schreef:
Het was moeilijker dan je dacht, je ademhaling onder controle krijgen. Het ging niet in een paar seconden, je had er wat tijd voor nodig. Het maakte ook niet zo heel veel uit, het was niet alsof Ivy niet met dat probleem zat. Het was een stuk minder ongemakkelijk als de ander er niet anders aan toe was. Hij haalde kort een hand door zijn haar en keek toen weer naar Ivy, hoewel hij haar gezicht niet kon zien.
'Dat ik geluk heb dat de vrouw van wie ik houd, ook van mij houdt.' antwoordde hij. Dat was ook waar hij aan dacht, daar dacht hij zo vaak aan. Na Adelaide had hij het allemaal niet meer zo zonnig ingezien. Als hij zijn gave niet gehad had, was hij er niet eens meer geweest. Maar hij had zijn gave wel en nu kon hij daar niet blijer mee zijn. Misschien was zijn gave niet zo effectief als andere gaven, maar het had hem behoed voor heel wat verwondingen.
Zijn glimlach werd ietsje breder toen ze hem vertelde dat ze had moeten weten dat ze het zouden overtreffen. Hij had gedacht dat dat niet mogelijk was, maar het tegendeel was bewezen. Overigens dacht hij ook dat het nu niet meer mogelijk was, hij had bijna het gevoel dat hij zou exploderen als hij nog meer naar haar zou verlangen.
'Waarom is dat niet eerlijk?' vroeg hij een beetje verbaasd. Hij vond het wel eerlijk, het zou niet eerlijk zijn als het zo makkelijk voor haar was, maar moeilijk voor hem. Hij moest er sowieso meer moeite voor doen dan zij, daar kon zij niets aan doen, vrouwen waren over het algemeen gewoon wat minder gevoelig voor prikkels.
'Het zou me wel een hoop blikken schelen.' grapte hij zachtjes. Nou ja, hopelijk zou het wel meevallen. Hoewel hij over het algemeen weinig gaf om de mening van anderen, had ook hij zijn grenzen. Ze zouden het vanzelf wel zien. Als hij het inderdaad niet aan zou kunnen, kon hij nog altijd terug naar hun huisje. Het hoefde allemaal niet zo'n probleem te zijn.
'Dat is oké, we kunnen ook douchen als we wakker worden.' verzekerde hij haar. Het was echter wel zijn teken om zachtjes de dekens onder hen uit te trekken en vervolgens over hen heen te gooien. Het was hier warmer, maar hij vond het nog niet zo warm dat hij zonder dekens zou gaan slapen. Hij duwde nogmaals een kus tegen haar lippen en hij ging gewoon verder met de figuurtjes op haar rug. Hij kwam zelden aan haar rug, dus als hij de kans had, zat hij er wel aan. Meestal droeg ze een shirt of zat haar bh hem in de weg, daar had hij nu allemaal geen last van.
Het was moeilijker dan je dacht, je ademhaling onder controle krijgen. Het ging niet in een paar seconden, je had er wat tijd voor nodig. Het maakte ook niet zo heel veel uit, het was niet alsof Ivy niet met dat probleem zat. Het was een stuk minder ongemakkelijk als de ander er niet anders aan toe was. Hij haalde kort een hand door zijn haar en keek toen weer naar Ivy, hoewel hij haar gezicht niet kon zien.
'Dat ik geluk heb dat de vrouw van wie ik houd, ook van mij houdt.' antwoordde hij. Dat was ook waar hij aan dacht, daar dacht hij zo vaak aan. Na Adelaide had hij het allemaal niet meer zo zonnig ingezien. Als hij zijn gave niet gehad had, was hij er niet eens meer geweest. Maar hij had zijn gave wel en nu kon hij daar niet blijer mee zijn. Misschien was zijn gave niet zo effectief als andere gaven, maar het had hem behoed voor heel wat verwondingen.
Zijn glimlach werd ietsje breder toen ze hem vertelde dat ze had moeten weten dat ze het zouden overtreffen. Hij had gedacht dat dat niet mogelijk was, maar het tegendeel was bewezen. Overigens dacht hij ook dat het nu niet meer mogelijk was, hij had bijna het gevoel dat hij zou exploderen als hij nog meer naar haar zou verlangen.
'Waarom is dat niet eerlijk?' vroeg hij een beetje verbaasd. Hij vond het wel eerlijk, het zou niet eerlijk zijn als het zo makkelijk voor haar was, maar moeilijk voor hem. Hij moest er sowieso meer moeite voor doen dan zij, daar kon zij niets aan doen, vrouwen waren over het algemeen gewoon wat minder gevoelig voor prikkels.
'Het zou me wel een hoop blikken schelen.' grapte hij zachtjes. Nou ja, hopelijk zou het wel meevallen. Hoewel hij over het algemeen weinig gaf om de mening van anderen, had ook hij zijn grenzen. Ze zouden het vanzelf wel zien. Als hij het inderdaad niet aan zou kunnen, kon hij nog altijd terug naar hun huisje. Het hoefde allemaal niet zo'n probleem te zijn.
'Dat is oké, we kunnen ook douchen als we wakker worden.' verzekerde hij haar. Het was echter wel zijn teken om zachtjes de dekens onder hen uit te trekken en vervolgens over hen heen te gooien. Het was hier warmer, maar hij vond het nog niet zo warm dat hij zonder dekens zou gaan slapen. Hij duwde nogmaals een kus tegen haar lippen en hij ging gewoon verder met de figuurtjes op haar rug. Hij kwam zelden aan haar rug, dus als hij de kans had, zat hij er wel aan. Meestal droeg ze een shirt of zat haar bh hem in de weg, daar had hij nu allemaal geen last van.



0
0
0
0
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? 

