Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

19 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O' This means war || ft. Vasilissa

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Alex werd op een brute manier binnen gedropt, waarna Mac haar been naar binnen trok en haar deur dicht smeet. Haar vingers baanden een weg naar het kinderslot, die ze behendig indrukte. Ze draaide zich om naar de achterbank, waar een zak lag met wat medische spulletjes en een croissant. Ze griste er de nodige dingen uit en duwde die op de schoot van Alex. "Je medische vaardigheden zijn genoeg om te weten wat je moet doen, veronderstel ik," zei ze onberoerd, met haar ogen op de voorruit. De croissant die ze nog in handen had, douwde ze ook in zijn handen. "Ik weet dat je honger hebt, bon appetit," zei ze terwijl ze hem een korte blik gunde. Een grijns kon ze nog net inhouden.
Ze zette haar handen op het stuur; een versnellingsbak had ze niet. Haar voertuig was automatisch aangedreven. Ze drukte op de nodige pedalen en volgde de weg die ze in haar hoofd had uitgestippeld. De gps had ze intussen uitgeschakeld, Alex hoeft niet te weten waar ze naartoe gingen.
Om de tiental seconden keek ze in haar achteruitkijkspiegel, om te checken of ze niet achtervolgd werden. De wegen die ze volgden waren iets of wat hobbelig, maar daar voelde je quasi niets van. Het stof dat naar boven waaide door de snelheid was wel duidelijk te zien. Hoewel Mac er een prof in was, deed ze niet aan onnodig driften. Dat zou het verslijten van haar wielen alleen maar vorderen. Haar blik liet ze af en toe op Alex vallen, om te zien of hij geen verdachte dingen aan het doen was.
Gedurende de hele rit zei ze geen woord, dat was overtollig. Als ze informatie nodig had, zou ze er wel om vragen. Na een aantal keer zowel links- als rechtsaf te draaien, kwamen ze eindelijk aan de bestemming aan. "We zijn er; neem nodige spullen mee. Denk aan geweren, kogels, drugs," begon Mac. Ze liet haar ogen op zijn bloot bovenlijf rusten, waarna ze haar pupillen weer op de zijne richtte. "Misschien zijn kleren ook handig," eindigde ze.
Mac opende het kinderslot en wandelde naar buiten; op dit moment was het een kwestie van vertrouwen. Ofwel deed hij gewoon wat er gevraagd werd en konden ze rustig voort met de missie, ofwel kreeg hij een kogel door zijn lichaam. De keuze lag aan hem, en dat wist hij goed genoeg.
Ze sloot de portier achter zich en hield haar vingers rond de Glock die ze in haar riem had gestoken.
"We kunnen niet veel tijd verliezen, dat weet je zelf ook," zei ze ter verduidelijking.
"Давай, быстро."

(Давай, быстро = Komaan, snel)

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het kinderslot. Natuurlijk zag ze hem aan voor gek, en besloot alles nog erger te maken. Alsof hij zou ontsnappen aan de enige kans die hij had om de moordenaar van zijn vader te vinden. Hij wist dat hij het prima zelf afkon, maar hoe zij hem zo laag inschatte vond hij vreemd. Alex zou alles op alles zetten om diegene te laten bloeden. Zelfs wanneer het betekende dat hij, zoals nu, gedwongen samen moest werken met iemand als Mac. Was ze dan echt zo dom?
Zijn chagrijnigheid was merkbaar gebleven, hoewel hij het kon waarderen dat ze hem spullen aanreikte. Althans, aanreiken was het verkeerde woord geweest. Eerder neergegooid op zijn schoot gepaard met haar ijskoude woorden die ze losliet. Een croissant en wat medische hulpmiddelen was alles wat ze hem gunde. Voor een moment liet Alex zijn ogen naar de hare glijden. Hij had gekoesterde haat voor haar en toonde het zonder menige schaamte. Strak bracht hij vervolgens zijn blik terug bij de spullen op zijn schoot. Dagen waren voorbijgegaan sinds hij eten binnen had gehad. Zijn maag had het onderhand zelfs begeven om zijn honger te laten merken, en voor zijn gevoel was hij heel wat afgevallen. Het was zijn koppigheid die tevoorschijn kwam en ervoor zorgde dat hij alles, ook al wist hij diep vanbinnen dat hij het nodig had, weigerde. "You of all people should know better," siste hij stug. Met een harde ruk schoof hij de spullen dan ook van zich weg, een gedempte klap gehoord bij het vallen op de mat onder zijn voeten. Mac moest beter weten dan dat hij dingen aannam van iemand anders; het liet hem enkel uitkomen voor een gold digger. Hij had nog wel wat waardigheid om hoog te houden. De rest van de rit hield hij zijn mond gesloten, weggestaard uit het raam naar alles wat hij voorbij zag komen. New York was zo slecht nog niet. Wolkenkrabbers om op uit te kijken, genoeg plaatsen om safehouses op te zetten en er was genoeg te beleven om overgebleven tijd te spenderen. Lang verhaal kort; de perfecte plek voor een maffiosi om onder de radar te blijven. Echter voelde hij geen vrolijkheid opzetten zodra hij zag aankomen waar Mac naar onderweg was. Ze had haar research in ieder geval voor elkaar gehad. Haar plannen daarentegen zaten hem meer dwars dan het feit dat ze het stadium 'stalker' al bereikt had, en zijn huis had weten te vinden.
"You want my help? We'll have to do it my way, princess." zei hij met een grijns. "Pak je spullen. We zullen hier nog wel even blijven." De autoportier sloot hij wreed achter zich. Zijn zorgen waren het niet als het pareltje van de Wolfe's een deuk of twee op zou lopen. Wellicht zouden ze dan eens beseffen wat ze hadden. Hij wendde zijn rug naar Mac toe, zijn handen onbezorgd in zijn zakken gestoken. Als ze hem dood wilde hebben was Sergei onvindbaar. Hij wist maar al te goed dat ze hem nodig had. De grijns bleef dan ook onaangeroerd op zijn gezicht staan wetende dat Mac hem niets kon maken. Rustig wandelde hij naar de garagedeur en opende deze redelijk snel, negerend naar de stekende pijn in zijn polsen. Een Bentley op straat laten staan was in deze buurt geen goed idee. Alhoewel hij niet kon ontkennen dat het plezierig zou zijn om Mac nog eens te stangen, of er een voertuig onder zou lijden of niet.
"Pas op voor Jinx, Он укусы."

Он укусы = Hij bijt.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Alex moest zijn al te grote mond nog maar eens openen, hoe kon het ook anders? Mac rolde met haar ogen en leunde zachtjes tegen de deur. De tas die ze mee had, besloot ze in de auto te laten. Ze had geen zin om lang in dit afgelaten hol achter te blijven, maar ze gaat momenteel moeten luisteren. Alex had veel informatie in bezit, en die moest ze krijgen zonder hem kwaad te maken. Mac was Alex aan het manipuleren, hij kan het evengoed terug doen.
Haar ogen vielen op de deur die hij ruw dichtgooide, waarna ze een wenkbrauw ophief. "Wat respect voor andermans spullen heb jij kennelijk ook niet," zei ze kil en rechtte zich, waardoor al het gewicht weer op haar voeten terechtkwam. Zijn handen bevonden zich niet veel later in zijn zakken, wat Mac al een stuk geruststelde. Ze loste haar vingertoppen van het geweer en liet haar handen langs haar lichaam hangen.
De garagedeur werd met veel lawaai geopend, het stak lichtjes in haar oren. Ze fronste even en keek vanuit een afstandje naar binnen, het zag er chaotisch uit. Meer kon ze ook niet verwachten.
De Russische taal vloeide weer haar oren binnen, waardoor ze haar ogen op de hond richtte. De zwart-witte husky met felblauwe ogen staarde haar aan, hij had een argwanende gloed. Logisch, hij had nog nooit eerder iemand gezien die zoveel glinsterende juwelen aan had als Mac. De peperdure kostbaarheden trokken veel aandacht van de hond, die niet kon wegkijken van de fonkelingen.
Alex' aanmerking liet haar grijnzen, waardoor ze haar blik weer op de Glock 19 liet vallen. "Он не одинок," zei ze met haar mondhoek naar boven. De spottende glimlach verdween al snel, naarmate ze dichter bij Alex' slaapplaats kwam. De Bentley liet ze met een simpele knop op haar sleutel vergrendelen, zodat die een extreem luid alarm slaat, zodra iemand slechte bedoelingen zou hebben.
De volle lading commentaar op het interieur besloot ze voor zichzelf te houden, haar verwachtingen waren sowieso al laag.
"Aan wat wil je onze tijd verdoen, crimineeltje?"

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Met veel gerammel werd de ijzeren garagedeur naar boven getrokken. Walmen van benzine waren er te merken, een ondoordringbare laag die er altijd rond leek te hangen. Gereedschap lag verspreidt over de harde, stenen grond en bedekten grote delen van de overige vrije ruimte. Opvallend tussen het licht wat een glinstering veroorzaakte op het metaal. Vlekken van verf, ofwel vloeistof afkomstig uit de verschillende voertuigen die er ooit gestaan hadden, waren er zichtbaar geworden. Zwarte vegen en resten van bleek erbij meegenomen, wat ervoor zorgde dat de oorspronkelijke kleur van het gesteente op de meeste plekken onherkenbaar was geworden. Graffiti tags langs de muren dreven de aandacht weg van de paar verroestte crossmotoren die er nog stonden, wachtend tot hij ze aan de praat kon krijgen. Desondanks bleef het een van de weinige plekken waar Alex zich thuisvoelde, wat zich kenbaar maakte aan de grijns die nog altijd rond zijn lippen gevormd was. Binnengestapt alsof hij het verouderde fabriekspand nooit verlaten had.
Haar opmerking negeerde hij uit protest, wetend dat het geen zin had om ertegenin te gaan. Hij was haar geen verklaringen schuldig over zijn acties. Alex gaf haar enkel terug wat ze hem de afgelopen tijd had toegeworpen; haat. Bovendien had hij geen zin in een overbodige discussie zonder einde. Doelloos liep hij dan ook verder de garage binnen, onbezorgd over Mac. Ze zou hem uiteindelijk toch wel volgen. Waar wilde ze haar informatie anders halen?
Gegrom drong in zijn oren door, snijdend en hard. De zachte klanken van de poten voor zich, waar zijn ogen op de een of andere manier automatisch naartoe werden getrokken. Hij was het nog niet vergeten hoe Ricardo's hond, eerder een wolf gezien het uiterlijk en doen, altijd als een waakhond rond marcheerde. Zijn ogen konden bij wijze van spreken als laserstralen elke beweging detecteren, hetgeen waar hij zich dood aan kon irriteren. Hij zuchtte dan ook diep bij het zien van de zwart-witte verschijning vanachter de geopende deur. Uitzoeken naar wie het gericht was, was volgens hem niet meer nodig. Het was opnieuw Mac wie in de spotlights stond.
"Get out," siste hij het beest met een dwingende toon toe. Zijn hand rondom de deurklink gevestigd die leidde naar het gedeelte wat zijn 'geliefde' buurman bezat. Jinx leek echter meer geïntresseerd in de nieuweling in de opening van het pand, en bleef er achterdochtig staan. Geen poot verzet bij zijn uitspraken die de husky inmiddels wel zou moeten kennen. Alex rolde met zijn ogen en gaf een paar flinke bonzen weer op de vaag geel gekleurde deur, waarvan de verf er vanaf bladderde. Zijn polsen bleven een pijnlijk gebied, maar zoals hij altijd al gedaan had hield hij het voor zichzelf. Gelukkig werd het hem bespaard om nogmaals zijn pols te belasten, en vertrok de hond na hen beide onderzoekend een woeste blik gegeven te hebben. Alex kon het niets meer schelen, hij hoefde geen band te hebben met een beest als Jinx. Wilde het hem wat aandoen dan zou Alex het hem betaald zetten, ongeacht hoe Ricardo zou reageren op het gedode dier.
Zodra hij uit hun zicht verwijderd was, sloeg hij hard de deur achter hem dicht om hem niet nog een keer binnen te zien. Hij liep naar de oude, klassieke lift die er in de hoek van de kamer verstopt zat achter een roestkleurige schuifdeur, die hij met veel moeite wist te openen. Een verjaard, gouden stuk tevoorschijn gekomen wat sinds hij er kwam al bij had gezeten. Vervangen was geenszins in hem opgekomen sinds het ding het nog prima deed. Wat gestommel leverde het wel op maar uiteindelijk bracht het hem waar hij heen moest. Twijfelen deed hij dan ook niet aan de werking, en zakte door zijn knieën waarna hij het gouden hek wat de toegang blokkeerde, omhoog haalde. Ingestapt alsof er niets aan de hand was. Werkelijk waar was het ook zo geweest. Alles verliep tot nu toe op rolletjes.
"Het is tijd om alles in kaart te brengen," sprak hij geheimzinnig. "Sergei Reznikov just got himself on the Blacklist."

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Zelfs de kleinste geluidjes weergalmden hier hard, al was het maar het stof van Macs kleren dan over elkaar wreef. Ze bekeek de muren, ze waren allemaal geverfd in neonkleuren. Er waren verschillende soorten vormen en lettertypes zichtbaar. Het tafereel ging hand in hand met de koude en lugubere omgeving. Het zat er tjokvol met criminelen, dealers, moordenaars; maffia. Geld was een van de belangrijkste factoren in hun leven, ze deden alles om eraan te geraken. Je kon drugs dealen, geweren verkopen, mensen vermoorden; of in Alex' geval aan prizefights deelnemen.
Er lagen vele dingen op de vloer, allemaal rotzooi die men gebruikte tijdens missies. Zowel medische dingen als grondplannen et cetera. Mac was in stilte de entourage aan het inspecteren en observeren, zodat ze niets mist. Hun voetstappen waren duidelijk te horen, dus onverwachte bezoekers zouden snel gehoord worden.
Niet veel later kwamen ze aan bij een -in Macs ogen- historisch museumstuk. De gouden lift werd met luchtig gekraak geopend, en al snel kon je Alex erin vinden. Zonder twijfel stapte Mac ook naar binnen, ze boog lichtjes en wandelde de 'kooi' binnen. Voor het eerst in de verlopen tientallen minuten hoorde Mac Alex' stem opnieuw; tijd om alles in kaart te zetten volgens hem. "Klinkt goed, ik heb nog een aantal dossiers mee waar er enkele bestemmingen in staan. Zowel open als verborgen," deelde Mac mee. Waarschijnlijk had Alex ook het een en het ander in bezit, maar dat betekende niet dat Mac niets kon voorstellen.
"De tas ligt wel in de auto, if you don't mind," zei ze, hem aankijkend. "Ik wist niet dat we hier ons klein hoofdkwartiertje gingen maken," zei ze uitdagend met een al te brede grijns.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Gouden omrandingen waren opvallend genoeg, tussen de chaos die er door de jaren heen gevormd was in de garage. Het had een geruit patroon die van de grond tot het plafond reikte. Erachter verschuilen was onmogelijk aangezien het te doorzien was tussen de grote gaten van de vormen door. Van één kant, de ingang van de werkplaats, was het van een afstandje te zien wie erin gestapt was. De andere kant was slechts een grauwe muur waar weinig bijzonders aan was, en elk moment plaats zou maken voor het uitzicht op de nachtclub een paar verdiepingen erboven, vooraleer ze terechtkwamen op de hoogte waarop Alex zijn leefruimte kon vinden. Het fabriekspand mocht dan wel een groot historisch verleden hebben; voor hemzelf was het niets meer dan een krot geweest.
Ongeduldig wachtte hij totdat Mac ook besloten had om hem te volgen binnen de antieke lift. Tot zijn opluchting was het snel tot haar gekomen dat hij stond te wachten, waardoor het haar niet lang gaf voor ze dan eindelijk naast hem stond. Zuchtend trok hij het gouden hekwerk terug op zijn plaats. "We hebben ze nu nog even niet nodig," antwoordde hij, zijn hand gegrepen naar de hendel die er aan het metaalsoort bevestigd zat. Eigenlijk konden ze het wel gebruiken om haar informatie erbij te houden. Het was zijn vermoeidheid om opnieuw de lift te moeten openen en het op te moeten halen, wat ervoor zorgde dat hij er laks over deed. Ze konden het later ook nog ophalen. De dossiers lagen waarschijnlijk niet in het volle zicht, dacht hij zo, en waren vanaf de buitenkant door de ramen heen onvindbaar. Hij ging er niet vanuit dat Mac zo dom was om ze gewoon op een van de stoelen te laten liggen. "En klein is het hier niet. Vol, dat wel," zei hij onverschillig. Teveel mensen hadden zich er gevestigd in de tijd die hij er gezeten had. Hoe het nu geworden was, zou hij zo achter komen.
Voor een oud ding ging de lift nog behoorlijk snel wist hij zich te herinneren, maar het gemak van de moderne hulpmiddelen ontbraken. Hij ging zwaarder over dan te verwachten viel. Hij vloekte binnensmonds om zijn gescheld binnen te kunnen houden. Zijn wonden brandden flink en hij deed ze weinig goeds om ze nu te belasten. Stroperig bloed had zich verzameld op zijn huid, een viezig gezicht om te bekijken. Hij keek dan ook weg en duwde met de kracht die hij overhad de hendel naar beneden. Beweging was gelijk voelbaar geworden terwijl de kooi naar boven vertrok. Het licht werd donkerte wat er heerste. Een paar minuten lang was er geen hand voor ogen te zien, tot neon lichten vanboven door de lift heen kwamen en het volledig verlicht werd. Felle kleuren van de graffiti over de ruimte van de club verspreidt, zowel op de dansvloer als de muren. Kringen van mensen namen de vrije plekken in, juichend naar de dance battle die er gehouden werd. Harde muziek galmde er door de drukke ruimte. Zelfs in de ochtend wisten ze er een zuipfeest te geven. Hij haalde enkel zijn schouders op en keerde zich dan tot Mac.
"Welcome to the House of the Samurai."

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Het duurde niet lang voor Mac het bonzende geluid van luide muziek, gepaard met gezang en geroep van vele mensen hoorde.
Flashback:
"Alpha in positie."
Macs bordeaux gelakte vingertoppen omklemden een Dragunov SVU van Russische makelij. Het serienummer was doorkrast, zodat niemand ooit de verkoper zou vinden. Mac wist al te goed dat het een soldaat was, die om wat extra geld te verdienen wapens uit de voorraad smokkelde om die achteraf door te verkopen. Macs donkere lokken accentueerde het silhouet dat ze had gevormd in het achtergelaten pand waar ze zich schuilhield. Het was al laat, dus was ze met haar donkere uitrusting extra gecamoufleerd.
"Let op, enkel Arlov. Voor overbodige slachtoffers ga je moeten bijbetalen," klonk er door de headset die Mac op haar hoofd had. Het was de stem van haar opdrachtgever; hij was vervormd. Het was zo gemaakt dat niemand kon uitmaken wie werkelijk aan de andere lijn zat. Veel maakte het Mac niet uit, het enige wat ze nodig had, was het geld dat hij of zij haar had beloofd. "Helder," antwoordde ze simpel terug. De rechterhelft van haar gezicht steunde op het monstergeweer, zodat ze zonder enige moeite door de richtkijker kon staren. Een honderdtal meter verder was er in de rechtervleugel van het casino een feest bezig. Een bal om precies te zijn. Feodor Arlov had de zaal afgehuurd om zijn verjaardag te vieren, samen met honderd andere figuren. Hij zijn triomfantelijk op een stoel, verheven door een klein podium. Hij voelde zich duidelijk goed in zijn vel. Macs vingers verplaatsten zich naar de trekker, het zou niet lang meer duren tot die ingedrukt zou worden. "Doelwit onder schot en klaar om te vuren," zei Mac op een zachte toon, bevestigend tegenover haar opdrachtgever.
Macs hartslag was rustig, dit soort situaties was ze ondertussen al gewoon. Onzekerheid had ze niet, ze had teveel voor het geweer betaald om nu nog te falen. Jarenlange schiettraining ondersteunde Mac nu 100%. "Neem het schot," zei de robotachtige stem instemmend.
Mac haalde de trekker over; er ontstond geen knal. Die werd verzacht door de geluiddemper die langs de voorkant aangesloten was. In de feestzaal was het het omgekeerde, chaos werd ontstaan en talloze hulpkreten werden uitgeroepen. Mac verspilde geen kostbare tijd en wikkelde het dodelijk geweer rond in een zachte stof. Ze stak het hele pakketje in haar sportzak en rende de trappen af, waar beneden haar brommer al klaarstond. Met luid gebrom startte ze de motor, en verlaatte het pand.
"Happy birthday, Arlov."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
In een snel tempo bewoog de lift zich omhoog. Aansturen was, behalve het overhalen van de zware hendel, onnodig. Zijn leefruimte zat gevestigd op de bovenste verdieping, gegrensd aan het dak van het industriepand. Het was behoorlijk hoog vergeleken met de andere, omringende gebouwen. Een uitzicht kon hij dan ook voegen bij het krot wat hij tot zijn eigen had gemaakt.
Bij de aankomst was hetgeen wat het eerste zijn blik trok de omgeving die te aanschouwen was door de vele kleine, rechthoekige ramen die een van de grotere muren in beslag namen. De grauwe skyline van de buitenwijken van het New York, met daarachter het Business Centrum en de wolkenkrabbers wazig zichtbaar geworden tussen al het stof en vuil op de ramen. Noch stond Alex niet stil bij wat er te zien viel, en opende gelijk de kooi zodra het vast begon te steken op het hoogst haalbare punt. Tijd verspillen waren geen van zijn kwaliteiten geweest.
"Make yourself at home," mompelde hij tegenzinnig naar Mac. Zelf was hij van plan om uit te stappen, maar iets trok zijn ogen weg van de woonkamer voor hen. Het was het matzwarte pistool wat ze in haar zak had verstopt, die hem opgevallen was. Zijn blik ernaartoe getrokken die razendsnel grimmig verhardde. "Mooi 'ding' heb je daar, Mac," sprak hij guur. Onverwachts liet hij zijn hand ernaar schieten, vastgegrepen alsof het zijn eigen was die hij bewonderde. Het had hem altijd al gefascineerd hoe vuurwapens werkten. Slechts een enkele kogel kon een eind aan iemands leven maken. De sleutel ertoe was het buskruit in de munitie geweest, wist hij te bedenken, al haalde het zijn interesse niet weg. Het was hetzelfde model als de Wolfe's zo nodig van hem af moesten pakken. Ze was het hem schuldig. Bovendien zat hij niet te wachten op een schotwond tussen zijn ogen wanneer Mac had gekregen waar ze naar opzoek was. Het was de enige manier om te verzekeren dat ze hem niet voor zat te liegen, met haar plannen voor zijn wraak.
"Glock 19, is het niet? Jammer dat je van het ding af moet als je je informatie wil krijgen." Kort liet hij het door zijn handen glijden, alvorens hij met een klik het magazijn uit het pistool verwijderde en deze in zijn broekzak stak, met de Glock erbij. "Het enige bloed dat zal vloeien is dat van onze geliefde Red. Maar maak je verder geen zorgen, je hebt er de mijne voor teruggekregen." Een grijns speelde zich af op zijn lippen, wetend dat hij tenminste iets terug had van zijn spullen. Hoewel hij liever met een shirt rond had gelopen dan zoals nu, met een ontbloot bovenlijf.
"Zie het maar als een ruil voor de diensten," zei hij met dezelfde gevaarlijke grijns. Verdere aandacht besteedde hij niet aan haar, en liep zonder nog wat te zeggen binnen zijn huis. Een lange tijd was er verstreken sinds hij er rondgelopen had. Geen verandering was er in de tussentijd bij komen kijken. Het was precies zoals Alex het zich herinnerde.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Macs gedachten kwamen weer terug van zodra ze een hand voelde aan haar achterzak. Haar blinkende Glock 19 bevond nu in zij handen. Ze grijnsde bij zijn opmerkingen, hij wist goed genoeg dat het haar niet veel uitmaakte. "Je doet maar," zei ze onverschillig en richtte haar blik weer naar voren. Hij wist het nog niet, maar Mac had al te goed door dat haar kofferbak gevuld was met dodelijke wapens. Eentje meer of minder maakte vast niet uit.
Ze zette haar eerste stappen in de 'woonkamer' en keek observerend rond. Er hing veel stof in de lucht, en er kwamen maar enkele stralen daglicht door de verduisterde ramen. Haar voetstappen lieten een dof geluid achter, iets wat ze niet gewoon was. Ze draaide een keer rond haar eigen as, en analyseerde elke hoek van de kamer. Af en toe lagen er snipers verspreid, maar ook simpele pistolen waren te zien. De oude en versleten bank zag er sleets uit; ook die hing vol stof en vuil. Mac begon nep te hoesten en keek Alex uitdagend aan. "Misschien moet er eens een stofzuiger langs," grijnsde ze. Ze nam een geweer dat tegen de muur stond en bekeek het uitgebreid. Ze haalde de munitie eruit en telde de kogels, hield ze haar vingers rond het de trekker. Het voelde vertrouwd aan, een gevoel waar ze erg van genoot. Ze zette het wapen weer neer en wandelde verder. "Leid me eens rond," vroeg ze iets of wat bevelend en keek hem aan. Een lichte fonkeling verscheen in haar pupillen, iets dat wees dat ze zich goed voelde. "En laat me ook meer van je wapencollectie zien, die gaan we sowieso nodig hebben."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Bied je je aan?"
Grijnzend draaide hij zich achterom naar Mac, waar hij even bij haar bleef hangen. Hoe ze in haar goede bui was, was niets wat hij leuk vond om aan te zien. Ze verdiende het om zich klote te voelen, al waren het geen van zijn problemen om zich erover druk te maken. Later zal hij haar wel laten boeten. Wat was er nou leuk aan om haar al gelijk te zien breken, als Alex er nog meer lol uit kon halen om eerst wat met haar te sollen?Na wat ze hem dacht te moeten maken kon hij zich erop verheugen om haar wanhoop te zien. Haast balen dat het nog een tijdje op zich zou laten wachten.
Hij hief zijn schouders wat op. Het was niet ondenkbaar dat het een oud gebouw was. Stof stond overal, het rook er muf naar sigaretten die hij er elke dag doorheen had gejaagd en bepaald uitnodigend zag zijn gedeelte er niet uit. De graffiti liet het eruit zien als de Ghetto. De weinige meubels die er stonden waren versleten en daarbij niet echt zijn stijl. Hem zat het verder niet dwars; het bed was het enige wat Alex ervan nodig had. Overige voorwerpen mochten van hem met alle plezier gejat worden. Maar mocht Mac de plaats schoon willen maken hoorde ze hem niet protesteren. Scheelde Alex weer wat saai werk.
Hoe ze hem rond commandeerde begon irritant te worden. Zijn thuis was het waar ze een voet binnen had gezet, waar was haar respect gebleven? Mac kon zichzelf prima zelf vermaken met het zoeken naar de verschillende plekken. Veel was er niet te zoeken; de verdieping bestond enkel uit één grote kamer en een badkamer, zijn wapenkamer nog niet meegeteld. Was het dan zo moeilijk om hem met rust te laten? Hij rolde met zijn ogen en keerde zich dan van haar af, geknikt naar de deur in de hoek van de kamer. "De badkamer," vertelde hij met weerzin. Lang stond hij er niet bij stil. Rustig wandelde hij naar het tweepersoonsbed in de andere, uiterste hoek van de etage. Net opgemaakt met donkere lakens die deels bedekt waren met wat handwapens en zakken cocaïne van zijn vorige klussen. Zuchtend nam hij ze weg, de zakken met drugs hardhandig onder het bed geschoven om ze uit de weg te gaan. De wapens in zijn handen gehouden alsof hij haar erg wantrouwde, wat hij ook deed. Hij was enkel goed om het te verbergen door zijn gewoonlijke grijns.
"Je slaapplek," ging hij door. Ondertussen zijn weg gebaand naar het gedeelte wat hij nog niet gehad had. Lopend tussen de houten keukenkastjes, simpele fornuis met koelkast en een metalen afvalbak. "Keuken." En met dat kwam hij dan uit bij de enige schuifdeur die er vindbaar was. Een geroeste kleur nam het ijzer over en liet het onopvallend achter bij de muren. Mac toegang geven tot zijn wapens ging hij echter niet doen. Het was de laatste troef die hij in handen had om haar onder de duim te houden. Een snelle blik erop werpen kon verder geen kwaad; zolang het buiten haar bereik werd gehouden was er niets om zich zorgen over te maken. Zuchtend opende hij dan ook de zware schuifdeur, gevolgd door een klein kastje wat erachter verborgen zat. Toetsen met elk cijfer aangegeven waarop hij met afkeer de zes-cijferige code intoetste. Wapens in zijn andere hand geklemd om ze gelijk op te kunnen bergen. Zijn stem mompelend hoorbaar gemaakt op de achtergrond bij het laatste onderdeel van de 'tour'.
"De jackpot."

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Mac besloot Alex' commentaar te negeren, erop ingaan had toch geen zin. Het enige wat ze hem nog gunde was een smakelijke grijns, dat zei genoeg op zich. Meteen fixeerde ze haar ogen op de verschillende kamers die hij toonde, de plaatsen waar ze de meeste dagen ging doorbrengen. Hem toelaten in de Wolfe's Mansion was een no-go, dat wist ze door en door. Het gepiep dat vrijkwam tijdens het intikken van de code baande een weg naar haar oren. Zijn bescheiden collectie moordwapens kwam tevoorschijn. Ééntje nam haar aandacht; de AK-101.
Flashback:
Keihard touw was rond de tedere polsen van Mac gewikkeld, hetzelfde voor haar enkels. Ze zat op een houten stoel in een afgedankte garage, omsingeld door een vijftal gangsters. Het donkerrode bloed dat oorspronkelijk uit haar neus liep, was ondertussen ook op haar wangen gesmeerd. "Luister lieverd, je gaat me vertellen waar je al dat kostbare geld van je hebt verstopt." Informatie werd haar opgeëist, al gaf Mac niet toe. "Luister hunk," begon ze met een teveel aan sarcasme. "Dat geld heb ik aan rotzooi besteed, je kan het vinden bij verscheidene designers," zei ze met haar ogen gepierd. Een diepe zucht ontsnapte uit de mond van de schooier. Velen wisten dat ze veel geld had, meerderen wisten dat ze het besteedde aan kleding. Mac zag er altijd op en top uit, bombastisch soms. Zelf in een situatie als deze volgde ze de laatste trends. Een van de zwart geklede mannen zette enkele stappen dichterbij, zijn wijsvinger strelend over haar kin. Mac keek dodelijk in zijn ogen, haar mondhoeken strak naar beneden. Door zijn grijns zag ze zijn spierwitte tanden, iets wat niet de gewoonte was. De meeste drugsdealers hadden rotte, gele tanden. Het is waarschijnlijk een nieuwkomer. "Gun ons een momentje alleen, jongens," grijnsde hij. Zoals schapen volgde de rest zijn orders, en niet veel later waren er enkel de bruinharige kerel en Mac. Hij hield een vlijmscherp mes tegen haar keel, het sneed lichtjes in haar huid. De touwen die rond haar waren gewikkeld, loste hij. "Het is voor eventjes," zei hij grinnikend. Mac verroerde geen spier, gebarend dat ze niets ging doen. Verrast keek de jongeman toe, dat zag hij niet aankomen. Nog niet. Zijn greep over het mes verslapte, waardoor het niet meer tegen haar huid duwde. Met een beweging schopte Mac haar voet omhoog, recht in zijn edele delen. Het mes liet hij vallen, grijpend naar zijn beschadigd deel. Mac griste het mes vanop de vloer en plantte die zonder twijfel verscheidene keren in zijn lichaam. Bloed stroomde hevig over de vloer, onder haar schoenzolen zelfs. Mac griste naar de mitrailleur, de AK-101, die rond zijn middel gebonden was, en drukte die tegen haar lichaam. Ze plaatste haar vingers rond het handvat en de trekker. Een paar stappen brachten haar naar de deur, waarachter de rest van zijn jongens stonden. Mac trapte de deur in en schoot in het rond; sporen van een kleine massamoord liet ze achter.

***

Ze grijnsde bij het moment dat ze zijn geringe hoeveelheid aan wapens een 'jackpot' noemde, maar besloot er niets van te zeggen. Voor het geld dat hij bezat, had hij het nog goed. "Oké, kunnen we ons nu op de missie concentreren? We hebben genoeg tijd verloren," zei ze, waarna ze haar ogen op de zijne richtte. Ze was doodserieus, de tijd tikte en langer wachten zou nog hun dood worden. "Ik ga naar de auto om mijn spullen te gaan halen, of je het nu wil of niet," zei ze en wandelde naar de lift. Ze kroop in het goud geverfde stuk en schoot haar ogen in de zijne. "Schiet op."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
In plaats van haar normale, botte reactie volgde er zwijgenis. Wat bij hem dus een 'nee' betekende. Jammer, van hem had ze zo haar gang mogen gaan. Alex vond zelf ook dat het krot wel een opknapbeurt kon krijgen, niet dat hij het zelf ging doen natuurlijk. Het zou geen verschil maken; tegen de tijd dat ze het schoon hadden gekregen was er alweer genoeg rommel te zien om de hele vloer in beslag te nemen. Nu al was het grondoppervlak bezaaid met spullen. Van handpistolen zonder munitie naar lege alcoholflessen, pakjes sigaretten die het grijze kleur gaven en zo ook uitgetrapte sigaretten en een shitload aan spuitbussen versperden de ruimte. Zijn verveling doorkomen was nooit een probleem geweest in een plaats als de Samurai. Noch kon hij het niet laten om te grijnzen om Mac's stilzwijgen. "Dat dacht ik al," zei hij haar spottend toe.
"Jij wilde de huistour, je hebt hem gekregen. Dat jij het nu verloren tijd vind is je eigen fout," sprak hij hoofdschuddend. Hij wandelde met een strak gezicht naar de verzameling van graffiti spuitbussen, elk neergegooid of nog staande op de grond. De meesten nog onaangeraakt sinds hij ze had gekocht van een vriend, sommigen nog halfvol of leeg. Alex maakte er weinig gebruik van. Nouja, tot nu dan.
Gebukt bij de plek pakte hij een rode doek vanachter een paar spuitbussen vandaan, besmeurd met verfspetters en vlekken. Wat hem zoals altijd niets kon schelen. Ook zijn zwarte vest zag hij er liggen, die hij overdeed om tenminste iets aan te hebben. Dat iedereen zijn littekens kon aanschouwen vond hij geen fijn idee. De doek nog altijd in zijn handen gehouden die hij al snel dubbelvouwde en hiermee zijn neus en mond bedekte. Het zat strak vastgebonden bij zijn achterhoofd, waarna hij de capuchon van de hoody op had gedaan om meer verfvlekken te voorkomen. Het bedekte grote delen van zijn gezicht tot enkel zijn ogen te zien waren. Geconcentreerd keek hij naar de grote lege muur voor hem, haar woorden met afkeer aangehoord. Wat Mac wilde moest ze zelf weten. Hij zat er niet mee als ze wegging; kon hij genieten van de rust zonder haar irritante commentaar. Hij kon haar absoluut niet uitstaan. Alex pakte één van de zwarte spuitbussen en bestudeerde het kort, vooraleer hij er een andere cap opdrukte en hij begon aan zijn plannen. Nonchalant terug gemompeld op haar voorstel om haar spullen te gaan halen.
"Je doet maar."

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Alex' silhouet was omhuld door zijn zwarte vest; gebukt voor het doek en omringd door verscheidene spuitbussen. Dat betekende dus dat ze de kooi zelf naar beneden zou moeten halen en op haar eentje naar de auto moest. Veel problemen had ze er niet mee, maar je kon nooit te voorzichtig zijn in dit milieu. Ze bekeek zijn gebogen lichaam voor de enkele ogenblikken en omklemde dan het touw waarmee ze naar beneden zou gaan. "Ik ben zo terug, niet weglopen," zei ze grijnzend met de uitdagende nadruk op het laatste stukje.
Met een bepaalde hoeveelheid moeite haalde ze de lift naar beneden, waar ze met een luide dreun halt hield. Ze hoorde de luide muziek nog in de verte, net genoeg om de songteksten te verstaan. Het was inmiddels donker buiten, de laatste zonnestralen waren niet lang geleden weggetrokken. De sterren aan de hemel werden gereflecteerd op de carrosserie van haar blinkende auto. Het was een wagen waar ze uiterst trots op was.
Ze griste de moderne sleutels vanuit haar jaszak en drukte op juiste knop om de Bentley te ontgrendelen. Haar kofferbak ging automatisch open, waardoor ze zicht had op een bescheiden aantal geweren. Een drietal .45's, één Kalashnikov en een paar dolken. Naast haar ratsoen lag een tas met de nodige dossiers die ze nodig hadden voor de missie. Net wanneer ze met haar hand naar de tas wil grijpen, hoorde ze een nijdige, mannelijke stem. "Wel, wel, wel, wat hebben we hier?" hoorde ze. Macs vingers omklemden meteen het handvat van de geladen .45. Haar kofferbak duwde ze zachtjes naar beneden, waardoor ze oog in oog kwam te staan met de onbekende figuur. Het was een iets oudere man, de hond van eerder aan zijn zijde. In zijn hand had hij een simpele, al dan niet versleten Glock.
"Wat doe jij hier, prinsesje?"

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De kracht die hij uitoefende op de cap was zwak geweest, zelfs pijnigend met het letsel die hij over had gehouden aan de handboeien, maar na een paar random graffiti tag gezet te hebben was het al amper meer te voelen waar zijn kwetsbare verwondingen zaten. Alex' concentratie was geheel gericht op de lege stenen muur. Anders dan zijn 'vrienden' bewaarde hij geen documenten over alles wat hij wist, over wie het dan wel niet mocht gaan. Het was een te groot risico om ze gewoon ergens op te bergen en er niet meer naar om te kijken. Zij allen beschikten over meer kennis dan een mens zou moeten, wat eigenlijk betekende dat ze konden verwachten dat ze er ooit aan onderdoor zouden gaan. Nee, hij hield alles bij zonder sporen achter te laten. Opgeslagen binnen in hem, schuilgehouden achter zijn strakke gelaat terwijl de vele gezette strepen al snel vorm begonnen te krijgen. 'The mind is the most powerful weapon,' zoals zijn vader hem vroeger altijd vertelde.
Verbrokkelde stukjes steen werden zwart geverfd door zijn snelle bewegingen, waarmee hij het kale vlak van de muur bestreek. Het grijze maakte plaats voor de donkere verf, afkomstig uit de spuitbus die hij in alle haast in zijn hand klemde. Hij wist al te goed dat wat hij creëerde veel vrijgaf voor buitenstaanders. Het bevatte net zoveel info en dus waarde als de dossiers waar anderen naar opzoek waren. Een enkeling die de tijd zou nemen om de graffiti te bekijken zou binnen een mum van tijd weten wat Alex ermee bedoelde. Het was een kaart dat in een paar minuten alles prijs zou geven wat hij wist over Reznikov. Vijanden had de man genoeg gemaakt de laatste jaren. Misschien zou Alex ze zojuist geholpen hebben naar het ene detail waar ze naar zochten. Om te voorkomen dat het te gemakkelijk werd om te snappen, bekladde hij dan ook het grotendeels met het laatste beetje verf wat er over was voordat ook de zwarte spuitbus met wat gekletter op de ondergrond belandde.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Met het geweer dat Mac achter haar auto verstopt had, bekeek ze de oudere man argwanend. "Dat kan ik evengoed aan u vragen," zei ze nijdig. Het uiterste topje van zijn Glock stond gericht op haar hart. Ze voelde haar hartslag versnellen, al hield ze zich wel kalm. Haar expressies gaven geen enkele emotie vrij. Hij grijnsde, een aantal lichtgeel getinte tanden kwamen tevoorschijn. Hij bekeek Mac van kop tot teen, elk detail bestuderend. "Je bevind je op mijn grond," deelde hij al grinnikend toe. "Je ziet me er niet een wijfie uit die zich vaker in dit milieu vertroeft," zei hij; zijn ogen op Macs benen gevestigd. Ze vesterkte de greep rondom haar geweer, een kleine grijns kon ze niet onderdrukken. Hij had geen idee.
Met een aantal snelle, onverwachte passen kwam hij Macs richting uit. Macs' gevoel voor reflexen nam over, waardoor ze haar .45 stevig op hem richtte. Zijn pupillen verkleinden, zijn bewegingen hielden halt. "Of misschien toch wel," zei hij na een aantal momenten van aarzeling. Ook de greep rond zijn wapen werd sterker. Hij voelde zich bedreigd, dat zag Mac in zijn ogen.
Ze vormden elkaars spiegelbeeld. Elk had een geweer vast, armen uitgestrekt en een dodelijke blik in hun ogen. Mac besloot niets te zeggen, hoe minder hij wist van haar, hoe beter dat zou zijn.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld