Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

19 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG// Betrayal

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
"Oh, dus wij zijn de wezens die de schade aanrichten? Laat me niet lachen." Een norse blik verscheen op haar gezicht bij het horen van zijn uitspraken. Hij had geen enkel idee wat er tientallen jaren geleden gebeurd was. Zelfs al werd het hem verteld; ze zouden het toch mooier maken dan het in werkelijkheid was.
De sigaret die hij in zijn handen hield, deed haar één keer diep zuchten. Ze zweeg verder, maar aan haar houding kon je zien dat ze het maar niets vond. Het was ongelooflijk slecht, zelfs haar broer kon haar dat vertellen.
''Ik ben er heilig van overtuigd dat je altijd een keuze hebt,'' zei ze even later, kijkend naar de vele bomen. Als ze goed luisterde, kon ze de muziek van het feest nog horen dreunen in haar oren.
Langzaam zette ze haar passen naar voren, waarna ze niet veel later tegenover hem ging zitten. De grond was drassig door het water in de lucht, maar zelfs al had ze een jurk aan die ook nog eens wit was; het kon haar nauwelijks schelen. Teruggaan naar het feest zou het hem toch niet meer worden.
''Wat houden de oude principes in?''
Ze trok haar benen op, gevolgd door haar ogen die ze op hem richtte. Haar armen liet ze ondertussen haar benen omsingelen ''Ik vermoord geen onschuldige mensen voor als je dat dacht. Het enige strafbare wat ik hier doe, is het stelen van bloedzakken uit de ziekenhuizen.'' Een kortdurende lach verliet haar lippen, maar haar serieuze blik kwam al vrij snel weer terug toen ze weer sprak. ''Ik zal niets aan de anderen vertellen, mits je je vrienden in toom kan houden. Ik ben negenentachtig jaar oud en heb dus geen zin om je vrienden jagend achter me aan te hebben.''
Het voelde heel verkeerd; dingen vertellen over haar 'tweede leven' aan een menselijk wezen, maar desondanks had ze geen problemen om haarzelf uit te spreken. Ze wist dat hij het niet door zou vertellen aan anderen, buiten zijn vrienden. Daar had je immers vrienden voor. Om dingen te vertellen over anderen of was zij de enige die zulke informatie deelde me haar vriendin?

Precies ^^
Waar heb je die tekens eigenlijk gevonden?

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
En dit was dan zijn leven. Het was waar zijn toekomst lag en waar hij de rest van zijn leven tegen op moest zien. Het bewijs van het bestaan van zijn vijanden stond recht voor zijn neus. Ze was immers een vampier, een wezen die hij moest bestrijden om het er veilig te houden. Om de mensen te beschermen tegen het ongekende gevaar. Bloeddorstige creaties gevormd in de hel, zoals het vaak werd verwoordt. Ze moordden hun weg door de wereld, wat hij erover wist. Wat maakte dan dat hij de neiging niet voelde om het ook daadwerkelijk te doen?
Hoe ze tegen hem sprak, vol onschuld en zelfvertrouwen. Het liet hem lachen op de een of andere manier. Had ze dan totaal geen kennis over de mensheid? Over hoe het eraan toe ging als het aankwam op de community waar hij vandaan kwam? Hun naam was bekend, niet alleen waar hij geboren was maar zo ook onder de vampieren. De namen van de familie's waren al uitgelekt, lang voor hij erbij kwam. Echter leek Adoria er niets van te weten, aan haar blik te zien. "Ik had gedacht dat je een grotere kennis had dan vandaag als het aankomt op vampierjagers, Adoria." mompelde hij stug. Met zijn ogen volgde hij haar bewegingen naar hem toe. Duidelijk was ze van plan om erbij te gaan zitten, al kon hij het niet laten om haar goed in de gaten te houden. Vampiers waren onvoorspelbaar, zeker een onbekende. Hij wist waartoe ze in staat waren maar het was een raadsel wat Adoria bereid was te doen om van hem af te komen. Op zijn zachtst gezegd waren vampieren en vampierjagers niet echt beste vrienden, als het aankwam op dit soort situaties.
Zijn schouders haalde hij rustig op, ergens van radeloosheid maar voornamelijk omdat het hem weinig boeide wat ze vertelde over haar daden. "Het zal allemaal best." Ze kon zeggen wat hij wilde, het liet Jack haar niet zomaar geloven. Mensen logen veel, waarom zou zij het niet doen? Hij zag geen reden voor haar om de waarheid te spreken, ze had tenslotte geen idee tegenover wie ze nou eigenlijk zat. Het zou hem eerder verbazen wanneer ze hem in vertrouwen zou nemen. Hij keek kort om zich heen maar richtte zich al gauw weer op Adoria, zijn blik buitengewoon vastberaden. "En wat betreft mijn vrienden; zolang je niets flikt, zullen ze niet eens naar je omkijken."
Een tijdje bleef hij stil. Zijn gedachten gingen alle kanten op. Moest hij haar überhaupt wel wat zeggen over hoe het met hem zat? Ze was uit het niets gekomen, en nu ineens moest hij zijn 'levensverhaal' kwijt bij haar? Enkele minuten dacht hij erover om haar gewoon niets te vertellen. Hij was haar niets schuldig, waarom zou hij? Maar naarmate de tijd verstreek, besloot hij toch te spreken. Het zag er niet naar uit dat hij snel terug zou gaan naar het feest, of hier binnenkort weg zal lopen. Hij stroopte langzaam de mouwen van zijn shirt op en bracht zijn linkerarm geleidelijk wat naar voren. De stralen van het maanlicht tussen de bomen door maakten het mogelijk om de teksten beetje bij beetje zichtbaar te maken. In kleine letters stond er wat geschreven, in een taal die bekend was uit de oude boeken en geschriften. Erg duidelijk was het niet, al twijfelde Jack niet aan haar zintuigen. Ze zou wel begrijpen waar het om ging. "We hunt those, who hunt us."

Ik heb ze uit het boek Academicus Vampirus
Ook wel Vampire Academy genoemd c:

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''Ik bestudeer niet andermans hun principes, daar ligt mijn interesse niet in, Jack.,'' zei ze lichtelijk geïrriteerd waarbij ze de nadruk duidelijk legde op zijn voornaam. Ze was er niet van gediend dat mensen verwachtingen van haar had. Natuurlijk mochten ze van haar verwachten dat ze zich redelijk net zou gedragen in het bijzijn van 'ouderen'. Dat was iets wat iedereen verwachtte, maar verwachtingen op het kennisgebied waar hij verder geen verstand van had, was niet iets wat ze goedkeurde. Hij kende haar, wat? Eén dag? En hij wist nu al zo'n uitspraak te doen. Waar wilde hij dat dan op baseren? Het feit dat ze een vampier van naturen was?
Een ongelovige grijns verscheen op haar gezicht toen ze haar handen door de bladeren heen haalde, haar hoofd omlaag.Ze geloofde niet dat zijn vrienden niet naar haar zouden omkijken, al deed ze niet. Niemand kon nog normaal doen tegenover een vampier, het was tenslotte niet de eerste keer dat een mens erachter kwam. ''En wat verstaan zij onder niets flikken? Dat ik me niet voed van levende mensen of dat ik ze vermoord?'' vroeg ze nonchalant, haar blik weer op hem gericht.
De uitspraak kwam haar vaag bekend voor, net zoals het geschrift wat op zijn huid getatoeëerd stond. Ze had tientallen mannen zien rondlopen met een tattoo en enkele leken bijna hetzelfde als die van hem. Dezelfde tekst die als priegelwerk geschreven stond en dezelfde lengte van waar en tot het geschreven was.
Ze trok haar wenkbrauw op, haar ogen nog altijd gericht op het geschrift. ''Draagt elke vampierjager dit of is dit typisch zo'n ritueel wat een familie gebruikt?'' vroeg ze, terwijl ze ondertussen haar benen weer liet zakken. Nu ze ermee geconfronteerd werd, kwam ze er al snel genoeg achter dat ze nauwelijks iets over vampierjagers wist -buiten het feit hoe je het best één van hen kon vermoorden-. In al die jaren dat ze hier rondliep, had ze zich nooit zo erg verdiept in haar 'vijanden' vergeleken met haar broer en de rest van de groep. Het kon haar geen barst schelen wie en wat ze waren. Het enige wat ze wilde, was ze zo snel mogelijk uitroeien zodat ze weer in vrede kon leven. Maar nu besefte ze zich dat het niet een al te goede alternatief was om zich niet met hun zaken te bemoeien. Ze waren er nog steeds en dat zou ook nog lang zo blijven.

Waar gaat dat over? ^^

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij rolde met zijn ogen, duidelijk geërgerd richting Adoria. Hij ging er al vanuit dat ze niets wist over de principes, buiten de zeldzame geschriften was er weinig over te vinden. Het was het gedeelte waarbij ze ervan uit ging dat hij het voor zijn lol deed, waar hij zich flink aan irriteerde. Het was niet te ontkennen dat er avontuur zoekers zaten tussen de vampierjagers, trappelend om zich te wagen in de strijd. Maar haar uitdrukking van eerder zat hem nog steeds dwars. Hij stak zijn handen in zijn zakken en keek een beetje verveeld voor zich uit. "Ik had het niet over de principes. Het ging me om het feit dat je serieus dacht dat wij hier vrijwillig voor gekozen hebben vanwege te weinig 'avontuur'. " Nee, de vrijheid om te kiezen wat hij wilde was er niet gekend waar hij vandaan kwam. Bestond je familie uit vampierjagers, werd je er zelf ook een. Punt uit. Stond je hoog op de lijst van royals, werd er veel van je verwacht en had je een eer om hoog te houden. Was je familie niet bekend in de gemeenschap, dan was je leven wel redelijk. Je werd niet snel serieus genomen en gezien als een lachertje, maar alles beter dan de druk op je schouders om in de voetstappen van je voorouders te treden. Met alle plezier had hij deel uitgenomen van de Mendoza's in Californië. Zij waren er dan wel niet populair onder de mensen, ze leken wel te begrijpen wat familie in hield. Het was bij hen ver te zoeken.
'Kon ze niet voor zichzelf nadenken?' Ging door hem heen na haar reactie. Het leek Jack wel begrijpelijk waar hij het over had, al had Adoria het dus niet begrepen. Hij ging niet ingrijpen voor een klein incident waarbij vampieren besloten om 'zich even snel van mensen te voeden'. Het ging om het echte verraad, de echte bedreigingen, wat hij als reden zocht. "Jullie vampieren mogen alles doen wat jullie nodig achten, zonder gevolgen. Zolang er geen doden vallen, is er niets aan de hand en laten we jullie met rust." zei hij kalm, zijn neutrale blik terugkerend op zijn gezicht. Hij kon erom heen draaien, het zou toch geen nut hebben. Het was een lang verhaal in het kort, de details weggelaten. Hij zag niet in waarom hij er een uitgebreide uitleg over zou moeten geven.
"Het is een ritueel, maar ik heb er zelf voor gekozen om hem te laten zetten. De meesten dragen het bij zich op een sieraad, enkelingen kiezen voor een tatoeage," zei hij, als hij zijn arm terug trok en de mouwen van zijn shirt er weer overheen liet vallen. Hij hield er niet van om dingen bloot te geven over zichzelf. Het was al een wonder dat hij aan haar vragen had toegegeven, normaliter had hij het vertikt om haar ook maar iets te vertellen. Jack zag het als privé zaken en gaf er niet veel voor prijs aan anderen. Zijn vrienden waren een uitzondering, gezien hun afkomst en zelfde ervaringen. Zij deelden weinig met elkaar, maar wisten wel van elkaars molnija marks en andere rituelen. Het kon haast ook niet anders, ze woonden samen in één studentenhuis.

Hmm.. een beetje moeilijk uitleggen eigenlijk haha
Het gaat voornamelijk over vampieren met krachten (Moroi), Dhampirs (half vampier, half mens. Ofwel guardians om de Moroi te beschermen) en de Strigoi (onsterfelijke vampieren die uit zijn om Moroi te vermoorden).
Ik weet niet zo goed hoe ik het moet beschrijven, maar het is echt een gave boekenserie en ik kan hem zeker aanraden c:

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''Ik denk nog steeds dat alle vampierjagers er vrijwillig voor hebben gekozen, om welke redenen dan ook. Als je er geen één wilt worden, dan wordt je er geen.''
In het leven werd iedereen geconfronteerd met ongelooflijk veel keuzes en voor elke keuze had je meerdere oplossingen. Het was voor haar dan ook haast onmogelijk dat hij haar vertelde dat hij geen keuze had. Je kon er altijd voor kiezen om een vampierjager te worden of niet, ongeacht de gevolgen die zouden volgen. Het was dus zijn keuze om de gevolgen onder ogen zien te komen of niet.
Een lichte zucht rolde over haar lippen, terwijl ze moedeloos met haar hoofd schudde. Ze wist dat de andere vier zich niet zouden aanpassen, omdat ze jongens zoals hem eerder bespotten dan te vrezen. Daarnaast zouden ze niet lang meer leven als ze één van hen te grazen zouden nemen. Adoria en de andere vampiers in het dorp hadden enorm veel contacten die in een fractie van een seconde het dorp zouden betreden als ze zulk nieuws te horen kregen. Gewoon, omdat ze niets liever deden dan het uitmoorden van de vampierjagers. Iedere soortgenoot haatte hen. Ze verachtte het, maar ze kon hen geen ongelijk geven. Na al die jaren een titanengevecht geleden te hebben, kreeg ze steeds meer mee over hoe wreed zij wel niet waren als ze hunzelf met hen had moeten vergelijken. ''Ik wil niet zeggen dat de andere vampiers mensen lastigvallen, maar het is echt beter om ze met rust te laten. Gewoon, voor jezelf en je vrienden.''
In stilte keek ze toe hoe hij zijn mouwen weer omlaag trok. Zijn tattoo verdween in haar zicht, maar het bleef rondspoken in haar gedachtes. Ze kende iemand met het soortgelijke teken, maar wie?
Direct schudde ze die gedachte van haar af: het was nu niet de tijd om daarover te gaan nadenken. ''Dus je hebt er nooit voor gekozen om een jager te zijn, maar toch heb je jezelf wijs gemaakt om een geschrift op je huid te zetten dat ook nog eens voor levenslang is? Geloofwaardig.''

Ik lees niet al te graag, maar ik zal zeker eens een kijkje nemen! Een ander had het me ook al aangeraden, ;p

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Woede kwam bij hem naar boven vanwege haar ongeloof. Natuurlijk had ze een reden om geen enkel woord wat hij sprak ook echt als de waarheid te achten, desondanks frustreerde het hem enorm. Het maakte hem dan geen ene moer uit hoe ze over hem dacht, ergens kon hij het niet aanhoren hoe ze sprak over de gehele gemeenschap. "Je hebt geen idee hoe het is om er te leven." siste hij naar haar. "Om verteld te worden wat je wél en niet mag doen, wat je toekomst later inhoudt en hoe er vanalles voor je verzwegen wordt om het plaatje compleet te maken. Hoe er met je om wordt gegaan als een pion in één of ander machtsspel. Ik zou verdomme zelfs om willen wisselen met een vampier om ervan af te komen. Dus ga me nu niet vertellen we het doen omdat we het zelf willen, Adoria. Jij weet niets over hoe het in elkaar steekt." Het was eruit voor hij er erg in had, en gelijk wendde hij zijn blik af naar de omgeving. Zijn vuisten waren gebald, haast rood geworden, van de kracht die hij erop zette. Soms kwam deze kant in hem naar boven en wist hij niet eens wat hij ermee moest. Vanmiddag was hij al verschenen, en dit keer was het weer teruggekeerd. Hij ademde diep in en liet probeerde de spieren niet meer aan te spannen. De vuisten liet hij langzaam varen tot het punt dat zijn handen niet meer voelde branden. Het was dom geweest van hem om te geloven dat ze het misschien zou begrijpen. Hij had moeten weten dat het niets zou veranderen. Vampieren bleven vampieren, zo ook Adoria. Ze waren allemaal hetzelfde.
Grappig hoe ze dacht hem te kunnen behoeden voor het zogenoemde 'gevaar'. Alsof hij niet wist hoe vampieren waren. Genoeg ervaringen had hij opgedaan de laatste jaren, om te weten hoe ze in elkaar zaten. Wilde je een vampier pakken, dan moest je sluw zijn. Scherpere zintuigen maakten het haast onmogelijk op ongezien bij ze te komen. De kracht verkleinde de kans tot minimaal om een aanval te overleven. In één beweging konden ze je al vermoorden, alsof het ze geen kracht kostte. Ze waren onsterfelijk, slechts één wapen kon ze doden. Een eikenhouten staak. Moeilijk om te vinden, maar het ultieme wapen om ze af te schrikken. Het waren dan wel gevreesde wezens, qua instinct waren ze haast menselijk. Bang voor de dood, ondanks hun eeuwigheid van leven. "Ik weet heus wel dat we een doelwit zijn. Risico's zijn overal. Maar zoals ik al zei, zolang er niemand dood eindigt horen ze niets van ons." Misschien was het wel naïef van hem om zo te denken, maar hij was nou eenmaal eigenwijs. Moeilijk om op een ander spoor te zetten, en dus een verspilling van moeite.
"Ik was zestien. Ik geloofde de leugens die me verteld werden en beschouwde de mensen boven ons als helden. Natuurlijk liet ik me erin meegaan." zei hij kortaf. "Ik kende niet anders." Het was een beslissing die hij tot vandaag de dag nog steeds spijtig vond. Het was een tattoo, die kon hij niet zomaar laten verdwijnen in het niets. Zwarte inkt, voor eeuwig op zijn huid gedrukt. Als hij de tijd terug kon draaien, had hij het zeker gedaan.
"En daarbij ben je zelf ook niet echt geloofwaardig. Een vampier die een vampierjager waarschuwt? Als ik niet beter wist, zou ik haast denken dat je een toneelstuk op had gevoerd daarnet, met die vervain in je beker whiskey."

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Met verbazing in haar ogen, keek ze verbijsterd toe hoe zijn houding als sneeuw voor de zon veranderde en luisterde ze naar wat hij te zeggen had. Lag het dan zo gevoelig bij hem? Uit een reflex splitste ze de tak in tweeën, die ze kort hiervoor nog heel in haar handen had, terwijl ze langzaam haar mond al opende om wat te zeggen. ''Nee, ik weet inderdaad niet hoe het in elkaar steekt, maar ik heb genoeg meegemaakt om te weten hoe het voelt als iemand jouw leven beheerst. Je hoeft me overigens niet de hele tijd te confronteren met het feit dat ik niets over jouw situatie weet of niet weet hoe het jagen in mekaar zit. Je punt is wel duidelijk gemaakt,'' reageerde ze kalm, haar aandacht gericht op zijn vuisten. Het was te zien dat het onderwerp gevoelig bij hem lag. Waarom zou hij anders zo boos worden dat hij zijn vuisten balde? Dus het was volstrekt onnodig om er diep op in te gaan. Voor je het wist, zag hij haar echt als een vijand.
Met een lichte grijns op haar gezicht, plaatste ze haar handen achter haar rug om op het bosoppervlak. Het werd wel duidelijk dat ze niet de enige was met de eigenschap 'koppigheid'. Haar grijns verdween echter al snel toen hij vertelde dat zij niet geloofwaardig overkwam. Het stoorde haar enorm dat hij dat baseerde op de uitspraken die ze deed, enkel en alleen om hem te helpen. Ze mocht dan wel een vampier wezen, maar dat betekende niet dat ze anderen verachtte, ongeacht hun naam. ''Het spijt me dat ik nu eenmaal niet ben zoals het beeld wat je voor je hebt.'' Ruw duwde ze haarzelf weg van de drassige grond zodat ze veilig en wel weer op twee benen stond. Plukken haar schoof ze achter haar oren waarna ze haar felle blik op hem richtte. ''Ben je altijd zo ondankbaar of kan je het gewoon niet verdragen dat er iemand buiten jouw vriendengroep je waarschuwt voor de anderen in je omgeving?''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Ik ben niet ond-" Hij schudde zijn hoofd en stopte dan voor even met praten. Wat hielp dit allemaal ook? Het was nota bene midden in de nacht, en dan zat hij hier moeite te doen om haar te overtuigen. Wat zou het uitmaken? Ze was net als hem te koppig om toe te geven, anders konden ze hier nog wel urenlang blijven staan. "Weet je, ik ga het er niet eens met je over hebben." Het was hem duidelijk geworden dat er met haar niet over te praten viel. Waarom zou hij dan nog moeite doen? Hij duwde zichzelf omhoog en stond al gauw weer op zijn eigen benen. De modder op zijn kleding maakte hem verder niet uit, ze waren niet nieuw en bovendien kwam hij er niet voor de uiterlijke vertoning. "Ik ben je geen enkele uitleg verschuldigd," zei hij met een fatale blik in zijn ogen. De vriendelijkheid van eerder was verdwenen, opgegaan in rook. De drang om zich in te houden was weg. Adoria was geen gemakkelijke, maar als zij zo deed dan kon hij dat ook. "Zeg maar tegen Ethan dat het me spijt van vanmiddag. Als ik had geweten dat er een familiebezoek gepland was, was ik voorbereid gekomen," zei hij kil, met zijn handen in zijn broekzakken gestoken. Het was onverwacht geweest, zelfs voor hem. Hopelijk was de boodschap tegenover zijn vader eindelijk overgekomen en zou hij Jack met rust laten. Tenminste, voor nu. In elk geval had hij wel betere dingen te doen dan het met haar over zijn leven of de hare te hebben. Nog enkele seconden keek hij haar aan en draaide zich dan van haar weg. "Je zoekt het maar uit."
Met dat was hij weg. Verwijderd van de open plek in het bos. Spoorloos, compleet uit het zicht van ieder wezen dat zich bevond in de donker beschutte plekken. Zijn lippen op elkaar geperst, zijn blik afwezig voor zich uit gericht en zijn gedachten op een andere plaats dan hier. Zacht murmelde zijn stem, als het geluid van brekende takken en geritsel van bladeren in zijn oren klonk. Hij kon het niet laten, en ze zou het toch horen. Zelfs van kilometers afstand zou ze hem nog kunnen verstaan. Het was er immers doodstil en ze had betere zintuigen dan elkander. "Goodnight, Adoria."

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Onbehaaglijk zette ze een aantal stappen achteruit toen hij het besluit nam om weg te gaan. Zijn lichaam werd langzaam maar zeker steeds vager bij elke stap die hij nam. Toch twijfelde ze niet om hem te volgen. Hij had er duidelijk geen zin meer in, dat had hij nu wel duidelijk gemaakt.
"Goodnight, Adoria,'' hoorde ze vaag door alle geluiden door. Een sombere glimlach verscheen op haar gezicht, maar ook dat verdween als sneeuw voor de zon. Ze wist dat ze het had verknald.

Felle lichtstralen wierpen zich op de straten toen ze het bos had verlaten. Het geluid van een werkende motor overheerste; geen enkel ander geluid wat zich in haar omgeving bevond, wist er bovenuit te komen. Mistroostig zette ze haar passen voort, haar ogen gericht op de doorzichtige ruit van het autoportier wat voorbijreed. Desondanks het felle licht wat de koplampen uitzonden en haar zicht, werd het gedaante achter het stuur niet zichtbaar. Het was te donker waar ze liep: geen enkele lantaarnpaal kreeg de kans om te schijnen, aangezien er geen te vinden waren.
Een sombere blik stond op haar gezicht geschreven toen ze haar laatste passen zette. In de vijf minuten die ze te besteden had, wist ze het voor mekaar te krijgen om iemand zo naar .. waar zou hij überhaupt heengaan? Zelfs al was hij een vampierjager, ze had nooit tegen moeten spreken alsof hij een idiote tiener was.
''Hé, kijk uit!'' Verschrikt keek ze op uit haar gedachtes toen een luide stem zich een weg baande door haar gehoor. Een arrogante blik werd op haar gericht, gevolgd door een ander paar ogen, die in een raas alweer voorbijvlogen. Het waren twee jongens die roekeloos de volgde met hun motor. Dronken? Ze haalde haar schouders op, voordat ze zich weer op de straat concentreerde.
Dat het feest steeds minder werd, werd duidelijk toen ze meerdere mensen over de straten zag lopen. Ook de muziek leek steeds op een lager volume gezet te worden. Het was dan ook al behoorlijk laat voor een gewone schooldag, al dacht ze niet dat de meesten zouden op komen dagen. De eerste dag na een feest, meldde velen zich absent, omdat ze zogenaamd 'te moe' waren of een 'te grote kater' hadden om überhaupt hun bed uit te komen. Zo was hoe het altijd ging en ze wist dat het nooit zou gaan veranderen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Niet veel later kwam hij buiten de bossen terecht, dichtbij de straten rondom de campus. Het was er rustig, al kon hij van verre nog geschreeuw horen van feestgangers. De muziek was zachter, tot zijn grote opluchting, maar veel hielp het niet om hem rustig te houden. Zijn hoofd zat vol en hij had zo het gevoel dat hij misschien niet eens in slaap zou kunnen vallen, zometeen. Echter hield het hem niet tegen om de weg naar het studentenhuis te stoppen. Hij kon nu moeilijk doodleuk teruggaan naar het feest, terug naar Tyler. Hij had er de volste vertrouwen in dat hij druk bezig was met Lyla, het meisje van zijn dromen. Althans, het was hoe hij het in zijn gedachten had. Of het echt wat zou worden wist hij niet maar gemeenschappelijke karakters hadden ze zeker. Beide praatten enorm veel, waar hij zich dood aan kon ergeren. Jack gunde hem wel het beste. Als hij gelukkig zou zijn met Lyla dan hoorde je hem niet klagen.
Trillingen voelde hij tegen zijn huid, een zacht geluidje verstoorde zijn zwijgenis. Vol verbazing haalde hij zijn telefoon uit zijn broekzak en drukte op opnemen. "Ja?" mompelde hij, terwijl hij het naar zijn oor bracht en zijn stappen voortzette over de verlaten straten van Mystic Falls. Gelach vormde voornamelijk het geluid, en af en toe hoorde hij wat mensen schreeuwen. Een stem was niet duidelijk hoorbaar maar hij twijfelde niet over wie het was. Tyler was de enige met zijn nummer, dus wie kon het anders zijn? "Lyla! Geef terug!" Zijn vermoedens waren bevestigd. Totaal dronken, van wat hij ervan wist te verstaan. Het praten met dubbele tong was zeker niet te vermijden. "Luister man, ik ga terug. Ik praat wel wanneer je weer nuchter bent," zei hij op een normale toon, zijn hand reikend naar de voordeur van het huis. "Ik zie je morgen." Nog een licht geruis klonk door de speakers van zijn telefoon maar Jack hing op. Hij was niet van plan om te blijven luisteren waar ze over praatten, of eerder ratelden. Veel verstaan had hij niet, op het achtergrondgeluid na en wat gegiechel.
Met een diepe zucht opende hij de deur en maakte zijn weg naar binnen. Het was er een chaos, nog erger dan ooit tevoren. Kleding lag verspreid over alle meubels wat het pand bevatte, en dat waren er weinig. Het was echter niet hun kleding maar dat van een meisje. "Jason," zuchtte hij. Jack had het ook moeten weten.. Hij rolde met zijn ogen en stapte over de kledingstukken op de grond heen. Het opruimen ging hij niet doen, dat liet hij aan hen over. Het was niet zijn schuld dat ze er een rommel van hadden gemaakt, ze moesten het zelf maar uitzoeken.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
TS naar de volgende ochtend

''Lange tijd niet meer gezien,'' echode in de woonkamer. Zware voetstappen verplaatsten zich over de houten trappen, gepaard met zijn zware ademhaling.
Haar broeder verscheen in de deuropening van haar kamer. Haar blik was echter nog altijd gericht op de mensen die zich haastend voortbewogen over de straten. Zelfs na de zes uren die verstreken waren, had ze haar aandacht er nog steeds niet bij. Het stoorde haar dat Jack haar verliet, omdat zij hem ergerden. Zoiets vergat ze niet 1, 2, 3.
Een diepe zucht rolde over haar lippen waarna ze zich omdraaide, zodat ze oog in oog stond met haar broeder. ''Ik heb geen zin in je sarcastische opmerkingen. Heb ik daarnaast gezegd dat je binnen mocht komen?''
''Doe eens kalm aan. Ik heb verder toch niks ergs gezegd.'' Van zijn gezicht af te lezen, kon je de irritatie al zien die ze bij hem opwekte. Hij had het nooit gemogen als mensen zich afreageerde op anderen en zelfs al beweerde hij dat hij dat niet deed, wist ze maar al te goed dat het een leugen was. Daarvoor had ze haar vampierkrachten niet nodig; ze kende hem te lang om dat niet in de gaten te hebben.
Ze reikte haar hand uit naar haar tas, maar voordat ze het ook daadwerkelijk kon beetnemen, plaatste Anicetus zijn hand op haar pols. ''Ik weet dat er iets gebeurd is dus vertel op.'' Ruw trok ze haar arm uit zijn greep, zwijgend. Er was niet wat ervoor kon zorgen dat ze iets zou vertellen over de nacht, nog dag. Ze had tenslotte iets gezegd waar ze zich aan moest houden; zijn geheim geheimhouden voor de andere vampiers.
Opnieuw reikte ze haar hand uit, dit keer wel met succes. Ze had niet veel vakken, maar ze was van plan om alles te volgen voordat ze weer in de problemen zou komen.
''Ik moet gaan. De docenten wachten op mijn komst,'' zei ze. Ze liep om hem heen, zo door naar beneden waar ze een enorme chaos aantrof. Flessen alcohol lagen gespreid over de vloeren, bloedsporen waren te vinden op de muren en een dronken vriend was overwoekerd door vuile vlekken. Had ze hem niet verteld om het opgeruimd te hebben?
''En ruim je troep op. Dit huis is van ons drieën. Niet alleen van jou en een idiote vriend van je,'' zei ze en met dat, liep ze de buitenlucht in. Niet wachtend op zijn antwoord.

^ haar kleding ♥

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een geërgerde zucht verliet zijn mond, als hij voor de zoveelste keer op de deur van de badkamer bonsde. "Jason, schiet op verdomme." Het was echt niet verkeerd om met zijn vrienden in één huis te wonen, maar zo nu en dan kwam de irritatie weer opzetten. Voornamelijk wanneer iemand weer een meisje mee had genomen en 's ochtends de tijd nam om samen te douchen. Het was nu het geval, zoals wel vaker voorkwam. De deur zat op slot, al wist Jack goed dat hij hem zelf open kon maken. Echter deed hij nog een laatste poging om ze eruit te krijgen, voor hij het heft in eigen handen zou nemen. Nog een keiharde klap gaf hij op de deur, waarna hij met veel gekraak open ging. "Wat is je probleem?" kreeg hij toegesnauwd. Hij negeerde het en liep er met grote passen langsheen. Voor een discussie had hij nu geen tijd, hij moest tempo maken. Het zou later wel komen. De grote ogen van het meisje lieten hem grinniken, al keek hij niet haar kant op. Ze leek duidelijk beschaamd of bang te zijn voor hem. Waar Jason ze allemaal toch vandaan haalde..? "Take it easy. Ik kijk niet, zie je?" Wat ze nu van hem zou denken kon hem gestolen worden. Zijn tandenborstel en de tandpasta greep hij van de wastafel af, waarna hij terug stapte de gang in. "Schiet de volgende keer even op, wil je," mompelde hij hoofdschuddend.
De deur sloot hij met een klap achter zich. Muziek dreunde door het huis, gelukkig dit keer zachter dan gisteravond. Jack vond het niet erg, het maakte de ochtend wat minder saai. Veel viel er niet te beleven 's ochtends op de campus. Het verbaasde hem nog om Tyler aan de eettafel te zien om half 9. Normaliter had hij zich ziek gemeld op ochtenden na een houseparty. Hij grijnsde naar hem en poetste haastig zijn tanden, waarna snel wat muesli repen uit de lades viste. Tijd om ontbijt te maken had hij niet meer, het zou niet lang meer duren tot de bel ging. Gisteren was hij er dan wel vanaf gekomen, vandaag zou het niet meer gelden. De boeken van alle lessen had hij standaard in zijn rugzak zitten. Een zorg minder, zoals hij het bekeek. Stressen was niets voor hem, hij had liever alle tijd. Echter zat het er voor nu niet in en zou hij zich toch echt wel moeten haasten. Met een muesli reep in zijn mond gepropt en zijn koptelefoon om zijn nek hangend, snelde hij door naar de voordeur. Hij was iets vergeten, maar wat? Voetstappen versnelden en al snel zag hij Tyler achter hem aankomen, met zijn rugzak in zijn handen. "Zoek je deze?" Hij griste hem lachend uit zijn handen en gooide hem over zijn schouder. Hij kende hem overduidelijk te goed. Zelfs de kater had zijn coördinatie niet veranderd, bleek het. Nog altijd wist hij overal Jack's spullen vandaan te halen, zonder dat hij het kon vinden. "Ik weet niet hoe je het steeds flikt." Jack deed met een grijns zijn koptelefoon op en liep de deur uit. "Ik zie je straks."

<- zijn kleding

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Felle zonnestralen schenen direct in haar ogen bij het openen van de voordeur. Elke ochtend scheen de zon volop, zelfs in de winter hield het zich niet in om te schijnen. Het was bloedheet, zowel dag als nacht, maar ze was er langzamerhand wel aan gewend geraakt.
Behendig trok ze haar autoportierdeur openen. Haar rugzak liet ze van haar rug afglijden, die ze vervolgens naar de andere kant 'gooide'. Dat was voordat ze plaatsnam op de stoel. De autosleutel stak ze in het sleutelgat, gevolgd door het zachte lawaai van de motor dat startte met draaien en de muziek van de radio.
Ze greep naar haar zonnebril, terwijl ze ondertussen het volume wat harder zette. De muziek dreunde in haar oren, wat haar een glimlach van oor tot oor gaf.
Ze drukte het pedaal in, waardoor haar auto op gang begon te komen. Met de wind in haar haren en gezicht, reed ze de wegen over, op weg naar school.

Ain't none of this shit promised, ain't none of this promised
Ain't none of this shit promised, ain't none of this promised
Ain't none of this shit certain, ain't none of this certain
Ain't none of us perfect, I hope it was worth it

De studenten kwamen al in haar zicht. Terwijl de meesten zich hadden geplaatst op het schoolplein, bevonden anderen zich ook op de parkeerplaatsen. Een geërgerde zucht rolde over haar lippen. Ze probeerde hen te vermijden, maar het ging niet altijd zoals ze het wilde. Meerdere keren drukte ze op de toeter zodat men zich uit haar pad zou bevrijden.
''Dank je wel voor jullie vriendelijkheid,'' mompelde ze binnensmonds. Ze parkeerde haar auto in één van de vakken. Ze waren niet klein, noch smal dus het was geen enkel probleem om haar auto op de juiste manier neer te zetten; zelfs al zeiden, voornamelijk de mannen, dat vrouwen niet konden inparkeren.
Nonchalant duwde ze haar autoportier open toen ze haar rugzak beetpakte. Een nieuwe schooldag, een nieuwe kans om te tonen dat de lessen haar wél interesseerde.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
So who is gon' tell me I can't do
Anything I put my mind to
Now I ain't tryna hear it
Bitch get up out my ear

I'm just a Midwest kid dreamin' California
One way ticket cause I had to show you
Flow so sick, make you catch pneumonia
I'm never goin' home, n-n-never goin' home
No way, no way

Snel haastte hij zich over de drukke weg, zijn koptelefoon dekte zijn oren en zorgde voor een stilte buiten zijn muziek om. Geluid van zijn omgeving hoorde hij zacht langs zich heen gaan, de zon schijnend in zijn gezicht en de drukte die steeds groter werd. Studenten snelden langs hem heen en duwden hun weg naar de universiteit. Een enkeling rende langs hem heen, totaal wanhopig om op tijd te komen. Jack zelf liep op hetzelfde tempo door, zwijgend en zijn blik gericht op de weg voor hem. Hij was er dan niet lang, de weg naar het gebouw wist hij onderhand al te herkennen. De punten onderweg kwamen hem steeds bekender voor en zonder er veel over na te hoeven denken, wist hij al waar hij heen moest. Alleen de hoek nog om, dan was hij er.
Nog snel propte hij de laatste muesli reep in zijn mond. Het eten in de collegezalen was niet toegestaan. Het hield hem echter niet tegen, maar hij was niet van plan om er vandaag weer uitgestuurd te worden. Nee, nu zou hij zijn best doen om er tenminste te kunnen blijven zitten. Of zijn aandacht erbij zou zijn was de vraag, maar hij zou het in elk geval proberen. Zijn gedachten dwaalden af naar gisteravond of beter gezegd; eerder die ochtend. Hij had spijt over hoe hij tegen haar gedaan had. Jack had zich moeten inhouden of tenminste zijn excuses aan moeten bieden.
Het duurde dan ook niet lang voor hij zijn telefoon uit zijn zak haalde en zijn whatsapp opende. Adoria's nummer had hij gisteren voor het feest nog in zijn contacten gezet, ondanks de gebeurtenis bij de bar. Zij was tenslotte degene die hem haar nummer had gegeven, nietwaar? Anders was hij naar haar toegelopen maar ze was nog nergens te bekennen. Hij zuchtte en besloot het maar gewoon te sturen. Wat had hij te verliezen?

Hey, Jack here
I just wanna say I'm sorry about last night, I don't know what was wrong with me.
I had no right to act like that. I thought I'd make up to you, and since my friends are throwing a houseparty at our house tonight, I was wondering if you'd like to come?
Ofcourse you can bring some friends, the party's probably gonna be big this time.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''Hé! Waar was je gisteravond? We zochten ons rot naar je,'' merkte haar vriendin met een onbezorgde blik op. Een geërgde zucht kon het niet laten om zijn weg naar buiten te maken. Ze had moeten weten dat ze die vraag naar haar hoof gegooid kreeg; zij was tenslotte degene die niet aangaf waar ze heenging, laat staan dat ze überhaupt wegging. ''Ik was naar huis gegaan. Het was onbeleefd van me om het niet te melden, sorry daarvoor.'' Een zwakke glimlach ontstond op haar gezicht, net voordat ze vroeg hoe het met haar en Ethan gegaan was. Al meteen glimlachte Emily van oor tot oor.
''Volgens mij hebben we gezoend.''
''Hoe bedoel je 'volgens mij'? Zoiets weet je toch?''
Nonchalant haalde ze haar schouders op, waarna ze kort van Adoria wegkeek. ''Het is allemaal wat verwaterd door de hoeveelheid drank, maar ik kan me het wel vaag herinneren. Ik weet wel dat ik een geweldige avond heb beleefd,'' lachte ze, waardoor ook zij begon te lachen. Haar lach was aanstekelijk, dat had ze vanaf het begin al opgemerkt. ''Ik ben blij dat jij het wel naar je zin had.''
Kortdurend trilde haar telefoon in haar broekzak. Haar aandacht voor haar vriendin verdween binnen een fractie van een seconde toen een onbekend nummer in haar zicht verscheen. Het waren niet de nummers die haar bezighielden met het oplossen van het raadsel; het was de naam die onder de nummers stond.
''Ik moet dit beantwoorden,'' zei ze tegen haar, waarna ze zich afwezig naar de achtergrond verplaatste.
Al snel begon ze te lezen met Jack's tekst. Zijn woorden wekte meer dan verbazing op. Ook irritatie borrelde bij haar op. Zo moeilijk was het toch niet om zijn excuses het recht in het gezicht te zeggen?
Het toetsenbord kwam in beeld toen ze op het balkje tikte waar je een reactie terug kon versturen.

Invited on a party which is settled up by three vampirehunters in their house. How stupid do you believe I am?
If you want to apoligize for your behaviour last night, you can say that face to face. Not by an inventation for your party.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld