Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ft. Auloire

Account verwijderd

schreef:
Na nog even te trainen met de dolken, besloot ze dat het wel genoeg was geweest. Ivy nam een doekje uit de kist en poetste voorzichtjes alle messen op, waarna ze ze een klein beetje sleep, om ze scherp genoeg te maken voor de volgende gebruikers ervan. Ha, iedereen moest zorg dragen voor de wapens, dat was toch maar normaal. Ivy fronste even toen ze iemand hoorde vloeken en verborg haar lach achter haar hand toen ze zag wie het was. Celeste, typisch één van haar acties. Ze zou het maar raar vinden als iemand anders dan zij het deed. Hoeveel keer had ze het nu al geprobeerd? Ivy vond het wel fijn, dat Oliver nieuwkomers opleidde, ze wist zeker dat hij het goed deed. En hij kon ze een heleboel tips en trucs geven. Haar ogen volgden de bewegingen van het meisje en ze schudde lachend even haar hoofd waarna ze haar weer concentreerde op de messen, die ze weer teruglegde in de kistjes. Ze deed ze weer mooi dicht en maakte een gebaar naar Suze dat het tijd was om te lunchen. Ivy lachte zachtjes toen ze opeens twee paar sterke arlen om haar middel heen voelde en ze een kusje op haar lippen kreeg gedrukt. "He daar superleraar" glimlachte ze, waarna ze nog een kusje terugdrukte. Ze lachte even toen hij zei dat trainen niet leuk was zonder haar. "Awh, zonder jou trainen is ook niet leuk, he maar heb je mijn coole sprongetjes gezien op het klimrek?" Ivy lachte even en stak haar haren in een staart. Haar haar was onsertussen al een stuk langer en hing nu over haar schouders in plaats er net boven. Ze weigerde echter om het veel langer te laten groeien, want dat vond ze nou net iets te onhandig. Ze glimlachte naar Oliver en grinnikte even toen ze het zweet zag glimmen op zijn armen en voorhoofd. "Dat wordt douchen straks" plaagde ze hem. Ivy zweette zelf niet echt veel, wat voornamelijk door haar gave kwam. Ze raakte helemaal niet snel uitgeput.

Account verwijderd

schreef:
Het trainen van nieuwelingen was niet vervelend, maar hij zou het toch niet blijven doen. In het begin van hun relatie had hij al geweten dat hij het geen jaar vol zou houden, maar hier stond hij dan, een jaar later. Misschien moest hij het er maar gewoon op wagen. Misschien moest hij het maar gewoon vragen. Haar broer zou er geen problemen mee hebben, tegenwoordig waren Alistair en hij vrij goede vrienden. Hij zag Alistair ook als Ivy er niet was. Zijn ouders zouden waarschijnlijk behoorlijk gelukkig zijn, ze waren dol op Ivy. Elke keer dat ze Ivy zagen, leken ze nog eens extra vrolijk te worden.
'Nog altijd even positief,' lachte hij. Ivy sprak nooit een kwaad woord over hem, niet zo ver hij wist. En hij ook niet over haar. Ondanks dat hij er moeite mee had dat ze wilde blijven, zou hij nooit verkeerd over haar spreken. Hij was nog altijd helemaal dol op haar. Als hij dat niet geweest was, was hij al lang weggeweest. Dan was hij nooit zo lang gebleven.
'Natuurlijk. Nou ja, een soort van dan. Je bent te snel om het echt te kunnen zien,' gaf hij toe. Vandaag had hij wel tijd gehad om naar haar te kijken, dat had hij met zijn nieuwelingen niet. Soms trainde hij er vijf tegelijk, het was onmogelijk voor hem om dan tijd aan Ivy te besteden. Als hij ze kon trainen op zijn manier, was dat makkelijker geweest, maar dat mocht hij niet. Hij moest de technieken gebruiken die hier gebruikelijk waren. Hij gebruikte die technieken zelf niet vaak, maar hij begreep dat hij hen niet zijn eigen technieken mocht leren.
'We hebben wel een uurtje na de training, wil je mee?' vroeg hij, waarna hij even glimlachte en een kusje tegen haar neus drukte. Hij douchte nog altijd graag met haar, hoewel het lang niet altijd kon. Als ze meteen daarna ergens moesten zijn, was het nooit een slim idee. Als hij verplichtingen had, stond hij altijd alleen onder de douche. In dat jaar was er maar weinig veranderd, het was nog altijd veel te makkelijk.
'Wie is dat dan?' vroeg Jason vrolijk, waardoor hij opkeek. Hij fronste even en keek toen in de richting waar Jason heen keek. Dante, Ryan en een vrouw waren de zaal binnengelopen. De moed zonk hem direct in de schoenen.

Account verwijderd

schreef:
"Always positive" mompelde ze met een lachje. "Maar je doet het goed, ik gok dat Dante enorm blij is met iemand die helpt trainen" zei ze bewonderend. Ivy stak even haar tong uit. Ivy trainde zelf geen nieuwelingen, maar ze was wel nog steeds één van de personen die hielp met het rondleiden en wegwijs maken. En ze stond ook altijd klaar voor vragen, aangezien ze de meeste wel kon beantwoorden. Fuck, misschien zat ze inderdaad als lijm aan het instituut vastgeplakt. Was het tijd voor iets anders? Oliver zou nooit protesteren. Ivy lachte even en gaf hem een por. "Come on, ik dacht dat het er cool uit zag" klaagde ze met een grijns. "Volgende keer moet ik maar trager springen dan" gromde ze even. Ze liet haar blik glijden naar Celeste en glimlachte. "Misschien moet ik Celeste maar de sleutels van onze kamer geven, ze hoopt echt dat ze je nog eens kan overmannen" plaagde ze hem. "En het enige zwakke punt dat jij hebt is als je slaapt" voegde ze eraan toe. Ivy knikte even. "Sure, maar ik kan niet te lang blijven, ik wil Bay nog eens trainen" merkte ze op. Baylor had hen de laatste maanden echt enorm geholpen. Precies zoals Dante had voorspeld, hielp de husky altijd bij de missies. Ze was trots op haar pup. Hij kon echt alles. Van mensen aanvallen tot het herkennen van mensen met gaves. Zijn reukzin was zo ontwikkeld dat hij altijd nogal alert was als er iemand was met een gave, en dat kwal van pas. Baylor was al gigantisch geworden, maar sliep nog steeds bij hun voeten. En ja, eerlijk, af en toe gebeurde het wel eens dat ze wakker werden met een hondensnoet op hun schouders, maar het maakte hen allebei niet echt iets uit. Ze hielden te veel van Baylor om het erg te vinden. Ivy hoorde Jasons stem en ze keek naar de richting uit van de ingang. Ze keek nogal verpest naar de voor haar onbekende vrouw en de twee mannen. "Ik wil jullie graag voorstellen aan Claire, het nieuwe lid van jullie team" Ivy glimlachte even beleefd en stak haar hand uit. "Ivy" stelde ze haarzelf voor.

Account verwijderd

schreef:
Het was waar, Ivy was over het algemeen altijd positief. Hoewel ze over sommige dingen te positief was, zoals hij instituut bijvoorbeeld. Hij dacht er zo veel aan, dat hij er zelf een beetje gek van werd. Toch wilde hij haar niet vragen om weg te gaan, want dan had hij het gevoel dat hij haar ergens toe dwong. En hij wilde haar niet dwingen iets te doen wat ze niet wilde.
'Dat betekent niet dat het leuk is om zonder jou en de rest te trainen,' mopperde hij. Hij had het gevoel dat hij nog maar weinig tijd voor Ivy had, het leek steeds drukker te worden in het instituut. Dante gaf hen steeds meer taken en missies waren er tegenwoordig regelmatig. Hij deed zijn best om elke vrije minuut bij haar te zijn, maar hun schema's klopten niet altijd meer met elkaar.
'Oh, het zag er vast wel cool uit, Iv.' Hij drukte nog een kusje tegen haar lippen. Als het langzamer gegaan was, had hij het echt kunnen beoordelen. Hoewel, een echte beoordeling was dat natuurlijk ook niet, want hij was hartstikke partijdig. Hij schudde direct zijn hoofd, Celeste mocht de sleutels niet hebben. Hoewel hij kon slapen terwijl hij zijn gave gebruikte, was het niet fijn. En Ivy's kamer was de enige kamer waarin hij ook maar enigszins privacy had, dus dat wilde hij niet opgeven. Hij was wel weer toe aan een vakantie samen.
'Kun je dat niet morgen doen?' vroeg hij toen ze over het trainen begon. Hij hield van Baylor, maar sinds ze al niet zo heel veel tijd hadden, besteedde hij zijn tijd liever aan Ivy dan aan de hond. Hij zou het Ivy niet verbieden, want hij wist wel hoeveel de hond voor haar betekende. Een zucht gleed over zijn lippen.
Hij kreeg het bijna niet voor elkaar om naar haar te kijken, zoveel afkeer voelde hij. Hij voelde zijn maag omdraaien en hij had de neiging om te spugen. Niet één keer had hij aan de vrouw gedacht, want hij had haar heel diep weggestopt. Hij wilde niet meer aan haar denken. Maar hier stond ze dan. Hij wist zeker dat ze haar gave op Dante gebruikt had.
'Hé Oliver, lang niet gezien.' Haar stem was mierzoet en hij werd er nog misselijker van dan hij al geweest was. Hij hief slechts zijn schouders op.
'Ik moet er vandoor. Ik heb iets te doen,' loog hij. Hij kon niet in haar aanwezigheid zijn. Hij keek niet naar Ivy of Claire toen hij wegliep. Eenmaal op de gang snelde hij zich naar zijn kamer, waarna hij de deur sloot en hij diep ademhaalde om enige controle te krijgen over zijn maag.

Account verwijderd

schreef:
"Hmmmhmmm, veel training heb je niet nodig schat" Ze glimlachte lief. Ze snapte hem wel. Tuurlijk zou zij ook zoveel liever samen met hem trainen, maar Dante had hem nu eenmaal trainer gemaakt en ze moesten zich er allebei bij nerleggen, ook al was dat niet zo fijn. Ze kroop in zijn armen in begroef haar gezicht even in zijn shirt voor de paar seconden dat ze dat kon. Ze hadden inderdaad te weinig tijd samen, dat was duidelijk. Ze miste hem. En hun momentjes. Ivy glimlachte toen hij een kusje op haar neus drukte en lachte even. "Ehe" grijnste ze. "Wel, ik vond het alleszins cool" grapte ze, ook al had ze geen idee hoe het eruit zag. Maar het voelde toch leuk. Ivy grinnikte even en keek om haar heen naar de mensen die trainden. Ze lachte zachtjes toen Oliver bijna onmiddellijk zijn hoofd schudde. "Nee, geen optie?" Ze trok een plagerige wenkbrauw op en keek hem geamuseerd aan. Ze zou dat nooit doen, want het was ook nog eens hen kamer en ze hadden al zo weinig rust. Dus nope, het bleef hun sleutel. En alleen hun sleutel. Celeste zou hun dutjes niet verstoren. Ivy keek hem verbaasd aan toen hij vroeg of ze dat niet morgen kon doen maar glimlachte toen. "Yeah, tuurlijk, geen probleem" Ze drukte een kus op zijn wang. Ze wou ook graag tijd met hem doorbrengen en Bay kon wel een dagje wachten, geen probleem. Ze fronste even lichtjes toen hij zuchtte. "Is er wat?" Ivy keek hem bestuderend aan en raakte zijn hand even aan. Claire glimlachte even en iedereen stelde zich kort voor. Ze fronste echter toen ze bij Oliver aankwam. Lang geleden? Huh? Ze opende haar mond even, maar Oliver was haar voor. Stomverbaasd keek ze hem na terwijl hij de zaal uitliep en voelde alle blikken op haar gericht. "Ehmm hij is vast iets vergeten in de kamer, hij komt zo wel terug voor lunch" Ivy glimlachte. "Maar fijn kennis met je te maken Claire" Ze glimlachte vriendelijk. "Ook leuk om jullie te zien, dus jij bent Ollie's nieuwe vriendin he?" Claires blik bestudeerde haar van kop tot teen, waardoor Ivy zich meer dan ongemakkelijk voelde. Het was alsof ze gekeurd werd. "Ja, dat ben ik"

Account verwijderd

schreef:
Uiteindelijk hield hij het allemaal binnen, maar het gevoel dat hij moest overgeven verdween niet. Van alle mensen die hij in zijn leven ontmoet had, was Claire de enige die hij nooit meer wilde zien. Hij walgde van haar en momenteel ook van zichzelf. Niet dat hij er iets aan had kunnen doen, maar het was wel gebeurd. Het ergste was nog dat ze hem zo beïnvloed had, dat hij gedacht had dat hij het zelf wilde. Daar was niets van waar, het moment dat hij immuun geworden was voor haar, had hij ingezien dat ze hem zo had gemaakt.
Kort keek hij zijn kamer rond, die Ivy inmiddels had ingericht. Veel spullen had hij nog steeds niet, maar in elk geval zag het eruit alsof hij hier ooit was. In werkelijkheid was hij hier zelden. Alleen als ze de dag erna geen strakke planning hadden, sliepen ze soms in zijn kamer. Hij had nog steeds geen buren en dat had zo zijn voordelen. Bovendien was er niemand die ooit zijn kamer binnenliep, want iedereen dacht dat ze altijd in Ivy's kamer sliepen, wat over het algemeen ook wel klopte.
Toen zijn telefoon ging, zag hij de bui al hangen. Het bleef Claire, ze hoefde alleen maar te zeggen dat ze zijn nummer wilde en iedereen die het hoorde en het had, zou het haar geven. Hij kon het ook geen verrassing noemen dat hij een sms had van een vreemd nummer. Hij staarde naar zijn telefoon. Was het een verrassing dat Claire dreigde een einde aan Ivy te maken als hij het vertelde? Nee, niet echt. Het bericht was duidelijk, Claire zou Ivy een einde aan haarzelf laten maken op het moment dat hij iets vertelde over hun verleden. Hun verleden stond dan voor twee maanden waarin ze hem gebruikt had voor haar eigen pleziertjes, maar dat zou ze natuurlijk ontkennen. Hij gooide zijn telefoon op bed, hij was boos en gefrustreerd. Ze hadden al lang weg moeten zijn, het was nooit de bedoeling geweest zo lang te blijven. Dat hij en Ivy weinig tijd voor elkaar hadden, was opeens zijn minste probleem geworden. Joel was niets bij Claire, Claire zou er alles aan doen om hun relatie te verzieken en hij kon het Ivy niet vertellen. Hij moest haar beschermen.
Hij gooide de deur met een klap dicht en liep naar de eetzaal, waarna hij het team al zag zitten. Hij was al laat. Hij zag Claire naar hem kijken vanuit zijn ooghoeken, maar hij negeerde haar volkomen. Hij plofte neer op een vrije plaats en staarde naar zijn bord. Hij was nog steeds misselijk, waarschijnlijk kreeg hij het nooit allemaal naar binnen. Hij prutste wat aan zijn broodje, maar veel verder dan drie happen kwam hij niet.

Account verwijderd

schreef:
"Ah, fijn om kennis met je te maken" grijnste Claire. Ivy knikte even. "Oliver en jij kennen elkaar?" Ivy trok een nieuwsgierige wenkbrauw op."Ja, we kennen elkaar van vroeger, niets speciaals" Ivy knikte even en haalde haar schouders op. "Een vriendin van Oliver is een vriendin van mij" grapte ze zachtjes. Het verbaasde haar wel dat Oliver nooit iets over haar had verteld, ook al vertelde hij nooit zo vaak over zijn verkeden. Ze wist tot nu toe nog steeds niet wie zijn vrienden warne buiten de muren. Claire haalde even haar gsm uit en maakte even een sorry teken voordat ze wat tokkelde op haar schermpje. "Maar het is fijn om hier te zijn, ik heb veel gehoord over dit instituut en Dante zei dat ik welkom was" Ivy knikte even. "Yep, iedereen die niets slechts in mind heeft is enorm welkom" En Dante zorgde ervoor dat zoiets nooit gebeurde. Ze gaapte even en keerde zich toen naar Dante. "He Dante, zou het mogelijk zijn om vanmiddag 3 uurtjes geen training te hebben? Ik zou graag nog even wat tijd hebben met Ollie" gaf ze toe. Dante dacht even na en glimlachte vriendelijk. "Tuurlijk, maar dan zou ik wel graag willen dat je in ruil helpt alle borden af te wassen in de keuken straks" Ivy ging vkug akkoord. "Ja tuurlijk, geen probleem, enorm bedankt Dante" De glimlach vedween niet vanop haar gezicht. Het was haar gelukt, ze had wat vrije tijd gewonnen, ook al moest ze er wel iets voor terugdoen, maar dat vond ze helemaal niet erg. Het was het waard. Jason keek even naar Claire en glimlachte. "Welkom bij het team Claire, normaal gezien zouden we tekens met het nieuwe lid naar een bar gaan maar de laatste dagen is het nogal een drukte hier dus sorry" Jason haalde zijn schouders op en keek naar de klok. "Wel, ik denk dat het tijd is om te eten, ik toon je wel alles" voegde de man er grijnzend aan toe. Oh god Jase, niet weer... Ivy fronste even toen ze de eetzaal binnenkwamen en ze Oliver nergens zag zitten. Was er iets aan de hand? Misschien voekde hij zich niet zo lekker. Ivy ging rustig gaan zitten en wachte tot iedereen er was voordat ze begon. Ze stond net op om een fles met water te halen toen Oliver ging zitten aan de andere kant van de tafel. "He, gaat het wel?" Ze drukte een kusje tegen zijn wang. "Ik heb bij Dante geregeld dat ik straks drie uurtjes vrij heb, maar ik ga straks wel moeten meehelpen met de afwas" verwittigde ze hem nog. "Wil je wat water trouwens? Ik ga er nu achter"

Account verwijderd

schreef:
Jason en Claire zaten niet aan tafel, wat waarschijnlijk betekende dat Jason ervoor gekozen had Claire rond te leiden. De man had geen idee. Hij schudde zijn hoofd. Claire was ongetwijfeld een mooie vrouw, maar zodra je haar leerde kennen, wist je dat haar innerlijk volledig verpest was. Ze genoot van het pijn doen van anderen. Hij kon zich ook niet voorstellen dat Dante haar binnengelaten had, want hij wist zeker dat ze geen goede bedoelingen had. Haar eerdere berichtje had dat al bevestigd. Hij duwde zijn vork in zijn broodje, maar deed er verder niets mee.
'Ik voel me niet zo goed,' mompelde hij. Het was geen leugen, hij voelde zich daadwerkelijk niet goed. Dat kwam echter niet gewoon door het eten van iets wat niet meer goed was of door een griepje, de werkelijke reden liep rond in het instituut. Dat kon hij Ivy niet vertellen. Hij zou haar niets kunnen vertellen en hij voelde zich nu al schuldig. Hij wist hoeveel invloed Claire nu had. Als ze wilde dat Ivy en hij uit elkaar gingen, dan gingen ze uit elkaar. Het was zo simpel voor haar om Ivy te dwingen het met hem uit te maken. En dat was nog het meest positieve vooruitzicht. Ze kon Ivy ook dwingen haarzelf van alles aan te doen. Hij had eens gezien hoe ze een man opgedragen had zichzelf te verdrinken. Een nieuwe vlaag van misselijkheid overspoelde hem. Een kleine glimlach verscheen echter toch op zijn gezicht, drie uurtjes. Hij miste Ivy. Ze zagen elkaar elke avond, maar er waren genoeg dagen waarop dat ook het enige moment was. En als ze elkaar dan zagen, waren ze vaak te vermoeid om wakker te blijven. Dan waren ze misschien nog een half uur op om met elkaar te praten, maar veel meer dan dat was het niet. Er waren ook dagen waarop ze meer tijd hadden, die dagen koesterde hij.
'Wat wil je gaan doen?' vroeg hij. Drie uur was voor hun doen een behoorlijke tijd. Hij raakte kort haar hand aan en schudde zijn hoofd toen, hij wilde geen water. Hij had al moeite zat met een broodje. Hij prikte opnieuw in zijn broodje en nam er toen met tegenzin nog een hap van. Eén hap later voegden Jason en Claire zich bij hen. Claire kon tot zijn grote opluchting niet naast hem zitten, er was alleen nog plek aan de andere kant van de tafel. Hij keek haar niet aan. Hij kon haar niet aankijken, hij was al misselijk genoeg. Hij was immuun, maar Ivy niet. Als hij Claire op welke manier dan ook zou beledigen, zou Ivy daar slachtoffer van worden.

Account verwijderd

schreef:
"Awhhh, gaaat het wel, moet ik om wat vragen bij de EHBO?" Ze voelde zachtjes met de palm van haar hand aan zijn hoofd en bestudeerde hem bezorgd. ."Je hebt zeker geen koorts" beloofde ze hem. "Niet ziek worden he" Ze drukte een kus op zijn lippen en sloeg haar armen om hem heen, waarna ze hem wat opzijschoof om naast hem te zitten. Ze glimlachte lichtjes en nam een hap van zijn broodje, waarna ze zachtjes grinnikte. "Ik denk dat Jase al zit te wachten totdat je zegt dat hij jouw broodje wel mag opeten" Ze wuifde naar Jason die hen nieuwsgierig aankeek. Hij rolde even kort met zijn ogrn waardoor Ivy lachte. Ivy glimlachte toen ze de glimlach op zijn gezicht zag. Ze zag hem liever vrolijk, ook al was het misschien moeilijk omdat hij wat ziek was. "Wel, ik zou nergens naartoe gaan omdat je je niet op en top voelt, maar misschien kunnen we een film ofzo kijken in jouw kamer? Dan komt er daar niemand binnen en worden we met rust gelaten" stelde ze voor. Het was al een tijd geleden dat ze nog op hun gemak naar een film hebben kunnen kijken in bed, en ze miste die momentjes best wel. Ze keek hem aan toen hij haar hand aanraakte en verstrengelde hun vingers even, voordat Claire hen iets vroeg. "Dus, hoelang zijn jullie twee al samen?" Ivy keek vrolijk haar richting uit, waarna ze weer naar Oliver keek. "1 jaar, vijf maanden en drie dagen" grijnste ze. Ja, ze hield het bij, was dat eng? Ze vond het gewoon leuk om te weten. "Al zo lang overleeft hij het met me" grapte ze even. Claire lachte liefjes. "Awh, en nooit problemen gehad, dat is echt een wonder, jullie hebben geluk" Ivy haalde haar schouders op. "Iedereen heeft wel zo zijn momentjes" protesteerde ze. Tuurlijk hadden Oliver en zij al een paar kleine discussies gehad, maar ze waren nooit zo serieus en ze raakten er altijd uit. Dus dat was geen probleem.

Account verwijderd

schreef:
Alsof de EHBO hem kon helpen. Hij schudde zijn hoofd. Lichamelijk gezien was er helemaal niets aan de hand. Hij had zelden problemen met zijn gezondheid. Ondertussen was hij hier al bijna twee jaar en in al die tijd was hij misschien twee keer ziek geweest, maar daar leek nu verandering in te komen. Claire's aanwezigheid maakte hem ziek, ondanks dat ze zo schijnheilig deed. Ze leek vast wel lief, maar hij keek er dwars doorheen. Het ergste was nog wel dat hij opnieuw compleet machteloos was. Eerst omdat ze hem kon laten doen wat ze wilde, nu omdat ze iedereen om hem heen kon laten doen wat ze wilde. Waarschijnlijk zou het team het wel gaaf vinden, tot ze haar gave op hen zou gebruiken. Hij wist dat Ivy Joel's gave al luguber vond, maar dat was niks vergeleken met de gave van Claire.
Hij keek even naar zijn broodje, waarna hij het bord naar Jason schoof. Het was niet alsof hij wilde eten, hij dwong zichzelf alleen. Hij had misschien de helft naar binnen gewerkt, dat was wel even genoeg.
'Douchen en een film, klinkt goed,' zei hij. Ze hadden zelden een middag samen en ondanks de omstandigheden keek hij er wel naar uit. Ondanks dat hij misselijk werd van Claire en ondanks dat hij wist dat Claire's aankomst een hoop zou veranderen, wilde hij nog altijd al zijn tijd met haar doorbrengen. Claire wist dat hij een relatie had, dus maakte het ook al niet meer uit dat hij tijd met haar doorbracht. Het kwaad was al geschiedt.
Toen Claire hen vroeg hoe lang ze al samen waren, was hij blij dat Ivy antwoord gaf. Als Ivy antwoord gaf, hoefde hij niet naar Claire te kijken. Daarvoor in de plaats keek hij naar Ivy, want hij keek nog altijd graag naar haar. Hij kon het zelfs niet laten om zacht te lachen toen ze vertelde hoe lang ze al precies samen waren. Hij hield het niet zo bij, maar het was handig dat zij dat wel deed.
'Let maar vooral niet op ze, na anderhalf jaar weten ze nog steeds niet hoe ze van elkaar af moeten blijven,' zei Jason luid, waardoor Suzan begon te giechelen en Derek in de lach schoot. Hij rolde met zijn ogen, zo erg waren ze nu ook weer niet. Ze hadden alleen niet zo veel tijd samen, dus wanneer ze wel wat tijd hadden, besteedde hij die tijd ook graag met haar.
'Moet je nu afwassen of pas na die drie uur?' vroeg hij, toen hij weer naar Ivy keek. Hij had geen zin om lang bij Claire aan tafel te zitten. Het liefst was hij helemaal niet gegaan. Hij raakte kort haar haar aan, het was gegroeid. In het begin had hun haarlengte niet zo veel van elkaar gescheeld, maar nu was dat van haar duidelijk langer. Hij vond het wel leuk.

Account verwijderd

schreef:
Ivy knikte even toen hij zijn hoofd schudde als teken dat ze niet naar de EHBO moesten gaan. Dat betekende dat ze zich geen zorgen moesten maken toch? Oliver had bijna nooit problemen met zijn gezondheid, net zoals zij. In de afgelopen maanden had ze maar één keer echt buikpijn gehad en twee keer hoofdpijn. En de buikpijn kwam door die nieuwe tacobar in de stad, dus dat was haar excuus. En sindsdien gingen ze niet meer, dus dat was ook opgelost. Ze fronste even toen hij zijn bord wegschoof naar Jason, die meteen aanviel. Ze zou straks wel wat droge snacks pikken uit de kast in de keuken, Oliver moest nog steeds iets eten, hij had zijn energie nodig voor de training. Ze glimlachte even en gaf hem een zachte por, waarna ze een slokje water nam. "Dan wordt het dat" zei ze vrolijk toen hij zei dat douchen en film kijken wel goed klonk. "Wat rust" mompelde ze met een lichte glimlach. Nog geluk dat Dante haar die uurtjes vrij had gegeven, en afwassen stelde niets voor, ook al was het een grote berg. Ivy glimlachte toen ze vanuit haar ooghoeken Oliver zag kijken en drukte een kus op zijn lippen toen hij lachte. "He, iemand moet het toch bijhouden" klaagde ze met een zacht lachje. Ze vond het gewoon enorm fijn om te weten. Een paar maanden geleden hadden ze het dan ook enorm gevierd toen ze een jaar samen waren. Nou ja, enorm gevierd voor hen was naar dezelfde schaatsbaan gaan waar ze elkaar voor het eerst hadden gekust en dan nog een dinertje. Het was leuk geweest. Ivy lachte zachtjes toen Jason zei dat ze nog altijd niet van elkaar af konden blijven. "He, mij ergert het anders niet" Ze stak haar tong uit toen Suzan met haar ogen rolde. Ze vond het gewoon fijn om bij hem te zijn. Ivy luisterde naar Oliver. "Over een paar minuutjes, als je wilt kun je helpen" plaagde ze hem. Ze keek even vluchtig naar de klok en keek op toen Claire haar keel schraapte, "Wil je hulp van mij anders? Ik wil eens alles zien en heb wel zin om te helpen" Claire glimlachte haar liefste glimlach en Ivy knikte. "Sure, dankje" Ze glimlachte even kort.

Account verwijderd

schreef:
Het was toch belachelijk dat hij zich ook al zorgen moest maken op het instituut. De missies waren al erg genoeg, maar momenteel had hij nog liever de missies dan het leven hier. Hij keek naar Ivy. Zou hij het kunnen maken om haar te zeggen dat hij het niet langer kon doen? Hij kon het ook niet langer. Hij wilde weg en wat hem betreft ging hij nu. Hij wist echter dat hij haar dat niet aan kon doen. Een diepe zucht gleed over zijn lippen. Gisteren nog had hij erover nagedacht wanneer hij haar zou vragen met hem te trouwen, vandaag kon hij alleen nog maar denken aan hoe hij in hemelsnaam hun relatie ging behouden. Hij werd er gefrustreerd van. Hij werd er zo gefrustreerd van, dat hij niet eens echt meer op Ivy's woorden reageerde.
Hij keek op toen Claire voorstelde Ivy te helpen, wat hem toch iets te ver ging. Bijna zei hij dat ze vooral niet bij Ivy in de buurt mocht komen, maar de woorden gleden gelukkig niet over zijn lippen. Zoiets kon hij niet doen. Ivy zou waarschijnlijk boos op hem worden en het team zou hem vijandig vinden.
'Ik help wel,' gromde hij. Hij hield niet van afwassen hier, maar een andere keus had hij niet. Er was geen haar op zijn hoofd die eraan dacht om Ivy alleen te laten zijn met Claire. Hij had gedacht dat hij zijn verleden achter zich gelaten had, maar pas nu besefte hij dat zijn verleden hem altijd zou achtervolgen. Hij duwde zichzelf overeind en sloeg zijn armen over elkaar.
'Kunnen we gaan?' vroeg hij. Hij grimaste toen hij Claire vanuit zijn ooghoeken direct op zag staan en ze vervolgens om de tafel naar hen toe liep. Als Dante maar niet dacht dat hij met haar zou trainen, want dat zou hij dus mooi niet doen. Hij zou wel met een of ander stom excuus komen, desnoods zou hij zeggen dat hij zich er niet goed genoeg voor voelde en zou hij helemaal stoppen met de training.
'We kunnen het ook wel even met zijn alle doen, toch? Ik denk dat zelfs ik meer tijd voor Jules heb en eigenlijk voel ik me er een beetje schuldig over dat ik Dante aangeraden heb jou als trainer te gebruiken.' Suzan haalde een hand door haar haar en hij voelde de opluchting door zijn lichaam glijden. Claire zou vast en zeker niet opgeven, maar dit was in elk geval een eerste mislukte poging. Hij hoorde de rest wat brommen, maar uiteindelijk stonden ze allemaal op.

Account verwijderd

schreef:
Ivy keek even verward naar Oliver toen hij gromde dat hij zou helpen. "He, je hoeft niet hoor, als je niet wilt" Ivy's wenkbrauwen vertrokken in een frons. Was hij nu kwaad op haar? Ze haalde een hand door haar haren en dronk haar glas uit. Ze had geen flauw benul wat ze verkeerd had gedaan. Maar wat zeker was, was dat Oliver zichzelf even niet was, en dat was bizar. Want Oliver was de meest stabiele persoon die ze kende. Ze aarzelde even en stond op waarna ze de borden verzamelde en een blik op Oliver wierp. Was hij wel okey? Ze maakte zich toch wel wat zorgen. Toen hij haar aankeek, meende ze een spoor van spanning en onrust te zien, dat al snel verdween. Ze keek hem vragend aan, waardoor ze de blik miste die Claire op Ollie wierp. Ivy knikte tien hij vroeg od ze konden gaan en glimlachte dankbaar toen Suzan zei dat ze wel wouden helpen. "Dankje" zei ze glimlachend, ze wierp haar vriendin een blik toe. Ze moest toegeven, ze was niet de gelukkigste geweest toen Suzan Oliver had aangeraden bij Dante, alhoewel ze blij was met zijn 'promotie.' En Oliver was goed met de nieuwelingen. Ze glimlachte breed toen iedereen opstond en bedankte iedereen even vluchtig terwijl ze alle borden begon te stapelen en op de kar zette, die ze naar de keuken duwde. Ondertussen kon ze het niet laten om een paar ongeruste blikken op Oliver te werpen, maar ze werd al snel afgeleid door Claire die naast haar kwam lopen. "Dus, Ivy toch? Ik probeer een beetje meer te weten te komen over mijn nieuwe teamleden" Ivy lachte even. "Wat wil je weten?" Glimlachte ze geamuseerd. Claire lachte en haalde een hand door haar haren. "Wat is er belangrijk hier voor jullie, hmmm, als je de drie belangrijkste dingen moest opsommen in je leven, wat zouden die dan zijn?" Ivy trok een paar plastieken handschoentjes aan en twijfelde geen seconde. "Oliver, het team en mijn broer"

Account verwijderd

schreef:
De afwas wilde hij zo snel mogelijk klaar hebben. Dat het team hen hielp, zou zeker tijd schelen, maar ze zouden nog steeds niet in enkele minuten klaar zijn. Hij had er moeite mee om in dezelfde ruimte te zijn als Claire en hij kon het Ivy niet vertellen. Hij voelde zich aardig machteloos. Dat haatte hij. Hij kon niet naar Dante, want hij was er zeker van dat ze hem in zijn macht had. Derek misschien. Hij keek even naar de man, maar zei niets. Normaal gesproken had hij zichzelf verteld dat hij niet zo moest overdrijven, maar Claire had hem al bedreigd. Tien minuten en hij had zijn eerste bedreiging al binnen. Nu ze hem niet meer kon laten doen wat ze wilde door middel van haar gave, gebruikte ze de mensen om hem heen om hem te laten doen wat ze wilde.
Hij waste de borden af en Derek droogde de borden. Dat deden ze in volledige stilte. Hij kon het niet laten om zo nu en dan naar Ivy te kijken om zichzelf ervan te verzekeren dat ze geen dingen deed die ze niet hoorde te doen. Dat was tot hij een bord liet vallen en het op de grond kapot viel.
'Verdomme,' gromde hij. Hij zag Claire opkijken en de grijns rond haar lippen viel niet te missen. Hij zou er bijna agressief van worden. Hij ging op zijn hurken zitten en pakte de stukken van de grond, waarna hij ze weggooide en de rest opveegde en ook in de vuilnisbak gooide. Hij waste de andere borden af en droogde zijn handen af, waarna hij tegen de deurpost leunde om op Ivy te wachten. Tot noch toe had Ivy nog geen ander gedrag vertoond. Ze leek Claire niet vervelend te vinden en ze deed geen dingen waarvan hij zeker wist dat ze dat nooit uit haarzelf zou doen. Hij sloot zijn ogen kort, waarna hij weer naar Ivy keek. Hij kon het haar niet vertellen, maar hij kon wel zeggen dat hij wilde dat ze niet met Claire omging, toch? Hij kon het niet verklaren zonder het haar te zeggen. Hij beet op de binnenkant van zijn wang, wat moest hij nu?
'Heb je vanavond training?' Derek stond heel even stil in de deuropening. Hij schudde zijn hoofd. Zelfs als hij dat wel gehad had, had hij zich toch ziek gemeld.
'Elise heeft vanavond wel training.' Hij knikte. Derek en hij hadden nooit heel veel woorden nodig. Als hij het erover wilde hebben, kon hij langskomen. Hij wist dat dat was wat Derek bedoelde. Derek stak even zijn hand op en ging er vandoor.

Account verwijderd

schreef:
De stiekeme blikken die Oliver op haar wierp, ontglipten haar niet. Het gebeurde meer dan één keer dat ze zijn blik tegenkwam.Ze wou willen weten wat er is, maar ze was bang om het te vragen voor het hele team. Als het iets was wat de anderen niet mochten weten, kon het nogal genant worden, dus zou ze wel even geduldig zijn. Ivy schrok op toen Oliver een bord liet vallen en keek hem verward aan toen hij vloekte, waarna ze zwijgzaam hielp de scherven opruimen en een vragend gezicht trok naar hem. Ze raakte even kort de rug van zijn hand aan. Hij was zo rusteloos, zo gespannen. En volgens haar speelde er meer dan het ziek zijn. Ze had zo haar gevoel. En Oliver was nooit zo. Ze luisterde nieuwsgierig naar wat Derek zei en wuifde nog even toen hij wegging. "Bedankt Derek" riep ze hem na met een glimlach. Ze had toch maar geluk met haar vrienden. Ze ruimde vlug alles op en stak de borden in de kasten, waarna ze naar Oliver liep die tegen de deurpost leunde. Ivy keek hem aan en raakte zijn wang even aan met de top van haar vinger. "Ben je wel okey?" vroeg ze met een frons. Ze sloeg ongemakkelijk haar armen over elkaar. "Je doet anders" fluisterde ze zachtjes. Ze haatte het gevoel van machteloosheid. Ze wist wel dat er wat was, maar niet wat en ze wist ook niet wat ze kon doen om hem beter te laten voelen. Ivy stak haar haren in een vlugge staart en wuifde even kort naar de rest van het team dat ervandoor ging. Ze verstrengelde hun vingers en trok een wenkbrauw op. Ze waren nu alleen, nu kon hij het toch vertellen toch? Ze bestudeerde hem even. "Wil je vertellen wat er aan de hand is? Want ik ken je nu al goed genoeg om te weten dat er iets is" merkte ze op. Ze kroop in zijn armen en drukte een kus op zijn lippen. Oliver zag er ongerust uit, en ze voelde zich er zelf ook slecht door. "Kom op, laten we naar je kamer gaan" Ze trok hem zachtjes mee.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld