Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O' This means war || ft. Vasilissa

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Hetzelfde voor tevergeefse moeite, Mac. Het zoeken naar een geest is niet meer dan tijdverspilling," antwoordde hij ijskoud terug. "En waarvoor zou ik hem dan nodig hebben? Om me hieruit te halen?" Kortdurend gelach verliet zijn mond, zonder enige schaamte om zijn plezierigheid te laten blijken. "Ik zit hier nog wel goed."
Nog nooit eerder was de muur zo fascinerend geweest dan nu, hoezeer het eigenlijk een leugen was. Meer dan wat scheuren, afgebrokkeld steen en de grijze kleur was er niet te bekennen. Noch bleven zijn ogen bij het cement steken, afvragend wat zich erachter kon bevinden. Wellicht haar inloopkast of een van de snelle Lamborghini's die er verscholen zaten?
"Я уже заметил. Hoe kan papa Wolfe zijn kleine meid anders gelukkig maken?" Een lichte grijns betwistte zijn lippen. Er ging niets boven het bespotten van een rijke. Over hun fortuinen aan geld, de gigantische erfenis erbij geteld, waren ze geenszins bescheiden. Grote auto's versperden weliswaar de gronden die op hun naam stonden. Een huis van wat? Een paar honderd vierkante meter? Alsof het niets was werden hun bezittingen uitgedrukt in goederen die enkel de mensen met een goede baan ofwel werkende in de onderwereld, zich konden permitteren. Zoals zijn woorden luidden, waren het slechts daden uit arrogantie, om te laten merken dat ze er wel degelijk waren. "Diamanten en geld zijn het enige wat hij je te bieden heeft."
Beweging kwam bij hem binnen vanuit de deuropening. Geluid wat hem irriteerde, enkel en alleen al door het gekraak wat het met zich meebracht. Te raden wie er binnenkwam hoefde hij niet. Het leek hem voorspelbaar wie dacht zich bij de 'club' te moeten voegen.
"Misschien moet je maar eens terug naar dat vriendje van je. Het is zonde van je dure sieraden en kleding om het vuil te maken aan het bloed van een maffiosi, vastgeketend in de kelder van de Wolfe Mansion," zei hij haar grijnzend toe. Hij negeerde de opmerking van de jongen vol. Hij had er geen enkele baat bij om informatie te horen wat, aan zijn scherpe blikken te zien, over hem ging. Uiteindelijk zou hij het toch wel te horen krijgen. Ook zou het zijn interesse aantonen, die hij eigenlijk niet bezat. Wel werden zijn ogen getrokken naar de verschijning die terugkeerde achter het keiharde oppervlak van de metalen deur, bestemd om hem binnen te houden, zelfs al was het overbodig. Het was vrijwel onmogelijk met de verdoving en de handboeien om ook maar een poging tot ontsnappen te kunnen creëren. Toch vertikte Alex het om het te laten merken, met dezelfde vermakelijke blik opgezet onderwijl hij Mac's onderzoekende ogen over zich heen voelde gaan. Stekend bij zijn borstkas waar het vluchtige tempo doorbroken werd, en veranderde in een staarpartij.
"Maak je geen zorgen, er zijn vast genoeg anderen zoals Comrade om van te genieten," zei hij, vanuit zijn ooghoeken de jongeman in de gaten gehouden. Elke beweging waargenomen om gelijk actie te kunnen ondernemen, in welke mate dan ook, zodra hij dacht hem wat te moeten flikken. Het was pas na een paar seconden dat hij zich opnieuw richtte tot Mac die het zich gemakkelijk had gemaakt tegen de muren van de ijskoude kelder. De grijns verwaterd tot zijn niets verraderlijke gelaat.
"Ik denk dat hij er niet mee zal zitten om flink bekeken te worden, hoewel het vast niet zo interessant is om naar te kijken. Hij heeft de echte oorlog nog niet met zijn eigen ogen gezien."

Я уже заметил = I already noticed

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
"Jij kent mijn achtergrond met hem niet, dus moet je niet zomaar veronderstellen dat hij een geest is voor me," zei Mac en pierde haar ogen. Sergei en Mac hadden een uitgebreid verhaal samen. Ooit was er een tijd dat Sergei en haar vader goed overeen kwamen, meer nog, het waren beste vrienden. Voor zover je vrienden kon zijn in een maffiawereld als de deze dan toch. Mac had veel geleerd van Sergei, veel technieken qua vechten en vele toegepaste strategieën. Hij was een groot man, dat wist Mac zeker. Haar gedachten schakelden over naar een tak lager in Sergei's stamboom. Zijn zoon, Nikolai. Met hem heeft ze nog een heel ander hoofdstuk achter de rug. In de tijd dat hun vaders goed bevriend waren, hadden zij een relatie. Mac hield zielsveel van hem, en hij ook van haar. Toch hebben ze de gevoelens moeten stopzetten aangezien de ouders in conflict vielen. Veel contact had ze niet meer met hem, aangezien dat gemakkelijker voor haar zou zijn om hem te vergeten.

Afraid to lose control
And caught up in this world
I've wasted time, I've wasted breath
I think I've thought myself to deathI was born without this fear
Now only this seems clear
I need to move, I need to fight
I need to lose myself tonight

Mac betrapte zichzelf op het staren naar één bepaald punt op de muur, dus veranderde ze de positie van haar blik al snel. "Het geld dat ik krijg brengt me tenminste verder in het leven, dat kan je niet zeggen van jou manieren van geld krijgen. Is het niet, strijdertje?" zei ze bespottend. Hij mocht zeggen wat hij wilde, maar veel emotie zal er bij Mac niet bovenkomen. "Ik vind het vermakelijk dat je hem zo vaak bij het gesprek betrekt, hou mijn 'Comrade' er maar buiten, Danil." zei ze grijnzend.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Hij is een geest voor iedereen," verklaarde hij met geklemde kaken. Zijn ogen wat ineen geknepen als hij haar een demonische blik schonk. "Sergei Reznikov is niet meer dan een schaduw in de onderwereld. Verhalen rondom zijn locatie zijn gewoon bende mythes," sprak hij met een grijns. Ja, hij had in het hele wereldje genoeg kennis opgedaan om te weten hoe het eraan toeging. Mensen kwamen en mensen gingen, letterlijk, echter waren de grootste maffiosi onmogelijk op te sporen. Het zou Mac een schietschijf op haar eigen rug vormen, gecreëerd door haar eigen acties. Vanaf dat punt gaf Alex het nog enkel dagen, met een beetje geluk een paar weken, voor Michael's geliefde dochter het graf van de familiestamboom zou vergezellen. Noch boeide het hem geen flikker wat er met haar gebeurde. Van zijn part mocht ze een enkeltje naar het hiernamaals, al vond hij dat ze er zelfs dan nog te gemakkelijk vanaf zou komen.
"Je zal hem niet vinden, maar het gaat je niet om hemzelf, ofwel soms?" zei hij, onderwijl zijn hoofd iets schuin gehouden. Mac had iets van de grote maffia baas nodig. Iets waar hij achter moest zien te komen. Tijd had hij immers genoeg nu hij opgesloten zat in de kelder van hun villa, toch? De jongeman die zich op de achtergrond had gehouden, hield Alex zo uitgebreid in de gaten dat hij elke beweging, al betekende het alleen zijn ademhaling wat zich toonde, waargenomen. Hij was veranderd door alle gebeurtenissen, maar zijn paranoia was nooit ook maar een fractie vervaagd.
Bij haar opmerking gromde hij chagrijnig. Het was geen raadsel hoe ze haat bij hem oproepte. Nu al deed ze alsof ze zijn gehele levensverhaal kende, terwijl ze enkel het kleine beetje informatie tot haar beschikking had. Het was niet alleen haar karakter wat hij verafschuwde; het was haar hele persoonlijkheid wat maakte dat hij haar anderszins allang vermoord had. "Het geld wat ik 'krijg' is noodzakelijk. Dat van jou is enkel een toevoeging aan je collectie en de erfenis, prinses. Je hebt het niet eens oprecht verdiend. Heb je nog niet genoeg bezittingen, of is het de verveling?" Hij lachte wat afwezig in zichzelf bij de gedachte van alle jongens die ze inmiddels versleten had. Geen wonder dat ze zelfs Comrade niet als vriendje kon rekenen. De jongen had er alle redenen toe om zijn afstand te houden; niemand wilde toch samen zijn met een verwend iemand als Mac? Wellicht had hij dan toch iets in gemeen met de onbekende jongen.
"Als jij nou je papa haalt, en zegt dat hij naar de hel kan lopen met zijn manipulaties?" stelde hij met dezelfde voortreffelijke grijns voor. "Dan zijn we beide van elkaar af. Ik heb mijn tour rond de villa al gehad en weet de uitgang wel te vinden."

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
"Als dat zo is, ben ik een succesvolle geestenjager," grijnsde ze. Ze heeft Sergei meerdere malen tegen het lijf genomen, soms expres, soms onverwacht. Sergei zou haar geen pijn doen, tenzij ze iets doet wat hij haar nooit zou kunnen vergeven. Iets wat te maken heeft met Nikolai. Ze grinnikte kort; "Het is duidelijk dat je niet veel ervaring hebt met Red."
Zijn aangedikte grijns was naar haar gekeerd, iets wat haar deed walgen. Hij voelde zich goed, veel te goed voor in zijn situatie te zitten.
Toen Alex over de geldzaken begon te praten, sloeg Mac haar ogen neer op zijn hoody dat nog steeds in de plas bloed lag. Het polymeer had ondertussen een grote hoeveelheid bloed geabsorbeerd, waardoor er een grote rode vlek was ontstaan. Macs kennis over schoonmaken was niet al te groot, maar ze wist goed genoeg dat bloed niet gemakkelijk uit kleding ging.
"Of ik het nu oprecht heb verdiend of niet, maakt niet uit," begon ze. Ze kogelde haar ogen vluchtig naar de zijne. "Ik kan er goed gebruik van maken, wat ervoor zorgt dat je ver geraakt. Of geld je nu gelukkig maakt of niet laat ik terzijde, maar het maakt het leven een stuk gemakkelijker," preciseerde ze. Zij grinnikte kort na zijn verwoording. "Verveling? Ik heb van alles aan mijn hoofd, en daar ben jij één van. Voel je maar vereerd," grapte ze, al zat er een deel waarheid in. Ze mocht verwend zijn, soms zelfs kinderlijk, maar als het erop aankwam had ze veel aan haar hoofd. Familiezaken, maffiazaken, gevangen, bewakers, geld, Sergei... Zo kon ze wel een tijdje doorgaan.
De deur kenterde weer open tot een kiertje, waarna ze de felle ogen van Levi zag verschijnen. "Je wordt dringend gevraagd," zei hij kort. Mac sloeg haar ogen vluchtig op Alex, maar schonk hem daarna niet veel aandacht meer en wandelde de deur uit.
De deur sloot met een dof geluid achter zich, de lichten van de besturingskamer brandden lichtjes in haar ogen. Het was duidelijk dat ze iets te lang in die verduisterde ruimte was gebleven.
Ze wandelde naar het paneel en drukte haar vingers op enkele knoppen. Al snel koelde de kamer enkele graden af, naar de oorspronkelijke temperatuur. Het was koel genoeg daar, zeker als je geen bovenstuk aan had. Ze grijnsde duivelachtig, maar schonk hem geen blik door het spiegelglas.
Ze volgde Levi enkele stappen verder en wandelde de zwaarbewaakte vleugel van het gebouw uit.
Levi grijnsde kort; "Het gaat over Alex," vertelde hij. Met gehaaste passen wandelde ze Macs bureaukamer binnen, waar ze plaats nam achter de schrijftafel. Er waren nog verschillende foto's en notities verspreid. Die raapte ze vluchtig bijeen en legde ze in een lade die nog leegstond.
"Vertel op."
Levi nam enkele foto's en dossiers van Alex boven, iets wat Mac onmiddellijk liet opfleuren. Zijn vinger drukte hij op een foto van een man achter tralies. Hij deed zijn best zijn gelaat verborgen te houden, maar de fotograaf heeft een goed schot genomen. De man was iets ouder van leeftijd, ergens in de 50. "Zijn vader?"
Levi knikte instemmend en trok een dossier dichter bij hem. "Tweemaal levenslang, verschillende oorzaken. Fraude en moorden, natuurlijk."
Macs mondhoeken bevonden zich enkele millimeters naar boven, waarna ze hartelijk glimlachte. "Ik ga deze papieren bijhouden, ik zal ze zeker nog nodig hebben," zei ze met haar ogen gevestigd op de letters van het papier.
"Je bent een held," grinnikte ze waarna ze opstond en Levi een kus op zijn wang drukte. "Ik moet terug naar hem toe, ik kan eindelijk een stuk verder met mijn plan."

Het duurde niet lang voor Mac terug in de besturingskamer zat, het was er een stuk frisser dan op andere plaatsen in het gebouw. Ter voorbereiding had ze een hoody aangetrokken, eentje die precies leek op degene die voor Alex' voeten lag. Enkel was de deze veel preciezer qua details en had deze geen gigantische bloedblek.
Haar vingers drukte de nodige code in om binnen te geraken, en al snel stond ze weer oog in oog met haar rivaal.
"Well, well, well. Guess what I've heard?" grijnsde ze.
Alles ging volgens plan.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Als dat 'zo' is, ben je een idioot," siste hij gelijk terug. Wat dacht ze wel niet? Dat ze zomaar naar een groot maffiosi toe kon lopen en kon krijgen wat ze wilde, zonder gevolgen? Men verwachtte dat, wanneer er een misdadiger voor hun neus verscheen, een wapen tegen hun voorhoofd ofwel hart werd gehouden, voordat ze hun mond opentrokken. Anders kon ze lang wachten voor ze wat uit iemand als Reznikov kon krijgen. Maar hij hield zijn mond erover gezien haar zelfvertrouwen wel vermakelijk was om aan te zien. Verbazingwekkend hoe naïef Mac soms kon zijn. Het liet een grijns op zijn gezicht achter bij de gedachte wat haar nog te wachten zou staan na de klopjacht. Haar gezicht was naar zijn zeggen dan toch wel echt goud waard. "Oh, je zal nog eens versteld staan hoe goed Red en ik elkaar kennen," vervolgde hij koud. Zijn gedachten even teruggekeerd naar zijn beste vriend. Althans; voormalige beste vriend. De zoon van Sergei en hijzelf hadden een heel verleden als vrienden, hoewel hun vriendschap weinig voor Nikolai had betekend. Het was jaren geleden in de afgrond gestort samen met het contact wat ze eerder nog moeiteloos hadden kunnen onderhouden. Sindsdien waren ze onzichtbaar voor elkaar geworden.
Voor het aanhoren van haar woorden zonder zich te verliezen, zou hij een prijs moeten krijgen. Hoe erg hij zich had ingehouden was ongekend. Deels vanwege de drug die Mac zonodig in hem moest spuiten om zich van hem te ontdoen. Het liet haar beslist overkomen als een zwakkeling. Maar ze kon wraak verwachten. Traagzaam liet hij zijn ogen van de hare afwijken, gewend naar een van de bloedvlekken op de harde ondergrond. De donkerrode kleur deerde hem weinig meer. Het was door zijn deelname aan de Solntsevskaya Bratva bekend terrein geworden om het aan te zien. Een verveelde zucht verliet zijn lippen, als hij wederom haar irritante stem door de kelder hoorde gaan. "Gebruik maken voor wat? Je sieraden collectie?" Gegrinnik kwam bij hem los. Het leek hem duidelijk waar Mac haar geld aan had besteedt. Hoe kwam ze anders aan de kostbare juwelen en kleding, gemaakt van stoffen waarvan zijn thuisvolk geen kennis had? Vanuit zijn oogopzicht was ze een lachertje. "Laat me niet lachen."
Het krakkemikkige geluid van de metalen deur volgde al snel. Het kleine beetje licht in de verduistering gaf hem genoeg om te kunnen zien wie het was. Tot zijn grote ongenoegen was het alweer Comrade die besloot om op te komen dagen. Roepend naar Mac, zoals gewoonlijk. Het was voor hem vreemd om te weten dat de twee, naar haar woorden, geen relatie hadden. Voor zover hij had meegekregen brachten ze meer tijd dan gewoonlijk met elkaar door. Stelletje weirdo's.
Echter duurde het helaas niet lang voor hij haar weer binnen hoorde komen. Nog altijd zonder Comrade, die in het niets verdwenen was. Alex had ondertussen zijn ogen gesloten gehad. Het was de verstoring van de stilte die hem ertoe aanzette om zich weer te wagen in het gesprek. Zijn blik verharde gelijk bij het waarnemen van de te grote grijns die hij liever dan ooit tevoren van haar gezicht wilde slaan. Hij merkte hoe hij zijn tanden op elkaar knarste, evenals het lichte trillen wat zijn lichaam leek te doen. Beetje bij beetje voelde hij koude lucht tot hem komen. Normaliter had hij het geen probleem gevonden, enkel nu was het ondoordringbaar. Woedend hefde hij zijn hoofd opnieuw wat op, volgend door zijn ogen die bij Mac bleven hangen. Zwijgend ondanks dat het voor zijn gevoel op zijn voorhoofd geschreven stond dat hij zich niet veel langer kalm kon houden. Hij had geen idee hoe ze het elke keer voor elkaar kon krijgen om hem zo op zijn zenuwen te kunnen werken.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Mac griste naar een houten stoel dat naast de deur stond, eerder geplaatst in de besturingskamer. Met luide bonken trok ze de stoel de kelder in, en zette hem een tweetal meter verder van de bloedplas. Ze sloot de deur achter zich en nam ongestoord plaats op de stoel. "Daddy Ivanov, een fantastische heer. Een sublieme vader, jammer dat hij zijn leven achter de tralies moet spenderen," begon ze. Haar ogen bleven hangen bij zijn benen, die veel plaats innamen. Met die kanjers heeft hij Levi eerder zwaar toegetakeld, de kans was groot dat hij dat zonder pardon ook bij haar zou willen doen. Haar blik gleed weer naar de zijne en ze zuchtte diep. "Ik vraag me af wie heb daarbinnen heeft geholpen..." vervolgde ze. Op haar volle lippen ontstond een laagje vocht, nadat ze er met haar tong over had gewreven. "Mijn vader? Nee..." zei ze met een lichte grijns. "Papa houdt zich alleen met de grote uitblinkers bezig, no offence." Haar ogen waren strak in de zijne gericht, zonder maar een moment te veranderen van positie. In oogcontact is ze altijd een kei geweest, haar zelfvertrouwen overstemt alles op die momenten. "Maar een andere bekende naam wel, onze geliefde Red. Sergei Reznikov. Een groot man, dat weten we allebei." Sergei was inderdaad groot, niet enkel van lengte, maar ook van gedrag. Hij keek neer op mensen en had een extreem dikke nek. Hij had duizenden aanhangers, waarvan de meeste haters zijn. Maar wie dan ook protest toont, wordt vermoord.
"Ik vind het vreemd dat een man als jij hem gewoon laat doen, je toont geen vleugje bezwaar. Het is godverdomme je bloedeigen vader dat in zijn gevangenis zit." Mac verluidde haar toon, zodat de boodschap goed naar binnen zou dringen.
"Вы называете себя сыном?"

Вы называете себя сыном? = Noem je jezelf een zoon?

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Flink kabaal drong door in zijn oren. Het maakte dat de slaperigheid van eerder wat verween, samen met zijn kalmte die hij in zich voelde vloeien. Vurig keek Alex toe hoe Mac haar entree niet onopgemerkt voorbij liet gaan. Haar gevoel voor drama was geenszins bescheiden, hetzelfde blijkbaar voor haar opkomst. Een hoody bedekte haar nette kleding, duidelijk makend dat het er op het vriespunt stond. Een aanwijzing die Alex allang door had gekregen sinds het kippenvel al op zijn huid begon te staan. Dacht ze soms dat hij dom was?
Het gespreksonderwerp stond hem niet aan, en hij verrichte ook geen moeite om het te verbergen. Fel liet hij zijn ogen bij de hare hangen terwijl hij voelde hoe zijn vuisten weer gebald stonden. Verloren kracht gaande door zijn lichaam alsof het hem nooit verlaten had. Zijn knokkels begonnen wit te zien, opvallend tegenover de bloedrode omranding die op zijn polsen te vinden was. Het metaal was schurend en ruw geworden op zijn huid, pijnigend wanneer hij ook maar probeerde om ze te bewegen. Alleen hield het hem niet tegen om zijn woede te laten blijken door er een flinke ruk aan te geven. "Jij weet niets over mijn vader," siste hij haar wreed toe. Hij merkte aan zichzelf dat zijn gemakkelijke positie veranderd was tot hij geheel rechtop zat, enkel om haar aan te kunnen kijken. Hij maakte aanstalten om verder te gaan, maar iets liet hem stoppen. Dat iets was een maar al te bekende naam die bij haar woorden voorkwam. Eentje die de woede hoe dan ook nog wat aan wist te wakkeren. Nooit was het in hem opgekomen hoe Red wat met zijn vader's gevangenschap temaken kon hebben. Hij kende Alex als een van de besten, was vrienden met zijn familie en bracht eerder zelfs bezoeken aan hun woonplaats. Het klonk ongelooflijk maar tegelijkertijd was het wat hij over het hoofd had gezien zodra Reznikov zijn contact stopte. Zou het?
"Die klootzak kan de tering krijgen, met jullie allemaal erbij." Zijn stem hard galmend door de stille kelderruimte. Hij liet niet achterwege dat zijn haat diep lag. Naar zijn ervaringen zou enkel een verspilling van energie zijn. Alex sloot voor kort gefrustreerd zijn ogen, waarna hij Mac een laatste boze blik gunde.
"Что в ад вы хотите от Меня, Мас?"

Что в ад вы хотите от Меня? = What the hell do you want from me?

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Haar ogen gleden weer over zijn lichaam; hij stond helemaal opgespannen en onder het kippenvel. Het was er inderdaad koud in de kamer, het temperatuur was zonder twijfel rond het vriespunt. Zijn ogen waren bloeddorstig naar de hare gericht, zijn knokkels spierwit. Door de stevige draai die hij aan de handboeien gaf, vormde er een luide galm van het metaal. "Niet alles, wel genoeg," zei ze terwijl ze haar ogen rolde. Ze had geen zin om een sentimentele familiebabbel te doen, daar had ze überhaupt geen tijd voor.
Zijn agressief getinte postuur had zich iets dichter bij haar gevormd. Hij schrikte haar al zeker niet af, waardoor ze zelfs naar voren leunde, zodat ze nog dichter tegen zijn gezicht zat. "Wat ik wel weet is dat Red daarachter zit, en dat is genoeg om actie te ondernemen," zei ze doodserieus. Haar gelaat was emotieloos, iets wat duidde dat ze gemeend bezig was. Je kon het noemen wat je wilde; manipulatie, kunstgreep, manoeuvre. Dit zorgde er tenminste voor dat er wat leven in de brouwerij kwam. Alex was een sterk figuur, en ze zou hem zeker en vast nodig hebben om Sergei te vinden. Hij had goede connecties met Sergei, dus kwam dat zeker in Macs voordeel.
"Wat ik wil? Simpel," begon ze. Ze zette zich weer recht, zoals oorspronkelijk en bekeek hem strak aan. "Je moet Sergei vinden, en ik zal toevallig met je meegaan," zei ze. Een lichte grijns kon ze niet onderdrukken. "Ik zorg er wel voor dat we er beide voordelen aan hebben," zei ze met een lichte knipoog.
"У вас есть мое слово"

У вас есть мое слово = Je hebt m'n woord

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De temperatuur in de kamer bleef gevoelsmatig omlaag gaan. Kippenvel verspreidde zich over zijn huid en liet een spoor van bultjes achter, getekend naarmate de kou tot hem doordrong. Hij was heel wat gewend sinds hij in het koude klimaat van Rusland was opgegroeid, maar het was lastig te zeggen ofwel het aan hemzelf lag deze keer of de omstandigheden. Aandacht besteedde hij er verder niet aan. Mac eiste elk beetje interesse op die hij in zich had. Elk woord door zijn hoofd spokend om te kunnen bevatten waar ze op uit was; Reznikov. Haar uitspraken verafschuwde hij vanaf het begin al. Enkel nu wist hij dat haar hele persoonlijkheid was die hij haatte. Ze had hem nodig voor haar eigen zaken. Haar eigen profijt. Hij had geen idee of hij op haar woord kon vertrouwen. Haar kennende kon ze hem voorliegen tot ze erbij neerviel. Wat maakte dan dat ze hem klem had weten te zetten?
"You'd better be right about this one," zei hij woedend. Haar gezicht was dichter bij de zijne gebracht en zorgde voor regelrecht oogcontact. Hij keerde zijn ogen gelijk wat vernauwend tot Mac, walgend over het feit dat ze hem durfde te manipuleren met het enige wat hem wel degelijk boeide. De 'moordenaar' van zijn vader vinden was enkel zijn prioriteit geweest. Hij zou er alles voor doen om diegene te zien lijden. Het bloed te laten vergieten voor wat ze zijn familie aan hadden gedaan. Nee, zijn verlangen om iemand dood te zien was nog nooit zo erg geweest. Hij wilde het met zijn eigen ogen zien hoe de man zou smeken voor zijn leven. Alex wilde hem horen schreeuwen van de pijn, voordat hij zijn slag zou slaan. Genade kende hij door de jaren heen niet meer. De haat was de factor die hem op de been hield, samen met het geweten dat ooit, de persoon wie de schade aan had gericht zou boeten voor zijn daden. En dit was momenteel de manier waarop zijn behoeften werkelijkheid konden worden. Ze had precies voor elkaar gekregen wat ze wilde. Toegeven was tot zijn grote afkeer de enige optie die hij nog voor ogen zag.
Hij kneep zijn vuisten voor een laatste pijnlijke keer samen, waarna hij ze langzaam probeerde te laten rusten tegen de ijskoude leuningen van de metalen stoel.
"В противном случае я буду убит также с остальной частью вашей семьи более тесного."

В противном случае я буду убит также с остальной частью вашей семьи более тесного = anders vermoord ik jou ook, met de rest van je familie erbij.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Mac zag in zijn ogen dat hij twijfelde, aarzelde zelfs. Ze vond het niet raar, iemand die je heeft opgesloten in een ijskoude ruimte geboeid aan een elektrisch metalen stoel geloven, is altijd riskant. Het was een ingewikkeld pokerspel, je moet altijd oppassen voor je volgende kaart, de volgende stap. Je moet geld inzetten, die je in ogenblik kon kwijtraken. Momenteel zat ik goed, ik zat veilig. Alex, in tegenstelling, zat gevaarlijk. Elke beweging dat hij maakte was aleatoir, gewaagd en problematiek.
Het duurde enkele minuten en zijn beslissing was genomen, hij stemde in. "Xорошо," zei ze simpel en stond op uit haar stoel. Ze nam het bovenstuk van de rugleuning vast en trok die tegen haar lichaam, waardoor de stoel op zijn twee achterpoten stond. Vanuit haar ooghoeken keek ze nog eens naar Alex, zijn lichaam was nog steeds bedekt door bultjes. Ze nam de nodige stappen om naar de deur te gaan en trok de stoel achter zich mee, wat zorgde voor een trillend geluid dat tegen de betonnen muren echode. Haar vingers omklemden de klink en duwde die naar beneden. Zonder de deur naar zich open te trekken, bleef ze staan, luisterend naar Alex' koude woorden. Ze giechelde spottend en opende de deur, waarna ze de stoel behendig naar binnen duwde. "Мы еще посмотрим" zei ze al grijnzend en smeet de deur achter zich dicht. Met een paar tikken verhoogde ze de temperatuur, een soort beloning. Ze wandelde de tweede deur uit, terug in de warme omgeving. Ze trok haar hoody uit en sloeg die over haar schouders. Levi stond in de gang, op uitkijk. Meteen stuurde hij iemand de besturingskamer in als bewaking. Mac nam een aantal stappen dichterbij bij Levi en knikte kort. "Hij heeft ingestemd," zei ze strak. Levi's grijns verbreedde met de seconde. "Nicely done."
Мы еще посмотрим = We'll see about that

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het was gewaagd hoe ze hem dacht te moeten misleiden voor haar eigen goed. Elk verstandig mens wist dat het geen goede zaak was om een maffiosi, al was het geen hoge baas, te dwingen met verzamelde informatie. Ze had zichzelf in zekere zin vervloekt nu ze zich tot zo'n niveau had verlaagd. Men kon vanalles van een jongen als Alex zeggen; als het op wraak aankwam was hij geen terughoudend man. Wilde ze hem iets flikken, dan mocht ze maar beter slapen met een oog open. Vroeg of laat zou hij het haar laten boeten als ze hem voorgelogen had, en het was ook geen geheim dat hij onverschillig zijn gang ging. De politie die hem op de hielen zat kon hem er niet van verhinderen om te laten blijken wat hij deed met verraders. Mac was er geen bijzonder geval bij in zijn ogen. De Alchemists zouden hem waarschijnlijk zelfs bedanken om een meid als haar op te kunnen ruimen. Het betekende minder macht voor de Wolfe's, een van de gehate mannen van wat hij gehoord had. Een gedode dochter had meer gevolgen dan een onbezorgde meid als Mac zich kon bedenken.
"You're playing with fire, princess," mompelde hij haar strak na. Zijn ogen gelinkt aan haar lichaam als ze de uitweg van de kelderruimte zocht. Het piepende geluid van de stoel die ze over de grond sleepte liet een rilling over zijn rug glijden, koel en gehaast. Hij verdoezelde het echter, weigerend om haar ook maar wat meer te laten merken dan hij nodig vond, en keek toe hoe ze de zware, metalen deur na even stilgestaan te hebben toch besloot te openen. Een windvlaag aangekomen bij hem, die hij tegenzinnig op zijn huid voelde. Hoofdschuddend draaide hij zijn polsen rond het ruwe metaal van de handboeien. Nauwlettend werd zijn blik erop gevestigd, elke ronde die zijn gewrichten maakten aangezien alsof het alles was wat voor hem bestond. Zijn stem snijdend hoorbaar gemaakt op de achtergrond.
"Вы'd лучше посмотреть его."
Vervolgens was het niet meer Mac's verschijning die hij waarnam in de hoek van de kamer. Verstopt in het duister waarbij hij slechts een deel kon zien tussen het kleine beetje licht door. Geen Comrade, een of andere bewaker of zelfs ook maar wat geluid. Geen irritante stem die hij aan moest horen zonder er verandering in te kunnen brengen. Het was de klap van de deur die alles liet verbreken tot een grote stilte, wat zich tot zijn wereld vormde.

Вы'd лучше посмотреть его = You'd better watch it.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
☀ TS: DE VOLGENDE OCHTEND ☀

Het was nog vrij vroeg, maar Mac was al te vinden in haar bureau. Ze had intussen alle paperassen gestapeld en geordend; die ging ze nog nodig hebben de komende weken. Informatie van zowel Sergei als Alex' familie waren samengevoegd om heel het proces vlotter te laten verlopen. Het enige papier dat nog open lag, was de schets van Alex' lichaam. De blessures had ze nu tot het kleinste detail afgewerkt, alle data en plaatsen stonden erbij. Tweeëndertig letsels.
Ook de tekening stopte ze in het mapje en stak die in haar tas, die intussen vol lag met papieren. De kans dat ze dat zou rondsjouwen was klein; de tas zou zich meestal in de auto bevinden. Mac stond op, streek haar kleren glad en nam een diepe zucht. Haar blik bleef hangen bij haar eigen pupillen die ze in de spiegel zag. Waar ze aan was begonnen, wist ze niet. Dat ze het moet afwerken, was zeker. Na een aantal minuten besloot ze om het bureau buiten te stappen, richting de kelderruimte. Het getik van haar hakken weergalmde zoals altijd tegen de muren, zij was een van de enige in het hele complex dat hakken droeg. Ze meiden waren op platte schoenen, zodat ze sneller van de éne kant naar de andere konden gaan. Bezoek was er niet vaak, enkel hoge elite die dan extreem hard bewaakt werden.
De meeste die haar pad kruisten, begroetten Mac. Met een simpele knik beantwoordde ze het personeel.
Het duurde even voor de in de besturingsruimte stond. Ze bekeek Alex aan, hij lag er nog steeds zonder t-shirt. Ze bekeek de temperatuur op het paneel, 12°C. Dat viel nog mee.
Een viertal andere leden van het bewakingsteam kwam binnen. "Haal hem eruit, wees voorzichtig. Zijn polsen doen verschrikkelijk veel pijn, dus wil ik een rol verband en wat ontsmettingsmiddel. Breng ook wat koffiekoeken naar de auto, pronto."
Macs bevelen waren strikt, en dienden zo snel mogelijk gehoorzaamd te worden. Ze hadden geen tijd om te verliezen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Wat hem wakker had geschud van het kleine beetje rust wat hij had weten te vinden?
Wederom het lawaai wat ze besloten te produceren in de vroege ochtend. Althans, hij dacht dat het ochtend was. Het duister wat hij zag zodra hij zijn ogen gelijk opende, verraadde op zijn allang bekende locatie na, niets. Hij zat nog altijd vast in de kelderruimte van de Wolfe villa. Zijn dag kon niet meer stuk. Toch vond hij het opvallend hoe ze hem duidelijk probeerden te wekken met meer geluid dan hij gewend was. Vele voetstappen klonken voort naar hem toe. Het materiaal van zware schoenen was te onderscheiden van het getik van Mac's hakken die hij had verwacht, De zware stemmen die hij hoorde kon hij aan niemand linken. Het gesprek amper te volgen doordat Engels nog altijd geen van zijn kwaliteiten was. Het werd te snel gesproken om te kunnen vertalen, te vaag en te vlot om erover na te kunnen denken zonder het vorige te vergeten. Irritatie kwam dan ook zeker bij Alex voor.
Hij draaide zijn hoofd wat bij om te kunnen zien wat er aan de hand was, wat geen tijden in beslag bleek te nemen. Nog voor hij echt wat kon zien, voelde hij pijn door zijn ogen gaan. Ze waren haastig dichtgeknepen als fel licht hem verblindde. Het gestommel verharde zich abrupt bij de binnenkomst van, zo te horen, meerdere mensen. Getrek aan zijn polsen volgde binnen een mum van tijd. Brandend voelde hij het metaal in zijn huid snijden. Alex kreunde van de pijn en hefde traag zijn hoofd op om de schaduwen te kunnen verklaren. "What the hell denk je dat je aan het doen bent," wist hij scherp uit te kermen. Pijnlijk greep hij naar de bloederige boel die aan het ontstaan was. Pas bij het bewegen gemerkt dat ze hem, tegen zijn gedachten in, losgemaakt hadden. Wat waren ze aan het doen?
"We volgen de orders," werd er ongeïntresseerd geantwoord. Het gezicht van een onbekende man verscheen voor zijn ogen, door zijn knieën gezakt om ook zijn benen te verlossen van de metalen ketenen die hem op zijn plaats moesten houden. Hij kon enkel verward voor zich uitkijken. Zijn tanden op elkaar gezet bij een opnieuw hoorbaar gemaakte kreun. Ze mochten hem dan wel losmaken, wat voorzichtiger had ook wel gemogen. Zijn eerst zo verontstelde gelaat veranderde fel, afwachtend op wat er verder gepland stond. Zijn armen werden ruw vastgepakt en alsof hij een veroordeelde misdadiger was voelde hij zich van de grond getild worden. Alex was van zichzelf niet klein en had een behoorlijke lengte, maar hierboven kwam hij niet uit. Meegevoerd worden door een aantal handlangers was daarbij ook geen van zijn plannen geweest. Boos rolde een grom over zijn lippen, een dodelijke blik gegeven aan elkander die hem dacht te moeten aanpakken.
"идиот."

идиот = Idioot

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Alex werd hardhandig aangepakt, iets wat hij misschien zelfs nodig had. Zijn onnodige commentaar liet ze achterwege, erop ingaan had geen zin. Ze waren vroeg opgestaan om aan een missie te beginnen, niet om een babbeltje te slaan, dat is voor een andere keer. Een bosje sleutels van haar 2 jaar oude Bentley rinkelde in haar jaszak, klaar om gebruikt te worden. Ze drukte op de knop om de auto te ontgrendelen en zag het zakje medicijnen er al in liggen. Die zette ze aan de passagierskant, waar Alex binnen een aantal minuten plaats zou nemen.
Het scherm van de gps verlichtte, waardoor ze meteen het nodige adres kon intypen. Een oud industriepand, dat nu gebruikt word als een club. Eén van de verdiepingen werden gebruikt als een slaapplaats voor Alex. Daar verdeed hij zijn tijd als hij geen missies had.
Ze drukte het adres in en startte de motor. Haar linkerbeen bevond zich nog buiten de auto, haar hak was verbonden met de ondergrond tot Alex bij haar in de auto gedropt zou worden.
Mac opende het handschoenenbakje, een glimmende Glock 19 Gen 4 lag er in handbereik. Ze nam hem vast bij het handvat en stopte die in het opbergvakje dat zich aan haar deur bevond. Het zou te gevaarlijk zijn om die zomaar bij Alex' kant te laten.
Voor de rest was het bakje gevuld met onnodige rotzooi als papieren en losse kogels. Het enige wat ze nog nodig had, was een lading drugs. Die zou ze zonder twijfel in Alex' nest vinden, aangezien hij er recentelijk nog mee heeft zitten werken.
Macs ogen schoten naar de ingang van het gebouw, waar er ondertussen tientallen bewapende mannen rondliepen; Alex was in de buurt.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zwevend boven de grond werd hij meegevoerd. Een paar centimeter waren zijn vertrapte Vans van het grondoppervlak gehaald, genoeg om hem behalve wat gestuntel niets kunnen laten verrichten om te ontsnappen. Twee man aan zijn zijkanten, waarlangs zijn armen rond hun nek en schouders strak waren gehouden. Alex had ze geen toestemming gegeven om hem te behandelen als een klein kind en kon het dan ook niet laten om zijn woede niet voor zichzelf te houden. "Ik kan wel zelf lopen," gromde hij ze toe. "I don't need your help for that." Veel reacties wekte het tevens niet op. Ze haalden hun schouders volhardend op, en leken het niets te interesseren dat ze zijn wonden, die eerst verzorgd waren, aan het opentrekken waren.
Zijn gezicht betrok pijnlijk terwijl hij al slepend vooruit werd geduwd door de besturingskamer, naar de uitgang die zich schijnbaar aan het einde van een lange donkere gang bevond. Het licht wat in zijn ogen scheen vond hij irritant, al was het nog niets vergeleken met wat hem overdonderde in het daglicht. Zijn pupillen werden in seconden verkleind tot kleine stipjes. Veel zicht had hij er helaas niet aan overgehouden. Zijn gehoor daarentegen was nog goed gebleven en ving genoeg stemmen op om zich zelfs te kunnen voorstellen dat hij tussen een leger soldaten terecht was gekomen. In de war keek hij om zich heen, waar zijn omgeving langzaam maar zeker duidelijk werd. Gewapende mannen stonden aan beide uitwegen die hij had kunnen gebruiken, volledig uitgerust in het beste beschermingspak wat er waarschijnlijk op de markt te vinden was geweest. Allen keken hem dodelijk aan, iets wat Alex ze met alle plezier teruggaf, en lieten hem voor geen tel uit hun blikveld. Als hij nog een kans op ontsnappen had gehad was het zojuist in rook opgegaan.
Niet veel later werd hij in een auto geduwd. Een dure, glimmende versie van de verzameling van voertuigen die de Wolfe's hadden. Voor zover hij het had kunnen zien was het een Bentley; herkenbaar aan de achterlichten, vorm en het merk wat er weergegeven stond om aan te geven wat voor gaaf rijtuig ze in bezit hadden. Een autoliefhebber als Alex had anderszins alles gedaan om er in een te kunnen rijden. Nu vervloekte hij het dat hij zonder pardon in dezelfde ruimte werd gezet als de ergerlijke dochter van Michael. Mac.
"Son of a bitch," vloekte hij de mannen boos na. Gewreven over zijn polsen die nu wel aardig bloedden door het geweld waarmee ze ze uit de handboeien hadden gehaald. Mac gaf hij geen blik, geen oogcontact of ook maar een woord wat hij met haar verwisselde. Hij keek enkel toe hoe de autoportier luidruchtig achter hem gesloten werd, waarna hij opnieuw opgesloten zat. Als een beest werd hij gezien door omstanders. Nee, hij kon het zeker niet waarderen dat ze hem niet eens zijn spullen terug hadden gegeven. Zijn Glock was weg, zijn geld wat hij had opgespaard was weg en zo ook zijn verdomde t-shirt moesten ze zonodig nog houden. Wilden ze hem soms op straat zetten?

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld