Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ft. Auloire

Account verwijderd

schreef:
'Dat weet ik wel. Stel je voor dat je rond moet lopen met een vriend die er niet goed uitziet,' plaagde hij haar. Hoewel hij heus wel wist dat ze niet alleen van hem hield om zijn uiterlijk, wist hij wel dat ze er dol op was en dat ze even zou moeten slikken als hij iets aan zichzelf veranderde. Hij kon echter niet stoppen met trainen en hij vond kort haar niet leuk, dus een verandering zou er niet zo snel komen. Hij kon nog altijd een echte baard laten staan, in plaats van de stoppeltjes die hij altijd had.
'Die malloot heeft er wel voor gestudeerd,' lachte hij hoofdschuddend. Hij kon nu niet zeggen dat hij bang was voor de kapper. Het was niet alsof ze er niet mee om konden gaan. Bovendien leek het tegenwoordig een trend om je haar langer te houden als man, waardoor ze nu al helemaal wisten hoe ze ermee om moesten gaan.
'Ik ben niet geobsedeerd door jouw haren. Ik vind het alleen heel erg leuk om eraan te zitten.' Haar haar was zoveel leuker dan het zijne. Het was zacht. Hij draaide nog een plukje om zijn vingers en liet haar haar toen gaan. Het was langer nu, daar had hij niets op tegen.
'Ik wil niet dat je veel moet verdragen,' zei hij vastbesloten. Misschien moest hij er maar wel gewoon mee stoppen. Het zou niet zijn favoriete keuze zijn, maar wat moest hij anders? Misschien wilde ze over twee maanden wel weg en hoefde hij er niet tegenop te zien om terug te gaan naar de oude trainingen.
'Jij bent vreselijk,' mopperde hij zielig. Ze vond het altijd leuk om hem moeite te laten doen. Daar had hij echter niet zo vaak de energie nog voor. Hij zuchtte diep, duwde zichzelf overeind en trok zijn shirt weer over zijn hoofd, waarna hij op de stoel ging zitten en zijn armen over elkaar sloeg. Hij moest toegeven dat hij geen zin had in het avondeten. Hij had sowieso geen zin om de kamer te verlaten. Hij hoefde Claire niet te zien en alleen al bij de gedachte dat hij gewoon in gesprek moest gaan met haar, werd hij misselijk. Hij haalde zijn hand even door zijn haar.

Account verwijderd

schreef:
Ivy lachte en gaf hem een brede glimlach. "Wel, gelukkig moet ik daar niet over nadenken, aangezien mijn vriend er wèl goed uitziet" zei ze vrolijk. Ze moest er niet aan denken als het nooit anders zou zijn. Ze was blij met hem, ze moest niemand anders hebben dan Oliver. Voor haar part mocht hij er zo blijven uitzien. Ivy lachte om zijn woorden en pruillipte even. "Ik kan het ook leren in een paar minuten, maar dan heb ik wel iemand nodig als proefproject" gaf ze lachend toe. Ze zou het wel kunnen, maar het was moeilijker om praktijk heel snel op te nemen, dan bijvoorbeeld een groot boek met allemaal informatie. Het was nog anders. Ivy lachte even en luisterde naar wat hij zei. "Ehe, voor mij is dat hetzekfde" Ze volgde met haar ogen hoe hij haar haar even om een vinger wikkelde en weer losliet. Ze drukte een kus tegen zijn hand en lachte. Ze had het niet kunnen laten. Ze fronste opnieuw bij zijn woorden en schudde haar hoofd. "Dat weet ik Oliver..maar" Ze slaakte een geergerd zuchtje. Wat had het nog van nut dat ze protesteerde? Hij zou toch doen wat hij wou doen, en ze zou wel met hem instemmen met wat hij deed. Ze knabbelde op haar onderlip en schudde haar hoofd even ongelovig. Hij hoefde helemaal niet te stoppen voor haar. Ze keek hem aan toen hij wat zielig mompelde en stond op, waarna ze op zijn schoot ging zitten en een langere kus drukte tegen zijn lippen. Daar hadden ze ook wel weinig tijd voor. "Ik hou van je" Ze glimlachte even en opende haar mond om iets te zeggen, maar op dat moment hoorde ze geklop op de deur. "Momentje" Ze gromde even en rolde met haar ogen terwijl ze haar beha aandeed en de richting van de deur uitliep. "Ja?" Ze deed de deur open en leunde tegen de deurpost met een vragend gezicht. "Ik vroeg me af of ik Baylor even mocht lenen, ik verveel me en wou wel eens gaan wandelen?" Jason grijnste even en Ivy knikte. "Sure, hij zit in mijn kamer" Ze glimlachte even en Jason fronste kort. "Ehmm, Iv, nee, hij zit daar niet, en je deur van je kamer stond open, ik dacht dat hij hier zat?" Ivy knipperde verward met haar wimpers en opende haar mond even verbaasd. "Wat?"

Account verwijderd

schreef:
Hij schudde lachend zijn hoofd. Op een of andere manier bracht Ivy het zo positief. Hij had niet anders verwacht, want er was niemand die dacht dat zijn of haar vriend of vriendin niet aantrekkelijk was, maar Ivy bracht het nog eens extra positief. Hij vond haar ook niet onaantrekkelijk, dus dat was in elk geval een goed teken.
'Misschien geeft Jason zijn haar wel op,' grapte hij. Jason vond Ivy ook niet onaantrekkelijk, dat schoof de man ook niet onder stoelen of banken. Het was echter niet meer dan dat. Jason had verder geen interesse in Ivy. Jason had sowieso nooit interesse in een vrouw. Hij vond ze leuk voor een nachtje, maar het was nooit meer dan dat. De man zou het waarschijnlijk ook helemaal niet erg vinden als Ivy een nacht bij hem door zou brengen.
Hij maakte geen opmerking over de geërgerde zucht die over haar lippen gleed. Hij wilde nu de discussie niet voeren. Hoewel vandaag natuurlijk de uitgerekende dag voor hem was om boos en chagrijnig te zijn, wilde hij dat niet op Ivy afreageren. Vanavond had hij vrij, misschien kon hij dan naar buiten gaan. Hij masseerde zijn slapen even en sloot zijn ogen even, tot Ivy weer op zijn schoot kroop en een kus tegen zijn lippen duwde. Eerlijk was eerlijk, daar werd zijn humeur toch iets beter van.
'Ik weet het. Ik baal er alleen van dat we nooit genoeg tijd hebben,' mompelde hij. Hij baalde gewoon van hun schema's en momenteel ook van Claire. Hoe kon hij in hemelsnaam zijn relatie behouden als Claire hier rondliep?
Hij volgde Ivy met zijn blik en een frons verscheen op zijn gezicht toen hij Jason hoorde. Hij geloofde niet dat Jason alleen kwam voor de hond. De man had gewoon een excuus nodig om bij hen binnen te lopen. Hij kwam overeind toen Jason vertelde over haar kamer en dat de deur opengestaan had. Hij achtte de kans groot dat het Claire's werk was. Een zucht gleed over zijn lippen. Hij had zijn dag niet. Dat kwam maar zelden voor. Claire had dat voor hem veranderd.
'Hij loopt vast gewoon een beetje door de gangen. Laten we gaan zoeken.' Hij drukte vlug een kus tegen haar wang en verliet zijn kamer toen. Als het inderdaad het werk van Claire was, was hij liever de pineut dan Ivy. Hem kon ze slechts bedreigen, maar Ivy kon ze alles laten doen.

Account verwijderd

schreef:
Ivy klapte even in haar handen toen hij zei dat ze misschien wel mocht werken aan Jasons haar. "Oewh, misschien wel, ik zal het hem wel even vragen" zei ze vrolijk. Hmmm, dat zou wel leuk zijn. Ze wou wel graag eens proberen Olivers haar te knippen. Het zou wel riskant zijn, dat moest ze toegeven. Ivy zou waarschijnlijk sterven van de zenuwen als ze eenmaal die schaar in haar handen had. Ze wou zijn haar niet verpesten. En hij zou waarschijnlijk wel kwaad zijn als dat gebeurde, wat ze hem niet kwalijk kon nemen. Ivy bestudeerde hem terwijl hij zijn slapen masseerde en zijn ogen even sloot. Er was meer aan de hand met hem, maar ze wist niet wat. Hij gedroeg zich best wel anders. Waarschijnlijk kwam het gewoon door de vermoeidheid en stress van de trainingen, maar ze had zo toch wel haar twijfels. Ivy knikte even. "Ik weet het, ik weet het...en het spijt me Ollie" Het speet haar echt, want het was wel haar schuld. Zij wou hier persé blijven. En ze wou hem niet dwingen bij haar te blijven, ook al wou ze dat zelf wel enorm. Ze beet even op haar onderlip en keek hem schuldig aan. "5 maanden..." mompelde ze zachtjes. Ze aarzelde even en knikte. "Nog vijf maanden en dan ben ik hier weg" Vijf maanden zou genoeg zijn, ze moest gewoon nog tijd hebben om elk detail in haar op te nemen en langzaam afstand te doen. Korte pijn zou het niet voor haar worden. Dat zou haar nooit lukken. Ivy keek Jason weer vreemd aan en schudde nogmaals haar hoofd. "Ben je zeker?" vroeg ze bijna wanhopig. Jason haalde een hand door zijn haren. "Ehmm ja, anders zoek ik wel mee, ik begin wel in de Oost-vleugel" Ivy knikte even kort. "Dankje Jase" Ze pruillipte even lichtjes en zuchtte zachtjes toen Oliver een kus op haar wang had gedrukt. Terwijl ze door de gangen liepen begon Ivy alweer te knabbelen op haar onderlip; Oh nee, de gewoonte kwam terug. Ze schudde even haar hoofd toen Oliver haar aankeek en stak haar handen in haar broekzakken. Ze was ongerust, dat moest ze toegeven. Hopelijk was er gewoon niets gebeurd. Was het haar schuld? Misschien was Baylor uitgebroken omdat ze niet met hem was gaan trainen. Nope, in plaats daarvan zat ze in de douche met Oliver. Ze haalde een hand door haar haren en keek even uit de ramen om te kijken of ze hem nergens zag lopen in de tuin.

Account verwijderd

schreef:
Jason was waarschijnlijk een heel stuk ijdeler dan hij was, maar er viel niet veel aan zijn haar te verpesten. Hij had geen lang of echt kort haar, dus als het mislukte, kon hij altijd nog naar de kapper om het weer een beetje op te knappen. Hij zou daarentegen echt geen proefobject worden, want als ze bij hem verkeerd knipte, zou het direct kort geknipt moeten worden. Hij hield niet van kort haar.
'Hij doet het waarschijnlijk wel als je er iets tegenover zet,' merkte hij lachend op. Niet dat hij wilde dat Ivy er iets tegenover moest zetten, maar Jason was makkelijker over te halen als hij er iets voor terug kreeg. In het geval van Ivy waren er een hoop mogelijkheden.
'Het is niet erg,' mompelde hij. Hij wist wel dat Ivy het vervelend voor hem vond. Hij wist ook wel dat Ivy wist dat hij weg wilde. Hij wilde al weg na vier maanden. Hij kon zich nog herinneren dat hij gedacht had dat hij het geen jaar vol zou houden. Maar hier zat hij dan, anderhalf jaar later. Zijn enige reden om te blijven, was Ivy. Hij hield van haar, maar het werd steeds moeilijker voor hem om maar gewoon door te gaan. Hij keek even naar Ivy, maar gaf geen antwoord. Hij knikte slechts. Zij zou vijf maanden blijven, maar hij wist niet of hij dat ook nog kon. Over vijf maanden zou ze het waarschijnlijk nog niet kunnen en zou zo er nog eens een paar maanden bovenop gooien. Hoewel zij dan in elk geval haar zin had, werd hij er ongelukkig van. De enige momenten waarop hij zich gelukkig voelde, waren de momenten waarop hij geen verplichtingen had en Ivy bij hem was. De rest van de tijd voelde hij vrij weinig.
Hij volgde het gesprek tussen Jason en Ivy even, maar al snel werd duidelijk dat ze zouden gaan zoeken. Ivy volgde hem en heel even bekeek hij haar toen hij opmerkte dat ze weer op haar lip was gaan bijten. Dat was een tijd geleden. Erg spraakzaam was hij niet. Hij keek wel rond en hij was ook niet volledig afwezig, maar hij was wel bezig met zijn gedachten. Hij wilde niet vervelend doen naar Ivy omdat hij niet blij was op het instituut en omdat Claire ook nog eens verschenen was. Het was niet haar schuld.

Account verwijderd

schreef:
"Aha, maar ik ga hem waarschijnlijk gewoon chanteren in plaats van er iets tegenover te zetten, deals sluit ik alleen met jou" lachte ze zachtjes. Ze wou niet weten welke deals Jason met haar zou willen maken. Nope, ze had wel nog een paar heel erg leuke foto's van hem in zijn dronken buien. Hoehoe, dat was best wel handig. Ze wist wel dat die foto's nog van pas konden komen. Ivy haalde een hand door haar haren en knikte. Het was wel erg, en dat wisten zij allebei. Het was verdomme haar schuld. Ze wist dat hij weg wou, maar ze was zo egoïstisch om te denken dat hij het wel kon volhouden voor haar. Hij had geen verdere reden om te blijven, behalve voor haar. En ze wist niet zeker of dat wel genoeg was. Ze had de laatste tijd het gevoel alsof hij haar wat beu was, alsof hij haar niet meer nodig had in zijn leven. Waarschijnlijk kwam het allemaal gewoon een beetje door de drukte maar toch... ZE snapte hem volledig, het verbaasde haar niets dat hij echt de dwang voelde om weg te gaan. In tegenstelling tot haar, was het voor hem veel makkelijker om te vertrekken. Hij was hier niet opgegroeid, had zichzelf hier niet leren kennen. Ze zuchtte even en liep door de gangen. Spraakzaam waren ze allebei niet. Ivy prutste even aan een draadje van haar shirt en keek meteen op toen ze een zacht geblaf hoorde. Bay. Verward liep ze door de deuren van de trainingszaal en zuchtte opgelucht toen ze Baylor zag lopen. Hij kwam snel op haar afgelopen en sprong op tegen haar benen, waardoor Ivy bijna omverviel. "Bay, hier zit je dus, hoe ben jij nu uit mijn kamer geraakt?" Ze hurkte zich en drukte een kus op de snuit van de husky. Ze was bijna zeker dat ze de deur op slot had gedaan, maar blijkbaar niet? Ivy keek op en ontmoette de ogen van een vrouw met donkerbruin haar en groene ogen. "Hij liep door de gangen en ik wist niet van wie hij was, dus heb ik hem gewoon even meegenomen naar de trainingszaal" Ivy knikte even. "Dankje"

Account verwijderd

schreef:
'Dat is ook een optie.' Hij hief zijn schouders op. Ivy en hij maakte nog regelmatig deals. Ze maakten deals over vrijwel alles. Ze hadden net nog een deal gemaakt. Hij vond het wel leuk, het was een goede manier om allebei te krijgen wat ze wilden zonder er een discussie over te voeren. Hij had een hekel aan discussies. Hij vond het niet leuk om met haar in discussie te gaan over wat dan ook en het liefst ontweek hij de confrontatie gewoon. Niet omdat hij iets te verbergen had, maar hij wilde niet dat zich vervelend voelde omdat hij iets niet wilde. Zijn tijd op het instituut was daar een voorbeeld van. Ze wist dat hij heel graag weg wilde, maar ze hield hem al maanden hier. Hij ging echter niet in discussie met haar over het vertrekken. Zij wist dat hij weg wilde, maar hij wist ook dat zij niet weg wilde. Het was waarschijnlijk de grootste tegenstelling tussen hen. Er waren geen andere grote verschillen.
Onderweg spraken ze niet. Het kwam zelden voor dat ze niets zeiden en niet aan elkaar zaten als ze samen waren, maar vandaag gebeurde het dus wel. Hij keek kort naar haar. Het was niet alsof ze ruzie hadden of boos op elkaar waren, maar ze waren met totaal andere dingen bezig. Misschien was het ook maar goed dat ze elkaar even niet spraken. Hij was geïrriteerd en zij overduidelijk bezorgd.
Waarschijnlijk had Ivy niet eens door dat ze sneller was gaan lopen toen ze Baylor hoorde blaffen. Waarschijnlijk had ze ook niet door dat ze zo snel was gaan lopen dat hij het niet bij kon houden. Een zucht gleed over zijn lippen en hij vervolgde alleen zijn weg naar de trainingszaal. Toen hij eenmaal binnen was, zag hij Baylor al direct rond Ivy lopen. De hond was dol op haar. Hij keek even naar de vrouw bij Ivy en voegde zich toen bij hen, waarna hij Baylor even aaide.
'Oliver, toch?' Hij keek even op naar de vrouw en kwam toen overeind, waarna hij knikte.
'Ik dacht eigenlijk dat iedereen overdreef toen ze het over je hadden, maar je bent inderdaad leuk om naar te kijken.' De vrouw glimlachte naar hem en hij kon alleen maar verbaasd naar haar kijken. Hoewel het voor hem geen echte verrassing was dat mensen wisten wie hij was, had hij nog nooit iemand ontmoet die zo openlijk sprak. Hij fronste even, niemand had het lef gehad om zo tegen hem te praten waar Ivy bij was. Claire. Zijn gedachte werd alleen maar bevestigd toen de vrouw aan zijn haar zat.
'Als iedereen gepraat heeft, weet je vast ook wel dat ik een relatie heb,' zei hij. Hij gebaarde naar Ivy. De vrouw liet haar hand zakken en keek naar Ivy, waarna ze haar wenkbrauw optrok.
'Dat weet ik wel. Ik denk alleen dat zij je niet alles kan geven wat je wilt.' Hij was met stomheid geslagen. Hij geloofde niet dat ze echt zo was. Het moest wel Claire zijn.

Account verwijderd

schreef:
"Dat is zeker een optie" glimlachte ze. Ook al zou ze dat nooit doen, of toch niet serieus. Ze zou nooit misbruik maken van de foto's, dat zou gemeen zijn. En Jason zou haar vermoorden, dat ook. Waarschijnlijk zou hij nog wel durven inbreken 's avonds om revenge te nemen, dat zou haar niets verbazen. En dan zou Oliver ook slachtoffer worden, ha. Ze kende Jason al goed genoeg om te weten dat hij het niet zou kunnen laten weer eens iets op Olivers gezicht te tekenen. Ivy glimlachte toen Oliver ook binnenkwam. Ze had het niet doorgehad dat ze weer eens haar gave had gebruikt, wat af en toe wel eens gebeurde als ze te nerveus was of opgewonden. Het enige nadeel, haar rug prikte natuurlijk weer eens. Zou haar rugpijn door haar gave kunnen komen? In feite was het wel logisch, het was een mogelijkheid. Ivy fronste toen Oliver overeind kwam en haar mond viel even open oen de vrouw hem zei dat hij leuk was om naar te kijken. Ze dacht dat ze Selah ofzo heette, geen idee eigenlijk. Tot nu toe had niemand Oliver echt zo benaderd terwijl zij erbij zat, het bleef meestal bij alleen bewonderende blikken. Maar nu dus niet. Wie dacht ze wel dat ze was? Ze beet even op haar onderlip en haar wenkbrauw knepen zich samen in een boze frons toen ze zag dat de vrouw wat van Olivers haar om haar vinger draaide. What the hell? Ze hoorde wat Oliver zei en haalde een hand door haar haren. Ivy aaide Baylor nogmaals kort en stond toen op waarna ze haar rug wat rechtte. "Sorry wat?" Boos keek ze de vrouw aan en haar handen die langs haar lichaam hingen kneep ze tot kleine vuistjes. "Okey, en waarom denk je dat jij je daarmee mag bemoeien?" De vrouw grinnikte even schamper en schudde haar hoofd even. "Oh, wow, Oliver, het is dus ook waar dat ze zeggen dat je geen smaak hebt met je huidige vriendin" Ivy's nagels boorden zich in haar handpalm, waarna ze haarzelf enorm moest bedwingen, voordat ze de grijns van de vrouw haar gezicht zou meppen. Met boze stappen beende ze weg uit de trainingszaal, waarna ze de deur dichtsmeet achter haar en naar haar kamer liep. Deze keer was Baylor gelukkig wel mee. Wel, de vrouw had wat ze wou, wat privétijd met Oliver.

Account verwijderd

schreef:
Het verbaasde hem niet eens dat juist vandaag iemand een streek uithaalde. Natuurlijk gebeurde het vandaag, want Claire was vandaag aangekomen. Claire, die niet zou rusten tot hij volledig gebroken was. Ze had het eens gedaan en ze zou het zo weer doen. Misschien was de vrouw die met hem sprak daadwerkelijk aardig, maar niet onder invloed van Claire. Ze had iedereen kunnen pakken, maar deze vrouw was de ongelukkige geworden. Hij wist wel waarom Claire juist voor haar gekozen had. Hij zag de boze frons op Ivy's gezicht verschijnen, maar hij wist even niet wat hij moest zeggen. Niemand had het lef gehad hem zo aan te spreken. Iedereen wist dat hij een relatie had. Iedereen zag het dagelijks. Ze hadden nog wel regelmatig samen een maaltijd en hij liet die maaltijd nooit voorbij gaan zonder de nodige kusjes. In anderhalf jaar was het toch aardig duidelijk geworden dat hij bij Ivy was en dat hij geen interesse had in iemand anders. Hij was graag exclusief. Hij zou het zichzelf nooit vergeven als hij Ivy bedroog en dan hadden ze het nog niet eens over haar.
'Iv,' mompelde hij toen hij vanuit zijn ooghoeken zag dat haar handen zich tot vuisten vormden. Als ze de vrouw zou slaan, zouden ze een probleem hebben. Hij raakte kort haar hand aan, maar hij keek weer op toen de vrouw grinnikte en ze opnieuw begon te praten. Hij was al verbaasd geweest, maar nu was hij al helemaal van de kaart. De vrouw was of een vreselijk persoon, of ze stond onder invloed. Hij gokte op dat laatste. Hij schudde zijn hoofd even en keek Ivy na toen ze boos de trainingszaal verliet.
'Waar sloeg dat nu weer op?' gromde hij, voor hij zich omdraaide en achter Ivy aan liep. Hij keek niet om of op toen hij de vrouw hoorde roepen dat hij eens moest bellen. Hij trok de deur open en sloot die weer achter zich, waarna hij achter Ivy aan ging. Ze had niet op hem gewacht. Hij liep de gangen door tot hij Ivy verderop zag lopen. Hij versnelde zijn tempo tot hij naast haar liep en raakte toen kort haar pols aan.
'Niet boos zijn, ze is niet belangrijk,' zei hij. Wat maakte het hem nu uit wat anderen van hen dachten?

Account verwijderd

schreef:
Het gezicht van de vrouw verscheen weer even in haar gedachten en ze schudde haar hoofd om de gedachte weg te krijgen. Wat kon het haar zelfs schelen? Ze was het toch al gewoon, right? En het zou zo lekker blijven. Yeey zeg. Arghhh, waarom konden ze niemand anders vinden? Of waarom viel ze niet op een minder knappe man? Ze knabbelde op haar onderlip en liep met stugge passen verder. Ze hoorde al Olivers voetstappen voordat hij naast haar liep. Ha, wonderbaarlijk dat ze nu nog niet haar gave had gebruikt. Baylor keek even verward naar hen, met zijn tong uit zijn bek hangend. Zelfs haar hond zou haar nu even niet kunnen opvrolijken. Ze was gewoon enorm van streek door de gebeurtenis. Het was zo onverwacht gebeurd. En ze had al een slechte dag, met het nieuws van Claire en Oliver die zo graag weg wou uit het Instituut. Ze trok even haar pols boos weg toen hij die aanraakte en schudde haar hoofd. "Sorry, maar dat kan me echt niet schelen" gromde ze. Ze kon er niets aan doen, maar ze was echt wel heel erg van kaart. Tuurlijk was ze wel belangrijk. Ze keek hem niet eens aan. Toen ze bij hun kamer aankwamen duwde Ivy met een vuist die open, ook al was hij niet eens meer op slot. "Hoe dom ben ik nu eigenlijk, tuurlijk was Baylor ontsnapt, want ik was bij jou, en Baylor wou gewoon waarschijnlijk training" Ze haalde een hand door haar haren en smeet de deur weer dicht. Ah, ze was echt veel te kwaad en ze moest ergens haar energie kwijt. Ze had pas door dat haar handen nog steeds tot vuisten waren gebald toen Oliver een blik opwierp. Ze opende haar handen weer en maakte een geluidje toen ze merkte dat ze zo hard haar lange nagels in haar huid had gezet dat er diverse rode lijntjes te zien waren. "Geweldig gewoon" mompelde ze terwijl ze naar het metalen kistje liep aan de muur. Ze zocht wat ontsmettingsmiddel en zuchtte even toen ze een pakje met watten liet vallen en Baylor ermee begon te spelen.

Account verwijderd

schreef:
Het was waarschijnlijk puur geluk dat ze haar gave niet gebruikte. Hij zag haar nooit echt boos, maar blijkbaar deed haar boosheid niets met haar gave. Hij was blij dat het zijne niet aan sprong als hij een sterke emotie voelde, want anders zou het leven toch een stuk ingewikkelder zijn. Hij was nog steeds met stomheid geslagen. Ivy was boos en hij was compleet in de war. Het was niet alsof er nog nooit iemand geweest was die met hem geflirt had, maar niemand had het op deze manier gedaan. Ivy was er nooit bij geweest en niemand had Ivy ooit belachelijk gemaakt. Ivy was mooi en vriendelijk, waarom zouden ze ook?
'Iv,' begon hij zachtjes, maar hij maakte zijn zin niet af. Ze was te boos om met hem in gesprek te gaan. Was ze boos op hem? Of was ze boos op haar huidige situatie? Ze zat ook niet in de makkelijkste situatie. Er waren een hoop vrouwen die haar liever kwijt dan rijk waren, er zat een psychoot achter haar aan en haar vriend wilde dat ze een deel van haar leven achterliet om een ander leven te beginnen. Hij maakte het haar zo gemakkelijk mogelijk, maar hij kon niet verbergen dat hij weg wilde. De rest dacht al maanden dat ze zouden gaan, maar het kwam er nooit van.
Hij keek naar Ivy, niet zeker hoe hij moest reageren. Wilde ze nu zeggen dat ze met Baylor had moeten gaan trainen in plaats van tijd met hem door te brengen? Hij wist het niet.
'Je hebt de deur op slot gedaan vanmorgen en als je liever met Baylor traint dan dat je met mij bent, dan moet je misschien maar eens gaan bedenken of dat je überhaupt nog wel met mij wil zijn.' Hij verhief zijn stem niet en hij keek niet boos naar haar. Misschien wilde ze gewoon niet meer bij hem zijn. Ze wilde niet met hem weg, ze wilde geen vrije dagen nemen en ze trainde liever met Baylor dan dat ze bij hem was, misschien wilde ze het gewoon niet meer. Hij ging op een stoel zitten en sloeg zijn armen over elkaar. Misschien durfde ze het gewoon niet te zeggen. Hij trok een draadje uit zijn shirt en keek naar Ivy. Nog niet één keer had hij getwijfeld aan haar liefde voor hem, maar die tijd was toch gekomen. Misschien had hij hun relatie gewoon verkeerd ingeschat.

Account verwijderd

schreef:
Ze hoorde hoe hij haar naam zei maar schudde haar hoofd nogmaals. Ze kon het even niet aan. Het was niet alsof ze boos was op hem, maar ze was boos dat alles nu net weer moest mislopen. Alles vandaag liep gewoon niet zoals ze wou, en ze was weer eens hulpeloos. En ze snapte niet wat ze verkeerd had gedaan. Ze haalde even een hand door haar haren en dwong haarzelf te kalmeren. Haar hart was echt enorm in haar lichaam aan het bonzen. Ze had nogal vlug te veel adrenaline door de hoeveelheid suiker die ze binnen moest krijgen. Ivy vond uiteindelijk toch nog het ontsmettingsmiddel en negeerde het prikken volkomen toen ze met een watje alles wegdepte. Ze had wel belangrijkere dingen aan haar hoofd. Ivy keek even verward op toen hij zei dat zich ze maar eens moest bedenken of ze echt met hem wou zijn. Ze voelde haar ogen al snel prikken en knikken. "Twijfel jij?" Ze ontmoette zijn ogen en schudde haar hoofd even. "Ik snap niet waarom je zoiets zou zeggen, tuurlijk wil ik met je zijn" zei ze zachtjes. "Ik voel me gewoon slecht omdat ik dacht dat Baylor weg was, en ik voel me schuldig" Ze wreef even over haar rode wangen en zag hem zitten op een stoel. Ze sloeg haar armen ook over elkaar en leunde lichtjes tegen de muur aan. Hij klonk misschien niet boos, maar zijn woorden waren hard en duidelijk. En ze wist niet wat te zeggen. Het was al ongelooflijk dat hij twijfelde of ze van hem hield, wat haar ook deed twijfelen. Ze beet op haar onderlip en schudde nogmaals haar hoofd. "Ik zou geen vrijaf hebben genomen als ik niet bij je wou zijn " voegde ze er gekwetst aan toe. Ze wreef even in haar ogen die al op het punt stonden om te lopen. Verdorie. Ze wist hoe erg hij het vond om mensen te troosten. IVyh gebruikte dan maar de zoom van haar trui. Ze slikte even.

Account verwijderd

schreef:
Discussies hadden ze gehad. Ruzies? Niet echt. Was dit een ruzie? Hij wist het niet zeker. Ze was in elk geval boos genoeg om ruzie met hem te maken. Hij was niet boos, maar wel aardig geïrriteerd. Niet eens door haar, want waarschijnlijk was hij dat niet geweest als Claire niet op was komen dagen. Hij had zich nog steeds vervelend gevoeld doordat ze niet weg wilde, maar hij was niet geïrriteerd geweest. Hij keek naar haar handen en probeerde zich te concentreren in de hoop dat zijn irritaties zouden verdwijnen. Dat deden ze, maar alleen maar om plaats te maken voor een naar gevoel. Natuurlijk twijfelde hij niet echt aan Ivy, maar er waren genoeg signalen die hem wel zouden moeten laten twijfelen. Dat Ivy op het punt stond om te gaan huilen, maakte het nare gevoel niet beter. Hij wilde haar helemaal niet laten huilen.
'Ik zeg helemaal niet dat ik eraan twijfel, maar als jij liever gaat trainen dan dat je tijd bij mij doorbrengt, dan wel. Want ik kan me de laatste keer dat we drie uur vrij hadden niet eens meer herinneren. Laat staan langer dan dat.' Hij weigerde boos te worden. Hij kon zich niet eens meer herinneren dat ze een paar uur voor elkaar vrij hadden. Dat ze dan ook begon te roepen dat ze had moeten gaan trainen, was niet bepaald prettig om te horen.
'Ik weet dat dit hier belangrijk voor je is, maar ik begin te denken dat er niets belangrijker is,' mompelde hij. Ze deed zo veel voor het instituut, dat hij het gevoel had dat ze nooit weg zou gaan. Hij zou dat nooit volhouden. Hij was nu al ongelukkig genoeg met de manier waarop hij moest leven.
'Ik snap niet waarom je dan zou zeggen dat je had moeten gaan trainen.' Drie uur was niet veel als je je bedacht dat ze elke dag, de hele dag werkten. Ze deden niets anders. Missies, eeuwige trainingen, eten en slapen, meer viel er niet te doen. Hij beet op de binnenkant van zijn wang toen hij zag dat Ivy bijna begon te huilen. Hij was geen kei in troosten en hij had Ivy vrijwel nooit zien huilen. Hij wist niet wat hij moest doen. Bovendien was ze boos en zou ze het waarschijnlijk toch niet accepteren als hij haar aanraakte. Ze had net nog haar pols bij hem weggetrokken. Hij keek kort naar de grond. Het was niet alsof hij twijfelde, maar er waren wel signalen. Misschien zag hij ze gewoon niet omdat hij ze niet wilde zien.

Account verwijderd

schreef:
Ivy luisterde rustig naar wat hij zei en schudde haar hoofd. "Ik heb nooit gezegd dat ik liever ga trainen dan dat ik bij jou ben" zei ze zachtjes. Ze flapte er dingen uit als ze van streek was, maar ze herinnerde zich niet dat ze dat ooit had gezegd. En als ze dat had gezegd, was dat zeker niet gemeend. Ze vond het wel fijn om te trainen, maar dat vond ze nu niet meer omdat Oliver er niet meer bij was. Ze was zoveel liever bij hem, en ze dacht dat hij dat wist. "Je weet dat ik gewoon graag een steentje bij wil dragen, of nou ja, ik wil zoveel mogelijk mensen redden" voegde ze eraan toe. Ze voelde zich gewoon enorm verbonden met het instituut. Ze veegde de tranen van haar wangen en sloeg haar armen over elkaar terwijl ze naar de deur keek en zich probeerde te concentreren. "En daarom heb ik daarjuist zelf aangeboden om de afwas te doen zodat we vrij hadden, en je weet dat ik mijn best doe" zei ze zachtjes. Ze wreef even door haar ogen. Ze deed altijd haar best. Ivy keek hem verward aan toen hij zei dat er niets belangrijker was voor haar dan het instituut. "Jij bent belangrijker..." zei ze zachtjes. Niet dat hij het blijkbaar geloofde. Want dat deed hij blijkbaar niet. Het enige wat ze nu wou was in zijn armen kruipen en zachtjes uithuilen, wat dan weer vreemd was omdat ze aan het ruziemaken waren. Yep, een ruzie... Volgens haar was dit hun eerste echt serieuze ruzie, en dat was nu niet iets wat ze enorm fijn vond, ruziemaken met Oliver. "Omdat.." Ze schudde haar hoofd even en beet op haar onderlip. "Ik bedoelde het niet zo" zei ze zachtjes. Het had niets met hem te maken, maar met Baylor. En als Baylor niet was uit de kamer geslopen, hadden ze misschien deze ruzie niet.

Account verwijderd

schreef:
Het was maar goed dat hij niet zo snel boos te krijgen was. Hoewel hij al geïrriteerd geweest was, wilde hij niet boos worden. Hij was niet leuk als hij boos was. Bovendien was hij nog nooit boos op haar geworden. Hij baalde van zijn situatie en hij wenste dat het anders was, maar hij was er niet boos door. Hij wist al niet meer wat ze precies gezegd had, maar in elk geval had hij het opgevat alsof ze liever met Baylor trainde dan dat ze tijd met hem besteedde. Hij baalde ook van de tijd die ze hadden. Of eigenlijk niet hadden. Hij miste haar en hoe graag hij ook wilde dat er verandering kwam, dat kwam er niet. Hij haalde gefrustreerd een hand door zijn haren en hij bekeek Ivy.
'Ik weet dat je dat wilt. Iedereen weet dat je dat wilt. Je rent er je eigen rug kapot voor,' gromde hij. Ze weigerde rust te nemen, alleen maar omdat zij zo graag mensen wilde rennen. Als ze doorging, zou ze geen rug meer overhouden en zou ze nog arbeidsongeschikt raken. Hij schudde zijn hoofd en bestudeerde haar kort. Het moment dat hem opviel dat ze was gaan huilen, was ook meteen het moment dat hij zich schuldig voelde. Hij wist dat ze haar best deed. Het probleem was alleen dat het niet genoeg was. Niet meer. Een jaar lang was het genoeg geweest, maar nu had hij er steeds meer moeite mee. Hij deed daadwerkelijk zijn best, maar het viel hem allemaal steeds zwaarder. Hij wilde zelf kunnen beslissen hoe hij zijn leven indeelde.
In eerste instantie wilde hij zeggen dat dat niet waar was, dat hij niet belangrijker was. Dat als hij belangrijker was, ze wel weg was gegaan op het moment dat ze erachter kwam dat hij ongelukkig was met zijn leven. Hij zei het niet. Die opmerking zou hem egoïstisch maken en dat wilde hij niet zijn, daarnaast wist hij niet of dat Ivy wist dat hij ongelukkig was hier. Hij dacht het wel. Hij was niet ongelukkig met haar, want zij was de enige die hem nog geluk bracht, maar wel met de manier waarop hij nu leefde. Dus zei hij niets en keek hij maar naar haar. Naar de tranen die over haar wangen stroomde en de manier waarop ze stond. Hij wist dat ze het niet leuk vond om ruzie met hem te maken. Daarnet was ze nog boos geweest, maar nu niet meer. Nu leek ze alleen nog maar verdrietig en alleen. Hij kon het niet aan. Hij kwam overeind en trok haar zacht tegen zijn borstkas aan, waarna hij zijn armen om haar heen liet glijden.
'Sorry,' mompelde hij zachtjes. Hij wist niet wat hij nog meer kon zeggen. Hij was nooit goed geweest in troosten.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld