Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG// Betrayal

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het duurde niet lang voor hij een reactie terug kreeg. Het was alleen niet echt hoe hij het verwacht had, bij verre zelfs. Natuurlijk had hij niet gedacht dat ze zo snel zou zeggen dat het goed zou zijn, maar dit? Hoe kon hij in hemelsnaam weten of ze zich tussen de scholieren in de hoorcolleges bevond, als merendeel deze dag skipte vanwege een kater? Hij kon geen toekomst voorspellen ofzo. Hij trok een wenkbrauw omhoog en staarde een beetje verbaasd naar zijn telefoonscherm. Waar had zij dan weer last van?

Then you don't show up, fine by me. If you want it to be like this, sure, go ahead. I'm not going to stop you.
And if we wanted you dead, you'd already be gone by now. In case you haven't heard; they've invited the entire campus tonight. Do you really think we'd throw a scene in front of the whole school? Yeah right.
Otherwise I'd went to see you but I don't really know where you are right now. So yeah, it's going to be a little bit difficult to talk to you then, don't you think?
But hey, it's your choice.

Hij verzendde het bericht en stak daarna zijn telefoon terug in zijn broekzak. Verder erop ingaan had geen zin, het was nu aan Adoria. Het zou vanzelf duidelijk worden of ze zou komen of niet, en eigenlijk maakte hij zich er niet druk om. Ze moest het maar zelf weten, hij had het tenminste geprobeerd. Vaak kwam het niet voor dat Jack zijn excuses aanbood, het was ongewoon voor hem. Dat Adoria überhaupt al iets van hem had gehoord was een wonder geweest.
Hij was intussen al aangekomen voor het schoolgebouw. De bel raasde over het plein en gauw snelde hij naar de ingang. Veel studenten waren er niet, maar zij die er waren stresten er flink op los. Geïrriteerde blikken werden hem toegeworpen, diepe zuchten waren te horen en soms hoorde hij nog wat gevloek boven alles uit komen. Zelf was hij ook behoorlijk gehaast en liep in hoog tempo naar de collegezaal waar hij les had. Welk vak hij had, had Jack niet eens op gelet. Hij had er niet echt tijd voor gehad deze ochtend. Zolang deze dag maar snel voorbij ging zonder te veel problemen, vond hij het allemaal wel prima. Hij wist het nog nét te halen, nog geen minuut later ging de bel opnieuw. Met een grijns op zijn gezicht liep hij langs de docent heen en nam plaats achterin de zaal, zijn rugzak op de grond naast hem en zijn aandacht duidelijk op allesbehalve de les. Vermoeidheid was bij hem te bekennen. Erg goed had hij vannacht niet geslapen. Waar het aan lag wist hij niet, maar voor zijn gevoel kon hij elk moment in slaap vallen. Hij zette de muziek uit, waarna hij de koptelefoon voor zich op de tafel legde. Een aantal spullen haalde hij uit zijn rugzak vandaan en stalde ze uit, al zei zijn uitstraling al genoeg over hoe hij over de schooldag dacht. Aan hem zouden ze niet veel hebben vandaag, het was overduidelijk.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
De sneeuw die verdwijnt als de zon schijnt.
Dat was hoe snel ze een reactie terugkreeg. Met een lichte frons op haar gezicht liet ze haar ogen rollen over de letters die geschreven stonden. Voor zover ze wist, had ze niets van anderen gehoord over de uitnodigingen van zijn feest, maar ze waren tenslotte nieuw. Die stonden niet minutenlang in de spotlights.

You're right. It's my choice.
There is no need for a discussion.

Direct na ze het bericht verstuurd had, stopte ze haar mobiel weg in haar rugzak. Ze had werkelijk geen idee wat ze van zowel hij en zijn vrienden als het huis had moeten verwachten. Wilde ze een keer naar de toilet gaan, kwam ze bij wijze van spreken terecht in een kamer vol 'ANTI-VAMPIER' spullen.
Ze trok haar shirt wat omlaag op het ogenblik dat Emily's ogen op de hare gericht waren. ''Wie was dat?''
Het was niet alleen zij die haar niewsgierigheid niet in bedwang kon houden, ook Emily kon er heel wat van. Ze haalde haar schouders alsof ze van nergens wist, waarna ze haar spullen tevoorschijn haalde. ''Niet alles wat ik verstuur mag gezien worden door nieuwsgierige ogen,'' zei ze, met de pen die ze in haar handen nam. ''Oh, kom op. Zo erg is het nu toch ook weer niet? Is het die Jason van -''
''Het is Jack, niet Jason,'' reageerde ze kortaf.
Zwijgend legde ze haar boeken open, luisterend naar het rumoer wat om haar heen bezig was. Haar vriendin spreidde haar uitspraken, maar het kon haar niet schelen wat ze te zeggen had. Ze was al genoeg geïrriteerd door wat Jack naar haar stuurde. Hoe kon ze nu weten of hij daadwerkelijk spijt berouwde? Aan een tekst kon ze niet zien of hij het meende of dat hij gewoon een leugen met zich meebracht om de boel gemakkelijker voor hem te maken.
''Voor de meeste ontledingsreactie is energie nodig. Tot nu toe hebben jullie alleen kennisgemaakt met ontledingsreacties die warmte nodig hebben. Bij veel ontledingsreacties kun je gebruikmaken van andere vormen van energie, zoals elektrische stroom en licht.''
''Ah, boring,'' mopperde Emily naast haar.
''Ah, don't care.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De les ging in een razend tempo aan hem voorbij. Zelf had hij weinig meegekregen en eigenlijk deed hij ook geen moeite. Ze hadden de stof al een keer gehad, het was gewoon herhaling. Ook snapte hij het goed genoeg naar zijn mening. Het was niet dat hij de enige was die helemaal niets uitvoerde, zowat de hele zaal was stil. Je kon een paperclip horen vallen, het zei genoeg over hoe de stemming er was. Als hij het niet met zijn eigen ogen had kunnen zien, zou hij haast geloven dat iedereen in slaap was gevallen.
Enkele vragen werden ze gesteld, zonder veel reacties. Ze waren kapot van de nacht ervoor of hadden simpelweg geen zin om hun hand op te steken. Jack hoorde bij de laatste groep, hij zag geen reden om zijn best te doen. Zijn hoofd werkte daarbij ook niet echt mee, en liet hem op dit soort momenten vaak in de steek. Zijn gedachten dwaalden al snel af en zowat de hele les was hij afwezig. Zijn telefoon had hij natuurlijk wel voelen trillen in zijn broekzak, maar het was niet het moment om te reageren. Het was waarschijnlijk toch Adoria. Hij had gezegd wat hij wilde zeggen, zijn excuses aangeboden en initiatief getoond. Wat ze ermee wilde doen moest ze zelf maar weten.
Hij schrok wakker door het harde geluid van de bel die door de zaal ging. Was het nu alweer zo laat? vroeg hij zichzelf af. Het was sneller voorbij gegaan als hij had gedacht. Nouja, hem hoorde je niet klagen. Hij had nu een uur pauze voor de hoorcolleges weer zouden beginnen. Een kleine glimlach vormde zich en gelijk pakte hij zijn spullen terug in zijn rugzak. Wellicht volgepropt, nog steeds kreeg hij het voor elkaar om het er allemaal in te krijgen. Zijn koptelefoon pakte hij van de tafel en hing hem om zijn nek, waarna hij zwijgend achter de anderen aan liep om de zaal te verlaten.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Toen de bel ging, stond iedereen wat afwezig op. Het was te zien dat ze moe waren, noch lui, aangezien ze normaal in een rap van tempo het lokaal verlieten. Wie verzon er dan ook een feest op een normale schooldag? Het was daarentegen niet het enige ongewoons wat ze haarzelf liet vertellen. Ze vond het buitengewoon dat Jack en zijn vrienden een feest organiseerden, net op de dag na een ander idioot feest. Desalniettemin hield het haar er niet van weer om er niet naartoe te gaan.
Misschien was het stom om überhaupt te denken dat hij niet te vertrouwen was. Als hij haar inderdaad wat aan wilde doen, had hij dat al lang gedaan. Er waren meerdere kansen die hij kon grijpen om haar zowel fysiek als lichamelijk wat aan te doen, maar iedere kans liet hij langs zich heen gaan. Alsof het hem geen bal kon schelen met wie, wat, hij nu eigenlijk te maken had. Ze respecteerde dat.
Ondanks de drukte die aan haar voorbijging, aarzelde ze niet om haar mobiel te bevrijden uit haar broekzak. Ze had werkelijk geen idee of Jack aanwezig was op school, maar zolang ze nog les had, kon ze geen tijd vrijmaken om dat zelf uit te vinden. Ze had het dus zelf moeten vragen.

I trukst you thouhgh, sort of (and ikf you abguse my trust, I'll assuire you that your blood wikll be oin my hands. 💋). You don't act likle a real vadmpirehunter at aill, neither does yokur friend. If you guhys wanted to hukrt me, you twoo had already huinted me dowbn, just like yolu said beforee. So I'ml prepadred to comke to your amjazing party tonhight, 😉 Dokn't worry about me brinmging Emily to your pairty. You both havce made clear thaat you guyus don't like eachjh other.

*Are youy in schbool todasy?

Meerdere mensen botste tegen haar om. Het was dus bijna onmogelijk om een tekst te schrijven zonder enige spelfouten. Hoe dan ook, ze nam de tijd niet in klas om de spelfouten eruit te halen. Als hij goed las, kon hij er zelf wel uit opmaken wat er nu daadwerkelijk stond.
Lichtelijk tevreden stopte ze haar mobiel weer weg, kijkend naar het gezicht van Emily die haar met nieuwsgierige ogen nakeken. Ze was nog één van de weinige die levenloos door de school rondliep.
''Kom op, wie was? Ik zal niks vertellen, zweer het.''
Lachend rolde ze met haar ogen, terwijl ze kortdurend met haar hoofd schudde.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zijn passen zette hij voort door de chaos die er ontstaan was in de gangen van de school. Het geschreeuw kwam hij overal tegen, mensen duwden hem aan de kant en zochten wanhopig naar een uitgang. Of ze waren de school net zo zat als hem en wilden boven alles naar buiten komen. Hij zelf deed er weinig op uit en duwde rustig terug, het was tenslotte wat iedereen deed. Zijn vrienden waren er niet te vinden, maar hij had het wel verwacht. Jason had er een te grote kater voor om op te komen dagen, zoals gewoonlijk. Van Tyler wist hij het eigenlijk niet, hij was onvoorspelbaar. Wat zou het ook, wanneer hij er wel was zou hij hem wel zien. De pauze zou hij wel doorkomen, alles was beter dan de hoorcolleges. Hij zou nu misschien een kans hebben om niet in slaap te vallen.
Zijn mobiel trilde opnieuw, enkel onverwachts. Was het Tyler die zich dood verveelde of iemand anders? Verbaasd nam hij hem uit zijn broekzak en ontgrendelde hem, waarna hij zijn whatsapp opende. De persoon van wie hij het het minst had verwacht van allemaal. Zij die niet nog vol in de verdediging sprong. What made her change her mind?

Hmm.. Looks like you did change your mind, huh? And we'll see about that, Adoria. It's cute though, how you still think I can't handle a fight.
Yes, me and Emily don't really get along that well. But if you want her to come with you, I'm okay with that. I don't have to be friends with everyone around here.

Yeah, I actually am. What about u?

Haar typefouten lieten hem kort grinniken. Blijkbaar was hij niet de enige geweest die last had gehad van de voorbijgangers. Het maakte verder weinig uit, hij wist te begrijpen wat er stond. Tenminste, als hij het goed gelezen had.
Het viel hem op dat het buiten was het net zo druk geworden. De meeste plekken waren bezet, van de tafels tot het grasveld. Eten had hij waarschijnlijk niet eens bij zich, op een pakje kauwgom na. Zin om eten te gaan halen had hij niet. Sowieso was het een wonder als hij überhaupt wat geld mee had genomen. Hij zuchtte diep en vond nog een plek ergens in de verte. Wellicht niet de beste, hij zat er tussen alle andere scholieren. Desondanks liep hij erheen en nam niet veel later plaats op de picknicktafel. Zijn voeten plaatste hij op de houten plank onder zich, zijn rugzak naast zich neer gezet. Zonnestralen vielen op hem neer, de warmte nam hij al snel over. Geen wolk was er te bekennen aan de lucht boven hem. Het weer zat hen zeker wel mee vandaag. Een flesje water haalde hij tevoorschijn uit zijn rugzak, die hij aan zijn mond zette en een aantal slokken naar binnen werkte. Hij zat er dan wel alleen, zich vervelen deed hij niet. De lessen waren naar zijn mening veel erger. Hij mocht dan wel een van de enigen zijn die daadwerkelijk op was komen dagen, zo erg was het nog niet.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Een lichte grijns verscheen toen haar mobiel voor de derde keer trilde. Hij reageerde snel, bijna te snel.

I'm taking everything with a grain of salt. Bet that I'm right this time, silly boy. There is no need of taking Emily with me. I can entertain myself with the rest, if they come over and otherwise, I'll amuse myself with you and your friends. Talking about our lifes, doesn't that sound great to you?

*Yeah, I am. Having Spanish right now, ^^

"Hebben we geen toets maandag over deze stof?"
Lichtelijk ontsteld keek ze op van haar mobiel. Een toets? Sinds wanneer had de docente dat verteld aan de rest van de klas?
Langzaam draaide ze haar telefoon zo dat het scherm naar haar tafel wees, net na ze het had uitgezet. "Ik heb geen idee. Zulke vragen moet je echt niet aan me stellen. Ik zie wel wanneer ze komen en wanneer ze gaan." Vanuit haar ooghoek zag ze dat Emily zich omdraaide en oog in oog kwam met de grootste 'idioot' van de nerd. Hij was smakeloos om naar te kijken en zijn gedrag was niet verder dan het gedrag van een vijfjarige peuter. Kinderachtig was hij, maar het leek Emily niet te interesseren wie hij was en wat hij deed. Ze praatte met hem alsof het één van de normaalste jongens was die hier in school rondliep. "Hebben we een -"
"Ja, van paragraaf één tot ..? Ik kan mijn moeder anders wel bellen. Zij houdt mijn rooster bij," glimlachte hij met de glinsteringen in zijn ogen. Een blik vol walging straalde ze uit. Hij was nu, wat? Zestien? Maar toch was hij nog afhankelijk van zijn moeder als het om school ging. Was het nu werkelijk waar zo moeilijk om zijn eigen rooster zelf bij te houden? "We hebben je niet nodig en al helemaal niet je moeder. Ga verder met je werk, Tim."
Met een licht geërgerde blik keek ze van hem weg, haar ogen desdanig gericht op de docente zelf dat zelfs haar ogen Emily vermeden. Er waren niet veel mensen die ze niet mochten, maar hij was echt wel één van de weinigen die ze niet mocht. Ze had sowieso niets met verwende kinderen die alleen maar verwachten van hun moeder dat zij hun werk zouden verrichten. Gewoon, omdat dat simpeler was.
Terwijl de docente haar verhaal hield, in het Spaans, wendde ze haar blik langzaam af naar het raam. Haar ogen liet ze langs de mensen gaan die het buitenplein afliepen. En het duurde niet lang of ze had Jack al gespot. Ze trok haar wenkbrauwen op, haar hand geplaatst onder haar kin. Lucky guy.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het lawaai om hem heen werd alsmaar luider, naarmate de tijd verstreek. Hij zat er nog maar enkele minuten, desondanks wisten ze hem nu al te irriteren. Het duurde dan ook niet lang voor hij zijn playlist aanzette en zijn koptelefoon al het restgeluid buitensloot. De muziek stond aardig hard maar het verzachtte de rest om hem heen. Hij was er niet op uit om gesprekken te overhoren van andere mensen, hij hield er zelf immers ook niet van om afgeluisterd te worden. Ook had hij er geen behoefte bij om alles mee te krijgen. Hij had het druk genoeg met zijn eigen leven om zich druk te maken over die van een ander. Niet dat anderen iets hadden om zich zorgen over te maken, de meesten die er rondliepen hadden alles wat hun hart begeerde. Rijke ouders, een studiebeurs of ze waren simpelweg verwaand. Geen types waar hij mee rond wilde hangen.
Het flesje water zette hij naast zich neer, zijn telefoon nam hij in zijn handen. Ze reageerde behoorlijk snel voor iemand die in de les zat. Hij verbaasde zich alleen al over het feit dat ze hem ineens begon te appen. Was het de verveling wat maakte dat ze hem een bericht stuurde, nadat ze zich duidelijk niet kon vinden in zijn excuses? Het was vreemd, eerder leek ze hem wel af te kunnen knallen. Eerst wilde ze niets van hem weten. Vervolgens wilde ze er wel op in gaan en stemde zelfs toe om te komen. Was ze iets van plan of meende ze het serieus?

Like I said, we'll see about that, princess. Silly boy, huh? Surprising. Never heard that one before.
Talking about our lives? Hm.. Mine isn't that interesting to talk about. There's not much to tell. I don't know about yours though. And don't expect too much from my friends, they'll probably be drunk in no time ;p

Ahh, Spanish. Is it getting boring up there yet?

Hij snapte niet waar het vandaan kwam, althans, tot nu toe. Hem hoorde je er niet over praten. Het zou niets helpen om er met haar in discussie over te gaan. Het zou haar vertrouwen niet beter maken. Het zou voor hem ook niet veel betekenen. Hij zou er met de houseparty vanavond wel achter komen of ze wat in gedachten had. Zolang ze niets probeerde was er ook niets aan de hand. Dan hadden ze geen reden om iets tegen haar te beginnen. Maar één ding was zeker; wanneer ze besloot om zich tegen hen te keren, zou er voor Adoria geen weg meer terug zijn.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Een lichte grijns verscheen op haar gezicht bij het lezen van Jack's tekst. Ze had haar mobiel al lang uit het zich moeten halen, maar ze kon het niet laten om geen reactie terug achter te laten.

Are you threatening me or is this just your way to make me understand that you're actually a dangerous boy who knows how to fight and how to deal with handsome vampires like me?
My life is really exiting. One day I sit at a bar, talking with old peevish man and drinking red wine. The other day I am having a hot conversation with a vampirehunter. (;
And we can let your friends out of the 'game'. Do you dare to play 'Truth or Dare' tonight?

Sort of. I can see you, though. Headphone above your head. You really love music, isn't it?

Timothy's ogen voelde ze in haar rug branden. Ze kon hem niet zien, maar aan de geluiden die hij maakte en aan zijn houding, kon ze duidelijk opmerken dat hij haar bezig zag zijn met haar mobiel.
Diep zuchtend, proberend om haar mond gesloten te houden, liet ze haar mobiel verdwijnen onder de houten tafel die voor haar stond. Ze had de vragende blik van Emily gezien, maar ze had besloten om er verder niet op in te gaan. Het waren haar zaken niet en dat wilde ze ook graag zo houden.
Een korte lach verliet plotseling haar mond. Het verbaasde haar echt dat ze nu doodleuk met een vampierjager zat te 'appen,' terwijl ze gisteren het feit dat hij haar 'vijand' moest voorstellen niet kon verdragen.
Haar -vampier- vrienden zouden het nooit goed hebben gevonden. Al hoorde ze alleen het woord 'jager', beroofden ze je van het leven; dat was hoe erg ze hen haatten, gebaseerd op hun verleden. Ze waren vijanden die puur en alleen het doel hadden om elkaar uit te moorden. Het was walgelijk.
''Stop. Je maakt me jaloers.'' Een por voelde ze in haar zij, maar ondanks Emily's woorden, liet ze haar aandacht niet afdwalen dan bij haar gedachtes. Het stoorde Emily, niet haar.
Kort keek ze, onopvallend, op haar telefoon, maar er kwam geen tekst in beeld dat hij terug gereageerd had. Ze verwachtte dan ook niet dat hij zo snel zou terug reageren. Toch hoopte ze van wel; dan was er tenminste iets wat nog nuttig was in deze les. Spaans spreken kon ze toch al. Het was één van de drie talen die ze zonder moeite kon spreken: Engels, Portugees en Spaans.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Fronsend keek hij op van zijn mobiel, zoekende naar waar Adoria dan was. Blijkbaar had ze het stadium 'stalker' al bereikt. Ze kon hem zien, maar hoe dan? Zijn ogen gingen de campus rond, verbaast en toch ergens wel vermaakt. Ze wist hem wel op te vrolijken. Althans, meer dan normaal. Als hij zich terug in het studentenhuis had bevonden, slapend, dan kon zijn humeur niet meer stuk. Het was ongelofelijk dat hij nog wakker was gebleven onder het hoorcollege. Veel slaap had hij niet gekregen afgelopen nacht. Een aantal uur misschien, daar hield het wel bij op.
Zijn blik kwam na een tijdje terecht op een lokaal aan zijn zijkant. Hij zat er precies voor, wel van een afstandje dan. Grote ramen waren er bevestigd en maakten het mogelijk om naar binnen te kunnen kijken. Een aantal leerlingen zag hij zitten, onherkenbare gedaantes in de schaduw van de vele bomen rondom de grasvelden. Duidelijk kon hij het niet zien, toch hield er een zijn ogen vast. Ze was van ver nog te zien, zelfs met het slechte zicht. Adoria. Hij grinnikte en schudde zijn hoofd. Hij had het ook moeten weten. Ze zou hem niet appen zonder reden. Ze zag hem natuurlijk buiten zitten. Het laatste beetje water uit het flesje goot hij naar binnen, waarna hij hem naast zich neer legde. Zijn gedachten dwaalden af naar haar voorstel; Truth or Dare. Hoe kwam ze erbij? Hem hoorde je er verder niet over, hij was wel in voor een wedstrijd. Hij durfde aardig veel en ging niet snel een uitdaging uit de weg. Angst was niets voor hem, laat staan zijn koppigheid. Hij gaf niet snel dingen toe, zeker niet als het aankwam op wat hij 'durfde' of hoe ver hij zou gaan. Nee, als Adoria hem wilde uitdagen dan hoorde je hem niet weigeren.

It is my way to make sure you don't underestimate someone because of his good looks 😏
Oh okay, you're life seems to be pretty amazing then, compared to mine.
I'm in for a challenge. At least, if you dare to compete with me, ofcourse. 😈

Oh, so you've been watching me? And yeah, I kinda like music. But this time I just don't want to hear those conversations about grades and stuff from all the students here. It seems like the only thing they can talk about.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Lachend boog ze zich automatisch voorover toen ze zijn eerste zin las. Ze kon niet vermijden dat hij er goed uitzag, maar het hield haar er niet van weer om niet te gaan lachen. Lang duurde het niet. Binnen een fractie van een seconde merkte ze op dat de docente haar met een grimmig gezicht aankeek.
''Sorry,'' verontschuldigde ze zich. Ze keek pas weer terug naar het scherm nadat de docente haar blik weer naar iemand anders toewierp.
Met een zwakke grijns rond haar lippen van tevredenheid, haalde ze haar pen uit haar etui waarna ze het schrift opende. Alhoewel ze zich had toegezegd dat ze vandaag zou laten zien dat ze het wél aankon om normaal te doen in de lees, zat ze hier weer met de mobiel in haar handen. Het was meer dan slecht. Zelfs al volgde ze alleen school voor de tijdverdrijf, ze moest ooit stoppen met het gedrag wat ze uitvoerde. Ooit.
Opnieuw haalde ze het bericht tevoorschijn. Doend alsof ze haar ogen gericht hield op het boek wat voor haar lag, las ze de zinnen. Op haar telefoon had ze de net al gezien dat de les niet meer lang zou duren. Het had dus vrijwel geen nut om die laatste minuten te besteden aan de les, wetende dat het de ene oor inging en de andere weer uit.
''Hoelang nog?'' hoorde ze Emily vragen, net nadat ze begon met het schrijven van een nieuw bericht. Schouderophalend wierp ze een kortdurende blik naar haar, voordat ze zich weer verdiepte in het bericht. ''Nog een paar minuten. Niet lang,'' mompelde ze, haast onverstaanbaar.

Really? It's a long time ago that I have underestimate a good looking man. 🤔
Oh, come on, Jack. I can't believe your life isn't interesting and boring as you said it is. I know your life is history and I am seriously interested in hearing it, as well as respecting it.
Of course I dare to compete with you. Do you think rules are neseccary or can I ask whatever I want?

I am still watching you. You look pretty bored, though. Are you skipping class or have you a 'free hour'?
It is actually the only thing they can talk about. But I guess I am not the only one who don't give a shit about their stupid, somniferous stories. 😉

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
I'll take that as a compliment (:
Well, it isn't really interesting to talk about. I mean, I guess I could say almost every day is the same. At least it is now.
I don't know about you, but I don't do rules. I'm an open book

So you've become a stalker now? 🤔 I am bored, there's not much to see here. I have an free hour right now, but I'll have to go to another class soon.
No, you're not the only one. Damn, even the breaks around here are as boring as the classes, I might as well have joined you at Spanish class. Even though languages aren't my 'thing'.

Lachend keek hij weg van zijn mobiel. De chagrijnige Adoria was verdwenen, haast zo snel als ze gekomen was. Tenminste, voor zover hij het kon opmaken vanaf de andere kant van de universiteit. Of het werkelijk weg was kon hij immers niet weten. Hij vond het verder prima, het was allang goed dat het niet meer zo stroef ging tussen hen. Ze konden normaal tegen elkaar doen. Hij drukte geen stempel op haar omdat ze een van de 'vampieren' van Mystic Falls was. Hij hield er zelf ook niet van om gezien te worden als 'vampierjager' en niet zoals hij normaal was. Het was een feit, natuurlijk, maar het hoefde nog niet te betekenen dat hij ook zo erkend wilde worden. Hetzelfde dacht hij ook van Adoria. Vampieren hadden dan wel verbeterde lichaamscondities of zogenoemde 'krachten', ze waren nog altijd wezens met gevoel. Nouja, zolang ze nog menselijkheid in zich hadden. Van wat hij had gehoord hadden ze zo een gave om het uit te kunnen schakelen. Het bracht niets goeds met zich mee, in tegenstelling tot de verwachtingen. Het nam ze over, maakte ze nog gevreesder dan ze al waren. Ze werden gevoelloos, hadden geen genade en zouden alles doen om aan bloed te komen. Simpelweg; seriemoordenaars. Of het bij Adoria al een keer was voorgekomen? Moeilijk te zeggen vanaf zijn positie.
Hij greep naar zijn koptelefoon en zette hem wat beter op, volgend door een kleine glimlach vanwege het hoorbare nummer. Een song waarvan hij de tekst al in zijn hoofd had zitten. Niet dat het bij de andere nummers niet zo was, hij luisterde nou eenmaal veel muziek. De woorden spookten door zijn gedachten, de beat dreunend in zijn oren.

I don't understand how can I have so many ha-ters
Knowin I'm there father like my name is Darth Va-der
I can get you hemmed up while I'm bein tay-lored
Then I slide off to the side like a fa-der
Homey I'm the president, governor and ma-yor
I control everything, like a dic-tator
Get you biz marked up, turn you into va-pors
If you got a problem get you swallowed like a cha-ser

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Cute. I didn't know that you have and take the chance to meet a vampire everyday.
I love open books, 😏 I would be a wimp if I had chosen voor rules, while my opponent hadn't wanted to play with rules at all. Besides, I hate secrets and suprises. It will be a fun game without rules, exiting.

Who knows?
Where are your friends at? Were they too drunk to come over or don't they have any school?
What's your next lesson btw? Maybe I am in your class, ^^

En precies nadat ze het bericht had verzonden, volgde het luide geluid van de bel.
''Día bueno.'' Haar vriendelijk stem galmde door het lokaal, maar kwam niet boven het volume van de stoelen die aangeschoven werden. Het was een krassend geluid, wat meerde studenten liet opkijken met een geërgerde blik op hun gezicht geschreven.
Dit keer op haar gemak, in plaats van gehaast, stopte ze haar spullen in haar tas, terwijl ze ondertussen haar ogen gericht hield op haar vriendin. ''Wat zij ze nou?'' fluisterde ze, haar ogen vol verbazing. Een korte grinnik verliet haar lippen, direct na ze opstond. ''Goedendag, als in fijne dag nog verder. Dat hoor je te weten, mrs. Emily.'' Plagend stak ze haar tong naar haar uit.
Beiden duwden zich in de menigte. Ze hadden nu pauze, maar om eerlijk te zijn zat ze nu liever bij Jack aan de tafel dan bij Emily en de rest van haar klas. Er was één vraag die alsmaar in haar hoofd rondspookte en ze wist dat ze die vraag in de avond kon stellen.
''Hé, is dat je broer daar?'' Een lichte schok baande zich een weg door haar lichaam bij het horen van die woorden. Haar broer, hier, op school? Fronsend keek ze op uit haar gedachtes waarna ze meteen de vinger van Emily volgde, maar het was niet de persoon die haar broeder moest voorstellen. Het was vals alarm.
''Nee, dat is gewoon een random jongen,'' mompelde ze.
Ze trok haar shirt ietwat omlaag, na ze het pad nam wat naar buiten leidde. Het was buitengewoon mooi weer; niemand wilde binnen zitten, met uitzondering van zijzelf, maar alleen binnen zitten, was echter geen optie. ''Hoe gaat het met je zus? Is ze al wat beter?'' vroeg ze toen, uit het niets.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
What can I say, I have my connections (:
That makes two of us, I don't like mysteries as well. Too complicated if you ask me. And yeah, it'll be fun.

They're still at the house. Or well, Jason is. Tyler is somewhere around here, but where? I have no clue.
I think I have chemistry in fifteen minutes. What about u?

"It will be a fun game without rules, exciting"
Een grijns stond op zijn gezicht. Zo te horen vond Adoria het niet bepaald erg om zonder regels te spelen. Genoeg vragen kwamen bij hem omhoog om te kunnen stellen. De vragen die vanaf het begin al door zijn hoofd gingen. Eraan toegegeven had hij tot nu toe nog niet, maar vanavond zou daar verandering in komen. Ze deden tenslotte zonder grenzen dit keer, dus hij had geen reden om zich in te moeten houden.
Hij voelde wat op zijn schouder en gelijk keerde hij zich opzij. De koptelefoon schoof hij naar achteren om zijn nek, en verbaasd keek hij naast zich. "What are you doing here?"
Het was Tyler die naast hem was komen zitten. Hij leek duidelijk blij te zijn om iets, gezien zijn big smile. Het duurde dan ook niet lang voor hij besloot te vragen wat er aan de hand was. Het was moeilijk te negeren, daarbij had hij niet veel beters te doen. "Wat heb ik gemist?" grinnikte hij kort, nadat hij wat op was geschoven om plaats te maken. "Lyla komt vanavond," werd hem glunderend verteld, met een glimlach van oor tot oor. Iets zei hem dat het nog lang zou duren voor het weer weg zou vagen. Desondanks was hij wel blij voor Tyler. Hij verdiende het beste, als je het hem vroeg. Hij legde zijn mobiel opzij, zijn aandacht werd op hem gericht. De opgewektheid bij hem was zelden weg te denken, toch vond hij het wel bij hem passen. Hij zou zich Tyler niet anders voor kunnen stellen. Hij wilde antwoorden, echter kreeg hij er geen kans voor. Een vraag werd meteen naar zijn hoofd geslingerd. "Hoe zit het met Adoria?"
Een beetje verrast zweeg hij voor enkele seconden. Ja, hoe zat het eigenlijk met haar? Waren ze nu weer 'vrienden' of was hij meer een informatiebron voor haar? Hij wist het zelf ook niet. Hij haalde zijn schouders op en reageerde op een normale toon terug. "Ze komt vanavond ook." Zijn gezichtsuitdrukking veranderde naar neutraal, alsof het hem weinig uitmaakte. Het was niet eens gelogen, het maakte hem werkelijk niets uit dat ze kwam. Als ze een bedreiging vormde hadden ze het allang gemerkt. Tyler was het er alleen niet mee eens en keek hem aan alsof hij gek geworden was. "Ze is een vampier, Jack. Weet je zeker dat het wel een goed idee is?" Zo'n reactie had hij ook moeten verwachten, Tyler kende haar amper. Hoe kon hij weten hoe ze in elkaar zat? Hetzelfde gold voor hem, maar toch. Hij knikte en haalde een pakje kauwgom uit zijn rugzak tevoorschijn. "Ze vormt geen gevaar, ik zeg het je."

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''Ja, het gaat al wat beter met haar. Ze is op de goede weg, tenminste, zo ziet het er naar uit.''
Ze had het niet durven te vragen aan haar broeder, maar aan de ene kant was ze bijna wel zeker dat het incident van haar zus geen toeval was. Er was heel veel vooraf gegaan met haar broeder en de rest van de groep, vóór ze het nieuws hoorde van Emily. Het leek wel alsof het allemaal met opzet was gedaan om haar te 'straffen' voor haar daden.
''Dat is in ieder geval een goed -'' Haar aandacht bij Emily verdween direct toen Tyler in haar beeld kwam. Ze had Jack al zien zitten; dezelfde plek als waar hij de net nog zat, maar dat was niet een gezamenlijke plek wat hij deelde met zijn eigen vriend. Afwezig liet ze haar hand in haar broekzak gaan, terwijl ze ondertussen haar gehoor op sterk zette. Alles in de omgeving werd goed hoorbaar, maar het enige waar ze zich echt op focuste, was het gesprek van hun. Als ze hem echt kon vertrouwen, zou zijn conversatie met hem haar niet op andere gedachte brengen. Tenminste, dat was wat zij voor ogen had.

"Ze is een vampier, Jack. Weet je zeker dat het wel een goed idee is?"
Rollend met haar ogen, schudde ze kort met haar hoofd. Het was niet gek dat hij, als vampierjager, dat vroeg aan zijn vriend. Zijzelf zou erger gereageerd hebben, maar het stoorde haar nog steeds dat mensen zo dachten. Zag en reageerde ze dan zo wreed?
Ongeduldig tikte ze automatisch haar vinger tegen haar bovenbeen aan, wachtend op zijn antwoord. "Ze vormt geen gevaar, ik zeg het je," drong haar gehoor toen binnen. Alhoewel ze het vanuit twee perspectieven kon bekijken; geen gevaar als in té zwak of onschuldig, verscheen een zwakke glimlach op haar gezicht. Het gaf haar wel vertrouwen dat hij háár vertrouwde.

De glimlach verdween echter al snel toen Emily's stem er weer bovenuit kwam. ''Je bent zo afwezig vandaag. Heb je wel geslapen?'' vroeg ze. ''Sorry, Em, er is iets gaande. Je weet wel, problemen,'' reageerde ze kortaf, voordat ze haar blik weer van haar afwendde.
''Hé, ik kan jullie nog steeds horen,'' schreeuwde ze naar hen, alsof ze één van de weinigen was die haar voeten nog op het schoolplein had neergezet. Ze trok haar wenkbrauwen op, haar blik gericht op hun beide.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een stuk kauwgom verdween in zijn mond, als hij het pakje terug stopte. Het was een gewoonte van hem om wat te doen te hebben, of het nou een sigaret tussen zijn lippen was of wat kauwgom. Waarom hij het zichzelf had aangewend wist hij ook niet. En wat zou het ook, het was zijn leven. Hij vond het geen goed idee om nu te gaan roken, rondom de rest. Het zou voor overlast zorgen, ookal was het niet waar hij zich druk om maakte. Het was gewoon niet het goede moment.
Geschreeuw schetterde langs hem heen en liet hem verbaasd op kijken. Adoria. Ze had toch les? En wat maakte überhaupt dat ze hun gesprek af zat te luisteren? Ze kon genoeg geluiden opvangen, hij was zich er bewust van. Maar omdat ze toevallig een vampier was gaf haar nog niet het recht om mee te luisteren met alles wat ze zeiden. Hij rolde met zijn ogen, volgend door zijn blik die de hare kruiste. Hij reageerde kalm, op een normaal niveau. Wat had het tenslotte voor zin om terug te gaan schreeuwen? Hem horen zou ze toch wel, daar zorgde haar vampiergen wel voor. "What did I do wrong this time?" Het was eruit voor hij er erg in had, helaas.
Zijn rugzak deed hij op zijn rug, waarna hij zich van de tafel af duwde en weer op zijn voeten stond. Hij keek achterom naar Tyler, die hem vragend aan zat te kijken. Konden zij veel weten dat ze ook letterlijk daar zou staan. Insgelijks zou hij niet altijd rekening met haar moeten houden. Zij had dan wel een verbeterd gehoor, hij kon moeilijk zich elke keer kilometers van haar verplaatsen om normaal een gesprek te kunnen voeren.
"Ik zie je straks." Met dat liep hij weg van de tafel, richting de ingang van het gebouw. De bel zou elk moment gaan. Bovendien had hij geen zin om nu weer een discussie met haar te moeten voeren, juist nu het eindelijk wat beter ging. Hij zou wel met haar praten wanneer ze normaal kon doen. "Ik heb je verdedigd, tegenover ieder persoon. Zegt dat dan niet genoeg?" mompelde hij geïrriteerd, nadat hij de deur geopend had en verdwenen was in het schoolgebouw. Hij had er echt genoeg van gehad. Hoe kon ze van het een op het andere moment zo veranderen? "Je komt maar wanneer je weet wat je nou eigenlijk wilt. Je weet me te vinden."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld