Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

RPG ~ When you wish upon a star schrijftopic

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Ivy keek even beurtelings naar de de groep, en merkte al gauw op dat dit fout zou gaan aflopen. De persoonlijkheden in hun groepje botsten te veel met elkaar, dat was al goed te merken toen de jongen Blaire een stuiterbal noemde. Ivy zorgde ervoor dat ze er enigszins geschokt uit zag toen de jongen Blaire dit noemde, maar diep van binnen hield ze ervan. Je kon namelijk wel opmerken dat het meisje dit helemaal niks vond en er steeds op bleef reageren, wat voor een schurk een perfect slachtoffer is. Je zou er medelijden mee kunnen hebben. Met de nadruk op zou, want Ivy voelt geen medelijden -- alleen maar geluksgevoelens dat ze in de toekomst voor veel onrust zou gaan zorgen. En dat was voor Ivy al wat belangrijk was.
Ze legde haar focus weer even op Blaire toen ze de jongen genaamd Merrick en haarzelf weg wilde krijgen bij de andere jongen. "Oh ja hoor, natuurlijk" zei ze tegen Blaire. Het werd steeds duidelijker dat de onbekende jongen een schurk was, en waarschijnlijk was het voor haar in de beginnende fase van haar plannen slimmer om schurken even uit de weg te blijven als ze aardig moest blijven doen tegen de helden. Ze kon zich namelijk goed voorstellen hoe een schurk zou kunnen reageren als hij zou denken dat Ivy is overgestapt naar de kant van de helden. Alsof ze dat ooit zou doen.. Donkere magie was veel te belangrijk voor Ivy. Ze wilde slecht blijven, en hopelijk zou Ivy op een dag net zo'n hoog niveau als slechtheid behalen als haar moeder. Maar waarschijnlijk zullen niet alle schurken zo slim om te realiseren dat de vriendelijkheid van Ivy alleen maar een charade is, een spelletje, en dat het zodra ze weg zou gaan haar normale persoonlijkheid terug zou komen.
En zo ook de onbekende jongen voor haar. "Helaas voor jou sta ik aan de kant van de helden" had ze zacht gezegd. Ze had nog maar net antwoord gegeven op zijn vraag voordat ze de volle laag kreeg. In een fractie van een seconde veranderde de blik van kalm naar heel erg boos. De jongen maakte Ivy uit voor verrader, en enigszins in shock bekeek ze de rest van het tafereel tussen de jongen en Merrick. Voordat ze zelfs had geregistreerd wat er was gebeurd stormde de jongen tussen haar en Blaire heen. De jongen gaf Ivy nog een duw waardoor ze naar de grond viel. Ze kon zichzelf nog wel opvangen, maar ze kwam erg naar neer. Nog even keek ze op naar de jongen met een lichtelijk geschrokken blik, maar al snel maakte dit plaats voor woede.
Als er een ding was dat je niet moest doen, dan was dat haar uitdagen en tegen Ivy geweld gaan gebruiken. Niet alleen had ze al een ontzettend kort lontje maar ze had ook de emotionele stabiliteit van haar moeder overgeërfd, waardoor Ivy als ze eenmaal boos is al haar woede eruit komt. De jongen had een grote fout gemaakt door haar naar de grond te duwen, en kon op de een of andere manier niet door haar façade heen zien. Het maakte Ivy zeker weten geïrriteerd en woedend.
Ivy's ogen veranderden van hun normale donkere kleur naar felgeel, een karaktertrek dat altijd voorkwam als Ivy ziedend was, waardoor automatisch andere mensen die in de kamer waren een aantal stappen naar achter deden. Ze voelde de donkere magie in haar al opkomen. Ivy wilde dolgraag volledig Maleficent gaan en al haar woede uitten tegenover de jongen -- maar ze realiseerde zich toch dat er twee helden bij waren. En haar plan met Blaire was nou eenmaal te mooi om weg te gooien. Ze had echter wel een reden om boos te worden, dus ze kon wel woedend zijn, maar ze moest het toch op de een of andere manier wat lichter houden dan ze normaal zou doen. Ze zou nu nog de schuld van haar boosheid kunnen geven aan de val of aan haar achtergrond als kind van een schurk.
Snel staat ze op en kijkt ze de jongen aan met haar nog steeds felgele ogen. Het woord verrader spookte nog door haar hoofd heen terwijl ze haar korte lontje enigszins onder controle probeerde te houden. "Als ik jou was zou ik gaan uitkijken en ik zou goed kiezen aan welke kant jij gaat staan" siste ze naar de jongen en ze hoopte dat hij uit haar reactie zou kunnen opvatten dat ze aan zijn kant stond, maar omdat de jongen eerder al niet door haar façade heen kon kijken betwijfelde ze het. Anders zou ze wel achter hem aangaan als hij weg zou stormen. Ze verplaatste haar blik even naar Blaire. "Ik snap waarom jij hem uit de weg wilde gaan" zei ze en haar felgele ogen gingen weer van Blaire terug naar de jongen.

Duchess
Wereldberoemd

Duchess schreef:
Merrick schudde zijn hoofd. 'Dan is dat maar zo,' antwoordde hij op Ray's opmerking over de andere schurken. Het kon hem oprecht niet schelen of hij bij mensen in de problemen kwam, puur en alleen omdat hij weigerde over zich heen te laten lopen.
Toen Ray hem echter tegen de muur drukte en hem nogmaals kuste, was Merrick de weg al helemaal kwijt. Hij had een beste tijd nodig om over zijn verbazing heen te komen - nog net kreeg hij mee wat Ray tegen hem zei. Waren alle schurken zo, of was hij nu net een hele aparte tegen het lijf gelopen? Hij wist eigenlijk niet precies op welke van die twee opties hij hopen moest. Misschien was Ray gewoon een aparte. En misschien - hopelijk - hoefde hij hem hierna niet weer te zien. Of in ieder geval niet meer te spreken.
Merrick knikte maar gewoon zachtjes toen Blaire vroeg of hij en deze Ivy met haar mee wilden, nog altijd niet heen over wat er zojuist gebeurd was. 'J-ja...'
Hij was misschien echter nog verbaasder over wat er in godsnaam met deze zelfde Ivy gebeurde. Juist. Mentale nooit; sta haar niet in de weg.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Ray negeerde de 'dan is dat maar zo' van Merrick en bleef even staan toen hij het gesis van die Ivy hoorde waarna hij nadacht over hoe hij zou reageren. Dat gesis, dat was wel weer een teken van het kwade. De slechte kant. Zeker voor een wezen zoals zij, een draak. "Die keuze is niet zo moeilijk. Ik kies voor de kant die bewijst kwaadaarig te zijn. Een duister hart te hebben en deze heldjes wil vernietigen zoals zij onze ouders hebben verslagen." zei Ray kalm maar liep toen de gang uit. Hij wilde geen tijd verspillen aan die stuiterbal. Merrick was hij nog wel nieuwsgierig naar en die Ivy? Hij wist niet wat hij van haar moest denken. Was ze nu slecht of goed? Was dit een plan om die helden te vernietigen? Maar dat zou niet echt logisch zijn. Ze waren nog maar net een paar uur op school. Ze hadden nog geen tijd gehad om een goed plan te bedenken om dat nu al te doen. Voor zo'n plan moest je weten waar je mee te maken had. Wie je bondgenoten waren en wie je vijanden. Je kon niet ver van te voren zo'n plan bedenken. Dat schoot gewoon niet op. Daar had je niets aan in dat geval. Tenzij je natuurlijk een spreuk of gave had om de toekomst te kennen. In dat geval wist je exact waar je mee te maken had en kon je je er van te voren op in laten spelen.
Ray besloot dit even te laten voor wat het was. Hij had andere dingen om zich nu zorgen over te maken. Rustig liep hij naar zijn kamer, de mensen om hem heen een beetje negerend. Zolang hij niet werd aangesproken zou hij ook niemand aanspreken. Hij had op het moment geen zin in sociale interactie en dat was ook wel te merken op zich.
Toen Ray eindelijk aan kwam bij zijn kamer, liep hij rustig naar binnen en merkte hij dat Kenna niet meer in de slaapkamer was. Ergens vond hij dat wel fijn. Zoals hij al zei had hij geen zin in sociale interactie voorlopig en met Kenna was hij dat eigenlijk wel verplicht. Hij kon haar niet weigeren in haar eigen kamer te komen en dat wilde hij ook niet. Kenna was een schurk, wie weet een geschikte bondgenoot als ze langer op school zaten en ze een geschikt plan konden bedenken om de helden te verslaan. Hij kon haar maar beter te vriend houden.
Met die gedachten liep Ray dan ook naar zijn kledingkast en trok die open. Zijn kast hing vol met de uniformen die ze op deze school gebruikten. Veel andere kleding had Ray niet. Toch ging hij op zoek naar iets wat hij zou kunnen dragen naar het schoolbal van vanavond. Hij had besloten om toch maar te gaan. Hij wilde weten met wie hij te maken had. Wie zijn klasgenoten waren, bondgenoten en vijanden. Hij wilde beginnen met plannetjes smeedden voor zijn wraak. Zou er een zeeprinsesje op deze school zitten? Vast niet, die waren nog allemaal te jong. Toch zouden de andere helden een goede oefening zijn voor zijn wraak op de familie van koning Triton en Ariel. Een goede oefening om de macht over de zeven zeeën te kunnen verkrijgen. Een naam te maken in de schurkenwereld. Een naam die iedereen angst aan joeg, net als de naam van zijn moeder.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Zo'n rugzak met een haast onbeperkte opbergruimte was zeer praktisch, tot je op zocht naar een specifiek stel krijtjes. Oliver gebruikte altijd hetzelfde soort krijtjes die hij van zijn moeder cadeau het gekregen. Enkel daarmee leken zijn tekenen dat magische effect te krijgen. Waarschijnlijk omdat ze zijn magie beter kanaliseerden doordat hij er vertrouwd mee was. "Hebbes" klonk het triomfantelijk. Hij had wel nogal een rommel gecreëerd door alle overbodige de kamer in te gooien. Die moest hij eerst opruimen. Hij kon zijn spullen toch niet zomaar laten rondslingeren, dat zouden zijn kamergenoten vast niet appreciëren. Een opgeruimde kamer resulteerde in een opgeruimd hoofd. Hij was zoals chaotisch genoeg, dus beter zette hij alles eerst even op orde. Eenmaal opgeruimd kon hij eindelijk aan de tekening beginnen. Hij kon hem op papier maken, maar de vloer zou effectiever werken. Blaire en zijn overige kamergenote zouden het vast wel ok vinden als hij voor nu een hoekje gebruikte als creatieve uitlaatklep. Daarbij als hij dan toch scones ging maken, kon hij er net zo goed wat voor hen bijbakken en wie wilde nu geen geheime doorgang naar de keuken. Hij begon met het afbakenen van zijn tekenruimte. Hoe zag de keuken er ook alweer uit. Hij was er vrij zeker van dat de ijskast links vanachter had gestaan en de spoelbak in het midden van de ruimte, of was dat het kookvuur geweest? Misschien moest hij toch eens langsgaan, alle details neerpennen en dan pas beginnen tekenen. Hij wilde niet in een wildvreemde keuken terecht komen. Oliver wierp een blik op de klok. Hij had nog wel wat tijd voor zes uur, maar er was nog zoveel te doen. Hij moest een pak uitkiezen en aan bloemen zien te raken. Die stonden gelukkig buiten. Dat herinnerde hem eraan. Hij wist helemaal niet welke kleur outfit Kenna aan zou doen. Het plaatje moest wel kloppen. Hopelijk was ze op haar kamer dan kon hij dat snel vragen. Hij klopte aan. Normaal gesproken zou hij wachten tot iemand zei dat hij binnen mocht komen, maar hij had haast en stak dus gewoon zijn hoofd naar binnen. "Kenna?...oh." Het meisje was nergens te bevinden. "Oh ben jij Kenna's kamergenoot?" het was de haaientandjongen die hem eerder had geholpen met het vinden van de keuken. "Ik vroeg me af of je Kenna hebt gezien, of toevallig weet wat ze gaat aandoen op het bal?" Zijn blik ging even naar de kledingkast waar de jongen in aan het rommelen was. Veel meer dan de uniformen zag Oliver niet. "Als je wilt mag je wel een kostuum van mij lenen. Ik heb er genoeg en ik denk dat we ongeveer dezelfde maat hebben."

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Met een ruk draaide Ray zich om toen er op de deur geklopt werd en de deur nog voor hij antwoord had gegeven open ging. Ray had zo zijn vermoeden dat Kenna niet diegene was die aan de andere kant van de deur stond. De meeste schurken zouden niet kloppen. Dat was veel te beleefd voor hen. Ray zelf dacht er niet eens aan om in zijn eigen kamer op de deur te kloppen. Dus hij vermoedde ook dat Kenna dat niet zou gaan doen. Ze was een schurk en dit was ook haar kamer tenslotte.
Toen de deur wagenwijd open ging zag Ray dat hij gelijk had. Kenna stond niet in de deuropening. Nee in tegendeel, het was de jongen die hij een tijdje terug nog in de gangen had gezien. Met dat ene vreemde meisje. De jongen die ondanks zijn sarcasme rustig wist te blijven.
"Waarom wil je weten wat ze naar het bal draagt?" vroeg Ray en keek de jongen rustig aan, terwijl hij verder in zijn kast rommelde op zoek naar een geschikt kledingstuk voor het bal toen de jongen vroeg of hij een pak wilde lenen. "Heb je iets wat niet perse held uitstraalt?" vroeg Ray en hij keek de jongen even aan. Hoewel hij niets om kleding gaf, wilde hij niet ondergaan voor de helden. Hij wilde niet lager zijn, alleen maar omdat hij niets had. Hij moest de helden laten zien dat hij er was, niet omdat hij er belachelijk uit zag. Als deze gast iets neutraals had, kon hij het misschien opleuken met wat tijdelijke magie of zo. Hij had laatst wat geprutst met wat spreuken die in zijn koffer zaten. Geen idee waarom, hij verveelde zich en was wat aan het kijken. Veel meiden hadden veel over voor iets aparts. Zeker op het land, had hij de vorige keer dat hij op het land naar school ging gemerkt. Misschien kon hij een contract maken met een aantal meiden door hun outfits op te leuken. Natuurlijk zouden die contracten niet zo groots kunnen zijn als die van zijn moeder, maar het zou een begin zijn. Dat was in elk geval zijn gedachten. Maar hij kon ze natuurlijk zelf ook wel gebruiken.
Persoonlijk had Ray geen idee wat Kenna zou gaan dragen naar het bal. Natuurlijk kon hij in haar kledingkast kijken, maar wat droegen landmeisjes naar een bal? Een lange jurk? Of gewoon normale kleren? Hij had echt geen flauw idee wat de dresscode op het land was. Waarvoor wat gedragen werd. En het hielp ook niet echt dat sommige kleding puur van het weer afhankelijk waren. Hij had vroeger geleerd dat jurken voor feesten waren, maar op het strand droegen vrouwen ook altijd jurken als hij stiekem naar het oppervlak ging om de mensen van een afstandje te bestuderen.
Ray dacht ook niet dat het nog lang zou duren voor Kenna terug zou komen naar hun kamer. Ze hadden nog een paar uur om zich klaar te maken voor het bal, maar in de zee konden meiden al super lang doen over zich klaar maken. Hij ging er vanuit dat dat ook wel op het land zou gelden. Dus kon ze maar beter zo terug keren naar hun kamer om te beginnen. Ray zou in elk geval zo even gaan douchen. Hij rook nog behoorlijk naar de zee tenslotte.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Blaire wist even niet zo goed wat ze met de situatie aan moest. Blijkbaar had Ray, Ivy zo ver gekregen om kwaad te worden dat Ivy's ogen nu geel gekleurd waren. Misschien dat het voor Ivy normaal was, maar Blaire had het eerder nog niet gezien.
'J-Ja. En dat liever ook houden,' antwoordde ze Ivy. Liever gewoon helemaal níet meer tegenkomen, maar dat ging vrij lastig als je op school zat samen. Misschien hadden ze wel dezelfde lessen, dan was het al helemaal onmogelijk om uit de buurt van Ray te blijven.
Met grote ogen keek Blaire toe naar wat Ray bij Merrick deed, die het zelf ook duidelijk niet had zien aankomen. Was dat een manier van hem om de heldenkinderen onderuit te krijgen? Dan ging Blaire al helemaal uitkijken hem niet tegen te komen. Zij hoefde dit niet ook over zich heen te krijgen. Wat nu als ze straks gevoelens ging ontwikkelen voor één van de schurkenkinderen? Gingen ze thuis vast blij mee zijn. Nee, Ryder. Dat mocht niet gebeuren.
Voor Blaire was het een opluchting toen Ray uiteindelijk vertrokken was, maar de gehele situatie met Merrick zat haar gewoon niet lekker en ze bleef zichzelf maar afvragen waarom Ray zoiets zou doen. Het was een vreemde zet van hem. Ze zuchtte even en keek Merrick aan. 'Gaat het?' vroeg ze met een zwakke glimlach waarna ze naar Ivy keek. 'Met jou ook, trouwens? Die Ray had zo niet mogen doen...'

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Omdat we samen gaan." Oliver zei het alsof het de normaalste zaak op de wereld was. "Wel ik denk dat zoiets niet per se van de kleding afhangt, maar vooral van de persoon die het draagt. Ik was initieel van plan een donkergroen kostuum aan te doen, algengroen zou je kunnen zeggen, misschien is dat een optie? Ik zal het straks meebrengen dan zie je maar wat je ermee doet." Ergens vond Oliver het wat raar dat de jongen er niet als een held uit wilde zien. Het was toch wel een soort veralgemening. Immers, geen enkele held zag er hetzelfde uit, of wel soms? Hem was het alleszins nooit opgevallen. Tot nu had Oliver niet eens doorgehad dat deze jongen de zoon van een slechterik was. Het was de negatieve toon waarop hij het woord held uitsprak dat hem dit had doen realiseren. "Wel tot straks dan." Oliver was al een eindje verder toen hij zich realiseerde dat hij de naam van de jongen nog altijd niet wist. Ach, hij zou het altijd kunnen vragen als hij het pak ging brengen. Snel passeerde hij langs de keuken en maakte haastig enkele notities en schetsen van de ruimte. "Hey wat sta je daar te doen," riep de kokkin hem argwanend toe. "Het diner begint pas over enkele uren. Je hebt hier niets te zoeken. Je gezicht komt me trouwens bekend voor, was jij niet die jongen die me daarjuist ook al lastig kwam vallen."
"Mijn excuses. Het was zeker niet mijn bedoeling om u lastig te vallen. Ik wilde alleen..."
"Ja, ja ik hoef het allemaal niet te weten, scheer je weg. Heb je geen belangrijkere dingen te doen dan hier staan?" Oliver wierp de kokkin nog een paar sorry's toe voor hij het kasteel verliet op zoek naar bloemen. De tuinen stonden vol met netjes bijgehouden bloemenperken. Het was niet netjes deze bloemen te plukken, zijn moeder zou hem er een zware uitbrander voor geven. Langs de andere kant had hij geen andere opties, afgezien van met lege handen aankomen. Een paar bloemen hier en daar zou niemand vast missen. Et voila hij had een herfstboeket bij elkaar geplukt.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Ayah vond het gelijk al niks meer om er te zijn. Zeker al niet met de heldenkinderen, maar daar wist ze nog wel raad mee. Momenteel hoopte ze om wat schurkenkinderen aan haar kant te krijgen om die stomme helden de stuipen op het lijf te jagen. Misschien dat het bal straks een uitgelegen kans was om chaos te schoppen, bedacht ze zich. Moest ze alleen nog een slachtoffer zien te vinden, maar dat moest niet moeilijk zijn. Sommige heldenkids waren vast zo slap als maar zijn kon. Makkelijke prooi.
Eenmaal ze door wat gangen gelopen had, besloot Ayah om de buitenlucht op te zoeken en daar wat rond te gaan lopen. Binnen had ze minder zicht dan buiten, namelijk. Hoewel een buitenterrein soms ook wel vol kon staan, maar goed; zocht ze gewoon een goede plek en anders hielp ze het wat met magie.
In haar ooghoek zag ze ergens een jongen staan die blijkbaar bloemen aan het plukken was. Waarschijnlijk voor zijn 'date' voor het bal, gokte Ayah. Geen moment aarzelde ze en besloot gewoon op de jongen af te gaan. Schurkenkind? Dan zou ze hem in haar plan proberen te trekken. Heldenkind? Misschien was hij haar eerste slachtoffer. Ze ging er snel genoeg achter komen, in elk geval. 'Aardig bosje bij elkaar geplukt, niet? Voor vanavond zeker?' glimlachte ze scheef naar de jongen. Hij leek er eigenlijk niet echt als schurkenkind uit te zien, hmm...

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Nog voordat Madison een antwoord had kunnen geven had Kenna geïrriteerd haar armen weer uit elkaar gehaald en naast haar laten hangen. Ook kon ze het niet laten om toch weer met haar ogen te moeten rollen, ook al had Madison nog niet eens antwoord gegeven. Dat leek Kenna er niet van te weerhouden toch alsnog erger geïrriteerd te raken. Het leek er op dat het er niet toe zou doen wat Madison zou doen of zeggen want zelfs als ze niet eens tijd had om iets te doen leek ze Kenna al bozer te kunnen maken. Geërgerd zuchtte Kenna terwijl ze met haar ogen strak Madison aan bleef kijken. “Weet je wat? Laat maar zitten.” Sprak ze, het antwoord van Madison niet eens aan willen horen. “Ik had me nooit de kop moeten gek laten maken.” En met die woorden stormde Kenna weg, het niet kunnen hebben om wat aan te horen wat Madison überhaupt te zeggen zou hebben. Niet alsof er iets was wat ze had kunnen zeggen om de situatie beter te maken, die kans zat er absoluut niet in.
Aangezien ze nu ja had gezegd op een date vanavond betekende dat dat Kenna zich maar eens moest klaar maken. Niet puur voor de date, Oliver mocht willen dat Kenna moeite deed om er goed voor hem uit te zien. Ze had sowieso al haar jurk uitgekozen voor ze wist dat ze met Oliver ging en ook nu zou ze zich eerder opmaken om er voor haarzelf leuk uit te zien. Niet alleen dat, toch ook om een indruk achter te laten bij de mensen die haar zouden zien bij het bal, er hopelijk voor te zorgen dat ze zou opvallen en mensen zouden onthouden wie ze was. Dat was toch wat ze hoopte te bereiken met vanavond. Aangezien Kenna zich dus maar eens moest klaar maken voor vanavond stormde ze door de gangen heen naar haar kamer. Zonder enig pardon gooide ze de deur open maar deze gooide ze ook net zo hard weer dicht wanneer ze binnen gestapt was. Het leek er dus niet op dat het geërgerde gevoel wat ze opgelopen had ook maar enigszins gezakt was.
De blik van Kenna was even gevallen op Ray, waarvan het er op leek dat hij bezig was met het uitzoeken van kleding. Even stopte ze in haar stappen en bekeek hem, al duurde dit niet lang aangezien ze snel naar haar kast liep om hier met wat binnensmonds gemopper haar jurk uit te halen en deze op haar bed te gooien. Even bekeek ze het ding, het was een soort mix tussen een piraten outfit en een jurk. Hiermee hoopte ze toch uit te stralen dat ze het kind was van een schurk, mensen konden dan misschien zelf wel gokken dat ze de dochter was van Hook. Er was absoluut geen kans in hel dat Kenna op zou komen dagen in zo’n erg formele galajurk of een of andere prinsessen jurk. Dit was toch wel zo ver als ze zou gaan als het ging om formele kleding of jurken.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Oliver had niet opgemerkt dat er iemand naar hem toe was gekomen en schrok op bij het horen van een stem. "Aaah sorry, het was niet mijn bedoeling. Ik dacht een paar bloemen, niemand mist die toch... Ik kan ze terugplanten beloof... Oh" Waar hij had verwacht dat een leerkracht of medewerker hem had betrapt, was het in feite een leerling die op hem af was gestapt, vals alarm dus. Bijna had hij door de schok de bloemen laten vallen. Hij haalde even opgelucht adem en herschikte ze. "Inderdaad. Ik heb misschien iets te hoge verwachtingen, maar je altijd proberen het uiterste uit dingen te halen, te streven naar perfectie." Dat was toch wat zijn moeder hem altijd zei. Niets was ooit goed genoeg, het kon altijd beter, zolang je jezelf maar volledig op je werk richtte en je voor de volle honderd procent gaf. "Ik denk niet dat we elkaar al ontmoet hebben. Mijn naam is Oliver." zei hij en stak een hand uit in haar richting. Hij was er vrijwel zeker van dat hij het meisje nog niet eerder had gezien, iemand met zo'n fascinerende sieraden. "Mag ik vragen waar je juwelen vandaan komen. Waar ik vandaan kom kennen we niet zo'n intrinsiek smeedwerk, alhoewel het ziet er vooral anders uit." Oliver besefte dat hij niet teveel tijd mocht rekken. Het was zo al nipt genoeg om op tijd zijn afspraak met Kenna te halen. Het was echter ook niet beleefd om zomaar een gesprek af te kappen met iemand. "Het spijt me enorm, maar ik moet me dringend voor bal gaan klaarmaken. Ben jij ook van plan om te gaan? Dat moet toch haast wel, het wordt een fantastisch evenement. Hoe dan ook als je wilt kunnen we samen terug naar de kamers wandelen."

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Net toen Ray op het punt stond om naar de badkamer in zijn kamer te gaan voor een snelle douche, vloog de deur met een harde knal open en met een nog hardere knal weer dicht. Even keek Ray op. Had hij dus toch gelijk gehad over Kenna en de landschurken, dat ze niet zoals de jongen van net de moeite en het fatsoen hadden om te kloppen. Ray vond het geen enkel probleem. Dit was Kenna haar kamer ook en het zorgde er in elk geval voor dat Ray wist dat er mensen binnen kwamen die de moeite waard waren om voor op te kijken. Die ook schurken waren en hem geen saaie preken over oninteressante onderwerpen zouden geven.
“Wat voor wraak ben je eigenlijk van plan?” vroeg Ray en keek Kenna rustig aan. Hij kon zich niet voorstellen dat Kenna zomaar zou ingaan op het verzoek voor een date met een heldenkind. Zeker niet als dat heldenkind haar ook nog eens een paar uur geleden had omgegooid.
“Meneer paraplu kwam net langs om te vragen wat je zou dragen tijdens het bal. Blijkbaar wil hij matchende kleren, wat schattig zeg.” Dat laatste zei Ray met wat walging in zijn stem, terwijl hij met een handdoek in zijn handen naar de badkamer liep.
“Gave jurk trouwens. Past goed bij een piraat” zei Ray en sloot vervolgens de deur, waarna hij de koude kraan van de douche open draaide. De deur had hij niet op slot gedaan. Het kon hem nog steeds niets schelen als iemand hem naakt zou zien. Terwijl hij onder de koude sproeier stond, pakte hij zijn ketting vast en twijfelde even. Zou hij? Hij was best nieuwsgierig naar hoe zijn octopidvorm er nu uit zou zien. De laatste keer dat hij die vorm aangenomen had, was hij nog maar een kind geweest. Leefde zijn moeder nog. Had zijn tante geen wraak willen nemen op koning Triton en prinses Ariel door Melody te proberen te vermoorden. Waren ze geen van beide op de vlucht geweest. Even vroeg hij zich iets af. Zou hij zijn ware vorm nog wel aan kunnen nemen? Wat als hij dat niet meer kon? Nee, zowel zijn meerman vorm als zijn octopidvorm waren onderdeel van hem. Hij was dat. Het was onderdeel van zijn hele bestaan. Geen van beide zou hij ooit kwijt kunnen raken. Hoe lang het ook geleden was. Toen schoof hij de twijfel aan de kant en trok de haaientandketting van zijn hals. Meteen concentreerde hij zich op zijn octopid vorm, zoals hij het zich kon herinneren. Hij stelde zich voor hoe een paarse kleur zich over zijn beige kleurige huid verspreidde. Hoe zijn haren donker en paars met zilveren strepen werden. Hoe lange tentakels zich onder de koude druppels van de douche door verspreidden. Langzaam opende Ray zijn ogen, die hij op het moment dat hij zijn ketting van zijn hals had gerukt had gesloten om zich beter te concentreren. In de spiegel tegenover hem zag hij geen mens meer, maar ook geen meerman. Grote tentakels kronkelden om hem heen. Zijn huid was een paar tinten donkerder dan Ray zich had voorgesteld, maar volwassen octopids waren altijd donkerder dan de kinderen. Hij was dan nog niet helemaal volwassen, maar wel bijna dus was het logisch dat hij donkerder was van kleur dan vroeger.
Een grijns verscheen op Ray zijn lippen terwijl hij zijn octopid vorm eens goed bekeek in de spiegel. Ergens verbaasde het hem dat de transformatie zo gemakkelijk was gelukt. Het was zo lang geleden en met die magie blokkerende spreuk door de school zou het veel moeilijker moeten zijn. Of werkte dat op alle magie behalve vorm veranderende? Sommige studenten hadden natuurlijk hun andere vorm ook nodig om te overleven, dus dat kon zo zijn. Of de magie was in dit deel van het kasteel tijdelijk verzwakt. Zo’n groot kasteel was ook moeilijk om zo’n spreuk actief te houden. Door alles wat er net gebeurd was, was Ray vergeten op zijn magieschelp te kijken en die had hij ook niet mee genomen naar de badkamer. Er waren dan ook vele opties waarom dit wel of niet kon.
Toch was hij blij dat hij het nog steeds had. Hij was knap in deze vorm, al zei hij het zelf. Niet dat zijn andere vormen lelijk waren, maar hij gaf hier de voorkeur aan, boven zijn menselijke vorm of die verschrikkelijke meerman vorm.
Na nog even naar zichzelf gekeken te hebben, zuchtte Ray zacht en deed de ketting weer om, zodat hij zijn menselijke vorm weer aan kon nemen. Het leek hem niet zo handig om in een zeevorm zichzelf te wassen, met al dat schuim en zo. Dat leek hem niet prettig. De school was zo vrij geweest om wat proefmonsters voor hun in de badkamers achter te laten. Iets waar Ray wel blij mee was. In de zee was er geen douche met shampoo en zeep en Ray was eigenlijk vergeten om wat uit de mensenwereld te halen. Of naja te stelen. Rustig pakte Ray een klein flesje en smeerde de vloeistof die erbij hoorde in zijn haren. De shampoo rook sterk naar een combinatie van honing, vanille en lavendel. Ray merkte de kunstmatige geurstoffen op en trok even zijn neus op. Man wat stonk dat spul zeg, maar goed. Het moest wel even. Hij wilde de show tijdens het bal van de helden stelen, maar niet door smerig te zijn of zo. Hij wilde op een andere manier op vallen. De zeep die de school er bij leverde had precies de zelfde geur als de shamphoo, een vieze kunstmatige geur hing dan ook door de badkamer en knalde tegen de inmiddels beslagen spiegel aan. Ray besloot om er maar snel een einde aan te maken. Hij begon een beetje misselijk te worden van de kunstmatige geur van de menselijke badkamerproducten. Snel draaide hij de kraan dicht en stapte op de koude tegels voor de douche. Dampige wolken kringelden omhoog en door het kleine badkamerraampje naar buiten toe, terwijl Ray zich afdroogde en kort een schoolbadjas aantrok. Het logo van de school zat op zijn school. Ray moest hem echt aanpassen. Geïrriteerd trok Ray de badjas weer uit en wikkelde hem gewoon om zijn middel heen, waardoor zijn ontblootte borst duidelijk zichtbaar was, waarna hij de deur naar hun slaapkamer weer open gooide en de slaapkamer binnen stapte. Zo te zien was meneer de held nog niet langs gekomen met zijn pak voor het bal. Jammer, dan kon Ray er nog niet mee aan de slag.
Rustig liep hij naar zijn bed toe en trok zijn koffer vol met ingrediënten en drankjes onder zijn bed vandaan, waarna hij er rustig een flesje uit haalde en de koffer verder weer opborg onder zijn bed.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Ivy liet haar gele ogen nog even rusten op Ray. "Dat zeg je nu wel, maar wacht maar af" zei Ivy tegen Ray en ze rolde met haar ogen. Hij leek haar hints niet op te pakken en keek haar onwetend aan. Vervelend was het wel, nu werd ze door hem verrader genoemd tot ze hem eindelijk even alleen kon aanspreken. Het zou alleen maar voor meer problemen zorgen in te toekomst, terwijl het al lastig genoeg was om haar vriendelijke façade op te houden. Dit maakte Ivy alleen maar meer geïrriteerd dus bleef ze de jongen zo aankijken tot hij uiteindelijk wegliep.
Toen hij was weggelopen merkte Ivy pas de atmosfeer van de kamer op. Leerlingen liepen om een grote bocht om het koppel heen en niemand wilde Ivy in de ogen kijken. Van binnen hield ze er wel van, want het was natuurlijk fijn om te weten dat niemand je in de weg wilt staan. Vooral in Ivy's geval is het het best als je voor haar uit de weg gaat. Daarnaast had Ivy onderschat hoe heftig haar uiterlijk misschien was voor andere leerlingen. Veel van hen hadden waarschijnlijk nog nooit iemand gezien die in een draak kan veranderen en wiens ogen felgeel kunnen kleren. Dat werd vooral duidelijk toen ze een blik wierp op Merrick en Blaire naast haar. Wat Ivy nou niet wilde is de twee te erg laten schrikken met haar reactie, maar het leek er toch op dat ze iets te ver was gegaan. De blik op Merrick's gezicht en Blaire's reactie waren voor Ivy alarmbellen. Helaas had Ivy de emotionele stabiliteit van haar moeder overgeërfd, wat er dus voor zorgde dat als ze eenmaal boos was ze al haar woedde uitte. Thanks Maleficent. Maar vaak had het nuttig gebleken in mensen afschrikken maar in deze situatie was het niet handig. Haar plan mocht nu niet falen, niet nu het net leuk begon te worden. Blaire vertrouwde Ivy nu al wel een beetje, maar als ze er ook nog voor kon zorgen dat Merrick haar niet wantrouwde dan zou ze nog leuke dingen kunnen gaan uitvoeren.
"Oh -- eh ja, het gaat wel" zei Ivy en ze keek Blaire en Merrick aan met haar nog steeds fel gele ogen. Ze was nog niet gestopt met zich boos voelen, maar ze voelde zich al wel wat kalmer. "Helaas is dat nu eenmaal hoe het gaat. Schurken zijn niet zo vergevend als dat ik zou willen dat ze zijn.. Vooral met wie mijn moeder is is het lastig, om ervoor te kiezen om aan de goede kant te zijn". Ze zuchtte even diep, alsof ze hopeloos was, waar ze vanbinnen even om moest lachen. Het was eigenlijk te leuk, met de gevoelens van de andere twee te spelen. "Maar ja, zo is het nou eenmaal" zei Ivy en ze forceerde een lichte glimlach. "Maar alsjeblieft, voel je niet bang om mij.. Mijn ogen, die veranderen nou eenmaal als ik boos ben. Een van de 'voordelen' van mijn familie, met draken en zo. En eh, misschien heb ik een kort lontje, komt misschien een beetje door mijn moeder..". Ivy keek de twee even bemoedigend aan en een lichtelijk ongemakkelijke blik kwam op haar gezicht. "Ik eh, denk dat ik maar ga.. " zei Ivy omdat ze bedacht dat ze geloofwaardiger zou zijn als ze zou denken dat de situatie wat awkward zou zijn door de veranderde sfeer, "Ik eh, zie jullie later wel weer" zei Ivy nog snel en gaf Blaire en Merrick een zacht schouderklopje, waarna ze snel wegstapte richting haar kamer.
Zodra Ivy de hoek om was en volledig uit het zicht was van Blaire en Merrick verscheen Ivy's kenmerkende duivelse grijns weer op haar gezicht. Ja, ze was nog steeds geïrriteerd, maar al waar ze nu aan dacht was naar haar kamer gaan en zich weer kalmeren. Dan zouden haar ogen ook terugveranderen naar donkerbruin en zag ze er normaal uit. Eenmaal in haar kamer gekomen deed ze de deur hard dicht en liep ze naar de spiegel toe. Het scheelde wel dat het heerlijk stil en rustig was in haar kamer. Ze keek naar haarzelf in de spiegel. Haar haar zat door de war en haar wangen waren rood van de woede. Ze keek zichzelf aan in de felgele ogen en nam een aantal rustige ademteugen. Ivy zag dat haar ogen langzaam terug veranderde naar haar eigen donkerbruine kleur. Ze keek met een duivelse glimlach in de spiegel en haalde haar wenkbrauwen trots op.
Toen ze op de klok keek merkte ze dat het al bijna tijd was voor het avondeten -- en daarna het bal. Ze had er nou echt geen zin in, al die heldentradities waar ze aan mee moest doen nu de twee samen op school zaten. Maar waar waren de schurkentradities dan? Die zijn veel leuker.. maar ook gevaarlijk en gewelddadig. Alles wat een schurk leuk zou vinden, maar helaas houden de helden van hun regels. De voornaamste reden dat Ivy ging is om te kijken wie er nu op school zaten, want misschien had Doornroosje wel wat kinderen gekregen waar Ivy wraak op kon nemen voor wat haar ouders hadden gedaan.
Ivy haalde even haar schouders op en liep naar haar kast, waar ze haar jurk uittrok. Ze was er echt trots op. Het was een prachtige jurk, en ze wist dat haar moeder er trots op zou zijn. De jurk was halflang en kwam tot ongeveer op haar knieën. Het was gemaakt van simpele zwarte stof dat mooi valt. De jurk had mouwtjes die achterop haar rug leken op vleugels zoals een draak zou hebben. Verder had de jurk nog groene en paarse details die haar erg lieten denken aan haar moeder. Het was perfect, en ze had dan ook zin om hem vanavond te dragen. Het liet haar dichter bij haar moeder komen, ook al was ze vermoord. Elke kleine beetjes hielpen wel, want geen enkel kind zou moeten meemaken wat Ivy heeft meegemaakt. Bij de jurk droeg Ivy ook nog een donkere panty en hakken.
Ivy trok al de kleding aan en liep naar de spiegel. Haar haar stak ze simpel op in een soort rommelige vlecht om haar hoofd heen. Ze keek in de spiegel en keek trots naar hoe ze eruit zag. Ze deed een klein beetje make-up op en liep toen ze klaar was naar haar bed. Voorzichtig ging ze erop zitten en haalde ze haar koffer met magische spullen uit. Ze haalde de beschermende spreuk eraf en haalde een van haar gevaarlijkste spreukenboeken eruit, waarna ze de bescherming terugzette en haar koffer weer onder haar bed schoof. Ivy ging wat beter zitten en begon met het lezen en oefenen van spreuken. Het was maar beter om voorbereid te zijn op haar plannetje met de helden, want oh boy ze zou veel plezier gaan hebben met de spreuken in het boek.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Ayah had de jongen met een scheve glimlach aangekeken. Dus ze had hem laten schrikken én hij dacht waarschijnlijk dat ze een leraar was? De dag begon al goed zo, wat voor haar dan weer positief was. Zo viel er wel wat te beleven hier en voor Ayah mocht het wel meer gebeuren zoals dit. Het was gewoon topvermaak.
Ze grinnikte. 'Ach, gut. Geschrokken? Zo heel eng ben ik nu ook weer niet, toch?' Streven naar perfectie? In kwade zin, hoopte ze, maar de manier waarop hij sprak, leek dat al verre van kwaad te zijn. Eerder poeslief. Gadver.
Ayah schudde hem dan wel de hand, maar zodra hij over haar juwelen begon te spreken, trok ze haar hand terug en kneep ze haar ogen naar hem samen. 'Ayah en waarom wil je dat weten? Ben je van plan ze te stelen voor eigen gebruik? Kom je geld tekort, misschien?' Twee dingen moest je haar niet op aanspreken; haar juwelen en de delen magie die ze bezat door haar vader, Jafar. De sieraden waren zeer waardevol, op verschillende manieren, en wat de magie betrof; dat had ook zijn geheimen.
'Ik waarschuw je nu meteen maar; probeer maar niets uit te halen bij mij, want je gaat er hoe dan ook spijt van krijgen,' dreigde ze. Dat gezwijmel over een bal ook. Niks meer dan 'leuk' heldengedoe. Schurkenkinderen hadden daar niks aan. Zo zoetsappig allemaal, wat was dit voor een school? Wilden ze de schurkenkinderen nóg meer ellende gaan bezorgen? 'Je loopt maar alleen naar de kamers toe. Fijn voor je dat je het bal zo geweldig vind, maar ík heb daar niks te zoeken,' beet ze hem toe en vertrok.
Al moest ze toch wel naar het bal toe, gezien het een verplichting was, maar het was dan even niet anders. Ayah kon niet nóg eens de toezicht op haar dak krijgen, ondanks ze die makkelijk van haar af kon wenden met haar magie. Ze moest het maar beter niet flikken of de magie werd haar nog afgenomen ook. Fijne eerste schooldag.
Ayah besloot maar om weer terug te gaan naar de kamer en onderweg duwde ze iedereen aan de kant die haar maar in de weg stond. Moesten ze het pad maar vrij maken en niet blijven staan als ze haar zagen komen.
Eenmaal terug bij de kamer, gooide ze de deur open en zag er gelijk iemand druk bezig zijn in één of ander boek. Ayah deed de deur achter zich dicht en liep naar het meisje toe. 'Jij bent Ivy, dus?' vroeg ze aan het meisje.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Het meisje kwam nogal vreemd uit de hoek, toch niet zoals Oliver verwacht had. "Stelen, nee natuurlijk niet. Ik vroeg het alleen maar omdat ze erg mooi zijn en zo anders dan de juwelen die ik gewend ben te zien." Meteen daarna waarschuwde ze hem om niet eens te proberen iets bij haar uit te halen. Wel dat was Oliver zeker niet van plan. Hoe kwam het dat Ayah, zoals ze zichzelf had voorgesteld, zo op haar hoede was? Dit keer was hij er zeker van dat hij zich naar behoeven had gedragen, al leek het alsof juist daar het probleem in lag. Hoe dan ook, Oliver vond dat het in dit geval niet aan hem was de situatie op te lossen. Het bleef wel wat wringen. Hij was nu eenmaal een people-pleaser. Gelukkig had hij andere dingen om op te focussen. Hij keerde alleen terug naar zijn kamer, waar hij de kleren bekeek die hij in zijn kast had opgehangen. Eerst haalde hij er een donkergroen pak uit en vouwde het netjes op voor de jongden die met Kenna de kamer deelde. Daarna moest hij voor zichzelf iets uitzoeken. Uiteindelijk belandde zijn oog op een geruit kostuum. Er zat een vest bij, maar die besloot hij niet te dragen, die dingen beperkte je bewegingsruimte net iets meer dan hem lief was. Hij bekeek zichzelf nog een laatste keer voor de spiegel. "Hey Kenna... Kenna hallo...Hier ben ik dan..." geen enkele manier leek de juiste om haar aan te spreken. Er restte hem echter geen tijd om te blijven oefenen. Hij nam het extra kostuum en de bos bloemen en haastte zich naar Kenna's kamer. Met volle handen bleek het niet makkelijk om aan te kloppen, maar uiteindelijk slaagde hij er toch in. Met een brede glimlach en vol verwachtingen wachtte Oliver tot de deur werd opengedaan. "Kenna, hallo. Ik hoop dat ik niet te laat ben..." zijn hoofd verscheen vanachter de grote bos bloemen om daar niet Kenna, maar haar kamergenoot aan te wenden. "Oh mijn god, je bent naakt." Snel wendde hij zijn blik af. De woorden waren zijn mond uit voor hij er erg in had. Nu was enkel Ray's bovenlijf ontbloot, maar laten we even stilstaan bij het feit dat Oliver in een plaats en tijd was opgegroeid waar het tonen van een blote schouder of enkel in het openbaar al schandaleus was. "Oh ja ik heb het kostuum meegenomen." Hij stak het naar de jongen toe, zijn rode hoofd nog altijd naar beneden gericht en de bloemen als een soort beschermende muur voor zich uit houdend.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Hoe had Kenna daar zelf nog niet aan kunnen denken? Deze date met Oliver gebruiken als een manier om hem terug te pakken voor wat hij haar had aangedaan deze ochtend. Met een bijna oplichtende bleek keek Kenna op naar Ray. “Nog niks, om heel eerlijk te zijn maar…” Begon ze, al kwam ze niet veel verder aangezien ze diep in gedachten raakte. “Maar… ik kan inderdaad wel wat bedenken.” Mompelde ze zachtjes verder, in haar hoofd al een poging doen tot het bedenken van een plan. Al leek er zo snel niks naar boven te komen wat ze echt een goed plan vond. De ene was net niet goed genoeg en de andere leek misschien iets te ver te gaan.
Voor Kenna met een concreet plan kon opkomen haalde de stem van Ray haar weer uit haar gedachten. Oliver was dus al langs geweest in de tijd dat zij nog achtergebleven was bij die Madison. Dezelfde walging die Ray had kwam ook bij Kenna naar boven. “Gadver…” Sprak ze, vervolgd door een vinger die ze half in haar mond stak om een soort braken te imiteren. Oliver leek deze date naar het bal dus een stuk meer serieus te nemen dan dat Kenna dat deed. Niet dat de lat erg hoog lag, als het aan Kenna lag zou ze niet langer met Oliver naar het bal gaan. In ieder geval niet voor haar eigen plezier. Nee, haar plan nu was om een manier te vinden zodat ze de jongeman kon terug pakken voor wat er deze ochtend had plaats gevonden. Voor iemand die niet van een wereld van slechteriken kwam klonk het waarschijnlijk erg dramatisch en overdreven, Oliver was boven op haar gevallen, niet expres en hij had er duidelijk spijt van en toch wou Kenna in dit moment voor zorgen dat ze hem betaald zou zetten. Het was niet alsof Kenna deze afspraak naar het bal zal als een daadwerkelijk excuus en hem daardoor daadwerkelijk vergaf. Ook zouden scones nou niet bepaald het ding zijn wat ervoor zou zorgen dat Kenna het hem zou vergeven. Oliver had haar voor schut gezet en datzelfde wou ze hem nu ook laten voelen.
Kenna was blij om te horen dat Ray enthousiast was over de jurk die ze had uitgekozen. Eerst wist Kenna niet zeker of deze jurk wel de juiste keuze was of dat ze voor iets had moeten gaan wat wat meer subtiel was en ietwat minder voor de handliggend. “Dankjewel.” Riep ze nog, al was de vraag of haar stem boven het geluid van de douche kwam maar ze zou verder Terwijl Ray bezig was in de badkamer besloot Kenna maar vast zich klaar te maken voor het bal aangezien ze geen idee had of ze het anders zou redden voor Oliver weer voor hun deur zou staan. Ze verwisselde haar huidige outfit dus voor de jurk die ze ondertussen klaar had gelegd. Na deze aangetrokken te hebben was het de beurt aan haar haren en make-up. Kenna haalde een kleine cosmetische spiegel uit haar koffer en zette deze op haar nachtkastje zodat ze een beetje kon zien waar ze mee bezig was. Niet dat ze veel bijzonders in gedachten had, het beetje minimale make-up dat ze op had werkte ze bij en haar haren kamde ze ook even snel door maar daar bleef het ook bij. Ze was niet van plan om tijd te steken in een moeilijk en gedetailleerd kapsel, gewoon los haar was voor haar meer dan genoeg. Net wanneer Kenna haar borstel naast de spiegel legde kwam Ray weer binnengelopen met niets meer dan een badjas om zijn middel.
Na Kenna haar idee was ze zo goed als klaar, ze moest alleen nog een goed paar schoenen bij de jurk vinden. Ze kwam toch redelijk snel terecht op een soort mary janes stijl schoenen in een zwarte kleur. Haar moeder zei altijd dat zwart eigenlijk niet kon bij donkerblauw maar haar moeder was nu niet hier dus dat betekende alleen maar dat Kenna niet zou luisteren naar haar moeder. Op het moment dat Kenna op haar bed plaatsnaam om de schoenen aan te trekken klonk er een geklop op de deur. De kans was natuurlijk groot dat het Oliver was, daarom wou Kenna dus open doen maar ook zodat Ray niet open hoefde te doen met alleen de badjas om zijn middel. Echter leek Ray dit weinig uit te maken aangezien hij nog eerder bij de deur was dan dat Kenna had kunnen opstaan. Precies zoals verwacht hoorde Kenna de stem van Oliver, al zag ze hem niet, het enige wat ze in eerste oogopslag zag was een bos bloemen. Door dit te zien kon Kenna het niet laten om toch even met haar ogen te moeten rollen. Had die hij nou daadwerkelijk voor haar meegenomen? Dat ging toch wel een beetje te ver. Met een kleine zucht richtte Kenna zich weer op haar schoenen en trok ze deze aan, al had ze hier absoluut geen haast in. Na deze aangetrokken te hebben liep ze ook richting de deur. “Geen idee hoe laat het is, maar als het aan mij ligt ben je gewoon op tijd, als je niet eigenlijk te vroeg bent.” Sprak ze, uiteraard doelend op wat hij gezegd had voor hij zo verlegen leek te worden door Ray.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld