Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O//Tangled

Account verwijderd

schreef:
Opgelucht kon ze ademhalen toen ze hoorde dat hij niet kwaad was op haar, integendeel. Hij fleurde helemaal op bij het horen van haar woorden en een kleine glimlach vormde zich even om haar lippen. 'Alles gaat heel goed met hen, echt. Ze vertelden dat alles goed gaat op de boerderij en het zijn echt zo een positieve mensen. Ze vertelden me ook dat ze je missen en dat ze hopen je snel terug te zien.. En als ze weten dat je hier bent dan kan dat Julian', zei ze en keek naar hem. Ze zette een klein stapje naar hem toe en nam zijn hand vast. Ze hoopte dat hij naar haar zou luisteren want ze had het goed met hem en zijn familie voor maar daarvoor had ze wel zijn hulp nodig. 'Als ze weten dat je hier bent dan kunnen we ze helpen. Ze beschermen tegen wie je ook allemaal bedreigt. Je kan ze terug zien en ze gaan zo gelukkig zijn. Deze mensen zijn geen monsters, ze gaan snappen dat je het niet makkelijk hebt gehad en je hier niet voor veroordelen. Ze houden zielsveel van je, net als ik Julian..', zei ze en keek naar hem. Wat ze precies kon doen om hen in veiligheid te stellen wist ze niet maar ze zouden sowieso van hun boerderij naar haar appartement kunnen verhuizen voor een tijdje. In de stad, in een appartement is het sowieso veel veiliger dan in een afgelegen boerderij. 'Voor alles is een oplossing en die wil ik graag samen met jou zoeken, maar dan moet je me vanaf nu alles eerlijk vertellen en geen plannen voor me achter houden. Zeker geen plannen waar ik een rol in heb..', zei ze en keek naar hem. Haar vertrouwen had zeker wat schade opgelopen maar ze vertrouwde erin dat hij echt van haar was gaan houden, ze had de pijn gisteren in zijn ogen gezien en ook het gesprek met zijn familie had haar doen inzien dat ze hem nodig heeft, en hij haar ook. 'Doe me dat nooit meer aan, en beloof me dat je me niet zomaar gaat verlaten.. We lossen het op, samen', zei ze hoopvol en keek naar hem.

Account verwijderd

schreef:
Julian was erg blij om te horen dat het goed met zijn familie ging, maar zodra ze voorstelde om hun ook de waarheid te vertellen betrok zijn gezicht. Hij wist dat ze ergens wel gelijk had, maar hij wilde hun niet vertellen over wat hij gedaan had en waarom hij hier zat. Hij zou ze enorm teleurstellen, en het was tevens zijn schuld dat ze nu in gevaar waren. Hij durfde dat niet aan, maar sloeg niet direct het idee af. Hij pakte haar hand en hij keek haar even aan. Hij had haar heel erg pijn gedaan maar ze leek hem dat te kunnen vergeven, iets wat voor hem een grote opluchting was. Toch wist hij dat hij haar nooit alles zou kunnen vertellen, over zijn verleden maar ook over zijn toekomst. Hij wilde haar niet meer opnieuw kwetsen dus het zou nog lastig voor hem worden als ze dit zouden doorzetten. Maar Julian had zich al meerdere malen weten aan te passen, voor haar dus wellicht zou ook dit ooit kunnen veranderen.
Haar woorden deden enorm veel met hem, niet alleen wat ze over zijn familie had verteld maar ook de woorden over wat hij voor haar betekende. "Ik beloof je Rosalia, dat ik je nooit in de steek zal laten en dat ik altijd van je zal houden." Zei hij toen zacht. Hij meende het oprecht, het was iets was Julian niet snel zou zeggen maar ook toch had hij het nu gedaan. Hij wist alleen nog niet hoe hij dit dan zou aanpakken, maar hij wist nu zeker dat hij bij haar wilde blijven en daar had hij heel erg veel voor over. Als dat betekende dat hij zijn tijd moest uitzitten, hoe lang dat ook was, dan zou hij dat maar moeten doen. De enige voorwaarde die hij had was dat zijn familie veilig zal zijn alleen moest hij daar zelf nog wel iets voor bedenken. En daar had hij twee week de tijd voor.
"Je moet wel begrijpen dat ik nog steeds een crimineel ben..." begon hij toen twijfelend, maar hij wilde gewoon eerlijk zijn dus ook dit moest hij maar opbiechten. "En er zijn nog meerdere onopgeloste zaken sinds ik vast zit, en als ik vrij ben lost dat zich niet vanzelf op." Hij wist dat hij vaag was, details wilde hij ook liever niet kwijt, maat hij hoopte dat ze hem zou begrijpen. "Ik geef alles voor je op Rosalia, als ik kon zou ik vandaag al die periode achter me laten maar dat is onmogelijk. Daarna kan ik gewoon met rustgelaten worden en dan weet ik ook dat mijn familie en jij veilig zijn, want dat is het enige waar ik nu aan kan denken."

Account verwijderd

schreef:
Zijn woorden deden iets met haar, iets wat ze voor even niet kon beschrijven. Hij hield van haar en zou haar niet alleen laten, hij had het gezegd en het drong nu pas echt tot haar door. Ze zou hem niet meer moeten verliezen en er zouden geen leugens meer gaan komen. 'Ik snap het, ik snap alles wat je zegt en ja je bent een crimineel maar je leert van je fouten en dat is wat telt. Je familie is prioriteit, en we gaan hen veilig stellen kosten wat het kost dat beloof ik je. Over mij moet je je geen zorgen maken. Ik weet waar ik aan begonnen ben door voor jou te gaan maar ik ben liever in gevaar met je dan zonder je verder te moeten gaan. Dat kan ik niet meer en dat wil ik niet meer', zei ze en nam zijn hand steviger in haar beide handen vast. Voor de eerste keer hadden ze meer tijd samen dan een gewoon doorsnee consultatie en het voelde fijn. Ze zaten in een moeilijke situatie en periode maar nog nooit eerder was ze zo gemotiveerd om iets te laten werken dan nu. Hij wou voor haar veranderen en dat was voor haar het bewijs dat ze stappen in de goede richting aan het zetten waren. 'Ik heb een buitenvertrek in het buiteland, vroeger was het van mijn vader maar door zijn opsluiting is het naar mij gegaan. Het is daar veilig daar ben ik 100% zeker van', zei ze maar natuurlijk konden ze ook nog met andere alternatieven komen. Wel vond ze dat hij zijn familie op de hoogte moest brengen, desnoods zou zijzelf het voor hem doen als hij dat wou maar dat was natuurlijk allemaal zijn beslissing en ze zou niets forceren.

Account verwijderd

schreef:
Voor eerst was het misschien inderdaad een goed idee om zijn familie naar een veilige situatie te brengen en om dan naar eem betere oplossing te zoeken. Maar uiteindelijk zou dat het probleem niet verhelpen, want hij was Liam nog wat verschuldigd aan hij zou wel een andere manier bedenken om Julian te bedreigen. Bovendien moest Julian dan zijn oom en tante vertellen waarom ze moesten vluchten, en het was zijn schuld. Hij wist niet of hij het wel kon, en het was niet het eerste waar hij over wilde praten na al die jaren dat ze geen contact hadden gehad. Het waren allemaal zaken waar Julian zeker nog eens goed over na zou moeten denken, voordat hij ergens aan begon. En daarvoor had hij twee weken. Hij was in ieder geval erg opgelucht dat het tussen Rosalia en hem wel goed zat, en haar hulp had hij nu echt wel nodig, al gaf hij dat niet graag toe. Julian was altijd al iemand geweest die liever alles alleen deed, hij vond het een teken van zwakte. Maar hij had nu weinig keus, ze was de enige die hij vertrouwde en ze was de enige link voor hem met de buitenwereld. Hij keek even naar hun handen en glimlachte. Hij had eigenlijk nooit gedacht dat ze hem echt zou toelaten en het was nog steeds een beetje ongelovelijk. Toch probeerde hij te genieten van elk moment dat ze samen hadden. Hij trok haar iets dichter naar hem toe en drukte een zachte kus op haar lippen. "Je bent echt geweldig Rosalia, ik waardeer het echt heel erg wat je voor me hebt gedaan."

Account verwijderd

schreef:
Rosalia glimlachte door zijn zoen en genoot ervan. Ze keek hem aan terwijl hij dat zei. 'Ik doe het met plezier voor je, en dat ga ik altijd doen', zei ze waarna ze een zachte kus terug op zijn lippen drukte. 'Ik kan je uit de problemen helpen, ik kan je schulden uitbetalen', zei ze vervolgens. Ze wist niet of hij dat wou maar ze kon het, ze had veel geld achter handen door haar vader en ze zou het zeker willen gebruiken als ze daarmee Julian uit de problemen zou kunnen halen. 'Het zou alles oplossen voor ons, geen problemen meer', zei ze en streelde zachtjes over zijn hand heen. Hij was altijd een zelfstandig persoon en normaal wou hij haar hulp niet maar ze hoopte dat dat langzaam kon veranderen. Dat hij haar plan een kans zou geven en zo de vrijheid van zowel zichzelf als zijn familie zou garanderen. Even wierp ze een blik op de klok, gelukkig hadden ze nog even tijd samen. Ze wou echt nog niet dat hij vertrok.

Account verwijderd

schreef:
‘’Nee,’’ zei Julian direct en beslist. Hij wilde niet datiemand anders zijn schulden zou afbetalen, en zeker Rosalia niet. Dat hoorde niet, vond hij, en bovendien had ze waarschijnlijk ook niet in de gaten hoe groot het bedrag eigenlijk was. Het vervelende was dat Julian het geld wel had, maar daar kon hij niet bij omdat hij natuurlijk vast zat. Zijn bankpas, creditcard en dergelijke waren allemaal ingenomen toen hij hier kwam, en dan had hij nog een kluis ergens op een veilige locatie, waar ook niemand bij kon maar hijzelf. De reden dat hij bijvoorbeeld Liam nooit eerder had afbetaald was simpel. Liam had hem verraden, en met zulke mensen wilde Julian nooit meer iets te maken hebben. De schulden die hij dan nog had of andere mensen bij hem konden hem dan niks meer schelen. Het leek Liam ook niet uit te maken, tot nu toe. Misschien had hij geld nodig, dacht Julian, die reden was wel aannemelijk. ‘’Ik zorg dat die schuld betaald wordt, maak je geen zorgen.’’ Zei hij tegen Rosalia. ''Ik vind het lief dat je me wilt helpen, maar ik wil je niet in gevaar brengen,'' zei hij toen eerlijk, het was de voornaamste reden waarom hij het liever alleen dat al had hij bij sommige dingen echt geen keus.

Account verwijderd

schreef:
Zijn antwoord had ze ergens wel zien aankomen maar het maakte haar ook niet echt uit. Ze had het voorgesteld en als hij het niet wou aannemen dan was dat nu eenmaal zijn eigen keuze en Rosalia zou dat respecteren. Het was ook lief van hem dat hij haar wou beschermen en niet in gevaar wou brengen en het liet haar voelen alsof ze speciaal voor hem was. Voor even liet ze haar armen om hem heen glijden en hield ze hem vast, gewoon om te beseffen dat hij dicht bij haar was en ze voor even gewoon alleen van hem kon genieten en bij hem kon zijn. Wanneer ze haar blik echter op de klok richt merkt ze dat hun tijd samen bijna voorbij is en dat vindt ze spijtig. Het liefst zou ze de hele dag met hem doorbrengen, hem mee naar huis nemen en gewoon lekker met hem op de bank knuffelen of iets leuks gaan doen. Maar zo werkt het niet, ze heeft voor Julian gekozen en ze weet wat daar de gevolgen van zijn voor de komende jaren. Het zou moeilijk worden maar niet onmogelijk en ze wist dat ze geen spijt zou gaan krijgen van haar keuze. Dit was wat ze wou, Julian was wat ze wou en met wat hulp zou ze hem misschien zelfs vervroegd vrij krijgen. Ontsnappen, samen, dat zou het beste zijn maar dat kon ze niet maken. Het zou betekenen dat ze moeten vluchten en het brengt zijn familie ook niet uit het gevaar behalve als ze mee wegtrekken maar daarvoor moeten ze het verleden van Julian kennen en dit was niet iets waarover hij graag met ze wou praten.

Account verwijderd

schreef:
TS - paar dagen

Dagen streken voorbij terwijl Julian nadacht over wat hem en Rosalia te wachten stond, en steeds meer begon
hij te twijfelen of hij wel de juiste keuze had gemaakt. Hij wilde graag bij haar blijven, maar tegelijk voelde het alsof hij iets onmogelijks wilde waarmaken. Zijn verleden bleef hem achtervolgen en de mensen waar hij omgaf waren nog steeds in gevaar. En zo had Julian onbewust zijn plan weer opgepakt en had de laatste stappen gezet naar zijn ontsnapping. Hij wilde er niet te veel over nadenken, want wellicht zou hij weer van gedachte veranderen en dan zou het alleen maar moeilijker worden. Het was zijn enige en laatste kans om zijn verleden achter zich te laten en om zijn familie veilig te stellen, dat was hoe hij het zag. Hij wist dat Rosalia daar anders over dacht en er alles aan deed om hem te helpen, maar toch brak hij de belofte en besloot haar niks te vertellen. Vanbinnen brak het zijn hart dat hij haar pijn zou doen, maar dat probeerde hij niet te laten merken. Vandaag was de laatste dag dat ze elkaar zouden zien als dokter en patiënt, en als twee geliefden. Hij wist dat Rosalia het hem waarschijnlijk nooit zou vergeven, maar Julian zag geen andere uitweg meer. Met een dubbel gevoel liep hij dan ook haar kantoor binnen en wachtte tot een van de bewakers de deur achter hem had gesloten. Hij glimlachte naar Rosalia, maar keek haar niet te lang aan omdat ze waarschijnlijk de blik in zijn ogen wel kon zien. Hij vond het moeilijk, maar hij moest nu doorzetten. Er was geen weg meer terug.
Onopvallend liet hij zijn blik over haar bureau glijden en zag haar sleutels op de hoek van de tafel liggen. Daar zou hij makkelijk bij kunnen komen... Dankzij zijn voorbereidingen kon hij vannacht precies om 23:59 uur ongemerkt zijn cel uitkomen en via een omweg naar het dokterspraktijk komen. Met haar sleutel kon hij hier binnenkomen en vanuit het raam naar de buitenmuur klimmen om buiten de muren van de gevangenis komen. Hij had daar precies drie minuten de tijd voor, maar het enige wat hem nog kon verraden was zijn celmate.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Die ochtend wanneer Julian binnenkomt voelt het anders. Zijn blik is veranderd, anders dan alle andere keren dat hij haar liefdevol had aangekeken. Dat er oprechtheid tegenover haar in zijn ogen te lezen was geweest. Normaal zou ze hem meteen vastnemen nu en gewoon even genieten van het moment maar in plaats daarvan deed ze het niet. Hij zou vertrekken, zonder haar en haar achterlaten dat wist ze heel goed. Ze wist dat hij nooit achter haar plan had gestaan om samen te blijven en al zei hij het haar niet, ze wist dat hij zou vertrekken en hoeveel pijn het haar ook zou doen, ze wist dat ze er niets tegen kon doen. Julian was misschien dan toch niet te helpen, misschien was de liefde die ze hadden dan toch niet sterk genoeg om zich hier door heen te slaan en later een leven samen op te bouwen wanneer hij hier buiten zou komen. Ze nam plaats naast hem op de verzorgingstafel zodra hij daar op zat en begon dan met de gewone routine. Ze sprak niet, zo zou ze ook niet bij het onderwerp moeten komen wat haar zoveel pijn zou doen. Even kruisten hun blikken maar deze wende ze enkele momenten later weer af. Lang duurde het niet, de dagelijkse routine en er was dan ook nog tijd over. Even liet ze haar hoofd tegen hem aan rusten en ze sloot haar ogen, misschien wel voor de laatste keer en al zou hij misschien weggaan en wist ze niet op welke manier, ze wou een vredig afscheid. Ergens hoopte ze dat ze het zich verbeelde, dat hij gewoon een slechte dag had maar ze wist dat Julian sinds hun band geen slechte dag meer had gehad en dat maakte haar bang. Was het maar niet waar, zou hij maar gewoon blijven. Dat is waar ze zo hard op hoopte.

Account verwijderd

schreef:

Direct toen Julian binnenkwam merkte hij op dat er iets aan de hand was, hij zag het aan Rosalia. Wellicht was er iets met haar aan de hand, maar nog waarschijnlijker had ze door dat hij iets van plan was. Hij durfde niet te vragen, hij wilder er niet over praten en daarom besloot hij er ook niet over te beginnen. Zwijgend nam hij plaats op de verzorgingstafel en wachtte af tot Rosalia met de standaard procedure begon. Hij staarde voor zich uit en probeerde zich vooral afwezig te houden, hij wilde niet te veel gevoelens tonen want hij was bang dat hij spijt zou krijgen en weer zou gaan twijfelen. Zich afsluiten voor anderen, dat was hoe Julian was. Toch wist hij dat hij anders was bij Rosalia, en het vulde zijn hart met warmte toen ze even haar hoofd tegen hem aan ruste. Hij zuchtte even zacht, en sloeg voorzichtig een arm om haar heen. Het voelde alsof ze al afscheid van hem nam, al wilde hij dit niet op deze manier doen. Hij wilde geen afscheid nemen van haar, maar hij wist dat hij er niks aan kon veranderen. Hij wilde veel dingen tegen haar zeggen, dat het hem speet en dat hij bij haar wilde blijven, maar het zou alleen maar zijn plan verraden en het moment verpesten. Misschien wel het laatste moment dat hij met haar zou delen al kon hij dat nog maar moeilijk beseffen.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Ze genoot ervan, van dit momentje dat ze samen hadden en al leek het zo iets kleins, voor haar was het meer waard dan wat dan ook. De tijd zat er bijna op en voor even keek ze naar hem en liet haar hand tegen zijn wang rusten. Zachtjes zoende ze hem en streelde langs zijn hals tot ze geklop op de deur hoorde. Nog even keek ze hem aan en wende vervolgens haar blik af waarna ze opstond en richting de deur stapte die ze langzaam opende. Het was de bewaker die hem kwam halen en ergens wou ze dat hij niet ging. Dat hij bij haar bleef hier want ze voelde dat hij zou vertrekken, dat hij op een of andere manier zou ontsnappen aan zijn leven hier. Ontsnappen aan haar. Voor een laatste keer kruisten hun blikken elkaar en zodra hij weg is trekt ze de deur achter zich dicht. Even denkt ze na maar veel tijd krijgt ze hier niet voor want al snel komt de volgende patiënt aan. Zo gaat de dag verder. Niets speciaals en gelukkig maar want haar gedachten zijn er niet bij en ze is dan ook blij wanneer haar dag erop zit en ze naar huis kan. Ergens wilt ze nog naar Julian gaan en hem opzoeken maar het zou dingen alleen maar erger maken en misschien zelfs verdacht dus ze besluit om gewoon naar huis te gaan en niet veel later komt ze aan. Een lang, warm bad in combinatie met een boek vult haar avond en even vergeet ze al haar zorgen. Zorgen die misschien maar terecht waren. Vroeg gaat ze naar bed en gelukkig valt ze ook al snel in slaap met haar gedachten bij Julian. Bij hun laatste moment samen vandaag, want ze wist het zeker. Morgen als ze opstond zou hij weg zijn, ver weg van haar, de rest van de wereld en het leven dat ze samen zouden kunnen opbouwen.

Account verwijderd

schreef:

Samen stonden ze daar, Rosalia in zijn armen, en even voelde het alsof er niks aan de hand was. Hij voelde haar hand op zijn wang en haar lippen op de zijne, maar niet veel later werden ze uit hun moment gehaald toen er een bewaker op de deur klopte. Plotseling schoot er een naar gevoel door hem heen, alsof hij nu pas besefte dat dit de laatste keer zou zijn dat hij hier was samen met haar. Toch weerhield het hem er niet van om te doen wat hij moest doen. Julian stond op toen Rosalia dat deed, en volgde haar naar de deur terwijl hij onopvallend de sleutels van haar bureau in zijn zak schoof. Hij had die nodig, zonder de sleutels kwam hij vanavond niet buiten. De bewaker die binnenkwam leek niet erg gehumeurd en pakte hem direct bij zijn bovenarm om hem mee te nemen naar zijn cel. Julian draaide zich nog een keer om en keek Rosalia spijtig aan. Er waren zoveel dingen die hij had willen zeggen, maar niks zou iets veranderen aan wat hij van plan was. Hij sloeg zijn blik neer en draaide zich om, en liep mee terug naar zijn cel. Zwijgend ging hij daar op zijn bed zitten en voelde de sleutels in zijn zak. Hij vroeg zich af of Rosalia zou merken dat ze weg waren, en of ze het zou zeggen als ze het door had. Hij had geen plan B, dit was zijn enige kans. Hij probeerde zich er daarom niet te druk over te maken, hij had wel grotere zorgen op dit moment, zoals zijn celgenoot.

Account verwijderd

schreef:
TS naar volgende ochtend
----
Wanneer ze wakker wordt voelt het alsof ze niet geslapen heeft. Haar hoofd doet pijn en een vloed van emoties komt over haar heen bij de eerste gedachten in haar hoofd. Ze weet niet eens waarom maar ze wordt emotioneel, gevoelens die ze niet wilt hebben. Verman jezelf, dat is wat ze tegen zichzelf zegt en ze maakt zich klaar voor weer een nieuwe dag werk. Ze hoopte zo om Julian zo meteen aan te treffen, gewoon veilig in de gevangenis bij haar maar ze vreesde er voor. Na haar vaste ochtendritueel bestaande uit zich klaarmaken, ontbijten en de krant lezen vertrok ze. Ze verliet haar appartement en begon te stappen richting de garage waar ze haar auto geparkeerd had. Echter geraakt ze daar niet. Wanneer ze de bocht wilt omslaan voelt ze hoe ze langs achter wordt vastgegrepen. Tijd om te schreeuwen heeft ze niet want na een mond voor haar doek gekregen te hebben valt ze weg. Weg in een diepe slaap.

Enkele uren zijn gepasseerd wanneer ze wakker wordt. Ze voelt zich wat suf, gedrogeerd en wanneer ze wilt opstaan en merkt dat dit niet mogelijk is schiet ze pas in paniek. Angstig kijkt ze om zich heen en merkt dat ze vastgebonden is. Vast op een stoel in enkel nog haar lingerie. 'Help! Help me dan!', is het enige wat ze kan uitbrengen maar wanneer ze dan voor zich kijkt ziet ze een jongeman met een camera staan. De lens op haar gericht net zoals zijn blik. Ze wilt roepen en tieren maar dan voelt ze hoe een hand haar vastneemt bij de hals. Deze hand zakt al snel naar de streek van haar borsten en trillend blijft ze zitten. 'Zeg maar iets tegen je vriendje aan de andere kant, deze video is voor hem. Zwaai maar naar Julian, hij mist je vast heel erg', hoort ze de jongen spottend zeggen. Ongelovig kijkt ze om zich heen en hoort dan hoe beide mannen lachen. Ze begint te huilen. 'Ja Julian wat dacht je nu, ontsnappen en voor altijd weg zijn van al je problemen. En dan je popje in de gevangenis achterlaten', hoort ze de man zeggen en voelt hoe zijn hand over haar lichaam heen gaat. Snikkend blijft ze zitten en voelt dan hoe de man vervolgens met zijn andere hand een mes tegen haar hals gedrukt houdt. Ze wilt schreeuwen maar het gaat niet, ze is te bang. 'Je weet wat we willen en we willen het nu. Geef het ons voor middernacht of je popje gaat eraan. Maar eerst gaan we er wat plezier van hebben', hoort ze de man lachend zeggen en ze voelt hoe hij haar bh losmaakt. Ze wilt hem wegduwen maar voelt hoe het mes in haar hals wordt gedrukt en schreeuwt het uit van de pijn. Wanneer de andere man stopt met filmen bekijken ze haar even. 'Jij blijft hier maar en hoop maar dat je vriendje je komt redden, anders is dit het minste van je zorgen', hoort ze de mannen zeggen die vervolgens vertrekken. Ze blijft achter, gebroken zowel vanbinnen als vanbuiten.

Account verwijderd

schreef:

Een trillend geluid is wat Julian wakker maakt, hem wakker schud uit een nare droom. Hij had bijna geen oog dicht kunnen doen vannacht. Zijn ontsnappingspoging was geslaagd. Heel even denkt hij terug aan het moment dat hij zijn cel was uitgekomen, hoe hij zijn celgenoot bewusteloos tegen de grond had moeten slaan om zijn geheim bewaakt te houden, en hoe hij spottend achterom keek toen hij eenmaal over de muren van de gevangenis was. Pas enkele minuten later hoorde hij de sirenes uit de verte en het nare geluid van het alarm dat afging omdat er een gevangene 'kwijt' was, een gevangene die zijn ontsnappingsplan maandenlang had uitgewerkt en daarom binnen een paar uur verdwenen was. Bang was hij niet, hij had een appartement in een kraakpand ingericht en hij was er zeker van dat ze hem daar niet zouden vinden. Sporen had hij allang kunnen uitwissen en de gevangeniskleding die hij aanhad, had hij al vrij snel omgeruild voor een stapel schone kleren die waren klaargelegd, maanden geleden voor dat hij vast kwam te zitten in de gevangenis. Ook had hij geld, een oude telefoon en een laptop klaarliggen die hij beide direct aanzette. Ondanks de slechte verbinding opende hij een programma, een forum waarop hij in contact stond met andere criminelen. Het was een illegaal programma dat niet makkelijk gehackt kon worden door de FBI of wie dan ook. Door in te loggen op zijn profiel kreeg hij direct talloze berichten binnen, maar hij was dan ook een aantal maanden offline geweest. Hij wist dat het morgen wel snel rond zou gaan dat hij was weggegaan uit de gevangenis, zulke verhalen gingen altijd razendsnel rond. Nu was hij te moe om nog iets te ondernemen, en daarom zette hij zijn laptop weer uit en zette een alarm op zodat hij morgen niet te laat wakker zou worden. Hij was opgelucht dat hij nu ontsnapt was, maar hij had er dubbele gevoelens over. Hij moest nu namelijk beginnen aan zijn volgende plan, zijn familie in veiligheid brengen en daarna verdwijnen.
Nadat hij op het bed was gaan liggen viel hij in een rusteloze slaap, en nu enkele uren later, vroeg in de ochtend opende hij opnieuw de laptop om een aantal dingen te regelen voordat hij kon beginnen aan zijn plan. Hij logde opnieuw in op het forum en liet zijn blik vluchtig over de berichten glijden. Slechts een bericht viel hem op en met trillende vingers klikte hij het bericht aan. Het bericht was van Liam en in het onderwerp stond haar naam: Rosalia Jones; je popje is in gevaar.
Liam was de enige die hem had opgezocht in de gevangenis, en Julian wist wat hij wilde. Hij wilde het geld, heel veel geld. Maar hij had niet gedacht dat hij zo ver zou gaan.
Het bericht bevatte alleen een bestand dat hij aanklikte, het leek wel een eeuwigheid te duren voor het gedownload was. Maar toen hij het eindelijk kon bekijken leek al het bloed in zijn hoofd weg te stromen. Duizelig werd hij ervan toen hij Rosalia op een stoel zag zitten, vastgebonden en in haar lingerie, terwijl een man achter haar met een mes in zijn ene hand en zijn andere hand over haar lichaam liet glijden. Hij kan het eerst niet geloven wat hij ziet, maar dan wordt hij razend. Hoe kunnen ze zoiets doen, bij háár, bij Rosalia?
Hij duwde de laptop van zich af en stond vloekend op. Machteloos sloeg hij tegen de muur, en hij gaf zichzelf de schuld van alles wat ze met haar hadden gedaan en zouden doen. Hij had haar nooit moeten achterlaten, nooit. Hij kon er niet aan denken dat ze haar nog meer zouden aanraken, haar zouden vernederen en haar pijn zouden doen. Dat hij voortvluchtig was voelde plotseling onbelangrijk, en nadat hij zichtzelf weer gedeeltelijk onder controle had nam hij actie. Hij trackte de locatie van Liam, maar zoals verwacht was hij in de verlaten loods, een pand bij de haven die hij en zijn bende al jaren in bezit hadden.
Hij klapte de laptop dicht en stopte deze in de rugzak en nam verder alles mee wat hij nog nodig had. De handgun stopte hij in een van zijn broekzakken en trok daarover een vest aan. Hij trok een muts over zijn hoofd, wat wel opvallend leek aangezien het niet heel erg koud weer was. Maar bloot over straat durfde hij niet. En zo ging hij op weg naar de haven, terwijl hij nadacht over een plan, want dat had hij niet. Het geld boeide hem niet eens zo veel, ze mochten hebben wat hij had. Hij kon pas weer rustig worden als Rosalia veilig was.

Account verwijderd

schreef:
Ergens moest ze hier kunnen uitkomen, op de een of andere manier en ze was het ook van plan. Ze zou hier niet wachten op een of andere persoon die haar zou komen redden want ze wist dat Julian niet zou komen. Hij was weg misschien al uit het land en ze wou ook niet dat hij kwam. Hij had haar achtergelaten met een reden en haar komen ophalen zou alleen maar tegen zijn eigen wil in zijn. Ze was vast leuk voor even geweest maar serieus had hij haar niet gezien en de video zou hem dan ook niet aanzetten om haar te komen zoeken. Hij zou zichzelf echt niet in gevaar brengen voor haar, zo meende ze. Ergens hoopte ze dat haar vader erachter zou komen, dat hij haar zou komen redden en meenemen naar huis. Dat ze uit deze hel was maar het leek nog maar net begonnen te zijn.

Wanneer de deur weer openvliegt ziet ze een jongen naar binnen komen, een andere dan de 2 daarnet. Hij bekijkt haar als een soort projectiel en begint haar al snel aan te raken. Met al haar kracht probeert ze hem weg te duwen maar hij is sterken dan haar en al snel ligt ze dan ook tegen de grond gedrukt. Wat er daarna gebeurt was wel te verwachten en zodra hij vertrekt blijft ze gebroken achter. Huilend ligt ze op de grond, in elkaar gekrompen en in een reflex krimpt ze in elkaar. Haar naakte lichaam werd nog kouder door de kille vloer en ze huilde alsof al haar frustraties van de voorbije tijd eruit kwamen. Ze was verkracht en het was niet eens haar schuld, ze had niets gedaan wat er aanleiding tot gaf. Smerig, zo voelde ze zich en het gevoel werd steeds ergere en knaagde aan haar. In een reflex greep ze naar haar lingerie, het enige wat ze nog had en ze trok het aan. Veel hielp het niet, ze voelde zich vreselijk en kroop naar een hoek van de kamer waar ze in elkaar gekrimpt bleef zitten. Haar lichaam schokte en ze leek wel bezeten te zijn, alsof haar gedachten overgenomen waren door een of andere duistere invloed. Ze begon te schreeuwen, te krijsen maar wist toch dat het geen effect had. Niemand hoorde haar.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld