Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

RPG ~ When you wish upon a star schrijftopic

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Echt waar, mocht ik de keuze hebben gehad om te blijven en me uitgebreider te excuseren, had ik dat absoluut gedaan." Kenna had zo'n verkeerd beeld van hem. Ze dacht vast dat hij onbeschoft was, slecht opgevoed, dat hij de hele dag niets anders deed dan op mensen vallen. Er moest toch een manier zijn om haar te tonen dat het juist andersom was. Dat hij best aangenaam gezelschap was, wanneer hij je gezicht niet als een landingsbaan gebruikte. "Kenna ik heb een idee, wel eerder een voorstel. Het zou weleens beter dan die scones kunnen zijn. Wat denk je ervan om samen met mij naar het bal te gaan vanavond. Zo kunnen wel elkaar beter leren kennen en kan ik bewijzen dat ik allesbehalve onvriendelijk ben." Oliver glunderde. Hij was van plan geweest alleen te gaan of met wat vrienden, maar dit was de perfecte gelegenheid om het goed te maken. Niet dat iemand meevragen voor het bal echt een goedmaker was. Oliver zag zijn gezelschap zeker niet als iets waar je jezelf vereerd bij hoorde te voelen. Het was echter altijd fijn om samen met iemand te gaan, zodat je niet op jezelf was aangesteld.
"Dus wat denk je. Mag ik je komen ophalen om iets voor zes?" Dit kon echt twee kanten opgaan. Ofwel zou Kenna instemmen, ofwel zou zijn leven hier en nu eindigen.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Stil keek Ray naar Merrick en merkte dat hij moeite had om zichzelf rustig te houden. Iets wat hem deed grijnzen. “Voor jou is het niet vreemd, maar voor mij is het wel vreemd. Jij bent opgevoed met vriendschap, vlinders en liefde. Dat zijn wij schurken niet.” zei hij kalmpjes en glimlachte even toen Merrick nog meer begon te blozen. Hij maakte die jongen echt helemaal gek, maar iets zei hem dat hoewel Merrick hem waarschijnlijk niet mocht en op een bepaalde manier hem haatte, hij dit ook wel interessant vond. Anders zou hij niet zo blozen.
Ray moest even lachen toen Merrick hem begon te bedreigen. “Wat wou je doen als ik jullie niet met rust liet?” vroeg Ray geïnteresseerd. Hij was wel benieuwd wat Merrick precies in petto had. Als hij ging dreigen, moest hij natuurlijk wel een plannetje hebben, anders had het weinig zin.
Toen Ray Blaire hoorde, besloot hij Merrick een vraag te stellen, terwijl hij Blaire negeert. “Waarom neem je het eigenlijk zo voor haar op? Wat krijg je hiervoor terug? Als dit met jou zou gebeuren, denk je dat ze dan voor jou zou opkomen?” vroeg Ray en keek Merrick rustig aan. “Ik heb niets tegen jou, maar je brengt jezelf nogal in de problemen. Ik ben wel in je geïnteresseerd. Je bent een interessante held, maar op deze manier kun je sommige schurken echt tegen je krijgen en jezelf diep in de problemen brengen. En dat voor iemand die je net een paar uur kent?” zei Ray rustig en keek hem aan, maar haalde toen zijn hand door zijn haren heen, maar keek toen weer naar waar het geluid weg kwam.
“Jullie kunnen wel tevoorschijn komen hoor. Ik hou niet van afluisteraars en jullie hebben je al onthult dus kom er maar bij.” zei Ray tegen Blaire. Hij vermoedde dat er nog iemand bij die stuiterbal zou zijn, anders zou ze zich vast niet hebben onthult. Ze was ergens van geschrokken, hij was wel benieuwd waarvan.

Anoniem
Landelijke ster

Lavaires schreef:
Samen met Oliver dwaalde ik over de gangen. We probeerde allebei een oplossing te bedenken. Het werd wel eens tijd want mijn maag begint steeds luider te rommelen. “Hey, jij!” roept iemand ineens uit de verte. Terwijl het meisje dichter bij kwam riep ze iets in de richting van “Je dacht toch niet zo makkelijk van me af te komen toen je voor me weg sprintte, of wel?”. Verbaasd keek ik Oliver aan die nu lichtjes in paniek schiet. ‘’Kenna.’’ Zegt hij met een licht trillende stem. "Wegsprinten? Goh zo zou ik het toch niet noemen. Ik werd meegevoerd door de stroom, maar het was ook zo druk dat het van jou standpunt er misschien anders uitzag. Hoe dan ook het was nooit mijn intentie om van je weg te rennen, integendeel. Een conflict mag je nooit onopgelost laten. Over die scones die ik had beloofd. Wel er is een klein probleempje. We mogen namelijk niet de keuken in, maar ik heb een oplossing. Met een beetje geluk kan ik ze over een paar dagen alsnog maken." Vertelt Oliver. Het meisje heet dus blijkbaar Kenna. Wat zou er tussen hen gebeurd zijn? Oliver lijkt mij niet de type voor conflicten. “Hoe je het ook wil noemen, het was niet bepaald vriendelijk om me zo achter te laten.” Mompeld ze geïrriteerd. “Zorg maar dat jij die scones voor elkaar krijgt.” Voegt ze er nog op een sarcastische toon aan toe. Inmiddels ben ik ook beetje geïrriteerd aan haar geraakt. Nogal een arrogante indruk die ze achterlaat. Zonde, lijkt me wel een toffe en gezellige meid die wel van kattenkwaad houdt. En dat voor iemand die zelf ook erg arrogant kan zijn, oepsie. Ik sla mijn handen over elkaar en kijk haar met een wat bozige blik en nep lachje aan. Dat Oliver gelijk bang voor haar is, gerum. Maar mij krijgt ze niet zo snel bang. Nog niet eens aan ze een mes tegen mijn keel aan zou houden. Ben immers de Queen of Hearts gewend, die heeft wel ergere dingen gedaan.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Kenna kon haar oren niet geloven, haar mond viel dan ook nog net niet wagenwijd open. Vroeg Oliver haar nou daadwerkelijk of ze zijn date zou zijn naar het bal. Het idee was bijna lachwekkend voor haar, de dochter van kapitein hook, een schurk die samen naar het bal zou gaan met Oliver, de zoon van Mary Poppins, een zogenaamde held. Het voorstel van hem liet haar dan ook even sprakeloos achter, ze had echt geen idee wat ze moest antwoorden op zijn vraag, wat een goed antwoord zou zijn. In de eerste instantie wou Kenna hem meteen hard uitleggen en hem vertellen dat dat iets was waar hij alleen van kon dromen. Toch leek ze dit niet meteen te doen, ze leek na de schok die ze in de eerste instantie had zijn voorstel toch serieus te overwegen. Niet omdat ze daadwerkelijk interesse had om hem beter te leren kennen maar dat had meer te maken met de meid waar die eerder bij stond. Zij had haar blik op Kenna, armen over elkaar, boze blik en een glimlach op haar gezicht die duidelijk erg nep was. Dit maakte voor Kenna meteen duidelijk dat zij de kapiteinsdochter niet echt leuk vond.
Door het zicht van het meisje kreeg Kenna een plagerige glimlach op haar gezicht. “Het lijkt me niet dat zij daar erg blij mee zou zijn.” Met een plagerige lach wees Kenna nonchalant naar het meisje. Kenna had geen idee wat de relatie was tussen Oliver en het meisje en dus wist ze ook niet of haar mening erg veel uit zou maken voor Oliver. “Of wel, schat? Je kijkt me zo boos aan… ik kan er alleen maar vanuit gaan dat je me niet zo veel aan vind.” Kenna richtte haarzelf nu meer naar het meisje toe. De toon in haar stem was duidelijk kleinerend.
Eigenlijk zou het Kenna niks uitmaken of deze meid het niet eens zou zijn met het feit dat Oliver Kenna gevraagd had voor het bal. Dit zou eigenlijk alleen maar meer motivatie zijn voor haar om in te gaan op de jonge man zijn verzoek. De boze blik die ze op Kenna gericht had leek genoeg te zijn voor haar om toch serieus na te denken over een date met Oliver in de hoop dat de meid hierdoor jaloers zou worden, boos zou worden of in ieder geval een soort van reactie uit haar te krijgen. Ondanks ze nog steeds niks wist over de relatie tussen de twee hoopte ze toch een beetje kunnen te stoken. Na haarzelf naar de jonge vrouw gericht te hebben draaide Kenna zich weer naar Oliver toe, een ijdele glimlach op haar gezicht. “Maar ik zal je zien om zes.” Sprak ze hoogmoedig. Pas na ze de woorden gesproken had realiseerde Kenna zich dat ze ja had gezegd op een date met een kind van held en dat alleen om hopelijk een reactie te krijgen uit iemand die haar met een beetje een boze blik had aangekeken.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Madison? Waarom zou ze daar niet blij mee zijn?" Vroeg hij enigszins verward. Hij begreep de link niet tussen Madison, die hij nog maar net had ontmoet en zijn voorstel om Kenna mee naar het bal te nemen. Langs de andere kant waren er zoveel dingen die hem ontgingen. Kenna had gelijk dat Madison er niet al te blij uitzag. Al waren er zoveel redenen die leidden tot een slecht humeur. Wie weet had ze niet goed geslapen, of was ze iets belangrijks vergeten mee te nemen in haar bagage. Die redenen leken hem logischer dan hij die Kenna meevroeg naar het bal. "Kennen jullie elkaar misschien al langer?" Wie weet hadden die twee een geschiedenis waar hij niets van wist. Misschien waren ze beiden wel afkomstig uit Wonderland? Zijn verwarring maakte plaats voor verwondering toen Kenna toezei op zijn voorstel haar mee te nemen naar het bal. "Echt?! fantastisch. Ik zal je niet teleurstellen." Ok dus nu moest hij voor die scones zorgen en een pak uitzoeken, oh en bloemen. Je kon toch niet met lege handen iemand ophalen. Nooit gedacht dat hij die eerste dag al zoveel te doen zou hebben. "Wel dan zie ik je om zes uur, Madison ik hou je op de hoogte voor het theepartijtje. Misschien kunnen we morgen samen uitnodigingen maken?" Hij wachtte hun antwoord af, nam afscheid van hen beidde en haastte zich naar zijn kamer. In gedachten herhaalde hij steeds zijn to-do lijstje. Bijna struikelde hij over Blaire en een ander meisje die tegen een muur zaten. Haastig excuseerde hij zich vooraleer de gang in te slaan, langs de haaientand jongen en nog iemand anders te snellen om uiteindelijk bij zijn kamer aan te komen.
In de deuropening stond een hem nog onbekend meisje. "Oh juist jij moet de derde kamergenoot zijn. Mijn naam is Oliver, aangenaam kennis met je te maken." zij hij opgewekt en schudde haar hand. Daarna ging hij de kamer in en dook half in zijn rugzak. "Ok waar zijn die krijtjes"

Duchess
Wereldberoemd

Duchess schreef:
Merrick wist oprecht niet meer wat hij met deze Ray aan moest. De jongen was aan alle kanten onvoorspelbaar. Tot op zekere hoogte wist Merrick er over het algemeen prima mee om te gaan, maar dit was allemaal toch wel next-level. Hij schudde zijn hoofd, zodra hij zijn tong weergevonden had. 'Laat het gewoon niet zo ver komen,' antwoordde hij kalm.
Het was deels omdat hij geen idee had wat hij met deze Ray aan moest. Ja, in Atlantis waren ze ook niet allemaal lieverdjes, zeker niet toen hij een flink aantal jaar jonger was. Hij hoopte dat, naarmate mensen ouder werden, ze zich ook leerden gedragen. Bij Ray leek dit niet helemaal het geval.
'Dit gaat niet om haar,' antwoordde hij op Ray's vraag. 'Niet specifiek, in ieder geval. Ze is hier om lessen te volgen, net als wij allemaal.' Hij keek de jongen even aan. 'Als ik je een vraag terug mag stellen; waarom ben je hier, als schijnbaar je enige doel is om iedereen af te zeiken?'
Merrick kneep zijn ogen naar de jongen samen toen hij zich op Blaire richtte. Was het zo moeilijk om anderen in hun waarde te laten? Was het echt volledig opvoeding of was dit ook gewoon een goed stuk persoonlijkheid? Als alle schurken zo waren als hij...

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Blaire wist wat vrolijker te worden door Ivy's geruststellende woorden. Was dit dan een bevestiging dat Ivy haar als een vriendin zag? Want zo ja; dat verzachtte deze nare start al wel, naast dat Merrick met haar mee wilde naar het bal vanavond. 'Dankje, Ivy,' wist ze te glimlachen. 'Je bent geweldig.'
Ze keek op en beet op haar lip toen ze Ray's stem hoorde haar richting uit. Als hij haar had gehoord, dan Merrick vast ook. Ja, ze was aan het luisteren, maar in eerste instantie was dat haar bedoeling al niet. Blaire besloot toen langzaam op te staan en voorzichtig tevoorschijn te komen. 'I-Ik wilde niet afluisteren. Dat ging per ongeluk,' gaf ze toe. 'Ik was gewoon op zoek naar Merrick, maar toen hoorde ik jou en ik...' Hier was waar ze stil viel. Misschien moest ze niet te veel tegen Ray in gaan of ze had hem nóg meer tegen haar. En als er íets was dat ze niet wilde hebben, was een vijand maken op haar eerste schooldag. Haar ouders zouden zwaar teleurgesteld in haar zijn, juist omdat ze haar zoveel hadden gewaarschuwd.
Blaire keek even om en trok Ivy aan haar pols naar haar toe. 'E-En ik ben niet alleen!' probeerde ze te veranderen. 'D-Dit is Ivy...'

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Een lief glimlachje verscheen op Ivy's gezicht. Ze was wel opgelucht dat Blaire voor haar trucjes viel. De wijsheid die Diaval haar had meegegeven voordat ze naar de school vertrok spookte nog wel door haar hoofd heen, maar ze had toch al beslist dat ze dat los moest laten. Vriendelijk zijn, dat was nou eenmaal niet hoe Ivy in elkaar zat. En dat was al helemaal niet wat haar moeder zou willen. "Je hoeft me niet te bedanken. Daar zijn vrienden voor, toch?" vroeg ze en ze voegde snel nog even toe, "Eigenlijk ben ik wel geweldig ja, dat is er lief van je Blaire". Even haar ego strelen is nooit verkeerd, vooral niet met een plannetje zo gemeen in haar hoofd als Ivy.
Ze gaf Blaire even een bemoedigend schouderklopje, voordat ze haar hand weer terugtrok omdat ze een stem van verder in de gang hoorde. Dat Ivy Blaire had laten schrikken was gehoord door twee mensen verder op in de gang die ze niet kende, of in ieder geval niet gezien had vandaag. Toen Blaire langzaam verscheen tegenover de jongens was Ivy aan het nadenken of ze haar zou volgen. Het was niet verkeerd om te verkennen welke anderen er bij haar op school zouden zitten, en wat meer mensen leren kennen was in de beginnende fase van haar gemene plannetjes wel handig. Ze keek even naar twee jongens die ze niet herkende, ook al was er wel een kans dat een van hen een schurkenkind was. En dat beviel haar wel, het enige probleem was dat ze nu nog vriendelijk moest blijven. En als een van de jongens een schurkenkind zou zijn, dan zou ze nog wel een probleem kunnen krijgen.
Echter had ze weinig keuze omdat Blaire het voortouw nam en haar aan haar pols tevoorschijn trok. Een beetje geschrokken was ze wel omdat ze met kracht van haar plek werd getrokken, maar dit liet ze niet doorschemeren op haar gezicht. Een lichte glimlach bleef op haar gezicht toen Blaire haar voorstelde, misschien enigszins zenuwachtig. Ze keek Blaire even aan en daarna keek ze naar de jongens. "Hey, ik ben Ivy" kreeg ze eruit, niet zeker wetend hoe ze nu verder moest. "Leuk jullie te ontmoeten."

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Om eerlijk te zijn vond Ray het jammer dat Merrick niet inging op zijn vraag wat hij precies zou doen als Ray hen niet met rust liet. Ray wilde zien wat deze jongen in zich had. Helaas ging Merrick er niet zo ver op in, naast de opmerking dat hij het niet zover moest laten komen. “Nu maak je me juist… hoe zeggen mensen dat? Nieuwsgierig? Dat is het woord toch?” zei Ray grijnzend tegen Merrick. Hij vond het geweldig dat de jongen zijn tong even was verloren, maar vond het ook knap dat de jongen zo lang zijn kalmte wist te bewaren terwijl Ray hem echt uitdaagde.
Toen Merrick zei dat dit niet om Blaire ging, trok Ray zijn wenkbrauw omhoog. “Dan nog heb jij er weinig mee te maken. Ik deed normaal tegen jou, in elk geval zo normaal als voor mij mogelijk is. Ik was alleen wat aan het dollen met die meid” zei Ray rustig en dacht even na over de vraag van Merrick.
“Ik weet het eigenlijk niet. Ik denk om mede schurken te ontmoeten, nieuwe technieken te leren en gewoon wat lol te maken. Leren is niet echt iets voor mij, behalve magie dan natuurlijk. Wie weet kom ik iemand tegen die mij magie kan leren of kan ik wraak nemen op een paar.” antwoordde Ray rustig op de vraag van Merrick en richtte vervolgens zijn blik op Blaire die tevoorschijn kwam.
“Ah alsof we daar de stuiterbal niet hebben” zei Ray rustig en grijnsde even toen hij de onzekerheid in Blaire zijn stem hoorde. Ze wist iet wat ze moest zeggen. Wist niet waar ze moest kijken. Niet te geloven, direct de eerste dag had Ray haar al waar hij haar hebben wilde. Ze was echt een makkelijke prooi voor schurke, dat moest Ray toegeven. Eigenlijk had hij ook wel medelijden met het meisje. Hij had zo zijn vermoeden dat dit nog wel eens fout kon aflopen, als de ander schurken zouden ontdekken hoe zwak ze was. Hoe makkelijk te manipuleren.
Toen Blaire het andere meisje tevoorschijn trok, keek Ray haar even aan. Een duister, magisch aura kwam van het meisje af. Ze was absoluut een duistere magie beoefenaar, maar Ray kon haar zo snel niet plaatsen. Snel liet hij alle landschurken met duistere krachten door zijn hoofd gaan. Evil Queen, die drakenfee, hoe heette ze ook alweer? Die gast met die slangenstok… Ray moest die namen echt beter leren kennen. Toch kwam dit meisje hem wel bekend voor, hij had haar eerder gezien. Op dat moment ging het lampje branden. “Ivy, transformeerde jij je net niet vanuit die draak?” vroeg Ray rustig en keek het meisje rustig aan. Hij negeerde haar begroeting voor even. Hij was niet zo van die fatsoenen, zoals ook wel te merken viel met zijn ontmoeting met Kenna. Hij wilde eerst weten met wie hij te maken had. Diegene waar hij respect voor had, zou hij begroeten, maar zolang hij nog geen respect had voor iemand zou hij dat niet doen. Deze meid had zijn respect nog niet, hij kende haar niet. Wist niet of ze een held of een schurk was. Ze was omringd door duistere magie, maar dat zei nog niet veel. Dus ja, eerst de kat uit de boom kijken was de menselijke uitdrukking toch?

Duchess
Wereldberoemd

Duchess schreef:
Oh nee, dat plezier gunde Merrick hem ook helemaal niet. 'Nieuwsgierig, ja,' antwoordde hij rustig. 'Ik zou het je toch afraden.' Nee, Merrick was niet iemand die snel tot geweld zou overgaan - helemaal niet, eigenlijk, maar dat betekende niet dat er geen andere manier was om mensen te laten merken dat ze verkeerd bezig waren.
'Dat jij je alleen tegen anderen misdraagt, bekent niet dat ik je er niet op aanspreken kan.' Hij keek Ray even stil aan. 'Daarvoor hoe je mij niet lastig te vallen.' Deze jongen leek blijkbaar te denken dat als je niet voor jezelf opkwam, je reddeloos verloren was. Toegegeven, niet iedereen zou het voor een ander opnemen, zeker niet op een plek waar vijftig procent van de mensen van schurken afstamde, maar dat nam niet weg dat het wel degelijk gebeurde
Merrick kneep zijn ogen naar Ray samen toen hij gelijk weer tegen Blaire begon, als een waarschuwing, misschien. Of vooral om hem te laten merken dat hij het er niet mee eens was.
Hij was echter verbaasd om een tweede meisje te zien, schijnbaar vanuit het niets. 'E-euh, hey... Merrick Thatch,' glimlachte hij scheef, duidelijk van zijn apropos.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
De verwarde reactie van Oliver vertelde Kenna al genoeg. Ze had te impulsief nagedacht, had linken gelegd die er eigenlijk niet waren puur in de hoop het meisje, die dus blijkbaar Madison heette, die haar zo arrogant had aangestaard een toontje lager te laten zingen. Kenna was er gewoon vanuit gegaan dat de twee elkaar al kende door het feit dat ze samen liepen door de gangen op de eerste dag, achteraf was dat niet bepaald slim. Er hadden zoveel redenen kunnen zijn voor de twee dat ze samen liepen. Door de vraag van Oliver kon Kenna het niet helpen om toch even haar ogen dicht te doen en diep te zuchten. “Nee, ik dacht gewoon-” Kenna wou het haast uitleggen maar het had geen zin. “Nee, we kennen elkaar niet.” Verbeterde ze haarzelf. Kenna kon niet uitdrukken hoe teleurgesteld ze was in haarzelf over het feit dat ze een pissige blik zo het beste van haarzelf liet krijgen. Dat ze haarzelf niet eens de tijd gunde om de situatie in te schatten. Nee, natuurlijk moest ze zo snel mogelijk handelen en dat had ze nu geweten ook. Voor ze haar antwoord op het verzoek van Oliver kon terugnemen was hij al vrolijk afgestormd, haar verteld dat ze niet teleurgesteld zou worden. Al zou dat voor haar eerst zien, dan geloven zijn. De kans leek haar klein dat ze daadwerkelijk het naar haar zin zou hebben.
Dit zorgde ervoor dat Kenna alleen achterbleef met het meisje dat dus de naam Madison had. Geïrriteerd rolde Kenna met haar ogen met het zicht van Madison die niet ver van haar vandaan stond. “Wat is je probleem nou eigenlijk? Was er een reden dat je me zo zat aan te staren?” Duidelijk geïrriteerd vouwde Kenna haar armen over elkaar terwijl ze haar blik strak op Madison hield. Het leek maar niet op te houden voor haar, nu ze klaar was met Oliver vond ze het zelf weer eens nodig om tegen de volgende uit te vallen. Een betere optie was waarschijnlijk toch wel geweest dat ze gewoon haar mond gehouden dat en weggelopen was maar dat was natuurlijk niet hoe Kenna in elkaar zat, zij moest nu per se weer een grote bek optrekken. De naam Madison kwam eigenlijk niet echt bekend voor bij Kenna, ze had dus geen idee met de dochter van wie ze nu te maken had. De kleding die ze droeg hielp Kenna er ook niet achter te komen van wie ze vandaan zou komen. Om erachter te komen zou ze het dus moeten vragen maar het was nou ook weer niet dat het haar zoveel uitmaakte. Wie haar ouders waren maakte voor de situatie nu niet veel uit, het was niet alsof het Kenna minder boos zou maken.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Ivy keek even van de twee jongens naar Blaire en weer terug. Nu ze eenmaal in deze situatie zat moest ze wel toegeven dat ze spanning voelde. Het was al moeilijk genoeg om de charade van vriendelijkheid voor alleen Blaire op te houden, maar nu moest ze het tegenover drie mensen volhouden. En een van die mensen kon makkelijk een kind van een van de schurken zijn. En als dat het geval zou zijn, dan zou de hel losbreken zodra Ivy zou vertellen dat haar moeder Maleficent was. Ze wist tenminste zelf wel hoe ze zou reageren als een van de slechteriken naar de goede kant zou zijn overgestapt. Ivy wist heel goed dat ze zou worden uitgemaakt voor een soortverrader als ze vriendelijk zou blijven tegen de helden.. Ten minste, dat zou zo zijn als ze de anderen nog niet had afgeschrikt voor het zo ver zou kunnen komen. Dat was nou immers Ivy's specialiteit; ze had geen vrienden, en had die ook niet nodig, waardoor haar strategie altijd het afschrikken van mensen is geweest. Maar toch zou ze doorzetten met haar "lieve personage", haar plannen waren nu immers iets te groot geworden om nu achter haar te laten.
"Oh, hey Merrick, gaat het wel? Je kijkt zo verward." vroeg ze tegen de jongen genaamd Merrick Thatch die duidelijk verward leek door Ivy's plotselinge verschijning. Hij lachte scheef naar haar, en Ivy glimlachte dan maar terug. "Ik ben Ivy" zei ze tegen Merrick. Deze jongen was een held, of dat dacht ze tenminste, dus daar zou ze wat minder problemen mee hebben. Voor nu dan tenminste, wie weet wat er in de toekomst nog zou kunnen gebeuren.
Toch verplaatste Ivy haar aandacht naar de tweede jongen, die haar een vraag stelde. Ze had wel door dat deze jongen misschien doorhad dat ze een slechterik was, of dat ze magie kon gebruiken. Dat gevoel werd versterkt door het feit dat hij potentiëel een schurk zou kunnen zijn, en door het gesprek tussen Merrick en deze jongen die eerder had plaatsgevonden toen Blaire aan het afluisteren was. Daarom moest ze waarschijnlijk wat meer op haar hoede zijn -- voor nu dan, als ze de kans kreeg om onder vier ogen haar plan uit te leggen dan zou hij het wel begrijpen. Misschien kreeg ze er wel een bondgenoot uit, mits deze jongen een slechterik was natuurlijk. Ze luisterde naar de vraag van de jongen en haar gedachten gingen gelijk weer naar het vliegen als een draak met die ongelukkige landing door dat ene vervelende meisje. Daar moest ze later waarschijnlijk nog even mee gaan praten, maar dat was nu niet het allerbelangrijkst. Een lichte grijns verscheen op het gezicht van Ivy. "Ja, dat heb je goed gezien. Dat was ik ja, ik vloog als draak naar het kasteel" zei ze en ze nam een trotse houding aan. Ivy was natuurlijk trots dat ze als een draak kon vliegen, ze had er lang op getraind en het zorgde ervoor dat ze zich was dichterbij haar moeder kon voelen. Ivy wilde het vaak niet toegeven, maar ze miste haar moeder wel. Vandaar dat ze veel energie zou gaan steken in haar wraakplannetjes tegen de helden, die waren namelijk collectief schuldig aan de dood van haar moeder. Dat ze als draak kon vliegen was daardoor speciaal voor Ivy, en ze was er zeker trots op. En natuurlijk waren er bijna geen anderen -- misschien wel helemaal niemand -- die haar na zou kunnen doen en ook in een draak kon veranderen. Dat maakte het ook speciaal. "Mijn moeder was daar erg goed in. Dus ik natuurlijk ook"

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Blaire beet hard op haar lip. Stuiterbal. Ray bleef het maar zeggen en waarom? Wat had ze hém precies misdaan dat hij haar steeds zo noemen moest? 'H-Houd daar mee op!' viel ze plots uit - misschien wat onzeker. 'Houd er alsjeblieft mee op!' Het was waarschijnlijk vooral de frustratie die eruit kwam in plaats van dat ze misschien echt boos was. Mensen zouden haar niet snel boos zien, zelfs. Maar kwam dat moment er wel, dan hadden mensen het echt bont gemaakt.
Ivy en Ray leken het wel met elkaar te kunnen vinden, zo leek Blaire te zien. Ze beet op haar lip en keek even naar Ivy. 'Misschien moet je bij hem maar uit de buurt blijven,' zei ze zacht. Ook richtte ze zich tot Merrick. 'En jij kan dat beter ook doen...' Hoe minder mensen Ray wist pijn te doen, hoe beter. Leed moest voorkomen worden, niet veroorzaakt. Blaire haalde diep adem en probeerde zich weer goed bij elkaar te rapen en misschien kon ze Merrick en Ivy wel met haar mee krijgen bij Ray vandaan. 'Merrick? Ivy? Willen jullie meekomen? Ik moet jullie wat laten zien...'

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Ray keek Merrick even aan, maar nog steeds hapte hij niet op zijn opmerkingen. Spijtig, die jongen had zelfbeheersing. Dat moest hij toegeven. Een zelfbeheersing die het minder leuk maakte om hem te irriteren. Niet dat Ray dat echt wilde. Er was iets aan die knul. De manier hoe hij dreigend over probeerde te komen, de manier hoe hij tegen hem in opstand kwam. Hij mocht hem wel. Hij had lef, een lef dat hij niet vaak zag.
“Het is waar dat je me erover kunt aanspreken, maar het is maar wat je waard is. Veel schurken zouden jou nu als hun slachtoffer kiezen. Ik mag je wel, dus mijn pijlen zijn voorlopig niet op jou gericht. Toch zou het zonde zijn om een schurk tegen je in het harnas te jagen zonder een goede reden. Je wilt niet weten hoe sommige kunnen doen. Mijn opmerkingen zijn nog niet eens de helft van wat ik werkelijk kan. Ik hou me vandaag in” zei Ray rustig en merkte dat Merrick zijn ogen samen kneep om de opmerking die hij naar Blaire slingerde, waar Blaire ook heftig op reageerde, wat Ray deed grijnzen. Zo’n reactie probeerde hij juist uit te lokken. Ze was echt zwak van hart, dat moest hij toegeven.
“Het is alleen maar een koosnaampje voor je stuiterbal. Kom op, hij past goed bij je” zei Ray grijnzend. Nee, Ray zou hier niet zo gemakkelijk mee ophouden. Niet zolang Blaire zulke reacties zou geven. Deze reacties maakten het gewoon te leuk om door te gaan. Toch besloot Ray haar even met rust te laten en zijn aandacht te verleggen naar Ivy. Ze was opschepperig, zelfverzekerd en trots op zichzelf. Echte kwaliteiten van een schurk. Maar aan hoe Blaire met haar om ging, leek ze niet aan de schurken kant te staan. Anders zou ze haar toch wel het zelfde behandelen als hij?
“Je straalt duistere magie uit. Je persoonlijkheid behoort tot de schurken, maar je gaat met een prinsesje om. Aan welke kant sta je. Aan de hunne of de mijne?” vroeg Ray en leunde even tegen de muur aan, maar vernauwde zijn blik bij haar antwoord. Hij kon haar antwoord niet geloven! Ze was echt een verrader. Kwaad keek hij haar aan. “Verrader” noemde hij haar dan ook, maar duwde toen Merrick tegen de muur aan en drukte kort zijn lippen op de zijne. Vervolgens liet hij Merrick los en liep tussen Ivy en Blaire door bij het groepje weg, terwijl hij nog even ruw Ivy op de grond duwde. Je kon veel met hem doen, maar hem en zijn kant verraden terwijl je al een schurk was? Nee dan was je nog erger dan de helden zelf. Hij zou eerder vriendelijk tegen helden doen dan tegen verraders. Helden zou hij eerder respecteren en zelfs die zou hij vaak niet respecteren. Tot nu toe was Merrick de enige waar hij een klein beetje interesse in toonde.
"Oh Merrick, ik merk dat jij in tegenstelling tot die tuthola's wel wat duisternis in je hebt. Mocht je ooit interesse hebben om te leren hoe je iemand moet bedreigen, kom dan naar mijn kamer." zei Ray rustig.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Het moest haar eens niet gebeuren; laat aankomen op haar eerste schooldag. Niet dat Ayah dat zo'n probleem vond, maar daar dacht het schoolhoofd toch wel anders over. Eigenlijk was ze niet onbewust te laat gekomen, maar ze had er gewoon geen zin in. Opgescheept zitten met een hele zooi aan heldenkinderen? Gadverdamme. Dat hoefde van haar dus écht niet.
Maar goed; een keuze had ze niet. Natuurlijk moesten ze controleren of iedereen er was en Ayah hadden ze gelijk opgezocht, haar koffers laten pakken en mee laten gaan. Ze gingen haar straks vast in de gaten houden als het zo al begon. Ging nog een feest worden dan als ze de heldenkinderen tot last wilde zijn. En dan ook écht tot last. Ze zouden toch alleen maar voor ellende gaan zorgen, net zoals dat bij haar vader is gegaan. Opgezogen in een lamp en ver weggestopt in een grot ergens in de woestijn. Ayah deed nog pogingen om de lamp te zoeken, maar dat was steeds zonder enig resultaat.
Eén ding was zeker; of de kinderen van Jasmine en Aladdin daar nu wel of niet zouden zitten; wraak ging ze hoe dan ook nemen en op welk heldenkind dan ook. Ze moesten allemaal boeten voor de daden die hun ouders hebben begaan; de schurkenkinderen hadden het maar moeilijk als één of beide ouders gevangen zaten of soms nog wel erger...
Inmiddels was Ayah op school gearriveerd en zocht meteen de kamer op die ze toegewezen kreeg, nadat ze alle nodige jnformatie gekregen had. Een bal? Gadverdamme. Aan de andere kant; misschien kon ze wel wat heldenkinderen gaan pesten.
En blijkbaar deelde ze een kamer met ene Ivy? Er was in elk geval nog niemand in de kamer toen ze daar was, dus dropte Ayah daar haar koffers maar en liep daarna de gangen weer op. Wie weet vond ze deze Ivy onderweg wel ergens.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld