Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

10 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Disney next generation RPG ~ schrijftopic

Sansa
Internationale ster

Sansa schreef:
Cristian:

Ik strekte mijn armen uit en ging rechtop zitten. Ik sloeg de dekens van me af en stapte op de grond. Ik stapte onder de douche en trok mijn uniform aan. Ik liep richting de eetzaal en ging in de rij staan voor het eten. Niet veel later zag ik dat Féline iemand met een dienblad sloeg. Ik pakte snel wat eten en ging aan een tafel zitten. Ik zat alleen aan het tafeltje. Ik begon mijn eten te eten terwijl er steeds meer mensen weg gingen uit de zaal. Kunnen ze me nooit eens rustig laten eten. Dacht ik terwijl ik een hap van mijn brood nam. Toen ik eindelijk klaar was met mijn eten stond ik op. Ik keek op mijn rooster Verzorging (fabel)dieren stond erop. Op de achterkant stond een kaart met waar de klaslokalen waren. Ik zag dat het lokaal buiten was dus ik begon te rennen. Toen ik bij de les was, was de leraar net klaar met zijn opening. "verschillende manieren om voor ze te zorgen.'' Was het laatste wat ik hoorde. Niet veel later kreeg ik alweer een preek dat ik de volgende keer op tijd moest zijn. Na die preek begon de leraar het uit te leggen hoe je het beste voor een kat kon zorgen. Ik zag Féline glimlachen. Ik ging naast Gabi en Féline staan. "Ik weet precies wat we kunnen doen om hem terug te pakken." Zei ik tegen ze terwijl ik naar jeukpoeder wees. "Wow.. wow, wacht terug pakken. Jij was degene die te laat kwam hoor Cris." Onderbrak Gabi me. "Maar ik doe mee!" Nadat ik antwoord van Gabi had ging mijn blik naar Féline. "Doet u ook mee mijn kitten." Zei ik terwijl ik een kleine, domme buiging maakte. En ik schoot in de lach.

Account verwijderd

schreef:
Slaperig steekt hij zijn hoofd uit de dekens. Waar in hemelsnaam bevind hij zich?

Oh ja. School.

Velasco schopt zijn lakens van zich af en springt het bed uit. De deur van de kast springt open en hij neemt zijn uniform mee naar de badkamer. Terwijl de koude stralen hem iets meer uit zijn slaap halen woelt hij met zijn hand door zijn haar. Hij leunt tegen de witte badkamer tegeltjes terwijl hij niet alleen verzuipt in de hoeveelheid water en zeep maar ook zijn eigen gedachte. Gisteren is het toch iets later geworden dan hem lief is. Langzaam wrijft Velasco met zijn handoek over zijn lichaam terwijl hij het uniform bekijkt. Op het borduursel zijn twee zwarte vleugels te zien. Dat is misschien het enige wat een beetje fatsoenlijk is aan het afgrijselijke paarse ding.

Met zijn les spullen in zijn handen loopt hij snel de eetzaal binnen. Snel schept Velasco iets op en schuift bij een lege tafel aan. Terwijl hij het ontbijt naar binnen lepelt bekijkt hij zijn lesrooster. Verzorging (fabel)dieren. Niet slecht. Als hij de tijden ziet verslikt hij zich echter.

Misschien iets aan de late kant komt Velasco aan bij de les. De leraar is echter nog niet begonnen dus hij voegt zich snel bij het groepje van Féline. ''Ik neem aan dat ik hier nog wel bij kan staan?'' Hij dumpt zijn spullen op de grond en vestigt zijn aandacht bij de leraar. ''Welkom bij de les dieren verzorgen. Er zijn veel verschillende dieren, dus ook veel verschillende manieren om voor ze te zorgen.'' begint de leraar.

Nu kan de hel echt los breken.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Nog altijd had Milan geen antwoord op de vraag die hij Kayla had gesteld. Of haar vader daadwerkelijk de man was die hij dacht dat hij was. Prins Hans, de voormalige man van zijn moeder, Koningin Elsa. De kans was klein, maar de gelijkenissen in hun verhalen, aan de kant van hun moeders, was gewoon te toevallig. Hun moederlijke geschiedenis leek zo ontzettend veel op elkaar en ze had het niet vaak over haar vader. Natuurlijk kenden ze elkaar nog maar net en had hij ook niet heel veel over zijn ouders verteld, maar alsnog. Milan wilde gewoon antwoorden op zijn vragen. Hij was nieuwsgierig geworden. Wie was Kayla?
Natuurlijk was er veel om over na te denken en natuurlijk was het laat. Zo te merken zou Rafa vannacht niet terugkomen. De kussens die hij had neergelegd om Rafa te dekken, waren gevallen. Het ijswolkje boven zijn bed sneeuwde nog steeds een klein beetje en zorgde voor wat kou in de kamer. Het wolkje liet Milan verdwijnen, terwijl hij zich klaar maakte om in zijn koude bed te gaan duiken. Zijn bed was koud geworden door het sneeuwwolkje, maar dat vond Milan niet erg. Rustig legde hij de kussens van Rafa zijn bed weer goed, zodat als ze toch zouden worden gecontroleerd. Door de kussens zou Rafa wat veiliger zijn.
Nadat de kussens goed geplaatst waren en de speciale deken die Milan aan Rafa had gegeven erover heen lag, kleedde hij zich uit. Hoewel Milan thuis altijd netjes moest slapen in volledige slaapkledij, had hij er hier geen zin in. In plaats daarvan deed hij enkel een simpele joggingbroek aan, die hij thuis niet eens uit de kast mocht halen. Rustig trok hij de broek aan en dook onder zijn dunne laken, terwijl hij de dekens op het voeteneind neerlegde.
Langzaam liet Milan zich in zijn eigen kussen zakken. Een kussen wat veel zachter was dan het kussen dat hij thuis gewend was, niet dat het een probleem zou vormen. Als hij wilde, kon hij zo het kussen bevriezen. Hij had toch geen last van de kou. Toch was hij dat niet van plan. Het was al laat en hij was moe. Door de ketting, die hij zelfs bij het slapen gaan droeg, werden zijn krachten erg geblokkeerd. Niet volledig, maar wel genoeg. Hij was nu een beetje te moe om zijn krachten te gebruiken. Hij zou gewoon gaan slapen. Misschien dat hij in zijn slaap het kussen zou bevriezen, misschien ook niet. Hij zou het wel merken, wanneer hij wakker zou worden. Dan zou hij ook merken of Rafa terug was gekomen. Zijn andere kamergenoot had hij nog steeds niet gezien, die lag ook niet in zijn kamer. Het bed was nog leeg. Zou hij nog wel komen? Of zou hij zichzelf hebben uitgeschreven van school? Het zou kunnen, of hij zou wat later beginnen met school, dan de rest. Het maakte Milan ook niet echt uit. Zijn vermoeidheid begon het over te nemen. Zijn oogleden werden zwaar en vielen langzaam dicht, waarna hij in een diepe slaap viel.
De droom waar Milan in verzeild raakte, was een oude herinnering. Een herinnering van thuis, jaren geleden in zijn peutertijd. Een jongetje met sneeuwwit haar rende door de koninklijke tuin. Rende langs de grote struiken, dook tussen de bosjes terwijl een meisje lachend achter hem aan rende. Het gezicht van het meisje kon hij niet zien. Steeds keek ze niet in Milan zijn richting en als ze dat wel deed, was haar gezicht vlekkerig. Net als op tv, wanneer de tv geen toestemming had om de persoon in kwestie herkenbaar bekend te maken. Het meisje zocht de jongen. "Milan!" riep ze, alsof ze verstoppertje speelden. Een spelletje waar Milan vroeger dol op was. Langzaam bevroor de struik om hem heen een klein beetje, niet veel. De jonge Milan wilde het ook zelf. Hij wilde het meisje helpen om hem te vinden, wat ook snel gebeurde. De kleine Milan begon te lachen en er verscheen een laagje sneeuw onder hem en het meisje, waar beide nog harder van begonnen te lachen en ermee begonnen te spelen.
In de droom gooide het meisje een sneeuwbol naar de jonge Milan, op het moment dat hij een kussen in zijn gezicht kreeg in de echte wereld. Even begon Milan te grinniken en probeerde het kussen weg te duwen, maar hoorde toen Rafa zijn stem. Een zachte kreun verliet zijn lippen, toen Rafa zei dat hij moest opstaan. Hij had er een hekel aan om gewekt te worden, maar was het gewekt en opende dan ook zijn ogen.
"Goedemorgen, waarom maak je me wakker met een kussen?" vroeg Milan lachend, maar zag toen een klein laagje vocht op het kussen, waarme hij gewekt was. "Ow, daarom" zei Milan toen droog en ging overeind zitten, waarna hij opstond en een schooluniform pakte. Rustig trok hij het uniform aan en deed zijn haar in model. "Zo, hoe denk jij dat de lessen zijn?" vroeg Milan aan Rafa en liep met hem mee naar de eetzaal, waar hij wat broodjes op een bord legde en zakte met Rafa aan een tafeltje, waar ze begonnen te eten. Rustig pakte Milan ondertussen zijn rooster tevoorschijn. Er waren vele vakken die hij had. Een stel standaard zoals vreemde talen en iets met magie, waar hij nu al tegenop zag. Verder had Milan nog kruidenkunde, wat hij wat interessanter vond. Hij was altijd erg geïnteresseerd in de genezende effecten van sommige kruiden. Ook had hij nog gym, Introductie tot regeren en verzorging van (fabel)dieren. Dat introductie tot regeren ging vast een slaaples worden, waarvan zijn moeder wilde dat hij het volgde. Hij had er een hekel aan, die dingen leerde hij thuis ook. Toch zou hij er wel heen moeten. Persoonlijk wilde Milan liever andere dingen leren.
Langzaam stroomde de eetzaal ook leeg, terwijl Milan nog altijd zat te ontbijten. Gelukkig was Milan bijna klaar, dus kon hij zo naar zijn eerste les gaan, wat verzorging van (fabel)dieren was. Dit ging wat worden. Hij moest ervoor zorgen dat hij geen dieren zou bevriezen of zo. Hij had zo het vermoeden dat er vandaag geen dieren aan bod zouden komen die tegen kou konden, zoals ijsberen of pinquins. Dat geluk had hij bijna nooit.
Na het ontbijt ruimde Milan zijn dienblad op en nam afscheid van Rafa, al wist hij niet welke les Rafa had. Rustig keek hij op de achterkant van zijn rooster en volgde de plattegrond naar zijn les. Op het moment dat de les begon, kwam hij ook aan. "Precies op tijd" fluisterde hij zacht, terwijl hij zich onopvallend bij de rest voegde en keek naar de katjes.

Anoniem
Landelijke ster

Lavaires schreef:
Féline:

K... Kk... KATJES?! Blijer kan de leraar haar niet maken, of jawel, als hij zijn mond houdt. Chris komt tussen mij en Gabi staan en begint over het terug pakken van de leraar. Hij wijst naar de jeukpoeder. ''Doet u ook mee mijn kitten?'' vraagt hij dan aan mij en hij maakt een gekke buiging. Nu twinkelen mijn oogjes al helemaal. Ik word een beetje rood maar met toch lachen. "Vraag je nu aan een Cheshire of ze zin heeft in wat lol? Tuurlijk doe ik mee! Maar kan dat misschien ergens halverwege in de les? Ik moet gewoon die katjes even knuffelen!" fluister ik lachend tegen Chris. Velasco heeft zich ondertussen ook aan ons groepje toegevoegt maar ik krijg weer dat naar gevoel in mijn buik van vanochtend, wat is dat toch? Ik staar hem even aan, ja weet niet echt waarom maar misschien dat dat iets kan verklaren. Het duurde even voor hij naar mij keek maar ik draai mijn hoofd gelijk weg. Ik snap het echt niet... Ondertussen zie ik dat Gabi mij raar aankijkt maar ik ben nu helemaal afgeleid door de kittens. De leraar staat uit te leggen hoe je het beste een kat kunt borstelen. Ik kan het niet meer aan. Ik poef mezelf midden tussen de kittens en begin met ze te spelen en de knuffelen. "Miauw, wat zijn het toch lieverd! Kijk dan hoe schattig, een roze, blauwe, zelfs een paarse!" zeg ik helemaal verliefd. Die paarse doet me denken aan Fifi, wat mis ik haar toch... "Oh, ik zie dat we mevrouw Cheshire in ons midden hebben, dat is wel duidelijk" zegt de leraar beetje gefrustreerd. "Mag ik de katjes van de school verzorgen?" vraag ik poeslief. "Daar zal ik het even met de andere docenten over hebben, dat hoor je de volgende les of dat kan." zegt de leraar. "Maar ik ga nu graag even door met de les dus zou je zo vriendelijk kunnen zijn om weer naar je plaatst te gaan?" vraagt hij er snel achteraan. "Doei lieverdjes, zie jullie snel weer!" fluister ik en poef me weer terug. Maar ditmaal naast Velasco. "Oepsie" denk ik bij mezelf. En ik slik.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Kayla werd wakker en zag dat Gabi al weg was. Kan ik niet gewoon een andere kamergenote krijgen? zuchtte ze. Ze mag dan wel samen met Gabi op een kamer zitten, maar het voelde alleen maar dat ze alleen was. Misschien toch gaan proberen om bevriend met haar te raken? Dat gaat nogal een klus worden, maar zo wil ik hier niet zitten dacht ze.
Ze stond op en kleedde zich om. Ze herinnerde zich dat ze Milan nog geen antwoord gegeven had op zijn vraag, maar aangezien hun verhalen veel overeenkomsten hadden, zou hij het waarschijnlijk al wel weten. Daarbij had hij zelf ook niet verteld wie zijn ouders waren. Kayla dacht nog even goed na. Zou Elsa soms zijn moeder zijn? Is het daarom dat hij die ijskrachten bezit? Vele vragen, maar weinig antwoorden. Misschien dat ze er vandaag achter zou komen. Tenminste, dat hoopte ze wel.
Kayla pakte haar spullen en ging naar haar eerste les, verzorging van (fabel)dieren. Zouden ze ook leren hoe ze om kon gaan met katten? Dat zou het een stuk makkelijker maken met Féline dacht ze bij zichzelf.
Ze kwam het lokaal binnen en zag Féline, Gabi, Chris en Velasco al zitten, maar naast hen was geen plek meer. Daarom besloot ze om een rij voor hen te gaan zitten en dan specifiek voor Velasco. Kayla ving iets op over het terugpakken van iemand. 'Wie terugpakken?' vroeg ze en Chris wees naar de leraar.
Wat de leraar gedaan had, wist ze niet, maar Kayla was wel in voor een pretje. 'Kan ik misschien ook iets doen?' vroeg ze aan Chris.
Ondertussen had Féline zich tussen de kittens gepoeft en begon met ze te spelen. 'Wat had je anders verwacht bij een kat?' lachte ze naar Velasco. De leraar daarentegen was er iets minder enthousiast over en vroeg of Féline weer terug kon gaan. Féline poefte zich terug bij het groepje, maar ditmaal naast Velasco. Wat er precies gebeurde, wist Kayla niet, maar ze kreeg er een naar gevoel bij. Ga op je eigen plek zitten, kitten dacht ze. 'Handig gedaan, Felien. Dat poeffen van je lukt nog niet zo heel goed, of wel soms?' grapte ze. Ze kon Féline maar beter te vriend houden, maar die actie van haar, daar was Kayla niet blij mee. Misschien dat de les van studie van menselijk gedrag haar nader tot Velasco kon brengen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Waarschijnlijk saai, maar dat denk ik bij alle activiteiten waarbij je langer dan een kwartier stil moet zitten." Merkte Rafaël op terwijl hij zijn bord belaadde met roerei, stokbrood en op zoek ging of er ook croissants bij het ontbijt werden geserveerd. Zijn eerste les vandaag was muziek. Hij herkende wel wat mensen die ook op het feest waren geweest. De meesten hadden net zoals hem een felgekleurde haardos. Bij het zien van die bonte kleurenmengeling keek de lerares verbaasd op, maar besloot er geen opmerking over te maken. Dit was een eigenaardige school, met eigenaardige leerlingen, dingen zoals deze behoorde tot de standaard gang van zaken. De lerares legde uit dat ze niet alleen zelf instrumenten zouden bespelen, maar ook liedjes en muziek van Disney personages zouden analyseren. Rafa had deze les niet gekozen om liedjes te analyseren. Hij dacht dat hij gewoon wat met een tamboerijn mocht zwaaien, zoals in Parijs. Blijkbaar had hij zich daar toch in vergist.

Kumeza besteedde veel aandacht aan haar uiterlijk. Ze stond lang voor de spiegel, druk bezig met het aanbrengen van allerlei soorten make-up. Door het maken van toverdranken en spreuken was minutieus werk iets waar ze goed in was. Met uiterste precisie bracht ze oogschaduw en eyeliner aan. Ze koos vooral voor paarse tinten met een lichte blauwe ondertoon. Na vluchtig te hebben ontbeten begaf ze zich naar de les economie. Ze baatte een winkel uit en de zaken stonden er niet altijd even rooskleurig bij. Haar vaders naam had zo zijn reputatie op haar nagelaten. Zelfs toeristen waren soms al gewaarschuwd geen zaken met haar te doen. Verhuizen was een optie, maar New Orleans was haar thuis. Nergens anders zou ze zich zo op haar plaats voelen als daar. Als ze kon rondkomen door enkele saaie economielessen te volgen dan had ze dat daar zeker voor over.

Anoniem
Landelijke ster

Lavaires schreef:
Romeo:

Stiekem probeert Romeo langs de wachters te sluipen, hij wil naar de Hatters te vertellen dat hij eerder wordt overgeplaatst. Maar zijn moeder heeft de wachters de opdracht gegeven Romeo opgesloten te houden. Wie dat niet doet, verliest zijn hoofd dit keer echt.
''Hoe kom ik hier ooit weg?!'' denk ik bij mezelf. Ik probeer als Féline te denken, maar dat heeft niet echt zin aangezien ze gewoon poef kan doen. Oké, wat zou Madelief dan doen? Dat is eigenlijk wel een goede vraag, iets te goed eigenlijk want ik kan er geen antwoord op bedenken. Nee wacht, Wonderland zit vol met ondergrondse tunnels. Er moet ook eentje in de buurt van de Mad Hatters uitkomen. Romeo sluipt terug het paleis in en zoekt de tunnel. Shit, daar staat ook al een wachter voor. Ik besluit toch op de wachter af te stappen. '''Hoi, zou ik alsjeblieft deze tunnel mogen gebruiken om even naar de Mad Hatters te gaan?'' vraagt hij zo lief mogelijk, terwijl hij extreem chagrijnig is. ''Ben je helemaal mal geworden?! Ik zou jou eigenlijk naar de Koningin moeten brengen jongeman!'' zegt de wachter fluisterend. ''Ik wil alleen even afscheid nemen, ik ben binnen een uur terug.'' beloofd Romeo. De wachter zucht. ''Goed dan, maar schiet wel op. Als je over een uur nog niet terug bent zijn wij waarschijnlijk allemaal dood.'' grapt de wachter. Maar stiekem meent hij die. De wachter stapt opzij en Romeo gaat de trap omlaag. De muren van de gang lijkt rond te draaien en verandert om de paar seconden van kleur. Romeo krijgt er hoofdpijn van maar hij zet door. Na een tijdje te lopen komt hij bij een kruispunt. Hij kijkt op de borden waarop staat: ‘Dat ligt eraan waar een goede deal je naar toe wilt.’ Zoals gewoonlijk, mooie Wonderland logica. Maar gelukkig snapt Romeo het wel en tikt op een van de borden en zegt; ‘’Mad Hatters’’ waardoor het bord begint rond te draaien en vervolgens daar rechts wijst in plaats van naar links, waar die eerst naar toe wees. Na eindeloos rond te zwerven in de Wonderland tunnels komt hij een theekopje tegen dat wijst naar een trap. Romeo klimt omhoog en een stukje verder op staat het Wonderland Theecafé. Hij trekt aan de bel waardoor hij met een soort lift omhoog gaat. Daar gaan we dan… De lift gooit hem door een van de ramen en hij beland op een van de gekke glijdbanen. Eenmaal beneden roept hij Madelief. ‘’Ben ik hier? Straks, later en misschien wel meer!’’ roept Madelief terug. Wat in het Wonderlands dialect ‘’Ik ben hier’’ betekend. ‘’Madelief, praat even normaal oké, ik moet je iets serieus vertellen…’’ begint Romeo. Ik word straks overgeplaatst van school. Dat zou eigenlijk morgen pas gebeuren, maar mijn moeder… Nja, ze is helemaal mad geworden weetje wel?’’ zegt Romeo voorzichtig. Dit is de eerste keer dat Romeo Madelief sprakeloos ziet. Haar ogen staan met tranen. Ze was er net overheen dat ze d’r beste vriendin voor een lange tijd niet meer ziet. Nu moet haar beste vriend haar ook nog verlaten. ‘’Hee, komt helemaal thee-top-in-orde, Féline mist jou enorm en heeft jou trouwens een aantal keer gebeld, neem eens een keer op, ik weet zeker dat jullie beide daar beter door zullen voelen! En bel mij ook oke?’’ zeg ik terwijl ik een traan weg veeg. ‘’Zal ik doen Roomijs!’’ zegt Madelief weer vrolijk. ‘’Ja zo ken ik je weer!’’ zeg ik daar lachend op terug. ‘’Maar ik moet nu echt gaan, doe de groetjes aan Mad Hatter oké?! Toedels!’’ zeg ik terwijl ik weer naar de uitgang loop. ‘’Toedels!’’ roept Madelief terug.

Ondertussen is Romeo terug in het paleis en staat hij klaar met zijn koffers.

Ik sta al een half uur op een wachter te wachten die mij weg brengt, maar moeder is er blijkbaar achtergekomen dat ik weg ben gegaan aangezien ik haar hoor schreeuwen: ‘’Eraf met jouw hoofd, en die van jouw, en die van jouw kan er ook wel bij!’’. Maar eindelijk komt er een wachter aangelopen en hij pakt mijn koffers. ‘’Die kant op jongeman.’’ Zegt de wachter toonloos. ‘’Ik ben heus wel instaat om de poort van mijn huis te vinden.’’ zeg ik geïrriteerd met een nadruk op ‘huis’. Ik stap in de koets en krijg voor de laatste keer een rondreisje door Wonderland. Eenmaal bij de magische portaal waar de twee werelden elkaar overlappen stopt de koets en stapt de wachter uit. ‘’Veel succes Romeo, ik ga U stiekem wel missen hoor.’’ zegt de wachter. ‘’Ik U ook wel hoor, bedankt voor alles.’’ zeg ik iets vriendelijker en ik geef hem een high five. Ik til mijn koffers op en stap door de portaal waardoor ik in een raar kleurloos land ben gekomen. Tjeez, hebben ze hier nooit van het woord kleurrijk gehoord?.. Hij loopt het grote kasteel binnen waar een van de leerkrachten hem ontvangt en hem zijn kamer indeling en rooster geeft. Rafäel Azul de Chateu puplepup nog wat en Milan Ice. De achternaam Ice heb ik weleens van gehoord, volgens mij van Arendelle. Ook een koninklijke familie. Ik loop de kamer binnen en voel dat het enorm fris is vergeleken met de rest van de school. Is niet gek ook. Ik pak het bed dat nog leeg is en maak mijn bed op. Snel vouw ik mijn kleren op en leg ze in de kast. Ik wil op bed liggen maar die dan het uniform liggen met een briefje erop. ‘’Aangezien je midden op een schooldag hier binnenstroomt dien je deze te dragen en zodra de bel van de eerste pauze gaat je te melden bij de kantine juffrouw. Met vriendelijke groeten, de schoolleiding. ‘’Geweldig, de hell kan beginnen…’’ zeg ik verveeld.

Sansa
Internationale ster

Sansa schreef:
Gabi:

'Kan ik misschien ook iets doen?' Hoorde ik Kayla aan Cris vragen. Ik ging snel naast hem staan, maar voor ik iets wilde zeggen zag ik dat Féline zich naast Velasco poefte. Ik maakte een gebaar dat ze naar ons moest komen, ze stond op en liep meteen naar ons toe. "Oke dit is het plan." Begon ik terwijl Kayla er bij stond. "Kayla, Jij en ik gaan de leraar afleiden. Féline, Jij zorgt ervoor dat je het poeder snel pakt. En wie het poeder op de leraar strooit maakt niet uit. Let's go!" Ik pakte Kayla bij haar pols toen de leraar even niet keek en ik liep samen met haar naar de kruiden die er in het lokaal stonden. "houd de wacht" zei ik tegen Kayla terwijl ik snel wat kruiden pakte. Ik liep naar de katten toe en legde de kruiden bij de katten neer. Ik liep terug naar Féline en Cris. "Geen zorgen Féline, deze kruiden zorgen er alleen voor dat ze wat druk worden het is na een paar minuten al weer uitgewerkt!" En niet veel later waren katten door het lokaal aan het rennen. "Laten we een paar katten vangen!" Zei ik met een knipoog naar Kayla. De leraar was in paniek achter alle katten aan het rennen. Ik pakte snel een kat op die voor me lang wilde rennen en aaide hem snel over zijn buikje, ik zette hem weer op de grond en de kat rende weer verder. Terwijl de katten langs onze oren vlogen gaf ik Féline een tikje tegen haar arm, terwijl ik naar het jeuk poeder wees

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
De les was inmiddels begonnen, toen de nieuwe jongen Christian bij de les aankomt. Natuurlijk krijgt hij meteen een preek, het is dan ook niet beleefd om te laat in de les te komen. Goed, Milan zelf was ook niet bepaald de eerste die in de les verscheen, maar de les was bij hem nog net niet begonnen. Hoewel de leraar doorging met zijn preek tegenover Christian, keek Milan om zich heen om te kijken welk dier ze als eerste zouden behandelen. Het was de eerste les, dus vast niet een dier dat erg moeilijk of gevaarlijk was. Ze zouden waarschijnlijk een klein diertje kiezen, een normaal dier aangezien dit niet alleen een les was voor fabeldieren, maar ook normale dieren. Milan vermoede iets als een hond of een kat. Een dier wat op zich weinig verzorging nodig had, maar toch ook wel weer best veel. Een dier dat geborsteld moet worden, uitgelaten of een kattenbak verschoont moet hebben.
Terwijl hij om zich heen keek, viel zijn blik op een aantal mensen. Christiaan stond bij het groepje van gisteravond, van het feest. Het groepje bestaande uit dat agressieve meisje Gabi, dat vreemde, maar ondeugende katje Féline, Kayla en nog een jongen die hij niet kende. Echter was het schooljaar natuurlijk net begonnen en kende hij bijna niemand. Zeker niet veel schurkenkinderen, al viel het hem op dat hij gisteren meer schurken leek te ontmoeten dan helden. Echter, zou dat wel aan hem gelegen hebben. De verhouding was ongeveer gelijk tenslotte.
Stil luisterde Milan naar wat de leraar begon te vertellen, terwijl hij de les voortzette. Zodra Féline merkte dat het onderwerp kleine, schattige katjes waren, poefte ze opeens tussen de katjes in, wat de leraar natuurlijk niet geweldig vond. "Meneer, ik vrees dat u dit had kunnen verwachten van een Cheshire." sprak Milan kalm, hoewel hij in zichzelf wel een beetje moest lachen om Féline. Ze kon echt geen moment rustig aan doen, was al te merken. Zeker met katjes blijkbaar. Mocht ze ooit haar oog op hem laten vallen, om een grap uit te halen, wist Milan nu tenminste wat hij moest doen om haar af te leiden. Zorgen voor een kitten. Misschien dat ze ook wel dol was op sneeuwkittens, ondanks dat die erg koud waren. Hij zou het moeten onthouden, met een Cheshire wist je het tenslotte maar nooit.
Al snel poefte Féline weer naar de zitplaatsen, op de zelfde rij als hem, maar dan aan de andere kant. Naast de nieuwe jongen, waarvan Milan geen idee had wie het was. Hij zou er echter wel snel genoeg achter komen. Hij had namelijk het gevoel dat er een aantal mensen een grap wilden uithalen. Ze waren zo aan het smoezen tenslotte, iets wat bij schurken kinderen niet altijd even veilig was. Gelukkig gingen hun blikken vaak naar de leraar, waardoor Milan het vermoeden had dat ze van plan waren een grapje uit te halen met de docent. Eigenlijk had Milan nu al een beetje medelijden met die arme man. Zeker als hij gelijk had. Die man probeerde alleen zijn werk te doen tenslotte.
Ongeveer halverwege de les stonden Gabi en Kayla op en begonnen de katten rond aan het rennen. De leraar rende er in paniek achterna, wat een best grappig gezicht was. Een kitten sprong bij mij op schoot, maar ging er door de kou snel weer vanaf. Zijn staart echter, kriebelde langs mijn neus waardoor ik begon te niezen. Meteen lag er een klein laagje verse sneeuw om mij heen en niet alleen dat, een kleine, witte sneeuwkitten zat op mijn schoot. Een zucht verliet mijn lippen, terwijl ik erna keek. Misschien was deze les toch niet zo handig. Het sneeuwkatje sprong van mijn schoot en rende achter de andere katten aan, terwijl ik opstond en nog een keer moest niezen. Een tweede sneeuwkitten verscheen naast mijn voeten en begon ook achter de andere katten aan te rennen. "Oké misschien was deze les toch niet zo'n goed idee" zuchtte Milan zacht en probeerde zijn eigen sneeuwkatjes te vangen.
Vanuit zijn ooghoek zag hij Féline verdwijnen en even later weer verschijnen. Wat de anderen van plan waren, wist hij niet. Het maakte hem ook niet veel uit. Die sneeuwkatjes zouden het hier niet overleven. Het was te warm. Hij moest ze te pakken krijgen. Daarbij mocht je je krachten niet zomaar gebruiken, er waren ook normale mensen in deze school, die niets van hun krachten afwisten. Milan kon zich niet veroorloven dat die mensen zijn katjes zouden zien. Dat zorgde alleen maar voor problemen en daar had hij geen zin in. Zijn moeder zou erachter komen en dan had hij de poppen echt aan het dansen, niet op een leuke manier wel te verstaan.
Na een korte tijd had Milan één van zijn twee katjes, maar de andere was nog steeds druk aan het spelen met een ADHD katje van de les. Hij begon ook al een beetje te smelten. Ja, sommige leerlingen hier zouden het waarschijnlijk koud hebben, maar het vroor niet. Het was dan ook niet koud genoeg om de kleintjes in leven te houden. Snel liet Milan dan ook een klein wolkje boven het katje verschijnen, dat hem koud moest houden. Het was een magisch wolkje wat eigenlijk niemand kon zien. Alleen hij, zijn moeder en misschien andere mensen met de gave van het ijs of hun afstammelingen. Het zou het katje in elk geval even in leven houden. Het was net zo'n soort wolkje als dat van Olaf, dat het katje zou volgen door de zomer. Het zelfde wolkje plaatste hij boven het katje in zijn armen.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Kayla werd door Gabi meegesleurd naar de kast met kruiden en ze hield de leraar in de gaten, zodat ze niet gesnapt zouden worden. Niet veel later gooide Gabi wat kruiden bij de katten en kittens en op hun beurt gingen die als het dolle door het lokaal heen rennen.
Kayla zag hoe de katten en kittens een chaos maakten door te rennen en over iedereen heen te springen. Gabi knipoogde naar Kayla en stelde voor om er eentje proberen te vangen, wat nog best onverwacht kwam, want normaal moest Gabi niks hebben van Kayla.
De katten en kittens waren wild, maar Kayla wilde wel een poging wagen. Ze probeerde een kat te vangen die naar haar toe gerend kwam, maar ze miste en in plaats daarvan ving ze Féline. 'Oeps, verkeerde kat gevangen!' lachte ze 'Sorry, Felien'. Ze liet Féline los en ging op jacht naar de juiste kat.
De leraar had er grote moeite mee om alle katten bij elkaar te krijgen. Overal maakten ze er een puinhoop van en ze sprongen over alles en iedereen heen.
Plots zag Kayla een witte kitten. Die was er toch nog niet aan het begin van de les? Of wel soms? Ze vond het maar raar en even dacht ze dat ze gek aan het worden was, maar ze zag dat er iets vreemds aan de hand was met het katje. Smelt die nu? Wat ben jij voor een kat? vroeg ze zich af. Opeens verscheen er een wolkje boven zijn kopje en Kayla dacht meteen te weten van wie die wolk kwam. Ze pakte de kitten op en liep ermee naar Milan. 'Ik geloof dat deze van jou is' glimlachte ze.

Anoniem
Landelijke ster

Lavaires schreef:
Féline:

Gelukkig, Gabi maakt een gebaar dat ik naar haar moet komen. Gabi legt het plan uit, zij en Kayla leiden de leraar af en ik pak het poeder. Bij die woorden poef ik mezelf naar de poeder, maar ik blijf onzichtbaar. Ik pak het poeder en ren achter de leraar aan die alle kittens probeert te vangen. Blijkbaar wil hij niet stil staan dus strooi ik het poeder maar gewoon over hem heen. Nu ik toch onzichtbaar ben, wie zal ik nog meer pakken? Ik loop naar wat willekeurige leerlingen en strooi een heel klein beetje poeder over hun heen, maar niet bij Gabi, Milan, Chris of Kayla. Bij Velasco twijfel ik wel, ik heb echt het gevoel dat hij iets heeft gedaan bij mij, dat hij mij totaal niet mag. Ik zet het poeder terug op zijn plek maar loop toch nog even naar Velasco, hij kan mij toch niet zien, niemand kan mij zien. Dan zou je ergens toch wel een connectie met de Cheshire familie moeten hebben. Ik sta achter Velasco. Zal ik iets doen? Ik haal mijn hand door zijn haar waardoor zijn haar de andere kant op staat. Wel schattig om eerlijk te zijn. Maar ik laat me niet afleiden. "Purr... Don't mess with me, rond rommelen met andere is mijn ding. Ik krijg echt buikpijn als ik jou zie en ik weet niet waarom, stop alsjeblieft daarmee." zeg ik zodat hij het zachtjes hoort. Dit keer niet op een gemene of lacherige toon. Maar eigenlijk best serieus en nog net niet smekend. Ik ren weg en poef mezelf weer naar de groep die blijkbaar al in een deuk ligt van het lachen, de helft van de klas zit duidelijk onder de jeukpoeder. "Graag gedaan!" fluister ik lachend. Rustig ga ik op de grond zitten zodat ik de katjes mooi zie. Maar Kayla tilt mij opeens op. "Oeps, verkeerd katje!" zegt ze lachend. Ik moet lachen en ze zet me weer neer. Ik pak het paarse katje op dat nog wat druk is. Rustig aai ik het katje in een herhaald patroon waardoor ze wat rustiger wordt. Ik voel een traan langs mijn wang glijden maar veeg die snel weg. Die heeft niemand gezien toch? Het is blijkbaar al het einde van de les want de bel gaat. Ik zet het katje terug bij de andere. "Tot gauw." zeg ik tegen ze. Ik poef mezelf terug naar de groep die naar de volgende les loopt.

Account verwijderd

schreef:
Terwijl de leraar rare bewegingen maakt, schud hij zijn hoofd. Ondanks dat kunnen sommige emoties niet onderdrukt worden en volgt een lachje uit zijn mond. Velasco wil net plaatsnemen op een boomstam, die dient als zitplek, als iemand zijn haar verpest. Achter hem klinkt de stem van Féline. Haar stem klinkt sirieus maar of hij haar werkelijk zou moeten gehoorzamen?

Uit de schoolbel klinkt een zoemend geluid. Leerlingen zuchten opgelucht en spullen snel opgeborgen. Snel sluit hij zich aan bij het groepje en lopen naar het lokaal van vreemde talen. Op de gang voegen enkele leerlingen zich bij het groepje en eenmaal binnen het lokaal herkent hij nog wat bekende gezichten. Het lokaal is geheel in de stijl van de school, met hier en daar wat poster van bekende landen en steden zoals wonderland. De leraar sluit de deur en voordat iemand een plek heeft ingenomen begint de leraar snel te praten. "Zoals vele van jullie zullen weten bevat de sprookjeswereld vele talen. Frans bijvoorbeeld maar ook het Wonderlandse dialect." begint de leraar. Velasco draait zich kort om naar Féline. Misschien moest hij deze pauze toch even met haar praten. "Ik wil dat jullie vandaag groepjes van drie vormen en een project maken over de taal die jou het meest intreseert. Hierbij kun je denken aan een verslag, een presentatie of een kunstwerk waarbij goed duidelijk wordt welke taal je hebt gekozen en waarom." Als snel klinkt er veel geroezemoes. "Kumeza," begint Velasco, "Willen jij en Yuka dit project misschien met mij doen?"

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Voor zowel Rafa al Kume was de les niet bepaald een succes geweest. Niet alleen Kume raakte gefrustreerd van hoe langzaam de leraar praatte. Ook haar schaduw was niet van plan zich tijdens elke les als een normale schaduw te gedragen. Gelukkig had ze achteraan in het lokaal plaatsgenomen en was tevens het zicht van de leraar niet meer optimaal. Toen Kume een spelletje kaarten met haar schaduw begon, merkte hij dat zelfs niet op. Deze keer had haar schaduw gewonnen, maar de volgende les economie zou ze de overwinning aan haar zijn. Ze was er trouwens ook vrij zeker van dat haar schaduw verschillende keren had vals gespeeld. Niet dat zijn niet af en toe haar kaarten stiekem verwisselde met betere exemplaren.

Rafa had een lange discussie met de leerkracht gehad. Zij vond de tamboerijn geen waardig instrument voor iemand die een heel jaar lessen zou volgen. Het was de bedoeling dat hij bijleerde, met een tamboerijn was er niet veel bijleren meer. Rafaël was meteen in de aanval gegaan. Hoe durfde ze een tamboerijn geen instrument te noemen. Uiteindelijk koos hij dan toch om viool te spelen. Het enige waartoe de discussie had geleid, was dat de andere leerlingen vrijwel niets aan de les hadden gehad en dat leken de meeste van hen niet eens zo erg te vinden.

Hopelijk viel de volgende les een beetje meer mee. Het betrof vreemde talen. Wat hen beide opviel was dat sommige leerlingen zich heel de tijd bleven krabben. Zou er een luizenplaag zijn? Ze zette zich neer en luisterden naar de lerares die hen opdroeg een project te maken over een taal naar keuze. "Ik doe Frans" riep Rafa uit, voor iemand anders de taal van de liefde kon claimen. "Als er nog mensen zijn die Frans willen doen. Ik zoek nog groepsleden."

Kume was best geïnteresseerd in Rafa's voorstel. Het dialect van New Orleans was immers doorspekt met Franse woorden. Het zou zonde zijn mocht niet worden vermeld dat haar geboortestad was gesticht door Fransen. Echter vroeg Velasco of zij en Yuka met hem een groepje wilden vormen. Deze twee leerlingen, waren waarschijnlijk de enige waarmee Kumeza vlot zou kunnen samenwerken. Ze ging zijn voorstel dus zeker niet afslaan. "Jazeker. We zouden misschien het Cherokee kunnen behandelen, is dat niet de taal van jou voorouders Yuka?" vroeg ze haar klasgenote. "Wat is dat trouwens met al die leerlingen die zich krabben. Ik zou er spontaan zelf jeuk van krijgen."

______________

Peeves
Wereldberoemd

Peeves schreef:
Toen Yuka wakker werd, merkte ze meteen op dat Kumeza zich ampel voor de spiegel aan het bekijken was. Er was nog niet veel te zien, maar ze zag er nu al heel knap uit. Yuka liet haar kamergenote in haar element en kleedde zich zwijgend aan, waarna ze zich met een steen in haar maag naar de eetzaal begaf. Om contact met andere studenten te vermijden deed ze maar alsof ze geïnteresseerd was in haar lessenrooster terwijl ze een bord roerei naar binnen lepelde. Ze zou eerst verzorging van dieren volgen, gevolgd door vreemde talen. Yuka richtte haar blik omlaag en voelde hoe ze wegviel. Even dacht ze een vlaag van veren te zien gevolgd door twee priemende zwarte ogen, maar toen werd haar trance onderbroken door het rumoer van de leerlingen om haar heen; iedereen haastte zich de eetzaal uit en ook Yuka griste haar spullen bijeen. Één groep brabbelde over een les met dieren, en Yuka volgde ze op de hiel. Ze verdwenen door een deur die naar buiten leidde en al snel voegden ze zich bij een grotere groep die stonden bij wat de docent moest zijn. Yuka sloop voorzichtig naar een lege plek en ging op het nog vochtige gras zitten. Ze boorde haar vingers in de aarde en keek geïnteresseerd naar de leraar. De jongen van de vorige avond, die ze nu kende als Valesco, passeerde haar en Yuka wierp weifelend een glimlach op hem, maar ze was niet zeker of hij het wel had gezien. Kumeza was nergens te bekennen: ze zou wel een andere les volgen. Yuka hoorde gegiechel en ze probeerde subtiel te kijken waar het over ging; ze dacht altijd dat zij het onderwerp was. Een jongen, die niet bepaald op zijn plek leek, kijkend naar zijn dure kleding en de drassige omgeving, liet een klein potje zien aan wat meiden die om hem heen stonden. Het woord 'jeukpoeder' klonk duidelijk door het gegrinnik door en Yuka vreesde het ergste. Ze probeerde zich maar op de les te concentreren terwijl ze het groepje met een half oog in de gaten hield, ze wilde nou niet bepaald het slachtoffer zijn van hun rare grappen. De les was niet erg van toepassing op haar en al snel verslapte haar aandacht. Ze werkte nooit met katten, die kwamen niet voor in haar bos. Ze keek echter uit naar de volgende les en ze was ook als eerste weg toen het eindelijk tijd was om zich ernaar te begeven. Ze schonk geen aandacht aan de leerlingen die zich vreemd leken te gedragen en met vertrokken gezichten zichzelf aan het krabben waren. Toen ze Kumeza zag zuchtte ze bijna van opluchting en ging bij haar staan. Het vooruitzicht van een project wekte haar flink op, en ze knikte ook iets te vluchtig toen Valesco vroeg of zij zich bij zijn groepje wilde voegen samen met Kumeza. Toen zij Cherokee voorstelde kon haar geluk niet meer op 'Dat lijkt me fijn!'
Kumeza wees op de leerlingen die ook hier zichzelf ongegeneerd aan het krabben waren. 'Ik geloof dat ik bij verzorging van dieren een groepje leerlingen hoorde praten over jeukpoeder.' Yuka grinnikte zachtjes, het was een ongelooflijk slechte grap, maar door de bui waarin ze was, leek alles wel grappig.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Een opgeluchte zucht verliet Milan zijn lippen, toen Kayla hem hielp met het vangen van het tweede kittentje, en die naar hem toe bracht. "Betrapt" grinnikte Milan dan ook, toen ze zei dat de kitten van hem was en nam de kleine voorzichtig aan. Hij vroeg zich af of Kayla het wolkje bij de kittens zag. Dat zou het bewijs zijn dat hij zocht. De zekerheid dat ze was, wie Milan dacht dat ze was. Ze begon echter niet zelf over het wolkje en Milan moest bedenken wat hij met de kitten wilde doen. "Weet jij toevallig wat ik met deze kleine moet doen. Ik denk niet dat mijn moeder zo blij is als ik deze kleintjes naar huis stuur" glimlachte Milan naar Kayla. Het was hem al opgevallen dat Kayla dol was op katten. Zeker hoe ze met Féline omging. Misschien was Féline ook wel een goede optie, wie kon tenslotte beter voor katten zorgen dan een kat zelf? Alleen het sneeuwgedeelte zou een probleem kunnen opleveren voor Féline, maar als Kayla een kleintje op zich nam, zou het ook een probleem voor haar kunnen opleveren.
"Je hebt trouwens mijn vraag van gisteravond nog niet beantwoord" hielp Milan Kayla voorzichtig herinneren, aangezien hij gewoon bevestiging wilde dat ze was, wie hij dacht dat ze was. Normaal was hij niet zo'n doordrammer, maar in het verleden had hij zijn zus gewoon erg gemist. De kans leek wat klein, dat dit zijn zus was aangezien ze bij elkaar in de klas zaten en zijn zus twee jaar ouder was. Maar goed, hij had door privé lessen in het kasteel eigenlijk een jaar overgeslagen in de normale schooltelling. Hierdoor zou het wel weer mogelijk kunnen zijn.
Terwijl Milan met Kayla aan het spreken was, was de les inmiddels ook al bijna afgelopen op het moment dat hij zag hoe Féline erbij zat in de les. Ze leek verdrietig en was dat een traan die langs haar wang gleed? Of had hij het verkeerd gezien? Hij had niet verwacht dat hij een Cheshire zou zien huilen. Cheshire's stonden bekend om hun gigantische glimlach, die ze altijd en overal droegen. Daar hoorden geen tranen bij. Of het moesten lachtranen zijn, maar waarom zou ze lachtranen zo snel wegvegen?
Aangezien de les toch al bijna voorbij was, liep Milan met Kayla richting de ingang, maar toen ze toevallig vlak langs Féline liepen keek Milan haar even aan. "Zou je me binnenkort een handje kunnen helpen met deze kleine?" vroeg Milan haar, waarna hij haar één van de kittens in zijn armen liet zien, voor Féline wegpoefde. Hij zou later wel horen of ze interesse had in een kitten of niet. Wat Milan wel wist, was dat de kleintjes niet mee konden naar de volgende les, waardoor hij zich al snel weer op Kayla richte. "Ik moet eerst even naar mijn kamer denk ik, aangezien deze kittens vast niet leergierig zijn. Ik zie je zo wel in de les" glimlachte Milan, aangezien de volgende les geen keuzevak was en het dus zeker was dat ze de les samen zouden doorbrengen.
Nadat Milan afscheid had genomen van Kayla, liep hij met snelle stappen door de gangen naar zijn kamer. Hij kon maar beter opschieten, voor de les vreemde talen zou beginnen. Eenmaal bij zijn kamer aangekomen, opende hij zonder te kloppen de deur. Niet helemaal netjes, maar hij wist dat Rafa momenteel waarschijnlijk op weg was naar de les vreemde talen, waardoor zijn kamer nu leeg was. Hij had inmiddels begrepen dat zijn andere kamergenoot pas morgen zou verschijnen. Milan wist niet waarom zijn andere kamergenoot zo laat kwam, maar dat maakte hem ook niet uit. Er zou vast wel een goede reden voor zijn.
Door de kennis dat zijn nieuwe kamergenoot pas later zou komen, was Milan dan ook verbaasd dat zijn kamer niet leeg was. Waar hij nog verbaasder om was, was het feit dat de kamer niet bezet was door Rafa, maar door een jongen die hij nog nooit had gezien.
"Goedemorgen, mijn naam is Milan" sprak Milan beleefd en keek de jongen aan. "Zou ik mogen weten wat jou naar deze kamer brengt?" vroeg Milan vervolgens. Zou zijn kamergenoot vroeger naar school zijn gekomen? Het zou kunnen. Rustig sloot Milan de deur van zijn kamer, waarna hij zijn ijskittens op zijn bed legde. "Braaf zijn he? Laat de ondeugende grapjes maar aan de Cheshire kat over" sprak Milan grijnzend tegen zijn kittens, maar keek toen naar de klok. De les begon elk moment, dus moest hij weer eens opschieten. Wat een geweldige indruk maakte hij vandaag toch. Dit was nog maar de tweede les, en natuurlijk was hij nu 2 keer bijna te laat. Hij moest echt wat beter op de tijd en zijn krachten gaan letten.
"Neem mij niet kwalijk. Ik moet op weg naar de les." sprak Milan dan ook tegen de nieuwe jongen, die zich inmiddels had voorgesteld als Romeo en liep de kamer uit, terwijl hij voorzichtig was met de deur. "Ow en een kleine waarschuwing, die kittens zijn gemaakt van ijs, ze kunnen dus behoorlijk koud worden als je ze te lang aanraakt" sprak Milan met een zwakke glimlach tegen de jongen, waarna hij de kamer uit verdween. Als dit daadwerkelijk zijn kamergenoot was, moest hij maar eens opzoek naar de tweede magische deken, die hij had meegenomen uit Arendelle.
Door de gangen renden vele studenten die bijna te laat waren voor hun volgende lessen. Sommigen in groepjes, waardoor je kon zien dat ze hun tijd natuurlijk weer hadden versproken. Een te lang gesprek over een onderwerp wat meestal niet belangrijk was en wat in veel gevallen ook binnen een paar minuten besproken had kunnen worden. Echter waren de studenten niet de enigen die renden. Hoewel Milan nog net niet officieel rende, was hij wel aan het snel wandelen naar het lokaal. De leraar was gelukkig nog net niet binnen, waardoor Milan nog net naar binnen kon glippen. Echter, voor hij een lege stoel bereikt had kwam de leraar al binnen en begon natuurlijk meteen met de les. In de klas zag hij dat hij de les deelde met een groot deel van de les Verzorging van (fabel)dieren, Rafa, een meisje met paarse make-up, en nog een stel anderen die Milan niet zo goed kende. Hij was benieuwd naar wat deze les hem zou brengen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld