? Ik had niet in slaap willen vallen maar was gewoon zo moe geweest dat ik gewoon terug in slaap was gevallen. Ik stapte zachtjes uit mijn bed en kleedde me om en ging toen uit het raam kijken en zag Steven buiten, een verderop een vrouw. Ze leken familie. Ze wist niet of ze hen even alleen moest laten maar kon het gewoon niet laten. Haar schoenen liet ze uit want die maakten te veel lawaai.
Ik liep zonder lawaai te maken zachtjes naar buiten en zag hem al snel, maar ik probeerde zelf out of the picture te blijven. Ik kon hen nu nog zien, maar zij konden mij niet zien. Ik wou gewoon weten wat hij aan het doen was, en dat niet alleen, het voelde alsof ik niet meer zonder hem kon.

Mellifluous
Straatmuzikant

Mellifluous schreef:
Steven

Ik ademde zwaar, mijn hart bonsde in mijn keel. Ik keek om me heen, en mijn blik viel op een vrouw; mijn moeder. Ze was hier, ze was echt hier! Oh mijn hemel. Ik zag haar blik die van mij kruisen. Ze sloeg een hand voor haar mond en liep langzaam naar me toe, en ik ook.
'Mam?' Vroeg ik zachtjes als we op drie meter afstand van elkaar staan. Ze knikte, en ik zag dat er tranen over haar wangen glijden. Ik glimlach en omhels haar.
'Steven,.. Ik,' Ik hoorde haar slikken, ze was een geest! 'Ik heb je zo gemist,' zei ze zachtjes en keek me aan, 'maar er is niet veel tijd, ik moet opschieten mijn...' Ze grabbelde een briefje uit haar zak, en ze propte het in mijn hand. 'Ik hou van je.' En met die woorden verdween ze, gewoon, poef, verdwenen.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Elaine:
Het was vast zijn moeder of zo, maar was die dan dood? Dat wist ik niet, maar wat had ik dan verwacht. Als ze weg is kom ik tevoorschijnd en stapte langzaam naar de geest van Steven toe. Ik legde mijn hand op z'n schouder. Ik kon er nog steeds niet over uit dat ik dit allemaal kon. ''Gaat het Steven?'' Vroeg ik bezorgd want nou ja als het echt zijn moeder was snapte ik het als hij het even moeilijk had of zo, ookal wist ik niet of dit nou kon met geesten. Ik wist niet of het eigenlijk wel goed was dat ik nu achter hem stond en of ik hem beter niet even alleen gelaten had. Maar ja, ik en mijn impulsieve gedrag ook alweer. Het was eigenlijk nogal vroeg in de ochtend maar dat maakte me niet echt uit. Ik was nu toch wakker en eenmaal de zon op was was ik nog maar moeilijk terug aan het slapen te krijgen.

Mellifluous
Straatmuzikant

Mellifluous schreef:
Steven

Ik miste haar, ik miste haar echt, en nu was ze verdwenen, zonder echt iets tegen haar gezegd te hebben. Een warme gloed omringde mijn schouder, 'Gaat het Steven?' Had ze me gevolgd?! Ik rukte mijn schouder los en kneep stevig in het briefje in mijn vuist. Ik huilde, huilde ik? Bruut veegde ik de traan weg die over mijn wang rolde. Ik had me niet kunnen herinneren wanneer ik voor het laatst gehuild had. Ik huilde niet vaak, bijna nooit, eigenlijk. Ik was boos, verdrietig. Ik draaide me om en keek Elaine in de ogen. Ik wist niets te zeggen, dus liep weg. Ik begon steeds harder te lopen, steeds een langer stuk, met het briefje nog in mijn hand, tot ik begon te rennen. Ik kwam uit bij een bos, waar ik diep in liep. En aan de oever van een riviertje, ging ik zitten, liggen, en ik schreeuwden, alles eruit.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Elaine:
Ik schrok toen ik zag dat hij huilde. Ik had de neiging om zijn tranen weg te vegen maar ik hield me in. Het was dus waarschijnlijk zijn moeder geweest. Toen hij weg rende was ik nog verbaasder. Ik wist dat hij tijd nodig had voor zichzelf maar iets dreef me naar hem toe. Wat het was wist ze niet maar ze voelde een soort verbondenheid die ze eigenlijk bijna nooit voelde. Ze kon hem zo niet alleen laten. Maar ze wist niet waarom. Was ze verliefd aan het worden? Ze voelde zich alleszins raar. Ze aarzelde even maar volgde hem wel, langzaam om hem niet te veel te storen. Misschien was dit wat hem in die coma hield. Al zijn verdriet en had hij daar hulp bij nodig. Ze zag hem het bos in gaan en zuchtte even. Ze bleef op een veilige afstand en hoorde dat hij schreeuwde. Dit was verkeerd, hem volgen was verkeerd maar toch deed ze het. Ze kon niet bij hem weg blijven. Ze moest hem helpen. Ik slikte een brok in mijn keel weg. Het deed pijn om hem zo te zien. Maar ze moest hem zijn gang laten gaan, hij had het nodig. ''Hij heeft je nodig.'' Hoorde ik een vrouwenstem zeggen maar dit keer zag ik niemand. Wel voelde ik zelfs nog meer drang om naar hem toe te gaan.

Mellifluous
Straatmuzikant

Mellifluous schreef:
Steven

Zo, dat luchtte op. Ik glimlach en zucht even. Mijn moeder was een geest, misschien zag ik haar later nog wel eens, ik hoopte het. Ik stond en haalde een hand door mijn haar waar een paar bladeren door de lucht in dwarrelde. Ik keek even om me heen, ik was hier nog nooit eerder geweest, besefte ik.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld