Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | Endure and survive

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
‘Ik heb echt geen idee. Mijn vragen zijn op. Wat had je in gedachten?’ Natuurlijk had ze nog wel vragen kunnen stellen, maar het was leuk de jongen de illusie te geven dat hij haar te slim af was. Wel moest Charlotte eerlijk toegeven dat ze nog geen idee had wat het kon zien. Er waren maar weinig dieren die op twee poten liepen en die geen vleugels hadden.
Het jongetje lachte trots. Een schattige vertoning. ‘Het was een T-rex!’
‘Een dino? Dat is niet eerlijk. Die zijn allemaal uitgestorven!’
Nu moest het jongetje nog harder lachen. ‘Geef maar toe, ik was je gewoon te slim af!’
‘Misschien een beetje, maar ik wist niet dat-’ Abrupt kwam Charlotte’s zin ten einde, trok ze het jongetje tegen haar aan en greep ze het pistool van haar zij. Vluchtig scande ze de omgeving. Twee schoten, duidelijk afkomstig van Dean. Ze twijfelde er niet over dat het hem gelukt was om wat het ook moge zijn te doden of verminken, maar het was niet uitgesloten dat er geïnfecteerden op af kwamen. Hoewel de demper wel degelijk zijn werk deed en het geluid een stuk verlaagde, was het nog steeds goed hoorbaar. Na enkele seconden gewacht te hebben, stopte ze het wapen weer weg en liet ze Timothy los. Ze hurkte voor hem neer, hij leek redelijk geschrokken, maar huilde niet. ‘Sorry, heb ik je laten schrikken?’
Het jongetje knikte. ‘Een beetje.’
‘Sorry,’ zei ze nogmaals, ‘maar ik wil niet dat je iets overkomt.’ Het was waar. Ze zou het haarzelf enorm aantrekken mocht er iets met het jongetje gebeuren. Het voelde als hun doel om het jongetje heelhuids thuis te brengen.
Na enkele tijd werd de voordeur geopend door Dean. Met Timothy’s hand in de hare, liep ze naar hem toe. Ze liet hem los toen ze in de deuropening aankwam. Timothy liep direct naar binnen om het huisje te verkennen, wat Charlotte de mogelijkheid gaf om te controleren wat er gebeurd was. Ze hoefde haar vraag niet eens te stellen, hij had moeten kunnen zien wat ze wilde zeggen.
‘Twee clickers. De oude bewoner is door hen aangevallen.’ Zijn stem was zacht, zodat het jongetje het niet hoorde. Ze waarde het aan hem, want ze kon merken dat hij de aanwezigheid van het jongetje moeilijk vond.
Charlotte knikte, legde een hand op zijn bovenarm. Iets wat waarschijnlijk kwam doordat ze het jongetje ook al de hele dag geruststelde. ‘Ben je oké?’ Ze doelde niet zozeer op wat er net gebeurd was, maar ook op zijn enkel, wat ze duidelijk maakte door er een korte blik op te richten.
Hij knikte. Natuurlijk knikte hij. Zelfs als zijn voet eraf lag zou hij nog knikken. Oké, misschien was dat overdreven, maar hij gaf zich in elk geval niet snel gewonnen.
Ietwat ongemakkelijk haalde Charlotte haar hand weer van zijn bovenarm en liep ze het huisje binnen. Het was een klein, knus huisje. Een kleine keuken, met daarbij een op gas aangesloten fornuis. Wie wist konden ze vandaag weer genieten van een normale maaltijd. Er was een normaal toilet en zelfs een bad, maar helaas was er geen stromend water waar ze gebruik van konden maken. Er was een tweepersoonsbed aanwezig, wat een hele opluchting was, maar tegelijkertijd ook wat ongemakkelijk. Iets wat vrij stom was, aangezien ze al zoveel nachten naast Dean had geslapen. Toch voelde het een stuk intiemer als ze ineens samen in een bed zouden liggen. Al scheelde het dat er dan nog een klein jongetje bij was. Met een glimlach keek ze naar Dean. Dit was een van de betere overnachtingen die ze samen hadden gedeeld.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Vandaag was ze net een moedertje. Dat was raar om zo te zeggen, aangezien Dean nooit een echte moeder had gekend. Zijn zus misschien, maar telde dat? Waarschijnlijk niet. Daarbij, het was geen onprettig gevoel dat ze zich ook zorgen om hem maakte. Hij wist wel dat ze dat deed, maar op momenten als deze werd het nog weer extra benadrukt. En merkte hij weer extra op dat het niet vervelend was, dat hij er niet alleen voor stond. Natuurlijk, hij nog steeds niet toegeven dat hij ergens last van had, maar dat was een bijzaak.
Toen zowel Charlotte als het jochie naar binnen waren gelopen, liep ook Dean weer naar binnen na een laatste blik op de omgeving. Een voordeel van een huis was dat de geïnfecteerden niet zomaar binnen konden lopen. Dat betekende dat geen van hen vannacht de wacht hoefde te houden en dat ze eindelijk allebei een volledige nacht slaap konden pakken. In het tweepersoonsbed. Dat klonk in zijn hoofd toch raar, vooral omdat ze ín een huis zouden slapen en het veel warmen zou zijn dan buiten, wat betekende dat hij zich niet in lagen kleding in hoefde te pakken voor de nacht. Met zijn tweeën -drieën- in hetzelfde bed slapen, zou dan toch een andere beleving worden. Hij fronste over zijn eigen gedachten, die geheel ongepast en misplaatst leken. Ze reisden verdorie samen, hij keek iedere nacht naar haar als ze sliep en hij vermoedde dat zij ook wel eens naar hem keek als hij weer eens een nachtmerrie had. Daar was niets geks aan. Waarom dit dan anders leek, wist hij ook niet. Hij moest het van zich afzetten.
Terwijl het joch door het huis rende en Charlotte rondkeek, liep hij door naar de keuken. Zelf hadden ze alleen maar ingeblikt eten, maar als deze man een boerderij had gehad, kon het zijn dan er iets vers op de planken lag. Wonder boven wonder was dat inderdaad zo. Er lagen wat appelen in een fruitmandje en op het houten aanrecht stond een kistje met aardappelen. Nu was een aardappel niet bij uitstek een versproduct, maar in weinig van de blikken die ze mee hadden, was het verwerkt. Ook hingen er, wonder boven wonder, gedroogde en gezouten stukken vlees in één van de kasten en in een lade vond hij een komkommer en tomaten, die nog niet overrijp waren. Na weken van blikvoer, was deze buit een ware schat. Er was één probleem: Dit allemaal snel klaarmaken zou onmogelijk zijn in zijn eentje. Dus zou hij hulp in moeten schakelen. 'Char? Zullen we voor vanavond het eten samen klaarmaken?' Hij verborg zijn enthousiasme voor de verse voedingsmiddelen zo veel mogelijk, maar er klonk duidelijk in zijn stem door dat hij blij was een avond geen blikvoer te hoeven eten. En aan het joch, Timothy, te zien, was hij niet de enige.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Hij deed het alweer. Char. Het was niet onprettig, zeker niet. Waarschijnlijk hechte ze er meer waarde aan dan hij zou bedoelen. De kans was groot dat hij gewoon geen zin had haar volledige naam uit te spreken, net zoals Charlotte het kleine jongetje ook steeds Tim of Timmie had willen noemen.
Het voorstel dat hij maakte klonk aanlokkelijk. Nieuwsgierig liep ze naar de keuken, een échte keuken. Een aanrecht dat vol lag met verschillende ingrediënten. Verse ingrediënten, wel te verstaan. Het was lang geleden dat ze zo uitgebreid gegeten had. Zelfs in de stad waren de voorraden beperkt, moesten ze het doen met kleine beetjes en niet altijd even verse producten. ‘Wauw,’ zei Charlotte, die duidelijk onder de indruk was. Enthousiast leunde ze met haar handen op het aanrecht. De vorige bewoner had het goed voor elkaar gehad, het voelde vrij tegenstrijdig om zo vlak na zijn dood daar zoveel misbruik van te maken. Echter, het was zonde om er géén misbruik van te maken. Soms moesten mensen wat egoïstisch zijn in een tijd als deze. Met een grote glimlach keek Charlotte opzij. ‘Lijkt me leuk. Zal ik me bezighouden met de groenten?’
In de stad had Charlotte regelmatig voor haarzelf, maar ook voor de leerlingen moeten koken. Het was niet haar meest favoriete bezigheid, maar in het gezelschap van anderen kon ze er enorm van genieten. Vooral als het achteraf ook nog eens goed smaakte. Terwijl Timothy in de kamer aan het spelen was, hield Charlotte zich bezig met het snijden van de aardappels en groenten en bekommerde Dean zich over het goede stuk vlees. Het voelde ineens zo zorgeloos.
‘Trouwens,’ begon Charlotte, die de aardappelschijfjes in een kom schoof, ‘ik hoop niet dat je het heel erg vindt van mijn voorstel aan Timothy? Ik weet dat ik het eerst met je had moeten overleggen, sorry dat ik dat niet deed.’ Als Charlotte ergens van geleerd had, was het dat Dean niet hield van impulsieve acties en dat een verontschuldiging op zulke momenten wel op zijn plaats waren. Ze hoopte dat ze morgen bij het kamp aan zouden komen. Hoewel ze het jongetje zou missen, was het tegen die tijd ook wel gewoon prima. Dan hadden zij hun taak volbracht, was hij in veiligheid en konden zij hun eigen reis vervolgen. Het was een leuke afwisseling zo, maar het was niet iets wat ze op lange termijn voort zou willen zetten. De aanwezigheid van het jongetje was erg vermakelijk, maar maakte hen tegelijkertijd een stuk kwetsbaarder.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Dean was wat opgeschoven, zodat er voor haar aan dit aanrecht voldoende ruimte was om met de groente aan de gang te gaan. Tegelijkertijd had hij drie mooie stukken vlees uitgezocht, die hij klaar begon te maken. Hoewel hij er niet vanuit ging dat het kleine joch net zo veel zou eten als zij, zou het eten echt wel op komen. Daarbij konden ze beter genieten van het verse voedsel zo lang het nog vers was, want niemand wist wanneer ze weer een mogelijkheid als deze zouden krijgen. De originele eigenaar van deze heerlijke voedingswaren zou toch niet meer komen om ze op te eisen.
Dean had in de stad wel redelijk leren koken. Hij was er geen ster in, jarenlang had hij alleen blikken op hoeven warmen, maar in de stad waren de mogelijkheden minder beperkt geweest en hij had daar dus zeker gebruik van gemaakt, al helemaal omdat het ingeblikte voedsel hem na zo veel jaar de neus uit begon te komen. Een stuk vlees snijden en opbakken zou voor hem dus zeker geen probleem zijn en hij werkte dus rustig door.
Terwijl hij begon met het doorzoeken van kastjes naar een geschikte pan, begon Charlotte tegen hem te praten over haar niet-overlegde voorstel aan het joch eerder die dag. Oh ja, dat was er ook nog. Dean haalde zijn schouders op. 'Maak je maar geen zorgen, we hadden eigenlijk toch geen keuze gehad. Geen van ons was van plan een onschuldig kind daar achter te laten.' Hoewel, als hij de kans had gehad, was hij misschien wel heel hard weggerend. Nee, niet echt. Dean mocht dan geen kinderliefhebber zijn en het liefst niet in hun aanwezigheid verkeren, hij was geen harteloze beul. 'Daarbij, we hadden niet echt een moment om te overleggen. En als het goed is kunnen we hem morgen bij zijn moeder afleveren, tot die tijd overleef ik het wel.' Hij glimlachte flauwtjes bij die woorden, al was het niet helemaal een grapje. Ondertussen had hij een goede pan gevonden, zette deze op het gasfornuis en vond warempel een fles olie waar nog een bodempje in zat. Hop, in de pan en nu op zoek naar nieuwe lucifers of iets om het voor mee aan te steken, want alleen gas zou de stukjes vlees niet aan het bakken krijgen. Daar moest toch echt een vlam bij komen kijken. Waar was het kind eigenlijk? Zo moe van die dag dat hij ergens in een hoekje in slaap gevallen was? Of op avontuur gegaan? Niet dat het Dean veel maakte, niet zijn verantwoordelijkheid. Soort van.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Dat antwoord luchtte haar op. Hij had ook wel gelijk, maar het voelde niet goed om zo maar het voorstel eruit te gooien. Het was nu misschien een beetje aan de late kant geweest voor een verontschuldiging, maar beter laat dan nooit. Charlotte schoof de laatste stukjes aardappels in de kom, waarna ze uit dezelfde kast als Dean een pan haalde. Dean zette zijn zoektocht voort naar iets waarmee ze het gasfornuis aan konden zetten. In de stad har Charlotte de luxe gehad dat haar gasfornuis zelf een vonkje veroorzaakte. Helaas was dat in dit fornuis niet het geval en hadden ze hun laatste lucifer gebruikt voor de crematie van Timothy’s vader, wiens naam ze niet eens wist. Nadat zowel elke lade en kast was opengetrokken, hadden ze een klein pakje lucifers gevonden. Halfvol, wat een behoorlijke luxe was. De twee gingen verder met het feestmaal. Langzaam maar zeker begon het huis zich te vullen met een overweldigende geur. De geur van kruiden, opgebakken olie en heerlijk vlees mengde zich door de keuken. Af en toe wisselden het tweetal woorden uit. Ze maakten grapjes, lachten en plaagden elkaar. Er hing een ontspannen sfeer, wat misschien wel de eerste keer was samen met Dean. Hoewel ze vaker grapjes maakten, hadden ze nooit zorgeloos naast elkaar gestaan. Altijd was er de dreiging geweest dat er een geïnfecteerde om de hoek zou komen kijken. Die kans bestond nu nog steeds natuurlijk, maar binnen de muren van het huis waren ze al een stuk veiliger. Charlotte kon nu al niet wachten tot de volledige nachtrust die haar te wachten stond.
Nadat Charlotte klaar was met de salade, waar ze wat van de tuinkruiden bij had gedaan die in de kastjes bewaard werden, begon ze de tafel te dekken. Timothy was niet in de woonkamer, waardoor er een onheilspellend gevoel omhoog borrelde. Waar was hij eigenlijk? Voorzichtig opende Charlotte de deur naar de slaapkamer, waar het kleine jongetje naast hat bed zat, verstopt in een hoekje en met zijn knieën opgetrokken. Hij zag er nog kwetsbaarder uit dan hij al was. Aarzelend ging ze naast hem zitten, nam ze dezelfde houding aan als hij. Ze zei niets. Het voelde niet goed om iets te zeggen. Daarbij, soms was het beter om de ander het woord te laten doen als hij eraan toe was. Ongedwongen.
‘Ben jij al mensen verloren?’ vroeg het jongetje na een lange stilte.
Te veel. ‘Een paar,’ gaf ze toe.
‘Hoe kom je daar ooit overheen?’ Het klonk zo dramatisch uit de mond van zo’n jong persoon.
‘Dat is niet makkelijk,’ zei ze naar eerlijkheid. ‘Maar, vaak zijn er andere mensen die je daar doorheen helpen.’
‘Zoals je vriendje?’
Pardon? Vriendje? Wie? Dean?! Onbewust verscheen er een blos op haar wangen. Dean zou nooit haar vriendje worden. Hij was een fijn reisgezelschap, zelfs een goede vriend, maar ze zag haarzelf niet snel samen op díe manier. Ze lachte de opmerking weg en hoopte dat haar blos snel zou verdwijnen. ‘Hij is niet mijn vriendje, maar hij heeft me wel geholpen inderdaad. Het blijft moeilijk om mensen te verliezen, dat zeker. Alleen met de juiste mensen om je heen en een beetje doorzettingsvermogen, kun je er juist kracht uithalen.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
De tijd in de keuken was voorbij gevlogen nu er niet de constante dreiging van geïnfecteerden was en de sfeer ontspannen was geworden. Waarschijnlijk was dit de allereerste keer ooit dat hij zo ontspannen was geweest bij Charlotte, en misschien ook wel de laatste keer als ze morgen weer door moesten reizen. Maar voor nu was het eventjes goed. Gewoon, alsof alles normaal was. Eventjes. Ware het niet dat ze een onbekend joch mee hadden, dat weg was en waar Charlotte na een tijdje achteraan ging. Dean besloot wijselijk om achter te blijven en de rest van de tafel te dekken met de pannen, waarna hij ook nog het bestek op tafel legde. Alles stond klaar voor een waar feestmaal en het zou zonde zijn om dat af te laten koelen. Hij gaf het tweetal in de andere ruimte nog eventjes de tijd, waarna hij toch naar de slaapkamer liep en aanklopte. 'Het eten is klaar,' meldde hij aan hun, waarna hij zich weer omdraaide. Even voelde hij de onderzoekende blik van Timothy op zijn rug gericht, maar hij was niet van plan zich om te draaien om het kind aan te kijken. Hij wist niet waar Charlotte het met het jongetje over gehad had, maar hij vermoedde dat zijn persoontje wel ter sprake was gekomen. Of dat positief of negatief was, dat wist hij niet zeker. Voor nu zou hij het maar op neutraal houden.
Hij ging aan tafel zitten, maar kwam direct weer overeind toen hij zich realiseerde dat er nog opscheplepels misten. Snel liep hij terug naar de keuken om iets te halen om de aardappelen en de salade mee op te scheppen en toen hij weer terug bij de eettafel was, waren Charlotte en Timothy ook aangeschoven. Hij schoof de opscheplepels op tafel en ging zelf ook weer zitten. Even viel er een korte stilte, waarna Dean maar gewoon glimlachte. 'Eet smakelijk,' zei hij, wat geëchood werd door de anderen. Hij besloot eerst voor zichzelf op te scheppen, want tja. Charlotte zou wel zorgen dat het kind ook wat te eten kreeg, toch?
Ergens was het wel grappig. Gaf hen een huis en een kind en ineens leken Dean en Charlotte wel een soort van degelijke familie geworden te zijn. Een oud stel. Hoe vreemd het hem ook in de oren klonk, voor een buitenstaander zou het er zeker zo uit kunnen zien. Hij wist niet of hij dat nou een goed of een slecht iets vond en hij wierp even een blik op de jongedame aan tafel, die nog steeds iets van een rode blos op haar wangen had. Wat was er daar zojuist gezegd?

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Met een onderzoekende blik keek Dean haar aan, wat de blos op haar wangen enkel erger maakte. Zou hij het gehoord hebben? Dan nog, waar maakte ze zich zo druk om? Dat Timothy dacht dat ze een stel waren, was eigenlijk niet zo gek? Het gebeurde niet veel dat een tweetal van hetzelfde samen reisde, zonder dat er intieme prikkels waren. Ze konden goed met elkaar overweg, waren goed voor elkaar en maakten zich ook zorgen over elkaar. Maar, ze waren geen stel. De associatie was zo gek nog niet, al was ze behoorlijk van haar stuk gebracht toen het jongetje het gezegd had.
Het eten smaakte er echter niet minder om. Sterker nog, Dean bleek een ware kok als het kwam om de stukken vlees. Ze waren ontzettend mals en de kruiden waren precies goed in balans. De aardappels waren nog steeds geen hoogstaand gerecht, maar smaakten zeker niet verkeerd en het was lekker om na zo’n lange tijd weer een keer aardappels te eten. De salade vond ze daarentegen wel goed gelukt, al kwam het nog niet in buurt van het vlees. Tijdens hun feestmaal, praatte ze ook vooral over het voedsel. Timothy vertelde dat er bij hun thuis ook weinig echte maaltijden waren en ze ook een hoop moesten delen. Dat was te merken, want daar waar Charlotte verwacht had dat hij maar de helft van het stuk vlees op kon, had hij het helemaal opgegeten.
Na het eten, bleven ze nog korte tijd zitten om wat verder te praten, maar al gauw besloten ze dat ze wilden gaan slapen. Ze waren vrijlaat gaan eten, aangezien het al begon te schemeren toen ze bij het huisje aankwamen. Daarnaast waren ze alle drie ontzettend moe en konden ze de nachtrust goed gebruiken. Het jongetje lag al in bed en Dean was ook in de slaapkamer, terwijl Charlotte in het kleine badkamertje stond. Met haar handen leunde ze op de wasbak, terwijl ze naar haarzelf keek in het gebroken spiegelblad. Het was verschrikkelijk lang geleden dat ze haarzelf in de spiegel had gezien. Het was niet dat ze ontzettend ijdel was, maar ze schrok wel van haar eigen spiegelbeeld. Sterker nog, het raakte haar, waardoor er een vochtig laagje op haar ogen lag. Ze was extreem veranderd. Haar haren waren verwilderd. De vetheid viel haar mee, alsof haar haren er langzaamaan gewend raakte dat ze niet met zeep gewassen werden. Wel zat het vol met klitten en zat er weinig model in. Haar huid zat onder het vuil en kleine krasjes tekenden haar huid. Ze was nog dunner dan ze altijd al geweest was, maar daar stond tegenover dat haar spieren meer gevormd waren. Het was geen groot verschil, maar haar armen waren iets meer gespierd dan eerder. Ze zou haarzelf haast niet herkennen. Zacht zuchtte ze, waarna ze omhoog keek in de hoop de tranen voor haar ogen weg te werken. Vervolgens liep ze richting de slaapkamer en liet ze haarzelf achterover op het bed vallen, waarna ze een keer tevreden kreunde. ‘Hier kan ik wel aan wennen.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het eten was bij iedereen in de smaak gevallen. Dat was maar goed ook, want God mocht weten wanneer ze weer zo'n kans kregen op een normale maaltijd. Veel tijd om na te genieten was er echter niet, de avond was al lang gevallen en Dean merkte dat de vermoeidheid zich van hem meester begon te maken. Misschien had het te maken met het feit dat er een écht bed in zijn vooruitzicht lag, of omdat ze een enerverend dagje achter de rug hadden, maar hij kon deze vermoeidheid niet lang op afstand houden. Dus terwijl het joch alvast naar de slaapkamer ging, ruimde Dean snel af. Van afwassen was geen sprake aangezien er geen stromend water was, dus stapelde hij de gebruikte borden en pannen maar gewoon op. Waarschijnlijk was er naast de boerderij wel een beekje of een watertje waar de vorige bewoner zijn afwas had gedaan, maar het was nu veel te laat om daarnaar op zoek te gaan. Ook was hij er veel te moe voor, maar dat terzijde.
In de slaapkamer had het jongetje zich al in bed genesteld. Hij sliep nog niet, maar deed wel eventjes alsof toen Dean binnen kwam lopen. Subtiel. Charlotte was nog niet in de ruimte, maar hij verwachtte niet dat ze in de problemen was gekomen. Misschien had ze gewoon even een momentje voor zichzelf nodig en dit zou hij dan ook laten. Met een zucht ging hij op het bed zitten, dat lichtjes doorveerde toen zijn gewicht erop belandde. Zo'n luxe, zo'n zacht bed, leek te mooi op waar te zijn. Toen Charlotte toen ook nog binnen kwam en zich met een tevreden geluid op het bed liet vallen, leek het beeld compleet. Timothy, die nu geen reden meer zag om te doen alsof hij sliep, kwam overeind. 'Ik wilde dat altijd in dit bed kon slapen,' meldde hij aan de jongedame en Dean glimlachte. Niet dat iemand dat zag, want er was niemand die echt naar hem keek.
Hij trok zijn schoenen en sokken uit om de lelijke zwelling op zijn enkel te bestuderen. Het was overduidelijk dat de heftige inspanning van vandaag het herstel niet ten goede was gekomen, maar er waren ook geen dingen verder op gaan zwellen en de paarsblauwe kleur trok al mooi weg. Als ze morgen rustig aan deden, kwam het wel goed met hem.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het was de eerste keer dat ze een goede nachtrust had gehad. Hoewel ze de nachtmerries niet had kunnen buitensluiten, was ze uitgerust wakker geworden. Ze was als eerst wakker en het deed haar goed om de twee jongens naast haar te zien. Ze leken zo vredig, alsof alle zorgen vergaan waren. Ze was ervan overtuigt dat het tweetal ook regelmatig geteisterd werden door nachtmerries, maar op dit moment leken die verschrikkelijke dromen hen met rust te laten. Haar blik gleed naar Dean. Zij, een stel. Kon je het je voorstellen?
Charlotte stapte uit bed en besloot de keuken te controleren op resterend voedsel, iets wat ze konden gebruiken als ontbijt. Ontbijt. Het was lang geleden dat ze een echte ochtendmaaltijd hadden gehad. Meestal aten ze wat lichts op de maag, deelden ze blikvoer of iets in die richting. Net toen Charlotte wat fruit had gevonden en in stukjes had gesneden, kwamen de jongens ook deze kant op. Dean iets eerder dan hun tijdelijke, jonge reisgenoot. Nadat ze goed en wel ontbeten hadden, besloten ze dat het goed was om weer verder te gaan. De moeder van Tim zou ongetwijfeld ongerust zijn. Hoe eerder hij terug was bij het kamp, hoe beter. De reis verliep verrassend soepel. Het was te merken dat de afgelopen nacht, het uitgebreide diner en het goede ontbijt, hen goed had gedaan. Timothy en Charlotte waren hun dieren-spel aan het voortzetten, maar verrassend genoeg had ze het idee dat Dean ook meedeed. Niet hardop natuurlijk, maar soms zag ze zijn mondhoeken omhoog gaan wanneer het antwoord geraden werd, alsof hij de bevestiging kreeg dat zijn vermoeden klopte.
‘We zijn er bijna!’ zei Tim ineens, de vraag die Charlotte stelde onderbrekend. Zijn korte enthousiasme leek plots te verdwijnen en hij stopte met lopen. Zijn pupillen waren groot en een vochtig laagje lag voor zijn ogen. Haast alsof hij bang was.
Charlotte hurkte voor het jongetje neer en keek hem bezorgd aan. ‘Wat is er, Timothy?’
Het jongetje haalde zijn schouders op en keek naar de grond. ‘Ik wil het mijn moeder en broer niet vertellen,’ fluisterde hij. ‘Wat als ze boos op me worden?’
Een meelevende glimlach verscheen op haar gezicht, terwijl ze haar handen op zijn schouders legde. ‘Ik snap dat je het vervelend vind om het nieuws te vertellen. Eventueel kunnen wij dat voor je doen, maar ze verdienen het om te weten. En, ik denk echt niet dat ze boos op je zullen worden. Weet je wat ik denk?’
De eerste traan gleed over zijn wang, die hij ruw wegveegde. ‘Nou?’
‘Ik denk dat ze alleen maar opgelucht zijn dat je er weer bent. Ze zullen zich vast veel zorgen om je maken.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
De nacht was rustig geweest. Een droomloze slaap, diep en rustig. Hij had ervan genoten en had zich nog nooit uitgeslapen gevoeld als die ochtend. Dat hij wakker werd naast een klein joch (dat in zijn slaap iets te dichtbij was gerold) kon hij zelfs door de vingers zien en na een ontbijt van vers fruit was hij al helemaal tevreden. De dag kon wat hem betreft al niet meer stuk. Zijn enkel voelde hij die ochtend nauwelijks, dus toen ze op weg gingen zat er een redelijk tempo in, globaal in de richting die het kind aan had gegeven. Nog steeds was het tweetal bezig met alle dieren in het dierenrijk en nog steeds luisterde Dean zwijgend mee. Hij had er respect voor, dat Charlotte zo veel geduld met het kind had. Zelf was hij waarschijnlijk al lang gillend gek geworden als hij in zijn eentje met het jong opgescheept gezeten had. Niet de bedoeling.
Ineens stopten ze. Dean had van alles kunnen verwachten, maar niet dat Timothy zou stoppen met lopen nu ze in de buurt van hun kamp kwamen. Even voelde hij ergernis opborrelen, maar hij onderdrukte het en liet Charlotte gewoon haar ding doen. Ze was hier zoveel beter in dan hij, veel begripvoller en liever. Dean had het joch waarschijnlijk al lang een tik verkocht en hem verteld niet zo achterlijk te doen. Niet precies de juiste instelling als het om een kind ging. Gelukkig kreeg ze het kind zo ver om weer door te lopen en na enkele tientallen meters kwam er in de verte een kamp in zicht. Dean kneep zijn ogen even samen en kon verschillende tenten onderscheiden. Er stonden wat auto's aan de rand van het kamp, die zouden waarschijnlijk gebruikt worden als ze verder gingen reizen.
Twee mannen kwamen hen tegemoet lopen. Stevige kerels, gewapend met gevaarlijk ogende geweren. Een gevaarlijk ogend welkomstcomité, maar Timothy herkende ze overduidelijk. Hij begon steeds sneller te lopen, totdat hij vlak bij de kerels was. Dean was iets behoedzamer.
'Timothy!' zei één van de kerels, verbaasd en blij op hetzelfde moment. 'Waar is je vader? Wat is er gebeurd en wie zijn deze mensen?' De vragen regenden op het jongetje neer, maar die leek niet zo goed te weten wat hij moest antwoorden. Ondertussen bestudeerde Dean de man die sprak. Hij had iets bekends, maar Dean kon niet precies vaststellen wat het precies was. Als hij nou een naam kreeg..
'Evan, geef het kind een moment. Er is duidelijk..' Dean onderbrak de tweede kerel. 'Evan? Van Evan en Sam?'
De blik van de kerels werd zo mogelijk nog verbaasder. Daarna knikte de vent die de naam Evan droeg. 'Sam is de leider van dit kamp. En jij bent..?'
Dean realiseerde zich dat hij de afgelopen jaren veel veranderd was. De tatoeages had hij nog niet gehad toen hij met Evan en Sam en wat andere kerels reisde. Hij zou zich dus nader moeten verklaren, maar een grijns kon hij niet onderdrukken. 'Dean.'

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Dat was een wending die ze niet aan had zien komen. Charlotte was achter Timothy gaan staan en had bemoedigend een hand op zijn schouder gelegd, aangezien het vragenvuur hem niet bepaald op zijn gemak liet voelen. Dat Dean de personen van het kamp leek te kennen, was wel het laatste wat ze verwacht had. Aan de ene kant was het niet gek. De jongeman had jarenlang buiten de stad geleefd en had meerdere mensen ontmoet. De kans was klein om bekenden tegen te komen, maar niet onmogelijk. Te zien aan de grijns op zijn gezicht, had hij goede herinneringen aan de mensen.
‘Dean?’ De man die schijnbaar Evan heette, keek de getatoeëerde jongen verbaasd aan, waarna ook zijn mond zich vormde tot een grijns. Hij liep op Dean af en gaf hij hem zo’n typische mannen-knuffel, wat eigenlijk geen knuffel te noemen was. ‘Dean! Moet je zien, kleine jongens worden groot.’ Was dit de groep waar hij over verteld had? De groep waarbij hij zijn eerste tatoeages was gaan zetten, ieder met een betekenis. ‘Sam zal blij verrast zijn je te zien, we –’
‘Tim!’ Alle vijf keken ze op naar de jongen wie Timothy riep. Een blonde jongeman, ongeveer van haar leeftijd, kwam op hen afgerend.
Wat ongemakkelijk liet Charlotte het jongetje los, die op zijn beurt naar de ander toe rende. ‘Ryan!’
Timothy sloeg zijn armen om zijn grotere broer heen en opnieuw rolden de tranen rijkelijk over zijn wangen. Streng keek de blondine hun kant op. ‘Wat hebben jullie met mijn vader gedaan?’ Zijn stem klonk verwijtend, alsof het hen schuld was dat de man was omgekomen. Alsof zij het jongetje iets misdaan hadden.
‘Rustig, Ryan. Dit zijn Dean en…’
‘Charlotte,’ vulde ze de man aan.
‘Dean is een oude bekende van ons. Je kunt ze vertrouwen.’
Ryan, die nog steeds op zijn hoede was, nam die woorden niet zomaar aan. ‘Wat is er met mijn vader gebeurd?’
Het voelde alsof Charlotte moest vertellen wat er gebeurd was, maar wat ongemakkelijk schuifelde ze op haar voeten, zoekend naar de juiste woorden.
‘Hij was gebeten door een Clicker,’ zei Dean. Soms was een korte uitleg zoveel beter dan een uitgebreid antwoord. Charlotte was daar niet heel goed in, ze weidde soms teveel uit over een onderwerp.
De woorden leken er behoorlijk op in te hakken bij de blonde jongen. Zijn blik verzachte en bezorgd keek hij naar zijn broertje. ‘Ben je oké, Timmie?’ Het jongetje liet Ryan los en knikte. Vervolgens richtte de oudere broer zijn aandacht weer op het tweetal. ‘Hoe hebben jullie hem gevonden en waarom hebben jullie hem geholpen?’
Graag gedaan.
‘We hoorden schoten en zijn direct die kant op gegaan. Toen we daar aan kwamen, had hij Timothy al beschermd voor zichzelf.’ Mooie verwoording. Charlotte waardeerde de manier waarop hij de informatie deelde. Niet te bot, zodat het voor Timothy ook minder heftig was, maar wel duidelijk en begrijpelijk.
‘En, we wilden hem niet alleen laten. Hij vertelde dat er een kamp was en we besloten hem daar naartoe te brengen. We zullen straks weer –’
‘Dean, je gaat er toch niet nu alweer vandoor?’ vroeg Evan. ‘Kom, ik breng je naar Sam, hij zal vast niet willen dat je gaat zonder gedag te zeggen.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Wel, dat was geen deel van het plan geweest. Hij had oprecht gemeend dat hij het kind hier wilde brengen en er daarna weer vandoor wilde gaan. Dat Sam en Evan en misschien nog wel wat andere mensen die hij kenden hier verbleven, had in eerste instantie niet afgedaan aan dat plan. Maar hij kon geen nee zeggen tegen deze mensen en hoewel hij wist dat hij eigenlijk met Charlotte moest overleggen of zij het hier ook mee eens was, kon hij niet meer dan haar een blik toewerpen en meelopen met Evan en de andere kerel. Nu het kleine kind, Timmie, Timothy, Tim, whatever, weer veilig thuis was, hoefden ze zich daar ook niet meer zorgen om te maken. Misschien was het niet eens zo'n slecht idee om hier een paar dagen te blijven, een keer bij wat andere mensen. Mensen die Dean kende, wel te verstaan.
Ze naderden het kamp, dat van dichtbij nog groter was dan het van veraf had geleken. Het waren ongeveer tien tenten, verschillend van grootte, maar zo te zien werd er ook in de auto's geslapen. Mannen, vrouwen en kinderen liepen door het kamp, alsof het leven voor hen nooit anders was geweest. Ze waren ontspannen, leefden een gewoon leven. Het was wonderbaarlijk om te zien.
'Hoe lang reizen jullie al zo?' vroeg Dean, nieuwsgierig geworden door deze bijzondere opzet. Evan dacht eventjes na, haalde zijn schouders op. 'Een jaar geleden zijn we begonnen met een klein groepje, maar steeds meer mensen sloten zich erbij aan en toen zijn we uiteindelijk zo groot geworden als we nu zijn. Maar Sam kan je daar meer over vertellen en ik denk dat jij ons ook het een en ander te vertellen hebt. SAM!' Evan bulderde het laatste woord en om hem heen keken mensen op. Een boom van een kerel kwam overeind en Dean grijnsde zo mogelijk nog breder dan daarnet. Deze vent was groot, deed iets aan van zo'n Amerikaanse redneck met een bandana om zijn kale hoofd gebonden en een majestueuze, zwarte baard. De tatoeages op zijn schouders en armen maakten het beeld compleet en deze vent herkende hem wel direct. 'Dean! Broekie!' Hij bewoog zich naar Evan en Dean toe, sneller dan je zou denken voor een kerel van zijn postuur, en gaf Dean een typische mannenknuffel. Zijn blik viel op Charlotte, die ietwat terughoudend was geweest maar wel achter hen aan was gelopen. 'En wie is dit? Je reisgenote?' Sam stootte Dean aan, suggestiever kon het niet. Hij kleurde een beetje, maar knikte slechts. 'Reisgenote. Ze heet Charlotte.'
Dit leek de kerel alleen maar enthousiaster te maken en hij wenkte de dame dichterbij. 'Kom! Tijd voor een toast! Of twee. Of drie!'

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
De man, Sam, was eigenlijk precies zoals ze verwacht had dat de leider eruit zou zien. Breed en gespierd, met een kale kop en een lange baard. De tatoeages en de bandana gaven hem een agressief uiterlijk. Hem wilde je niet graag kwaad maken. Toch leek de man een klein hartje te hebben. De lach op zijn gezicht toen hij Dean zag, was bijna aandoenlijk. Al was dat niet waar Charlotte haar blik op had gericht. Ze bestudeerde Dean, die een enthousiasme in zijn blik had zoals ze die nog niet eerder had gezien. De blik die hij had gehad toen hij de tatoeage bij haar zette, kwam erbij in de buurt.
Charlotte glimlachte verlegen toen de aandacht op haar gefocust werd en ze werden uitgenodigd voor een toast. Of twee, of drie. Het was fijn om zo openhartig verwelkomd te worden. Tegelijkertijd voelde Charlotte zich een buitenstaander tussen al deze mensen. De tatoeage op haar arm gaf haar nog een beetje het gevoel dat ze erbij hoorde. Voor even voelde ze zich weer het stadsmeisje, de juf die vluchtte voor de werkelijkheid. Niet dat ze zou weigeren. Het zou goed voor hen zijn om hier even te blijven. Misschien konden ze daarna weg. Of ze bleven hier voor een tijdje. Ook goed. Het maakte Charlotte niet veel uit, zolang ze maar niet op haarzelf was.
Sam legde enthousiast zijn arm om Deans schouders, terwijl hij hen naar het kampvuur leidde. Verschillende boomstronken lagen om het vuur heen, waar al enkelingen plaats hadden genomen. Sam en Dean gingen op een zitten en Evan, die ook blij verrast leek door het plotselinge bezoek van Dean, was naast haar reisgenoot gaan zitten. Sam vertelde enthousiast over de groei van hun kamp en hoe goed dat verliep. Charlotte was op een van de boomstronken ernaast gaan zitten, terwijl ze aandachtig aan de zijlijn meeluisterde. Geïnfecteerden waren maar een kleine zorg. Er waren genoeg mensen die wacht konden houden en die goed overweg konden met een wapen. De auto’s waren aan de zijlijn neergezet, wat de met schimmel overgroeide wezens afremde. Over geluidproductie maakten ze zich geen zorgen, evenals de spelende en nietsvermoedende kinderen. Vrijuit leken ze van hun jeugd kunnen genieten. Het was een kleine stad, maar eentje die beter voorbereid leek op tegenslagen. Het klonk haast te mooi om waar te zijn. Het was inspirerend.
‘Charlotte!’ zei Timothy, die ze een paar minuten geleden alleen had gelaten. Het jongetje tikte gehaast op haar schouder, ongeduldig als hij was. De anderen stopten niet met praten, wat ook niet nodig was natuurlijk. Het viel haar alleen op. ‘Heb je het blik voor me? Ik wil het aan Ryan laten zien!’
Zijn broer stond naast hem, leek zichzelf niet echt een houding te geven. Ze wist precies hoe hij zich voelde. Charlotte reikte naar haar tas die ze achter haar neer had gezet. Ze haalde het blik met het as van zijn vader eruit en overhandigde die aan hem. Dankbaar nam hij het aan, waarna hij haar snel een knuffel gaf en het liet zien aan Ryan. ‘Ik wil het niet openmaken, want straks waait het weg.’
‘Slim van je.’
‘Ik wil het naar de waterval brengen, omdat hij dat een mooie plek was. Wanneer gaan we?’
‘Niet te hard van stapel lopen, je bent net terug. Mam zal vast blij zijn je te zien.’
‘Weet ze nog niet dat hij terug is?’ mengde Charlotte zich in het gesprek, wat beter te volgen was gezien de kortere afstand tussen hen.
‘Nee, ze is een rondje aan het lopen met een aantal andere vrouwen, op zoek naar wat voedsel. Ze kunnen elk moment terug zijn.’
Charlotte was benieuwd naar de reactie van de vrouw. Haar hart moest gebroken zijn als ze het nieuws hoorde. Het viel niet mee om iemand te verliezen van wie je hield. Gelukkig was Timothy heelhuids thuisgekomen. Timothy rende naar een aantal andere kampleden toe, om trots het blik te laten zien. Hij paste het verhaal wel wat aan, aangezien de vlammen blauw waren in zijn verhaal.
De oudere broer zuchtte zachtjes en nam naast haar plaats. ‘Fijn dat je er zo voor hem bent. Hij lijkt goed om te gaan met de situatie.’
Dat zou vast niet alleen door haar hulp komen. Ze heeft geprobeerd hem gerust te stellen en de dagen dragelijk te maken, meer niet. ‘Ik hoop dat dat zo blijft. Hij was behoorlijk van slag toen we hem vonden.’
‘Ik hoop het ook. Gaan jullie vandaag weer weg? Ik denk dat Timothy het wel waardeert als jullie nog een paar dagen blijven.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Dean kreeg enkele meters verderop hetzelfde subtiele voorstel te horen. Of ze niet een tijdje wilden blijven, dat zou Sam op prijs stellen. En er waren nog wel meer mensen die Dean misschien herkende, van vroeger. Die zouden het ook gaaf vinden om weer bij te praten. Als ze wilden, konden ze zelf wel permanent hier blijven? De voorstellen duizelden hem een beetje en hoe graag hij ook direct toe wilde zeggen, hij vergat Charlotte niet. Nou ja, eigenlijk wel want hij was erg diep in gesprek verwikkeld met de mannen, maar hij wist wel dat hij deze beslissing niet zonder haar zou kunnen of mogen maken. Zijn gedachten dwaalden even af en zijn ogen gleden over de mensen die rond het vuur zaten. Charlotte zat vlak naast hen, in gesprek met de jongen die waarschijnlijk de oudere broer van Timothy was. Eventjes voelde hij... iets. Hij had haar graag in zijn gesprek met de twee grote kerels betrokken, maar wilde haar ook niet storen als ze haar eigen gezelschap gevonden had. Dat was niet zijn plaats.
’Dean? We vroegen je wat!’
’Hè?’ Hij werd uit zijn gedachten gerukt door Sam, die aan zijn arm schudde en breed grijnsde. Blijkbaar had Sam zijn blik op Charlotte opgevangen. Dat had hij kunnen verwachten, Sam had al gesuggereerd meer van haar te willen weten toen ze net in het kamp aangekomen waren.
’Nou? Wat is haar verhaal? We kennen je als een eenzame reiziger, hoe heeft zij jou kunnen overhalen om haar mee te nemen op reis? Heeft ze een Bloater gedood?’ Dean lachte. ‘Zoiets ja, Sam.’
De mond van de vent viel open en even keek hij een paar keer heen en weer van het tengere meisje naar de jongen met de vele tatoeages. ‘Je maakt een grapje.’ Het doden van een Bloater was zeker niet iets dat iedereen na kon vertellen en degenen die dat wel konden, waren vaak geharde overlevers. Geen tengere meisjes.
‘Nope. Niet echt, in ieder geval. We reisden al samen toen we de Bloater tegenkwamen, maar ze heeft hem wel verslagen. Benzine en vuur. Als je het hele verhaal wilt hebben moet je het aan haar vragen, ik was slechts de afleiding terwijl zij het monster in de val lokte.’
’Een Bloáter? Zíj?’ Het leek alsof ze het verhaal nauwelijks konden geloven. Dean haalde zijn schouders op. ‘Ja, zij. Ze heeft meer lef dan veel mannen die we door de jaren heen zijn tegen gekomen.’ Daarmee rondde hij dit deel van het gesprek af en een meer ontspannen onderwerp werd aangesneden: de tatoeages. Dean had er een heleboel die hij eerst niet had gehad, maar ook Sam en Evan hadden wat aanvullingen gehad. Dean twijfelde of hij Charlotte ook bij dit gesprek wilde betrekken: zij had immers ook een inkttekening op haar huid. Echter, toen hij wederom een blik op haar wierp bleek dat ze in een gesprek was met de broer van Timothy, wiens naam hij niet had onthouden. Ze zag er ontspannen uit, meer ontspannen dan de afgelopen dagen en hij besloot haar daarom niet lastig te vallen met zijn eigen gesprekken. Al snel vergat hij het toen Sam een brute tatoeage laat zien en het sterke verhaal erbij luidkeels begon te vertellen. Meerdere mensen kwamen erbij zitten om te luisteren, al hadden velen het waarschijnlijk al vaker gehoord. Ja, Dean zou hier wel een tijdje willen blijven. Hij voelde zich hier veel en veel meer ontspannen dan hij had verwacht. Misschien was het wel goed zo.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het gesprek met de jongeman naast haar verliep vrij soepel en ontspannen. Het meeste ging over koetjes en kalfjes, die werden aangevuld met verhalen van Timothy. De clown die hij soms uit kon hangen, ondanks de gevaren om hem heen. Af en toe gleed haar blik naar de groep getatoeëerde mannen op de boomstronk naast hen, die enthousiast vertelden over de tekeningen op hun lichaam. Het was mooi om te zien en ergens was Charlotte benieuwd naar de verhalen, wat voornamelijk kwam doordat ze wist dat elk kunstwerk een duidelijke achtergrond had. Het waren meer dan alleen tatoeages, het waren vastgelegde herinneringen. Het was fijn om te zien hoezeer Dean zich op zijn gemak voelde bij deze mensen. Ze was nog niet ingegaan op de vraag van Ryan, ze wilde eerst met Dean overleggen of ze zouden blijven, maar te zien aan de twinkeling in zijn ogen, zou hij hier nog wel een paar dagen willen verblijven.
‘Mam!’ Timothy’s stem kwam duidelijk boven die van de anderen uit, al was dat misschien ook doordat ze er onbewust op lette. Het was maar een dag dat ze samen reisden, toch had hij een speciaal plekje in haar hart gewonnen. Het jongetje rende op de middelbare vrouw af en begroette haar met een intense knuffel, die de vrouw met volle overtuiging beantwoordde.
Ryan kwam overeind. ‘Ik zal Tim het slechte nieuws niet laten vertellen,’ zei hij met tegenzin.
‘Het spijt me van je vader,’ zei Charlotte. Ze meende het. Ze kende het gevoel. De meesten hier zouden het gevoel kennen. Het gevoel dat je iemand veel te vroeg verloor. Soms gemengd met frustratie, omdat je er niets aan hebt kunnen doen. Anderen verwijtend, juist omdat ze voor hun gevoel er wel iets aan konden doen.
Ryan beantwoorde haar opmerking met een zwakke, weemoedige glimlach en knikte kort, waarna hij op zijn gezin afstapte. Kort hield ze hen in de gaten, zag ze hoe Ryan zich bij hen voegde en het vreselijke nieuws deelde. De vrouw schudde haar hoofd en ondanks dat Charlotte het van deze afstand niet kon zien, moesten de tranen over haar wangen rollen. Opbeurend knuffelde Ryan zijn moeder, terwijl Timothy er een beetje ongemakkelijk naast stond. De arme jongen. Hij zou het beeld van zijn dode vader nooit vergeten.
‘Hé, jij daar.’ Wat verward keek Charlotte op, toen de kale baardman zijn stem wat verhief zodat ze hem hoorde. Hij knikte naar haar arm. ‘Wat betekent jouw tatoeage?’
Charlotte voelde het bloed naar haar wangen staan van de plotselinge aandacht die op haar gevestigd was en richtte haar blik tot haar onderarm. ‘Oh eh…’ Ze keek even naar Dean, waarna ze weer naar haar tatoeage keek. ‘Dean kwam met het idee toen ik mijn eerste geïnfecteerde gedood had. Ik wilde alleen liever een tatoeage die niet alleen stond voor die geïnfecteerde, maar voor alles wat ik geleerd heb in de tijd dat ik buiten de muren leef en… toen kwam Dean met dit ontwerp.’ Ze had het verhaal op een veel mooiere manier kunnen omschrijven. Ze had een samenvatting kunnen geven van alles wat er gebeurd was, een spanning op kunnen bouwen naar die keer dat ze samen de bunker in stapten. In plaats daarvan gaf ze een zwakke omschrijving. Verhalen vertellen was nu eenmaal niet haar sterkte kant. Desalniettemin was er tevreden glimlach op haar gezicht te vinden, terwijl haar vingers over de lijnen op haar huid streelden.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld