Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

10 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG/ Rye ♥

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair had even verward in de gang blijven staan, maar stapte toen toch naar binnen en sloot de deur achter haar. Ze wilde wel sorry zeggen voor hem slaan met een kussen en vervolgens hardhandig haar kamer uitwerken, maar dit?
'Hoe bedoel je dat dit mijn schuld is?' vroeg ze, licht achterdochtig. Als dit een soort wraakplan was om haar schuldig te laten voelen over iets waar ze niets mee te maken had, dan viel ze daar niet zomaar voor. 'Het lijkt me sterk dat een kussen en een duw uit mijn kamer iemand er kan uit laten zien als een uit elkaar gevallen zombie.' Dat excuus dat zou later nog wel komen, althans, als Ambrose een normale verklaring kon bedenken voor zijn beschuldiging.
Ondertussen keek Blair rond in zijn kamer. Het was... chaos. Dat was de enige omschrijving die ze kon bedenken. En aangezien zijn kamer groter was dan het hare, betekende dat een grotere chaos. Het kostte dan ook wel wat moeite om geen zooi aan de kant te gooien. Ergens had ze een vermoeden dat Ambrose dat niet zou waarderen momenteel.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Ambrose liet zichzelf naar achter vallen op zijn bed. "Oké, volgens mij zei ik dat als je je excuses niet aan ging bieden, dat je weg kon gaan, toch?" zei hij geïrriteerd. Hij deed zijn ogen dicht en masseerde zijn slapen in de hoop dat het enige verlichting van zijn hoofdpijn zou bieden. Deed het natuurlijk niet, maar het was het proberen waard geweest. Blair was duidelijk niet van plan weg te gaan, maar haar stem klonk niet spottend, of boos. Ze klonk alsof ze oprecht geen idee had waar hij het over had. Kon het zijn dat ze zulke krachten uit had geoefend zonder het door te hebben? Hij dacht terug aan hun eerste ochtend samen, toen ze voor die foto's had gestaan. Was dat ook onwillekeurig geweest?
"Blair, het was iets meer dan een duwtje. Het voelde alsof ik door een bus was aangereden. Je moet serieus voorzichtiger zijn met je magie, ik kan het voelen en het geeft me knallende koppijn. Oh, en blijkbaar zorgt het ervoor dat ik eruit zie als een 'half uit elkaar gevallen zombie'. Nog bedankt, hè. Dus beheers je een beetje vandaag, ja? Geef me even een paar dagen rust voordat je weer zo tekeer gaat, anders blijft er vrees ik niet zo veel van me over om boos op te worden." Pas nadat het uit z'n mond was gevlogen, had hij door wat hij zei. Hij was helemaal niet van plan geweest om haar te vertellen dat hij magie kon aanvoelen, het kwam er ineens uit. Misschien geloofde ze hem helemaal niet. Laten we daarop hopen.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Haar... magie? En daar moest ze voorzichtiger mee zijn? Waar had hij het in hemelsnaam over? Die vraag stond dan ook heel duidelijk over haar hele gezicht geschreven.
'Ambrose, ik weet niet hoe ik magie moet gebruiken, laat staan dat ik er jou of wie dan ook iets mee aan zou kunnen doen,' zei ze. Alleen Ambrose zat daar als een neergeslagen zak aardappelen en dat zorgde voor twijfels bij Blair. 'Toch...?'
Haar moeder zou haar leren hoe ze haar magie kon gebruiken, dat was altijd het plan geweest. Toen ze verdween viel dat plan en haar hele leven in duigen. Ze had het idee van magie zo ver aan de kant geschoven dat ze soms vergat dat het een deel van haar was. Had ze onbewust magie gebruikt? Nee toch? Dat had ze dan toch moeten merken? Blair ging terug naar die avond, naar haar overweldigende vloed aan emoties, naar hoe leeg ze zich daarna voelde. Wat als dat niet van haar emotionele uitbarsting was, maar van het gebruiken van magie?
Blair haalde diep adem, maar het hielp niet om haar stijve lijf te ontspannen. 'Ik gebruikte magie... op jou... en nu ben je... ziek...?' Ze probeerde het te verwerken, maar ondanks dat ze de woorden zij leek het niet binnen te dringen. 'Ik heb je pijn gedaan?'

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Ambrose kwam half overeind om haar aan te kunnen kijken. Zijn twijfels werden steeds sterker. Of ze was de meest overtuigende leugenaar die hij ooit had ontmoet, of ze had het serieus niet doorgehad. Hij haalde een keer diep adem. Ze leek zo verloren, hij had bijna meer medelijden met haar dan met zichzelf. En dat betekende een hoop, hij had namelijk ontzettend veel medelijden met zichzelf. Hij ging rechtop zitten. Zou het maar gewoon helemaal uitleggen?
Even dacht hij na over wat hij ging zeggen. Hij schraapte zijn keel. "Ik wil best uitleggen wat er gebeurt is, maar wee je gebeente als ik erachter kom dat je liegt." Hij klopte met zijn hand op de plek op zijn bed naast hem, als uitnodiging voor Blair om te gaan zitten. "Toen je met uit je kamer duwde, heb je, blijkbaar onbewust, magie gebruikt. Dat deed even goed pijn, dat moet ik toegeven. Maar het begon daarvoor al en twee weken geleden, toen je hier net was, is het ook al een keer voorgekomen." Hij pauzeerde nogmaals en keek naar zijn handen. Hoeveel hij precies weg wilde geven, wist hij niet zeker.
"Ik kan magie aanvoelen," gaf hij dan eindelijk toe. Het was raar om dat hardop te zeggen en vooral tegen iemand die hij bijna niet kende. Hij ging verder: "Beter dan de meeste mensen. Als jij heftige emoties voelt, dan... dan kan ik dat voelen, omdat je magie dan overal heengaat." Hij wreef in zijn ogen. "Die duw, die deed pijn. Op een fysiek niveau. Jouw... loslopende magie, daardoor voel ik me al dagen zo beroerd."

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair was aarzelend naast hem gaan zitten en luisterde naar wat hij te vertellen had, en eh... het was niet zo goed. Ze hield haar handen op haar schoot, dan weer over haar armen, dan weer in elkaar, niet goed wetende wat ze met zowel haar handen als met deze informatie moest.
'Dus, als ik goed begrijp, heb ik de laatste tijd niet alleen mezelf, maar ook mijn hele omgeving lopen te vergiftigen. Ik heb je zowel verbaal als fysiek lopen martelen,' zei Blair, samenvattend. Ze zuchtte diep. 'Natuurlijk. Fantastisch. Had ik kunnen weten, want zo ben ik nou eenmaal.' Ze friemelde wat met haar vingers, haar blik neergeslagen. Hoe kon ze zich verontschuldigen voor iets wat ze nooit in de gaten had gehad? Kon ze het dan überhaupt wel menen?
'Ik wist niet dat... nou ja, dat. En dat ik dat, eh... kon, en zo. Dus...' Blair zuchtte diep. Nee, dat was een goed excuus! Top kwaliteit! 'Sorry. Voor... alles? Vooral het fysieke. En nee ik ben niet altijd even aardig en sommige dingen ervan heb ik gemeend maar sommige dingen was gewoon meer dat ik gewoon, weet ik veel, rust in mijn kop nodig had en van me afbeet, dus... ja. Sorry. Voor, gewoon, mij? Denk ik.'

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Het was dan misschien niet het eerste wat ze zei, maar uiteindelijk had hij die 'sorry' toch gekregen. Misschien was ze dan toch niet helemaal harteloos. Misschien zelfs het tegenovergestelde. Hij kon zich slecht voorstellen hoe het was om dit zo te horen. Zijn familie was geobsedeerd door magie. Voordat hij kon lopen, waren zijn ouders al aan het uitzoeken wat voor magie hij had. Blair schijnbaar een hele andere ervaring gehad en nu was hij degene die aan haar moest vertellen dat haar magie zich wel degelijk uitte, of ze het wilde of niet. Hij wilde niet in teveel detail treden, ze voelde zich waarschijnlijk al schuldig genoeg.
"Het is al goed," zei hij toen. "Het was niet jouw schuld. En daarbij, ik ben ook niet altijd de vriendelijkste persoon op deze school geweest. Ik verdiende het wel een beetje. Sorry daarvoor. Oh, en ik heb net buiten je kamer overgegeven. Ook sorry daarvoor." Hij schoof een beetje heen en weer op zijn plek. Het liefst had hij alweer in bed gelegen en geslapen, maar voor de eerste keer was Blair niet boos op hem en hij niet boos op haar. Deze kans wilde hij niet zomaar laten gaan. "Je had het over je moeder, die dag. Mary-Ann Montgomery. Wat is er precies gebeurt? Is zij de reden dat je hier bent?" Het was een dappere poging, aangezien hij de vorige keer toen ze het over dit onderwerp hadden, hij vervolgens twee dagen ziek op zijn kamer zat. Maar hij was nog steeds nieuwsgierig en dit was zijn beste kans tot nu toe.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair schoot even in de lach. Misschien was Ambrose toch niet zo slecht als dat ze had gedacht. 'Ik denk dat óf de schoonmaak, óf Miv heeft geregeld dat alles weer netjes is. Dus dat is oké,' zei ze.
Toen hij weer over haar moeder begon, trok ze haar voeten op. Dan voelde ze zich... geen idee, comfortabeler? 'Zij zou me eigenlijk leren hoe ik met magie kon omgaan. Maar... ja. Op een dag was ze gewoon weg. Niemand wist waar ze was en of ze ooit terug zou komen,' vertelde Blair. 'Dat was elf jaar geleden. Ze is nog steeds niet gevonden.'
Ze kon natuurlijk ook dood zijn. Dat was een mogelijkheid. Het was niet een die ze onder ogen wilde zien. Daarom was de begrafenis ook zo moeilijk, want het was onzin, want er ging niemand de grond in. Misschien was het afsluiting, maar het voelde ook als opgeven. Voor haar vader had ze zich groot gehouden, ondanks de pijn, want hij kon het ook niet meer aan. En eerlijk, kon Blair het nog wel aan? Voor een lange tijd had ze het semi-geaccepteerd dat haar moeder was verdwenen en dat ze nooit een antwoord zou krijgen. Toen ze dat dagboek vond veranderde alles. Haar hele wereld zag ze in een heel nieuw licht.
'Ik had gehoopt dat... weet ik het, dat ik hetzelfde zou voelen toen ik hier kwam. Alsof het zou klikken, alsof een missend deel van mij gewoon ineens zou verschijnen. Maar vanaf het eerste moment dat ik hier ben... het enige wat ik voel ik gewoon, zo ontzettend veel woede. Ik ben zó kwaad, Ambrose, op alles hier.' Ze schudde lachend haar hoofd. 'Elk moment voelt als pure marteling. Alsof iemand regelmatig mij recht in m'n maag schopt en ik er niet tegen kan doen.'

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
"Miv?" reageerde Ambrose, "heb je vrienden gemaakt met één van de schoonmakers?" Hij haalde zijn schouders op. "Meneer Claves is heel aardig." Aandachtig luisterde hij naar wat ze verder vertelde. Hij voelde zich rot voor haar. Om je moeder op zo'n manier, op zo'n leeftijd te verliezen was onvoorstelbaar. Hij wilde haar bijna een knuffel geven, maar besloot dat het maar beter was van niet. Ze waren ten slotte nog maar zo'n vijf minuten geen aartsvijanden.
"Blair, ik kan me niet voorstellen hoe moeilijk dat moet zijn voor je," zei hij iets stilletjes. Daar zat hij dan te zeiken over dat ze hem steeds niets vertelde, terwijl hij ook niemand die hij twee weken kende zoiets zou uit willen leggen. Hij dacht even na. "Zou ik... zou ik je mogen helpen? Ik weet dat je niet zo van de hulp bent, maar ik ken deze school als geen ander. Ik kan je helpen met het navigeren van de school, maar ik zou misschien ook kunnen helpen met andere dingen. Als je, misschien, ik weet het niet hoor," stamelde hij, "Als je misschien uit wilt zoeken wat er met je moeder is gebeurt."
En misschien, dacht hij, een paar lesjes in magie. Als het aan hem ligt, wilde hij haar magie pas weer meemaken als ze het een beetje onder controle had. Zijn hoofdpijn liet hem dat in ieder geval niet vergeten.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair wist niet zo goed hoe ze moest reageren. Het idee van hulp was zeer aantrekkelijk, voornamelijk omdat het soms voelde alsof ze verdronk in deze wereld. Tegelijkertijd... kon ze Ambrose wel vertrouwen? Ze stond plots op, peinzend over de keuze die ze moest maken.
'Ik weet niet of ik je dit had moeten vertellen. Dat was niet handig. Ik bedoel, jij haat mij, ik haat jou, wat voor reden hebben we om elkaar te vertrouwen met wat dan ook?' Ze haalde een hand door het haar. Naast haar begonnen doodleuk de tegels in protest te klinken.
'Miv, het was lief bedoeld, maar misschien is het gewoon niet de juiste weg.' Vervolgens kreeg de een deur van haar kledingkast in haar rug, die haar naar voren duwde richting Ambrose. 'Ja, nee, dat helpt!'
En toen realiseerde ze zich hoe idioot het eruit moest zien: iemand die eerst met de vloer praat en vervolgens uitvalt tegen een kast. Natuurlijk was dat niet echt de situatie: ze had het tegen Miv, tegen het hart van de universiteit, maar ze wist niet in hoeverre mensen daadwerkelijk communiceerden met Miv.
'Ik zweer het, ik ben niet raar,' zei Blair, op een manier waardoor de heel raar overkwam. Dus dat ging in ieder geval top.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Oké, Miv was... de school? De manier dat de school met haar communiceerde was bijna komisch. En raar. De school, Miv, was meestal een stuk subtieler, om iemand nou fysiek naar iemand anders toe te duwen, dat kwam zelden voor. Waarom hielp Miv hem nooit zo? Hoezo moest hij alles alleen doen en morele dilemma's zelf oplossen, en had Blair die hier twee weken was een persoonlijke mentor van duizend jaar oud? En, was hij oprecht jaloers over een school? Dit was een nieuw dieptepunt. Hij mocht niet klagen. Hij had Estelle en zijn hele familie woonde hier. Blair had hier niemand.
"Blair, doe normaal, ik haat je niet. En aan... Mivs reactie te zien, valt jouw mening over mij ook best mee," zei hij, iets twijfelend aan de naam. "Sorry, hoe kom je aan de naam Miv? Weet je, maakt niet uit. Punt is. Ik heb lullig gedaan over, nou, alles, vanaf het moment dat je hier binnenkwam. Jij hebt mij best wel letterlijk uit je kamer gegooid. Kijk hoe ik eruit zie. Volgens mij staan we gelijk. Kunnen we het niet gewoon nog één keer opnieuw proberen?"
Nu Ambrose wist wat hij wist over Blair, zou hij het niet over zijn hart kunnen verkrijgen om haar nog te haten, of om haar alleen verder te laten gaan. Hoewel hij de juiste achternaam had en de juiste connecties, was hij nog altijd een buitenbeentje op school geweest. Hij kende alle tradities en etiquette, maar op normale dagen droeg hij een t-shirt. Hij werd nooit gepest, maar hij had ook nooit echt vrienden gehad, naast Estelle. Hij was niet zo van small talk en hij had rare hobby's. Kort gezegd, hij viel altijd net buiten de boot. Het stoorde hem niet zo, hij werd met rust gelaten en hij wist toch zeker dat hij niemand nodig had op school, zolang hij zijn familie en Estelle had. Hierdoor wist hij dat hij Blair kon helpen. Niemand die met hem associeerde werd gestoord. Dat had bij Estelle gewerkt, dus dat zou nu wel weer lukken.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair trok een wenkbrauw op en sloeg haar armen over elkaar. 'Hm, ik kan me meerdere momenten herinneren die heel duidelijk anderzijds indiceren, beginnend bij, wel, het begin,' zei Blair. Dat was niet bepaald wat Miv van haar wilde horen, dus duwde het de tegels onder Blairs voeten omhoog, waarna ze weer op het bed viel. Duidelijk. Klagen was vanaf nu verboden.
'Het is allemaal leuk en aardig dat opnieuw beginnen,' begon Blair, want het was wel verleidelijk om het gewoon allemaal achter haar te laten, 'maar ik weet gewoon niet of ik je kan vertrouwen. Wat... eigenlijk best een raar iets is om te zeggen tegen iemand, realiseer ik me net, als je ze niet vertrouwt. Sorry, mijn hoofd is... een chaos, momenteel.'
Blair was even stil. Misschien kon de stilte ook de gedachten in haar hoofd kalmeren, zodat ze weer normaal kon nadenken. De vraag was alleen of deze plek ooit stil genoeg zou zijn voor haar. Bij alles wat ze zag, ging haar hoofd op hol, associeerde ze van links naar recht, hopend op een hint die nooit kwam.
'Ik ben gewoon namen gaan proberen,' zei Blair uit het niets. 'Voor Miv, bedoel ik. Mij had Greg ook wel leuk geleken maar daarvoor werd ik uit m'n bed gegooid, dus dat was een duidelijke nee.'

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Ambrose kopieerde haar en sloeg ook zijn armen over elkaar heen. Hij opende zijn mond al om iets sarcastisch te reageren op haar opmerken, maar hij bedacht zich. Nieuw doel: aardig zijn tegen Blair zelfs als ze sarcastisch en gemeen deed. Ze hadden net zo'n goed moment, dat hoefde hij alleen maar vast zien te houden.
"Ik vind het een goede naam, Miv," zei hij toen maar. "Hebben jullie goed gekozen." Ambrose stond iets wankel op. Hij herinnerde zich ineens dat Estelle hem medicijnen had gegeven die om de paar uur ingenomen moesten nemen. Eigenlijk was het vooral om het iets te doen te geven terwijl hij nadacht. Hij snapte haar ook wel, ze kenden elkaar pas net. Hij vertrouwde haar ook niet met zijn hele geschiedenis. Het ging hem er vooral om dat zij niet meer de behoefte voelde om van hem weg te rennen en dat hij zijn schuldgevoel een beetje kon verminderen. En daarbij, het punt van dit project was voor hem in de eerste instantie om mensen te leren kennen.
"Ik snap het en je hoeft me ook nog niet te vertrouwen," begon hij toen, terwijl hij Estelle's kruidenthee klaarmaakte. "We kennen elkaar pas net. Maar misschien hoef je me ook niet meer te ontwijken, dat klinkt ontzettend vermoeiend. Ik hoef niet meteen je hele levensverhaal te weten, maar misschien heb je zin om morgen met mij en Estelle te lunchen?" Hij liep weer terug naar het bed en ging in kleermakerszit zitten. Hij haalde zijn schouders op. "Als het je leuk lijkt."

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair volgde Ambrose met haar ogen. Ze moest goed onthouden dat hoe hij nu liep, hoe hij zich nu voelde, dat het haar schuld was geweest. Dat betekende dat ze een manier moest vinden om die magie onder controle te krijgen voordat ze dadelijk dingen deed die niet meer verholpen konden worden. Had de universiteit daar vakken voor? Ze had geen idee, maar wist ook niet of ze daarbij hulp van de universiteit wilde. Die vertrouwensband was zo goed als non-existent.
'Lunch klinkt goed,' zei Blair uiteindelijk. Estelle had ze ook al een tijdje niet gezien, mede omdat ze Ambrose actief had ontweken, dus dat was ook een pluspunt. Ze grijnsde voorzichtig. 'Maar als je je als een lul gedraagt dan ga ik me niet stil houden, dat je het weet.'
Natuurlijk kon Blair aardiger doen en zich een beetje inhouden, maar dat betekende niet dat ze niet meer haarzelf zou zijn. Als ze bullshit zag dan werd dat ook benoemd en als Ambrose dat niet aankon, dan moest hij daar maar mee zien te leven.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Ambrose lachte om wat ze zei, maar voelde het meteen in zijn spieren. Misschien was een lunchafspraak voor de volgende dag toch een beetje optimistisch geweest. Estelle's brouwsel kon maar beter werken. Twee dagen zielig in zijn kamer doen was wel weer voldoende. Er moest ten slotte in de tuinen gewerkt worden. Hij had niet zo heel veel vertrouwen in de andere studenten die in de tuin werkten. Hij kon het zelf beter, dus kon hij het net zo goed zelf doen.
"Lunch is misschien morgen een picknick," zei hij, nog denkende aan zijn werk. "Ik heb nog een hoop te doen buiten, ik loop veel te ver achter." Hij trok een wenkbrauw op in haar richting. Hij wou het niet hardop zeggen, nu zijn nieuwe doel 'aardig zijn' was, maar het was wel gewoon haar schuld, als we even eerlijk zijn.
"Maar dat is goed. Meestal doet Estelle dat toch wel, dus dan heeft ze een keertje back-up." Hij glimlachte. Dat zou nog wat worden, die twee samen. Wie weet, misschien was het nut van dit project vooral een nieuwe vriendin voor Estelle, in plaats van voor hem.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
De volgende dag vroeg Blair zich af wat haar in godsnaam had bezield. Dus... ze had zich schuldig gevoeld, was naar Ambrose toegegaan, had een groot deel van haar problemen eruit geflapt én toegestemd met een misschien-picknick-lunch? Goed gedaan, Blair, fantastisch plan! Gelukkig zou Estelle er zijn, dus dat was een klein lichtpuntje aan dit hele debakel. En, wie weet, misschien viel het wel mee?
Blair was richting de botanische tuin gelopen dat te zien was vanaf het grote plein. Het was nu redelijk rustig omdat het een beetje bewolkt was en daardoor iets kouder, maar met een vest aan was het prima te doen. Ze had echter niet echt een idee of dit wel de juiste plek was. Ambrose had gezegd "buiten", maar dat was nogal een breed concept. Uiteindelijk had ze maar voor het plein gekozen omdat het voor haar het meest logisch leek, maar of de andere twee het daarmee eens zouden zijn, moest nog blijken.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld