Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

19 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg || U With Me?

Account verwijderd

schreef:
Een opgelucht gevoel bekroop Kenna, toen hij niks meer vroeg. Ze was blij dat hij het doorhad dat het niet een bepaald onderwerp was om over te praten en ze waardeerde dat. 'Dankje', zei ze en ze besloot om zich te gaan relaxen, aangezien dit onderwerp was afgesloten voor vandaag. Zelfs Mason wist niet alles en dat eilde ze zo houden. Haar gedachten gingen naar Mason en dat zorgde ervoor dat ze zich schuldig begon te voelen. Ze waren nog steeds niet naar Mason gegaan. Misschien zou hij al dood kunnen zijn, terwijl zij in de armen van een andere jongen was. Ze dacht na over wat ze moest doen en of Liam hem nog echt wilde helpen. Het leek alsof haar gedachte weer op volle toeren waren en het enige waar ze nu aan kon denken was Mason. Ze zat te twijfelen of hij het net zo erg zou vinden als zij. Waarschijnlijk zou hij zich minder druk maken en misschien zou hij het beter vinden als ze er niet meer was? Meerdere malen had ze die woorden uit zijn mond gehoord en om er nu weer terug aan te denken deed haar pijn. Ze besloot voor nu niet aan hem te denken. Het verpestte haar humor en op dit moment was dat het laatste wat ze wilde.
'Waarom doe je zo schijnheilig?', vroeg ze, met vervolg een zachte por in zijn borst. Haar ogen knepen zich samen tot speeltjes en ze bleef hem doordringend aankijken Op een gegeven moment draaide ze haar hoofd hoofdschuddend weg, terwijl er een glimlach was geplakt op haar gezicht. 'Ja... eigenlijk wel.'
Kenna's glimlach verdween en het maakte plaats voor een serieus gezicht. Zo te zien had hij ook geen neiging om iets uit zijn verleden los te laten. Voor even had ze gedacht dat hij dat misschien wel zou doen, maar aan de andere kant begreep ze hem. Waarschijnlijk was het een heftig iets en had hij geen zin om het daarover te hebben. Ze voelde zich schuldig, aangezien de sfeer van net helemaal weg leek te zijn. Zijn gezicht stond zoals altijd weer boos en ze keek weg. 'Sorry', zei ze. Ze zorgde ervoor dat haar hoofd weer op zijn bovenlichaam lag. Voor even pakte ze zijn hand en keek ze naar de blauwe ring om zijn ringvinger. Het was een ring die ze nooit had gezien en het zag eruit alsof die erg duur was. 'Hij is mooi', zei ze, terwijl ze hem even aankeek met een kleine glimlach. Haar blik vestigde zich weer op zijn hand, terwijl ze die losliet. Haar ogen zochten naar een klok hier in de kamer, maar die was nergens te vinden. Door de donkere ramen kon ze niet zien of de zon scheen of dat het nacht was. 'Hoe laat is het?'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Vermakelijk liet hij het toe hoe ze hem porde. De hoeken van zijn mond enkele millimeters omhoog getrokken tot een grijns, waarna hij op haar neerkeek. Het was haast schattig hoe ze dreigend probeerde te doen. Ze wist dat ze geen kans tegenover hem maakte en toch daagde ze hem uit, net alsof ze nooit van zijn vampier-zijn had gehoord. Hij vond het aantrekkelijk. Fijn, misschien, om een keer een andere kant van haar te zien. "Ik doe niet schijnheilig," bracht Liam uit. Een neppe pruillip ontstond hierna al snel. Een paar seconden hield deze aan, de indruk gewekt dat hij zichzelf wel degelijk zielig vond en zich beledigd voelde, maar het was van hem af te leiden dat het niet meer dan wat dollen was. Dezelfde grijns keerde vlotter dan verwacht weer terug. Zijn wang, die nog altijd grensde aan de zijkant van haar voorhoofd, verplaatste hij iets om een fijnere positie te krijgen. "Jij ligt anders ook niet verkeerd."
Een handaanraking leidde hem af, uit het niets gevoeld hoe haar vingers de zijne vastpakten. De warmte kon hij voelen plakken tegen zijn linkerhandpalm. "Oh ehm.. dankje," beantwoordde hij, niet zozeer geweten wat er zo mooi aan was. Hijzelf vond het tenslotte maar een lelijk ding. Het donkerblauwe gesteente zag er vreemd uit, het weergegeven patroon vond hij vreselijk en op het familiewapen aan de voorzijde van het sieraad na, was er niets speciaals aan. Slechts het gevolg dat hij levend zou verbranden zodra hij zich in daglicht zonder de ring rond zou lopen, weerhield Liam ervan het weg te doen. Anders had hij het zo ver als mogelijk weggestopt. Zijn ogen bleven voor even bij het zilverstuk hangen, zijn lippen als gewoonlijk op elkaar geperst terwijl hij nadacht over hoe hij erop in moest gaan. Het praten over zichzelf was namelijk niets voor hem. Hij liet altijd alles verborgen, zelfs als het ging om de details, maar bij Kenna veranderde iets zijn gedachten hierover. Het denken aan de paar minuten eerder waarin ze hem tenminste een reden had laten blijken voor haar somberheid over de bijnaam was hier de oorzaak van. Hij was het haar schuldig om - hoe miniem en kort de informatie mocht zijn - haar iets te vertellen. "Het is een daglichtring," begon hij daarom, met lichte tegenzin te vertellen. "Het zorgt ervoor dat ik ook overdag rond kan lopen, in het zonlicht, zonder te verbranden." Een ongemakkelijke glimlach verscheen hierbij al gauw. Het was ongekend om het aan een mens uit te moeten leggen wat het inhield. Normaal hield jij het voor wat het was, enkel een onbegrijpelijke keer de mensen aangekeken die het ter sprake lieten komen. Hij had nu al meer verteld over zijn vampirisme dan hij ooit openbaar had gemaakt. Ergens voelde hij dan ook zeker wel opluchting toen een ander onderwerp aan bod werd gebracht. Liam keek weer op, liet zijn ene arm even uit de greep ontsnappen om een blik te werper op zijn horloge.
"Het is 5 over half 3 's nachts."

Account verwijderd

schreef:
Het leek alsof hij zich ongemakkelijk begon te voelen. Kenna was benieuwd waar hij zo'n ring vandaan had, aangezien ze niet zomaar iemand zou kunnen zien lopen met zo'n ring. Waarschijnlijk was het van iemand geweest of had het een betekenis voor hem. Het was een unieke ring en ze vond het raar dat ze hem nu pas zag. Het formaat was niet bepaald klein en de donkerblauwe steen zorgde ervoor dat het opviel. Vragend keek ze hem aan toen hij de naam benoemde van de ring. Een daglichtring? Nog nooit had ze ervan gehoord, maar toen ze zijn verklaring hoorde knikte ze. 'Ik dacht dat dat alleen zo in verhalen was', zei ze, toen hij zei dat hij anders zou verbranden. Hadden alle vampieren zo'n ring? Een ongemakkelijke glimlach was er te zien op zijn gezicht. Zo te zien was het niet bepaald een onderwerp waar hij het over wilde hebben. Ze besloot om d'r verder haar mond over te houden, aangezien hij zich er niet fijn bij voelde. Hij leek opgelucht toen ze vroeg hoe laat het was.
Zijn blik viel op iets achter haar, wat waarschijnlijk zijn horloge was. 'Wat? Dit meen je niet', zei ze terwijl ze hem met grote ogen aankeek. Ze voelde zich al die tijd niet moe, aangezien ze al had "geslapen". Toch wilde ze morgen vroeg wakker worden, aangezien hij had beloofd dat ze mogen mocht douchen en ze morgen kleren mocht lenen van één van de meiden hier. 'Ik ga slapen, is dat goed?', zei ze, terwijl ze uit zijn greep ontsnapte en opstond. Een lege gevoel ontwikkelde zich in haar en voor even had ze spijt dat ze opstond. Het gekreukelde shirt streek ze met haar handen recht, terwijl ze naar de spiegel liep. Ze zag er nog erger uit dan de dag ervoor. Haar, haar leek steeds vetter te worden en haar huid was spierwit. Enkel haar sproeten zorgden ervoor dat ze wat kleur in haar gezicht kreeg. Ze draaide zich weer om en voor even richtte ze haar ogen op de grond en daarna op het bed. Ze herinnerd zich hoe erg haar rug pijn deed toen ze op de grond sliep. Voor even beet ze op haar blik en keek ze ongemakkelijk naar Liam. 'Mag ik.. ehm, vandaag in bed slapen? Je had gelijk over dat ik rugpijn zou krijgen als ik op de vloer zou slapen', zei ze, terwijl ze met haar schouder tegen de kast aanleunde.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Jammer genoeg is het niet alleen in verhalen. Anders was het leven veel makkelijker geweest, denk ik." De verbaasde, ergens onbegrijpelijke blik in haar ogen, verraadde hoe ze van haar stuk was door zijn verhaal. Hij kon haar er ook eigenlijk niet de schuld van geven. Normale mensen hadden geen weten van het volk waar hij nu een deel van was, ze hadden wellicht nog nooit van hun bestaan gehoord. Ze zouden het aanzien voor sprookjes die enkel waren verzonnen om mensen af te schrikken. Om ze de stuipen op het lijf te jagen tijdens gebeurtenissen die zij benoemden onder de naam 'Halloween', met de intenties een mooi verhaal op te zetten om geloofwaardigheid te krijgen. Niemand kon zomaar weten van de bloeddorstige wezens in de echte wereld. Het bracht een te groot gevaar met zich mee om openbaar te maken hoe hij in werkelijkheid in elkaar zou zitten; het kon tot een grote ondergang leiden.
"Ja, het is al midden in de nacht. Eigenlijk al ochtend," antwoordde hij nuchter, aangezien hoe ze hem verliet door een einde te maken aan de fijne positie. Haar lichaam weg voelen gaan, dat zich niet langer meer in zijn armen mocht bevinden om hem voor een keer warmte te laten voelen. De kast werd het punt waar ze zich dit keer op leek te richten. Haar schouderbladen grensden aan het oude hout, zijn nattige t-shirt tegen het materiaal aangekomen onderwijl hij haar tanden lichtjes in haar lip zag staan. "Moet je zelf weten," bracht hij naar voren over haar idee om te slapen. Ongeboeid verhief hij voor een seconde of twee zijn schouders, vooraleer hij ze weer vermoeid naar beneden liet zakken. Een zelfvoldane grijns kwam hierbij echter wel aan bod. Hij wist dat hij gelijk had toen hij haar gisternacht had verteld hoe ze het zou bezuren om op de grond te slapen, en nogmaals werd aangetoond dat Liam het bij het goede eind had gehad. Hij kon zijn tevredenheid over haar opmerking ronduit moeilijk verbergen. Talmend traag stond hij op, zijn snelheid uit verveling gebruikt om de tijd in te korten. Het omkleden tot zijn voetbalshorts ging in de sneltijd. In een handomdraai stond hij er al in enkel de comfortabele shorts in de hoek van de kamer. Een windvlaag, gepaard met wat zacht gedempt geluid van de kleding die hij op de grond liet vallen, was alles dat aan het licht kwam. Zijn voetstappen maakten daarentegen wél hetzelfde volume kenbaar als normaal gesproken zo was. Bij het stappen naar het bed, op een menselijk tempo, was het gekraak onder zijn blote voeten te horen geweest. Pas toen Liam bij de lakens aankwam om zich erop neer te laten vallen, kwam hier een einde aan. Een nieuwe stilte door de geruisloosheid vulde de ruimte.
"Van mij mag je, maar we delen het bed dan wel. Ik ga niet op de grond liggen omdat jij zo nodig gisteren rugpijn wilde hebben door op de vloer te gaan slapen."

Account verwijderd

schreef:
Verschillende windvlagen waren te voelen in de kamer. Liam was door de abnormale snelheid bijna niet meer te zien en binnen één seconde was hij omgekleed en liet hij zichzelf neervallen op het bed. Nog steeds vond Kenna het raar dat hij dat kon. Het feit dat vampieren bestaan zou haar nooit helemaal doordringen en ze zou het voor altijd raar vinden. Een gaap ontsnapte er uit haar mond, terwijl ze zijn richting op knikte. 'Oké, maar haal geen rare ideeën in je hoofd', zei ze, terwijl ze hem met één opgetrokken wenkbrauw aankeek. Glimlachend rolde ze met haar ogen en liep ze richting het bed. Voorzichtig liet ze zich onder de dekens glijden en draaide ze met haar rug naar Liam toe. 'Slaap lekker', mompelde ze, terwijl ze langzaam haar ogen sloot.

- Ts. Volgende dag rond 11 uur in de ochtend. -

Kenna's ogen openden zich en ze rekte zich even uit. Haar handen wreven even in haar ogen en ze ging rechtop zitten. Voor even keek ze naast haar, om een slapende Liam aan te treffen. Zijn haren lagen in de war en uit zijn mond kwamen zachte snurkgeluiden. Een zachte lach ontsnapte er uit haar mond en ze schudde even haar hoofd. Naast hem lag zijn telefoon, dus voor even boog ze over hem heen om te kijken hoe laat het was. Het was bijna elf uur in de ochtend. Zuchtend ging ze weer op haar plek zitten en liet ze zichzelf voorzichtig in de kussen achter haar vallen. Het bed lag veel lekkerder dan de grond en ze was goed uitgeslapen.
Kenna begon zich langzaam te vervelen. Ze voelde dat ze elk moment weer in slaap kon vallen. Haar hoofd draaide richting Liam, toen ze merkte dat hij bewoog. Voor even dacht ze dat hij wakker zou worden, maar toen het gesnurk haar oren vulde, rolde ze even met haar ogen. Ze twijfelde om hem wakker te maken, aangezien het erop leek dat hij niet wakker gemaakt wilde worden. Toch deed ze het en greep ze zijn schouder. Voor even schudde ze aan zijn schouder. 'Liam? Mag ik douchen?', vroeg ze, terwijl ze haar hand van zijn schouder afhaalde.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zacht maakte het zich duidelijk. Bewegingen naast hem, geschuif van de lakens die de koude met zich meebrachten in het vroege ochtenduur. Zijn huid die blootgesteld werd aan de ijzige lucht in zijn slaapkamer indien hij de eerdere warmte onder de dekens probeerde terug te krijgen. De vingertoppen die hij in de stof had gezet, trokken het beddengoed ietwat meer over hem heen. Hij deed de moeite zichzelf in te dekken en, hoewel het eerder onbewust was, verlieten zowel enkele zuchten als iets dat hem herinnerde aan gesnurk, zijn lippen. Zijn ogen sloten zich nog altijd slaperig. Het was het geschud aan zijn schouderbladen waarmee hij gewekt werd en een einde maakte aan de gebouwde droomwereld, voor zijn eigen zicht vertoond in de rusttoestand. Hij werd nogmaals gedwongen te ontwaken zonder er enige inbreng in te hebben.
"Wat doe je," murmelde hij. Een kreun van walging liet hij horen, zijn handen bedekkend naar zijn ogen om het licht buiten te sluiten. De pijnigingen in zijn verkleinde pupillen waren ergerlijk om te moeten voelen. Hij vermeed ze door het donkerte weer te laten keren bij het verstoppen achter zijn beide handpalmen, een suffig betrokken gelaat laten zien in het vage licht van de zonnestralen die doordrongen. Het kleine raampje gaf ze af aan de rest van de ruimte. Het maakte duidelijk dat hij nog altijd niet in zijn eentje was, zoals hij anders wel graag had gehad, en hij tot zijn waanzin nog een meisje in zijn bed had liggen. Zodra hij na de wrijvingen over zijn huid zijn armen weer liet zakken, kon hij Kenna voor zich weerzien met een vragende blik in haar ogen. Haar vraag kon pas later tot hem doordringen. Sindsdien was het doorgekomen waarom ze hem had besloten te wekken, al bracht het geen dankbaarheid met zich mee voor hem om te laten zien.
"Douchen? Daarom heb je me wakker gemaakt?" Zijn gezicht verborg hij tegenstribbelend in het hoofdkussen. "Damn."

Account verwijderd

schreef:
Voor even rolde Kenna met haar ogen, toen Liam zijn ochtenhumeur duidelijk liet merken. 'Uhm, je wakker maken?', zei ze, terwijl ze vragend naar de half slapende jongen keek. Een kleine glimlach was op haar gezicht te zijn, aangezien het leek alsof hij boos was dat zij hem had wakker gemaakt. 'Je had het me beloofd en de deur is dicht, remember?', zei ze en ze draaide haar hoofd weer weg. Het leek erop dat hij geen aanstalten probeerde te maken om wakker te worden. Een zucht ontsnapte er uit haar mond en ze stond op uit bed, terwijl ze de deken van haar afgooide. Eenmaal meteen werd de hele deken door Liam ingepikt.
Kenna liet haar oen door de ruimte gaan en ze greep naar één van de kledingstukken op de grond. Ze speurde de zakken af, op zoek naar de sleutel. 'Waar heb je de sleutel gelaten?', vroeg ze, verder zoekend naar het metalen sleutel. Ze wist niet zeker of Liam het zou vertellen, maar het leek haar onlogisch om te proberen ontsnappen. Ze wist niet hoe het gebouw in elkaar zat en het leek erop dat er overal wel iemand te vinden was. Haar voeten zorgden voor beweging en ze liep richting het raam. Er was weinig te zien aangezien de ramen verduisterd waren. Beneden was een stukje van een steegje te zien en verderop waren er verschillende oud uitziende huizen. Algauw draaide ze zich om en keek ze naar Liam die nog steeds in bed lag. Voor even zuchtte ze. 'Liam..', zei ze zuchtend en ze sloeg haar armen over elkaar heen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Bijdehand was ze zeker. Ze deed alsof hij dom was, te dom om te begrijpen dat ze hem wakker had gemaakt en hij niet langer in dromenwereld te vinden was. Natuurlijk wist Liam allang dat dat haar doel was geweest. Waarom schudde ze hem anders wakker als een of andere malloot? Hij vond het irritant hoe hij werd behandeld als een klein kind, doende dat hij niets zelf kon bedenken en het commentaar van anderen nodig had. Hij kreunde weg in het kussen. "Ja, dat wist ik ook nog wel te bedenken. Anders had ik allang weer verder kunnen slapen." Zijn handen verhulde hij weg onder het zachte voorwerp, waarmee hij het zachte, witte hoofdkussen tegen zich aanduwde. Een mislukte poging om verder te kunnen slapen, vormde het. Een overbodig idee dat het misschien alles van hem weg kon schermen. De geluiden kon doen wegvagen, zodat een rust wederkeerde die hij sinds zijn menselijke jeugd niet meer had gekend. Helaas was hij gedoemd weer op te moeten kijken bij het opnieuw horen van haar stem. "Yeah, ik had het je beloofd. Of course," zuchtte hij met afgunst. "Had ik je dan soms gezegd dat je me daarvoor wakker moest maken?" Een korte stilte van zijn kant volgde, terwijl hij zich omdraaide tot hij met zijn rug wegzakte in de matras. Zijn ogen richtten zich vrijwel meteen op het plafond. Het kon hem niet minder schelen hoe Kenna besloot een zoektocht in te zetten naar de sleutels, want ze waren zo goed als onvindbaar voor iedereen behalve hemzelf. Al kon ze hem voor dom aanzien; hij verving elke nacht de oudere plek voor een nieuwe zodra hij een ongewenste kamergenoot kreeg. De grijns die zich liet zien bij hem zodra hij opmerkte hoe ze het op had gegeven kwam tevoorschijn. Het doekte zijn boosheid een beetje op, wetend dat hij gelijk had gehad en ze haar koppigheid wel aan de kant moést zetten, wilde ze wegkomen. De ergerlijke klanken van zijn naam negeerde hij met plezier.
"Wat?"

Account verwijderd

schreef:
Van de lieve Liam van gister was er niks meer te bekennen. Het leek wel alsof die er nooit was geweest, maar de irritante Liam wel. 'Ben je serieus?', voor even bleef Kenna hem aankijken. Het leek wel alsof hij er lol in had dat ze geërgerd was door zijn kinderachtige gedrag. 'Laat maar', zei ze, hoofdschuddend. Ze liep richting de teken en graffitispullen en ze hurkte erbij. Haar handen zochtend door de verschillende spullen op zoek naar het metalen ding. Verschillende tekeningen waren op een stapel gelegd en ze kon het niet laten om er een paar te bekijken. Ze liet zich zakken op de grond, om comfortabel te zotten. Hopelijk zou Liam het niet erg vinden, aangezien hij snel boos werd.
Kenna durfde eerlijk toe te geven dat hij talent had. De tekeningen bevatten veel details en verschillende schaduwen voegden diepte toe aan de tekeningen. Hij tekende verschillende dingen, mensen, dieren, voorwerpen en zelfs planten. Één tekening trok haar aandacht en die bekeek ze aandachtig. Lichte en dikke lijnen waren op het stuk papier te zien, die samen een portret vormden. Het was een portret van een meisje en het zag er prachtig uit. Haar hoofd tilde ze op, om Liam aan te kijken. Een grijns was duidelijk op zijn gezicht te zien. Voor even liet de het blad zakken en fronsde ze haar wenkbrauw. 'Waarom ben je zo kinderachtig?', zuchtte ze. Een kleine glimlach glipte er op haar lippen en ze legde de tekening weg. Ze legde alles recht neer en stond op. 'Liam, doe normaal. Laat me douchen', zuchtte ze en ze ging aan de rand van het bed zitten.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het kon hem geenszins deren hoe ze zich mateloos irriteerde aan hem. Zo was het immers wel vaker geweest tussen hen, sinds het nooit echt goed had gezeten of goed genoeg om ook maar vriendschap op te bouwen. Hij deed tevens niet aan vriendschap. Hij vond het onzin, een sprookje dat verteld werd om mensen minder alleen te laten voelen, ze te laten denken dat ze ertoe deden. Mensen waren er om elkaar in de steek te laten. Om elkaar pijn te doen, het leven tot een grote hel te maken en elkaar in de rug te steken zodra het hen uitkwam. Niemand was te vertrouwen in deze wereld. Hij hield het stilletjes in zijn achterhoofd, zwervende door zijn gedachten die momenteel stillagen door zijn vermoeidheid. Reageren behield hij voor iets voor later; hij had geen zin, geen energie, om genoeg moeite te doen en haar uit te leggen wat hij precies bedoelde. Pas toen het hem opviel hoe ze de zoektocht voortzette en bij zijn tekeningen terechtkwam, maakte hij hier verandering in. Het plaatje wat ze voor haar gezicht hield onderwijl ze plaats had genomen op de grond was geenszins eentje die hij bij iemand wilde hebben. "Hoe heb je dat gevonden?" vroeg hij vrijwel meteen. Zijn plaats op de matras verging met de seconde, naar haar heengesneld om het papier van dichterbij te bekijken. Het was een van zijn verloren werken, een van de bladen waar hij wel degelijk waarde aan had gehecht, die ze tevoorschijn had gehaald. Tijden had hij ernaar gezocht in de hoop het te kunnen vinden. Het was zijn laatste tastbare herinnering aan zijn geliefde, die hij na jarenlange tijd eindelijk had kunnen vergeten. Ongelovig schudde hij zijn hoofd. "Wat doet dit hier?" Het zachte gemompel dat hij voortbracht zette zich voort op een gedempt niveau. Haast onhoorbaar werd het gesproken, hem een beetje sprakeloos achtergelaten bij het portret. Pas na even kwam het tot hem door dat hij zich inmiddels op de grond neer had laten zakken. Hij klemde het voorzichtig tussen zijn vingers en, onverwachts of niet, kwam er dan toch voor het eerst die ochtend wél een kleine glimlach op zijn gezicht. Hoe somber het ook niet mocht zijn.
"De sleutel..," begon hij, van korte duur haar kant op gekeken. Een afwezige zucht rolde over zijn lippen. "Het ligt achter die losse baksteen naast de kast."

Account verwijderd

schreef:
Een vragende blik was duidelijk te zien op Kenna's gezicht. De tekening die ze net in haar hand had zorgde ervoor dat Liam eindelijk uit zijn bed stapte. Ongelovig keek hij naar het stukje papier in zijn hand. 'Het lag tussen je tekeningen?', zei ze op een vragende toon. Ze wist niet zo goed wat ze van zijn reactie moest denken. Waarschijnlijk was de persoon die hij ooit had nagetekend een belangrijk iemand voor hem. Ze besloot om er geen vragen over te stellen, aangezien zijn verdrietige glimlach op zijn gezicht voor zich sprak.
Blij stond Kenna op en liep ze richting de muur naast de kast. Haar handen tastten de koude bakstenen af, op zoek naar één baksteen die los zat. Enige beweging was te voelen bij één baksteen. Ze trok die uit zijn plek en eenmaal meteen kwam de metalen sleutel tevoorschijn. Haar hand greep naar het kleine ding en de baksteen legde ze terug op de plek. 'Dankjewel', zei ze, terwijl ze voor even naar hem keek om naar hem te glimlachen. Op een snelle tempo liep ze naar de deur en opende ze die met de sleutel. Ze duwde de klink naar beneden en daardoor voelde ze hoe haar glimlach steeds breder werd. Helaas verdween haar glimlach als sneeuw voor de zon, toen de ze man zag die haar had mishandeld in de kelder. Het leek erop dat hij haar op het eerste gezicht niet herkende, maar toen zijn ogen langer op haar bleven hangen grijnsde hij. Een rilling liep over haar rug en ze draaide haar ogen van hem weg. 'De badkamer, is daar', zei hij, terwijl hij grijnzend naar één van de deuren wees. Twijfelend keek ze naar de deur, maar uiteindelijk liep ze in die richting. De deur ging piepend ogen, maar gelukkig kwam er een badkamer tevoorschijn. Voor even draaide ze zich om, om te kijken waar de man was. Ze zag hem in de deuropening van Liam's kamer staan. Helaas kon ze niet horen waar de twee het over hadden. Een opgeluchte zucht veroorzaakte een zachte echo door de badkamer, wanneer ze de deur op slot deed. Verschillende lades trok ze open, op zoek naar een schone handdoek en kleding.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar zoeken werd door hem genegeerd. Hij kon het niet in zich opnemen het verder te volgen, in alle wantrouwigheid voor haar ontsnapping. Het was een verloren zaak om zijn aandacht te proberen erbij te houden, een poging die vast en zeker zou mislukken, nu hij een van zijn vertrouwde voorwerpen terug had gevonden. Gelovende dat hij Kristina's gestalte weer voor zich kon zien. Zijn ogen bleven eraan gelinkt alsof het alles was dat hij kon zien. Het papier ietwat recht getrokken onderwijl hij het op zijn beide bovenbenen liet steunen, zijn handpalmen in aanraking gekomen met de rand van zijn sportbroek, maar geen beweging werd voortgebracht. Zelfs toen hij haar bedankje hoorde en haar voetstappen van hem weg werden geleidt, bleef zijn concentratie als de dood bij met meisje op het papier. De jongen in de deuropening werd met een kortzichtige "oprotten" weggestuurd.
Zijn oogleden liet hij zuchtend sluiten. Herinneringen werden gewilllig toegelaten, haar stemgeluid door zijn oren gesuisd indien hij in een kwestie van seconden een nieuw papier in zijn hand had. Uit impulsiviteit schetsten zijn vingers door middel van het potlood de lijnen van een prachtig beeld. Hij zag hoe ze zich altijd bevond op de vensterbank op zijn oude kamer, zittende tegen het raam met haar glunderende, groene ogen gestaard naar het bos. Ze had hem verteld dat ze droomde van het bos. Hoe haar ouders het haar alsmaar hadden verboden het te betreden, vanwege de verhalen van de mysterieuze wezens en het gevaar van de rovers, maar ze alsnog ooit het gebied wilde bezoeken. Ze voelde zich er het fijnst, had ze hem verteld. Op haar gemak, onbekeken en de vredige sfeer die er heerste, maakte haar gelukkig. Hij kon het zich inbeelden. Haar haar, dansend achter haar gedaante bij het rondlopen van het woud. De watervallen die een grote glimlach konden doen ontstaan op haar gezicht. Het maakte hem ergens gelukkig. Het liet hem ook glimlachen bij de gedachte aan haar vrolijkheid, maar met de secondes waarin hij zijn ogen weer liet openen, was het verdwenen. Kijkende naar het gecreëerde beeld voor hemzelf, kon hij niet anders dan het treurige gevoel weer omhoog voelen kruipen. De woorden door zijn gedachten gegalmd alsof hij terug was in die tijd. Hij beet op zijn lip, liet de tekst op de achterkant van de oude tekening uit zijn zicht verdwijnen door het om te draaien, en met een lichte windvlaag kwamen beide papieren op de grond terecht. Duf sloeg hij zijn armen rond zijn opgetrokken bovenbenen. "Het zijn maar hallucinaties.." mompelde hij zacht tegen zichzelf. "Het is niet echt."

I hear voices, awoken from my sleep
I'm haunted by the thoughts, that creep
If the earth quakes now, buildings fall
I'm pulling pictures off from our walls, 'til you say
Here, here I am
Oh, and here, here I am
Oh, oh

Account verwijderd

schreef:
De warme waterstralen lieten een natte spoor achter op Kenna's lichaam. Langzaam voelde ze hoe ze ontspande, terwijl het water de viezigheid van haar lichaam afwaste. Haar hand greep naar één van de vrouwenshampoo's die er stonden. De meeste dingen in de douche waren voor mannen, maar gelukkig waren er ook enkele voor vrouwen. De shampoo verspreide ze over haar handen en ze masseerde het in haar haren. De shampoofles had ze ondertussen in het rekje teruggelegd. Vervolgens ging ze door met het afspoelen van de shampoo en deed ze een conditioner in haar haar punten.
Pas na ongeveer een kwartier vond Kenna het goed genoeg. Ze stapte uit de douche, deed haar, haar in een handdoek en ze veegde de waterdruppeltjes van haar huid af. Ze voelde zich schoner en beter. De kleding die ze had gevonden zag er niet comfortabel uit, maar het maakte haar niet uit. Ze had gelukkig wat gevonden en zou ze niks meer moeten lenen van Liam. Snel trok ze de strakke spijkerbroek aan en het shirt met een wat diepere decolleté. Ze moest het er maar mee doen. Dit waren de minst blote kleren die ze gevonden had. Haar handen zochten de kastjes af op zoek naar een föhn. Al snel had ze er één gevonden en begon ze met het föhnen van haar haren.

Langzaam opende Kenna de deur naar de kamer van Liam, die ze daarna achter haar op slot draaide. 'Dankjewel', zei ze en ze schonk de jongen even een glimlach. Ze stapte richting de muur en ze verstopte de sleutel achter de baksteen. Voorzichtig ging ze in kleermakerszit op het bed zitten en ze richtte haar blik op de jongen. Het leek alsof hij in gedachten verzonken zat. Voor even wist ze niet wat ze moest zeggen. Nog nooit had ze hem zo verdrietig zien kijken en eerlijk gezegd vond ze hem een beetje zielig. 'Liam, gaat het wel?', vroeg ze, terwijl ze hem vragend aankeek. De tekening lag naast hem op de grond. Zo te zien had hij er veel herinneringen aan, misschien was het zijn vriendin? Ze was er nieuwsgierig naar, maar aan zijn gezicht te zien wilde hij het er niet over hebben.
Voor even speelde ze met haar vingers, terwijl ze nadacht over Mason. Ze wilde weten hoe het met hem was, of hij nog leefde. 'Zou ik.. naar Mason mogen?', vroeg ze, twijfelend. Natuurlijk kon ze de sleutel pakken en naar hem toegaan, maar waarschijnlijk zou Liam dat niet toelaten. Aan de andere kant wilde ze ook over een ander onderwerp beginnen, om Liam van zijn gedachten af te halen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
► "Dankjewel."

Geschrokken keek hij op uit zijn waanbeelden. Een eerdere, vage wereld voor zijn ogen verviel voor een beangstigende werkelijkheid. Nooit had Liam gedacht zichzelf weer te vinden als een of andere verlorene op de grond. Zittend tegen de muur met geen blijken van leven, op het knipperen en het inademen van teugen lucht na. Beelden voor hem zien vliegen van een compleet ander tijdperk terwijl hij zich haast een eeuw verder bevond. Hij was radeloos. Ontsteld over hoe zijn geheugen met hem zat te kloten, de gemakkelijkheid waarmee alles vervormd werd alsof hij alles overnieuw beleefde. Hij merkte op hoe zijn vingers lichtjes trilden. Het was een meeslepende gebeurtenis waarin Liam vastzat.
"Hoe lang-" weigerend zijn zin af te maken, hief hij zijn hoofd op. Traag kwamen zijn ogen in contact met de hare. Hij liet ze daar blijven, haar vluchtig in zich opgenomen. Hij voelde zich betrapt, verward over het feit hoe lang hij er zo gezeten had, maar hierover sprak hij niet. Hij bekeek haar enkel een keer om te verzekeren dat hij zich in de realiteit bevond. "Ja, het is niets," zei hij terug. Geloven dat ze zich zorgen over hem maakte deed hij amper, want hij wist hoe de waarheid in elkaar zat. Net zoals elkander gaf niemand wat om hem en kon hij het ze kwalijk nemen? Hijzelf kon het geen flikker schelen wat er met ze gebeurde. Gevoelens waren er om weg te drukken, op te sluiten tot er geen ruimte meer voor over was; dus hieraan hield hij zich strikt. Ronduit beval hij zichzelf het meisje uit zijn hoofd te zetten. Hij richtte zich weer op Kenna en liet toen voor een tweede keer zijn gelaatsexpressie verdwijnen door momentenlang over zijn ijskoude gezicht te wrijven. "Mason? Hoe kan je je daar nog druk over maken?" Hij slaakte een nieuwe zucht. Zijn kracht werd gezet op de vloer, hem met beide handen op het hout gedrukt weer overeind geholpen. Hij wilde het vertikken met geen teken van spijt. Haar vertellen dat ze gewoon haar mond moest houden, ze niets meer mocht geven om de jongen die zich nu al urenlang in de kelder bevond, maar hier vond hij de woorden niet meer voor. Hij bevond zich in een zodanige onbegrijpelijke toestand dat het hem onmogelijk kon bereiken. "Hij is een hopeloos geval, Kenna. Wat denk je? Dat hem genezen zal helpen?" Zijn rug blokkeerde haar zicht op zijn lichaam vrijwel meteen. Een shirt werd met een kerm van tegenzin gepakt uit een van de lades. "Hij overleeft het hier nog geen week."

All the ghosts
That float, float around us
Now they turned all our dreams into dust

Oh, hard to believe
It's said and done, hard to believe
It's not dead and gone
I want to believe
All is well that ends well, but I just can't..
Convince myself

Account verwijderd

schreef:
De vijfentwintig minuten dat Kenna weg was, was de humeur van Liam helemaal veranderd. Niks leek hem uit te maken en zijn manie van reageren was kortaf. Het leek wel alsof hij zichzelf buiten van haar sloot. Voor even zuchtte ze. Misschien was het ook dom van haar dat ze dacht dat hij normaal zou doen. Zo te zien had ze een té verschillende mening dan dat hij werkelijk was. Ze bleef hem met haar ogen volgen en ze zag duidelijk hoe zijn mimiek veranderde. Het veranderde van verdrietig naar gevoelloos. Ze snapte niet hoe hij zijn gevoel zo goed kon verbergen. Van zijn doffe positie van net was niks meer te zien. Het leek zelfs alsof die er nooit was geweest.
Met grote ogen keek Kenna hem aan. Ze wilde boos worden, maar ze hield zich in om haar nagels in haar hand te zetten. 'Ben je serieus nu? Ik heb geen zin in ruzie, stop dit kinderachtige gedrag', zei ze, terwijl ze hem aankeek. Ze voelde hoe haar wenkbrauw zich langzaam naar elkaar toetrokken en hoe haar mond een streep werd. Hij duwde zichzelf van de vloer af en liep richting de kledingkast. Nog steeds bleef ze hem met ongeloof aankijken. Ze snapte niet hoe één enkele tekening zo erg zijn bui kon verpesten.
Kenna voelde haar nagels dieper in haar huid gaan. 'Wat..? Weet je, voor even dacht ik dat je misschien anders zou worden na gisteren. Zo te zien is dat niet het geval. Dankjewel voor je hulp', zei ze en ze voelde hoe ze haar stem steeds harder verhief. In haar hoofd telde ze tot tien, maar het lukte haar niet. Het enige wat ze nu te zien had was zijn blote rug met verschillende littekens en tatoeages. Ze draaide haar blik van zijn rug weg en ze slaakte een diepe zucht. Net als gisteren had ze zin om in huilen uit te barsten, maar ze hield zichzelf tegen. Ze had het al te vaak gedaan en ze wilde geen aandacht op haar eisen. 'Hoezo doe je zo moeilijk? Je zei zelf dat je hem zou helpen', zei ze, op een rustigere manier.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld