Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG | Aaly

Account verwijderd

schreef:
De situatie was nogal ongemakkelijk te noemen. Zijn vermoeidheid zorgde er echter voor dat hij geen ongemakkelijk gevoel kreeg. Hij was te vermoeid om zich ongemakkelijk te voelen, daar had hij de energie simpelweg niet voor. De dokter had gezegd dat hij drie dagen geleden geschept was door een vrachtwagen. Sinds hij zich niets meer kon herinneren van de afgelopen drie dagen, ging hij er vanuit dat hij drie dagen lang buiten bewustzijn gelegen had. Hij had zichzelf zo vaak in de nesten gewerkt, maar hij was nooit in het ziekenhuis geëindigd. Hij kon zich niet voorstellen dat dat hem nu wel gelukt was, nu hij de bedoeling niet gehad had.
Hij bestudeerde Lily, deed zijn best zich op haar te focussen en zich te concentreren op wat hij zag. Ze had last van donkere kringen onder haar ogen en hij dacht te zien dat ze dunner geworden was, maar hij vertrouwde niet volledig op zijn zicht op dit moment.
Een frons verscheen op zijn gezicht toen Lily haar armen over elkaar sloeg. Net als hij leek ze niet echt te weten wat ze moest doen. Ze waren niet goed uit elkaar gegaan. Misschien was hij nog steeds boos geweest als hij niet te moe was om boos te zijn. Ze had hem wel gekwetst door hem te vragen of hij wel van haar hield, juist omdat hij zo zijn best deed om haar te laten zien dat hij dat deed. Nu was hij echter te moe om daarmee bezig te zijn. Hij had niet de energie om ruzie met haar te maken.
Een beetje verward keek hij Lily aan toen ze huilde dat ze alles had verpest, dat ze alles had verkloot. Hij begreep niet waar ze het over had. Wat had ze mogelijk kunnen doen om alles te verpesten? Vreemdgaan? Hij geloofde niet dat Lily dat gedaan had. Hij wilde het ook niet geloven.
'Wat heb je gedaan, Lils?' vroeg hij voorzichtig. Hij wist niet of hij het wel wilde weten. Het was goed geweest zoals het was, hij wilde niet dat ze iets zou doen dat hij haar niet kon vergeven. De pijnstilling begon te werken en hoewel hij er een beetje licht van in zijn hoofd werd, kon hij een deel van zijn lichaam vrijer bewegen. Hij duwde zich een heel klein beetje overeind. Het deed nog steeds pijn, maar hij had in elk geval niet het gevoel dat hij nogmaals door een vrachtwagen geraakt werd.
'Kom hier,' mompelde hij, terwijl hij zijn arm een beetje naar haar uitstak. Hij had het nooit aan kunnen zien om haar te zien huilen.

Account verwijderd

schreef:
Lily beet op haar onderlip en schudde haar hoofd. "Wil je een glas water of wat eten?" Vroeg ze zachtjes. Hij had haar de vorige keer nogal duidelijk gemaakt dat hij haar hulp niet wilde... Ze vroeg het maar voor de zekerheid. Lily prutste aan de zoom van haar shirt en gaapte zachtjes. Ze liep constant rond in haar joggingbroek en shirt en niemand nam het haar kwalijk. Misschien was dat wel een positief punt ja. Lily hield haar hoofd schuin en dacht na. Drie dagen weg en drie dagen echt weg. Ze waren zo'n zes dagen niet bij elkaar geweest. Verdorie. "Kijk niet zo," zei Lily zachtjes en ongemakkelijk toen hij haar bestudeerde. Ze zag er niet uit. Ze wist van de wallen en dat ze bleek zag en Nate controleerde constant of ze wel iets at, wat ze mooi niet zou doen. Lily kon Aarons aura niet lezen. Ze was te vermoeid en kon geen kleuren onderscheiden. Ze was angstig. Ze was het gewend om iedereen te lezen en nu leek ze bijna blind. Ze schudde haar hoofd zachtjes en wreef door haar ogen. "Hoezo weet je niet.. ?" Vroeg ze verward. "Aaron, het is mijn schuld dat je hier ligt, ik moest weet zonnodig tegen je uitvliegen en heb al die dingen gezegd," zei ze sniffend. Ze keek hem aan. "Wat nu als je het niet had gered?" Vroeg ze met tranen over haar wangen. "Ik wilde geen ruzie maken, het spijt me dat ik al die shit heb gezegd, ik was gewoon enorm van streek," gaf ze huilend toe. Ze kon niet ophouden. Ze had het al drie dagen ingehouden en nu liep de emmer gewoon over. "Wat doe je?" Vroeg ze zachtjes huilend aan hem toen hij rechter ging zitten. "Je moet liggen Aaron," zei ze zacht protesterend. Ze liep echter naar hem toe en keek hem vragend aan. "Heb je ergens pijn?" Vroeg ze bezorgd. Ze keek hem aan en beet op haar onderlip terwijl ze wat tranen van haar wang veegde.

Account verwijderd

schreef:
Hij schudde zijn hoofd toen ze hem vroeg of hij een glas water wilde of wat wilde eten. Dat wilde hij niet. Het liefst wilde hij slapen, maar hij wilde ook even met Lily praten. Voor zichzelf, maar vooral voor haar. Hij geloofde niet dat Lily de afgelopen drie dagen had geslapen of gegeten, dat kon ze niet als ze stress had. Hij wist dat ze stress had, ze was niet voor niks in huilen uitgebarsten.
'Ik kijk graag naar je.' Hij werd rustig van naar Lily kijken. Ze zag er misschien ontzettend vermoeid uit, maar hij zou altijd graag naar haar blijven kijken. Het maakte hem niet uit wat ze droeg of hoe ze eruit zag, zo lang ze er maar was. Ze was belangrijk voor hem.
Hij was waarschijnlijk net zo verward als Lily, aan haar uitdrukking te zien. Hij hield zijn hoofd iets schuin en schudde voorzichtig zijn hoofd toen ze begon te sniffen dat het allemaal haar schuld was. De ruzie kon hij zich nog goed herinneren, hij was alleen weggegaan.
'Ik weet niet meer wat er gebeurd is, maar ik weet vrij zeker dat jij me niet voor die vrachtwagen geduwd hebt, Lils.' Ze hadden inderdaad ruzie gehad en hij was inderdaad kwaad en gekwetst geweest, maar het was vooralsnog niet haar schuld dat hij geraakt was door een vrachtwagen. Hij was er vrij zeker van dat dat zijn eigen schuld was geweest. Hij keek wat verdrietig naar Lily toen ze harder begon te huilen. Hij had medelijden met haar. Haar had hij het hardst met zijn actie, niet zichzelf. Als hij het niet overleefd had, was zij degene die achterbleef met het verdriet, niet hij.
Hij liet zijn vingers zacht langs haar hand glijden en liet zijn hand toen zachtjes in de hare glijden, waarna hij even bemoedigend in haar hand kneep. Hij was niet in staat om haar bij zich te trekken, hoewel hij dat wel heel graag wilde.
Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht toen Lily hem vroeg of hij ergens pijn had. Hij was geschept door een vrachtwagen, alles deed pijn. Dat zei hij echter niet. Hij wilde niet dat Lily zich druk over hem zou maken.
'Wil je bij me liggen?' vroeg hij voorzichtig. Hij keek Lily vragend aan. Lily zag eruit alsof ze wel wat slaap kon gebruiken en als hij eerlijk was, wilde hij ook graag slapen.

Account verwijderd

schreef:
Ze veegde haar tranen weg bij zijn woorden. "Ik zie eruit als shit," protesteerde ze sniffend. Ze schudde haar hoofd en wreef over haar gezicht. Hoe kon hij nu graag naar haar kijken? Ze was een zombie. Lily keek hem aan en bedacht zich toen dat hij ook graag naar haar keek.
Ze beet op haar onderlip bij zijn woorden en schudde haar hoofd. "Ik heb je zo goed als onder die vrachtwagen geduwd Aaron, als ik niet zo had gedaan was je gebleven en was je niet onder die vrachtwagen geraakt," huilde ze zacht. Ze beet op haar onderlip en sloeg haar handen over elkaar heen. Ze had er het heel moeilijk mee gehad. Ze was echt bang geweest dat hij het niet zou halen. Dat had hij gelukkig wel. Ze hield enorm veel van hem.
Lily beet op haar onderlip en keek naar hun handen toen hij de hare zachtjes vastnam en er bemoedigend in kneep.
"Laat maar, domme vraag," gaf ze toe met een slikje. Tuurlijk had hij pijn. Ze keek hem bestuderend aan en beet opnieuw op haar onderlip. Ze aarzelde kort bij zijn woorden. "Is dat wel een goed idee?...je hebt zo'n beetje je ribben gebroken Aaron," merkte ze zachtjes en onzeker op.
Lily aarzelde toen ze Aarons wenkbrauw zag omhooggaan en knikte. Graag. Ze wilde niets liever dan bij hem te liggen, ook al waren er een heleboel slangetjes die haar best wel angst aanjaagden. Lily ging heel voorzichtjes naast hem liggen en kroop onder zijn arm. Ze huilde heel stilletjes uit en legde haar hoofd dicht bij zijn lichaam.
Lily viel ondanks haar huilen enorm snel in slaap. De vermoeidheid had haar gesloopt.

Account verwijderd

schreef:
'Maakt me niet uit.' Hij had zichzelf niet gezien, maar als hij eruit zag zoals hij zich voelde, zag hij er nog vele malen erger uit dan zij. Zelfs als hij er niet verschrikkelijk uit zag, maakten de slangetjes het wel erg. Hij vond het niet erg, net zoals hij het niet erg vond dat Lily er vermoeid en bleek uit zag. Misschien had hij zelfs een beetje medelijden met haar en voelde hij zich schuldig. Hij wist niet of hij expres geraakt was door een vrachtwagen, maar hij voelde zich in elk geval wel schuldig.
'Het was mijn keuze om weg te gaan.' Hij wist niet wat er gebeurd was op het moment dat hij weggelopen was, maar Lily had er niets mee te maken. Wat er ook gebeurd was, hij was de enige schuldige. Lily was boos op hem geweest en hij had zich er slecht over gevoeld, maar Lily had er niet voor gezorgd dat hij geraakt werd door een vrachtwagen. Ze had niets met de vrachtwagen te maken.
Hij trok zijn wenkbrauw op toen ze hem vroeg of het wel een goed idee was. Waarschijnlijk was het geen goed idee, maar het maakte hem niet uit. Hij wilde graag dat Lily bij hem kwam liggen, ook al zou het niet prettig voelen. Lily was voorzichtig met hem, maar het was niet geheel pijnloos. Dat negeerde hij echter, het maakte niet uit. Zachtjes streelde hij over haar arm terwijl hij haar hoorde snikken. Het snikken duurde echter niet lang. Al snel maakte het gesnik plaats voor een regelmatige ademhaling en ontspande haar lichaam. Hij glimlachte, waarna hij zijn eigen ogen ook sloot. Hij was ontzettend vermoeid. Hij hoopte dat ze hen voorlopig met rust zouden laten, want ze hadden allebei hun slaap nodig.
Heel even vroeg hij zich af of Nathan op bezoek was geweest. Lily had Nathan vast gebeld. Hij zou het Lily wel vragen als hij weer wakker was. Als hij er dan aan dacht. Hij had zo het gevoel dat het nog een paar zware dagen zouden worden. Hij zuchtte en gleed toen langzaam weg. Hij kon zich niet herinneren dat hij gedroomd had in de tijd die hij er niet geweest was en ook nu sliep hij zonder bewust te dromen. Dat waren wat hem betreft de beste nachten, de meest onbezorgde nachten.

Account verwijderd

schreef:
Ts naar de volgende ochtend.
Lily gaapte zacht en legde haar hand onbewust op Aarons borstkas. Snel vlogen haar ogen open toen ze Aaron even hoorde mompelen en een pijnlijk geluidje hoorde maken. "Het spijt me!," flapte ze er met grote blauwe ogen uit. Ze wilde hem niet pijn doen. Heel voorzichtig schoof ze wat opzij van hem en gaapte opnieuw. Ze bleef echter liggen in zijn armen. Lily bestudeerde zijn gezicht en raakte met haar duim zacht de blauwe plek op zijn wang aan, met een trieste blik. "Heb je wat kunnen slapen?" Vroeg ze zacht. Aaron had haar niet in de stoel laten slapen. Ze mocht niet van hem. Het was lief, ook al had ze er niet echt een probleem mee om in de stoel te slapen. Ze sliep toch niet veel. Ze kon niet slapen met Aaron die zo in het ziekenhuis lag door haar. Lily gaapte opnieuw en ging slaperig wat anders liggen. Haar ogen vielen langzaam weer toe toen er op de deur werd geklopt en er een blonde verpleegster kwam binnengewandeld. "Goeiemorg.., ehm, juffrouw, ik vrees dat we niet kunnen toestaan dat u bij de patiënt in bed ligt," merkte de verpleegster op toen ze hen twee zag. Lily knikte een beetje geschrokken en stond vlug op uit bed om stilletjes weer in de stoel te zitten. "Het spijt me," zei ze zachtjes, haar stem nog broos door het slapen en het huilen van de vorige dag. Lily trok haar benen op de stoel en zat een beetje stil te kijken naar hoe de verpleegster de draadjes controleerde die bevestigd waren aan Aarons lichaam. Ze had het er moeilijk mee. Ze was het niet gewend te zien hoe broos Aaron was. Haar ogen gleden over de blauwe plekken op zijn armen en ze beet nerveus op haar onderlip. Lily stak haar handen in de zakken van haar trainingsbroek en keek wat uit het raam terwijl de verpleegster het ontbijt zette op het tafeltje dat bevestigd was aan Aarons bed. "Juffrouw, ook een ontbijt voor u?" Lily schudde haar hoofd. "Nee dankjewel," antwoordde ze beleefd. Ze wreef slaperig door haar ogen en stak een dread achter haar oor. Ze had niet echt eetlust. Lily schudde haar hoofd heel lichtjes toen ze Aarons blik zag.

Account verwijderd

schreef:
Een beetje verward werd hij wakker toen hij Lily hoorde. Hij had niet helemaal door waar ze het over had, maar waar ze het ook voor zei, het was vast niet nodig. Hij schudde zijn hoofd en gaapte, waarna hij wat vermoeid door haar dreads streelde. Hij was vaak vermoeid geweest, maar dit was een hele andere vorm van vermoeidheid.
'Jawel, maar ik ben nog steeds moe,' verzuchtte hij. De dokter had hem al gewaarschuwd dat hij de komende tijd een heleboel zou willen slapen. Daarmee had de man echt niet overdreven. Hij sloot zijn ogen weer even, maar opende ze weer toen hij de deur open hoorde gaan. Zijn blik gleed naar de verpleegster toen ze Lily vertelde dat ze niet bij hem in bed mocht liggen, dat bepaalde hij zelf wel. Wat gingen ze doen? Lily het bed uit tillen?
'Mag ze dan in een van die bedden liggen?' vroeg hij terwijl hij knikte naar de overige drie bedden in de kamer. De verpleegster keek hem even vertwijfeld aan en schudde toen haar hoofd.
'De bedden zijn bestemd voor andere patiënten.' Hij rolde met zijn ogen.
'Er zijn geen andere patiënten.' Hij was de enige patiënt op deze kamer en ze zouden ze heus niet alle drie ineens nodig hebben. Het was niet eerlijk om Lily zo te behandelen, zij begrepen ook wel dat het onmenselijk was om Lily in een stoeltje te laten slapen.
'Dan slaapt ze dus wel bij mij,' besloot hij. De verpleegster keek hem aan, maar negeerde wat hij zei. Hij zou ook niet stoppen voor ze toe zou geven, hij ging er niet mee akkoord dat Lily slecht behandeld werd, ook niet als hij in bed lag en niet eens in staat was om op te staan. Het feit dat hij niet op kon staan, zou hem vroeg of laat gaan frustreren. Dan hadden ze pas een fijne patiënt aan hem.
Zijn blik gleed naar Lily toen ze haar ontbijt afsloeg. Hij bromde zacht toen ze haar hoofd schudde, maar hij zei er niets over met de verpleegster bij hen. Hij keek even naar slangetjes en naar de zakjes waar de verpleegster mee aan het prutsen was. Hij had geen idee waar alles voor was.
'Moet ik je helpen met overeind komen?' Hij schudde zijn hoofd, hij wilde niet dat de verpleegster hem hielp. Hij kon het heus zelf wel en anders zou hij alleen Lily toelaten. Koppig als hij was, duwde hij zichzelf echter omhoog, met de bijbehorende pijn natuurlijk. Een zucht gleed over zijn lippen, zijn lichaam moest wel bont en blauw zijn. De verpleegster keek hem even aan, maar knikte toen, schreef iets op een blaadje en verliet de kamer toen.
'Lils, je moet wel eten. We kunnen mijn ontbijt wel delen.' Hij gebaarde dat ze naast hem moest komen zitten en schoof het tafeltje over het bed, waardoor hij er makkelijk bij kon. Hij wist hoe slecht Lily zich voelde over het feit dat hij hier lag, maar hij accepteerde niet dat ze stopte met eten.

Account verwijderd

schreef:
Lily keek hem aan bij zijn gezucht en liet haar vingers wat afgeleid glijden door zijn haar. "Rust maar genoeg," zei ze hem zachtjes. Hoe sneller hij hier weg was, hoe beter. Lily zou zelf ook niet te lang willen blijven, dat wist hij ook. Ze was niet zo'n fan van ziekenhuizen. Lily keek hem aan en beet op haar onderlip terwijl ze de blauwe plekken bestudeerde op zijn hals, wang en armen.
Lily keek Aaron aan bij zijn vraag en schudde even subtiel haar hoofd. Het hoefde heus niet. Ze wilde geen bed inpikken van een patiënt. Er waren mensen die het meer nodig hadden. Lily kuchte heel zachtjes toen ze hoorde hoe Aaron besloot dat ze bij hem mocht slapen. "Aaron, het is wel okey," zei ze aarzelend. Ze zou het wel overleven. Zolang ze bij hem kon zijn, was het wel goed voor haar. Zelfs in het ziekenhuis was hij nog een lastpak voor de verpleegster, oh god, haar koppige Aaron. Nog een geluk dat hij niet weggestuurd kon worden uit het ziekenhuis.
Ze negeerde zijn gebrom en sloeg ongemakkelijk haar armen over elkaar heen. Haar blik gleed bezorgd naar hem toen hij zichzelf overeind duwde. Verdorie Aaron. Ze stond op en knikte kort naar de verpleegster.
"Aaron, I'm fine," protesteerde ze zacht. Ze ging naast hem voorzichtig op de rand van het bed zitten en keek hem aan. "Ik heb niet echt honger," mompelde ze zacht. Ze wist dat Aaron dat argument niet zo snel kon aanvaarden. "Nathan komt vandaag ook langs," merkte ze op, in de hoop hem op andere gedachten te brengen. "Oh, en mijn vader zou langskomen met koekjes die mijn moeder heeft gemaakt," voegde ze eraan toe.

Account verwijderd

schreef:
Het voelde prettig om haar vingers door zijn haren te voelen glijden, rustgevend. Hij wilde zich graag concentreren op iets anders dan de pijn en Lily was een zeer welkome afleiding. Lily was altijd een prettig afleiding. Hij streelde zachtjes over haar wang en knikte toen. Hij wilde graag rusten, het liefst wilde hij dag en nacht slapen.
Zijn blik gleed naar Lily toen ze kuchte. Lily was het niet met hem eens, dat wist hij goed. Hij schudde zijn hoofd toen Lily hem vertelde dat het wel oké was. Dat was het niet. Ze hoorden Lily goed te behandelen, zij was ook goed voor anderen. Hij was niet in staat om iets anders te doen dan slapen, dus waar maakten ze zich in hemelsnaam druk over? Hij kon niet eens fatsoenlijk overeind komen.
'Nee, Lily, het is niet oké,' gromde hij. Hij was niet van plan om Lily in die stoel te laten liggen. Ze sliep bij hem en anders zou hij niet in het ziekenhuis zou blijven. Hij was amper in staat om overeind te komen, maar hij zou hier heus wel weg kunnen komen als hij dat daadwerkelijk wilde.
Hij keek Lily beschuldigend aan toen ze heel voorzichtig bij hem op de rand van het bed kwam zitten. Hij wilde niet dat ze zich iets aantrok van wat de verpleegster gezegd had. Ze mocht niet bij hem in bed liggen, maar ze had niet gezegd dat Lily er ook niet bij mocht zitten. Dat mocht heus wel.
'Je moet eten, Lils. Je bent afgevallen.' Hij was moe, maar hij zag heus wel dat Lily afgevallen was. Ze droeg geen strakke kleren en toch was het te zien, dus dat betekende dat het ook daadwerkelijk aan de gang was. Hij schoof zijn ontbijt naar Lily en trok zijn wenkbrauw, hij ging zich heus niet af laten leiden.
'Dan kun je die koekjes meteen opeten,' bromde hij. Hij haalde het plastic van een bakje met vla en duwde het zachtjes in haar handen. Bezig zijn met het ontbijt deed zeer, maar hij weigerde daaraan toe te geven. Hij was geen kleuter, hij wilde alles gewoon zelf doen. Hij gaf Lily ook een lepel en zelf pakte hij wat yoghurt. Zijn kaak had ook een klap gehad, wat betekende dat hij niet goed in staat was om te kauwen.
'Je krijgt een kus als je de vla op hebt.' Gisteren was hij zo vermoeid geweest dat hij er niet eens aan gedacht had om haar een kus te geven, hij had alleen maar willen slapen. Nu ging het iets beter met hem, hoewel hij nog steeds heel erg moe was.

Account verwijderd

schreef:
Lily duwde een kusje tegen zijn hand toen hij haar wang zacht streelde. "Dat kietelt," mompelde ze terwijl ze hun vingers verstrengelde. Ze had dit gemist. "Heb ik al sorry gezegd?" Ze keek hem schuldig aan en maakte een verontschuldigend geluidje toen ze zijn blik zag. "Fine, ik weet dat jij niet vindt dat ik schuldig ben, maar ik vind van wel," protesteerde ze. Ze trok een gezicht. "Ik weet heus wel dat je van me houdt en ik zei gewoon heel, heel heel domme dingen...er waren een paar dingen gebeurd die dag," gaf ze zachtjes toe. Aaron was er niet geweest en wist het niet. Lily kreunde zachtjes bij Aarons weerleggen en schudde haar hoofd. Het was wel okey voor haar, maar dus niet voor hem. Ze prutste aan een draadje van haar jogging en gaapte zacht. Ze kon elk moment weer in slaap vallen. "Haal die beschuldigende blik weg Donaire," protesteerde ze terwijl ze wat beter ging zitten. Hij had haar onmiddellijk door, verdorie. Ze was gewoon voorzichtig. "Ik ben niet afgevallen," protesteerde ze zacht. Ze legde ongemakkelijk haar armen over elkaar en beet op haar onderlip. Lily keek naar de grond en prutste aan haar armbanden. Ze schudde haar hoofd. Ze kon niet eten. Ze gaf Aaron zelf een opgetrokken wenkbrauw bij zijn woorden. "Die koekjes zijn voor jou gemaakt Aaron, niet voor mij," protesteerde ze. Ze weigerde ze op te eten. Besides, zij had er al genoeg gegeten toen ze klein was. Aaron had ze nog niet geproefd. Lily duwde met haar duim zijn opgetrokken wenkbrauw weer naar beneden. Haar afleiding had niet gewerkt verdorie. Ze trok haar neus op toen hij het bakje met vla aan haar gaf en schudde haar hoofd. Ze at niet zo graag vla in de ochtend en ze wist dat Aaron wist dat het enorm goed vulde. Ze switchte hun potjes om en aarzelde terwijl ze met haar lepel even in de yoghurt porde. "En anders niet?" Vroeg ze aan hem. Ze hield haar hoofd schuin en nam met toch wat moeite een hapje yoghurt. "Ugh," bromde ze zacht. "Goed?" Vroeg ze toen ze amper 5 hapjes had genomen. Ze schonk een kopje koffie in en nam een slok. Ze had het wel nodig ja. De koffie was niet echt warm hier, de verpleegsters waren waarschijnlijk bang dat patienten hun handen verbrandden aan de kopjes. Jammer, Lily dronk haar koffie graag heet. Lily nam met een heel geconcentreerde blik op haar gezicht nog een klein hapje. Ze wilde Aaron niet ongerust maken, maar ze hadzei er wel veel moeite mee.

Account verwijderd

schreef:
Hij kreunde toen Lily hem vroeg of ze al sorry gezegd. Lily had al ontzettend vaak sorry gezegd, ondanks dat hij gezegd had dat het haar schuld niet was. Het was zijn schuld en alleen zijn schuld. Hij voelde zich slecht als ze zei dat het haar schuld was, want hij wilde niet dat ze een dergelijk soort schuldgevoel voelde.
'Je bent niet schuldig, Lils. Ik wil niet dat je het denkt.' Hij wist dat hij het niet uit haar kon praten, maar dat wilde hij wel graag. Ze had dingen tegen hem gezegd die hij niet bepaald gewaardeerd had, maar zijn daden waren zijn eigen beslissing geweest.
'Wat is er gebeurd die dag?' vroeg hij, terwijl hij met zijn duim even over haar hand streelde. Hij wist niet hoe haar dag geweest had, net zoals zij niet geweten had wat hij die drie dagen gedaan had en waarom hij weggebleven was. Als hij eerlijk was, wist hij ook niet of hij erover wilde praten. Misschien later, maar nu nog niet. Hij had alleen geweten dat ze hem direct beschuldigd had en dat hij dat er niet bij kon hebben.
'Je bent wel afgevallen.' Hij wist maar al te goed dat Lily het niet wilde toegeven, dat ze wilde dat ze gewoon haar gang kon gaan. Dat kon echter niet. Hij zou nog wel een poosje in het ziekenhuis liggen en Lily zou zich al die tijd schuldig blijven voelen. Ze moest gaan eten in die tijd. Opnieuw wierp hij haar een beschuldigende blik toe, hij ging niet toekijken hoe Lily zich verhongerde. Hij bestudeerde haar dan ook toen ze de twee bakjes omwisselde en een heel klein hapje nam. Hij schudde zijn hoofd toen ze hem vroeg of ze anders geen kus kreeg. Nee, anders niet. Ze moest eerst weer gewoon gaan eten.
'Nee, je moet het opeten, Lils. Ik weet zeker dat je al drie dagen niet meer gegeten hebt. Straks lig jij nog in dit bed omdat je lichaam ermee ophoudt,' gromde hij. Hij wilde zijn armen over elkaar slaan, maar zo makkelijk ging dat nog niet. Zijn blik gleed over haar heen, waarna hij zijn hoofd schudde.
'Straks verlies ik jou nog, Lils.' Hij keek wat ongerust naar haar. Hij wilde er niet aan denken dat Lily helemaal stopte met eten. Hij drukte zachtjes een kus tegen haar wang en zuchtte toen. Hij wilde haar wel graag kussen, maar voor hij dat zou doen, moest ze het hele bakje leeg eten.

Account verwijderd

schreef:
Lily trok het schuldigste gezicht ooit toen hij even kreunde. "Het spijt me." Opnieuw verontschuldigde ze zich, dit keer onbewust. Ze slikte en keek hem met een zucht aan. "Maar..," protesteerde ze zachtjes. Ze keek hem aan en schudde haar hoofd toen. "Fine," antwoordde ze toen maar. "Ik ga niet akkoord, maar fine," knikte ze nogmaals, wat aarzelend.
Lily hield haar hoofd schuin en fronste. "Wel, ehmm, ik kwam Shaunee en Elliot tegen op straat..." begon ze. "Wel, laten we zeggen dat het is geeïndigd in een publieke scheldtirade, waarbij ik hen niet uitschold, maar zij mij," gaf ze zachtjes toe. Ze keek hem aan en haalde haar schouders op. "Shaunee zei dat ik duidelijk geen gevoel meer had van stijl, aangezien ik omga met mensen zoals..." Ze keek hem aan. "Dus werd ik kwaad en begonnen we ruzie te maken, waarna Shaunee zei dat mannen alleen met me omgaan voor de seks en toen begon ze me uit te schelden," legde ze met een zucht uit. "Elliot stond er maar wat bij en deed niets." Lily fronste en leunde met haar hoofd op haar kin. "Ik..," mompelde ze zachtjes, waarna ze haar hoofd schudde. Ze had het thuis niet aangekund. Ze had helemaal alleen gezeten in de zetel en toen Aaron thuiskwam liep de emmer gewoon over.
"Aaron," protesteerde ze toen hij opnieuw zei dat ze wel was afgevallen. Ze schudde haar hoofd en trok een fronsend gezicht toen hij haar opnieuw een beschuldigende blik toewierp. "Stoppp," klaagde ze zacht. Ze vond die beschuldigende blik een klein beetje confronterend.
"Ik heb wel gegeten, niet veel, maar wel iets," protesteerde ze. Fine, ze had zo goed als niets meer gegeten, maar goed. Ze keek hem aan bij zijn woorden. "Aaron," zei ze zachtjes. "Maak je nou geen zorgen, jij bent hier degene die moet beter worden," zei ze zacht. Ze nam nog een hapje en keek hem aan toen hij een kus tegen haar wang drukte. "Het spijt me," zei ze zacht en verdrietig. Ze zorgde voor zoveel problemen in zijn leven. Ze had het gevoel alsof hij beter af zou zijn zonder haar. Lily snapte niet waarom hij nog bij haar wilde zijn.

Account verwijderd

schreef:
'Babe, het was een ongeluk. Als ik het expres had gedaan, had ik nooit hier gelegen. Dan waren mijn gaven al gaan werken voor ik geraakt werd. Het had net zo goed kunnen gebeuren als ik ging joggen of als ik naar Nathan ging.' Eerder had hij nog niet de energie gehad om erover na te denken, maar nu hij erover dacht, was het redelijk logisch. Hij had nog maar een paar gaven, maar het was genoeg geweest om er zonder kleerscheuren vanaf te komen. De enige verklaring voor het feit dat hij hier lag, was dat hij zich niet bewust geweest van het gevaar, waardoor zijn gaven pas werkzaam waren geworden na de klap. Het had altijd kunnen gebeuren.
Hij hield zijn hoofd iets schuin terwijl hij naar Lily luisterde. Hij fronste. Haar vrienden hadden hem nooit aangestaan, maar hij kon niet geloven dat ze haar uitgescholden hadden. Een zucht gleed over zijn lippen toen ze hem vertelde dat ze geen stijl meer had nu ze omging met mensen zoals hij. Hij was er altijd al bang voor geweest, maar Lily had altijd geroepen dat hij net zo veel waard was als zij, hij wist wel dat dat niet waar was.
'Waarom ben je niet naar je ouders gegaan, Lils?' Het was niet goed geweest voor haar om alleen te zijn en hij was er niet geweest. Hij had ook niet verwacht dat ze in een dergelijke situatie terecht zou komen. Hij was maar drie dagen weggeweest en hij had verwacht dat ze in die dagen wel veilig zou zijn.
'Is dat waarom je vroeg of ik wel van je hield?' Lily had hem gevraagd of hij wel van haar hield, was dat omdat ze bang was dat hij alleen maar met haar omging voor de seks? Het was niet logisch, hij had meer dan genoeg seks gehad voor hij Lily ontmoette, waarom zou hij zich aan een vrouw hechten voor de seks als hij het niet tekort gekomen was?
'Jij bent hier degene die gezond moet blijven,' protesteerde hij. Hij moest beter worden, maar zij mocht niet ziek worden. Hij gebaarde even naar de yoghurt. Ze was al op de helft, zo veel was het niet meer.
'Stop.' Hij wilde dat Lily stopte met zich verontschuldigen voor niets. Ze had hem niets misdaan. Hij nam een hapje van zijn vla en zuchtte toen. Gisteren had hij niet gegeten en nu pas besefte hij zich dat hij wel honger had. Dat was vast een goed teken.
'Ik houd van je, Lily. Nu en morgen, volgend jaar en over zestig jaar waarschijnlijk nog steeds.' Hij geloofde niet dat het over kon gaan, het was te sterk aanwezig om te kunnen verdwijnen.

Account verwijderd

schreef:
Lily kreunde zacht bij zijn woorden en legde haar hoofd heel lichtjes tegen zijn schouder aan. "Fine, fine..." mompelde ze met een zuchtje. Ze was er nog steeds niet goed van. Lily bekeek hem en legde haar hand tegen zijn wang. "Word nu maar gauw beter okey?" vroeg ze met een sip glimlachje. Ze wilde dat hij weer snel naar huis kon gaan, nou, nu was het hun thuis. Ze zou het hem later vertellen, als hij wat beter was.
Lily legde haar vinger tegen zijn lippen toen hij zuchtte en schudde haar hoofd. "Aaron, je bent evenveel waard of zelfs meer waard dan mij," protesteerde ze. "Je bent alleszins meer waard dan hen," knikte ze zonder te aarzelen. Daar was ze altijd heel duidelijk over geweest. Ze wilde niet dat hij zich minderwaardig voelde, zeker niet omdat hij dat niet was.
Ze keek hem aan met een frons. "Ik wachtte op jou natuurlijk," protesteerde ze. Ze wilde er voor hem zijn. Helaas was dat een beetje verkeerd uitgelopen.
Ze knikte met rode wangen bij zijn vraag. "Ik wilde niet..." begon ze zachtjes, met tranen in haar ogen. "Je weet toch dat ik van je houd he?" vroeg ze terwijl ze haar gezicht kort in haar handen begroef. "Ik wilde je niet pijn doen," zei ze zacht. Ze had niet nagedacht bij haar woorden. Ze wist dat hij van haar hield, ook al toonde hij het niet zo vaak en niet zo makkelijk.
Lily kreunde bij zijn protest en gromde toen hij weer naar haar potje yoghurt gebaarde. "Ik krijg het niet op," gaf ze zachtjes toe, met een verontschuldigende blik. Haar maag zat in de knoop. Lily wist dat ze het niet zou op krijgen, hoe graag ze ook haar best wilde doen. Het was al een wonder dat ze een beetje had kunnen eten.
Ze wendde haar blik af toen hij zei dat ze moesten stoppen met sorry te zeggen en opende kort haar mond om haar weer te verontschuldigen.
Ze voelde haar wangen gloeien bij zijn woorden en kroop heel voorzichtig in zijn armen. "Ik heb mijn potje yoghurt niet volledig opgegeten, maar ik wil die kus wel," gaf ze zacht toe.

Account verwijderd

schreef:
'Ik doe mijn best,' beloofde hij. Hij wilde graag snel beter worden, hier liggen was niets voor hem. Het liefst wilde hij naar haar appartement, bij haar op de bank liggen en met haar knuffelen. Daarvoor zou zijn pijn echter moeten verminderen, want op dit moment had hij te veel pijn om met haar op haar bank te liggen.
Nogmaals gleed een zucht over zijn lippen, maar hij protesteerde niet. Lily en hij hadden al zo vaak discussies gevoerd over zijn waarde. Lily was van mening dat hij ontzettend waardevol was, dat hij zoveel beter was dan alle anderen. Het was lief, maar niet waar. Hij glimlachte kleintjes toen Lily hem vertelde dat hij in elk geval meer waard was dan haar vrienden.
'Ik had wel op je gewacht als je niet thuis was geweest, Lils.' Ze had gewoon naar haar ouders kunnen gaan, hij had wel op haar gewacht. Hij was al zo vaak bij Lily thuis geweest terwijl Lily ergens anders was, het was niets nieuws. Hij was niet weer weggegaan, hij zou gewacht hebben.
Lily kreeg waterige ogen, ze had gedacht dat hij alleen bij haar was voor de seks. Als hij niet zo moe was geweest, had hij zich er waarschijnlijk rot onder gevoeld, maar daar had hij de energie er gewoon niet voor. Dus bestudeerde hij haar slechts. Hij streelde zacht door haar dreads toen ze haar gezicht in haar handen legde. Hij wist wel dat ze het niet zo bedoelde, dat ze gewoon een vervelende dag gehad had en dat ze was gaan twijfelen door haar vrienden.
'Het is wel oké, Lils,' mompelde hij. Ze hoefde zich er geen zorgen over te maken, hij had het haar wel vergeven. Hij zou haar een heleboel vergeven.
Het was maar een bakje yoghurt, maar Lily leek het er moeilijk mee te hebben. Hij kon haar niet dwingen om het op te eten, maar hij vond wel dat ze moest eten. Hij hield zijn hoofd iets schuin en glimlachte toen ze voorzichtig in zijn armen kroop.
'Alleen als je belooft dat je straks bij de lunch ook weer iets probeert te eten.' Als Lily bij elke maaltijd iets zou eten, zou het hopelijk wel weer bijtrekken. Hij drukte een kusje tegen haar neus en keek haar toen vragend aan.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld