Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg || U With Me?

Account verwijderd

schreef:
Zijn lichaam stond op één moment. Na enkele seconden draaide hij zich om naar Kenna, waardoor ze meteen zijn verbaasde gezichtsuitdrukking zag. Hoe graag ze ook wilde weten wat er door zijn hoofd ging, het kon niet. Zijn woorden brachten haar in twijfel. Ze wilde Mason hier niet achterlaten, maar aan de andere kant was ze bang om hier te blijven. Ze wist niet hoe hij zou reageren als hij wakker zou worden, aangezien Liam zei dat hij zichzelf niet meer zou zijn. Toch wilde ze hem niet achterlaten, aangezien ze dat één keer heeft gedaan. Ze stelde zich voor in zijn situatie. Natuurlijk zou ze boos zijn, maar om iemand te doden? Zelf wist ze niet hoe ze zou reageren als ze als vampier wakker zou worden. Ze wist er niks van en waarschijnlijk zou het lang duren, voordat ze iets te weten zou komen. Een langere tijd bleef ze naar het levenloze lichaam staren, die steeds lichter leek te worden. Haar blik vestigde ze uiteindelijk op Liam, die nog steeds op de trap stond.
Zuchtend stond ze langzaam op en liep ze op dezelfde tempo naar de trap. 'Als hij wakker wordt, wil ik wel naar hem toe', zei ze, terwijl ze nog een laatste blik op haar vriend toewierp. Ze wilde met hem praten over alles wat er gebeurd was en hopelijk zou het normaal kunnen. Ze wist dat ze geen relatie meer met hem kon hebben. Hij zou uiteindelijk een vampier worden en ze wilde niks meer te maken hebben met vampiers. Ze hoopte dat Liam haar ooit zou laten gaan, aangezien hij toch niks aan haar had. Nog steeds wist ze niet waarom ze hier werd gehouden en ze wist dat ze geen normale antwoord op haar vraag zou krijgen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij kon de twijfels in haar blikken zien. De aarzelingen die ze voortbracht, de overwegingen die door haar hoofd gingen, al had hij geen kracht om zomaar iemands gedachten te kunnen lezen. Hij kon het gewoon aan haar opmerken. Aan haar manier van kijken, de manier van haar houding die voor even stil bleef, de moeilijkheden in haar ogen. Natuurlijk viel het te verwachten. Waarom zou ze hem ook geloven, hijzelf wist niet eens of hij zijn eigen uitspraken wel als de waarheid kon aanvaarden. Toch hield hij het bij zijn woorden. Hij stapte buiten de kamer, zonder een laatste keer om te kijken, en bij het horen van haar gezucht en gezwoeg onder het lopen, kon hij opmerken dat het overtuigend genoeg was geweest. Met het inzetten van zijn snelheid om de rest in het huis te ontwijken, ging hij terug naar de slaapkamer. Kenna kon zichzelf wel redden.

"Qué pasó con la gente del pasado..," murmelde hij tegen zichzelf. Zijn geneigde, snelle tempo kwam gelijk tot een einde toen hij zijn kamer betrad. Hij had er geen baat bij om de rest nog een keer te moeten zien. Hij mocht ze niet, er hoefden geen woorden aan vuilgemaakt te worden om het te verduidelijken hoe hij elk mens in het huis verachtte. Ze mochten van hem allemaal een gruwelijke dood tegemoet lopen. Oprecht en wel sprak hij het uit, maar hij gaf het geen kans om een woede in hem op te wekken zoals het normaliter wel deed. Hij haalde alleen met een zucht van irritatie een hand door zijn haar."Montón de bastardos groseros." Zijn vingers dwaalden af tot ze in aanraking kwamen met de matras van het bed, waar hij sindsdien op te vinden was. Hij nam plaats op het bed alsof hij er nooit weg was geweest. Zijn benen lagen in een kleermakerszit, zijn onderarmen erop gesteund onderwijl hij uit gewenning een beetje met zijn handen speelde."Todos ellos pueden pudrirse en el infierno."

Translation;
"Wat is er gebeurd met de mensen van vroeger.. stelletje onbeschofte klootzakken. Mogen ze allemaal wegrotten in Hel."

Account verwijderd

schreef:
In een fractie van één seconde was Liam weg, nadat hij iets tegen zichzelf had gemompeld. Kenna wist dat ze hem nooit zou kunnen bijhouden. Zijn abnormale snelheid was te snel voor haar. Ze liep de trap op, nadat ze wegkeek van Mason. Boven deed ze de deur dicht en ze deed moeite om de nieuwsgierige blikken te negeren. Zuchtend liep ze de trap op, totdat ze werd tegengehouden. Het blonde meisje die ze eerst zag beneden stond voor haar. Haar vriendelijke gezicht straalde nieuwsgierigheid uit, maar niet op een vervelende manier. 'Ik ben Kelsey', zei ze, terwijl ze haar met een glimlach aankeek. 'Kenna', zei ze, terwijl ze een glimlach op haar gezicht probeerde te creëren. Op dit moment had ze geen zin om te praten, maar ze wilde geen gemene indruk achterlaten. 'Je bent nieuw hier, toch?', vroeg ze. Een knik liet zien dat haar antwoord ja was. 'Die jongen daar beneden.. was hij je vriend?', het leek erop dat het meisje twijfelde om de vraag te stellen. Voor even beet Kenna op haar lip vervolgd met een korte knik. 'Ja, eigenlijk.. Nee, ik denk dat het over is tussen ons', zei ze. Ze hoopte dat Mason er ook zo over dacht. 'Het spijt me. Als er iets is kan je altijd naar mij toekomen. Ik woon in de kamer tegenover die van Liam. Daar slaap je, toch?', haar stem klonk niet anders dan vriendelijk. 'Dankjewel voor je hulp', zei ze. 'Hopelijk denk je niet dat ik en Liam wat hebben...', een lach kwam uit haar mond. 'Natuurlijk niet, ik vond het alleen raar. Hij is altijd op zichzelf', zei ze. 'Dat kan kloppen, ik ken hem niet goed', zei Kenna met een glimlach. Kelsey knikte en ze keek naar iets achter haar. 'Ik moet gaan, vergeet niet wat ik tegen je heb gezegd', zei ze, terwijl ze knipoogde. Algauw liep ze ergens weg en was Kenna alleen achtergelaten.
'Sorry dat het zolang duurde', zei ze, terwijl ze de kamer van Liam inliep. Achter haar sloot ze de deur en liep ze richting het bed. Langzaam liet ze zich naast hem zakken. Haar buik maakte een rammelend geluid. Ze hoopte dat hij het niet had gehoord. 'Ehm.. Zullen we de tijd doden met een film?', vroeg ze, kijkend naar Liam. Hij leek boos en ze wist niet wat de reden daarvan was.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het kon hem niet eens waard zijn om op te kijken zodra het meisje weer binnen kwam lopen. Hij had genoten van de paar minuten in stilte, nadat hij zijn frustraties zoals gewend geuit had door zijn oude taal uit te brengen. Door uit te spreken wat hem dwarszat in een taal die toch niemand sprak. Niemand die hem af kon luisteren, die kon afleiden waar hij het over had en zelfs toen hij in woede een grom losliet, was er geen ander die begreep waar hij het over had. Zelfs toen Kenna binnen kwam lopen, voelde hij opluchting over zijn gescheld, simpelweg omdat hij het even nodig had.
"Wat zou het ook uitmaken. Ik wist dat je in de buurt was," zei hij haar. Zijn hoofd hield hij iets schuin onderwijl hij zijn vingers zachtjes in en uit elkaar haakte, al waren zijn gedachten er voor een keer wél een beetje bij. Hij kon immers alles horen. Sinds ze in het huis was, kon hij al gemerkt hebben wat Kenna aan het doen was en of ze eraan kwam. Het gesprek met Kelsey had hij daarbij ook voor geen seconde kunnen ontwijken. Het blokkeren van de omgevingsgeluiden vormde iets waar Liam nog altijd aan moest werken. Dat hij haar buik hoorde knorren, of beter gezegd haar maag, nam hier ook deel aan. Hij hoorde het harder weergalmen in zijn gehoorgang en mede het weten dat ze honger had, liet hem voor een keer overstag gaan. "Ik kan wel pizza bestellen," zei hij al mompelend. "Ben je me wel wéér geld schuldig, maar oke. Je bent al irritant genoeg als je wel gegeten hebt." Toch, terwijl hij eigenlijk in een geïrriteerde bui was, verscheen er een kleine grijns op zijn gelaat. Ja, hij had zeker geen zin om tegen haar aan te moeten kijken als ze verhongerde. Hij stoorde zich al genoeg aan haar levende gedaante zelf.
Op haar opmerking, haalde hij onverstoord een wenkbrauw op. Als ze film wilde kijken vond hij het prima, maar hij besliste wat erop kwam. Van wat hij van de meiden in het huis wist keken ze altijd romantische films en over zijn lijk dat hij die ging kijken, zowaar al was ze uitgeweest op iets als komedie. "Een film? Eh, sure. Er is alleen geen tv, maar ik heb hier ergens wel een laptop liggen." Even bleef hij stil zitten, de energie verzameld om de macbook uit de lade van het nachtkastje te halen, maar al snel zette hij zich hiertoe aan en stak hij zijn arm uit naar de lade. Het apparaat werd met gemak op het dekbed neergelegd.

Account verwijderd

schreef:
Voor even zuchtte Kenna. Zijn humeur was duidelijk te merken. Het herinnerde haar dat hij voor altijd irritant bleef. Ze liet haarzelf achterover op haar rug vallen en ze sloot haar ogen. Algauw tilde ze zichzelf omhoog en schoof ze zo op, dat ze met haar rug tegen de muur zou zitten. Haar hoofd liet ze achter haar rusten. 'Pizza? Als ontbijt?', het was ondertussen rond twaalf uur, maar dat betekende niet dat ze pizza kom gaan eten. Een frons was op haar gezicht te zien, terwijl ze naar de grijnzende Liam keek. 'Ga je grappig doen?', zei ze zuchtend. 'Hebben jullie niks normaal te eten hier? Hebben jullie überhaupt wel een keuken?', vroeg ze. Ze wilde niet dat hij de hele tijd eten voor haar zou bestellen. Zelf had ze geen geld om het terug te geven.
Haar gedachten gingen naar het meisje Kelsey. Ze was benieuwd wie ze in wekelijkheid was. Ze leek geen vampier, maar dat leek Liam ook niet. Misschien had ze een relatie met iemand van het huis? Er waren hier genoeg mensen, maar waren hun allemaal wel bevriend met elkaar? Waarschijnlijk was Liam dat niet, aangezien dat meisje dat zei. Hij leek inderdaad op zichzelf. Misschien dat hij daarom zo gemeen is? Haar benen trok ze op het bed, terwijl ze Liam aankeek. 'Dat maakt niks uit', zei ze. Ze volgde zijn bewegingen en een frons kwam op haar gezicht toen ze zag dat hij een Macbook uit één van de nachtkastjes haalde. Hij leek haar niet een persoon die vaak achter een laptop zou zitten, dus voor wat had hij zo'n dure laptop nodig. Ze liet het maar gaan en ze wachtte totdat hij de laptop opstartte. 'Maar ik wil kiezen', zei ze, terwijl ze hem aankeek.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Oh right. Het is pas..," even dreven zijn blikken weg naar het scherm van zijn telefoon. De homeknop werd ingedrukt met zijn duim, de witte cijfers aangezien om het te kunnen beslissen hoe laat het nou precies was. "1 uur 's middags. Eten mensen dan nog ontbijt?" Hij haalde verward een wenkbrauw op, zich afvragend wat het werkelijk inhield voor menselijke tijden, maar liet deze al gauw weer vervagen. Simpelweg legde hij zijn telefoon terug op het nachtkastje. "Ik weet het niet hoe dat met jullie zit." Het was als een verstoord ritme voor Liam; hijzelf kende niet anders. Hij 'at' wanneer hij honger had, werkte het naar binnen als het niet anders kon en als het ging om tijden, deed hij er weinig op uit. De enige factor die erin meespeelde of hij nou at, lag aan zijn onweerstaanbare hongergevoel en of hij de kans had het te verdringen.
Rustig startte hij de laptop op. Hij had weinig met apparaten, nooit een obsessie met spullen gehad, in tegenstelling tot zijn mede bendeleden. Hij wist hoe het werkte en daarbij genomen dat hij dingen snel oppikte, maar het viel volgens hem tegen als je keek naar de vroegere tijd. Het was er veel interessanter toen er nog geen dingen als 'Netflix' bestonden. Op haar opmerking verbreedde zijn grijns zich iets, kortzichtig afgedreven naar Kenna onderwijl hij de site tevoorschijn haalde. "We hebben een keuken, of nouja, soort van. Maar we eten amper," liet hij weten. "Als vampier leef je niet daarop. Eten heeft amper smaak, dus koken doen we niet aan. Als je normaal eten wil moet je bij een van de meiden zijn." Hijzelf maakte het niet tot zijn taak haar eten te brengen. Wilde ze zonodig normaal voedsel binnenkrijgen, of wat ze tegenwoordig ook normaal noemden, dan moest ze maar iemand anders zoeken. Bij hem kon ze weinig meer dan drive-thru's verwachten.
Vele films lieten zich zien op het scherm zodra hij op het account ingelogd was. Enkele had hij al gezien, makend dat hij er compleet langsheen scrolde om een andere te zoeken. Kenna kon van hem oprotten. Zijn laptop, zijn eigendom en dus zijn keuze wat ze gingen kijken. Had ze maar eerder moeten zijn, of niet soms?
"Mocht je willen," grijnsde hij. "Droom daar maar over verder. Ik kies."

Account verwijderd

schreef:
Volgens hem was het één uur. De tijd leek snel te gaan. 'Eh, dan heet het een brunch?', zei Kenna. Het maakte haar niks uit. Pizza vond ze heerlijk, maar voor ontbijt? Het idee leek haar verleidelijk, maar toch wilde ze iets "normaal" binnenkrijgen. Na zijn opmerking wilde ze vragen hoe het met hem zat, maar net op tijd beet ze op haar tong. Ze wist dat hij boos zou worden als ze maar iets over het vampier zijn zou vragen. Ze was er zeker nieuwsgierig naar, aangezien ze er net pas achterkwam dat er vampieren bestonden. Jammer genoeg wilde Liam er niks van kwijt, dus waarschijnlijk zou ze achter alles zelf erachter moeten komen. Haar blik vestigde ze op Liam die begon met praten. 'Hmm', mompelde ze. 'Oké bestel maar pizza. Ik betaal het je wel terug. Ooit', zei ze. Bloed leek haar vreselijk smaken. Meerdere malen had ze een bloed lip gehad doordat ze erop beet en het smaakte vreselijk. Zouden vampieren andere smaakpapillen hebben? Er was zoveel dat ze niet over vampieren wist.
Kenna keek mee op het scherm, die oplichtte. Verschillende dingen werden door hem ingetikt en ingevuld, totdat de bekende rode letters van Netflix tevoorschijn kwamen. Ze was nieuwsgierig of hij vaker Netflix keek en wat zijn lievelingsfilm genre was. Aan zijn laatst gezien waren het actie dingen, die ze absoluut haatte. Ze was ook niet zo'n type die Science-Fiction leuk vond, ze hield van horror, komedie, romantiek en drama. De rest viel af. 'Doe normaal', zuchtend rolde ze met haar ogen. 'Ik heb geen zin in actiefilms, laten we iets leuks kiezen. Misschien een dramafilm?', smeekte ze hem. Geïrriteerd kruiste ze haar amen voor haar borst.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Brunch? Hij vroeg zich af wat het inhield, brunch. Het klonk vreemd in zijn oren. Alsof het een benaming was voor een of ander dier, maar dan toch op een andere manier. Gewoonweg onwetend wat hij ermee moest, keek hij afvragend opzij naar Kenna. "Brunch? Nooit van gehoord. Het zou best kunnen, maar ik doe er niet aan," prevelde hij. Nee, hij was niet gewend aan de gewoontes van mensen uit dit tijdperk. Het was anders voor hem, omdat het in zijn jeugd geheel verschillend in elkaar zat vergeleken met nu. Hij was tenslotte nu al meer dan zeventig jaar een vampier; de eetpatronen waren al te veel aangepast om er snel mee te kunnen leren leven.
"Het is pizza of.." Kortaf greep hij naar de bovenste lade van het nachtkastje. Velen waren bijna compleet leeg, of anders bezaaid met papieren of betekende pokerkaarten, maar een verfrommelde verpakking van kauwgom was alles dat zich in de kleine ruimte bevond. "Kauwgom. Maar hey, jij moet het eten, niet ik." Hij draaide zich weer om en duwde de lade weer dicht, bedenkend dat ze toch eerder voor de ongezonde optie zou gaan dan een klein stuk snoep. Het zou de honger niet langer dan een aantal minuten en met een beetje geluk, een half uur, laten verdwijnen.
Het doorzoeken van de collectie films ging voor hem aardig snel. Hij was geen kieskeurige kijker, want het ging hem meer om het tijdverdrijf dan het filmmateriaal zelf. Dat hij een discussie aanging met Kenna was meer om haar koppigheid af te laten drijven. Hij vond dat, als ze persé zo'n film wilde kijken, ze er wel meer moeite voor mocht doen. Hij zou anders nog beter meteen kunnen gaan slapen bij een van haar keuzes. "Een drama film? En ik moet serieus doen?" Zijn grijns verbreedde zich iets, met evenzeer een beetje ergernis ervan af te leiden. Eigenwijs genoeg schudde hij weer zijn hoofd. "Daar is toch geen fucking lol uit te halen. Actie, dat klinkt beter."

Account verwijderd

schreef:
De afvragende hoofd van Liam zag er grappig uit. Voor even beet Kenna op haar tong om haar lach in te houden. Hij leek echt niet te weten wat brunch is, wat ze het hem niet kwalijk kon nemen. Het enige wat hij kon "eten" was bloed. Was het eigenlijk eten of drinken? Het leek haar smerig. Het smaakte naar ijzer en ze werd al misselijk als ze eraan dacht. Ze vond het raar dat ze daar sowieso aan dacht. 'Je noemt het zo als je ontbijt met lunch combineert, snap je?', zei ze. Voor even schudde ze glimlachend haar hoofd en vestigde ze haar blik op één van de kussens. Ze pakte die, drukte het tegen zich aan, sloeg haar armen eromheen en ze legde haar hoofd bovenop. Ze keek mee op de dure laptop.
'Pizza is goed', zuchtte ze, terwijl ze haar blik volgde naar de rommelige open la. In kauwgom had ze al helemaal geen zin in. Ze moest aan geld weten te komen, aangezien ze niet in een schuld wilde staan bij hem. Ze zal het straks vragen. Nu had ze geen zin in een discussie. Haar blik vestigde ze weer op de laptop en ze rolde met haar ogen, toen ze zag dat hij bij de genre "actie" was. Hij kon alles kiezen, waarom actie? Dat was het domste wat er bestond en het was vreselijk saai. Het was gewoon niet haar lievelingsgenre. Ze merkte hoe zijn grijns zich verbreedde. 'Ja, actie is niet leuk! Drama is nog wel leuk', zei ze.
Een geïrriteerde blik was op haar gezicht te zien. 'Uit actie is ook geen "fucking lol" uit te halen. Ik snap niet wat er zo leuk is aan actie?', zuchtte ze. Ze pakte haar kussen en ze gooide het zijn kant op, die tegen hem aankwam.. 'Je bent irritant', mompelde ze zuchtend.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij kon het zien, het gelach dat ze probeerde in te houden. De royale, grote glimlach op haar gelaat bij het horen van zijn domme woorden. Dat het hem wat kon schelen? Een heel ander verhaal. Het kon hem weinig uitmaken of ze erom wilde lachen of niet, want de waarheid over zijn verleden verklaarde genoeg over zijn onwetendheid van het heden. Hij gaf niet meer dan een zwakke lach, zijn mondhoeken iets omhooggetrokken. "Jullie mensen zijn echt vreemd. Ik noem het gewoon eten, maar ineens zijn overal speciale namen voor." Hij rolde met zijn ogen en zocht een betere positie op om te kunnen zitten. Zijn armen rustten voor momentenlang op de zachte stof van de lakens, zijn vingers er zachtjes ingeklemd om fijn te kunnen zitten, waarna hij zich op haar opmerking richtte op zijn mobiel. De bestelling zou zich immers niet vanzelf verplaatsen naar het restaurant.
"Hier. Zet er maar in wat je wilt, ik type het adres zo wel in." Zijn iPhone reikte hij haar aan zodra hij de app had geopend, waarop hij ongeboeid het ding in haar handen liet om zich weer te focussen op de laptop. Hijzelf zou later misschien nog wel wat bestellen. Misschien een pizzapunt van haar stelen onderwijl ze niet oplette, ofwel haar gewoon dwingen het te vergeten. Gegrinnik verliet zijn lippen haast onhoorbaar bij die gedachte. Hoewel hij bij de aanbevolen actiefilms op de site aan het kijken was, gingen zijn denkbeelden uit naar een hele andere wereld.
Het gemikte kussen knalde volop tegen de zijkant van zijn hoofd. Hoe Liam het anderszins aan had zien komen en het had kunnen ontwijken, was hij nu te diep weggezonken geweest om het opgemerkt te hebben. Met het voorwerp dat tegen hem aan werd gegooid, ontwaakte hij pas uit zijn eigen wereld. Het hoofdkussen pakte hij vast in zijn hand, het op zijn schoot laten liggen waar het op terecht was gekomen. "Drama's zijn lame, pequeñita," verzuchtte hij, een hand door zijn nu verpeste haar gehaald. "Je kan er nog geen drie noemen die het waard zijn om te kijken, of niet slaapverwekkend zijn." Hij was er volledig van overtuigd dat er geen goede films waren in dat genre. Hem overhalen was een verspilling van tijd, maar naar zijn normale doen maakte hij er alsnog een spel van. Het zou hem verbijsteren als ze werkelijk goede naar boven kon brengen. Ze waren saai, onwerkelijk en vol met zeikerige situaties. Precies zijn definitie van meiden in het algemeen dus. Hoe hij zich dan nog kon verbazen over haar smaak, was daarom ook een raadsel geweest.
"Dat had je niet moeten doen.." Uitdagend keek hij naar Kenna. Wraakplannen werden uitgestippeld vanbinnen, bedacht hoe hij haar het beste terug kon pakken, hoe heimelijk ze ook allang niet meer konden zijn. Een brutale glundering zei al genoeg voordat hij zich in beweging zette. Volle kracht werd op het kussen gezet, die hij hardhandig terug smeet.

Account verwijderd

schreef:
Kenna rolde met haar ogen. Zijn opmerking sloeg nergens op en ze nam niet eens de moeite om erop te reageren. Hij was vroeger ook een mens, had hij niet dezelfde tijden voor het eten? Natuurlijk wist ze niet hoelang hij al op deze wereld was. 50 jaar? Misschien wel langer. Het enige voordeel van een vampier zijn was dat degene dan niet ouder werd. Waren er nog meer voordelen? De snelheid. Het leek haar fijn om snel te zijn en nooit meer oud worden. Toch zou ze geen vampier willen zijn. Het leek haar maar een raar idee om zich te voeden met bloed.
Ze pakte de telefoon twijfelend aan. De telefoon leek te groot voor haar hand, maar ze liet het maar voor wat het is. Ze scrolde langzaam door de lijst met verschillende snackbars en pizzeria's. Uiteindelijk koos ze één pizzeria uit en zocht ze een pizza uit. Uiteindelijk koos ze voor een pizza Hawaï, wat ze de lekkerste pizza vond. De meesten vonden het vies, wat ze totaal niet snapte. Ze bestelde een kleine, aangezien ze een grote niet zelf op zou krijgen. De telefoon legde ze de telefoon naast hem neer. Ze was nieuwsgierig naar wat er met haar eigen telefoon was gebeurd. Ze herinnerde zich dat Liam zei dat hij weg was gegooid of ergens in huis lag. Kenna was nieuwsgierig naar de berichten die ze waarschijnlijk had gekregen. Waarschijnlijk zaten er een paar van haar ouders. Zouden ze de politie ingelicht hebben? 'Ik heb gekozen', zei ze, terwijl ze terug in kleermakerszit ging zitten. Ze legde haar hoofd achter haar en sloot haar ogen. Een zucht ontsnapte er uit haar mond, terwijl ze haar ogen opende om Liam aan te kijken. 'Dat is dan jou mening, Diablo', zei ze. Nog steeds wist ze niet wat "pequeñita" betekende. Waarschijnlijk was het iets Spaans, aangezien het zo klonk. Het klonk schattig, maar waarschijnlijk was de betekenis niet schattig. Als hij bijnamen voor haar verzon mocht ze dat ook doen. 'Tuurlijk wel!', zei ze, terwijl ze hem aankeek. 'Ik kan er zelfs meer dan drie opnoemen', ze richtte haar blik op haar vingers en begon er een beetje mee te spelen. Een glimlach was op Kenna's gezicht te zien, toen ze Liam hoorde. Even later voelde ze de kussen tegen haar gezicht. Met een open mond keek ze naar Liam. Ze had niet verwacht dat hij dat zou doen. 'Nu ben je te ver gegaan', langzaam pakte ze de kussen en ging ze op haar knieën zitten. De kussen pakte ze aan de hoeken vast. Algauw sloeg ze Liam een paar keer met de kussen. 'Klootzak', zei ze lachend.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Heel haar bestelling volgde Liam niet eens. Hij had geen zorgen over wat ze zou bestellen, hoe uitgebreid ze het zou maken of wat het allemaal wel niet überhaupt mocht zijn. Hij zou vanzelf wel zien hoeveel het zou kosten. Als het te veel volgens hem was, kon hij altijd nog wat verwijderen of anders nog wat bijvoegen, sinds hijzelf in geen tijden 'menselijk' eten naar binnen had gewerkt. Al had hij het verlangen naar iets als pizza voor geen miniem gevoel meer in bezit, hoefde het amper te betekenen dat hij het weigerde te eten. Hij wilde weten waar het ook alweer naar smaakte.
De telefoon pakte hij van de lakens weg. Haar aangegeven bestelling bekeek hij voortvluchtig, een wenkbrauw opgehaald bij de kleine pizza op het menu. Had ze dan geen honger? Hij dacht dat ze inmiddels verging van het gevoel, te horen aan haar maag die hij eens om de zoveel tijd weer kon horen. Eigenwijs genoeg veranderde hij het in een snelle beweging. Een grote pizza werd ervan gemaakt, waar hij tevens ook van ging eten, en met het invoeren van het adres werd de order vanzelf in werking gezet. Hij gaf een kleine grijns weer; zijn mobiel verdween nadien in zijn broekzak. "Diablo? Wat schattig," gromde hij. Uit ongenoegen liet hij zijn kleine teken van vrolijkheid een beetje verdwijnen, haar een schuine blik gegeven met het horen van de bijnaam. Hij had gelijk aan haar smaak voor films, velen malen beter verwacht.
De vervallen plukken van zijn haar zaten in de weg. Slapjes hingen ze voor zijn voorhoofd, door de war geslagen door het kussen dat met volle agressie tegen hem aangesmeten werd. Zijn armen gingen als reflex uit haar het 'wapen' dat op hem gebruikt werd. "Oh, is dat zo?" zei hij plezierig.
De aanval op hem werd sindsdien compleet omgedraaid. Hij liet de rollen volledig omkeren, hem als de aanvaller gemaakt om haar te overvallen met het kussen. In een mum van tijd was het Kenna's gezicht die de klappen opving, eerder dan de zijne, en werd het zijn lichaam dat op de hare leunde. Met zijn beide benen aan haar weerszijden, leunde hij voorover om haar klem te zetten. Zijn gegrijns kon na enkele flinke klappen niet meer van hem afgenomen worden. Geamuseerd keek hij op haar neer. "Heb je al genade?"

Account verwijderd

schreef:
Kenna's aanval duurde niet langer dan tien seconden. Het kussen werd van haar afgenomen, terwijl ze vastgeklemd werd tussen het matras en Liam's lichaam. Met haar handen probeerde ze de kussen te stoppen, door hem stevig met haar handen vast te houden. Een zachte lach kwam er uit haar mond. 'Stop, stop, stop! Ik ga het niet meer doen, sorry', riep ze lachend. Ze wilde zich niet voorstellen hoe ze eruitzag. Haar, haar lag in de war om haar hoofd heen en haar gezicht was een tikkeltje rood door de warmte die in de kamer leek te stijgen. Haar ogen waren dichtgeknepen tot spleetjes, terwijl ze naar de geamuseerde Liam keek. Het was niet een beeld die ze vaker te zien kreeg. Meestal was hij geïrriteerd en eerlijk gezegd zag ze deze kant van hem liever. Het domme spelletje was even stop gezet, maar toch liet ze hem niet winnen. Nee, echt niet. In één beweging pakte ze de kussen en duwde ze hem van zich af, wat niet goed lukte. Haar hele plan leek te mislukken, aangezien ze geen beweging in hem leek te krijgen. Een verloren glimlach was op haar gezicht te zien, terwijl ze de kussen voor de laatste keer zacht tegen zijn gezicht aan sloeg. 'Dit was je karma', zei ze, met een glimlach.
Na enkele minuten ging Liam van haar af en het leek dat ze weer normaal kon ademen. Het kussen had ze gepakt en ze ging weer op haar plek zitten. Voor even keek ze naar Liam. 'Nog steeds blijf je irritant', zei ze, terwijl ze haar hoofd op het kussen legde. Ze lag op haar saai, terwijl ze zat te wachten totdat hij een film uitkoos. 'Laten we een horror kijken? Zeg me alsjeblieft dat je dat wel leuk vind', zuchtte ze.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Kansloos was ze, zodra hij de overmacht had genomen en haar gedaante tussen het zijne en het beddengoed had vastgezet. Meer dan dat misschien. Hij wist het niet, niet dat hij zich er nog erg druk over maakte na alles. Doende dat hij de tijd van de wereld had, deelde hij nog een aantal klappen uit met een royale grijns op zijn gelaat. Hier kon hij wel aan wennen. Haar irritante, verstorende acties en woorden bestrijden door haar gewoonweg op zo'n manier te straffen. Het liet hem in elk geval lachen; dat was al een begin.
"Dat dacht ik al," lispelde hij vermaakt. Het kussen liet hij uit zijn grip zakken, langs zijn zijde gehouden onderwijl hij op haar neerkeek. Een brutale twinkeling raasde door zijn blikken heen. Hij genoot ervan om haar zo weer te zien. Het warrige haar dat hij had veroorzaakt, haar fijngeknepen ogen en de eigenwijsheid die hem vaak wel moordneigingen kon geven, maar haar anderszins interessant maakte. De rode blos op haar wangen was intussen zelfs verergerd. Hij kon de kleurverschillen nog zien, de plaatsen waar hij op had gemikt met voorbedachte rade om haar te laten boeten, al was het ergens ook voor zijn eigen plezier. Zijn ego was er gewoon te groot voor om toe te geven dat hij het uit eigenbelang deed.
Een aanval volgde desondanks zijn overwinning. Razendsnel leek ze naar het kussen te grijpen, dat hij gewillig uit zijn greep deed ontsnappen. De nieuwsgierigheid zorgde ervoor dat hij zich voor even overgaf. Hem van zich afduwen kon ze immers totaal niet; de kracht op haar lijf was te groot. Enkel de hulk kon een tegenstander en gevreesde vijand voor hem vormen in deze toestand, al moest hij toegeven dat ze met de tweede klap tegen zijn hoofd al wel genoeg moed toonde om hem lichtelijk genade te laten tonen. Vrijwillig liet hij zijn macht vergaan door van haar af te gaan. "Karma? Ik zie het eerder als excuses om me te slaan, we weten beide dat je het niet kan laten." Met een grijns pakte hij de laptop, het voor hem neergezet om verder te gaan met zijn zoektocht alsof er nooit wat was gebeurd. "Jij werkt zelf anders ook echt flink op mijn zenuwen."
Over een horrorfilm ging hij verder akkoord. Hij was te verveeld om nog een discussie te voeren, laat staan haar gezeik aan te moeten horen om een nieuwe film uit te moeten kiezen. Hij was al voldaan genoeg om drama en romantische komedie's weg te kunnen strepen. Schouderophalend zette hij er eentje op; ongeboeid wat het verhaal was of waar het überhaupt over ging, zakte hij ietwat naar schteren tegen het bedeind.
"... maar als je luidruchtige nachtmerries of paniekaanvallen krijgt, laat ik je op de gang slapen."

Account verwijderd

schreef:
Langzaam merkte Kenna dat het toch wel beter tussen hun ging. Waarschijnlijk zouden ze nog vaker ruzie krijgen, maar dat zou komen doordat ze allebei te koppig waren om aan hun schuld toe te geven. Natuurlijk wilde ze hier niet blijven, juist het tegenovergestelde. Nog steeds kon ze Liam niet vertrouwen nadat hij haar had gebeten. Hij zou waarschijnlijk hetzelfde willen als zij op dit moment. Ze wilde terug naar huis en ze wist niet hoe lang dat zal duren. Aangezien ze de sfeer niet wilde verpesten, hield ze hierover haar mond. Ze zal het later vragen aan hem. Zal hij haar vrijlaten als Mason zou vertellen waar die ene Risotti is? Hopelijk. Het leek bijna onmogelijk om hier weg te komen. Liam's reflexen waren te snel en hijzelf ook. Ze zal het nooit halen en aangezien er altijd wel iemand beneden was al helemaal niet. Haar gedachtes werden onderbroken door Liam's stem. Haar ogen die ze de hele tijd gesloten had, openden zich om naar hem te kijken. Een kleine glimlach speelde er rond haar mond. 'Je hebt gelijk', ze ging rechtop zitten en keek over Liam's schouder mee naar het schermpje. Ze negeerde zijn opmerking, maar toch moest ze er stiekem om lachen.
Uiteindelijk klikte Liam één horrorfilm aan. Zelf had ze hem nooit gezien, maar het plaatje leek er wel leuk uit te zien. Langzaam zorgde ze ervoor dat ze comfortabel naast Liam kwam te zitten. Fronsend keek ze hem aan en even later kwam er een zachte lach uit haar mond. 'Serieus? Denk je echt dat ik zo'n meid ben? Ik voel me beledigd', zei ze hoofdschuddend. Ze pakte de telefoon en stak die uit naar Liam. 'Pizza', zei ze, aangezien hij het adres nog niet had ingevuld en haar buik nog steeds liet merken dat die leeg was.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld