Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O//Tangled

Account verwijderd

schreef:
Julian haastte zich naar de haven, naar de plek waar hij jaren geleden niet als vijand kwam maar als vriend, bij jongens die hij vertrouwde. Hij wist waartoe de mannen in staat waren, hij had alleen nooit kunnen denken dat ze ooit tegenover elkaar zouden staan als vijanden, en dat ze Rosalia hadden gebruikt om te krijgen wat ze wilden.Julian liep snel, maar nam een omweg zodat hij ongezien bleef. Hij had geen plan, maar hij zou er alles aan doen om Rosalia hier uit te krijgen. Hij voelde het wapen in zijn zak, iets wat hij vaker bij zich had gedragen, maar nooit gedacht dat hij hem wellicht ooit echt zou gebruiken.Toen hij bij de haven kwam zag hij dat er twee mannen voor de deur stonden. Ongezien bleef Julian achter een ander gebouw en haalde zijn telefoon uit zijn zak. Hij zocht het nummer van Liam op en stuurde een bericht dat het geld op een andere locatie lag, aan de andere kant van de stad. Daarna opende hij de telefoon en brak de simkaart doormidden, zodat zijn locatie niet te achterhalen was. En niet veel later zag hij een busje het pand verlaten, wat betekende dat het voor hem nu makkelijker was om het pand in te komen. Daarna rende hij naar de achterkant van het terrein en klom daar over het hek heen. Zo stil als hij kon liep hij naar de voorkant van het gebouw, met de shotgun in zijn handen, en enkele seconde later had hij een van de mannen bij de keel gegrepen en drukte het wapen tegen zijn hoofd aan. Hij keek naar de andere man die een paar meter verderop stond en inmiddels ook zijn wapen had getrokken en op Julian had gericht. "Laat het los, gooi je wapen neer!" Schreeuwde hij woedend, en hij trok zijn arm nog dichter om de keel heen van de man die hij vast zat, zodat zijn hoofd rood aanliep en hij begon te sputteren voor een beetje zuurstof.De andere man tegenover hem leek te twijfelen maar gooide uit eindelijk zijn wapen op de grond en stak zijn handen in de lucht. "Goed," zei hij zachtjes en hij liet langzaam de man los die hijgend door zijn knieën zakte en met grote teugen naar adem hapte. Kort daarna gaf Julian hem een klap tegen zijn hoofd met het pistool zodat hij bewusteloos op de grond viel en richtte zich toen op de andere man die een poging deed om zijn wapen weer van de grond te pakken. Julian was net op tijd om het weg te trappen, maar ontving daarom wel een harde klap tegen zijn hoofd. Hij vloekte zachtjes, maar bleef niet stilstaan en even later lag ook de andere man buiten bewustzijn op de grond.Julian liep naar de deur en zwaaide deze zachtjes open. Hij was hier eerder geweest dus hij wist wat hij kon verwachten. En zoals hij al dacht was er niemand in de open ruimte en kon hij zo doorlopen naar de kantine waar hij even stil bleef staan voor de deur. Hij hoorde stemmen, hij hoorde de mannen lachen, en hij dacht dat er drie of vier binnen moesten zitten. Hij trok de capuchon over zijn hoofd en zuchtte zachtjes voordat hij actie ondernam. Het was niet verstandig om zo binnen te stormen want dan had hij dit sowieso verloren.Plots bedacht hij een plan en liep naar de meterkast, die in een hoek van de loods was geplaatst. Hij trok alle stekkers eruit en schakelde al het stroom uit. Hij hoorde hoe de mannen stil werden en langzaam actie ondernamen.Julian liep terug en bleef achter de kantinedeur staan terwijl hij wachtte tot er mannen naar buiten kwamen. Niet veel later kwamen er dan ook twee naar buiten maar zo stom als ze waren bleef Julian ongezien. Hij liep dan ook de kantine in en zag dat de deur naar de achterste ruimte geopend was. Het moest wel de ruimte zijn waar ze Rosalia gevangen hielden.Twijfelend bleef hij staan met het plan dat hij had bedacht, hij nam een risico maar waarschijnlijk was dit ook de enigste kans die hij zou krijgen... En dus ontlaadde hij het wapen en stopte de kogels in zijn zak.De enige lamp die nog scheen was die van de nooduitgang waardoor Julian in de hoek van de achterste ruimte twee figuren kon zien. Een van hun was Rosalia, ongetwijfeld. Julian richtte zijn wapen op de andere man die naar haar toe liep. "Ik zou het niet doen," waarschuwde hij hem toen. De man draaide zich geschrokken om, maar was al te dichtbij en greep Rosalia vast. "Als je iets doet gaat ze eraan," dreigde hij en hij drukte een mes tegen haar keel. Met kleine stappen kwam hij dichterbij, en keek nu voor het eerst in Rosalia haar ogen. Het raakte hem zo diep dat hij even ongelovig stil bleef staan. Hoe kon hij dit hebben laten gebeuren, dacht hij, toen hij zag wat ze allemaal met haar gedaan hadden."Doe geen stap dichterbij!" Schreeuwde de man en Julian zag hoe hij het mes dieper in haar keel zette. "Oke, oke..." zei hij zacht, en hij legde het wapen op de grond neer en schopte het naar hem toe. Zoals verwacht liet de man zijn mes vallen en drukte nu het pistool tegen Rosalia haar hoofd, niet wetend dat er geen kogels meer inzaten."Ik haal je hieruit Rosalia," zei hij toen, al wist hij dat het wel heel ongelovig moest klinken. "Je bent echt dom Julian, wat denk je nu nog te kunnen doen om jezelf en je meisje te redden," zei de man spottend. Julian schudde zijn hoofd, haalde een mes uit zijn zak en richtte hem op de man. "Hou je mond!" Schreeuwde hij boos, en hij kwam langzaam dichterbij. De man haalde de trekker over maar Julian was sneller, en wierp het mes op zijn hoofd. Het raakte zijn oog en hij schreeuwde het uit van de pijn. Julian liep naar hem toe en sloeg hem een paar keer tegen zijn hoofd totdat hij neerzakte op de grond.Daarna draaide hij zich om naar Rosalia en trok zijn vest uit en sloeg deze om haar heen. "Rosalia.." zei hij zacht en hij sloeg zijn armen om haar heen en trok haar dicht tegen hem aan. "Het spijt me zo erg het is allemaal mijn schuld,"

Account verwijderd

schreef:
Na alle pijn die ze had geleden probeerde ze terug wat rustiger te ademen. Al was dit een moeilijke opgave, ze slaagde erin en voor even leek het wel alsof ze aan het sterven was, al haar energie weggezogen door een verkrachting waar ze zelf niets aan kon doen. Het was niet haar schuld dat ze hier zat, dat wist ze gewoon of was houden van een crimineel een schuld? Maakte haar dat dan ook een crimineel met andere woorden? Verstijfd bleef ze zitten toen ze de deur zag opengaan en vervolgens weer dichtvloog. Het was een van de andere jongens die naar haar toe kwam gestapt en aan de lust in zijn ogen te zien kwam hij voor hetzelfde als zijn vriend. 'Niet nog is.. Alsjeblieft niet nog eens', zei ze en voelde de tranen over haar wangen naar beneden stromen. Al snel stopte dit weer, alsof haar tranen op waren wat onlogisch klonk maar dat gevoel had ze wel. Alsof ze genoeg gehuild had en nu klaar was om de pijn pas echt te voelen. Hij kwam naar haar toe gestapt en zodra hij een meter van haar afstond hoorde ze een stem, een stem die ze uit de duizenden herkende. De stem van de oorzaak dat ze hier was. Ergens had ze hoop omdat hij haar was komen opzoeken maar ze wist dat ze hierna nooit meer hetzelfde naar hem zou kunnen kijken. Daar was er te veel voor gebeurd.

De momenten die daarop volgde kon ze maar half volgen. Alsof haar lichaam hier was maar haar gedachten op een andere wereld. Alsof haar gedachten zweefde naar een plaats zo ver dat ze niet meer in contact stonde met haar lichaam. Het enige wat ze voelt is het koude pistool tegen haar hoofd en het laat een rilling over haar rug lopen. Haar lichaam deed pijn, was verminkt door de slagen en haar verkrachter die met geen enkele zachtheid met haar was omgegaan. Het was koud door haar schaarse kleding en de koele temperatuur in de kamer. Het zou nooit meer hetzelfde worden met de littekens die diep in haar gebrand stonden. En dan gebeurt het. Een mes dat door de kamer vliegt, de man die schreeuwend neervalt en Julian die in een vaag beeld naar haar toe komt. Ergens ziet ze hem maar toch weer niet en het enige wat haar aan hem laat herinneren is zijn geur. Zijn zo herkenbare geur waar ze normaal zo van genoot, nu deed ze het niet. Ze kon er niet van genieten. Nog steeds leek ze weg te zijn van haar lichaam en wanneer hij haar vastneemt reageert ze niet. Ze blijft versteend zitten, versteend door wat ze met haar hebben gedaan. Een beeld dat voor altijd op haar netvlies gebrand staat, een gevoel van onverdraagzame pijn waar ze nooit meer rust zal kunnen vinden. Zo zit ze en blijft ze zitten in de hoop dat het allemaal een droom is en ze snel terug met haar gedachten bij haar zelf zal kunnen zijn. Toch was ze bang want ze wist dat als ze bij zichzelf zou komen ze pas echt de pijn zou voelen. Een pijn die nooit meer weg zou gaan.

Account verwijderd

schreef:
Julian wist dat Rosalia er erg aan toe was, dat wist hij al voordat hij hierheen kwam. Hij had alleen nooit ingeschat hoe erg dat zou kunnen zijn. Toen hij zag dat ze minstens nog leefde, was dat voor hem al een hele opluchting. Maar nu hij hier zat met Rosalia in zijn armen, die niet reageerde op zijn aanwezigheid en aanraking wist hij dat het veel erger was dan hij ooit had kunnen denken. Het brak zijn hart en de pijn en het schuldgevoel dat hij voor haar voelde was immens.
Hij wilde de wraak, en hij wilde de jongens die haar dit hadden aangedaan de pijn laten voelen die ze haar hadden laten voelen, om ze daarna af te maken. Maar diep in zijn hart wist hij dat dit met hem was begonnen. Het was zijn schuld dat het ooit zo ver had kunnen komen en wat hij ook deed, dat zal nooit veranderen.
Julian nam haar gezicht in haar handen en probeerde oogcontact te maken, maar Rosalia leek ver van de wereld. ''Ik kom zo terug, en dan haal ik je hier weg, oke?'' zei hij tegen haar, ook al kreeg hij geen reactie.
Hij stond op en liep terug naar het andere gedeelte van de loods. Hij was niet langer bang om de andere
mannen tegen te komen, hij had namelijk genoeg agressie te ontladen. Maar hij hield zich in en vond ergens een stapeltje kleren en nam het mee naar Rosalia, die nog steeds op dezelfde plek zat als waar hij haar had achtergelaten. Hij liep naar haar toe en hielp haar om de kleren aan te doen, want hij wilde hier geen moment langer zijn dan nodig was.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Het was pas vanaf dat moment dat ze wist waar ze was en het liet de tranen over haar wangen stromen. Haar lichaam was terug bedekt maar de wonden die haar waren toegebracht waren dat niet. Ze was kwaad en teleurgesteld in alles en iedereen. In de mannen die haar dit hadden aangedaan, in Julian omdat hij haar in de steek had gelaten terwijl hij beweerde dat hij oprecht van haar hield. Toch was ze het meest teleurgesteld in zichzelf. Hoe had ze ook kunnen denken dat Julian echt van haar hield en dat hij samen met haar een leven zou willen opbouwen. Hij wou ontsnappen uit de gevangenis en daar was zij de perfecte pion in zijn spel voor, een spel dat zonet haar hart volledig had gebroken. Waarom hij hier was gekomen wist ze niet. Misschien was hij bang dat ze na haar ook zijn familie zouden pakken en wou hij haar daarom hier al weghalen? Uit liefde zou het niet geweest zijn, dat wist ze. Anders had hij haar in de eerste plaats nooit alleen gelaten. Langzaam drukte ze zijn handen van haar weg, met de kracht die ze nog over had en ze voelde de tranen over haar wangen stromen. Dit kwam door het besef van wat er net was gebeurd, wat er voor altijd in haar geheugen gebrand zou staan. Haar gezicht verborg ze in haar handen en ergens hoopte ze nog steeds dat het allemaal niet waar was en dat ze gewoon op haar werk kon zijn of thuis, met Julian die haar niet alleen had gelaten, die bij haar wou zijn en voor altijd bij haar wou blijven maar hoe meer ze er over nadacht, hoe harder de realiteit aankwam.

Account verwijderd

schreef:
Julian merkte dat ze afstandelijk naar hem deed, wat natuurlijk begrijpelijk was na wat er allemaal gebeurd was. Ze duwde zijn vanden van haar af en even bleef hij ongemakkelijk op afstand. Voor een moment had hij dan ook spijt dat hij uit de gevangenis was ontsnapt, en daarbij hun relatie voorgoed had verpest. Maar dat moment was al snel weer over toen hij besefte dat als hij nu nog vast zat hij haar niet had kunnen helpen, en dat er dan misschien veel ergere dingen hadden kunnen gebeuren. Daarom negeerde hij haar afwijzing en nam haar zonder moeite in zijn armen en vond zijn weg terug naar buiten. Direct liep haar naar de voorkant van de loods waar hij naar een van de auto's liep die hij had zien staan, en probeerde het slot te kraken. Toen dat gelukt was hielp hij Rosalia in de passagiersstoel en liep daarna om de auto heen en stapte zelf ook in. Het maakte voor hem nu niet uit dat ze zijn hulp niet wilde, en dat ze misschien wel zo ver mogelijk uit zijn buurt wilde blijven. Hij wilde het risico niet nemen dat zoiets nog een keer zou gebeuren en daarom nam hij haar mee naar de flat waar hij vannacht ook geslapen had. Een andere plek was voor hem sowieso niet veilig, ze zouden hem nu overal kunnen zoeken.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Ze wilde zich verzetten, hem wegduwen en schreeuwen maar geen woord of beweging bracht ze uit. Niet omdat ze niet wou maar omdat het geen zin had en ze al haar energie die zo weinig was geworden niet zomaar wou verliezen. Ze was machteloos en besefte dat met hem meegaan haar leven kon redden, een leven dat voorbij zou zijn als ze hier binnen zou blijven en de jongens zo zonder enige emotie een kogel door haar hoofd zouden knallen en haar dumpen als een stuk vuil. Niemand zou haar missen, misschien haar collega's maar ze zouden haar wel verborgen hebben voor de wereld zodat niemand haar ooit nog terug zou vinden en ze als een onopgeloste vermissingszaak zou verdwijnen. Als een zak liet ze zich hangen in zijn armen en eenmaal in de auto liet ze haar lichaam dan ook snel tegen de binnenkant van het portier hangen. Haar lichaam trilde, niet enkel door de koude maar ook door de emoties die haar in een soort toestand van shock gebracht hadden. En toen kwam het, de ontlading waarbij de tranen over haar wangen gleden. 'Ik ga niet met je mee, je bent een leugenaar! Je hebt me hoop gegeven, hoop op een toekomst en toen heb je me gedumpt als een stuk vuil, terwijl ik alles voor je zou doen Julian!', zei ze snikkend met enige woede in haar stem al stelde deze niets voor in vergelijking met het verdriet en de pijn die zo groot waren. 'Maar daar had je vast niet aan gedacht? Aan hoe ik me zou voelen als je opeens van de aardbol zou verdwijnen? Je hebt mijn leven verpest Julian, het leven dat ik met je wou delen!', zei ze en liet haar gezicht in haar handen glijden waarna ze weer in tranen uitbarstte.

Account verwijderd

schreef:
Hij had verwacht dat ze misschien in stilte zou meewerken, of dat had hij gewoon gehoopt. Dat zou alles makkelijker maken. Maar het duurde niet te lang dat ze al haar emoties liet gaan. Zwijgend bleef hij zitten terwijl hij verder ging waar hij mee bezig was; de motor proberen te starten. Hij luisterde aandachtig naar elk woord dat ze zei en toen ze was uitgepraat kon hij zich eindelijk naar haar toe draaien. Hopelooos zat ze met haar gezicht in haar handen. Hij wilde haar troosten maar hij wist dat ze ook dat nu niet zou willen. ''Tuurlijk heb ik daar wel aan gedacht,'' reageerde hij toen nog kalm. ''Maar ik ben en blijf altijd een crimineel, iedereen om wie ik geef breng ik in gevaar. Ik had geen keus.''
Het lukte hem eindelijk om de auto te starten en hij klemde zijn handen om het stuur. Hij wilde rustig blijven maar de agressie die hij net had gevoeld had hem nog niet losgelaten. En ondanks dat Rosalia had gezegd dat ze niet met hem mee wilde luisterde hij daar niet naar. Voor nu in ieder geval niet.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
'Dat gevaar had ik erbij willen nemen als dat betekende dat ik bij jou kon zijn Julian! Oh god, en wat ga je nu doen? Ga je me weer dumpen en alleen achter laten want dat is wat je wilt! Je hebt nooit van mij gehouden zoals ik dat van jou doe', zei ze en snikte. De auto versnelde en ze bleef verstijfd zitten, wachtend tot ze ergens zouden aankomen maar waar wist ze niet. Ze wilde dat hij haar gewoon vast zou nemen en nooit meer alleen zou laten. Dat hij haar zijn liefde zou bewijzen en verder kon gaan met hem maar op dit moment voelde ze zich zo alleen en ze vermoedde dat alle liefde die ze ooit gevoeld was langs zijn kant helemaal niks hadden voorgesteld in zijn ogen. De auto stopte voor een gebouw, ze wist niet goed waar ze waren maar ze vermoedde dat dit de flat was waar hij verbleef. Toch besloot ze nog niet uit te stappen en af te wachten tot hij zou reageren.

Account verwijderd

schreef:
Zwijgend reed hij door, terwijl hij nadacht over haar woorden. Hij wilde graag tegen haar ingaan, haar vertellen dat hij echt van haar hield en dat nog steeds deed, maar hij hield zich wijselijk stil omdat ze geen woord van hem zou geloven. Toen ze bij de flat aankwamen liet hij de auto langzaam tot stilstand komen en zuchtte even diep. Hij hoopte dat dit allemaal snel voorbij zou zijn, hij was het soort persoon dat discussies uit de weg ging en had daarom nog niet erg veel gezegd. Maar hij wist dat dat niet kon. Hij stapte uit en liep om de auto heen, terwijl Rosalia nog eigenwijs bleef zitten. Hij opende haar deur en knielde toen bij haar neer. ''Rosalia, ik heb nooit over mijn gevoelens voor jou gelogen. Het spijt me dat ik je pijn heb gedaan en een toekomst voor ons heb verpest.'' Hij pakte haar handen vast en probeerde oogcontact te maken, maar de kans dat het ooit goed zou komen leek voor hem steeds verder van de wereld. Hij wist niet eens of het nog de moeite waard was om het te proberen als ze hem niet wilde. Hij zou altijd om haar geven en op dit moment stelde hij haar veiligheid voorop, maar het was voor hem moeilijk om te accepteren dat ze hem eigenlijk niet meer wilde.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Ze bleef zitten, starend voor zich uit omdat ze niet wist wat ze uit moest brengen. Ergens wou ze hem slaan, al haar woede eruit laten en hem fysiek pijn doen net zoals hij haar mentaal gekweld had maar ze kon het niet. Ze hield van hem, nog steeds na alles wat er gebeurd was en ze wist dat er geen band of liefde sterker zou komen dan wat ze voor hem voelde. Wanneer hij tegen haar praat en bij haar neerknielt wilt ze in eerste instantie niet luisteren of naar hem kijken. Leugens, zo denkt ze erover maar ze kan het niet onderdrukken. Ze wilt horen wat hij te zeggen heeft en langzaam draaide ze haar hoofd zodat ze hem aankeek. Hij nam haar handen vast en zachtjes kneep ze erin terwijl ze naar hem luisterde. Ergens vanbinnen brak er iets in haar. Nog nooit had hij zo tegen haar verteld over zijn gevoelens, nog nooit was hij zo oprecht bij haar overgekomen en ze kon er niets aan doen. Ze wou hem nog steeds zo graag en ze wou alle problemen die erbij horen er bij nemen. 'Ik heb je nodig Julian, net zoals jij mij nodig hebt. Er is nog altijd een toekomst voor ons.. Je moet me gewoon beloven dat je me nooit meer zo in de steek laat. We kunnen dit samen doen', zei ze en kneep zachtjes in zijn hand terwijl ze hem aankeek. De meeste mensen zouden haar vast gestoord vinden en ergens was het ook zo, toch had ze het niet anders willen doen om hier samen met hem te eindigen, vol hoop dat ook hij haar terug zou willen.

Account verwijderd

schreef:
Sprakeloos keek Julian haar aan, haar woorden hadden hem doen zwijgen, hij wist niet wat hij moest zeggen hoewel hij haar aanbod heel graag wilde aannemen. Hij wilde niks liever dan bij haar zijn, maar hun relatie was zo kwetsbaar en hij wist niet of ze ooit veilig samen zouden kunnen zijn. Hij wist dat hij haar niet de toekomst kon geven die ze verdiende, want zoals hij al had gezegd, hij zou altijd een crimineel blijven. Dat was de pijnlijke waarheid die nu in zijn hoofd bleef hangen, maar hij kon het niet uit brengen. Hij wilde haar niet nog meer pijn doen vandaag dan nodig was. ''Ik laat je niet in de steek.. Kom,'' zei hij zachtjes en hij hielp haar uit de auto. Hij wilde het haar beloven, maar hij had zoveel twijfels over zichzelf en hij was bang dat hij dan zijn belofte weer ging breken. En bovendien, hij zou de criminele wereld nooit zomaar achter hem kunnen laten. Daarvoor was er te veel gebeurd en had hij te veel gedaan. Dingen die hij zich liever niet herinnerde, dingen die hij liever niet boven water wilde laten komen en die het beeld dat Rosalia van hem had waarschijnlijk compleet zouden kapot maken. Waarom zag ze toch al het goede in hem, terwijl hij zichzelf het meest slechte persoon vond?

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Langzaam stapte ze uit met zijn hulp en liet het portier achter zich dichtvallen. Hij klonk twijfelachtig wat haar liet vermoeden dat het weer maar voor even zou zijn. Toch zou ze hem niet zomaar opgeven, zou ze hun band niet opgeven want ze wist dat hij om haar gaf, anders was hij haar nooit komen redden en had hij nooit zijn eigen leven geriskeerd voor haar. Ze zou er alles aan doen om bij hem te blijven en ze zou niet van zijn zijde wijken al wou hij het. Rustig volgde ze hem naar binnen, de flat in waar hij leek te verblijven. Het was niet slecht, dat vond ze zeker en nadat ze binnen waren had Rosalia plaats genomen op de bank en even rustig rondgekeken. Ze kon niet geloven dat ze bij hem was, hier buiten de gevangenis en dat ze de mogelijkheid had om bij hem te zijn al had ze het gevoel dat hij daar minder enthousiast over was. Moest ze al deze moeite wel voor hem doen terwijl hij niet hetzelfde voor haar zou doen?

Account verwijderd

schreef:
Julian liep het appartement weer binnen en deed de lichtknoppen aan zodra ze binnen waren. Het was een kraakpand met een paar appartementen, hoewel het nog redelijk in staat was. Voor nu waren ze hier nog veilig. Julian had wel een plan om eerst te zorgen dat zijn familie veilig was, en om daarna te vluchten. Hij wist nog niet waarheen, maar voor hem was he beter als hij de stad verliet en misschien wel het land. Maar wat er vandaag gebeurd was bracht zijn hele plan in de twijfels. Het verwarmde zijn hart dat Rosalia ondanks alles nog steeds bij hem wilde zijn, iets wat hij niet had verwacht en waardoor het voor hem nog moeilijker werd. Ze was te goed voor hem.Hij schonk een glas water voor haar in en ging toen naast haar op de bank zitten. "Het spijt me, Rosalia" zei hij nogmaals met oprecht schuldgevoel, waar hij waarschijnlijk nooit meer overheen ging komen. Hij had het vooral over wat ze met haar gedaan hadden, maar ook omdat hij haar in de steek had gelaten door te ontsnappen. "Ik heb schone kleren voor je, als je straks wil douchen." Zei hij toen.Het liefst wilde hij haar tegen zich aantrekken, haar in zijn armen nemen en stevig vasthouden. Hij wilde haar zoenen en haar liefhebben, allemaal wat in de gevangenis bijna onmogelijk was. En nu zaten ze hier in dit appartement, het hele flat gebouw zelfs voor hun alleen. En hij kon het niet. Hij was bang om haar pijn te doen en hij wilde zich niet aan haar opdringen door wat ze had meegemaakt. Hij verlangde naar haar, en hij legde zijn hand op haar knie en keek haar toen indringend aan. "Ik wil gewoon dat je weet dat ik op je wacht, omdat ik van je hou en omdat ik de rest van mijn leven bij je wil zijn, ongeacht hoeveel tijd je nodig hebt om dit te verwerken." Hij had een brok in zijn keel en staarde even naar de grond. Het was niks voor hem om zulke woorden te zeggen, normaal sprak hij niet zo veel, maar hij wist dat als hij haar vertrouwen wilde terugwinnen dat hij zich daar wel helemaal voor moest openstellen. En dit was het begin.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Even knikte ze, als teken van dankbaarheid toen hij haar voorstelde om zich te kunnen douchen. Ze voelde zich vies in haar eigen huid en deze kleding maakte het niet beter, een douche zou haar dan ook goed doen dacht ze. Om even alles van zich af te spoelen en op die manier ook de nare herinneringen proberen weg te vegen al zouden deze niet zomaar weggaan. Zou ze deze misschien voor de rest van haar leven onthouden. Wanneer hij zich excuseert kijkt ze hem aan en het doet haar pijn om te beseffen dat hij haar verlaten had, nog meer dan wat de mannen met haar hebben gedaan. Wat zij deden had haar fysiek verminkt maar zijn daden stonden veel dieper dan dat gebrand. En toch, toch wou ze hem nog steeds zo graag. Was haar band met hem zo sterk dat ze niet kon weggaan en hem laten. Nee, ze wou bij hem blijven en samen verder. Langzaam legde ze haar hand op die van hem en keek naar hem. 'En ik hou van jou, zoveel dat ik het niet kan uitleggen hoe het voelt Julian. Ik wil een toekomst, met jou', zei ze heel zacht zodat hij het net kon horen. Ze had zich hun eerste echte afspraak buiten wel anders voorgesteld maar het was nu eenmaal zo gelopen en hier moest ze het mee doen.

Account verwijderd

schreef:
Julian glimlachte zwakjes. Hij was blij met haar woorden, maar hun toekomst voelde toch nog wat onzeker. Wist ze waar ze aan begonnen was? En hoe ging hij voor haar zorgen? Hij wist nog niet eens of hij het rechte pad wilde kiezen, als hij de kans überhaupt had. Zijn verleden had het hem moeilijk gemaakt en zou altijd deel uitmaken van zijn keuzes. Terug gaan naar de gevangenis wilde hij niet, dat was beslist geen optie. Maar als hij het criminele verleden achter zich wilde laten dan moest hij wel weggaan, uit de stad sowieso. Hij wist niet eens of hij dat kon. Hij had nooit een 'normaal' baantje gehad, nooit eerlijk geld verdiend en totaal geen ervaring. Waar zou hij terecht komen? En als hij hier wegging, zou Rosalia dan haar baan kwijtraken? Haar baan waar ze elke dag met plezier heenging en tot haarzelf kon komen, was dat iets wat ze voor hem kon opgeven? Hij wist het niet, maar hij wilde de gedachtes nu loslaten en genieten van de tijd die ze samen hadden.
@Orpgfan1

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld