Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ft. Auloire

Account verwijderd

schreef:
Ivy keek pas na een lange tijd op door een natte snoet die tegen haar hand werd gedrukt. Ze schudde even haar hoofd toen ze Baylor zag. "Niet het moment Bay" zei ze zachtjes. Ze aaide de hond voorzichtjes en liet haar vingers zitten in zijn vachtje. "Wat is er mis met me?" vroeg ze zachtjes aan haarzelf. "Wat is er mis met me dat elke relatie telkens op niets uitdraait?" voegde ze eraan toe met een verdrietige frons. Ze veegde haar tranen weg en keek de hond aan. Hij staarde haar terug aan met zijn warme bruine ogen en likte de palm van haar hand even af. Een glimlach kon er niet eens vanaf. Ze dwong haarzelf op te staan en sleepvoette zichzelf naar haar bed, waar ze bijna ineenkromp bij het zien van al de foto's. Die foto's waren dus geen goed idee geweest. Ze haalde even diep adem en begon alle foto's ervan te trekken. Ivy zou het niet eens aankunnen om de foto's constant te zien, er constant op te kijken. Geen enkele foto raakte beschadigd en na een tijdje was haar hele muur weer eens leeg. Dat was lang geleden geweest dat ze dat nog had gezien. Ze had niet alleen hun foto's weggehaald, maar echt allemaal. Ze wou niet nadenken bij elke foto die ze van hen twee rvan trok, dus had ze haar gedachten maar even uitgeschakeld en ze allemaal verzameld. En toen lagen ze er, allemaal op een stapeltje op haar bureau. Ivy zuchtte even gefrustreerd en begroef haar gezicht in haar kussen. Ze zouden wel weer eens samen moeten trainen, iets waar ze dus volledig niet klaar voor was. Waarschijnlijk nooit. Ze keek niet eens op toen de hond op haar bed sprong en zich tegen haar aan nestelde. Het deed pijn. En telkens dat Ivy aan hem dacht, zag ze de foto weer voor haar ogen. Haar blik gleed even over de vloer, blijkbaar had hij de foto meegenomen. Goed zo.Ze wou die nooit meer zien. "Argh" Ze snifte even zachtjes en trok het deken over haar.

Account verwijderd

schreef:
Tijdsprong c:

Hij voelde zich ongemakkelijk tussen alle stellen. Overal om hem heen waren mensen samen, maar hij zat alleen. Hij was een beetje achteraan gaan zitten, waar hij niet echt opviel. Alistair had hem uitgenodigd en hoewel hij niet eens in dezelfde ruimte als Ivy kon zijn zonder ruzie te maken, had hij Alistair beloofd dat hij zou komen. Hij begreep niet waarom Alistair wilde dat hij kwam, want hij was de man die zijn zusje bedrogen had, maar de man had vrij duidelijk gemaakt dat hij wilde dat hij kwam. Hij had Alistair op het hart gedrukt dat hij Ivy niet bedrogen had, maar het was verrassend dat de man hem geloofde.
'Ze zijn ook zo'n mooi stel samen. Wat ben ik blij dat ze elkaar gevonden hebben.' De vrouw die naast hem was gaan zitten, keek hem met een glimlach aan. Hij glimlachte even terug, waarna hij knikte. Alistair en Erin waren inderdaad een mooi stel samen. Mooie stellen trouwden. De ceremonie was nog niet begonnen, iedereen zocht nog naar een plaats. Hij prutste even aan zijn mouw.
'Ik ben Lexa, leuk je te ontmoeten.' De vrouw stak haar hand naar hem uit en hij schudde haar hand, waarna hij opnieuw naar haar glimlachte. Lexa was waarschijnlijk van Ivy's leeftijd. Ze had lang, golvend, zwart haar en grote bruine ogen. Hij wist zeker dat de gemiddelde man haar erg mooi zou vinden. Waarschijnlijk had hij dat ook gevonden, maar hij kon het niet helpen dat hij iedereen met Ivy vergeleek. Stom, natuurlijk. Niemand was zo mooi als Ivy was.
'Oliver,' stelde hij zichzelf voor. Hij keek op toen de muziek begon, ze waren klaar om te beginnen. Onbewust zocht hij naar het vertrouwde witte haar, maar hij kon Ivy niet vinden tussen alle mensen. Het was stom dat hij naar haar zocht. Elke keer dat ze hem zag, leek ze boos te worden. Elke keer zocht ze ruzie met hem. Hij bleef erbij dat hij haar niet bedrogen had en ze geloofde hem nog steeds niet. Hij mocht van geluk spreken dat hij een andere training had dan het team, want hij wist niet of hij het aankon om constant ruzie met haar te maken. Het einde van hun relatie had hem gesloopt. Hij sliep niet meer, hij at slecht en hij voelde zich geen moment meer gelukkig. Hij was ontzettend vermoeid en de donkere kringen onder zijn ogen bewezen dat. Hij miste haar elke seconde, maar hij had niet het gevoel dat dat andersom ook zo was.

Account verwijderd

schreef:
Ivy maakte een nerveus geluidje en keek even om de hoek van het gangpad. Erin zou zo komen en ze had gevraagd of Ivy haar nog wat gerust kon stellen. Misschien niet de beste keuze, aangezien zij waarschijnlijk één van de nerveuste mensen was uit heel het instituut. Haar ogen gleden even over de zaal en bleven hangen op het maar al te bekende haar. "Verdomme" zuchtte ze lichtjes.Haar broer had haar nog maar gisteren verteld dat Oliver ook zou komen. Ze was kwaad geweest de eerste ogenblikken, maar had zich erbij neergelegd. Het feest ging niet om haar, en als het Alistair gelukkig maakte dan kon zij het wel even verdragen en echt haar best doen om geen ruzie te maken. Ze kon het niet laten om op haar onderlip te bijten toen ze zag dat de vrouw naast haar even glimlachte naar hem. Damn ze was knap. Argh, wat was Ivy toch een idioot. Hoe kon ze zelfs nog zo vaak aan hem denken. Ze was nog steeds kwaad op hem, maar ze miste hem enorm. Alleen zou ze hem dat nooit laten merken. Hij zou haar uitlachen als hij ooit zou doorhebben dat ze nog steeds in zijn shirts rondliep 's avonds en niet eens in slaap kon raken omdat ze zijn lichaam miste en zijn armen om haar heen. Het was belachelijk. Ivy keek vlug weer om toen ze het typische getik hoorde van hakken op een vloer en maakte een geluidje van bewondering. "Wow Erin, je ziet er geweldig uit" Ivy loog niet, haar toekomstige schoonzus zag eruit alsof ze uit een sprookje kwam gestapt. De jurk die ze droeg was simpel, maar stond haar beeldig. Satijn viel in rustige watervallen naar beneden, net als de sluier die bevestigd was in haar rode haren. "Damn, ik denk dat mijn broer wel kan boffen met iemand zoals jou" Ivy drukte een kus op de wang van haar toekomstige schoonzus en glimlachte. "Iv, ben je wel okey...? Je ziet er...slaperig uit" Ivy zag hoe erg Erin haar best deed om net te bezorgd over te komen. "Ja, ik ben okey" loog ze. Ze had als het ware haar acteertalenten gebruikt om iedereen voor te liegen dat ze het goed stelde. Ze was verre van okey. Ze had zich waarschijnlijk nog nooit zo slecht gevoeld in heel haar leven. "Ik ben er voor je he?" Ivy knikte en nam het boeket met lichtroze rozen van het tafeltje, waarna ze die voorzichtjes in de bruids handen drukte. "Het is jouw dag, je hoort te genieten, maak je maar geen druk om mij" beloofde ze terwijl ze haar jurk wat strakker trok en knikte naar de ingang. "Loop nu maar dat gangpad op en laat die broer van me eens wat zien" grapte ze. Alistair had Ivy gevraagd of ze zijn getuige wou zijn, en ze had toegestemd, op voorwaarde dat ze eerst nog even bij Erin mocht blijven. "Ik denk dat ik nu maar eens moet gaan, of Al wordt gek" grapte ze. Haar ogen gleden even naar de man die de zaal kwam binnengelopen. "Ah, ik zie dat je vader hier ook is, dus hij is mooi op tijd om je naar het altaar te lopen, ik zie je zo wel" Gehaast gaf ze Erin nog een snelle omhelzing en liep toen de zaal in. Iedereen was nog een plaats aan het zoeken, dus viel ze niet te veel op. Ze glimlachte toen ze Alistair zag en wuifde even kort als teken dat alles in orde was.

Erins dress haha

En dan nog Ivs dress;

Account verwijderd

schreef:
In het openbaar viel het nog wel mee. Hij deed heus wel zijn best om nog contact met mensen te maken. Op het instituut was dat anders. Hij voelde niet de drang om tegen mensen te praten en als hij niet trainde, ging hij het liefst slapen. Alleen maar om uit te vinden dat hij niet kon slapen. Hij was zo moe dat hij regelmatig bang was dat hij om zou vallen, maar dat was nog niet gebeurd. De rest van het team maakte zich zorgen, maar hij negeerde het voornamelijk. Hij zag het team alleen als ze aten en als ze iets gingen doen dat hem ook verplicht was. Hij trainde maar één keer in de twee weken met ze. Hij zag Ivy zelden. Als ze elkaar zagen, hadden ze ruzie. Het team was het kotsbeu. Hij was het kotsbeu. Hij at met ze, maar ging er direct vandoor als hij geen honger meer had, wat vrij snel was. Derek kwam regelmatig langs om te checken hoe het met hem ging, maar ook tegen Derek sprak hij zelden. Hier was het anders. In het openbaar kon hij zich niet zo gedragen, niet hier. Hij was niet van plan de sfeer van Alistair's bruiloft te verpesten.
Toen hij het witte haar opmerkte, slikte hij. Ivy deed het beter dan hij. Ze zag er wel vermoeid uit, maar ze leek de draad aardig opgepakt te hebben. Ze was nog steeds lief, hoewel ze dat niet meer tegen hem was. Ergens begreep hij dat wel, zij dacht dat hij haar bedrogen had. Toch had hij gehoopt dat ze hem eens zou vertrouwen, dat ze naar hem zou luisteren en zou begrijpen dat hij het niet gedaan had. Claire deed natuurlijk poeslief tegen Ivy. Ze genoot er waarschijnlijk van dat hij er zo veel moeite mee had. Hij was eenzaam. Zelfs als hij omgeven was door mensen, was hij eenzaam.
De muziek was begonnen en Alistair had zijn plek vooraan al ingenomen. Ze hadden best een traditionele bruiloft. Hij keek naar de deur, zoals iedereen dat deed. Een paar seconde later verscheen Erin al. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij Alistair's hoofd zag. Alistair was gelukkig, zelfs een blinde kon dat zien. Hij had altijd al een ding gehad voor bruiloften. Hij wilde ook graag trouwen, niet dat hij dat ooit nog ging doen. Hij had er genoeg van gehad. Twee keer had hij met iemand willen trouwen, beide keren was het fout gegaan. Trouwen en gelukkig zijn waren dingen die niet voor hem weggelegd waren. Binnenkort zou hij toch geen mens meer zien. Hij nam regelmatig dagen vrij. De rest van het team wist wel dat hij wegging op die dagen, maar ze wisten niet waarheen. Hij vertelde het hen ook niet.

Account verwijderd

schreef:
Ivy trippelde al vlug naar voren waar ze plaats nam naast Alistair. Hij had haar gevraagd om zijn getuige te zijn, net zoals Oliver voorspeld had. Ze beet even op haar onderlip en glimlachte, waarna ze haar broer nog een knuffel gaf. "Geniet ervan" zei ze met een glimlachje. Ze keek hem even bestuderend aan. Hij zag er oprecht ongelukkig uit, en ze was trots op hem. Hij verdiende het maar al te goed. Alistair had zo iemand nodig die aan zijn zijde stond, en Erin was een geweldige vrouw. Ze zou het niet anders willen voor hem. Ivy kon het echter niet laten om zich nu eenzaam te voelen. Het ging niet goed met haar. Ze zei het team bijna nooit meer iets en deed gewoon zonder woorden haar plicht op het instituut. Ze had hen niet echt iets te vertellen. Zelfs Suzan wist de details niet van wat er precies was gebeurd. Ze wou er geen woorden aan vuil maken. Het team was het ondertussen wel enorm beu, hun ruzies. Nou ja, hun ruzies zorgden er altijd voor dat het volledige team chagrijnig werd en ze allemaal ruzie maakten. Ivy ontmoette Olivers blik en haar adem stokte even, waarna ze met rode wangen weer wegkeek. Verdomme, het was verschrikkelijk hoe ze nog steeds op hem reageerde, ook al wou ze dat niet. Maar ze had nog steeds gevoelens voor hem, hoe bizar het ook was. Ergens in haar hoofd wist ze dat het helemaal niet klopte, maar ze weigerde het te accepteren. Toen de muziek begon en Erin verscheen kon Ivy het niet laten om Alistair een trots stootje te geven met haar heup. Het was geweldig om haar broers hoofd te zien. Hij was letterlijk in shock en de glimlach op zijn gezicht maakte haar zelfs vrolijk. Subtiel zette ze wat stapjes achteruit, het was nog steeds hun dag. Ze grijnste even terug toen Erin haar een glimlach toewierp en naast Alistair ging staan, die haar nog steeds grijnzend aanstaarde. Ooit was dit ook haar droom geweest. Nou ja, dat was het nu ook nog, maar het leek onmogelijk voor haar. Ivy beet weer op haar onderlip.

Account verwijderd

schreef:
Hij vroeg zich af of Dante dit voorspeld zou hebben, al die ruzies. Niet alleen tussen Ivy en hem, maar ook tussen de rest. Hun ruzies maakte de rest net zo goed chagrijnig. Ooit waren ze een team geweest, nu waren ze verdeeld. Suzan stond natuurlijk aan Ivy's kant, hoewel ze de details niet leek te weten. Geen van de teamleden leek de details te weten, behalve Derek. Derek stond aan zijn kant, maar dat was niet verrassend te noemen. Ten slotte wist Derek dat hij Ivy niets misdaan had, dat hij Ivy alleen maar had willen beschermen. Ryan was neutraal en Jason genoot van de vrijheid die hij nu had. Er ging geen dag voorbij waarop Jason hem niet voorstelde aan een nieuwe vrouw.
Zijn blik gleed even naar Lexa, die met een glimlach rondkeek. Hij keek weer naar voren, waar zijn blik die van Ivy ontmoette. Hij vond het moeilijk om haar aan te kijken. Elke keer dat hij haar aankeek, bedacht hij zich weer dat hij haar verloren had. Hij kon haar niet meer aanraken. Hij kon niet eens meer normaal tegen haar praten. Hij schudde zijn hoofd en keek opnieuw naar zijn mouw.
'Is dat je vriendin?' Hij schrok zijn gedachten op. Lexa keek hem met een glimlach aan. Hij schudde zijn hoofd.
'Niet meer,' verklaarde hij. Hij draaide het knoopje aan zijn mouw rond en slikte. Niet meer. Nooit meer. De afgelopen weken had hij zo zijn best gedaan om haar ervan te overtuigen, maar ze geloofde hem niet. Ze was ervan overtuigd dat hij haar bedrogen had.
'Sorry, daar hoor ik me niet mee te bemoeien. Ik studeer psychologie, ik vind menselijke emoties gewoon zo interessant,' gaf Lexa toe. Hij kon het niet helpen dat hij zachtjes lachte, Lexa was misschien wel net zo enthousiast als Ivy was. Hij had Ivy's enthousiasme altijd leuk gevonden. Hij wilde nog antwoorden, maar besloot het niet te doen. De ceremonie begon en hij wist vrij zeker dat niemand het op prijs zou stellen als hij begon te praten. Een man begon te praten en hij luisterde aandachtig. Hij had pas één bruiloft bijgewoond en dat was al een jaar of vijf geleden. Hij hield zijn hoofd iets schuin terwijl hij de twee bekeek. De grijns op Alistair's gezicht was niet te missen. Ze zagen er allebei erg gelukkig uit. Hij was blij dat hij gekomen was, ondanks Ivy. Hij deed zijn best niet naar haar te kijken, maar hij betrapte zichzelf erop dat hij dat zo nu en dan wel deed.

Account verwijderd

schreef:
Ze had nooit gewild dat er verdeeldheid onstond binnenin het team. Ze wou niet dat Suzan aan haar kant stond, niet dat ze Suzan niet meer zag als beste vriendin ofzo, maar als de rest allemaal tegen haar was moest zij gewoon weggaan en was het probleem opgelost. Maar nu kon dat niet. Ivy zorgde ervoor dat alle plooien van haar jurk weer goed lagen en ademde even diep in. Ze mocht niet kijken naar Oliver, dat was wat haar gedachten haar vertelden. Maar op één of andere manier voelde ze dat haar gedachten niet klopten, ze voelde niet alsof zij dat echt dacht. Ivy luisterde aandacht naar al hetgene wat de man zei aan het altaar en fronste bij de woorden die hij zei. "Beloven jullie elkaar hierbij nu plechtig elkaar altijd trouw te blijven, nooit te liegen en elkaar lief te hebben tot de dood?" Wel, dat waren al twee dingen die Oliver en zij niet hadden volbracht. Alistair grijnste breed en knipoogde naar Erin, waardoor die even zachtjes lachte. "Tuurlijk, anders zou ik haar niet ten huwelijk hebben gevraagd" Ivy gniffelde even en schudde grijnzend haar hoofd. Typisch. "Dat geldt hetzelfde voor mij" zei Erin met een glimlach. "Hierbij is het huwelijkheidsverbond gesloten tussen Alistair Winters en Erin Uriëls, u mag nu de bruid kussen" Alistair lachte even en sloeg zijn armen om Erin heen waarna ze elkaar voor een lange seconde kusten. Ivy klapte mee met de andere en glimlachte breed, stiekem toch wel met een gevoel van jalozeie in haar onderbuik. Ze zou zich goed moeten voelen, maar ze was best wel jaloers op wat zij nu hadden, en dat zij was kwijtgespeeld. Ze voelde Olivers blik al op haar rusten voordat ze ook maar keek, en fronste even. Ze wou graag terugkijen, maar ze vond het moeilijk om hem aan te kijken, te weten wat ze kwijt was. Ze wou het niet aanvaarden, ook al was zij degene die het had uitgemaakt.

Account verwijderd

schreef:
Aandachtig volgde hij de gebeurtenissen aan de voorkant van de zaal. Hoewel hij trouwen al bijna afgezworen had, kon hij het niet helpen dat hij het graag zag. Waarschijnlijk was het ook niet zo heel vreemd, hij had al geweten dat hij wilde trouwen vanaf het moment dat hij zich bewust was van wat het wat. Hetzelfde gold voor het krijgen van kinderen. Hij ging er niet meer vanuit dat hij zou trouwen of dat hij kinderen zou krijgen, want hij was geen geluksvogel op het relatievlak. Hij had geen zin meer om eraan te beginnen.
Hij klapte toen de rest daar ook mee begon en hij glimlachte. Dat hij geen geluk had, betekende niet dat hij niet blij kon zijn voor anderen. Hij was wel blij voor Alistair en Erin. Hij was blij dat hij wel zo veel geluk had.
'Ik ben dol op bruiloften,' zei Lexa vrolijk.
'Ik ook,' gaf hij toe. Hij keek er graag naar. Hij keek graag naar het geluk dat hij zag. Hij genoot van het geluk anderen, hoe belachelijk ook. Hij keek kort naar Ivy, ze zag er mooi uit vandaag. Vermoeid, maar wel mooi. Een zucht gleed over zijn lippen en kwam overeind toen iedereen dat deed, het feest was aansluitend. Het was in een andere zaal, een minuut of tien hier vandaan.
'Wil je een taxi delen?' vroeg Lexa, toen ze eenmaal overeind gekomen was. Hij knikte en keek kort naar haar. Hij had zo weinig oog voor anderen, dat hij nu pas zag wat ze droeg. Eerlijk was eerlijk, Lexa was een mooie vrouw. De witte jurk zat strak om haar lichaam en viel extra op door haar huid. Lexa was niet donker, maar ze was ook niet wit. Ze had een licht gebruinde huid. Ze was iets langer dan Ivy was, met haar hakken was ze waarschijnlijk maar enkele centimeters kleiner dan hij was. Hij volgde haar naar buiten en keek kort rond. Natuurlijk stonden er genoeg taxi's.
Lexa was vrij spraakzaam. Hij was alleen maar blij dat ze dat was, want hij had niet de energie om veel te praten. Hij luisterde voornamelijk naar haar. Soms vroeg ze wat, maar meestal nam zij het woord. Lexa had geen gave. Hoewel hij vond dat ze dat wel had. Hij had niet eerder iemand ontmoet die mensen zo goed doorhad zonder gave. Ze hoefde alleen maar naar hem te kijken en ze wist al welk antwoord hij zou geven.
Hoewel hij geen date met Lexa had, betaalde hij toch voor de taxi. Hij kon het niet laten. Hij was blij met haar gezelschap, dat was die paar euro het wel waard.
'Je ziet eruit alsof je wel wat drank kan gebruiken. Omdat jij de taxi betaald hebt, ga ik iets voor ons halen. Tot zo!' Lexa liep weg van de tafel waar ze aan stonden en zocht haar weg naar de bar. Hij keek of hij Alistair en Erin zag om hen te feliciteren, maar ze waren nog niet aangekomen.

Account verwijderd

schreef:
Ivy gaf de twee nog een snelle knuffel. "Gefeliciteerd jullie twee" zei ze met een grijns. Nu nog het feest en dan kon ze haar cadeau geven. Ivy stapte voorzichtjes van de trapjes en knikte even kort. "Ik neem zo wel een taxi naar de zaal" zei ze toen ze Alistairs vragende blik zag. Ze had meegeholpen met het organiseren van het hele gedoe, dan kon ze haar wel ergens mee bezighouden en zo haar gedachten verzetten. Het had geholpen, voor een korte tijd. Maar niet voor lang. Ivy beet op haar onderlip en glimlachte, waarna ze naar buiten liep. Haar adem stokte even toen ze Oliver in een taxi zag stappen met de vrouw met wie ze hem daarnet nog had gezien. Ze kon niet liegen, het deed pijn om hem met iemand anders te zien. Desondanks vond ze het maar normaal. Het was Oliver, hij kon elke vrouw hebben die hij wou hebben. Ze beet even op haar onderlip en schudde even haar hoofd. Verdomme... Het was vreemd, op één of andere manier was ze wat minder kwaad op hem hier. Had het instituut een slechte invloed op haar. Ze snapte het niet. Ivy kreunde even toen ze al enkele druppels voelde op haar gezicht en fronste toen ze een tikje kreeg op haar schouder. "He Iv" Sean grijnste breed naar haar en ze glimlachte terug. "Ah hey Sean, ik had je nog niet gezien" Ze gaf de man een vlugge knuffel en knikte even. "Wat vond je van de ceremonie?" vroeg ze luchtig, blij met de afleiding. "Goed goed,Erin ziet er goed uit, jij ook trouwens" Ivy lachte zachtjes. "Dankje, jij ook" gniffelde ze. Sean stak zijn hand op voor een taxi en trok een wenkbrauw op. "Vind je het erg als ik je gezelschap hou? Je ziet er wel uit alsof je iemand nodig hebt vandaag, en ik wil je niet alleen laten" Ivy bloosde lichtjes. "Eigenlijk wel..." gaf ze toe. Ze trok de deur open van de taxi en kroop vlug op de achterbank waarna ze na tien minuutjes al aankwamen. Sean probeerde zijn geld nog uit te halen, maar Ivy was natuurlijk sneller. Ze zou hem niet laten betalen, het deed haar gewoon te veel denken aan hem. Sean fronste even maar zei niets, waarna ze naar binnen liepen. Ivy keek nieuwsgierig om haar heen, maar haar broer en Erin waren nog niet aangekomen. "Dus, ik heb het gehoord van Oliver en jij, en het spijt me voor jullie Iv" gaf hij toe. Ivy schudde haar hoofd. "Ik wil het er niet echt over hebben" bekende ze, waarna ze kort op haar onderlip beet;

Account verwijderd

schreef:
Hij kon zich niet eens meer herinneren wanneer de laatste keer geweest was dat hij alcohol gedronken had. Ivy dronk geen alcohol, dus deed hij het ook niet. Nu had hij in principe niets meer met Ivy te maken, dus kon hij doen en laten wat hij wilde. Toch hield hij rekening met haar. Hij schudde zijn hoofd en keek kort naar haar. Ze was niet langer alleen. Zijn blik gleed kort naar Sean. Hij bromde iets en keek toen maar naar de tafel. Het maakte geen klap uit met welke man ze praatte, ze zouden toch allemaal hetzelfde willen. Dat Sean Ivy al kende, maakte waarschijnlijk toch niet meer uit. Hij haalde bijna gefrustreerd een hand door zijn haren, maar hij bedwong zichzelf en knoopte zijn haar in het inmiddels bekende knotje. Hij kon niet door zijn haren gaan als het vast zat.
'Ik moet eigenlijk zeggen dat alcohol niet de oplossing is, maar je kunt het vast proberen.' Lexa plaatste drie glazen op de tafel en hij keek even vragend naar haar. Ze duwde twee glazen naar hem toe en hief zijn schouders op.
'Op gebroken harten,' zei Lexa, waarna ze haar glas optilde en ze hun glazen tegen elkaar tikte. Ze gooiden het glas achterover. In die tien minuten dat hij met Lexa in een auto gezeten had, was hij al een hoop te weten gekomen. Hij wist dat ze inmiddels al een maand geen vriend meer had, maar ze waren niet vervelend uit elkaar gaan. Ze spraken elkaar nog regelmatig.
Lexa was een welkome afleiding. Ze leek niet dezelfde intenties te hebben als andere vrouwen waarmee hij sprak. Ze wilde gewoon iemand om mee te praten. Hij ook, want anders zou hij toch alleen maar de hele avond naar Ivy staren en mokken. Al helemaal nu ze niet meer alleen was. Hij sloeg het tweede glas achterover en schudde zijn hoofd.
'Ik weet wel dat je waarschijnlijk twee keer zo zwaar bent als ik, maar ik zie wel hoe moe je eigenlijk bent en je moet je wel bedenken dat die alcohol drie keer zo zwaar gaat vallen als normaal,' zei Lexa met een verontschuldigende glimlach. Hij knikte. Dat wist hij wel. Misschien hielp het wel met slapen, die alcohol. Morgen zou hij waarschijnlijk ontiegelijke hoofdpijn hebben als hij zo doorging, maar daar kon hij zich niet eens meer druk om maken. Hij gaf er simpelweg niets meer om. Hij draaide het glas in zijn hand fronste even.
'Verveel ik je met mijn verhalen?' vroeg Lexa. Hij schudde zijn hoofd. Hij luisterde graag naar haar verhalen, zo had hij nog enige afleiding.

Account verwijderd

schreef:
Sean bestudeerde haar en knikte even. "Ik snap het niet, jullie waren zo'n leuk koppel..." Zei hij met een frons. Ivy haalde haar schouders op. "Ik heb een fout gemaakt en dat zie ik nu pas" antwoordde ze met een frons. Ivy schrok bijna van haar eigen woorden. Ze had een fout gemaakt? Ja, ze had een fout gemaakt. Haar gedachten voelden alsof ze weer probeerden een andere richting op te gaan en Ivy maakte even een geluidje. Damn, dat deed zeer. "Gaat het wel?" Sean sloeg bezorgd een arm om haar middel en keek haar wat bezorgd aan. "Ja, gewoon wat hoofdpijn" zuchtte ze. Sean fronste opnieuw en dacht na. "Ivy, weet je nog dat je zei dat Claire en jij ook wat problemen hadden?" Ivy fronste even en knikte. Ja, dat had ze. "Wel, ik denk op één of andere manier dat zij weg moet uit het instituut en dan alles wel goed komt, en je weet wat ze zeggen over mijn voorgevoelen" lachte Sean zachtjes. Ivy gaf hem een tik. Zijn voorgevoelens, het was zijn gave, maar het was altijd zo onzeker en het was niet regelmatig, en hij had geen zin om in het instituut te gaan werken, dus had hij nu een jon als tattoeerder. Ivy dacht even na en schudde haar hoofd. "Nee, nee, Claire heeft hier niets mee te maken, ze doet altijd zo lief" protesteerde ze. Sean schudde zijn hoofd. "Nee, dat doet ze niet Ivy, ik ken jou, je bent nooit zo verward en je weet wel wat je wilt" Hij zette een vinger op haar sleutelbeen en schudde zijn hoofd. "Dit ben jij niet" gromde hij. Ivy lachte zachtjes. "Hoezo ben ik dit niet, ik ben ik, jij bent jij, het is simpel Sean" Sean maakte een geluidje en schudde zijn hoofd. "Je zult wel zien Iv, ik bewijs het je nog wel, en dan word je wel weer gelukkig" voegde hij eraan toe. Ivy beet even op haar onderlip en opende haar mond om iets te zeggen, maar Erin en Alistair kwamen net binnen. Ze klapte luid mee. Damn, ze kon nog steeds niet geloven dat haar grote broer nu iemand had, hij was getrouwd. Alistair grijnste breed en drukte nog een kus op de lippen van Erin, die vrolijk om zich heen keek. "Ik ga even wat drinken gaan halen, wil je ook wat?" Vroeg Ivy terwijl ze haar haar wat goed legde. Sean schudde zijn hoofd. "Nope, en drink jij ook maar niet te veel" Ivy rolde even met haar ogen en liep naar de bar waar ze een glas champagne van nam. Ze had pas door dat ze naast Oliver stond toen ze zich omdraaide. Even stokte haar adem in haar keel en ze keek van de vrouw naar hem, niet wetende wat te doen. Verdomme Iv, ze had haar weer goed in de nesten gewerkt.

Account verwijderd

schreef:
Op een gegeven moment begon hij zelfs te geloven dat hij misschien beter zou slapen als hij gedronken had. Wanneer was de laatste keer geweest dat hij dronken geweest was? Hij dronk niet in zijn tijd bij Ivy, dus het was al minimaal twee jaar geleden. Hij schudde even zijn hoofd. Waarom had hij eigenlijk niet gedronken toen hij iets met Ivy gehad had? Het was niet alsof ze het hem verboden had.
Hij haalde nieuwe drankjes voor Lexa en hem en gaapte. Hij raakte in elk geval nog vermoeider dan hij al geweest was van de alcohol. Daar moest hij of doorheen, of hij moest gaan slapen. Hij ging maar al te graag voor de tweede optie, maar hij wilde Alistair nog feliciteren. Hij had Alistair regelmatig gezien toen hij nog bij Ivy geweest was. Hij gooide het derde drankje achterover en hij hoorde Lexa lachen. Ze had gelijk gehad, het viel inderdaad zwaarder nu hij zo vermoeid was. Hij schudde even zijn hoofd toen hij onscherp zag.
'Rustig aan, grote jongen.' lachte Lexa. Hij wreef even door zijn ogen. Lexa haalde nog twee keer drank voor hij besloot dat hij niet meer kon drinken. Hij wilde niet overgeven. Dronken was oké, maar hij wilde zijn grens niet overschrijden. Hij was niet overduidelijk dronken, maar dat zou hij wel zijn als hij over begon te geven.
'Wie had gedacht dat de psycholoog me dronken zou voeren,' lachte hij. Op dat moment begon iedereen te klappen, waardoor hij ook begon te klappen. Hij wist niet waarom, dus keek hij even rond. Al snel zag hij Alistair en Erin verschijnen. Hij wilde ze graag feliciteren, maar er waren zo veel mensen, dat hij besloot dat later te doen. Hij mompelde even toen hij het gevoel had dat hij niet meer stabiel stond. Lexa schoot in de lach en hij bromde even. Het was het wel waard als hij vannacht kon slapen. Hij draaide zich om om een nieuw glas te halen, maar hij bleef staan toen hij tegen Ivy aankeek. Hij wilde helemaal niet dichtbij Ivy staan. Hij had geen zin in ruzie. Geen zin in de pijn die het teweeg bracht om dichtbij haar te zijn. Hij keek naar haar en schudde zijn hoofd toen, hij hoorde niet naar haar te kijken. Ze merkte hem niet lang daarna op, waarna ze van Lexa naar hem keek.
'Lexa, Ivy, Ivy, Lexa,' mompelde hij. Lexa keek even naar Ivy en glimlachte naar haar. Natuurlijk, want Lexa had in principe niets tegen Ivy.
'Geen zorgen, Lexa heeft geen interesse. En hoe stom ook, andersom ook niet.' Hij klonk waarschijnlijk net zo dronken als dat hij was. Hij zat even aan zijn haar en keek toen naar Lexa. Ze was mooi, hoe stom was het dat hij geen interesse in haar kon hebben?
'Stom eigenlijk. De ene dag wilde ik met iemand trouwen en wilde ik kinderen krijgen en samen ouder worden, en de andere dag heb ik niks meer.' Hij schudde zijn hoofd en zette het glas dat hij vast had op tafel. Hij keek kort naar Ivy. Hij had zijn hele toekomst in haar gezien, nu zag hij niets meer. Hij zag alleen wat hij niet kon hebben.
'Ik ga naar huis. Feliciteer Alistair en Erin voor me, Lexa,' gromde hij. Daarna maakte hij zich direct uit de voeten. Hij wilde gewoon naar bed, alleen zijn.

Account verwijderd

schreef:
Ivy glimlachte even beleefd naar de vrouw die blijkbaar Lexa heette. Het feit dat ze jaloers was, maakte niet dat ze niet beleefd zou kunnen zijn tegen deze veel te knappe vrouw. "Ehm hoi" zei ze met een knikje. De vrouw glimlachte gelukkig terug en Ivy schraapte even haar keel ongemakkelijk. Ivy maakte een protesterend geluidje toen Oliver begon over het geen interesse hebben. "Excuse me, wie heeft er gezegd dat ik me ooit zorgen maakte?" Loog ze. Oh ja, ze maakte zich wel degelijk zorgen, hoe dom het ook was. Ze waren niet meer samen en toch maakte ze zich zorgen om hem. Ze sloeg haar armen over elkaar heen en bestudeerde hem met grote blauwe ogen waarna ze even haar hoofd schudde. "Hoeveel heb je op?" Gromde ze half. Oliver dronk bijna nooit iets en had zich duidelijk nu laten gaan. Ivy maakte een geluidje toen hij dat zei maar besloot er niet op te reageren. Wel, ja hoor, het was weer zij die alles verkeerd had gedaan, hij was nog steeds degene die dingen verborgen hield, zij was wel altijd eerlijk en open geweest naar hem toe. Ivy zuchtte even toen Oliver zich uit de voeten maakte en beet op haar onderlip. "Sorry, Lexa was het toch? We hebben nogal moeilijk contact, maar toch ga ik met hem mee naar huis, ik wil niet dat er iets met hem gebeurd" gaf ze toe met een frons. Ze was nog steeds kwaad op hem, maar ze zou nog steeds niet willen dat er iets gebeurde met hem, en je wist nooit als je zoveel op had. "Kun je Alistair en Erin zeggen dat ik morgen nog wel langskom met hun cadeau? Ik moet echt dringend weg" Ze kende de vrouw niet, maar ze leek wel te vertrouwen, en Ivy zag geen spoortje van slechtheid. Lexa knikte. "Geen probleem, zorg maar dat hij in zijn bed terechtkomt" Ivy knikte even en liep met snelle passen achter Oliver aan, net op tijd om hem te ondersteunen toen hij wankelde. "He, ik weet dat je niet met me wilt praten, en ik ook niet met jou, maar ik ga je niet alleen laten naar huis gaan als je in zo'n toestand bent" gromde ze half. Ze hield een taxi tegen en duwde hem zowat op de achterbank, waar ze zelf ging bij zitten met haar armen over elkaar heen geslagen en het adres zei tegen de taxichauffeur.

Account verwijderd

schreef:
'Niemand, maar na twee jaar weet ik wel hoe je eruit ziet als je je druk maakt over vrouwen,' gromde hij. Het was niet de eerste keer. Ze had regelmatig naar vrouwen gekeken op die manier. Lexa was ook mooi. Hij zou wensen dat hij interesse in Lexa had. Ze was vriendelijk en mooi, maar hij kon het niet. Hij zou willen dat hij het kon. Het was makkelijker om niet alleen te zijn. Hij sloot zijn ogen kort toen hij opnieuw onscherp zag.
'Ik weet niet. Zes, zeven. Wat kan het jou schelen?' Hij kon ook nog een glas pakken, wat maakte het ook uit eigenlijk? Het was niet alsof iemand er iets om gaf. Zelfs Ivy gaf er niets om. Waarom zou hij überhaupt nog ergens om geven? Hij zou toch weggaan, dan hoefde hij zich er niet langer druk over te maken. Hij hoefde niet meer naar Ivy te kijken, hij hoefde Suzan's vernietigende blikken niet langer te verdragen. Wat nog belangrijk was, was dat hij Claire niet meer zou zien. Hij werd er misselijk van.
Hoewel hij het gevoel had dat hij helemaal niet zo dronken was, had hij er moeite mee om recht te lopen. Dat was even frustrerend. Hij keek naar de grond, maar daar werd het niet veel beter van. Nu wist hij weer waarom hij zelden dronken was. Hij keek op toen hij voelde dat iemand hem vastpakte. Hij kreunde even toen hij zag dat het Ivy was. Hij wilde niet dat Ivy hem aanraakte.
'Waarom was dat ook alweer? Oh ja, omdat je nog steeds denkt dat ik je bedroog. Ik zou je bedrogen hebben met de enige vrouw waar ik werkelijk van walg.' Hij lachte bitter. Ze had elke vrouw kunnen kiezen, maar ze had voor Claire gekozen. De enige vrouw die hij niet eens recht aan kon kijken. Hij bromde toen ze hem op de achterbank duwde en hij sloeg zijn armen over elkaar.
'Ik wil niet dat jij me naar huis brengt,' klaagde hij. Het deed zelfs pijn om naast haar te zitten. Hij verborg zijn gezicht even in zijn handen en kreunde. Hij had te veel gedronken. Hij schudde zijn hoofd en ging tegen de deur zitten. Hij wilde zo ver mogelijk van Ivy vandaan zitten.
'Waarom kun je me niet gewoon eens vertrouwen?' vroeg hij. Hij keek naar haar, maar sloot zijn ogen al snel. Hij was moe, zo ontzettend moe. Hij sliep niet meer dan drie uur per nacht en hij dacht constant aan haar. Nu had hij ook nog gedronken en was hij nog vermoeider dan hij al was.

Account verwijderd

schreef:
Ivy zei niets toen hij zei dat hij wist hoe ze eruit zag als ze zich druk maakte om vrouwen. "Wel, dan zie je dat verjeerd, ik maakte me totaal niet druk" loog ze met een boze blik. Ze dwong haarzelf al vlug om te kalmeren en haalde een hand door haar haren. Tuurlijk maakte ze zuch druk om Lexa, de vrouw was bloedmooi en vriendelijk, waarom zou Oliver niet op zo iemand vallen? Ivy kon het niet laten dat ze zo dacht, ze kon het niet tegenhouden. "Het kan me wel degelijk schelen Oliver" mompelde ze met een frons. Ze liep rustig met hem mee en negeerde zijn woorden. "Één van de vertrouwen waar je werkelijk van walgt" zei ze zachtjes, ze dacht zelfs dzt hij het niet gehoord had. Hij had een hekel aan haar, dat was duidelijk. En zij... Ze wist niet meer wat ze moest voelen. Ze voelde de tranen even in haar ogen prikken. Ze wist in godsnaam niet wat er met haar aan de hand was. Het leek alsof ze in een werveling van emoties zat. Vlug dwong ze de tranen terug toen ze zag dat Oliver naar haar keek en ze rechtte even haar rug. "Doe niet zo kinderachtig" gromde ze even toen hij dat zei. De chauffeur keek even geërgerd naar achteren maar Ivy negeerde het. Ivy kon het niet laten om even bezzorgd naar hem te kijken toen hij een geluidje maakte en ze prutste haar handtas open waarna ze wat pilletjes uit haar portefeuille haalde. "Hier, die heb ik nog vroerger genomen, ze helpen tegen katers" Ze duwde er één in zijn handpalm en ging toen vlug weer rechter gaan zitten. Ze verwachtte zo wel een telefoontje van haar broer. Ongelooflijk dat ze was weggegaan van het huwelijk van haar eigen broer alleen maar om haar ex naar huis te brengen. Haar ex... Ze beet even op haar onderlip toen hij vroeg waarom ze hem niet gewoon eens kon vertrouwen. "Ik weet het niet" Ze keek vlug weg van hem en fronste even toen ze aankwamen, waarna ze de taxichauffeur betaalde en Oliver half de auto uit sleurde. "Kom op, je weet dat ik je niet op mijn eentje kan dragen" zei ze terwijl ze haar hakken in haar ene hand hield en met de andere Oliver ondersteunde. Jezus fuck, dat waren wel meer dan 7 glazen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld