Forum

Levi was pissig, woedend. Het ene moment had hij nog lekker op zijn motor gezeten, het volgende moment lag hij op de grond. Iets was met verschrikkelijke snelheid tegen hem opgebotst, iets wat hij niet eens had kunnen zien. Dat iets kon dan nog maar één ding zijn; Jack. Het feit dat Jack niet eens was gestopt, ondanks dat niet zo makkelijk zou zijn als hij met full speed aan het rennen was, was genoeg om Levi goed te irriteren. Hij was keihard van zijn motor afgeslingerd en lag nu in een vieze berm. Modder zat overal, zijn kleding en gezicht. Levi voelde zich vies, verschrikkelijk vies.

Onder veel gemopper stapte hij weer op zijn motor, die ook onder de modder zat. Het liefste was hij daar ter plekke begonnen met het schoonmaken van alles, hij had altijd schoonmaak spullen bij zich, maar het was te donker om alles fatsoenlijk te zien en hij wilde geen plekjes overslaan. Eerst maar weer naar huis voor een urenlange douche dus. 

Zijn terugrit was minder stil dan de heenreis, aangezien hij constant luid aan het vloeken was. Jack mocht zich voorbereiden op schoonmaakdienst, dat had Levi al besloten. Beginnend met het schoonmaken van zijn motor, want Levi had eerst wel genoeg werk aan handen om zichzelf schoon te maken. Hij parkeerde zijn motor in de garage die bij de schuilplaats zat en liep naar binnen. Daar in het licht kon hij pas de totale schade zien, en zijn gevloek was alleen maar luider geworden. Iedereen in de schuilplaats kon horen dat hij terug was.

Zijn kleding had scheuren, overal was modder en er was zelfs wat bloed hier en daar. Omdat hij onder de modder naar binnen was gestapt was ook de vloer vies geworden: nog een ergernis voor Levi. Zijn gezicht had moddervegen, zijn haar zat in de war, zijn schoenen wilde hij het liefste meteen weggooien. 

‘Jack, Jocelyn; MELDEN.’ Bulderde Levi door de schuilplaats terwijl hij daar bleef staan. Hij wilde niet nog meer delen van de schuilplaats schoonmaken. Uit pure ergernis pakte Levi een sigaret en stak hem aan. Normaal rookte hij nooit binnen in de schuilplaats, enkel als hij echt boos of gefrustreerd was. Momenteel had hij een ervaring van beide emoties door elkaar heen. De neiging om meteen onder de douche te stappen was groot, maar eerst wilde hij weten hoe de opdracht was gegaan.. en wilde hij even een gigantische preek geven aan degene die schuldig was deze erge misdaad. 

 

'Wat er met mij is gebeurd? Ik was onderweg naar jullie omdat ik het gevoel had dat er iets mis was gegaan en er niets meer op berichtjes van mij werd gereageerd, en plotseling lig ik op de grond.' Levi sloeg met zijn vuist tegen de muur en zijn ogen gingen naar Jack. Hij staarde hem aan, een kille blik in zijn ogen.

'Ik weet dat jij het was Jack. Je zult het wel niet met opzet hebben gedaan, maar verdomme jongen, kijk eens wat je gedaan hebt! Je bent niet eens gestopt om te kijken wat je had geraakt, en ik weet zeker dat je het gevoelt hebt.' Levi deed zijn jas uit en staarde er even naar.

'Jack, je gaat nú mijn motor schoonmaken. Je krijgt geen andere opdracht tot hij schoon is. Desnoods maak je gebruikt van je gave om het snel gedaan te krijgen, dat maakt mij niets uit. Als hij maar goed schoon is.' 

Hij keerde zich om naar Jocelyn.

'Jocelyn, kun je voor mij alsjeblieft mijn jas, schoenen...' hij keek even naar zijn kleding, 'alles eigenlijk, weggooien?' Levi kende niet heel veel schaamte, dus hij trok daar terplekke wat kleding uit. Hij hiel zijn boxers wel aan, aangezien die nog schoon waren. 

'Gooi het weg, verbrand het. Het maakt mij niets uit.' Mompelde hij terwijl hij zijn spullen uit de zakken haalde, zoals zijn sigaretten, mobiel en geld. 

'Ik ga douchen, als ik terugkom wil ik dat mijn kleding weg is en dat de vloer hier weer schoon is. Jullie hebben dus ongeveer vier uren de tijd.' Nog steeds zachtjes vloekend liep Levi naar zijn kamer, waarna hij schone kleding pakte en richting de douches liep. 

 

Natuurlijk wist Levi dat hij soms nogal ver kon gaan met dat hele schoonmaak gebeuren. Het was niet alsof hij het zelf leuk vond, het maakte hem helemaal gek dat hij zo slecht tegen vuil kon, dat hij 's avonds bepaalde handelingen moest doen voordat hij kon slapen. Het koste hem veel tijd, veel energie en het was niet bepaald goed voor zijn humeur. Hij had daarom ook een waterdicht hoesje om zijn mobiel, zodat hij tenminste nuttige dingen kon doen als hij uren onder de douche stond. Normaal e-mailde hij cliënten of opdrachtgevers, belde hij, stuurde hij berichten en op zijn slechte dagen keek hij soms van die katten video's. Dit laatste was iets wat niemand wist, behalve Aristée, en wat hij graag ook geheim wilde houden. Welke leider keek nou naar kattenfilmpjes om te kalmeren?

Hij zag dat hij een berichtje binnen had gekregen van Aristée. Nieuwsgierig opende hij het bericht en bijna liet hij zijn mobiel vallen.

Met grote ogen keek hij naar de foto, een foto waarvan hij al bijna was vergeten dat hij bestond. Hij langer hij naar de foto keek, hoe meer herinneringen omhoog kwamen. 

'Voor altijd, huh?' Had ze erbij gestuurd, en Levi kon bijna haar stem in zijn hoofd horen.

Daar stond hij dan, tegen de muur van de douche aangeleund terwijl er een mix van water en modder door het putje verdween. Hij staarde naar zijn mobiel, voor heel eventjes vergeten wat er zonet wat gebeurd. Zijn angst voor vuil was eventjes weg terwijl hij zich door zijn knieën liet zakken en zo op de grond zat, nog steeds naar de foto starend. 

Na heel lang denken, heel lang twijfelen, besloot hij een berichtje terug te sturen. 

Het was een vrij recente foto, nog geen twee jaar geleden. Het was een foto die hij zelf had gemaakt toen hun waren gaan zwemmen. Aristée glimlachte breed, een zonnebril voor haar ogen en een ijsje in haar hand. Hij stond ernaast, breed grijnzend en met een witte neus, Aristée had enkele momenten daarvoor haar ijsje in zijn gezicht gedrukt. 

'Een echte man breekt geen beloftes. Voor altijd.' Typte hij eronder.

Levi drukte op verzenden en pakte een handdoek. Hij droogte zich snel af en deed schone kleding aan.

'Jack!' Schreeuwde hij terwijl hij de douche verliet en de snelheidsduivel zocht. Al snel vond hij Jack in de trainingszaal. 

'Dankjewel voor het schoonmaken van mijn motor en het opruimen van mijn kleding. Je had helemaal gelijk, het was onverstandig geweest als je was gestopt, jullie waren in gevaar. Soms beheerst die OCD mij zo ontzettend, ik vind het zelf ook niet leuk.' Hij glimlachte eventjes.

'Ik weet dat je van jezelf al snel genoeg bent en je eigenlijk geen vervoersmiddelen nodig hebt, maar vanaf nu mag je gebruik maken van mijn motor, om het goed te maken. Oh, en je hoeft deze week niet af te wassen.' Levi stak zijn vinger even in de vlam van een kaars die daar stond en speelde even met het vuur. Hij liet zijn hand het vuur zijn, maar niet meer dan dat. Het was een oefening die Levi regelmatig deed om zijn gave in controle te krijgen, gedeeltelijke overname. 

'Zin om de volgende klus samen te doen?' Dit was Levi zijn manier van excuses aanbieden, hij hoopte dat het genoeg was voor Jack, want meer zou hij niet krijgen. Hij mocht Jack graag, hij mocht al zijn teamleden, en hij wist dat zijn OCD soms ontzettend irritant kon zijn voor de anderen.  

 

Net toen Levi naar Camille toe liep om met haar te praten, het was voor Levi wel duidelijk wat era an de hand was, horde hij de stem van Lucas. Een enkele seconde twijfelde hij.

‘Camille, kun je op je kamer wachten? Ik kom daar zo en dan kunnen we zo lang praten als je wilt.’ Zei hij met een warme stem, hij begreep waar Camille doorheen ging op dit moment. Hij snapte de consequenties van haar gave.

Levi draaide zich om en stormde naar de deur. Hij opende de deur en schrok zich rot toen het bewusteloze lichaam van Lucas naar binnen viel. Tijd om zich te ergeren aan de bloedspetters tegen de deur had hij niet, het was duidelijk dat Lucas hulp nodig had. 

Levi wist dat Lucas in levensgevaar was, maar wilde ook zo snel mogelijk naar Camille.

‘Jack, kom als je donder hier. Ik heb je hulp nodig!’ Schreeuwde Levi terwijl hij, met veel moeite, Lucas optilde en naar binnen droeg. Normaal had hij kunnen lachen, Lucas in de prinsessen houding in zijn armen, alleen dit keer was Lucas in gevaar en kwam er bloed op zijn kleding. Meer kleren die hij kon weggooien. 

Ondertussen voelde hij zijn broekzak trillen, waarschijnlijk een bericht van Ari, en Levi begon zich te irriteren. Het leek alsof dingen hem goed tegenzaten vandaag. Hij legde Lucas neer op een bed en bekeek de wond.

‘We moeten iets tegen de wond aandrukken, als dit zo doorgaat zal hij sterven door bloedverlies. Jack, kun jij alsjeblieft even bij hem blijven? Ik moet even snel iets doen.’ 

Levi draaide zich om en rende naar Camille. 

‘Lucas is in levensgevaar, dit gaat iets langer duren dan ik dacht.’ Ze kon vast wel aan zijn stem horen dat hij bezorgd was.

Hij pakte ondertussen zijn mobiel en opende het berichtje van Ari.

‘Ari, sorry, totaal ander onderwerp even. Hoe behandel je een levensbedreigende kogelwond in iemands zij? Lucas is geraakt tijdens een missie. Help me alsjeblieft.’ Hij wist dat het raar was, maar Ari was een genezer en ze zou er vast wel iets vanaf weten. Hij drukte op verzenden en rende weer terug naar Lucas.