Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O' This means war || ft. Vasilissa

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Er hier een ondraaglijke stilte in de kelder, iets wat ze niet gewoon was. Mac had nooit een moment rust, maar daar had ze geen problemen mee. Meestal vulde ze haar lege momenten met het oefenen op de dollies in de schietruimtes. Daar waar ze een keuzemogelijkheid kreeg van honderden soorten wapens, om het schieten en richten onder de knie te krijgen. Daar hoorde ze dan constant kogels afgaan, aangezien ze zelfs daar niet alleen was. Tientallen van de bewakers gingen er oefenen, soms leerden ze Mac zelfs tips en tricks.
Haar ogen bleven hangen bij zijn handen, die ze breedvoerig analyseerde. Ze bekeek elke tint in de blauwe plekken, ze sloeg het aantal sneeën in zich op. Nooit had ze zich eerder zo geconcentreerd op een lichaamsdeel, laat staan die van een vreemde.
Het duurde niet lang voor zijn ademhaling veranderde, even stokte het. Zijn spieren spanden aan en ze voelde hoe zijn oogleden openden. Mac besloot haar ogen aan zijn ogen gekneveld te houden. Ze hoorde hoe zijn stem haar ogen doordrong, en besloot er even niet op te reageren. Zo bleef het nog een vijftal seconden stil, zonder dat maar iemand een woord zei.
"Ik gebruik je als proefkonijn," zei ze doodernstig. Natuurlijk meende ze het niet, maar haar gezicht zei iets totaal anders. Ze detacheerde haar ogen van zijn handen en keek hem recht in de ogen, waar ze die even liet hangen. Ze keek hem in alle ernst aan, maar forceerde toch een speelse knipoog op haar gelaat. Ze griste alle medische spulletjes van de grond en hield die allemaal stevig vast. Ze hief ze even op en knikte haar kin in zijn richting.
"Ik zou niet willen dat mijn huisdier doodgaat," grijnsde ze.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Uitvoerig bestudeerde Alex haar gezicht opzoek naar aanwijzingen. Uitdrukkingen, expressies, allen gaven ze hem informatie over wat er in iemand omging. Hoe degene tegen dingen aankeek, hoe zijn/haar karakter was. Simpelweg; hoe anderen in elkaar zaten. Maar bij Mac? Na alles kon hij er weinig meer uit opmaken. Hoe ze in elkaar stak was voor hem duidelijk geworden na de gebeurtenissen, zowel in het industriepand als nu hij als een of ander beest opgesloten zat in de kelder van de Wolfe' villa. Nu ontbrak alles waar hij eerder waarde aan hechtte. Haar ogen volgde hij, onbescheiden over het feit dat hij wilde weten wat ze van plan was of wat haar aandacht wist te trekken. Zijn eigen blik viel op zijn knokkels, waar ze blijkbaar geïnteresseerd in was. Blauwe en rode plekken verkleurden zijn huid samen met bloederige achterblijfselen van de competitie waar hij een dag of één, twee wellicht, aan deel had genomen. Hij balde ze, haalde alle kracht eruit die hij erin had zitten, bij het horen van haar opmerking. Veel energie wist hij niet vanuit zichzelf te produceren, waardoor meer dan wat verschuivingen van zijn polsen en vingers onmogelijk waren.
"Ik voel me vereerd," gromde hij sarcastisch. Traagzaam wist hij zichzelf wat omhoog te hijsen in de stoel zodat hij niet weggleed en haar in haar ogen kon kijken. Zijn hoofd wat opgetild naar boven, strak en onverschillig. Haar humor kon Alex allesbehalve waarderen. Het was letterlijk hoe hij zich voelde. Als een gorilla in een veel te kleine kooi, opgesloten van de buitenwereld. Verwijderd van zijn omgeving om als vermaak te dienen.
Hij zuchtte en begon zijn polsen sloom te bewegen, cirkels te draaien om ze losser te krijgen. Ze had zijn wonden dan wel verzorgd, de plekken van de handboeien en ketenen waren nog aanwezig. Zijn spierkracht wilde hij weer opbouwen en hoe erg hij het ook vond om toe te geven; het begon in kleine stapjes.
"How's your boyfriend doin'?" vroeg hij spottend met een lichte grijns. "Het zou tragisch zijn om te horen dat hij aan de aanval bezweken is."

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Mac ging iets verder van hem zitten en ordende de medische benodigdheden netjes op een rijtje, waarna ze die structureel ordende. Af en toe keek ze naar boven, Alex' richting. Zijn lichaam glansde lichtjes in de donkerte, waardoor zijn letsels duidelijker te zien waren. Ze trokken haar aandacht, waardoor haar ogen er weeral voor een aantal extra seconden bleven hangen. Dan sprongen haar ogen weer naar de zijne, als hij een opmerking maakte over Levi. Zijn grijns vormde het geheel van zijn spottende opmerking. "Boyfriend you say? Not much like it," besloot ze nijdig te beantwoorden, haar expressies serieus.
Zijn polsen bewoog hij af en toe, waardoor haar pupillen er meteen naar schoten. Zijn bordeauxkleurige vlekken kwamen dan af en toe piepen, haar staren werd duidelijker.

You say you want it, but
You can't get it in
You got yourself a bad habit for it
Oh look at you, walking up and down a pole
A saying please save me,
You say you want it, but
You can't get it in

De tekst van een liedje dat al dagen op replay staat bij Mac schoot haar hoofd binnen, de tekst werd ineens een stuk duideljker. You got yourself a bad habit for it.
Alex' blessures zijn Macs 'bad habits' geworden. Misschien zelfs guilty pleasures. Ze geniet ervan om naar hem te kijken, naar alles waar hij zich al door heeft moeten worstelen. Mac knipperde haar ogen kort en snel, waarna ze opstond en alle spulletjes bijeen grabbelde en naar de deuropening wandelde, waar ze daar bleef staan en over haar schouder keek, richting Alex.
"Gedraag je gewoon de volgende keer, Ivanov."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij begon haar te aandachtig te observeren. Elke beweging die ze maakte, elke blik die op hem geworpen werd. Haar ogen voelde hij op zijn huid branden, onafhakend van zijn borstkas. Alex vroeg zich voor even af waarom ze naar hem zat te staren. Zo interessant was hij toch niet?
Echter, wanneer hij haar ogen volgde snapte hij waarom ze zich niet van hem af kon keren. Zijn littekens, tientallen over zijn lichaam verspreid. Ze vormden vreemde, onlogische overgangen van zijn getinte huid naar de wittige, rode en blauwe plekken. Niet echt bepaald prettig om naar te kijken, laat staan zichtbaar te zijn voor anderen. Een van de redenen waarom mensen Alex amper zullen aantreffen op zowel een strand als een zwembad. Daarbij wilde hij zijn tijd er niet aan verdoen; hij had andere zaken om af te handelen.
De neiging om haar ermee te confronteren werd groot. Om zijn opmerkingen los te laten en ervoor zorgen dat ze in elk geval zou merken dat Alex wel zeker doorhad waar ze haar belangstelling op had gevestigd. Enkelen lagen op het puntje van zijn tong. 'Kun je het zien?' Ze had geen verrekijker nodig om ze te kunnen spotten, bleek het. Het was ongemakkelijk en zorgde dat Alex zijn hoofd afwendde naar de inhoudsloze grond in de hoek van de kamer. Voormalige muziek klonk in zijn hoofd, dezelfde song waarmee hij zich door de wedstrijden heen wist te slepen. Woorden die tot de dag van vandaag nog betekenis voor hem hadden. Waardoor hij het nog bij elkaar heeft kunnen houden door de bende die zijn leven voor moest stellen. Het vulde de stilte op die er voor een paar seconden lang heerste.

Give em hell, turn their heads
Gonna live life 'til we're dead.
Give me scars, give me pain
Then they'll say to me, say to me, say to me
There goes the fighter, there goes the fighter
Here comes the fighter
That's what they'll say to me, say to me, say to me,
This one's a fighter

Haar stem schetterde in zijn oren, kalm en zacht. Hoewel haar stemgeluid allesbehalve hard was, was de vriendelijkheid ver te zoeken. Afwezig keek hij op uit zijn gedachten. Haar opmerking deed hem denken aan een school. Bazig, dominant stond ze er voor de deur te wachten. Ze gunde hem een korte blik achterover haar schouders. Meer was hij schijnbaar niet waard.
"Sure, miss."

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Mac bleef nog even staan, haar hand om de deuromlijsting, maar besloot toch de knoop door te hakken en de deur te openen, waarna ze die weer snel sloot. Ze keek door het spiegelglas, Alex' richting uit. Nog steeds shirtless. Aan de ingestelde temperatuur zou het extreem koud worden, en dat zou ze hem niet kunnen aandoen. Ze nam plaats achter het besturingspalet en verwarmde de kelder een paar graden. Niet te veel, anders zou dat verdacht overkomen. Ze keek voor de laatste keer naar hem, stond op en wandelde de besturingskamer uit.
De vele bewakers keken haar aan, inclusief Levi. Ze besloot ze allemaal straal te negeren en door te lopen, op zoek naar haar vader.
Ze nam jachtige passen en keek geconcentreerd naar voor. Ze had geen zin, maar vooral geen tijd om een babbeltje te slaan met mensen die ze voorbij kwam. Dat kon een andere keer ook nog.
Macs vader bevond zich waarschijnlijk op zijn bureau, paperassen aan het bekijken of iets in die aard. Onderweg drukte Mac enkele codes in om de exclusieve kamers in te kunnen en na een paar van die kamers in te wandelen kwam ze eindelijk bij haar geliefde papa uit.
"We need to talk," zei ze serieus en nam plaats in een stoel over haar vader. Hij keek haar verward aan. "Wat is er?"
"Ik wil dat je me het dossier van Danil geeft, nu."
Hij trok een wenkbrauw op. "Why would you need that?"
"Отдай."

(Отдай = Geef het)

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Wanneer de klap van de sluitende deur volgde, werd het er wederom eenzaam. Stil, koud en leeg. Alex had werkelijk geen idee hoe lang hij er al had gezeten. Uren konden er eerder voorbij zijn gegaan, dagen wellicht. Aan het licht in de ruimte viel weinig op te maken. Duisternis was er altijd te bekennen, in de afgeschermde kelderkamer van de villa. Geen ramen die hem een uitzicht boden om zijn tijd aan te verdoen en erin weg te staren. Geen muziek om zich mee weg te laten slepen en op te kunnen richten. Geen mensen om mee te praten, al kon hij het nu wel waarderen. Het putte hem uit om telkens gesprekken hoog te moeten houden met zowel de beveiligers als een meisje als Mac. Hij had er geen energie voor, laat staan de discipline om zijn aandacht bij de gesproken woorden te houden. Als het zijn persoonlijkheid niet was die ervoor zorgde dan was het de drug in zijn systeem wel. Alex was er niet op uit om altijd maar iemand te hebben om mee te moeten spreken, om zijn 'ervaringen' te delen met anderen. Het ging ze geen klap aan, wat de meesten van zijn voormalige bende ook wel wisten. Ze moesten zich niet met hem bemoeien, dan zou hij ze ook met rust laten.
Zijn polsen bleef Alex bewegen om de pijn te laten wennen. Om zijn spieren opnieuw in beweging te kunnen zetten en de kracht van eerder terug te halen. Zijn ogen sloot hij zuchtend, zijn gedachten terugdenkend naar de tijd wanneer hij nog bij zijn familie was. Wat hij er nu wel niet voor zou doen om zijn moeder te kunnen bezoeken na al die maanden. Om Alina in zijn armen te kunnen sluiten en zijn belofte na te komen. Maar het belangrijkste; er voor zijn vader zijn wanneer de rechtszaak zou starten. Een uitweg kon hij niet bieden, wel de steun om hem door alles heen te helpen. Misschien kon het weinig betekenen voor de jaren die hij uit zal moeten zitten.. Het zou in elk geval zijn geloof in hem tonen.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Ze keken elkaar even indringend in de ogen; hij verward, Mac zelfzeker. Hij stond op en wandelde naar één van de zwaar vergrendelde kasten, eentje waar alle dossiers van de cases zitten waar de Wolfe's mee bezig waren. Hij ontsloot de kast en haalde er een dik processtuk uit. Er hing een onduldbare stilte in de kamer. Mac stond op en wandelde naar haar vader waarna ze het dossier uit zijn handen nam en hem even aankeek. "Trust me," zei ze en drukte een kus op zijn wang.
Het bundeltje stevig omklemmend wandelde ze naar haar bureau, enkele kamers van haar vaders vandaan. Ze sloot de deur achter zich en ging in haar contemporaine bureaustoel zitten. De paperassen verspreidde ze over haar bureau en bekeek ze vluchtig. Er zaten foto's in, zowel van Alex als van zijn familie. Ze bekeek de gezichten. Een klein meisje sprong eruit. Ze dacht terug aan de naam die Levi tegen Alex zei, waardoor hij ineens zo kwaad werd. Alina.
Het meisje zat breed glimlachend onder een eikenboom, spelend met een aantal poppen rondom haar. Het deed Mac glimlachen, maar al snel nam ze een ander bundeltje vast. Eentje met Alex' geschiedenis doorheen de jaren.
Zijn eerst geregistreerde maffiagebeurtenis begon precies negen jaar geleden, even oud als zijn oudste litteken. Haar ogen liet ze over de woorden glijden, soepel maar toch geconcentreerd.
"Danil Alexei Ivanov; сильный и убийственной". Mac had even een moeilijkheid met het vertalen, maar snel had ze het beet. Ijzersterk en moordlustig.
Het leek op propaganda, ze vroeg zich af waarom. Werd hij doorverkocht?
Foto's van hem in een boksring waren ook te zien. Eentje waarop hij hevig aan het bloeden was aan zijn gezicht. Mac kreeg een flashback naar toen ze Alex' littekens keek. Ze herkende hem meteen.
Ze keek haastig, bijna chaotisch door alle andere papieren. Ze kreeg meteen ladingen informatie binnen, sommige pijnlijk om aan te zien, andere zelfs traumatisch.
Mac nam er een blad papier en een pen bij, om alles voor zichzelf nog een uit te schrijven. Eerst nam ze een tekenblad, waarop ze Alex' lichaam tekende, afgewerkt met elk litteken dat ze heeft kunnen detecteren op de juiste plaats.
Lang leve een fotografisch geheugen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Flashback;

Hartkloppingen, keer op keer. De wereld om hem heen begon langzamerhand te draaien. Zijn hoofd begon licht te voelen, zwarte vlekken vormden zich voor zijn ogen en zo ook zijn ademhaling werd alsmaar zwaarder. Zijn spieren weigerden mee te werken zoals het hoorde en blokkeerden zijn pogingen om zich te verdedigen. Geschreeuw galmde in zijn oren, mensen verzamelden zich rondom de kleine oppervlakte waarop hij zich waagde. Een jongeman durfde het tegen hem op te nemen ondanks alle geruchten. Meermaals werd hem een dodelijke blik toegeworpen, zijn ogen vernauwd tot streepjes. Een lange tijd was aan hen voorbijgegaan en nog altijd stonden ze beide overeind. Medische hulp werd ze niet aangeboden, geen fles water werd ze aangereikt of een time-out gehouden. Nee, het zou nog eindeloos doorgaan tot het punt waarop een van hen zich overgaf of bewusteloos neer zou vallen. Hij zelf kon elk moment bezwijken, echter wist hij zich staande te houden. Het laatste beetje energie zette hij in, stormend op het gestalte voor hem. Zijn vuisten balde hij zodanig dat ze wit zagen van kracht, zo hard als een steen. Razendsnel haalde hij uit naar zijn kaak, zijn linkerhand vlak onder zijn ogen gehouden om tegenstoten het beste te kunnen ontvangen. Wat er daarna gebeurde was voor hem onduidelijk.. Een harde klap volgde, zijn tegenstander levenloos op de grond neergekomen. Geluid verharde zich tot een extreem niveau. Hij werd aangemoedigd, gezien als een held voor de rijken die met een grote grijns toe zaten te kijken hoe ze zaten te vechten voor hun leven. En enkel hetgeen wat door zijn hoofd spookte was walging. Walging voor zichzelf dat hij zijn geld zo moest zien te verdienen.
Zijn schouders werden vastgepakt, snel en hard. Zonder dat hij er wat tegen kon beginnen werd hij weggeduwd uit de drukte. Het publiek die hen omringde verdween uit zijn zicht, de felle lampen in zijn ogen verzwakten tot een zwart gat. De grote hal werd een klein bijkamertje, benauwd en muf. Een kleine gloeilamp verlichtte het voor een deel en zorgde voor een blikveld van een paar meter. Een vreemd figuur voegde zich bij hem, zijn ogen koel op hem gericht. Grijnzend kwam hij voor hem te staan, zijn handen in zijn broekzakken gestoken. Zijn stem kwam Alex vaag bekend voor, desondanks wist hij het niet te herinneren. Scherp en strak.
"До́брый ве́чер, Danil."

До́брый ве́чер = Goede avond

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Het tekenpotlood scheurde over het dik papier en liet forse grijze strepen achter. Mac sloot haar ogen af en toe, om zijn lichaam voor zijn ogen te krijgen. Ze fronste haar ogen, hopende dat ze zo de littekens beter kon zien in de duisternis dat zich voor haar ogen bevond. Elke scheur, elke deuk werd geschetst op een razendsnel tempo. De verschillende kleuren werd gekarakteriseerd door hoe hard ze drukte op het potlood. Zo was roze iets lichter dan blauw en paars iets tussenin. De rode kleur was donker, heel donker.
Nadat ze haar tekening had afgewerkt op een perfectionistische wijze nam ze er een apart blad bij, waar ze elk litteken een nummer gaf en er telkens bijschreef op welke datum hij die kreeg en op welke manier. De foto's hielpen haar daar het hardst mee.
#12: 25/04/2012, Parijs 'Le Sang', bijlage 25
#13: 28/04/2012, Madrid 'La Pelea', bijlage 95
#14: 05/05/2012, Vienn-

Voor een seconde werd ze uit haar concentratie gehaald. Ze stopte meteen met schrijven en keek naar de papieren gestrooid over de grote tafel. Haar handen waren grijs, het potlood had sporen achtergelaten op de zijkant van haar hand. Haar spieren waren aangespannen, uit alle haast en stress.
Ze keek ongeroerd naar de tafel, knipperde een aantal keer en ademde het adem in dat ze in zich had opgekropt. De pen waarmee ze schreef viel uit haar hand en ze viel achterover tegen haar stoel. Ze ademde diep, alsof ze net één of andere triatlon achter de rug had.
Wat doet hij met haar?

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Flashback;

Rusteloos veegde hij met zijn hand langs zijn wang. Bloed kleefde aan zijn warme huid, druppelde langzaam naar beneden. Een paar keer knipperde hij met zijn ogen terwijl zijn zicht om de seconde focuste op de verschijning om scherp te kunnen zien. Felblauwe ogen keken hem vermakelijk aan, glinsterend maar ijskoud. Zijn haar in de donkere richting, beperkt tot enkele millimeters boven zijn hoofdhuid. Een grote snede liep langs zijn linkerwang, lichter dan de rest van zijn blanke huid. Haast onafgebroken liep het door tot zijn oog. Iets wat hem duidelijk kenmerkte van de rest.
"Что вы тут де́лаете?" vroeg hij onbegrijpelijk. Alex kon de man nergens van herkennen, op zijn stem na. Zijn tatoeages vielen hem echter wel op. Zwarte tekens bedekten zijn gehele armen, afbeeldingen van allerlei dingen die zijn interesse werkelijk niet trokken. Het enige waar hij op gefocust was waren de vergrote letters die zijn linkerarm in beslag namen. Een woord die Alex maar al te bekend voorkwam en alles ophelderde over zijn komst. Solntsevskaya Bratva. Dit was geen ongepland bezoek geweest.
"Goede overwinning heb je daar gemaakt, Ivanov." Een grimmige grijns werd hem geschonken, onverradelijk over zijn plannen. Alex zelf had geen verklaring nodig om te beseffen waar het naartoe zou leiden.
"Wat is je punt?" siste hij hem nors toe. "Ik heb ergens waar ik moet zijn."
"Luister, ik heb een aantal klussen lopen. Grote, waar veel tonnen met geld te verdienen valt. Meer dan je ooit zal verdienen in de vechtindustrie. We kunnen mannen als jou goed gebruiken Danil."
Fronsend aanschouwde hij hem uitgebreid, nam hij elk woord in twijfel. Maffiosi waren onbetrouwbaar, gevreesde criminelen. Onuitgesproken feiten over mensen die onder de man voor hem stonden. Alex was op de hoogte van de omstandigheden, zowel in zijn wereld als die van de maffia.
"En wie mag jij dan wel niet zijn?" Indringend bleven zijn ogen bij de zijne haken, zeker niet bang om op hem neer te kijken. Zijn kennis over misdadigers reikte behoorlijk ver maar bepaalde mensen wisten uit zijn bereik te blijven. Zo ook de onbekende man die zich voor hem durfde te laten zien.
" меня зовут Sergei," werd hem met een bemoedigende knik verteld.
"Sergei Reznikov."

Что вы тут де́лаете = What are you doin' here
меня зовут = Mijn naam is..

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Macs handen raasden al snel terug door de honderden paperassen. Het voelde alsof ze een of andere plicht had om elk papier minstens tien seconden vast te hebben, om alles goed te bekijken en te examineren.
Al snel bevond er een foto in haar rechterhand, dat ze eigenlijk nooit wou zien.

Flashback:
De klok sloeg ondertussen middernacht, wat betekende dat de prizefight mocht beginnen. Mac had honderden dollars op de jongeman in het blauw gezet. Hij zag er sterk uit, moorddadig en bloeddorstig. Mac had al veel van hem gehoord, dus wist ze honderd procent dat hij deze wedstrijd ging winnen. Macs tegenstander ging naast haar zitten. Een grote man met zo zijn rare kantjes. Net zoals Mac was hij verslaafd aan het geld inzetten in dit soort gevechten.
Hij keek Mac niet eens aan, gunde haar geen enkele blik. Zijn ogen waren geketend bij de vechter in het rood.
Het enige wat Mac van de meneer wist, was zijn naam. Sergei Reznikov. Als Mac's strijder won, was hij haar een miljoentje schuldig. Als Sergei's vechter won, was Mac hem het bedrag schuldig.
Mac besloot haar ogen maar op de arena te houden, geconcentreerd bij elke beweging. Het was een uiterst pijnlijke en bloederige wedstrijd. Klonters bloed werden er rondgestrooid. Mac schoof iets naar voor op haar stoel, uit de spanning. Tegenover de rest van het publiek, bleven zowel zij als Sergei stil. Allebei geconcentreerd op hun vertegenwoordiger.
Het duurde een half uur, een half uur moest iedereen aanzien hoe er kneuzingen werden gevormd. Hoe ze littekens kregen en blauwe plekken die maanden nog te zien zullen zijn. Uiteindelijk viel de rode man op de grond, helemaal uitgeput en doorgeslagen. De scheids kwam op en hield de hand van de blauwe naar boven, wat voor een grijns op Macs gelaat zorgde.
Kort keek ze op naar de zijkant, waar Sergei moest zitten. Hij was weg, helemaal weg. De stoel waarin hij zat was leeg en spoorloos achtergelaten, alsof er nooit iemand naast haar heeft gezeten.

***

Op de foto zag ze hoe Alex' hand triomfantelijk omhoog werd gehouden terwijl Mac verward rondkeek.
Mac plooide de foto en stak die in de zak van haar peperdure broek. Ze verroerde zich niet, daar was ze te getroffen voor.
Het duurde een aantal minuten voor ze verder keek in de foto's. Een twintigtal foto's verder zag ze Alex, omarmend met Sergei. Dit kon hij niet menen.
Alex kende Sergei, ze kende elkaar. Mac moest te weten komen waar hij zich bevond, om haar geld op te gaan eisen. Moest dat niet lukken, zou ze het gewoon gaan stelen.
Ze schoof haar stoel met een luid gedonder naar achteren en griste de foto van Alex en Sergei van de tafel. Ze liet alles hoe het was achter. Het rondgestrooide papier, de potloden die uitgespreid over de grond lagen.
Ze stapte op razendsnel tempo door, om Alex te vinden. Om hem te confronteren met heel dit gebeuren. En zo ging het ook, binnen de tien minuten stond ze voor de bewaakte kelder. Ze drukte alle codes in en wandelde de bestuurskamer in. Haar ogen gericht op Alex.
Ze zette haar hand op de deurklink en wandelde de ijskoude kelder binnen. Alex zat er nog steeds zonder t-shirt, bedekt onder de littekens. Ze kickte erop.
Ze griste de foto's van haar zakken en wandelde op hem af.
"I was there, so was Sergei. Do you remember this night?"

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Beelden flitsten voor zijn ogen, terwijl hij zich langzaam weg voelde zakken. Zijn ogen nog altijd gesloten, zijn spieren opgezet en gespannen bij het weerzien van het verleden. Het was bekend terrein voor hem, vertrouwd. In zijn dromen was de enige manier om de mensen te kunnen beschouwen, om zijn familie voor de geest te kunnen halen. Hen bezoeken was een moment die nog lang op zich zal laten wachten. Zeker gezien zijn omstandigheden op dit moment en het feit dat hij vastgeketend zat aan een metalen stoel, verstopt in een ijskoude kelder in het huis van de vijand. Good job, Alex.
Net wanneer hij op het punt stond om volledig weg te dommelen en de werkelijkheid eindelijk voor even achter zich te kunnen laten, werd hij gestoord door een gekende stem. Het geluid van de zware, metalen deur die geopend werd was onvermijdelijk voor Alex. Zuchtend opende hij langzaam zijn ogen, slaperig en totaal niet in de stemming voor nog een gesprek. Zelfs al was het Mac die besloot om hem een bezoek te brengen.
De foto die hem voor zijn neus werd gehouden kwam hem wel degelijk bekend voor, sterker nog; als de dag van gisteren. Al zijn gevechten stonden nog in zijn geheugen gebrand, hoe erg ze ook mochten zijn. Hij dwong zichzelf om ze te onthouden om hem te herinneren aan zijn daden. Het was zijn manier om zichzelf te straffen voor zijn handelingen, enkel om aan genoeg geld te komen. Vreselijk was het om ze vaker voor zich te zien dan hij tot normaal ervaarde, wat maakte dat hij met zijn ogen rolde zodra de foto in zijn uitzicht kwam.
"Да, конечно," mompelde hij wat suffig. Fronsend keek hij in haar ogen, niet begrijpend waar het nou om ging, evenals waarom ze het wilde weten. Daarbij; wat had ze te zoeken in zijn spullen? Hoe kwam ze aan de gegevens van zowel hem als de meest gevaarlijke man die op haar vader's Blacklist stond?
"Ga je me nu vertellen wat je ermee moet? Ik ben geen idioot, Mac," vertelde hij haar guur. "Ik kan het aan je zien als je wat van plan bent."

Да, конечно = Yes, of course

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Zijn ogen hadden een slaperige gloed rondom zich en zijn bewegingen waren loom. Zijn stem kraakte lichtjes en het kwam van diep vanbinnen. De kleine hoeveelheid licht dat zich in de kelder bevond was net genoeg om zijn gezichtstrekken te bekijken en eventueel te bestuderen. Hetzelfde voor zijn lichaam, waar hij plausibel hard aan heeft gewerkt.
"Ik heb geen tijd voor een of ander verhaaltje te vertellen, aangezien dat ook voor niets nodig is. Ik weet dat je hem nodig hebt voor jouw eigen redenen, hetzelfde geldt voor mij," vertelde ze kort en bits. "Он ожидает меня," vervolgde ze.
Mac bekeek hem nog eens van kop tot teen, genietend van het tafereel dat zich voor haar ogen bevond.
Diepe krassen in zijn huid, inmiddels paarsgekleurde blauwe plekken, schaafwonden met een diameter van ongeveer 5 centimeter; allemaal slordig verzorgd. Ze pierde haar ogen om zelfs de kleinste details een verhaal te geven.
Ze ontspande haar ogen weer en keek recht in de zijne. "We zullen wel zien hoe we dit allemaal gaan regelen," zei ze om het gesprek te beëindigen en drukte haar rug tegen de ijskoude muur. Een speelse grijns versierde haar lippen. Ze had zin om hem een beetje te plagen, maar besloot het bij een grijns te houden. De arme jongen had al genoeg aan zijn hoofd.
Na alle foto's dat ze van hem had gezien, wou ze een achtergrondverhaal aan hem breien. De grote lijnen wist ze al: Chaotisch en met weinig tot geen liefde of affectie. Mac wist maar al te goed dat hij dat ook niet nodig had. Alex was allesbehalve gevoelig.
Ze sloeg naar ogen naar beneden, halfstarend naar haar glimmende schoenen. Een plas bloed bevond zich een tweetal meter van haar zolen.
Haar ogen schoten weer in de zijne, kil en geconcentreerd. Ze vond hem interessant, al wou ze niets met hem te maken hebben.

(Он ожидает меня = Hij verwacht me)

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het deed hem vrij weinig om haar te zien, op het kleine beetje vermoeidheid wat hij uitstraalde na. Haar gelaat zoals gewoonlijk uitdagend naar hem gericht. Ze leek behoorlijk geamuseerd te zijn bij het zien van zijn machteloosheid. Geen seconde van hem afgeweken bleef ze er voor hem staan. Blikken over hem heen gegleden alsof hij het meest belangstellende wezen in de gehele ruimte was, zelfs al merkte hij dat Mac hem eigenlijk niet meer schonk dan ze toonde; de grijns die op haar lippen stond en aangaf dat ze er wel degelijk lol uithaalde. Zelf bleef hij strak voor zich uit kijken. Alex voelde geen nieuwsgierigheid, aantrekkingskracht of simpelweg de drang om haar ook maar wat meer te geven dan hij tot nodig achtte. Noch kon hij een korte visie niet onderdrukken, slechts enkele tellen lang, vooraleer hij zich terugtrok naar zijn oude positie. Haar overdreven nette kleding gehaast in zich opgenomen. Geen ongewenst stukje stof, kreukeltje of gering vuil te vinden. Glanzend tussen het beetje licht wat ze hem nog wilden geven om vormen te kunnen onderscheiden. Dure sieraden rondom haar hals en beide polsen, wat de aandacht lichtelijk van haar bloedrode verminkingen afhaalde. Alles tot perfectie, precies hetgeen wat Alex verafschuwde. Het bevestigde hoe de rijken leefden vergeleken de anderen en.. well, hijzelf.
Bij het horen van haar gepraat vulde zijn zachte gelach de ruimte, sarcastisch en ergens beledigend. Zijn polsen nog altijd eens om de zoveel tijd bewogen voor het terughalen van verloren kracht. "они были правы о Вас," zei hij, zijn stalen gezicht intussen wederkerend in plaats van zijn plezierigheid. Langzaam zijn ogen teruggebracht bij de hare om deze er voor een langere tijd te laten rusten. Zijn hoofd enkele millimeters opgeheven tot een niveau waarbij Alex haar normaal kon aankijken. "Je bent hetzelfde als Michael. Te naïef om het grotere geheel in te kunnen zien." Verhalen gingen rond, zowel in de onderwereld als de 'normale' buitenwereld. Papa Wolfe was een geliefd man bij de inwoners en daarbij zeker gekend bij maffiosi. Elkander wist over zijn impulsiviteit, iets wat zijn 'lieftallige' dochter schijnbaar over had genomen. Een grijns zette hij zonder meer op. Wellicht niet meer dan nep. Het was zijn gewoonte om mensen te bespotten al betekende het dat het op deze manier moest. Zijn informatie, zijn spel en dus zijn regels, nietwaar?
"Reznikov wil niet gevonden worden. Iedereen weet dat, als hij zich in het openbaar waagt, hij het doet voor zijn eigen profijt. Als hij je echt had verwacht dan had je hier allang niet meer gestaan prinses," vertelde hij wederom. Gegevens waarvan het hem toch duidelijk leek dat het allang bekend was, hoe een man als Sergei in elkaar stak.
"En er is geen 'we' Mac. Wat laat je denken dat ik je ga helpen?" Vluchtig liet hij zijn tong over zijn droge lippen glijden. Na alle verstreken tijd voelde hij dat het niet alleen de kracht was die ontbrak in zijn nu oververmoeide lichaam. Nee, het gemis van vloeistof en voedingsmiddelen kwam ook opzetten. Het was dat Alex te koppig was om toe te geven dat hij ernaar begon te verlangen. Hoofdschuddend wendde hij zich van haar af, zijn aandacht getrokken naar de metalen deur. Krakend opengegaan en gehaast gesloten, de echo hoorbaar gebleven tussen de muren van de gesloten kelderruimte. Een glimpopgevangen van het gedaante die zijn interesse, in tegenstelling tot Alex, niet binnen kon houden. En als het nou niet haar vriendje was. Het liet een gevaarlijke glundering in zijn ogen komen. Zijn pupillen terug bij de leegte die hij voor zich aanschouwde, opnieuw weigerend om haar aan te kijken.
"Ik durf te wedden dat Comrade daar mijn plaats met alle plezier inneemt. Misschien zelfs zonder betaling, in ruil voor een aantal speciale diensten om zijn tijd hier door te komen."

они были правы о Вас = they were right about you

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Zijn blik scherp en zijn stem snijdend, iets wat Mac ondertussen gewoon was geworden. Ze hoorde de naam van één van de grote vijanden van zowel haar, als haar vader. "Mijn oh zo naïeve vader heeft anders veel meer bereikt dan Sergei, en dat weet hij goed genoeg. Jaloezie is een trieste zonde, nietwaar?" vroeg Mac stekend toen ze merkte dat Alex haar kleding zorgvuldig bekeek. Hij was een harde noot om te kraken; een reden dat Mac blij maakte dat ze een volhardend karakter had. Alex' vinnige woorden drongen Macs oren binnen. "Jij noemt het helpen, ik noem het gehoorzamen."
Het geluid van het bewegend metaal rondom zijn polsen weergalmde tegen de muren en zorgde voor een dof echo. Haar ogen jaagden zich naar de handboeien die strak rond zijn huid was omringd. Ook bij hem kwamen er rode plekken tevoorschijn, waarschijnlijk met een pikkend gevoel. Ze keek naar haar eigen polsen; de kostbaarheden camoufleerden de wonden. Ze had er ondertussen al verscheidene zalfjes op gesmeerd, maar niets bleek te werken om de kleur weg te werken.
Een krakend geluid trok haar aandacht, de stalen deur werd geopend. Een paar bekende ogen kruisten de mijne, Levi. Ook nu voegde Alex er onnodig commentaar bij. Ze pierde haar ogen en keek Danil koud aan. "Het gaat niet over het geld, Danil. Dat hebben we genoeg," begon ze. Ze grinnikte kort. Die uitspraak gold allesbehalve voor Alex. "Heeft je geliefde vader je nooit geleerd om je doelen te behalen? Om Sergei te vinden moeten zowel jij als ik alles op alles zetten." verklaarde ze.
"Я знаю, что ему нужно." verduidelijkte ze.

Levi schraapte zijn keel, en keek Mac doordringend aan. "Ik veronderstel dat het hier rustig is. Er is belangrijke informatie binnengekomen." zei hij kort. Zijn ogen schoten kort naar Alex' lichaam, maar keken al snel terug in die van Mac. Meer moest ze niet meer weten. De informatie ging over Alex Ivanov, en daar kon Mac geen nee tegen zeggen. Ze moest alles van hem weten. Het voelde aan als een onuitgesproken plicht.
Levi wendde zich weer naar de besturingsruimte, waardoor Alex en Mac voor een korte tijd weer alleen waren.
Ze keek Alex' goddelijke lichaam weer aan, bedekt met blessures. Mac hapte kort naar adem, maar zuchtte het al snel weer uit.
Such a bad habit.

Я знаю, что ему нужно = Ik weet dat je hem nodig hebt

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld