Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O// Getting out of here

Account verwijderd

schreef:
Rosalia

Wanneer hij dat zegt knikt ze. Op die test waren ze in ieder geval voorbereid. Hij had haar duidelijk gezegd welke planten ze kon opeten en welke niet, en dat zou ze dan ook blijven onthouden tot het haar voorgeschoteld werd op een Test. Erna zou ze het waarschijnlijk ook nooit meer vergeten. Wie weet wat er zou gebeuren met de mensen die de verkeerde plant kozen. Ze wou er niet aan denken en schudde de gedachte dan ook weg. Zo mocht ze nu niet denken. Misschien kwamen de planten wel helemaal niet voor in een van de onderdelen en moest ze zich daar geen zorgen over maken. Of misschien wist iedereen wel gewoon welke planten ze konden eten en welke niet. Ze luistert naar wat hij zegt. 'Dan komt er vast nog een fysieke proef aan. Dat moet ons lukken', zei ze. Ze hoopte dat dat onderdeel erbij zat. Voor een dame was Rosalia best sterk en behendig was ze ook. Ze vond het belangrijk om goed voor haar lichaam te zorgen en thuis deed ze dan ook haar dagelijkse lichaamsbeweging. Over dat deel van de Test zou ze zich beslist geen zorgen moeten maken. Dat haalde ze wel. 'Inderdaad, we zullen het wel zien', zei ze. Het had geen zin om te blijven denken wat alle mogelijkheden waren, want deze waren nu eenmaal oneindig en niets hierbinnen kon je voorspellen. Zonder dat ze het goed besefte had ze zich in een comfortabele positie gelegd en haar ogen begonnen stilaan toe te vallen. Het zal de vermoeidheid van de dag geweest zijn. Emotionele druk kon je vaak heel erg uitputten. Ze viel dan ook zonder het goed en wel te beseffen langzaam in slaap. @coronaquarantaine

Account verwijderd

schreef:
Aidan

Na een tijdje hoor ik Rosalia's ademhaling steeds rustiger worden. Ik ben blij dat ze de slaap heeft gevonden zodat ze morgen in ieder geval iets uitgerust zal zijn. Ik maak het mezelf ook gemakkelijk op het bed maar kan nog niet echt slapen. Mijn hoofd zit vol met gedachtes die alle kanten op schieten. Geen angst of nervositeit maar adrenaline, strategieën en theorieën flitsen voor mijn gesloten ogen. Niks is echter iets wat ons verder zou kunnen helpen, het is allemaal maar een idee. Tijdens het denken dommel ik in een lichte slaap tot ik op een gegeven moment wakker word. Het is nog donker buiten en ik zweet als een otter. Diezelfde droom van laatst kwam weer terug alleen deze keer stond mijn vader naar me te roepen dat ik op moet passen. Ik kan weer niet bij hem komen maar hij zag eruit alsof hij doodsangsten uit stond. Hij zat onder het bloed en er zaten allemaal messen in zijn borstkas. Ik wilde naar hem toe rennen maar mijn voeten zaten vast in de grond. Ik wilde naar hem schreeuwen maar mijn mond kreeg ik niet open. Ik wilde naar hem reiken maar mijn armen zaten vastgebonden.

Het duurt even voor ik ook daadwerkelijk besef dat het een droom was en ik ga op de rand van het bed zitten. Slapen heeft geen zin meer, ik ben klaar wakker. Ik doe et raam open en ga ervoor staan, een koele bries droogt het zweet op wat op mijn huid is geplakt. Het is niet koud, eerder lekker fris.
Ik kijk uit over de tuin en vervolgens de stad. De slaapkamers zijn allemaal aan de zijkant van het gebouw geplaatst. Vanaf hier lijkt de stad heel ver weg en zo klein, terwijl het zo immens groot leek toen ik hier voor het eerst kwam. Ik zie dat het al een beetje licht wordt achter de wolkenkrabbers en het beton en glimlach. Dit is de eerste keer sinds ik hier ben dat ik de zonsopgang weer kan zien. Even kijk ik naar Rosalia, die er nog heel rustig uit ziet. Dan ga ik op het nachtkastje zitten wat voor het raam staat en geniet even van de stilte. Ik denk aan thuis terwijl ik de zon die opkomen. De velden, het harde werk wat ik heerlijk vond, mijn vader en hoe het leven eruit zag voor dit alles. De zon is inmiddels boven de horizon en klimt langs een flatgebouw langzaam omhoog. Het voelt goed om een kort moment alles los te laten. De wereld komt langzaam tot leven. Ik hoor steeds meer auto's die hun toeters laten klinken, de mensen zien eruit als mieren wanneer ze één grote zwerm vormen. Allemaal klaar om naar hun werk te gaan. Allemaal hebben zij de test gedaan. Allemaal hebben zij de test overleefd.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia

Wanneer ze wakker wordt voelt ze zich voor het eerst in een tijdje weer goed. Haar lichaam lijkt werkelijk rust te hebben gevonden deze nacht en ze voelt zich klaar voor een nieuwe dag. Ze wist dat moesten ze haar nu een fysieke proef geven, ze dat met glans zou doorstaan maar ergens keek ze meer uit naar iets waar ze bij moest denken. Kort wreef ze in haar ogen en ging recht op bed zitten. Ze zag Aidan door het raam naar buiten kijken. De zon was al opgekomen. Heerlijk scheen deze naar binnen. Je kon niet anders dan daar wakker van worden. Kort haalde ze een hand door haar haren heen en bleef een tijdje naar Aidan kijken. 'Goeiemorgen.. Ik ga maar eventjes douchen, ben zo terug', zei ze zacht. Hij was duidelijk druk aan het nadenken en ze wou hem daar verder niet in storen. Ze kende die momenten. Dat je gewoon even alleen in rust wilt zijn en je hoofd wilt leegmaken, of juist vullen met mooie herinneringen van thuis. Dat momentje wou ze hem beslist niet afnemen. Ze nam een proper setje kleding mee en liep de badkamer in. Hier nam ze een warme douche. Niet te lang, want ze wou nog wat tijd hebben om over vandaag te praten met Aidan. Ze wou weten wat zijn verwachtingen waren en hoe hij had geslapen vannacht. Ze vermoedde niet al te best. Eenmaal klaar stapte ze uit de douche, droogde haar lichaam en haren en trok haar kleding aan. Ze borstelde nog even kort door haar haren heen. Dat was ook weer goed zo. Eenmaal klaar hing ze haar handdoeken uit elkaar zodat deze konden drogen, en liep ze vervolgens weer de kamer in. Ze nam plaats op haar bed en ging op haar knieën zitten, zodat ze ook door het raam naar buiten kon kijken. 'Hoe heb jij geslapen vannacht?', vroeg ze en ze richtte haar blik van buiten naar Aidan. @coronaquarantaine

Account verwijderd

schreef:
Aidan

Ik schrik op uit mijn gedachten als Rosalia tegen me praat. Ik had niet door gehad dat ze al wakker was geworden waardoor ik me weer besef dat ik haar vertrouw. Ik mompel iets van oke en ga weer verder met mensen kijken. Je kunt niet veel zien, precies genoeg om kleuren te onderscheiden van de kleding die ze dragen. De een heeft vooral grijs aan, heel veel hebben dat eigenlijk, terwijl er ook een paar zijn die wat vrolijkere kleuren dragen. Ik kan me voorstellen dat je hier in de stad moet denken om welke kleren je draagt zodat je kan beïnvloeden wat anderen van je vinden. Op het land droeg je gewoon wat praktisch was, wat je überhaupt had. Mijn vrijetijdskleding was dan vaak ook gelijk mijn werkbroek en in de zomer droeg ik op het land niet eens shirts want die zouden na het eerste uur in de zon al doorweekt zijn. Verbranden deed ik niet echt gelukkig.
Ik doe mijn haar, wat inmiddels ook niet meer nat is van het zweet, vast en hoor hoe Rosalia de kamer weer binnen komt.
"Goed genoeg", beantwoord ik haar vraag. "Ik ben al even wakker en wilde graag even uitwaaien. Hoe heb jij geslapen? Je zit er uitgeruster uit dan gisteren", zeg ik als ik haar aankijk.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia

'Ik ben blij dat te horen. Ik heb wel prima geslapen, voel me een stuk beter dan gisteren. Ik denk dat ik gewoon zo moe was door alles dat ik daardoor heb kunnen doorslapen', zei ze schouderophalend. Ze was in ieder geval blij dat ze zo goed had kunnen slapen. Wanneer ze het alarm op de gang hoort zucht ze even. De meesten zouden nu dus opstaan en elk moment naar het ontbijt vertrekken. Rosalia keek naar Aidan. Ondanks dat hij zei dat hij goed geslapen had, zag hij er best wel moe uit. Ze was bezorgd om hem maar besloot er maar niets van te zeggen. Misschien voelde hij zich gewoon niet zo super en als hij erover zou willen praten, dan zou hij dat uit zichzelf wel doen. Ze hield er zelf niet van om overladen te worden met vragen en dat deed ze dan ook niet bij anderen. Ze genoot even. Gewoon van de rust die er in de kamer hing. Er was net genoeg licht om gewoon rustig wakker te worden. Heerlijk zo. 'Ik ben benieuwd wat er vandaag weer gaat gebeuren. Dat weet je hier maar nooit', zei ze, toch lichtjes bezorgd. Ze probeerde op voorhand niet teveel te piekeren over wat er zou komen, ze had dit toch niet in de hand, maar soms was dat moeilijk. Van nature was ze sowieso al nieuwsgierig en wantrouwig en deze omgeving had dat er niet beter op gemaakt. @coronaquarantaine

Account verwijderd

schreef:
Aidan

Ik wrijf even over mijn gezicht en in mijn ogen en kleed me dan aan. Hetzelfde als altijd uiteraard. Nadat ik mijn schoenen heb vastgeknoopt check ik even of het zakmes nog in mijn broekzak zit en hang mijn tas dan over mijn schouder. "Zullen we maar gaan dan?" vraag ik vriendelijk. "Hoe eerder we op gang komen hoe eerder we het weten, althans, zo zal het voelen hoop ik".

Als we naar de eetzaal lopen en bij de tweeling gaan zitten zie ik Carter ook door de deur komen. Hij kijkt wat heen en weer tussen zijn gewone club en ons en lijkt het lastig te vinden bij welk soort mensen hij zich wil voegen. Ik zucht even en wenk hem dan, waarop hij opgelucht naar ons toe komt lopen. Hij zegt niets en gaat stil met zijn eten bij ons zitten. We kijken hem even aan.
"Ik eh.. Ik wilde even zeggen dat het me spijt dat ik zo lelijk heb gedaan. Tegen Charlotte en tegen jullie. Sorry. Ik was een lul en wil niet meer zo zijn. Niemand verdient zo'n lot als zij... Iedereen moet deze test zien te overleven, daar mogen geen grappen over worden gemaakt".
Ik knik naar hem. Het zal niet zijn schuld zijn geweest dat Charlotte haar leven zo is geëindigd, achter die keuze zal veel meer zitten. Dan kijk ik naar Rosalia met een blik die zegt dat we hier met zijn allen doorheen moeten komen en we hem misschien nog wel nodig zullen hebben bij een test.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia

Geduldig wachtte ze op haar bed tot Aidan klaar was. Ze was zo respectvol om naar buiten te kijken. Ze wist niet of waar hij wel en geen probleem mee had en voor de zekerheid bleef ze toch voorzichtig daarmee. Ze zou het zelf ook niet leuk vinden om begluurd te worden tijdens het omkleden. Wanneer ze zijn stem hoort kijkt ze op en knik instemmend. 'Ja laten we dat maar hopen. Ik ben er in ieder geval klaar voor, we komen er wel', sprak ze zowel zichzelf als hem moed in. Ze wist niet of ze wel zo zeker mocht zijn, maar het gaf haar in ieder geval wat vertrouwen en kracht voor vandaag. Ze liep de kamer uit en eenmaal in de eetzaal nam ze plaats op het plekje waar ze gewoonlijk zaten, bij de tweeling. 'Gaat het een beetje?', hoort ze Kevin voorzichtig vragen. Rosalia keek naar hem en knikte. 'Het gaat wel, bedankt', zei ze met een kleine glimlach. Ze vond het fijn hoe lief de jongens aan tafel allemaal voor haar waren. Het gaf haar het gevoel dat ze best wel goed zat hier. Wanneer ze Aidan ziet wenken kijkt ze op en ziet Carter hun kant uitkomen. Hier had ze zo geen zin in. Ze vertrouwde hem namelijk voor geen haar. Zijn dubbelzinnige uitspraken en zijn gedrag, ze had het er gewoon niet op. Zijn woorden laat ze dan ook langs haar doorgaan. Ze heeft geen behoefte aan zijn woorden die enkel zijn eigen ego moeten sussen. Dat was wat hij wou nu. Medeleven krijgen voor iets wat hij zelf gezegd heeft, uit eigen initiatief, zonder dat iemand daar aanzet toe gegeven had. Ze ging hem dan ook beslist niet belonen door dat alles gewoon te vergeten. Zo was ze niet. Rosalia keek naar Aidan en zuchtte even zachtjes. Ze knikte lichtjes, als teken dat ze geen scène zou maken, al liet ze ook duidelijk blijken dat ze geen beste vriendjes met hem zou gaan worden en dat ze niet met hem zou samenwerken als dat niet nodig was. Rustig begon ze met eten. Veel had ze niet op haar bord gedaan. Veel honger had ze nu eenmaal niet. @coronaquarantaine

Account verwijderd

schreef:
Aidan

Ik rol even met mijn ogen en mijn mondhoek krult even omhoog. Rosalia had in ieder geval karakter, dat mocht ik wel. Carter merkt het ook op en zegt de rest van het ontbijt niets.
De tweeling probeert tijdens het ontbijt wat leuke verhalen te vertellen en ik praat wat mee, al is de sfeer wat bedrukt en gespannen. Iedereen weet wat er straks gaat gebeuren en ik kan de gedachten bijna letterlijk lezen op de voorhoofden van mensen: wie komt er na de test niet meer terug?
Even denk ik eraan om de tweeling ook te vertellen over de planten, hen te helpen. Maar dan bedenk ik me dat zij het waarschijnlijk zo door zouden vertellen. Als Noah speculeert over de test en het slagen van dit alles zie ik weer die kille blik in Kevin's ogen. Een blik van vastbeslotenheid. Hij zal er alles aan willen doen te winnen, maar het is gevaarlijk om te bedenken wat een mens allemaal zou kunnen ondernemen om te winnen.

De speaker klinkt dat we naar de grote zaal moeten gaan voor de instructie van vandaag en dat doen we dan ook. Ik voel mijn maag omdraaien en wrijf nog eens in mijn ogen om de slaap er nog eens uit te halen. Normaal kan ik wel tegen een weinig slaap, misschien heb ik meer stress van dit alles dan ik eerst zou denken. In ieder geval begint de adrenaline nu aardig in te kicken waardoor ik me wakkerder voel. Het eten helpt ook wat.
Als we naar de grote zaal lopen wrijf ik even over Rosalia's rug en glimlach naar haar als bemoediging. "Jij kan dit", fluister ik. Soms is dat belangrijk om te zeggen, ook al hebben we geen idee of het zo is, het kan er wel voor zorgen dat je meer gaat geloven.

Wanneer iedereen in de zaal zit komen de bekende beoordelaars het podium weer op en al het gemompel valt direct stil. De beoordelaars winden er geen doekjes om en starten direct met hun toespraak.
"Goedemorgen iedereen. We hopen dat jullie goed zijn uitgerust en weer heerlijk hebben kunnen eten vanochtend want ook vandaag zullen jullie je kracht nodig hebben. We hebben vandaag namelijk niet één, maar twee tests"
Een zacht geroezemoes van geschokte en angstige stemmen gaat als een golf door de zaal.
"Vanochtend hebben jullie een test die maar kort is, waardoor er voor vanmiddag een test is gepland die wat langer zal duren. De eerste test is individueel en gaat om kennis van de natuur"
Ik stoot Rosalia even aan met mijn elleboog, dat zal al de plantentest zijn.
"De tweede test zal gaan over communicatie en samenwerking. Voor deze test worden jullie opgedeeld in groepjes. Deze groepjes worden willekeurig uitgekozen en gaan niet volgens jullie deelnemersnummer. Kijk tijdens de lunch op de schermen in de eetzaal om te kijken welk nummer jouw groepje heeft en naar welke zaal jouw groep zich moet begeven".
Hij pauzeert even en kijkt ons met een scherpe blik aan. "Ook bij deze tests geldt: fouten worden niet getolereerd".
Achter hem zie ik de andere beoordelaars strak naar de zaal kijken. Waarom zijn zij hier eigenlijk? Ze hebben nog niets gedaan.
"We wensen jullie heel veel succes en moge de uitslag positief zijn".
De beoordelaars lopen weer af en verdwijnen door een deur naar achteren. Even wil ik ze volgen maar dat zou ontzettend dom zijn, dus ik blijf rustig zitten.
"Een natuur test? Biologie is nou niet bepaald mijn sterkste kant. Heb jij nog tips? Jij bent veel meer in de natuur geweest", zegt Noah sip. Ik wil hem graag vertellen over de giftige planten, maar als ik dat zou doen zou hij na de test met vragen komen over hoe ik dat zo precies wist en zou hij veel meer moeten weten. Met pijn in mijn hart haal ik mijn schouders op. "Ik weet alleen dat je niet alles moet opeten wat je tegen komt, maar eerst goed moet ruiken voor je iets in je mond stopt. Dat heb ik proefondervindelijk geleerd", zeg ik zo nonchalant mogelijk. Hoor dit alsjeblieft Noah, hoor dat je kunt ruiken dat deze planten niet oke zijn.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia

Tijdens het eten blijft ze stil. Ze eet gewoon haar bord leeg, drinkt af en toe wat en luistert mee wat er bij de anderen gezegd wordt. Haar blik laat ze over de zaal heen gaan. Het leek weer een stuk rustiger te zijn dan gisteren. Zo leek het elke dag wel te zijn. Mensen verdwenen, dat was te merken, maar je kon er geen gezicht op kleven aangezien ze met zoveel begonnen waren. Je voelde dat er een leegte kwam, maar je wist niet door wie die leegte nu precies ontstond. Vreemd eigenlijk hoe anoniem je hierbinnen kan blijven. Voor het systeem ben je slechts een nummertje. Een willekeurig gekozen nummer op basis van je binnenkomst. Voor de andere jongeren hier ben je slechts een gezicht dat ze zich vast vaag herinneren, als je dat al bent. Misschien ben je wel gewoon een lege stoel wanneer je er niet meer bent. Een bed dat nu leeg staat. Een persoon minder in de Test. Rosalia kijkt op wanneer ze de speaker hoort en meteen loopt er een koude rilling over haar lichaam heen. Ze wist dat de mededeling zou komen, maar toch was ze daar nooit klaar voor. Elke keer vroeg ze zich af wat voor wrede trucjes ze nu weer uit de kast zouden halen om het aantal deelnemers te verkleinen. Om te kunnen beslissen wie het volgens hun waard is om een deel van de samenleving te blijven. Mocht dat eigenlijk wel zomaar? Als overheid bepalen wie er geschikt is en wie niet? Het mocht vast niet, maar wie zou daar iets tegen in brengen? Het zou je kop kosten. Rosalia stond op, schoof haar stoel onder tafel en volgde de stroom richting de grote zaal waar ze de Test van vandaag zouden bekend maken. Rosalia keek naar Aidan en glimlachte zwakjes bij zijn woorden. 'Jij ook', zei ze zachtjes terug. Het deed goed om te weten dat iemand in je geloofde. Het gaf je de kracht om meer te doen dan eigenlijk in je capaciteiten ligt. Zo voelde het toch in ieder geval. Rosalia was veel zekerder van haar kansen sinds Aidan bij haar was. Hij wist haar werkelijk het zelfvertrouwen en de kracht te geven om hier door te komen.

Eenmaal in de zaal kijkt Rosalia even rond. De beoordelaars waren er alvast, hun gezicht op strak zoals altijd. Geen enkele emotie was er bij hen af te lezen. Je werd er gewoon ongemakkelijk van door er van op een afstandje zelfs maar naar te kijken. Zo kon je toch gewoon niet zijn. Rosalia kon zich dat in ieder geval niet voorstellen. Zo ijskoud kunnen zijn en dit alles zomaar kunnen tolereren. Ze hoopte maar dat ze met haar hoge scores niet hier terecht zou komen. Een droomjob kun je dit niet bepaald noemen, al vermoedde ze wel dat deze mensen genoeg betaald kregen om te zwijgen over wat er hier binnen allemaal gebeurd. Rosalia kijkt op wanneer de toespraak begint. Ze rolt even met haar ogen bij zijn eerste woorden maar slikt dan. Twee testen op een dag? Daar was ze toch helemaal niet klaar voor. Angstig kijkt ze naar Aidan en vervolgens weer naar de man op het podium. Ze had op dit moment geen idee meer wat ze kon verwachten. Wanneer ze hoort wat de eerste Test inhoudt kan ze weer even opgelucht ademhalen. Ze glimlacht zwakjes naar Aidan en richt haar blik vervolgens weer op het podium. Het tweede onderdeel daar wordt ze wat onrustiger van. Samenwerken? En dan wist je ook nog eens niet met wie je werd ingedeeld. Vreselijk. Misschien kwam ze wel in een groep terecht die gedoemd was om te falen en daar zou zijn dan ook de dupe van zijn. Ze moest positief blijven. Ze haalde even diep adem en zuchtte. Het moest goed komen. Ze moest gewoon denken dat het allemaal wel zou goed komen. Wanneer de beoordelaars verdwijnen kan Rosalia pas weer volledig ontspannen. Je voelde je hier altijd langs alle kanten bekeken en dat was ze nog steeds niet gewend geraakt. Wanneer de vragen van de tweeling komen kijkt Rosalia naar Aidan. Ze had verwacht dat hij zou vrijgeven wat ze hadden gezien, maar hij doet het niet. Een slimme keuze. De tweeling was aardig enzo, maar als zij het wisten, dan wist heel de zaal het binnen de kortste keren en dat zou opvallen. Soms moest je gewoon aan jezelf denken, zeker hier, hoe hard dat ook is. 'Het zal wel goedkomen, toch?', vroeg ze wat twijfelachtig. Op dit moment wist ze niets meer. Alles waar ze zo zeker van leek te zijn, het was nu niet meer. Ze hoopte maar dat de dag snel voorbij zou zijn, zonder teveel problemen. @coronaquarantaine

Account verwijderd

schreef:
Aidan

Veel tijd om ons voor te bereiden, wat sowieso niet zou werken, krijgen we niet. We worden gelijk naar de zalen gestuurd. Het zijn dezelfde zalen als de test van gisteren. Ze zijn helemaal schoon geboend maar ik krijg toch de indringende geur van ijzer binnen die vast zit aan de herinnering van deze kamer.
We gaan net als de vorige keren bij ons nummer staan. Er zijn geen lege tafels, die zijn opgevuld door anderen. Iedereen staat voor zijn tafel en hierop liggen een tiental planten, dezelfde planten die wij eerder hebben gezien onder aan de trap, een beker, een snoeischaar en een vijzel. Ik vloek van binnen als ik zie dat er bij mij een extra plant ligt die we niet hebben gezien in het lab. Ik weet wat het is en hoe dodelijk deze is, maar dat weet Rosalia niet. Heb ik hem gemist toen we beneden keken? Of hebben ze ons gehoord en ons een extra plant gegeven. Dit is de plant wat in de juiste hoeveelheid geheugenverlies zou kunnen geven.
Mijn ogen schieten door de zaal, op zoek naar Rosalia, zit ze hier of in een andere?
Ik hoop dat ze heeft geluisterd toen ik Noah de tip gaf.

"Beste deelnemers", begint de beoordelaar die deze zaal in de gaten zal houden. "Voor jullie liggen een aantal planten. Jullie zullen jullie natuurkennis tonen door deze planten te mengen in een drank. Er mogen drie planten over blijven. De drank zal worden getest doordat jullie zelf de beker op zullen drinken, tot aan de laatste drup. Jullie krijgen hiervoor drie kwartier de tijd. De tijd start nu".
Achter de tafel van de beoordelaars begint een klok te tikken en iedereen start met het bestuderen van de planten.
Dan besef ik me dat in deze proef waarschijnlijk een hele boel mensen de test niet zullen halen. Sommige planten lijken heel erg op elkaar en als ik voorzichtig vanuit mijn ooghoeken om me heen kijk zie ik mensen dan ook erg aarzelen.
Ik begin langzaam aan mijn werk en probeer vooral niet te veel op te vallen.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia

Wanneer er wordt afgeroepen dat het tijd is om te gaan, vertrekt Rosalia meteen naar de juiste zaal. Ze vindt al snel de tafel met haar nummer op en zucht even zachtjes wanneer onthult wordt wat er op tafel staat. Verbaasd kijkt ze naar alle planten. Het waren er meer dan ze gisteren gezien had, daar was ze zeker van. Ze herkende de 2 giftige planten maar de 8 anderen, daar kon ze niet uit opmaken welke ze kon gebruiken en welke niet. Ze keek op naar het podium. 3 planten moesten overblijven, dat was dus een probleem. Ze voelde het zweet uitbreken en keek angstig om haar heen, op zoek naar Aidan die ze nergens kon zien. Wanneer het startsignaal gegeven wordt begint Rosalia met het ruiken aan de planten, eerst die waarvan ze zeker is dat ze deze niet mag gebruiken. Al snel ontdekt ze een geur, die lichtjes anders is dan de planten die ze thuis gewend is om te eten. Als je je goed focuste kon je merken dat ze zuurder roken. Ze plaatste deze dan ook opzij en ging vervolgens verder met de anderen. Ze rook aan ze allemaal, de ene al wat langer dan de andere. Sommigen herkende ze ook gewoon van thuis, daar was ze zeker van dat ze die kon opeten. De planten waar ze zeker van was begon ze dan ook netjes uit elkaar te halen, en het sap er uit te drukken in het staaltje dat voor haar stond. Ze blijft uiteindelijk met 3 planten over waar ze aan twijfelt. De geuren zijn erg gelijkend, en ze weet zeker dat een van de planten hierbij de plant is die ze niet gezien hebben beneden. Enkel lijken ze ook nog eens heel erg op elkaar. Rosalia schrikt op wanneer ze een harde klap hoort. Een meisje een paar tafels achter haar valt op de grond neer. Levenloos. Rosalia voelt een rilling over haar lichaam gaan. Iedereen is muisstil en staart naar het lichaam. 'Denk aan jullie tijd, en ga verder', hoort ze een van de toezichters zeggen. Rosalia draait zich vlug weer om en wanneer ze verder gaat hoort ze al snel een volgde klap. Ze draait zich niet meer om en doet verder, ze wilt dit niet zien. Na nog enkele ogenblikken te kijken, ruiken en voelen besluit ze een plant opzij te zetten, en de andere 2 toe te voegen aan haar mix. Voorzichtig ontleed ze de plant, voegt het sap toe en begint het sap wat allemaal samen in het buisje zit te mixen met elkaar. 'Wie denkt dat hij het juiste gekozen heeft mag zijn buisje leeg drinken', hoort ze een van de opzichters weer zeggen. Rosalia haalt even diep adem en besluit die van haar leeg te drinken. Dan wist ze het meteen. Ze aarzelde niet en kapte het buisje achterover. Ze bleef even verstijfd staan, maar merkt al snel dat er niets gebeurd. 'Gefeliciteerd, je mag gaan', zegt de opzichter die naast haar was komen staan. Een zucht van opluchting verliet haar mond en zo snel mogelijk liep ze langs de tafels door, snel de zaal uit. Eenmaal buiten kon ze pas echt helder nadenken en besefte ze wat er gebeurd was. Veel mensen zouden dit niet halen, dat was zeker. Ze hoopte maar dat ze Aidan snel zou terugvinden, dat alles oké was met hem. @coronaquarantaine

Account verwijderd

schreef:
Aidan

Ik kies de juiste planten uit, vergelijk er nog twee om zeker te zijn van mijn zaak en hoor dan ineens een doffe bonk op de vloer, iedereen weet wat dat betekent, iemand was te snel en heeft fout geantwoord. Iemand heeft de test niet overleefd. Ik kijk naar de jongen die stil en levenloos op de grond ligt. Hij ziet eruit alsof hij uit de stad komt, volgens mij zat hij bij het groepje waar Carter steeds bij zat.
"Jullie hebben nog een half uur", zegt de beoordelaar op een emotieloze toon. Ik ga weer verder met het zorgvuldig vermalen van de bladeren maar niet kort daarna hoor ik een kreun die kort daarna gevolgd wordt met een klap op een tafel. Ik voel een zweetdruppel langs mijn rug glijden als ik het sap van de laatste bloem in mijn beker giet.
Ik wil het drankje met het plantenmengsel net van de tafel pakken als het meisje wat voor mij staat wankelt en achterover valt. Ik hoor een krakend geluid wat bij haar rug vandaan komt wanneer ze op de rand van mijn tafel valt, gevolgd door een harde klap op de grond. Mijn hart racet in mijn borst van de schrik en als ik zie dat mijn drankje is omgevallen moet ik mijn best doen om rustig over te blijven komen.

Ik haal even diep adem en steek dan mijn hand op voor de beoordelaars, in mijn rug voel ik de ogen van de anderen prikken. "Ja?", vraagt een vrouw.
"Mijn mengsel is omgevallen mevrouw, de planten die ik heb gekozen zijn onbruikbaar".
Mijn gedachtes racen naar de mogelijke oplossingen die ze zouden kunnen bieden. De beoordelaars hebben een kort, fluisterend overleg en ik zie dan iemand de zaal uit lopen. "De nieuwe planten worden straks geleverd, dit zal wel van je tijd af gaan".
Verontwaardigd doe ik mijn mond open, maar ik bedenk me en sluit hem weer. Het lijkt eeuwen te duren voor ze terug zijn met de nieuwe planten. Ik zie de seconden op de klok weg tikken. Na drie minuten is er weer iemand die het drankje verkeerd heeft. Ik kijk kort naar diegene, hij verdient het om herinnerd te worden. Na tien minuten komt de beoordelaar die net was vertrokken weer terug met een dienblad waar de planten op staan. Ik kijk op de klok, nog een kwartier, ik zal snel moeten zijn. Er zijn al een aantal die het mengsel goed hebben gehad, zij mochten naar buiten lopen, weg van deze plek.

Als ik naar de planten kijk die voor me liggen zie ik dat er nu vier giftige planten zijn. De beoordelaar die het voor me heeft neergezet zegt: "Drie planten mogen overblijven", en ik zweer dat ik zijn mondhoeken omhoog zag krullen. Ze hebben ons door, ze weten donders goed dat we van deze test wisten, of is dit omdat ik had 'gespiekt' op de eerste test? Allerlei mogelijkheden spoken door mijn hoofd.
Als ik de planten bekijk sorteer ik vlug de planten waar ik zeker van ben dat ze eetbaar zijn. Deze pureer ik allemaal in de vijzel en het sap wat eruit komt giet ik in de beker. Nu heb ik nog vier giftige planten over. De ene giftiger dan de ander, het is alsof ze zeggen: kies je eigen dood maar.
Ik denk goed na over wat de bijwerkingen zijn van deze planten, nog tien minuten op de klok. Er zijn inmiddels nog maar drie mensen over in de zaal, er zijn tot nu toe acht mensen afgevoerd. Mijn handen worden klam en ik wrijf nog eens in mijn ogen. Kom op, denk.
Dan besef ik me dat de vierde plant niet de giftige versie is. Het is de minder fatale versie, deze plant zal branden in je keel alsof je ontzettend sterke whiskey geeft aan een kind wat nog nooit alcohol heeft gehad en zorgt ervoor dat je een paar uur vertroebelt zicht krijgt. Ik schud mijn hoofd, alles beter dan dood, dit overleef ik wel. Bovendien weet ik zeker dat de anderen dodelijk zijn dus de enige kans die ik heb, is met deze plant.
Ik vermaal de plant en giet het sap in de beker. Nog vijf minuten. Wat gebeurt er met de mensen die niet op tijd hun test af hebben?
Ik neem de beker in mijn hand, kijk de beoordelaars recht in hun ogen en gooi het in een keer achterover. Ik span de spieren in mijn nek aan om mijn gezicht in de plooi te houden terwijl mijn keel brand als een gek. De beoordelaar knikt en zegt dat ik mag gaan.
Het zweet breekt me uit en ik loop zo goed als ik kan naar de deur, zwakte zullen ze niet van mij zien. Eenmaal buiten en een stuk verder de gang in word ik overvallen door een hoestbui. Ik grijp mijn keel en hou me aan de muur omhoog. Ik zie een wc deur en ga daar naar binnen om vervolgens de hele kraan leeg te drinken. Spoelen, dat gevoel moet weg. Het water verkoelt de pijn iets en ik stop niet met drinken en hoesten tot het gevoel acceptabel is. Ik hou me vast aan de zijkant van de gootsteen en sta even te hijgen. Over een tijdje zou ik verminderd zicht krijgen, alsof ik een sterke bril nodig heb. Dit zou niet lang duren, morgen zou het over zijn, maar met de test van vanmiddag maak ik me toch wel wat zorgen.
Ik gooi een plens water in mijn gezicht en droog me af aan de handdoek.
Dan loop ik naar de woonkamer en blijf daar in de deuropening om de hoek staan, ik heb echt geen zin in alle mensen nu, als ik Rosalia spot probeer ik haar aandacht te trekken en gebaar of ze mee naar buiten wil komen, de tuin in.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia

Snel liep ze naar de woonkamer toe waar alvast een paar mensen zaten. Ze nam plaats op een van de zetels en zuchtte even. Dat was weer heftig. Ze was blij dat ze in een redelijke korte tijd had kunnen beslissen wat ze niet en wel kon opdrinken. Die extra plant had haar toch wat nerveus gemaakt. Zouden ze doorhebben dat ze de planten al hebben bekeken? Hingen er camera's die ze gemist hadden. Rosalia kon het niet plaatsen, maar ze wist dat iets niet pluis was. Aidan was na een lange tijd nog niet terug, en Rosalia begon zich toch lichtjes zorgen te maken. Hij was gemaakt voor dit soort Test. Hij had ervoor gezorgd dat ze dit kende, hoe kon het dat hij na al die tijd nog niet terug was? Er bleven maar mensen binnenkomen, maar nergens was Aidan te bespeuren. Moest het echt zo zijn dat ze erachter zijn gekomen, dan kon het dat Aidan nu in de problemen zat. Rosalia zouden ze misschien nog sparen door haar vader, al betwijfelde ze dat ook sterk. Nerveus blijft ze zitten en ze kijkt op wanneer een meisje naast haar plaatsneemt. Ze lijkt wel uren gehuild te hebben. Haar ogen staan rood en bol en met een wat verdwaasde blik staart ze recht voor haar uit. Rosalia weet niet goed wat ze ermee moet en blijft dan ook in stilte zitten. 'Hij kende niets van planten. Ik ook niet maar ik had geluk dat ik kon afkijken bij de jongen naast me', hoorde Rosalia het meisje zeggen. Ze wist niet goed of het tegen haar bedoeld was of dat het meisje gewoon voor haarzelf aan het spreken was. 'Mijn vriend', zei ze nog voor Rosalia antwoord kon geven. Het meisje barstte en in tranen uit en liep weer weg. Dit gedoe deed echt vreemde dingen met mensen, dat had Rosalia nu wel echt gezien. Die zou het niet halen tot het einde, zeker niet na wat ze net had meegemaakt en in de toestand die ze nu was.

Rosalia blijft zoeken in de menigte, tot ze uiteindelijk het gezicht van Aidan herkent in de deuropening. Hij zag er wat bleek uit, wat zou er gebeurd zijn? Rosalia sprong op van de bank en liep naar hem toe. Ze merkte dat er iets gebeurd was waar over gesproken moest worden. 'Kom', zei ze zachtjes en aangezien hij liet merken dat hij naar buiten wou gaan, liepen ze samen naar de tuin toe. Eenmaal buiten nam Rosalia plaats en keek naar Aidan. 'Die extra plant. Ze wisten het. Ze wisten dat we het hebben gezien', zei ze vastberaden. Het kon niet anders. Die deur die openstond, het was gewoon een regelrechte val geweest waar ze waren ingelopen. 'Al een geluk dat ik de rest leek te herkennen van onze winkel thuis. Anders zou ik fout gekozen hebben', zei ze met een zucht. 'Hoe was het bij jou? Het duurde zo lang dat ik me zorgen begon te maken', zei ze en ze stopte met praten toen ze wat rode vlekken in zijn nek opmerkte. 'Aidan, je..'. Ze stak voorzichtig haar hand uit, en streek met haar vingers langs de rode plekken op zijn nek. 'Wat is er gebeurd?', vroeg ze in de war. Langzaam trok ze haar hand terug en vol ongeloof keek ze hem aan. Dit klopte niet. @coronaquarantaine

Account verwijderd

schreef:
Aidan

Als we in de tuin zijn ben ik blij dat ik zit. De adrenaline is ineens weg en ik besef me dat ik nu door moet op karakter. Ik laat zo min mogelijk merken van hoe ik me voel terwijl ik naar Rosalia luister.
"Volgens mij hebben ze ons inderdaad door", zeg ik met schorre stem. Praten deed niet perse zeer maar het ging ook niet echt soepel. Ik adem de buitenlucht diep in, blij dat zij goed heeft gekozen ondanks de extra plant.
Als ze mijn nek aanraakt verstijf ik even en spannen de spieren in mijn nek zich onwillekeurig aan. Het is op zijn zachtst gezegd gevoelig. Dan vertel ik hoe mijn test ging. Het komt er langzaam uit en tussendoor moet ik een paar keer slikken om mijn keel te verzachten, maar het komt eruit. Ik vertel alles wat er is gebeurd met zo veel mogelijk details.
Wanneer ik klaar ben met vertellen vertrekt mijn gezicht even. "Mijn keel, het gaat vanzelf over maar met de hoeveelheid die ik in heb genomen duurt dat nog zo'n twee of drie uur denk ik. Wat je ook meet weten is dat ik straks minder zie. Alsof je een ontzettend sterke bril nodig hebt. Ik weet niet of er een geneesmiddel voor is maar ik betwijfel het of ze me die zouden geven". Weer even een pauze. Dan kijk ik haar recht aan. "Volgens mij willen ze zien hoe ver wij kunnen komen met wat ze op ons af sturen, die extra plant bij alle mensen, de extra plant bij mij, het niet sturen van bewakers wanneer ze ons vast duidelijk hebben gehoord. Ik vrees dat ons nog heel wat te wachten staat".
Ik slik nog een keer en zit zo goed als ik kan rechtop. Ik wil alert zijn maar ik merk dat het zicht langzaam begint te vertroebelen. De scherpe lijnen die ik normaal zie zijn nu dof, het gaat langzaam dus ik denk dat ik nog wel even heb voor het echt wazig wordt. Shit. Dit kan ik nu echt even niet hebben.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia

Vol verbazing luistert ze naar wat er binnen gebeurd is met hem. Dat kon echt niet, dat mochten ze toch niet doen? Logisch dat hij zich nu slecht voelde, dat kon ook helemaal niet anders. Dit zou zijn kansen in de volgende Test verminderen, dat kon toch helemaal niet. Rosalia hoopte maar dat hij zou blijven, dat door zijn moeilijkheid met zicht en ademen nu hij geen makkelijke prooi zou zijn om eruit te gooien. Dan was ze echt helemaal alleen. 'Ik denk dat je daar niks doms zegt. Ze proberen ons op allerlei manieren te testen, om te zien of we dit aankunnen maar ik snap niet waarom. Ze kunnen ons evengoed laten sterven hierbinnen, 2 mensen minder zou echt niet zo een verschil maken met wat er hierbinnen allemaal gebeurd. Maar ze doen het bewust niet. Ze laten ons heel bewust onderzoek doen en laten zelfs deuren openstaan om te zien of we toe happen of niet. Alsof ze ons proberen lokken', zei ze. Ze bekeek hem even en dacht toen na of ze iets voor hem kon doen. Ze had van haar moeder wel verschillende kruiden meegekregen uit de winkel, onder andere iets voor je keel, maar zijn zicht daar zou ze weinig aan kunnen doen. 'Wacht hier, ik ben zo terug', zei ze. Ze stond op en liep gelijk naar binnen toe. Hun kamer was dicht bij de eetzaal dus ze was er zo. Uit haar tas griste ze het potje met daarin de blaadjes. Zo eentje eten en je keel werd er gelijk vochtiger en aangenamer van. Rosalia had als kind veel problemen met haar luchtwegen en dit kreeg ze dan ook altijd. Wanneer ze terugkomt loopt ze langs de keuken voor een flesje water. Dat krijgt ze ook gelijk mee en ze loopt naar buiten toe. 'Sorry dat ik opeens vertrok, maar hier', zei ze. Ze gaf hem het blad en het flesje. 'Eet dit en houdt je keel vochtig. Bij mij hielp dat altijd', zei ze. Ze nam terug bij hem plaats en bekeek de vlekken in zijn hals even beter. @coronaquarantaine

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld