Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | Endure and survive

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Dean knikte toen Charlotte aangaf hoe ze hem wilde hebben en draaide het papier nog één keer, zo dat het beeld klopte zoals zij dat wilde. Even bleef hij in stilte naar het plaatje kijken en naar de ontblote onderarm die ernaast lag, maar algauw knipperde hij een aantal maal en was hij weer terug bij het heden. Of het nu kon? In theorie dus wel. 'Ligt eraan, wil je me de medische spullen die je gevonden had, aangeven?' Hij had er niet eerder naar gevraagd omdat hij er liever zo min mogelijk mee te maken had, maar als ze dit gingen doen, moest hij wel weten waar ze mee gingen werken. Charlotte overhandigde hem wat spullen, die hij snel doorzocht. Wonder boven wonder lag er een nog gesloten tube met crème tussen. Die pakte hij, de rest gaf hij terug aan Charlotte, zodat ze deze weer op kon ruimen. Daarna begon hij in zijn eigen tas te frommelen, want uiteraard zaten de benodigde spullen ergens onderin: Hij had ze vooral meegenomen vanwege de sentimentele waarde die hij eraan hechtte, niet omdat hij in eerste instantie had verwacht ze ooit nog te gebruiken. De verf, het apparaat dat zo was omgebouwd dat het op batterijen werkte en een stift. Daarbij pakte hij ook nog een schone doek, die hij nodig zou hebben voor het wegvegen van verf en bloed van de huid. Ja, hij had alles. En aangezien hij niet meer zo mank was als enkele dagen geleden, kwam hij ditmaal zelf overeind om de doek nat te maken in het beekje. Dat duurde allemaal niet zo lang en toen hij terug was, keek hij het meisje even onderzoekend aan. Hij hoefde niet te vragen of ze het zeker wist, hij zag het in haar blik. Soms realiseerde hij zich dat ze meer op hem leek dan ze misschien wist. De adrenalinekick van het afvuren van een wapen, de roekeloosheid, de angst en toch het doorzettingsvermogen.. Het was nogal wat. Hij nam weer tegenover haar plaats op de boom en wreef met de natte doek over de huid, om enig vuil dat er misschien nog zat, te verwijderen. Daarna pakte hij de stift die hij eerder uit de tas gehaald had. 'Ik neem aan dat je niet bekend bent met de procedure,' begon hij, 'maar het is niet zo moeilijk. In een échte zaak zouden ze het ontwerp door middel van een soort plakplaatje op je huid plakken, zodat ze de lijnen makkelijk kunnen volgen. Die luxe hebben we hier niet, dus ik teken het vanuit hetgeen dat de losse pols genoemd wordt, op je arm. Dan krijg je de kans om nog dingen te veranderen die niet op de juiste plek staan, zodat ik dat kan aanpassen, maar daarna ga ik aan het werk. Het tatoeëren zal een beetje pijn doen, alsof iemand met een heel scherp potlood in je huid prikt. Als het te veel zeer doet, dan stop ik even, maar ik waarschuw je alvast dat je heel stil moet zitten. Dat snap je vast wel.' Hij glimlachte flauwtjes en Charlotte, die toch een beetje bleek zag, knikte. Een beetje spanning was niet erg, zo lang ze maar niet doodsbenauwd was.
Hij pakte haar arm voorzichtig vast met zijn rechterhand, legde hem op zijn bovenbeen voor een wat stevigere ondergrond en zette, met de stift, de eerste lijnen op haar arm.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:

De punt van de stift voelde koud aan tegen haar huid. Ze ging dit echt doen. Een tatoeage. Ze had haarzelf nooit het type gevonden voor een tatoeage, wat vooral kwam door het beeld van een 80-jarige vrouw met tatoeages kwam. Dat beeld vermeed ze liever. Echter, wie werd er in deze tijd überhaupt zo oud? Ze leefde nu en daar moest ze van genieten. Daarbij vond ze de betekenis erachter het idee zoveel mooier maken, net als het feit dat het ontworpen en gezet zou worden door haar reismaatje, een persoon die na enkele weken al ontzettend veel voor haar betekende.
Een tijdje bleef het stil, terwijl Charlotte nadacht over hetgeen waar ze over kon beginnen. Ze wist niet in hoeverre Dean nog boos op haar was en waar ze wel en niet over kon beginnen. Geconcentreerd liet hij de stift over haar huid gleden, terwijl de grip op haar arm steviger geworden was. Soepel bewoog de stift over haar arm. Hij was hier goed in. Niet alleen in het bedenken van een origineel ontwerp, maar ook de uitvoering ging hem goed af. ‘Hoe lang teken je al?’ vroeg ze nieuwsgierig.
Een glimlach sierde zijn gezicht, ondanks dat hij nog steeds zijn focus op het ontwerp gericht had. ‘Al zo lang ik me herinner.’
Dat antwoord verbaasde haar niks. Hij had een creatief brein, waaruit originele ideeën voortvloeiden. Het sierde hem, net zoals zijn opperste concentratie hem sierde. ‘En, ben je na de uitbraak nog veel blijven tekenen?’
‘Sowieso ben ik tatoeages gaan ontwerpen, maar daarnaast probeerde ik nog steeds veel te tekenen als ik papier bij me had.’
‘Dat was in de stad vast een stuk makkelijker,’ stelde ze.
Hij knikte. ‘Absoluut. Het vinden van papier was een ding, maar daarnaast waren er ook weinig potloden of ander tekenmateriaal te vinden. Binnen de muren was dat eigenlijk geen probleem.’
‘Kan ik me voorstellen,’ zei ze. ‘Maar wel tof dat je bent blijven tekenen. En, wat teken je eigenlijk? Naast je tatoeages natuurlijk.’
‘Verschilt,’ antwoordde hij ietwat bedenkelijk, alsof hij zocht naar een manier om het te verwoorden. ‘Soms portretten, maar soms ook dingen uit mijn hoofd, zoals dit,’ zei hij, met een klein knikje richting haar arm, waar de lijnen van de tatoeage bijna een geheel vormden. ‘En soms dingen met een apart lijnwerk. Ik probeer er vaak wel een eigen twist aan te geven in elk geval.’
Dat was een ding wat zeker was. Alleen het kompas al had een geheel eigen stijl, wat leuk was om te zien. ‘Mag ik ooit wat van je schetsen zien? Als je die nog hebt tenminste,’ vroeg ze wat aarzelend, niet zeker wetend of ze wel het recht had om zoiets te vragen.
Dean keek nu pas op van zijn werk. Ze wist niet goed wat het was wat ze in zijn ogen zag, maar het was een blik die ze nog niet eerder bij hem gezien had. ‘Ik heb nog wel iets, maar niet veel. Als we straks klaar zijn, mag je het best zien?’ Zijn stem klonk twijfelachtig. Was hij onzeker over zijn werk?
‘Lijkt me leuk.’
Dean richtte zich weer op zijn werk, zette nog enkele strepen en ging toen recht zitten. ‘Wat vind je ervan?’
Charlotte tilde haar hand op, bekeek het lijnwerk dat op haar onderarm getekend was. Het was groot. Een stuk groter dan in eerste instantie de bedoeling was. Maar, het paste haar. Het was geen opzichtige tatoeage, het was eentje die paste bij haar karakter en haar verhaal en dat maakte de tatoeage perfect. Haar mondhoeken vormden zich tot een glimlach. Wat zenuwachtig glimlachte ze naar Dean. ‘Ik vind het echt heel mooi.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Dit was iets waar hij het uren over kon hebben. Dagen. Als er iets was in het leven dat bij hem hoorde, was het zijn passie voor het tekenen wel. Niet dat hij er heel goed in was, hij had het zichzelf aangeleerd en er nooit les in gehad. Niet dat iemand ooit heel erg over zijn ontwerpen had geklaagd, dat niet. Ze waren eigenlijk allemaal wel tevreden geweest, wat Dean deed vermoeden dat hij een zogenaamd natuurtalent was. Was hij ook nog eens ergens heel goed in.
De tekening op haar onderarm was nu ook goedgekeurd. Beter, dan hoefde hij daar niet nog aan te schrijven. Hij pakte de crème die hij eerder al in zijn handen had gehad en smeerde daarvan een beetje over de stiftlijnen heen. Op deze manier zou de huid zacht zijn en beter beschermd tegen de naald die hij er een paar duizend keer in ging steken. Nu was het allerlaatste moment waarop Charlotte zich kon bedenken, maar het ging aan haar voorbij terwijl Dean het apparaatje in orde bracht en het potje met de zwarte inkt klaarmaakte voor gebruik. Eventjes keek hij haar heel serieus aan. 'Het kan zijn dat je schrikt, dat het meer pijn doet dan je verwachtte, of dat het kriebelt, maar beweeg alsjeblieft je arm niet. Zonder die extra handicap is het al moeilijk genoeg om mooie lijnen te zetten.' Hij keek wat serieus, want het was echt héél belangrijk dat ze zou doen wat hij zei. Misschien was dat ook de reden dat hij met zijn vrije hand haar pols wat steviger beetpakte, in ieder geval voor de eerste paar lijnen.
En toen begon hij met het échte werk. Hij begon voor zijn oogpunt bovenaan, dus bij de veer die juist onderaan zou bungelen. Haast instinctief merkte hij dat het meisje bijna ging bewegen, maar ze deed het niet en dat was de reden dat hij zijn greep op haar pols als snel losser liet. Nu pakte hij de natte doek met die vrije hand en af en toe veegde hij wat bloed en zwarte inkt weg, terwijl hij over de lijnen ging die hij net gezet had. Het duurde een paar minuten, maar al gauw zat hij in een ritme en ging het eigenlijk automatisch, al was het wel anders om op de huid van iemand anders te werken, na jaren alleen op zichzelf gewerkt te hebben. Maar nu, nu had hij tijd om ook dingen aan haar te vragen. Uit ervaring wist hij dat afleiding heel goed kon helpen bij de pijn, of de vervelende prikjes. Hij wist niet hoe ze het ervoer. 'En jij? Wat zijn jouw hobby's, Char?'

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Char. Hij noemde haar Char. Ineens besefte ze zich dat dit niet de eerste keer was dat hij haar zo noemde, al was er op dat moment zoveel gaande geweest dat het haar niet was opgevallen. De zorgen hadden door zijn stem geschemerd. Niet veel later waren die zorgen veranderd in woede. Een boosheid die langzaam wegebde, te horen aan de manier waarop hij haar bijnaam nu uitsprak. Er was een handjevol mensen die haar zo noemde, waarvan ze het merendeels verloren was aan de dood. Van de anderen was het lot onduidelijk. Wie weet waren ze allemaal omgekomen. Ondanks dat ze wist dat het valse hoop was, was er een klein stemmetje dat erin geloofde hen ooit nog tegen te komen.
Charlotte had haar blik op haar arm gericht, terwijl ze de pijn probeerde te negeren. Hóe had hij zijn hele lichaam er vol mee kunnen zetten als het zo pijnlijk was? Het was niet ondraaglijk, maar ook zeker niet aangenaam. Het feit dat de inkt zich mengde met bloed, was de bevestiging dat haar pijn niet onredelijk was.
Haar hobby’s. Ze had niet zo’n uitgesproken hobby als Dean. Hetgeen wat ze graag deed, was ook vrij onmogelijk in een wereld als deze. De andere hobby’s die ze had, waren allen meer een tijdverdrijf. ‘In mijn vrije tijd las ik graag en ik vond het vaak ook wel leuk om een spelletje te doen met de kinderen. Daarnaast heb ik een hele tijd gitaar gespeeld.’
‘Gitaar gespeeld?’ Het leek hem te verbazen. Niet gek ook, het bespelen van een instrument was niet bepaald de meest praktische hobby in deze tijd.
‘Als klein meisje zat ik op gitaarles, al heb ik nog geen halfjaar les gehad voor de uitbraak. Ik ben een hele tijd gestopt, omdat er nergens instrumenten waren buiten de stad en als ze er wel waren, was het te gevaarlijk. In de stad zelf had ik ook weinig geluk. Maar, toen ik een jaar of veertien was, hadden ze een voorraad muziekinstrumenten gevonden die ze toevoegden aan de schoolfaciliteiten. Het was in de tijd dat ik de jongere kinderen basisvaardigheden begon te leren, zoals het leren lezen en schrijven.’ Ze was vrij jong begonnen als docente. Charlotte had de taak vrijwillig op zich genomen, als vanzelf was ze erin gerold. Het kwam goed uit, aangezien de andere docente zich meer op andere taken kon storten. In die tijd was ze echter wel vrij onzeker over de dingen die ze wel en niet kon en mocht doen. Zo had het een behoorlijke tijd geduurd voor ze de gitaar in handen genomen had. ‘Toen ik weer begon, was ik natuurlijk al een hoop verleerd, waardoor ik soms uren aan het prutsen was. De striemen stonden aan het eind van de dag in mijn vingertoppen, maar ik genoot er ontzettend van. Uiteindelijk speelde ik elke dag wel even en gebruikte ik het ook in de lessen om de kinderen een beetje op te vrolijken.’ Het hielp wel, dit praten. De pijn was nog steeds duidelijk aanwezig en soms had Charlotte de neiging haar arm terug te trekken, maar het leidde haar wel af.
‘Wat voor muziek speel je graag?’
Tegenwoordige tijd, alsof ik ooit nog een gitaar vast zou houden. Charlotte betwijfelde of dat realistisch was. ‘Hetzelfde als wat jij net antwoordde, dat verschilt. De ene keer speelde ik oude liedjes. Liedjes die ik me nog herinnerde en liedjes waarvan we bladmuziek hadden in de stad. Maar, ik vind van die thematische muziek, die vroeger vaak gebruikt werden in films om een bepaalde sfeer te creëren, wel het leukst denk ik.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hij vorderde al redelijk met de tekening op haar arm en hoewel hij merkte dat ze af en toe haar arm weg probeerde te trekken, was het niet zo ernstig dat hij echt iets moest doen om hem vast te houden. De veer was nu af en de huid eromheen was roodgekleurd van de constante irritatie. Hij pakte een schoon stuk van de doek en veegde over het deel dat nu helemaal af was, waarbij bloed en inkt zich vermengden op de stof. Nu het kompas, dat een stuk makkelijker zou zijn. De veer had veel details gehad en heel veel kleine lijntjes, dit was niet zo moeilijk. Alleen de rondingen, die zouden perfect moeten kloppen. Gelukkig was Dean niet zo'n amateur dat hij dat niet kon. Het apparaatje zoemde zacht door terwijl hij aan het tweede deel van de tekening begon, telkens afwisselend tussen het daadwerkelijke tekenen en het wegvegen van overtollige inkt.
Ze speelde dus gitaar. En las graag. En spelletjes met kinderen. Dat laatste kon hij zich heel moeilijk voorstellen, Dean had nu eenmaal helemaal niets met kinderen en zou dat waarschijnlijk ook nooit krijgen. Hij had ze zo veel mogelijk vermeden en alleen in de stad had hij af en toe te maken gehad met de jengelende, kleine menswezens. Niets voor hem. Lezen ook niet, hij had een gruwelijke hekel aan boeken. Niet omdat de verhalen stom waren, maar het lezen zelf. Dean had nooit echte les gekregen in basisvaardigheden als lezen en schrijven en kon het dus sowieso niet zo goed, maar daarbij kwam ook nog eens dat zijn ogen altijd een mengelmoes van de letters probeerden te maken. Luisteren naar verhalen vond hij daarentegen wel leuk om te doen, maar daar ging het nu niet over. Dus vroeg hij door op het enige andere onderwerp dat hem wél lag, het gitaarspelen. Een gitaar moest veel moeilijker te bemachtigen zijn dan een stukje papier en een potlood, dus het verbaasde hem niet dat ze daar weinig mee had gedaan. 'Zing je ook bij je muziek?' vroeg hij, deels om haar weer van het zoemende apparaat af te leiden en deels omdat hij er nieuwsgierig naar was.
'Ligt aan het liedje. Sommige liedjes kan ik wel redelijk meezingen, maar andere zijn daar niet zo voor geschikt.' Dean knikte. Logisch, je moest er wel de stem voor hebben als je wilde zingen. Het gesprek viel even stil, maar dat gaf hem de kans om vrij snel door te werken aan de lijnen van het kompas. Het begon er al goed uit te zien, al zei hij het zelf. De huid mocht dan wel rood en geïrriteerd zijn, dat hoorde erbij en als het eenmaal geheeld was, zou het zeker nog mooier worden dan het nu was. Secuur begon hij aan de details van het kompas, de lijntjes en de letters die de richting aan moesten geven.
'Mis je het wel eens?' vroeg hij toen, vanuit het niets. Het leven binnen de stad was zo vredig, had structuur en was veel geriefelijker dan hier buiten. Hij kon zich niet voorstellen dat ze nooit terug verlangde naar de tijd binnen de muren, waar alles makkelijker was.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het begon al meer op een geheel te lijken. Daar waar de stiftlijnen vrij grof en ruw waren, waren de pas gezette lijntjes een stuk sierlijker. De veer had veel tijd gekost en dat was merkbaar geweest aan de huid eronder. De pijn werd steeds sterker, naarmate hij er langer mee bezig was. Ze was dan ook opgelucht toen hij het schoonmaakte en begon aan het volgende deel. Het was een vreemde gewaarwording, het idee dat dit voor altijd op haar arm zou staan.
Het volgende onderwerp wat hij aansneed, was een vrij gevoelig onderwerp. Natuurlijk miste ze het. De veiligheid die het bood, de structuur en alle materialen die je tot je beschikking had. De continue angst die nu aanwezig was, was daar veel minder van toepassing geweest. Dat ze de keuze had gemaakt om niet naar een andere stad te vertrekken, stond los van die voordelen. Ze wist dat het enkel uitstel van executie was, dat het naïef was om in een stad te wonen terwijl de wereld om je heen langzaam verging. Als ze ooit een wens zou mogen doen, dan zou ze terug willen naar de tijd voor de uitbraak. Geen dreiging. Nergens. Maar, dat was iets wat nooit zou kunnen gebeuren. Dan kon ze zich beter voorbereiden om te vechten, in plaats van zich te verschuilen. ‘Eigenlijk wel,’ gaf ze toe, ‘maar ik zou er niet naar terug willen. Niet omdat het er niet fijn was, maar omdat het mensen alleen maar kwetsbaarder maakt. Tenminste, als ik naar mezelf kijk dan.’ Ze had geen idee gehad van de overlevingsvaardigheden. Ja, ze kon lezen en schrijven. Ze kon rekenen, wist wat basisdingen van biologie en aardrijkskunde. Ze zou zelfs een klein beetje Spaans kunnen spreken als het nodig was. De vraag was alleen, hoe zinnig waren die vaardigheden? Het lezen was alleen praktisch voor het lezen van de bijsluiter in medicatie. Het schrijven was enkel van pas gekomen in hun strijd tegen de Bloater. Maar, het rekenen en al die andere lessen waren nog amper tot hun recht gekomen. Ze had geen idee hoe je een vuur aanstak terwijl het hout vochtig was, of hoe je vallen moest maken. Het zouden die dingen moeten zijn die ze de kinderen leerde, niet hoe je de hoofdletter A schreef.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het mocht dan wel een wat gevoeliger onderwerp zijn, het leidde haar wel af van de naald die door haar huid boorde, telkens weer. Het kompas ging nu ook al de goeie kant op, nog wat laatste dingetjes en dan kon hij de kleine vogels helemaal bovenaan verwezenlijken. Minutenwerk, misschien iets meer. Terwijl hij zo bezig was, luisterde hij naar haar antwoord. Natuurlijk miste ze het, maar terug wilde ze niet. Hij begreep het wel. Hoe veilig de muren ook leken, ze boden op geen enkele manier een volledige bescherming. Zo was gebleken. Uiteindelijk zouden alle muren vallen en zou iedereen die nog leefde overgeleverd zijn aan de grillen van de infectie. Dan kon je maar beter zo goed mogelijk voorbereid zijn, zo zei zijn vader altijd. Liever les in messen werpen dan in schrijven. Daar moest hij zijn vader dankbaar voor zijn, misschien. Toch had hij het hem vaak kwalijk genomen, vooral de eerste tijd. Een normaal leven had er voor Dean niet in gezeten, ook niet in de jaren dat hij wel in de stad had gewoond. Het gebrek aan basisvaardigheden had hem een buitenstaander gemaakt. Maar hij realiseerde zich nu dat al die mensen geen kans hadden gemaakt. Ook Charlotte niet, als hij er niet was geweest. Dan was ze dood geweest. Ze waren daar zo hulpeloos, zo blind voor hetgeen zich buiten hun veilige haven afspeelde, dat hij bijna blij was dat hij die luiheid nooit gekend had. Hij glimlachte. 'En toch zit je hier, springlevend,' antwoordde hij. Voor een kwetsbaar meisje best een prestatie.
Hij legde de laatste hand aan de vogels, waarna hij het apparaatje uitzette. Het gezoem stopte en ineens leek het heel stil in de omgeving, gewoon doordat het constante achtergrondgeluid verdwenen was. Hij legde het ding neer, pakte de doek vast en haalde die nogmaals zorgvuldig over de gevoelige, rode huid. Nog meer bloed en inkt plakte nu aan de stof, die hierna wel weggegooid kon worden. Dat maakte niet uit, hiervoor was de doek geweest en hij had zijn doel gediend.
Nu pakte hij de tube zalf, smeerde de huid dik in met het spul. Daarna gaf hij de tube aan haar. 'Drie keer per dag moet je het erop smeren, in ieder geval de komende dagen. Of tot het spul op is. Geen lange mouwen, 's ochtends en 's avonds voorzichtig schoondeppen voordat je die crème erop smeert. En maak je geen zorgen, ik help je wel herinneren.' Hij begon de spullen nu langzaam op te ruimen, dat was klaar.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Bijna een week later besloten ze hun reis voort te zetten. Deans enkel was verre van genezen, maar hij kon er redelijk op lopen en met de juiste hoeveelheid aan pauzes, hoopte ze dat dat zo zou blijven. De eerste dag was behoorlijk zwaar voor hem geweest, ondanks dat hij dat niet toegaf. De tweede dag leek de belaste enkel daar enkel meer last van te hebben en dus drong Charlotte aan om vaker te stoppen. Ze had zijn enkel ingetaped, al wist ze niet zeker of dat het gewenste effect had. Ze had weinig verstand van die dingen en wist ook niet zeker of ze het op de juiste manier gedaan had. Ondertussen begon Charlotte langzamerhand te wennen aan haar tatoeage. De zalf was bijna op, maar haar huid was dan ook weinig gevoelig en de tatoeage kwam goed naar voren. Ze was er blij mee, heel blij zelfs. De eerste nacht had ze kort getwijfeld. Niet omdat ze de tatoeage zelf niet mooi vond, maar om de snelle beslissing die ze nu de rest van haar leven bij haar droeg. Ze was bang geweest dat ze erop uitgekeken zou raken, ze het over een paar jaar niet mooi meer zou vinden. Maar, tegelijkertijd was ze bang dat als ze Dean zou verliezen om wat voor reden dan ook, dit haar er altijd aan zou herinneren. Dat kon positief zijn, maar tegelijkertijd ook negatief. Wat als hij kwam te overlijden aan een fout die zij maakte, omdat zij hem niet had kunnen beschermen. Dan zou die tatoeage haar daar altijd aan herinneren. Ze hoopte dat die situatie nooit voor zou komen, al was dat valse hoop.
Charlotte merkte dat ze wat voor liep op Dean. Ze stopte met lopen en keek achterom. Stug, zonder een spier te vertrekken, bleef hij doorlopen. ‘Nog een pauze?’ stelde ze voor.
Dean schudde zijn hoofd. ‘Het gaat wel.’
De jongeman wilde haar passeren, maar Charlotte hield hem tegen door haar hand zacht op zijn bovenarm te leggen. ‘Nog een pauze,’ beval ze. Sinds ze de tatoeage had laten zetten, merkte ze dat de band tussen hen weer wat sterker was geworden. Hoewel Charlotte nog niet het recht had om harde eisen te stellen, had ze gemerkt dat ze dit soort dingen wel kon maken. Hij was het er misschien niet mee eens, ze wist zeker dat zijn enkel haar dankbaar zou zijn.
Met een zucht knikte hij, waarna hij zich op de grond neer liet zakken. Ze waren bijna aan de rand van het bos. Misschien dat ze voor vanavond een boerderij konden vinden om in te overnachten. Het zou haar rug ten goede doen om een keer op een matras of een bank te slapen. Charlotte bleef staan, leunde met haar rug tegen een boom. Ze graaide haar bidon uit haar tas en nam een slok water, terwijl ze kort naar haar tatoeage keek. Haar tatoeage.
Hun korte rustmoment werd echter abrupt verstoord. In de verte hoorden ze een aantal schoten, samen met een luide kreet. Charlotte wierp haar blik direct op Dean. Zou hij er een voorstander van zijn om er naartoe te gaan? Charlotte vond van wel. Wat als ze hun hulp konden gebruiken?

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het was niet optimaal, de manier van lopen zoals dat nu ging. Het was zwaar op Dean zijn enkel, maar hij vond dat ze al lang genoeg op dezelfde plek waren gebleven. Dus waren ze verder gaan trekken en hoewel zijn enkel zeker nog veel pijn deed, kwamen ze toch op een redelijk tempo vooruit. Dat Charlotte hem af en toe dwong op rust te nemen, deed daar weinig aan af. Hij wist heus wel dat ze het enkel zei om hem de kans te geven rust te nemen en te zorgen dat hij zijn enkel niet zou overbelasten, maar Dean was nu eenmaal Dean: Koppig en een hekel aan het tonen van zwakte. Charlotte leek daar echter heen gemakkelijk doorheen te prikken en laste alleen maar meer pauzes in als hij deed alsof er niets aan de hand was. Daarom had hij besloten om niet tegen haar in te gaan en gewoon te stoppen wanneer zij het aangaf. Meer ruzie zoals die ene keer wilde hij vermijden.
Nu ook. Hij had nog wel door willen lopen, maar was gaan zitten omdat zij aandrong op een pauze. Zijn enkel bonsde onder de vele druk die hij erop uitoefende, dus misschien was het ook wel helemaal niet verkeerd om te stoppen. Hij dronk wat, bleef even gedachteloos zitten, toen ook hij de schoten hoorde.
Er klonken er twee snel achter elkaar en daarna een schreeuw. Nog enkele tellen later klonk er een derde knal, die Dean een onprettig gevoel gaf. Alsof zijn maag zich had omgedraaid. Daar was iets mis. Hij keek Charlotte aan, die naar hem stond te kijken alsof ze wachtte op wat hij ging doen. Hij kwam overeind, met wat moeite misschien, maar aarzelde verder geen moment. 'Pak je wapen,' instrueerde hij het meisje, die daar redelijk gedwee naar luisterde. Zelf pakte hij ook zijn pistool, waarna hij haar gebaarde dat ze in de richting van het geluid gingen. En rap ook.
In een soort van drafje liepen ze in de richting van het geluid, Dean met zijn wapen voor zich gericht. De enkel, die protesteerde bij iedere stap, was even vergeten. Als er meer overlevers waren, of geïnfecteerden, was het belangrijk dat de situatie opgelost werd. Een zwakke enkel was daarbij vergeleken niets. Charlotte volgde hem op de voet, al vermoedde hij dat ze sneller had kunnen zijn als ze geen rekening had hoeven houden met zijn enkel. In ieder geval, binnen twee minuten waren ze bij de bron van het geluid. Dean zijn hart sloeg een slag over.
Op de grond zat een jongetje, met rode ogen van de tranen die onophoudelijk over zijn wangen liepen. Naast hem, een man met een pistool in zijn hand en een verse kogelwond in zijn hoofd. Daar weer naast, een Clicker. Dood. Het jongetje was de enige overlever.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Een klein, weerloos jongetje, die net een groot verlies moest zijn doorgaan. Tranen rolden over zijn wangen, hij leek het tweetal niet eens op te merken. Daar waar Dean verstard tot stilstand kwam, was het Charlotte die in actie kwam. Ze stopte het wapen gehaast weg, terwijl ze met grote passen op het jongetje afstapte. Ze nam tegenover hem plaats, met het dode lichaam van de volwassen man tussen hen. Haar maag draaide zich om. Het schot was geen aangenaam gezicht. Bloed droop uit de wond, terwijl de man met een doffe blik opzij keek. Het wapen lag nog in zijn hand, het bewijs dat het zijn eigen toedoen was. Onder diezelfde hand, was een nare wond zichtbaar. Bloed bedekte de wond, waardoor het amper zichtbaar was dat hij gebeten was. Hij was besmet geraakt en dit was de enige manier waarop hij het kleine jongetje had kunnen beschermen. Al zou dat voor het jongetje waarschijnlijk niet zo voelen.
‘Hé,’ fluisterde Charlotte. Ze wilde haarzelf niet opdringen, wilde het jongetje niet nog banger maken. Het jongetje keek niet op, huilde nog steeds om het verlies van de man die hoogstwaarschijnlijk zijn vader was. Het was moeilijk om de juiste woorden te vinden. Hij had zojuist gezien hoe gevaarlijk de geïnfecteerden waren en hoe gemakkelijk een leven beëindigd werd. ‘Wat is je naam?’ vroeg Charlotte uiteindelijk. Ze negeerde de situatie niet, maar het leek haar beter om eerst te laten zien dat ze te vertrouwen was, om een band te scheppen met het jongetje. Ze gokte dat hij tussen de negen en elf jaar was. Een pijnlijk idee. ‘Ik ben Charlotte en die getatoeëerde jongen daar, is Dean.’ Ze hoopte dat het jongetje hen iets meer zou vertrouwen door henzelf eerst voor te stellen.
Het blonde jongetje keek haar aan, zonder een poging te doen zijn tranen tegen te houden. Hij snoof zijn neus, keek kort naar Dean, waarna hij weer naar het dode lichaam keek. ‘Ik ben Timothy,’ piepte hij. Zijn stem sloeg over van de emoties.
Charlotte pakte voorzichtig een van zijn handen vast. ‘Ben je gewond, Timothy?’ vroeg Charlotte, die kort haar lichaam over het jongetje liet glijden. Er zat bloed op zijn kleding, maar het kon zijn dat dat het bloed van zijn vader was. Hij schudde zijn hoofd. Mooi. Charlotte kwam overeind, stapte voorzichtig over de volwassen man en ging naast het jongetje zitten. Met haar hand streelde ze over zijn rug, terwijl ze in stilte naast hem zat.
‘Waren jij en je vader alleen?’ vroeg ze voorzichtig, erop gokkend dat haar vermoeden klopte. Schijnbaar wel, want het jongetje verbeterde haar niet.
‘Ja, we waren op weg naar een bunker voor extra eten. Mama en Ryan zijn nog op het kamp.’
Een kamp. Hij was dus niet helemaal alleen, maar wel getraumatiseerd voor het leven. Zonder een blik op Dean te werpen, zonder het met hem te overleggen, floepte ze er een voorstel uit. ‘Wat als wij je naar huis brengen?’ Direct keek ze naar Dean, terwijl haar maag iets in elkaar kromp, bang wat hij van haar voorstel zou vinden. Dean was erg redelijk, maar soms kon ze niet goed pijlen wat hij wilde op dergelijke situaties. Ze zou het met hem moeten overlegt hebben, maar tegelijkertijd voelde het raar om het jongetje alleen te laten.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het duurde even voor de situatie echt tot hem doordrong. De lichamen, het jongetje, Charlotte die naast het kind geknield zat, het zei hem even helemaal niets. Blanco. Pas toen Charlotte zichzelf en Dean voorstelde aan het kleine jongetje, herpakte hij zich weer. Hij haalde diep adem, maar stopte zijn pistool niet weg. In plaats daarvan liep hij iets verder door, controleerde hij hun directe omgeving. Als zij de schoten hadden gehoord, was er een grote kans dat er meer waren die dat hadden. Toch leek het nog rustig, wat hem niet bepaald geruststelde. Hij hield zijn pistool dus nog altijd vast, zonder lang stil te zijn bij het beeld dat hij voor het kleine jongetje moest schetsen. Het was niet onwaarschijnlijk dat hij voor het kind een angstaanjagende indruk achterliet, met zijn donkere blik en zwart getekende huid, het pistool in de hand. Het was noodzakelijk.
Dean was blij dat Charlotte beter met het kind was dan hij. Zoals eerder al gesuggereerd, had hij het niet echt op kinderen, hoe zielig en onschuldig dit jongetje ook was. Dus toen Charlotte haar voorstel deed, keek hij met een ruk hun kant op. Hij had kunnen weten dat Charlotte zo'n voorstel zou doen, al helemaal toen ze erachter kwam dat er nog een kamp was. Maar was het een kamp, of waren het twee mensen? Dat kon Dean niet opmaken uit de woorden van het jongetje en hij ging er ook niet naar vragen. Nog een keer wierp hij een blik op de omgeving, waarna hij iets dichter naar het tweetal toeliep, behoedzaam om het jongetje niet helemaal de stuipen op het lijf te jagen. Het kind leek inderdaad ongedeerd, dat was in ieder geval iets. Hij zuchtte. 'We brengen hem wel terug,' zei hij toen. Ten eerste had hij geen keuze, want Charlotte had het al zo goed als beloofd aan het kind, en ten tweede konden ze het jongetje hier niet zomaar achterlaten. Hoe groot zijn hekel aan kinderen ook was, hij was geen bruut. Even keek hij twijfelend naar de dode man, de vader van het joch. Daarna weer naar Charlotte. 'Wat moeten we met hem doen?' Hier laten liggen was ook zo wat, maar een dood lichaam meeslepen was net zo min een aantrekkelijk idee. Het beste was om het lichaam te cremeren en daarna snel op reis te gaan, ze hadden geen idee hoe ver het reizen was. Dean haalde diep adem en ging op zijn hurken zitten, zodat ook hij wat meer ter hoogte van het jongetje was. 'Hoe ver is het lopen naar jullie kamp, Timothy?'
Het jongetje dacht even na en het leek erop dat hij Dean nauwelijks antwoord durfde te geven. De met tatoeages overdekte man moest een geërgerde zucht onderdrukken toen het joch eerst naar Charlotte keek, die bemoedigend knikte. 'Papa en ik waren na het ontbijt weggegaan,' zei het jongetje toen uiteindelijk. Dean wierp een blik op de hemel. Als dat het geval was, zouden ze nog een paar uur moeten lopen voordat ze bij dit zogenaamde kamp waren. Hij kwam weer overeind. Dat moest dan maar, maar eerst zouden ze iets met dit lichaam moeten doen.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Een paar uur lopen, dat was te doen. Met een beetje geluk zouden ze er voor de avond aankomen, anders zouden ze misschien met het jongetje ergens moeten overnachten. Charlotte ging ervan uit dat het hen wel iets meer tijd zou kosten, aangezien ze niet van plan was Dean minder pauzes te geven. Helemaal niet nu hij zijn enkel belast had door gehaast deze kant op te lopen.
Het probleem was wat ze met het lichaam van zijn vader zouden doen. Begraven was geen optie, aangezien ze geen grote schop hadden waarmee een gat gegraven zou kunnen worden. Ze hadden wel een klein schepje, maar dan zouden ze te veel tijd verliezen. Hem hier achterlaten was ook geen prettige optie, evenmin als het dragen van het dode lichaam. De beste optie leek een crematie, maar zelfs dat kon voor het jongetje een pijnlijke herinnering zijn. Het zien wegbranden van iemands huid, al helemaal die van je vader, moest geen aangenaam afscheid zijn. ‘Timothy?’ vroeg Charlotte aarzelend. De tranen waren gestopt, maar zijn neus en ogen waren nog rood van de huilbui. Nieuwsgierig keek hij haar aan. ‘Er zijn twee dingen die we kunnen doen met je vader. Aangezien het een lange reis is, kunnen we hem niet meenemen. Dus, we kunnen hem hier laten, maar we zouden er ook een soort afscheid van kunnen maken? Ik weet niet of je bekend bent met een crematie, maar daarbij nemen mensen afscheid van bijvoorbeeld hun familie door ze in de brand te zetten.’
De blik van het jongetje werd ernstig. ‘Waarom zouden we hem in brand zetten?’
Goede vraag. ‘Zodat het lichaam niet aangetast kan worden door andere geïnfecteerden. Sommige mensen nemen het as van de overleden persoon mee om uit te strooien op een plek waar die persoon van hield, zodat die persoon altijd op zijn favoriete plek is. Weet jij al een mooie plek voor jouw vader?’ Ze hoopte hem op die manier te overtuigen van het idee.
Twijfelachtig knikte hij. ‘Maar het is hier wel ver vandaan. Wat als ik daar nooit meer kom?’
‘Je kunt de as zo lang bewaren als je maar wilt, zelfs wanneer je later zelf zo groot bent.’
‘Maar ik wil het straks doen. Wat als ik het kwijtraak?’
Charlotte keek twijfelachtig naar Dean. ‘Ik denk dat wij je er niet naartoe kunnen brengen, maar misschien is er iemand in het kamp die met je mee wilt?’
Het jongetje schudde driftig zijn hoofd. ‘Als ze weten wat er gebeurd is, zit ik de eerstkomende tijd alleen maar bij mama.’ Met dat resultaat leek het jongetje niet heel blij.
‘Wil je niet direct naar huis dan?’ vroeg Charlotte.
Die vraag leek moeilijker voor hem dan ze verwacht had. Hij haalde zijn schouders op. ‘Jawel, ik wil naar mama, maar ik wil papa ook naar zijn favoriete plek brengen.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Oh nee. Hij ging niet ook nog met het joch een reis maken om de as van zijn vader op één of andere mooie plek weg te gooien. In dat opzicht was Dean niet erg sentimenteel en hoewel hij zijn vader en zus ook verbrand had, had hij hun as laten liggen. Nu was dat toch op hun oude boerderij geweest, dus daar lag het prima, maar alsnog. Ze gingen de vent in ieder geval cremeren, dat was de eerste stap. Wat er daarna gebeurde, was niet zijn zorg. Hij haalde diep adem, probeerde vriendelijk te blijven. 'Dat komt vast goed. Eerst gaan we je terug naar het kamp brengen, want je moeder zal vast ongerust zijn. Vanaf daar is er vast wel iemand die je verder kan helpen. Maar eerst, hout?' Hij keek Charlotte aan, die de hint leek te begrijpen en overeind begon te komen. Ze pakte het jongetje bij de hand en vertelde hem met die lieve juffentoon dat ze wat hout moesten gaan zoeken zodat ze zijn papa konden cremeren. Dean ging er vanuit dat er geen geïnfecteerden heel dichtbij waren, anders waren ze wel tevoorschijn gekomen, en anders vertrouwde hij Charlotte voldoende om zichzelf te beschermen.
Toen het tweetal eenmaal verdwenen was, ging hij verder met wat meer praktische zaken. De geïnfecteerde werd weggesleept en hij ruimde het geweer van de vader op. Hij was niet van plan het te stelen, maar het was zonde van een goed wapen om het mee te verbranden. Ook zocht hij wat droog gras bij elkaar en maakte hij zich mentaal klaar om zijn laatste lucifer op te offeren. Het liefste was hij er vandoor gegaan, gewoon weggelopen van dit jongetje en zijn problemen, maar hij kon het niet. Niet met Charlotte, die zo ongelofelijk moederlijk en lief tegen het kind was. Hij kon haar niet achterlaten, hoe graag hij ook door zou reizen.
Na niet al te lang waren allen weer terug bij de plek waar ze het joch gevonden hadden. Samen met Charlotte bouwde hij het hout om de man heen, zodat hij ook echt gecremeerd zou worden en niet alleen zou blakeren van het vuur. Daarna stak hij wat van het droge gras aan en dit stopte hij op meerdere plaatsen tussen het hout. Al snel vulden de vlammen de hemel boven hen en de hitte van het vuur brandde op zijn gezicht. Het duurde nog wel even voor het gestopt was met branden en het duurde nog langer om de as te verzamelen. Ze hadden geen mooie pot of urn, maar Dean had een leeg blik gepakt, het etiket eraf gehaald en dat gebruikt om de as in te bewaren. Het was iets, in ieder geval.
Ondertussen was het middaguur al voorbij, maar als ze nu begonnen te lopen zouden ze het kamp nog net voor het vallen van de avond kunnen bereiken. Het jongetje zou de weg moeten wijzen, dus Dean hoopte maar dat het kind wat richtingsgevoel had.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
De crematie was behoorlijk moeilijk geweest voor het jongetje. In het begin had hij zich grootgehouden, maar al gauw waren de tranen opnieuw gekomen en had hij zijn gezicht in de zij van Charlotte verborgen. Ze had de man niet gekend, maar de crematie had haar wel geraakt. Gek eigenlijk, hoe bepaalde situaties konden inspelen op mensen hun gevoelens. Het was niet alleen het huilende jongetje dat het emotioneel maakte, maar ook het idee dat mensen zoveel dierbaren verloren. Dat Charlotte nooit afscheid had kunnen nemen van haar vader, noch had ze zijn laatste moment mogen bijwonen. Nadat de as verzameld was en veilig bewaard werd in een blikje, begonnen ze hun reis naar het kamp. Charlotte betwijfelde de grootte van het kamp. Zouden ze slechts met z’n vieren geweest zijn of zou er een hele gemeenschap zijn? Misschien waren ze lid van de Firefly’s. Ze waren wel op zoek geweest naar een bunker. Zou het de bunker zijn geweest waar zij enkele dagen verbleven waren? Wel vroeg Charlotte zich af waarom ze een kind mee zouden nemen op zo’n missie. Was het om hem te leren overleven? Was het omdat het jongetje het zelf graag wilde?
Timothy was aardig stil. Af en toe zei hij wat twijfelachtig waar ze heen moesten, maar veel meer kwam er niet uit hem. Hij moest vast nadenken over wat er net gebeurd was en dat wilde Charlotte hem besparen. ‘Zullen we een spelletje doen?’ vroeg Charlotte uiteindelijk, terwijl ze lief naar het jongetje glimlachte.
Nieuwsgierig keek hij haar aan. ‘Wat voor spelletje?’
‘Ik neem een dier in mijn hoofd en die moet jij zien te raden door vragen te stellen die je alleen met ja of nee kunt beantwoorden. Als je het geraden hebt, draaien we de rollen om.’
Dat leek het jongetje wel een leuk idee. Om de beurt namen ze een dier in hun hoofd. Soms wist Charlotte direct welk dier hij gekozen had, maar deed ze alsof ze het niet kon raden. Andere momenten moest ze een tijdje doorvragen voor ze erachter kwam. Het hielp wel. Het spelletje zorgde er zelfs voor dat er af en toe een lach over zijn lippen rolde. Het leidde haar ook af. Steeds meer begon Charlotte te wennen aan het leven buiten de veilige stadsmuren, maar af en toe een beetje afleiding was niet verkeerd. Ze verwachtte dat Dean het gezelschap van het jongetje minder op prijs stelde, evenals het spelletje wat ze speelden. Stil liep hij voor hen, waarbij hij het tempo kon bepalen, alert op de omgeving. Af en toe zag ze hem wat mank lopen, al leek hij dat te willen maskeren.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Dean hoorde het tweetal achter hem wel, hoorde hoe ze een spelletje deden, maar had zelf geen enkele zin om mee te doen. Dieren raden. Oké, om heel eerlijk te zijn luisterde hij wel mee en raadde hij soms in zijn hoofd mee, maar daar bleef het ook bij. Hij liep voorop, zijn hand op zijn pistool, zorgde ervoor dat het tweetal achter hem veilig was. Dat was zijn taak, geen andere. Voor het plezier, de afleiding, had het joch Charlotte. Dean was daar toch niet goed in, dus waarom zou hij het überhaupt proberen?
Het was wel lastig dat het kleine jongetje de weg niet al te goed leek te weten. Af en toe wees hij een richting aan, die soms geheel de andere kant op leek te gaan dan hij in eerste instantie had gewezen. In dit tempo zouden ze er niet voor het vallen van de avond komen, raadde Dean zomaar. Hij merkt dat de zon steeds meer begon te dalen en al gauw zochten zijn ogen niet alleen naar eventuele bedreigingen, maar ook naar een redelijk comfortabele plek om te verblijven. Uiteindelijk kwamen ze bij een klein boerderijtje. Het deed Dean een beetje denken aan zijn thuis van vroeger, maar dit huis was vele malen kleiner. Hij stopte met lopen en wachtte tot Charlotte en Timothy hem hadden ingehaald. Toen knikte hij naar de boerderij. 'Het begint al laat te worden, dus ik stel voor dat ik dat gebouw check en dan kunnen we misschien daar blijven vannacht. Wacht jij hier?' Hij praatte niet eens meer echt tegen het jongetje, enkel tegen Charlotte. Het liefst had hij haar uiteraard gewoon meegenomen, maar hij wist dat het veel redelijker was als zij bij het joch bleef en hij in zijn eentje het gebouw zou checken. Dat kon ook prima, de boerderij zou waarschijnlijk niet meer dan twee kamers hebben, misschien drie. Als er iets zat, zou hij het direct merken.
Charlotte knikte en Dean liep in zijn eentje verder. Hij verwachtte dat het tweetal zich nog wel even zou vermaken met hun dieren-raadspel, dus kon hij rustig zijn gang gaan. Hij voelde dat zijn enkel steeds heviger begon te protesteren, dus het zou goed zijn als ze hier konden overnachten. Hij wist niet of hij nog veel langer zo door kon lopen. Achter hem hoorde hij de hoge stem van het jongetje nog, maar hij reageerde er niet op en liep eerst een rondje om het gebouw. Het leek relatief rustig, maar toen hij achter het gebouw kwam, waren daar twee Clickers bezig met het verorberen van.. iets. Zonder een moment af te wachten schoot Dean twee keer en de geïnfecteerden stierven snel en geruisloos. Bij nadere inspectie zag hij dat hetgeen waar ze zo druk mee waren geweest, een lijk was. Een vers lijk, wel te verstaan. Een man van in de zestig was in stukken gereten en de achterdeur van het gebouw stond open. Stil liep Dean naar binnen, maar daar leek het verlaten te zijn. Alsof de man hier jaren had gewoond en vandaag of gisteren net de pech had gehad dat twee geïnfecteerden hem te pakken hadden gekregen. Aan de muur hingen foto's van hem en een vrouw, waarvan Dean vermoedde dat ze al dood was. In het keukentje stonden nog etenswaren en er was warempel een tweepersoonsbed aanwezig. Een gelukje.
Hij verliet de ruimte snel door de voordeur en wenkte Charlotte en het joch naar hem toe te komen. De omgeving was veilig en hier zouden ze een geriefelijke nacht kunnen doorbrengen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld