Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

TMRORPG// Are you going to be mad for ever?

Account verwijderd

schreef:
Ik hoop dat de andere groepen het goed maken en zij niet al te veel last zullen hebben van de grievers, maar tot mijn verbazing komen wij de aantal stukken daarop ook niks tegen. Het lijkt wel geheel verlaten. "What if they are waiting for us? For all of us by the end?" Vraag ik dan nerveus en keer mij tot Malia. "Maybe, maybe those where just a distraction for us and are the others in trouble? Or, as I said, are they ALL waiting for us." Ik gruwelijk bij het idee dat we straks zo dicht bij het einde zijn en een hele horde grievers tegelijk moeten bevechten. We zullen het nooit winnen en we zullen teveel mensen verliezen om door te kunnen gaan. Ik kijk op mijn horloge, het is alweer een uur geleden voor we vertrokken.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Ik kijk naar mijn tatoeage "they probably know what we have in mind" zeg ik dan. "We have to go now! Before the others wil be there en begin hard te rennen. Alles ging zo snel voorbij, en ik heb nog steeds zoveel vragen. Waarom sturen ze me eerst de maze in als straf? Maar beschermen me dan toch? Wat voor informatie heb ik überhaupt aan de vijand gegeven? Zoveel vragen, hopelijk krijg ik daar antwoord op als we ontsnapt zijn.

Account verwijderd

schreef:
Ik begin achter haar aan te rennen en er is noch een teken van de grievers noch van de andere jongens. De zenuwen beginnen de overhand te krijgen en ik houd het niet meer. Wat als ze allemaal stuk voor stuk zijn afgeslacht? De tranen schieten me in de ogen bij dat idee, maar ik dwing mijn voeten door te rennen en te rennen en te rennen. En plots staan we daar. Slechts wij twee tegenover een heel leger van grievers. Ze doen niks, ze geven geen kick nu wij hier voor hen staan. Maar ze zijn er en niet zonder reden. Zenuwachtig kijk ik om mij heen, maar er is nog geen teken van de andere groepen, hoewel ze hier wel snel zullen zijn als alle grievers hier zijn. Ik wiebel met mijn vingers tegen mij zij en probeer te bedenken hoe we dit aan gaan pakken. Het leger grievers ligt rijen lang en breed voor ons. Ze zijn allemaal opgerold tot een bolletje, in hun "slaapmodus". Ik weet nog wel dat we een paar jaar geleden dachten dat zo'n griever dood was, dus we gingen er met zijn zessen heen en zijn met zijn drieën teruggekeerd. Dat beest was gewoon aan het opladen en leefde nog, maar dat wisten wij niet. Een koude rilling glijd over mijn ruggengraat. Met zo enorm veel zijn wij nou ook niet meer, maar dit leger van grievers is enorm. Niet iedereen van ons kan daadwerkelijk vechten, hoe groot is de kans nou dat we de uitgang bereiken? Veel tijd heb ik niet meer om te denken, want de eerste groep, die van Minho, komt aan sprinten. "Gast, er was geen griever te vinden wat een dooie boel hier. Ik durf te wedden dat we zo naar de uitgang..." Hij houd abrupt zijn mond wanneer hij het leger ziet en ook de andere merken het nu op. Ze reageren allemaal verschillend, de ene blijft stil, de ander stoot een soort van gil uit terwijl weer een ander druk begint te praten over hoe angstaanjagend ze wel niet zijn. "Het enige wat we kunnen doen is wachten op de andere en kijken hoe lang we dit vol gaan houden." Zeg ik dan.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Verstijfd sta ik stil als ik het hele leger grievers zien. Ik was zo verbaasd, ik wist even niets te doen. "Wat we ook doen, we moeten ze niet wakker maken dan zijn we al helemaal de klos." Zeg ik nog steeds verward. Waarom slapen ze? Waarom vallen ze ons niet aan. Ik zweer ik kan niet nog een dode zien vallen, dan zal ik al helemaal uitbarsten. Ik heb het helemaal gehad met WCKD. Hoe krijg je het in je hoofd om een groep tieners in een doolhof te zetten en het hun zelf uit te laten zoeken? Hoe haal je het in je hoofd tieners te doden door een of ander wezen? WCKD is echt gestoord, en ze kunnen het echt krijgen als we hier uitkomen. Ik zal er in ieder geval voor zorgen dat ze het niet makkelijk krijgen.

Account verwijderd

schreef:
Ik schud mijn hoofd. "Zodra we hun richting op gaan zullen ze ontwaken en de ratelende scherpe armen in de ronde slingeren." Ik bijt op mijn lip en staar naar de groep jongeren achter mij, onderweg is er niemand omgekomen. Dat is een goed teken, des te meer mankracht op dit slachtveld. Maar dan nog zullen we nooit met genoeg hier doorheen kunnen komen. En als er al mensen doorheen zullen komen zullen dat er niet veel zijn. Dit gaat nog een hele strijd worden, een strijd waarbij veel bloed vergoten gaat worden. Ik ril en bekijkt het "slapende" leger. Er moet toch een patroon te vinden zijn, een wijze waarop ze makkelijk uit te schakelen zijn?

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
"Oké dit is het plan, ik leid ze af en breng ze naar een plek waar de muren schuiven en ze dus geplet worden, en jullie gaan alvast. Ik kom dan daarna achter jullie aan" zeg ik dan. "Verschuil je hier om de hoek" zeg ik dan tegen iedereen die er inmiddels is.

Account verwijderd

schreef:
Ik frons mijn wenkbrauwen, lang niet alle grievers zullen achter haar aan gaan en het zit me niet lekker dat ze zich wilt opofferen om zelf gepakt te worden. Daarnaast hebben de grievers haar tot nu toe alleen maar beschermt, waarom zouden ze haar nu wel om het leven willen helpen? "Dan help ik je daarbij." Hoor ik Minho plots zeggen. Ik draai me om en kijk naar zijn zelfverzekerde houding. Ik knik. "Oké." Er zal nog steeds een flink gevecht komen, maar dat zal maar moeten. Nu maar hopen dat het een beetje gaat werken en er een aantal grievers inderdaad afgeleid worden.
Samen met de rest staan we iets verderop verscholen. De grievers hebben tot nu toe nog steeds geen kick gegeven. Ik ga iets naar voren om hen beter te kunnen zien en kijk naar Minho en Malia die zich voorbereiden.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Malia
Ik hou mijn hak mes voor me in de aanslag. Ik ren op een griever af en hak een van zijn klauwen er af. "Yeah that's right, rise and sine grievers" roep ik en voor ik het weet zijn alle grievers wakker en komen achter ons aan. "Run!" Roep ik en begin met Mihno naar de plek van de maze te rennen waar de deuren zullen gaan sluiten.

Account verwijderd

schreef:
Een hoop grievers rennen inderdaad hun kant uit, maar er vliegen nu voor mij onbekende dingen uit hun armen. Wapens die tien keer sneller ronddraaien en grijpen dan voorheen. Als vanzelf sprint ik op de resterende groep af en begin op hen in te hakken. Voor een moment sta ik daar, helemaal alleen en de rest ver achter mij. Een beangstigend gevoel bekruipt mijn lichaam en ik wil mij terug trekken, maar dan komt de verdere groep. Daar staan we dan, met zijn alle op grievers in te hakken. Het eerste bloed is al vergoten.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
"Shit" vloek ik als ik zie hoe gevaarlijk de grievers nu zijn. Ik begin nog harder te rennen. Na een tijdje zijn we er en wacht ik even tot de muur begint te schuiven. "Nu" roep ik en begin door de dichtgaande muur te rennen. Niet veel later zijn de grievers geplet die achter ons aan zaten. "Laten we nu de andere gaan helpen " zeg ik vervolgens.

Account verwijderd

schreef:
Het gevecht is zwaarder dan ik had gedacht door de gevaarlijke zwiepende armen die iedereen omver maaien. Angstig verschuil ik mij wat muren verder en probeer een strategie te bedenken. Het heeft geen zin om op die monsters in te hakken. We moeten een manier vinden om de rollen om te draaien, hen aan deze kant te krijgen en wij en hun kant. Alleen dan kunnen we met nog zoveel mogelijk overlevende de deur bereiken, maar dan moeten we tijd blijven rekken tot Malia en Minho terug zijn. Er is geen kans dat ik hen hier aan het lot overlaat, als ze nog maar leven. Trillend draai ik mijn hoofd een kwartslag. De meeste hebben zich nu verscholen en wachten op aanwijzingen. De grievers komen niet veel verder. Ze houden de wacht bij de doorgang zodat we de deur met geen mogelijkheid kunnen bereiken. Maar dat gaat veranderen. We moeten de groep gewoon in tweeën opsplitsen en dan draaien we als het ware om hen heen, dat is de enige mogelijkheid om bij die verdomde deur te kunnen komen. Chuck wat is dit moeilijk!

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
We komen aan en ik zie de doden, van schrik sta ik stil. Mijn rillende hand breng ik naar mijn mond. Ik hyperventilerden. Dit was waar ik bang voor was ik kon gewoon niet meer doden zien. Alles is mijn schuld. Ik had die trekker over moeten halen toen het kon. Het lukte niet om mijn adem weer normaal te krijgen. Ik had geen idee meer wat er om me heen gebeuren. Het ging als flitsen voorbij. Ik ben er zo niet bij met mijn hoofd en sta zo versneld dat ik niet eens door heb dat een Griever mijn kant op komt.

Account verwijderd

schreef:
Zodra ik Minho en Malia door een van de gangen zie aankomen ben ik opgelucht, maar dan zie ik een nietig en verschrikt meisje staan die zich laat overgeven aan het geen waar we zo hard voor strijden. "Malia!" Roep ik hard. Ik weet dat wanneer ik nu haar kant op ren de rest van de grievers ons achter na zullen zitten, maar ik kan niet hier blijven staan en niets doen! Plots herinner ik mijzelf er aan dat ik nog een pistool bij mij draag. Razendsnel grijp ik hem uit mijn achterzak en richt hem op de griever. Ik weet niet of het zal helpen en of de kogel door het dikke vlees zou kunnen komen, maar het is een poging waard toch? Dan herinner ik dat er op het briefje stond dat er niet al te veel kogels in zaten. Malia heeft ons meerdere malen verraden, hoort uiteindelijk bij WCKD, heeft hen zelf geholpen en ons in de gaten gehouden, heeft mee gewerkt met het gruwelijke plan om een stel tieners in een labyrinth te pleuren en heeft ons in gevaar gebracht. Uiteindelijk zal het haar alleen maar uit haar lijden verlossen. Als vanzelf richt ik het pistool op Malia. Een aantal jongens om mij heen houden hun adem in en kijken verschrikt op van mijn actie. Misschien is dat het juist om te doen. Ik sluit mijn ogen. Ik haal de trekker over. Ik laat mijn trillende handen zakken wanneer ik de kogel het vlees hoor doorboren en de stilte valt. Ik haal diep adem en open mijn ogen om naar het slachtoffer te kijken. Daar ligt hij, de griever dood op de grond. De hell begint. De grievers worden woest en rennen op iedereen af en opnieuw begint een enorm gevecht.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Ik kom uit mijn wereldje als ik Newt het pistool op mij ziet richten. Ik kan nog net opzij stappen als hij zijn ogen sluit. Nog voor dat de strijd begint zeg ik boos tegen hem: "Are you kidding me Newt, i thought i could at least trust you but nevermind i shouldn't have tolt you anything." Daarna begint de strijd. Een Griever haalde naar mij uit en ik hakte zijn arm er af die er nog net voor zorgde dat ik een snee had onder mijn oog op mijn jukbeender. Maar dat stopt me niet van terug vechten.

Account verwijderd

schreef:
Mijn lichaam weerhoud mij er van om ook nog maar een stap te zetten, om ook nog maar een handeling te doen. Ik sta daar maar, doelloos voor mij uit te staren terwijl de rest om mee heen aan het vechten is. Terwijl iedereen zijn leven waagt. Mijn wereld is zojuist gestopt. Ik probeer te beseffen wat er is gebeurd. Na de woorden van Malia besef ik het. Ik wilde haar uit haar lijden verlossen, maar al had ik mijn ogen open gehouden en echt gericht, had ik nooit de trekker over kunnen halen. Hoe had ik haar nou neer kunnen schieten? Dat had ik niet gekund. Ik tril nog steeds en beweeg verder nog steeds niet. Het heeft geen zin meer, het is daadwerkelijk verpest. Ik stop het pistool weer veilig weg en pak mijn speer op. Het is nu of nooit. Ik waag mij in het gevecht, ontwijk de klauwen en ren regelrecht op de gang af. Ik word aan alle kanten geschaafd, maar niets weerhoud mij er van om te stoppen met rennen. Iets doorboort mijn rechterschouder, maar ik kijk niet. De pijn is hevig vernietigend maar toch blijf ik doorrennen. Het enige waar ik mij op dit moment kan focussen zijn de mensen van WCKD. Zij hebben er voor gezorgd dat ik bijna een mensenleven genomen heb. Zij hebben ervoor gezorgd dat onze herinneringen weg zijn, dat wij hier in beland zijn en dat zoveel tieners gesneuveld zijn. En daar gaan zij voor boeten. Ik duw mijzelf de gang in en daar staan een stuk of zes grievers te wachten. "Kom maar op." Zeg ik woest terwijl ik op hen in begin te redden.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld