Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ How many nights does it take to count*

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Keda keek op naar Misha en lachte met duidelijk wat ongeloof. Het was natuurlijk een grap van Misha maar Keda kon niet helpen toch verder te vragen. “Oh really? and what would you sue me for then?” Het was natuurlijk een hypotetische situatie en een die zich echt nooit plaats zou gaan vinden maar dat weerhield Keda er niet van om toch mee te gaan in het idee dat het echt zou kunnen gebeuren, al was dit absoluut niet het geval. Ten eerste zou Keda nooit Misha aanklagen, zelfs in de erg zeldzame omstandigheden waar Misha ervoor zou zorgen dat de oren van Keda beschadigd raken en ten tweede, mocht het zo ver komen dat Keda de jongen toch zou aanklagen, er was niet veel waar de jongen hem dan op terug kon aanklagen. Hoe dan ook was deze bedachte wereld waar de twee het zouden uitvechten in de rechtbank niet alleen een beetje dom maar het zou dus ook nooit werkelijk plaatsvinden.
Alsof Keda nog niet een groot genoege glimlach op zijn gezicht kreeg van het feit dat Misha opnieuw had gezegd dat hij zou zingen voor hem, daarna begon hij ook nog over de meest schattige date die Keda zich kon bedenken. Het was duidelijk iets was dus in de gedachten van Misha gespeeld had de afgelopen 24 uur, of hij moest erg snel met het idee opgekomen zijn maar eigenlijk ging Keda ervan uit dat het meer kwam omdat de jongen veel nagedacht had over de dates, misschien was het niet alleen ervan uitgaan maar ook een beetje hopen. Eigenlijk kon Keda niet ontkennen dat het bij hem hetzelfde geval was, de afgelopen 24 uur was Keda in zijn gedachten al op zoveel verschillende dates geweest, allemaal net zo geweldig als de vorige. Ook was Keda blij om te weten dat hij dus niet de enige van de twee was die met de ideeën in zijn hoofd heeft gezeten. Daarnaast leek het er op dat de twee ook aardig hetzelfde idee hadden over wat een leuke date was. Gewoon een gezellige activiteit, iets waar je met elkaar plezier kon hebben. Keda kon het dan ook niet laten om een kleine zucht van bewondering vrij te laten. “First of all, I love the fact that this seems like something you have thought about…” Een kleine grijns verscheen op het gezicht van Keda. “...Second, I absolutely can’t wait for that date, even though I might not be the best at roller skating but that just means I can hang on to you and that sounds like a lot of fun to me.” Keda had eigenlijk nog bijna nooit op rollerskates gestaan maar het maakte hem niks uit als hij op zijn bek zou gaan, zolang Misha maar bij zijn zijde was en ze er dan samen om konden lachen. Dat klonk voor Keda als een geweldige date.
Tevreden knikte Keda zijn hoofd. “Alright, good.. I like the sound of that.” Dat was ook echt zo. Natuurlijk moesten ze ook daadwerkelijk bezig met het project, wat langzaam moeilijker begon te worden dan Keda eerst gedacht had, het idee dat hij een heleboel aandacht zou krijgen van Misha klonk hem zeker niet verkeerd in de oren. “If only I knew you loved thick accents, I would have pretended to have the accent of my mom.” Al zou dat onmogelijk zijn voor Keda om vol te houden, het zou hem absoluut te veel werk zijn en eigenlijk niet zo waard zijn. Ergens was hij blij dat hij opgegroeid was in Amerika en dus niet het dikke mexicaanse accent had. Niet dat hij het accent van zijn moeder haatte maar het was voor hem absoluut wel makkelijker om met dit accent te leven dan als hij soms niet te verstaan was. Zelfs als Misha accenten leuk vond.
Een kleine glimlach verscheen op Keda zijn gezicht wanneer hij hoorde dat Misha het woord ‘gay’ gebruikte. Hij kon zich niet herinneren dat de jongen dat woord eerder ook daadwerkelijk gebruikt had, zelfs niet toen hij aan Keda gevraagd had of hij op jongens viel. Al snel verminderde deze glimlach weer wanneer Keda zich realiseerde waar ze het over hadden. “Are you not scared they’re going to hurt you if they find out you’re kissing some nerd on school grounds?” De stem van Keda klonk toch redelijk bezorgd. Misschien was Misha er niet bang voor maar ergens was Keda wel bang dat de jongens achter Misha aan zouden gaan en dat was niet was Keda wou. Natuurlijk kende Keda de jongens niet en wist niet of ze daadwerkelijk tot zoiets in staat zouden zijn. “It’s not that I don’t want to kiss you, because trust me.. I do, but I don’t want them to hurt you over it.” Een beetje verlegen staarde Keda naar de grond voor zijn voeten.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
De vraag die hem gesteld werd was goed en Misha had er absoluut geen logisch antwoord voor. Niet dat deze situatie ooit zou voorkomen in de echte wereld, maar stel in een hypothetische situatie, waar zou hij Keda dan voor kunnen aanklagen? Hij wist het echt niet. Niet dat het belangrijk was sinds de situatie nooit zou gebeuren, maar hij wilde wel graag een goede come back geven. Hij had altijd wel iets terug te zeggen namelijk, zelfs al zei hij niks. "I'll sue you for being so handsome my eyes are hurting and I'll need glasses." Pas nadat hij dit zei besefte hij zich dat hij al een bril nodig heeft. Hij vroeg zich voor een kort moment af hoe hij zo iets kon vergeten maar besloot bij zijn standpunt te blijven en er niks aan te veranderen.
Een blosje ontstond op Misha zijn gezicht bij Keda's eerste opmerking. Hij kon niet ontkennen dat hij er over na had gedacht. Het was bijna het enige dat hij in gedachte had gehad de vorige avond. Zijn hele droom had er zelfs over gegaan. Misha had nog nooit over een date met iemand gedroomd en nu was het voor het eerst gebeurt met Keda. In de droom gebeurde ook meer dingen maar hij ging er maar niet over in details. "Can't deny that it hasn't crossed my mind once," glimlachte hij onschuldig. Het was een keer in zijn hoofd opgekomen en was nooit meer weg gegaan. "And don't you worry about that. I happen to be great at rollerskating," zei hij grijnzend. Misha zijn moeder werkte toen ze een tiener was bij een rolschaatsbaan en is nooit gestopt met rolschaatsen, wat een van de redenen is dat alle vier haar kinderen op rolschaatsen moesten. Misha was er af gegaan toen hij naar de middelbare school ging maar een keer in de maand ging het hele gezin wel nog rolschaatsen met elkaar. Misha was er hierdoor erg goed in en kon ook niet wachten om het met Keda te doen. Hij zou zijn hand wel de hele tijd vast houden en hem helpen om niet te vallen. Al was er een grote kans dat ze samen wel zouden vallen, maar Misha was zeker dat als dat gebeurde ze er makkelijk om konden lachen. Het was ook wel iets grappigs, tenzij een van hen ook echt zwaar gewond zou raken erdoor, maar hij betwijfelde dat.
Hoewel hij er van hield om tijd te besteden met Keda en al zijn aandacht aan hem te geven wist Misha ook wel dat ze ook echt aan het project moesten werken. Anders zou er nooit wat van komen. Ze hadden nog niet eens een planning gemaakt. Maar dit betekende echter niet dat hij zijn aandacht niet aan Keda kon geven, zelfs tijdens het werken zou dat kunnen. Hij hoopte wel dat hij soms even een pauze kon nemen sinds hij oprecht zich niet lang kon concentreren en hij dan super irritant kon worden, die irritante kant was nou net een kant waarvan hij niet wilde dat Keda het zag.
Door zijn opmerking moest Misha even lachen. "I can't imagine you having a thick accent though, that would be really funny," lachte hij hoofdschuddend. Hij kon zich Keda oprecht niet voorstellen met een dik accent. Hij was nu al gewoon zo gewend geraakt aan zijn stem dat iets heel anders zo vreemd voor hem zou klinken.
Keda's woorden lieten Misha nadenken. Hij had er nog niet eens echt over nagedacht dat zijn vrienden, of nou ja, ex vrienden hem fysiek pijn zouden doen. Maar zelfs nu hij er over nadacht was het niet iets dat hem perse bang maakte. Hij kende de jongens en hij wist dat ze konden vechten, maar hij kon er zelf ook wel iets van. Hij kon zichzelf verdedigen indien nodig. "If they try to hurt me I'll defend myself. I can stand up for myself and even though I'm not proud to say so, I've had fights before, I know how to do it." Het zou zeker niet de eerste keer zijn dat Misha in een gevecht zou komen. Hij was er niet trots op, maar hij had vaak genoeg in kroegen of in clubs gevechten gehad onder invloed van alcohol. Ook had hij op school een keer een heftig gevecht gehad na een football wedstrijd met een van de jongens van het andere team. Het kostte hem bijna zijn plek in het team maar hij was te waardevol had de coach gezegd. Toch was hij er nu wel zonder pardon uitgezet. "Theyy won't hurt me, and if they will I'll hurt them too."

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Keda keek Misha afwachtend aan tot hij antwoord gaf. Natuurlijk zou het antwoord wat de jongen hem zou geven niet iets serieus zijn, daar was Keda niet van uit gegaan althans. “Yeah right, like the judge would believe that.” Lachend rolde Keda met zijn ogen. “And beside, you already have glasses, that look very cute on you so I don’t think the judge would have a big problem with you wearing glasses.” Een beetje speels stak Keda zijn tong uit naar Misha. Het gesprek wat de twee waren was net zoals gisteren, ondanks alles wat er vandaag gebeurd was leken de twee elkaar alsnog vrolijk te kunnen maken. Keda was dan ook blij om Misha weer te zien praten en te zien genieten alsof er niks aan de hand was. Het zorgde er natuurlijk niet voor dat de situatie helemaal verdween maar het feit dat Keda even leek te kunnen helpen met hem alles te vergeten, dat deed hem toch goed voelen. Al wist Keda niet hoe het met Misha zou gaan als de pauze eenmaal voorbij was en ze elkaar pas weer aan het einde van de dag zouden zien. Natuurlijk hoopte Keda alsnog dat het goed zou gaan met Misha maar hij was er bang voor.
Langzaam ontstonden er blosjes op het gezicht van Misha, wat Keda alleen maar schattig vond. Daarnaast wist Keda dus ook meteen dat hij gelijk had wanneer hij zei dat Misha er al over nagedacht had, zelfs voor Misha er wat over zei. “Only once? I can tell you I’ve thought about it a lot more than once.” Keda legde zijn handen midden op de borst van Misha terwijl hij wat dichterbij de jongen ging staan. Hij had nog steeds een kleine grijns op zijn gezicht die hij niet weg leek te kunnen halen terwijl hij met Misha aan het praten was en dat het weghalen van de grijns werd al helemaal moeilijk als ze het zouden blijven hebben over deze date. “Okay, well.. I will just have to cling on to you like my life is depending on it.” Na de zin uitgesproken te hebben maakte Keda een kleine pruillip. “How terrible does that sound?” Al vond Misha het zelf geweldig klinken, constant maar aan Misha zitten, zo erg vond hij dat niet. Keda ruilde zijn pruillip om voor een kleine lach, waarna hij Misha in zijn prachtige groene ogen aankeek. Hopelijk zou de date waar ze nu zo over aan het fantaseren waren snel gebeuren want Keda zou echt niet lang kunnen wachten op een date met Misha. Het liefst zou hij vanavond nog met Misha in de rollerskates staan maar het was waarschijnlijk een beter plan als de date zou wachten voor het weekend. Tenminste, vandaag kon het niet, vandaag was het echt tijd dat ze bezig gingen met het project, als was het door het maken van de planning.
Zelf zou Keda zichzelf ook nooit kunnen zien met het accent van zijn moeder, hij had zichzelf eigenlijk altijd met zijn huidige accent horen praten en dat voor hem klonk als gewoon zijn normale stem. “It probably would be, wouldn’t it?” Lachte Keda een beetje zachtjes. Het accent op zijn moeder was eigenlijk niet zo grappig maar dat was ook omdat Keda het bij haar ook niet anders gewend was maar als hij ineens haar accent zou overnemen, dan zou het geheid raar klinken.
Al was Keda niet helemaal blij met het antwoord van Misha, het was beter dan de kans dat Misha helemaal afgemaakt zou worden door zijn oude vrienden. “Alright.. if you say so..” Mompelde Keda zachtjes terwijl hij zijn hand door het haren van Misha haalde en zijn ogen een beetje over de jongen zijn gezicht liet scannen. Alsnog was hij nog een beetje bezorgd, hij kon het niet helpen maar toch probeerde hij het maar opzij te zetten, voor Misha. De jongen werd er natuurlijk ook niet beter op wanneer Keda hem een beetje eraan zou herinneren aan wat voor slechte vrienden hij had. “So, where were we?” Een zwakke glimlach verscheen op Keda’s gezicht en voorzichtig legde hij zijn handen weer op de borst van Misha. Zijn blik ging even naar Misha zijn lippen maar na een paar seconde weer op naar zijn ogen.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Misha moest even zacht lachen door zijn antwoord. Hij vond het leuk hoe hij dit soort gesprekken gewoon met Keda kon hebben. Hoe hij gewoon 100% zichzelf kon zijn rond de jongen. Het was echt heel fijn. "The judge doesn't know that I wear glasses and I think they would believe me when they see you and sue you themselves for being too cute," zei hij vastberaden en hij stak gewoon even terug zijn tong uit naar Keda. Tot zijn spijt viel zijn blik even op de klok die aan het score bord van het football veld hing. De pauze was al bijna over en dan zou hij naar zijn lessen moeten gaan of de kans op nablijven vergroten. Hij was niet zeker of zijn leraren het wel door hadden gehad dat Misha niet aanwezig was, maar hij had nog niks gehoord en zelfs toen hij net door de gangen liep en leraren tegen kwam werd er niks tegen hem gezegd. Hij kon het echter niet weer riskeren om toch te moeten nablijven, dan moest Keda namelijk een uur wachten en dat vond hij toch wel zielig.
"Well it came up in my thoughts once, I didn't say it also left my mind," sprak hij met een onschuldige glimlach. Hij voelde Keda zijn warme handen plaats nemen op zijn borst en moest toegeven dat hoewel het behoorlijk warm was in zijn trui met dit weer, hij wel meer van de jongen zijn warmte wilde voelen. "But I'm happy to know you thought about it too," grijnsde hij vervolgens. "Terrible? That sounds like the best thing in the world, wish you'd always cling on my like your life depends on it," grinnikte hij. Het klonk oprecht niet als een slecht ding. Dan kon hij heel de tijd close zijn met Keda en dat op zichzelf was al iets wat hij geweldig vond. Daarnaast zou het hem toch een gevoel van kracht geven, en daar hield hij ook wel van. Doordat Misha niet de aller langste was, ondanks dat hij wel gespierd was, vond hij het vaak fijn om zich krachtig te voelen. Hij voelde zich dan net iets beter dan anderen en hoewel dat misschien niet juist was, vond hij het toch wel fijn. Dat was waarschijnlijk nog een van zijn imperfecties. Ondanks zijn ideaal voor de wereld, hoe iedereen perfect is, zag Misha zichzelf absoluut niet als perfect. Hij voldeed niet aan zijn eigen ideaal waardoor hij soms gekke trekjes had in de hoop beter te lijken. Wat toch weer imperfecties waren die hem er van weerhielden om hem aan zijn ideaal te houden.
"It would be funny. But I think that that's only because we're not used to you talking with a heavy accent," knikte Misha toen. Hij verwachtte dat als Keda al de hele tijd met een zwaar accent praatte dat het minder grappig was geweest. Dan zou het ineens normaal zijn en zou hij niet eens durven om er om te lachen. Dat zou dan fout voelen. Terwijl het nu juist grappig was als hij wel plots zo een accent zou krijgen. Maar bij Misha zou het ook grappig zijn als hij plots een heel dik accent zou krijgen. Bij iedereen bijna wel.
Zacht beet Misha even op zijn lip. "I know you dislike fighting but if it's necessary I don't really have a choice. I can't let them beat me up if I can fight back, it's self defense basically." Misha was zelf ook geen groot fan van vechten maar als het echt nodig was zou hij het zo doen. Hij was namelijk echt niet van plan om in elkaar geslagen te worden puur omdat hij niet van vechten hield. Dan zou hij zichzelf alsnog verdedigen, al werd dat al snel terug vechten genoemd. Een kleine grijns verscheen rond Misha's lippen toen Keda dat zei en voor hij het wist waren zijn ogen alweer gesloten en zijn lippen op die van Keda gedrukt. Zo kuste hij de jongen dan ook enkele momenten, tot het werd afgekapt door het akelige geluid van de bel die aangaf dat de pauze nu voorbij was.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Helaas had de bel een stop gebracht aan de tijd die Keda en Misha konden doorbrengen. “We’ll pick this up later.” Had Keda nog glimlachend gezegd voor hij verdwenen was naar de lessen. Al had hij nog graag wat langer bij Misha willen blijven, hij wou ook niet te laat komen in de les die zou gaan beginnen. Sowieso kwam Keda bijna nooit te laat, alleen als hij daarvoor echt een goede reden voor zou hebben en nog wat langer bij Misha blijven zou waarschijnlijk niet gezien als een rechtmatige reden. Daarnaast, hij kon wel langer bij Misha blijven maar na een lessen zouden de twee elkaar al weer te zien krijgen, dus hopelijk zouden de twee die lessen nog kunnen volhouden. Dan vooral Misha, het was natuurlijk erg gezellig in de pauze maar helaas zou de realiteit al snel weer terug komen en zou het niet lang duren voordat de gebeurtenissen van vandaag weer een actieve rol zouden spelen in de dag van de nu ex-atleet. Keda wist ook wel dat het niet lang zou duren voordat er een gerucht door de school zou gaan dat hij en Misha gezoend hadden in de pauze maar dat zou waarschijnlijk nog wel wat langer duren voordat dat echt door de school gegaan zou zijn dus daar zou Keda zelf nog even geen last van hebben.
De lessen leken, zoals de gehele dag al, hartstikke traag te gaan. Keda had gehoopt dat na het horen van hoe het gegaan was met Misha, dat dat de lessen ook weer wat makkelijker zouden maken en hij niet constant op de klok zou kijken maar helaas had Keda alsnog zijn ogen om de zoveel seconden op de klok gericht in de hoop dat er alweer een les voorbij was. Hij kon het niet helpen, hij wou gewoon zo snel mogelijk weer in de buurt zijn van Misha. Ook maakte Keda zich non-stop zorgen om Misha, hopend dat hij niet lastig gevallen zou worden of dat het maar goed met hem ging. Het hielp wel dat Keda wist dat het er echt op uit zou komen dat Misha zichzelf kon verdedigen, al was dat natuurlijk niet wat Keda graag wou. Geweld was al niet Keda zijn favoriete ding maar dan ook nog eens weten dat het zomaar eens een heel football team tegen Misha kon zijn, dat klonk natuurlijk ook niet al te leuk.
Na wat voelde als een eindeloos aantal uren leek het einde van de schooldag dan toch aangebroken te zijn. Keda wist niet hoe snel hij zijn weg naar de parkeerplaats moest vinden, hopend dat Misha net zo snel op de parkeerplaats zou aankomen. Net zoals gisteren besloot Keda weer op dezelfde plek te staan als dat hij gisteren stond, ervan uitgaande dat dat ook was waar Misha weer naar hem zou zoeken. Terwijl hij aan het wachten was stuurde hij zijn moeder een bericht om haar te laten weten dat hij straks naar huis vertrok met de vriend waar hij haar gisteren over verteld had.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Naar Misha's teleurstelling verliep de dag erg traag. Hij had gehoopt op snelle uren zodat de school dag gouw over kon zijn en hij met Keda naar huis kon gaan. Het was een wonder geweest dat hij al zijn moed bij elkaar had kunnen sparen en naar de les had durven gaan. Tijdens bijna elke les kreeg hij wel papiertjes tegen zijn hoofd gegooid. Tijdens zijn extra gym lessen kreeg hij ook nog eens een paar ballen in zijn gezicht en was hij een keer 'per ongeluk' in zijn gezicht geslagen. Niet dat de coach er iets aan deed, twee van de ballen kwamen namelijk van hem. Ook in de kleedkamer ging het niet zo goed. Hij moest zich uiteindelijk in de wc omkleden en daar blijven tot iedereen de kleedkamer uit was. Na de gymles was hij de laatste die de kleedkamer in kon gaan sinds hij alles moest opruimen en toen was hij er achter gekomen dat al zijn kleding in de wc was gegooid. Dit was waarom hij de rest van zijn lessen in zijn gym kleding moest rondlopen, een voetbalbroekje met gewoon een zwart effen shirt.
Bij het gehoord hebben van de laatste bel was hij als een van de eerste opgestaan en het lokaal uit gelopen. Op hoge snelheid was hij naar zijn kluisje gelopen om hier al zijn spullen vandaan te halen. Door de spiegel in zijn kluisje merkte hij de bult op zijn voorhoofd op. Maar besloten hebbend hier niet veel aandacht aan te besteden deed hij zijn fringe naar de andere kant zodat deze bult niet zichtbaar zou zijn. Hij sloot zijn kluisje en maakte onmiddellijk zijn weg naar buiten. In de gang werd hij nog wel eens na geroepen maar als hij eerlijk was viel het wel mee. De dag was lang niet zo erg verlopen als hij had gedacht. Natuurlijk was het geen fijne dag geweest maar hij was niet helemaal in elkaar geslagen en ze hadden hem niet ondergedrukt in het toilet. Daarnaast had hij ook wat positieve reactie gehad. Mensen die hem zeiden dat ze trots op hem waren of dat ze vonden dat hij erg dapper was. Al voelde Misha zich totaal niet dapper, hij was wel opgelucht dat niet iedereen er een probleem mee leek te hebben.
Eenmaal buiten voelde hij alsof hij pas echt goed adem kan halen. Hij had niet opgemerkt hoe benauwd hij het binnen had tot hij eindelijk weer frisse lucht in zijn longen kreeg. Zonder ook maar iets langer te wachten maakte hij zijn weg naar de parkeerplaats. Hij hoopte dat Keda de bult niet zou opmerken, er van uit gaande dat de jongen zich dan nog meer zorgen zou maken, wat hij niet wilde. Hij hoopte dus ook dat het Keda niet zou opvallen hoe zijn fringe plots van de ene naar de andere kant was gegaan. Al was dat volgens hem niet echt iets wat super erg zou opvallen. Het was een klein detail. Niks echt belangrijks.
Eenmaal bij de parkeerplaats aangekomen keek hij gelijk rond of hij Keda ergens kon vinden. Zijn blik ging vrij snel naar de plek waar hij hem de dag hiervoor ook ontmoet had en tot zijn opluchting trof hij de jongen hier ook aan. Hij liep gelijk naar hem toe en sloeg zijn armen om hem heen voor hij ook maar iets zei. Misha was echt toe aan een knuffel namelijk. "Ugh, is it weird if I say I missed you?"

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Terwijl Keda zijn moeder alvast liet weten dat hij straks thuis zou zijn begon de parkeerplaats langzaam weer vol te lopen met leerlingen die allemaal net zo graag naar huis wouden als dat Keda dat wou. Het leek er op dat vandaag iedereen klaar was met school en nu eigenlijk al niet meer kon wachten tot het weekend, en voor het eerst was Keda het eigenlijk met ze eens. Normaal had het hem niet veel uitgemaakt en vond hij school niet zo’n erge ramp als dat de rest van de school het dat vond maar nu dat hij wist dat hij na school weer tijd kon besteden met Misha en hij hoopte dat de date waar ze het eerder vandaag over gehad hadden dit weekend zou plaatsvinden, nu had Keda voor het eerst ook een blij gevoel dat school voorbij was en dat weekend met de dag dichter in de buurt kwam. Tijdens het uittypen van zijn bericht bleef Keda wel op de zoveel seconden naar boven om te zien of het gezicht van Misha al te zien was tussen de menigte.
Keda had nauwelijks van zijn van zijn telefoon opgekeken of hij voelde de armen van iemand al om zich heen en hij hoefde er niet lang over na te denken om te weten wie de persoon was die zomaar zijn armen om hem heen zou slaan. Met een kleine glimlach omhelsde Keda Misha ook weer terug tot hij zich terug trok en de jongen aan kon kijken. “I would be lying if I didn’t say I missed yo-” Keda stopte midden in zijn zin wanneer hij Misha goed had kunnen bekijken. Het viel hem meteen op dat de kleren die hij aanhad niet alleen niet hetzelfde waren als wat hij in de pauze droeg, het waren ook nog eens kleren die iemand aan zou hebben bij gym. “What happened?” De blik van Keda scande de jongen voor hem van beneden tot boven. Ook bij zijn gezicht was hem wat anders opgevallen, het was een klein detail maar Keda had in de afgelopen 24 uur al lang genoeg naar Misha gestaard om het te kunnen zien. “Why is your hair different?” Zonder een antwoord af te wachten nam Keda het op zichzelf om de fringe van Misha weer naar de andere kant te brengen. Door dit te doen kreeg Keda al snel automatisch een antwoord op de vraag die hij gesteld had. “What did they do?” Keda ging eigenlijk meteen van het ergste uit, denkend dat ze de jongen toegetakeld hadden. Al wist Keda ergens ook wel dat als dit het geval was, dat Misha er dan waarschijnlijk wel iets erger aan toe was dan alleen een bult. Wat het ook was, Keda kon het niet helpen om meteen zich helemaal zorgen te maken om Misha. Keda rustte beide zijn handen op Misha zijn wangen en keek hem met bezorgde ogen aan. Waarschijnlijk had Misha zijn best gedaan de bult op zijn hoofd te verbergen, juist voor deze reactie maar Keda wou dat de jongen hem zou vertellen wat er gaande was in plaats van het te verbergen, op deze manier zou Keda er voor hem kunnen zijn en voelde het voor hem misschien alsof hij het toch niet alleen hoefde te doen.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Keda stopte in het midden van zijn zin en Misha realiseerde zich dat hij niet ging vallen voor het zomaar gym kleren dragen en de plotse verandering van zijn haar. Het was ook te mooi om waar te zijn dat hij niks zou opmerken ook al liep Misha duidelijk in sport kleding en zeker niet in de kleding die hij eerder die dag had gedragen. Hij had een lekkere warme, iets te warm voor dit weer, trui aan gehad met mooie strakke jeans en zijn favoriete donker blauwe Nike hurache's. Nu liep hij rond in een voetbal broekje van Adidas, een gewoon shirt en simpele sport schoenen zonder merk. Het was alles wat Misha nooit zo in het openbaar zou dragen. Hij was wel erg teleurgesteld over zijn schoenen, ze zaten nu in een plastic tas in zijn kluisje, hij moest maar kijken of hij ze nog goed droog kon krijgen. Hoe hij zijn moeder ging uitleggen waarom hij in gym kleding thuis zou komen was ook nog maar een verassing. Zijn moeder zou of van iets heel ergs uit gaan, als een overval of misschien nog erger, of ze zou er van uitgaan dat Misha allerlei onheilige dingen met Keda had gedaan waardoor hij zijn kleding niet meer kon dragen, wat best onlogisch klonk, Misha kon zich niet voorstellen dat er zulke vieze dingen waren die je kon doen waardoor je zelfs je schoenen niet meer aan kon. Zelfs zijn jas kon hij niet aan. Dan moesten dat wel echt de meest onheilige dingen ooit zijn. Hij kon het zich niet voorstellen.
Deze gedachtes schudde hij al vrij snel uit zijn hoofd toen Keda begon te praten. Allereerst keek hij naar Misha zijn outfit, de gym kleding, waardoor hij al vrij snel vroeg wat er gebeurt was. Misha had de drang om te zeggen dat puur omdat hij zijn gym kleding droeg er niet perse iets ergs was gebeurt maar hij wist dat hij maar beter gewoon de waarheid kon vertellen. "They threw my clothes into the toilet and tried to flush them." Misha had geluk gehad dat de coach het niet had gezien anders had hij de wc's nog moeten ontstoppen. Hij had zijn kleding er vrij snel uitgehaald en was meteen weg gegaan daar. Zijn trui was wel kapot maar dat was ook maar een trui, hij kocht wel eens een nieuwe als het nodig was.
De volgende vraag die Keda stelde ging over zijn haar maar voor Misha nog kon antwoorden deed Keda zijn fringe alweer naar de juiste kant de was de bult nu zichtbaar. Het kostte Keda blijkbaar weinig tijd om uit te vogelen dat Misha niet zelf tegen een muur was op gelopen of wat dan ook. "I uh, I got hit with a few balls in my extra gym class," zei hij wat mompelend. Hij had geen zin om ook nog eens te vertellen dat hij in zijn gezicht geraakt was met een vuist. Zijn oog was ook al een klein beetje dikker en Misha was vrij zeker dat het een blauwe plek zou vormen. Dat werd ook nog eens lastig om uit te leggen aan zijn ouders. Gelukkig zou zijn zus het kunnen verbergen met make up, no questions asked. Hij besloot dat het wellicht toch wel een beter idee was om het aan Keda te vertellen, voor de jongen er zelf achter kwam en boos werd omdat Misha iets weerhouden had. "And I got hit in my face but I don't know, I think that might have been an accident. It's going to give me a black eye though."

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
De verhalen die Misha vertelde lieten Keda in shock achter. Zoiets had de jongen zelf eigenlijk nooit hoeven mee te maken, het ergste wat hij in deze school moest doorstaan was nageroepen worden. Het leek haast wel alsof ze het erger op Misha gemunt hadden omdat hij hun vriend was, al had Keda beide verwacht en gehoopt dat dat een reden zou zijn voor de jongens om het wat kalmer aan te doen met de jongen. Helaas leek dit niet het geval te zijn, het leek dus juist het compleet tegenovergestelde effect te hebben. Hoe erg de verhalen ook klonken, als het kon zou Keda zo alles van Misha overnemen, puur zodat het voor Misha allemaal wat makkelijker kon zijn. “They did what to your clothes?” Eigenlijk had Keda prima gehoord wat er gebeurd was, maar Keda kon gewoon niet geloven dat iemand zoiets echt kon doen. “That is fucking ridiculous.” Keda voelde zichzelf boos worden, hij merkte gewoon dat de dingen die ze Misha aandeden hem erg hoog zaten. Zodat hij toch kalm kon blijven nam hij even diep adem. Ook het verhaal van zijn extra gymles was belachelijk. Dat allemaal puur omdat Misha niet op vrouwen viel, alsof dat echt zo erg was.
“You’re trying to tell me someone punched you.. on accident? Misha,I’m sorry but it wasn’t on accident. ” Keda geloofde het niet, net vandaag zou Misha ineens per ongeluk geslagen worden. Het was begrijpelijk dat Misha het een soort van wou opnemen voor de leerlingen, niet wou inzien dat ze zoiets echt konden doen of het minder erg laten lijken dan dat het was. Hoe dan ook, Keda vertrouwde het allemaal niet en dus kon ook echt niet achter het idee staan dat het slaan een ongelukkig ongeval was.
Voorzichtig pakte Keda de handen van Misha vast, zijn blik ging even rond de parkeerplaats. Uiteraard waren er mensen die de twee alweer samen gezien zouden hebben maar dat maakte Keda niet veel uit. Hij had vanaf de pauze uitgekeken op het moment dat hij Misha weer zou zien dus als er mensen wouden fluisteren over de manier waarop de twee met elkaar aan het praten waren, dan moesten ze dat maar doen. Na zijn blik over de parkeerplaats te laten hebben gaan kwamen zijn ogen weer uit bij Misha. “Let’s go to my home, you can change in some of my clothes, I’m sure those will fit you and we can just drink some tea and spend some time together.” Een soort halve geforceerde glimlach kwam terecht op het gezicht van Keda. De glimlach was als een soort teken om Misha te laten weten dat alles goed zou komen. De kleren die Keda in zijn kast had waren totaal niet iets wat Misha normaal gesproken aan zou trekken, daar ging Keda niet van uit althans maar het was waarschijnlijk beter dan de kleren waar hij in gesport en gezweet had. Ook ging Keda er wel van uit dat de kleren van Keda hem zouden passen, zoveel leken de twee niet te verschillen in maten, al kon hij er natuurlijk naast zitten maar Keda had er vertrouwen in dat er vast wel iets in zijn kast lag wat de jongen zou passen. “Let’s go.” Fluisterde Keda zachtjes en begon Misha mee te trekken aan zijn hand richting de plek waar hij zijn auto had geparkeerd vanochtend.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Keda zijn reactie was alles dat Misha verwacht had. Het was voorspelbaar maar cute. Misha had waarschijnlijk hetzelfde gereageerd, maar misschien wel een stuk agressiever, de jongen had namelijk agressie problemen, al leek dat helemaal niet bij hem te passen. Hij slikte er ook medicatie voor, soms. Misha had voor zijn gevoel zijn agressie wel in de hand maar als hij echt dronken was of echt uitgedaagd werd kon het nog wel eens mis gaan. Hij had er allemaal tips voor gekregen die soms wel werkte, zoals toen hij geslagen werd vandaag. Maar zodra iemand zo iets tegen Keda zou doen zou hij zijn agressie niet meer in houden. Dan zou de hel los barsten voor die mensen. Zwakjes glimlachte Misha echter door zijn woorden. "They threw them in the toilet," zei hij vervolgens nog eens, al ging hij er wel van uit dat Keda het gehoord had. Het was namelijk moeilijk te missen. Kort haalde hij zijn schouders op. "They're just clothes, luckily they didn't do anything to my books or my phone. or at least I think they didn't, I haven't checked." Misha ging er van uit dat ze niks met zijn school spullen of zijn telefoon hadden gedaan. Dat waren dingen waar hij toch iets meer om gaf dan zijn kleding. De kleding was niet super duur, zijn school boeken kostte een fortuin, het was idioot hoe duur school boeken waren. Het leek hem echter wel slim om zo even te checken of ze oprecht niks met zijn telefoon en schoolboeken hadden gedaan. En of hij zijn telefoon nog wel had, daar had hij niet eens naar gekeken. Maar hij kon zich niet voorstellen dat ze een telefoon zouden stelen puur omdat hij op vrouwen viel.
Hij beet zacht op zijn lip toen Keda dat zei. Hij wist niet waarom maar hij was er maar van uit gegaan dat het een ongeluk was, hij hield niet van de gedachte dat een van zijn ex vrienden zo iets echt expres zou doen. Hij zou nooit zonder reden een van zijn vrienden slaan. Misschien niet eens als hij wel een reden had. Het moest dan wel echt een hele goede reden zijn om hem zo ver te brengen dat hij zomaar iemand slaat. "I liked the thought of it being an accident, but I suppose you're right," zei hij met een zwakke, trieste glimlach. Hij had eigenlijk wel gehoopt dat het per ongeluk was, maar diep van binnen wist hij ook wel dat zo iets niet per ongeluk gebeurde.
Misha hield Keda zijn handen gelijk vast bij het voelen van deze twee. Het gaf hem een beetje een veilig gevoel, hoewel hij niet eens in gevaar was. Door Keda zijn woorden kon hij het niet helpen om even te glimlachen. "Thank you, you're the best," zei hij hem met een kleine glimlach. De gedachte om Keda's kleding te dragen maakte hem wel een stuk vrolijker dan hij was geweest. Hij kon zich al helemaal voorstellen hoe de kleding compleet naar Keda zou ruiken. Misha verwachtte ook wel dat als dit wat zij hadden op een echte relatie uit zou lopen al Keda zijn truien plots van hem zouden zijn. Zo een persoon was Misha wel. Zelfs al zouden de truien hetzelfde passen als zijn eigen truien, of die van zijn zussen, hij zou ze alsnog stelen puur omdat ze naar Keda zouden ruiken en als ze niet meer naar hem zouden ruiken zou hij ze wel terug geven, om uiteindelijk weer te stelen als Keda ze eens gedragen en gewassen had. Dan zouden ze namelijk weer naar hem ruiken.
Met Keda zijn hand in die van Misha begon hij rustig achter Keda aan te lopen richting zijn auto. Hij merkte wel op hoe er mensen naar de twee keken maar hij trok zich er niks van aan. Het was alsof met Keda zijn het allemaal een beetje verdraaglijker maakte. Hij was blij om de jongen aan zijn zijde te hebben door dit alles.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
De auto van Keda was in de verte al te zien, hij stond op bijna dezelfde plek als gisteren. Achterin de hoek, in de buurt van de uitgang van de school. Al kon Keda hem ‘s ochtends altijd makkelijk kwijt bij een plek die meer richting school was, aangezien hij een van de eerste was die elke ochtend aankwam op school, toch vond hij het voor nadat school voorbij was makkelijker om zijn auto dichter bij de uitgang van de parkeerplaats te hebben. Anders had je iedereen die allemaal van de parkeerplaats wou rijden en dan zat hij het verst weg ervan en dus reed iedereen hem in de weg. Dan was waar hij hem nu zo ongeveer had toch wel het beste.
Keda hoopte echt dat hij een manier kon vinden om de jongens die dit Misha aan gedaan hadden last zou hebben van de gevolgen van hun acties. Alleen had Keda geen idee hoe hij dit moest aanpakken. Naar de directeur gaan kon niet, die zou zonder twijfel zijn kostbare football team in bescherming nemen, want voor deze hele school was sport belangrijker dan het welzijn van de leerlingen er in. Het was allang bekend voor school dat de jongens van het team problematisch waren en anderen lastig vielen er werd alleen nooit wat aan gedaan. Of het voor de school ook bekend was dat ze de dingen deden die ze Misha aangedaan hadden wist Keda niet maar het leek niet dat er voor de school veel verschil in zou zitten. Als Keda naar de directeur zou gaan met dit, die zou Keda vertellen dat hij het team zou waarschuwen maar beide wisten net zo goed als de ander dat daar niks van kwam. Dan moest Keda het zelf oplossen maar dat was ook niet zo makkelijk, het was niet alsof Keda er op los zou gaan slaan, als hij dat deed dan zou hij dat heel erg makkelijk verliezen en dan zou hij ook helemaal niet meer serieus genomen worden als hij makkelijk in te maken was. Daarnaast zou Keda ook nooit een gevecht beginnen. Dit zou dus zeker nog wel iets zijn waar Keda veel over na zou denken want hij zou zeker niet het team zomaar laten gaan met dit.
Dat Misha uitlegte over hoe hij het idee van het per ongeluk slaan een leuker idee vond, dat zorgde alleen maar meer voor een medelijden gevoel bij Keda. Hij vond het zielig voor de jongen dat ondanks alles, hij alsnog het beste probeerde te zien in zijn vrienden. De jongen was te aardig voor ze en hield ze hoger dan dat ze verdient hadden. “These aren’t your friends anymore Misha, I know that is difficult to fathom but these are now homophobic jocks.” Het klonk misschien nogal hard om zoiets tegen Misha te zeggen maar helaas was het wel zo en was dat iets wat Misha ook maar beter kon inzien.
Eenmaal bij de auto stapte Keda in bij de deur achter het stuur. Door het raam aan de kant van de passagiersstoel keek Keda naar Misha. Een kleine zucht verliet zijn lippen, een zucht van medeleven. De bult op zijn koop, zijn oog wat lichtjes dik was en dat hij zijn sportkleren aan had. De jongen had geen makkelijke dag gehad en Keda had geen idee hoe hij het volhield.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Zijn woorden kwamen best hard aan bij Misha, maar het was wel echt iets wat hij moest realiseren. De jongens waren niet meer zijn vrienden. Ze waren niet jongens die aardig tegen hem zouden doen, ze waren niet jongens die hem niet met opzet zouden slaan. Het waren, zoals Keda zei, homofobische atleten. "I know," zei Misha zachtjes met een klein knikje. Hij wist het ook wel, maar hij wilde het gewoon niet geloven. De jongens met wie hij de vorige dag nog zo close deed waren nu ineens vreselijk naar hem. De jongens met wie hij zijn dagen besteedde waren nu ineens vreemden voor hem. Hij voelde zich alsof hij hen nooit had gekend, wat echt vreselijk voelde. "I know they're not my friends. I just.. I don't know. I just hoped that even though they're not my friends anymore they could still treat me with a little respect and humanity, but maybe I was too naive," zei hij even schouderophalend. Misha wist wel dat hij soms heel naïef kon zijn. Het was soms alsof er meerdere persoonlijkheden vast zaten in zijn lichaam. Het ene moment was hij erg open en aanwezig, druk op een vrolijke en goede manier. Het andere moment was hij stil, meer weg getrokken, erg naïef en verlegen. Maar dan kon hij ook plots erg agressief en boos zijn, zich gedragen alsof je zojuist zijn familie had uitgemoord. Hij hoopte echter dat Keda die laatste kant van hem nooit hoefde te zien, het was namelijk echt geen kant waar hij trots op was, hij was zelfs liever naïef dan agressief, terwijl naïef zijn ook niet een positief ding was.
Misha liep met Keda mee naar zijn auto die net als de dag ervoor helemaal aan de achterkant van de parkeer plaats stond, dicht bij de uitgang. Ergens vond hij het heem fijn om met Keda te rijden, zo hoefde hij niet naar huis te lopen en hoefde zijn zus hem ook niet op te halen. Zijn auto stond immers nog bij de garage, en dit kon blijkbaar best lang duren. Hij was echt helemaal kapot. Daarnaast was het vinden van onderdelen voor zijn auto ook niet super makkelijk. Het was namelijk best een oude bak. Toch was het Misha zijn schatje, hij zou alles ervoor doen om zijn auto gewoon weer heel te hebben, in een stuk.
Misha stapte in aan de passagiers kant en maakte zijn riem vast. "Can we listen to Taylor Swift?" vroeg Misha toen plots aan Keda. Hij wist niet hoe lang het rijden was naar Keda zijn huis maar hij vond het idee om te rijden, praten, en op de achtergrond naar Taylor Swift te luisteren best een leuk idee. Hij wist niet eens of Keda wel van dat soort muziek hield of dat hij hem er voor zou uitlachen, wat Misha wel begreep, hij zou het zelf ook gedaan hebben. Toch leek het hem een leuk idee, ondanks Taylor Swift niet iets was waar hij gewoonlijk naar zou luisteren.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Een soort schuldgevoel leek Keda te bekruipen na hij de jongen verteld had over wie zijn vrienden vanaf nu waren. Het was iets wat Misha gewoon moest weten maar ondanks dit feit leek Keda zich niet normaal schuldig te voelen over het hardop te zeggen. Hij zag wat het deed met Misha, daar kwam dit gevoel waarschijnlijk vandaan. Het was duidelijk voor Keda dat Misha er erg verslagen over leek te zijn dat dit nu was hoe zijn vrienden van gister hem behandelde. Hoe kon het dat het gedrag van zijn oude vrienden zorgde voor een schuldgevoel bij Keda. Alles leek zo oneerlijk nu, de manier waarop Misha behandeld werd en wat het met Misha deed en het team kon er ongestoord mee doorgaan alsof er niks aan de hand was.
Keda werd uit zijn gestaar naar Misha gehaald wanneer de jongen de auto deur opendeed. Nogmaals moest Keda zachtjes zuchten waarna hij zijn gordel om deed. Hij wou zich natuurlijk wel houden aan de verkeersregels, net zoals Keda zich aan alle regels hield eigenlijk. Hij deed het niet alleen om zich aan de regels te houden maar ook gewoon voor zijn eigen veiligheid eigenlijk. Vlak na klikgeluid van zijn gordel die vast zat hoorde Keda het verzoek van Misha. Het was nogal plots en dat wist de jongen zelf vast ook wel maar dat betekende niet dat Keda er op tegen was. “Sure, go ahead.” Met een klein knikje naar de aux cord die in de auto lag liet Keda hem weten hoe hij de muziek van Taylor Swift er op kon zetten. “I can’t sing along with her though if you were hoping for an awesome carpool karaoke.” Keda luisterde nooit naar iemand als Taylor Swift, misschien als een nieuw liedje van haar op de radio was en hij op dat moment besloot de radio er op te laten maar als hij zelf muziek er op zetten dan was Taylor Swift zeker niet een artiest die voor zou komen in zijn playlist. Het zou dus onmogelijk zijn voor Keda om met de muziek mee te zingen, hij kon zijn best doen maar dan zou er meer aan brabbeltaal uitkomen dan dat het echte woorden zouden zijn die hij zong. Eigenlijk had hij Misha ook niet eerder over de vrouwelijke popartiest horen praten of een idee gehad dat hij enige interesse in haar had maar dat leek dus misschien toch wel anders te zitten.
Nadat ze beide in hun gordel zaten en het tijd was om weg te rijden haalde Keda zijn autosleutels tevoorschijn uit zijn broekzak en startte hiermee de auto op. Het was ongeveer 15 minuten rijden vanaf school naar zijn huis, dat was nog wel even maar het was wel makkelijk te doen. Keda was wel blij dat hij kon autorijden, want om zoiets te doen met een fiets of lopend dan werd het al snel wat langer en hij kon de bus wel nemen maar van dat idee was hij ook niet bepaald een fan. Voorzichtig reed Keda van de parkeerplaats af en waar hij gisteren links was gegaan ging hij nu naar rechts. Keda was in zijn hoofd bezig met hoe zijn moeder wel niet zou reageren als ze Misha zaf zoals hij er nu uitzag. De sportkleren was misschien nog af te schuiven op dat dat gewoon zijn kleding was, al zou dat niet zorgen voor een goede eerste indruk maar de bult en het oog wat een beetje dik was, hoe dat uitgelegd moest worden wist Keda ook niet. Het hoefde niet eens de waarheid te zijn, als ze haar maar iets konden vertellen.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Misha keek toe hoe Keda zijn riem vast maakte en keek vervolgens naar hem. Hij merkte op dat de dingen die de jongens tegen Misha hadden gedaan ook Keda aan ging. Hij wist niet of het was door de redenen van de jongens, omdat Misha gay was, of omdat Misha er gewond door raakte en Keda dat niet leuk vond. Misha hoopte geen van beide en dat het de jongen niks deed, maar dat was valse hoop, dat zou nooit gebeuren. Hij merkte nu al duidelijk dat het we dergelijk iets met Keda deed. Daar was niks aan te doen. "I'm sorry that it happened, I hate seeing you like this. If I could undo it, I would," zei Misha. Hij had een zwaar schuld gevoel door deze hele situatie. Het was nooit zijn bedoeling geweest om Keda zo kut te laten voelen. Het boeide hem niet eens dat hij zelf pijn er door kreeg. Dat kon hem echt helemaal niks schelen. Maar het feit dat Keda erdoor pijn leek te leiden deed hem dan wel weer iets. Ze konden hem zoveel aan doen als ze wilde maar zodra Keda er last van kreeg kon het gewoon niet meer. Dan deden ze hem niet meer alleen pijn, maar Keda ook terwijl hij helemaal niks gedaan had. Oké, Misha had ook niks gedaan, maar Keda al helemaal niet.
Hij dacht eventjes na. "What songs can you sing along to? From which artist?" vroeg hij toen wat nonchalant. Wellicht was een geweldige carpool karaoke juist wat ze nodig hadden. Om de sfeer een beetje te verlichten. Daarnaast was carpool karaoke ook nog eens geweldig, dat vond iedereen toch? Hij was er in ieder geval groots fan van. Zijn telefoon verbond hij toen vast met de aux cord, afwachtend op zijn antwoord. Er was vast wel een artiest die ze beide kenden en dan konden ze wel gewoon met z'n tweeën mee zingen. Ook leuk. Misha kende als hij eerlijk was ook niet de lyrics van Taylor Swift haar liedjes, enkel de bekende die op de radio kwamen zoals Love Story heel lang geleden. Of Shake it off. Zo iets. Hij kende er echt maar een paar die altijd op de radio kwamen, de radio stond namelijk altijd aan bij hen thuis.
Misha keek naar Keda terwijl ze van de parkeerplaats afreden en een rechtse bocht namen. Zijn blik verliet de jongen niet toen ze de weg opreden en echt vertrokken naar Keda zijn huis. Misha was wel benieuwd naar zijn huis en zijn moeder. Al was hij wel bang dat hij nu een slechte eerste indruk zou maken. In zulke kleding kwam hij niet over als een nette jongen die hij wel was. En met een bult op zijn voorhoofd en een dik, misschien al blauw, oog gaf hij misschien ook nog de indruk dat hij een vechter was en dat gaf al helemaal geen goede indruk. Straks mocht Keda van zijn moeder niet meer met Misha omgaan. Straks vond ze hem een slechte invloed voor haar en wilde ze hem weg hebben ofzo. Hij zou het zeker begrijpen en zou dan ook gewoon rustig naar huis gaan. Ze konden het project dan wel over Skype maken. Hij hoopte echter niet dat dat zo zou zijn. Hij wilde namelijk heel graag bij Keda zijn en niet alleen thuis.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Het was moeilijk voor Keda om de excuses van Misha aan te horen. Deze waren zo onnodig aangezien het niet eens zijn fout was, hij had niks gedaan, het tegenovergestelde juist, Misha was het slachtoffer in dit alles. “Misha.. stop..” Mompelde de jongen zachtjes. Even nam hij een diepe zucht, de zoveelste van vandaag en het zou ook niet zomaar de laatste zijn, daar ging Keda niet van uit althans. Het was een moeilijke dag en daarbij hoorde een heleboel gezucht. “What would you undo? You coming out?” Keda verplaatste heel even zijn ogen van de weg naar Misha maar hij keek al snel weer naar de weg voor zich. “So then what? We can’t do anything together? Or we would have to date closeted? You think that is fun because it’s not.” De meer Keda aan het praten was, de meer emoties hij omhoog voelde komen. Met zijn vingers tikte hij op zijn stuur als een soort zenuwtrekje. “You have nothing to apologize for.” Eindigde hij dan maar al merkte hij dat hij nog prima verder hoogdravend kon spreken. Het was ook raar voor hem om te horen dat Misha het haatte om Keda zo te zien, terwijl hij degene was die in zijn sportkleding zat en een nogal toegetakeld gezicht had op het moment. Voor Keda voelde het eerder andersom, hij vond het vreselijk om Misha zo te zien en dat hij dan ook nog eens het gevoel had dat hij degene was die sorry moest zeggen, dat maakte alles alleen maar erger.
“Uh, I- I don’t know.. Troye Sivan, I guess?” Het kwam er niet echt overtuigend uit, al was het wel zo. De reden dat het er dan ook zo uitkwam was omdat Keda misschien niet helemaal zin had in een carpool karaoke. Normaal zou Keda het gezellig vinden maar hij merkte voor zichzelf dat de sfeer er niet geheel in zat. “I remember you also said his name yesterday when I asked you who lyrics you know.” Keda forceerde een ongemakkelijk glimlach op zijn gezicht, waarom begreep hij zelf ook niet helemaal, hij kon wel een glimlach opzetten doen alsof hij oké was met vandaag maar het was vast ook wel duidelijk voor Misha dat Keda erg zat met de dingen die vandaag gebeurd waren. “But besides that.. I don’t know, Lana or Billie.. maybe some Panic or Fall Out Boy..” Het kwam er nog altijd niet zo vrolijk als Keda het eigenlijk wou maar het leek er op dat hij zichzelf niet kon forceren om blij te klinken. Dat zou dan toch wel iets te veel van hem vragen. Keda wou dat hij blij kon doen maar in zijn hoofd was hij gewoon te druk bezig met wat zijn ex-vrienden hem aangedaan hadden. Het leek wel onmogelijk voor Keda om dat te laten gaan, het feit dat Misha door zoiets heen moest gaan en dat er mensen waren die een jongen dat aan konden doen. Er ging een soort mix van frustratie en verdriet om in Keda en hij wist niet wat hij ermee aan moest. Het beste wat hij nu kon doen was er natuurlijk te zijn voor Misha maar hij leek zelfs daarin te falen op het moment door niet gewoon gezellig te kunnen doen. Dit zorgde er alleen maar voor dat Keda meer in zichzelf baalde.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld