Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ft. Auloire

Account verwijderd

schreef:
Hij vond het niet leuk om met Ivy in een auto te zitten. Hij zat liever met Lexa in een auto. Waarom had Ivy er überhaupt voor gekozen om achter hem aan te gaan? Hij kon het heus wel alleen. Er waren genoeg taxi's, hij had er ook zelf wel een kunnen vinden. Hij liet zijn hoofd tegen het raam rusten en hij gaapte. Hij zou nu in slaap kunnen vallen, maar het zou toch niet van lange duur zijn. Hij kon nooit lang slapen. Hij werd altijd vermoeider wakker.
'Ik doe niet kinderachtig, het doet gewoon pijn,' gromde hij. Dichtbij haar zitten deed letterlijk pijn. Het was alsof hij zijn hart voelde breken. Normaal gezien zou hij zoiets nooit zeggen, maar nu kon het hem niets meer schelen. Het maakte niet meer uit wat Ivy over hem dacht. Hij keek naar het pilletje in zijn handen. Hij zou het pilletje toch niet innemen, hij had toch al hoofdpijn. Het slaapgebrek eiste zijn tol.
'Waarom heb je die nog? Je bent in geen twee jaar meer dronken geweest,' mompelde hij slaperig. Hij had Ivy nog nooit dronken gezien. Hij begreep waarom, maar waarom had ze die pilletjes dan nog in haar tas zitten? Hij wist zeker dat ze ze de afgelopen twee jaar niet gebruikt had. Of waren het helemaal geen speciale pilletjes? Hij keek ernaar, maar hij kon het niet meer plaatsen.
'Waarom niet? Ik heb je nooit een aanleiding gegeven om me niet te vertrouwen,' gromde hij. Hij was haar altijd trouw geweest. Hij had nooit enige interesse in iemand anders getoond. Hij schudde zijn hoofd en keek naar Ivy die voor de taxi betaalde. Hij wilde het wel doen, maar zij was in zijn staat toch echt sneller dan hij.
'Je hoort bij Alistair te zijn. Ik kan het wel alleen,' zei hij. Hij wankelde verder en bleef even stilstaan toen hij drie verschillende richtingen op kon. Welke kant moest hij ook alweer op? Waarom leken alle gangen toch op zo op elkaar? Hij hoopte ergens dat Ivy hem zou vertellen waar hij heen moest, want hij wist het niet meer. Misschien kon hij Derek bellen, als Ivy al weg was. Hij kreunde gefrustreerd terwijl hij naar de drie gangen keek. Hij had niet zo veel moeten drinken. Het was niet eens leuk. Daarbij was hij zo vermoeid, dat hij nog liever in de gang sliep dan dat hij moeite deed om zijn kamer te zoeken.

Account verwijderd

schreef:
Ivy beet even op haar onderlip en aarzelde even toen hij zei dat het pijn deed. "Het spijt me.." Zei ze zachtjes. Ze prutste even aan de armband die om haar pols hing, voordat ze besefte dat het de armband was die ze van hem had gekregen en ze de mouw subtiel wat naar beneden trok. Ze schraapte even haar keel en keek hem aan. "Kijk, ik weet dat het spijt me niet veel gaat helpen en dat je me echt oprecht haat, maar ik zeg het je nog eens, het spijt me" Ze had geen idee waarom, maar ze besefte dat ze verkeerd zat. Ze wist niet hoe en wat, maar ze had het gevoel alsof ze een deel van haar geheugen miste. Ivy schudde haar hoofd even. "Je weet nooit of je terug in oude gewoonten hervalt" zei ze met een frons. Ze had ze gewoon altijd bij zich, deels om zich eraan te herinneren dat ze ooit zo'n persoon was geweest, maar ook voor als iemand anders te veel had gedronken. Zoals nu dus. Ivy wendde haar blik even af en fronste. "Ik meen het Oliver, ik weet het niet, het leek gewoon allemaal zo logisch, Claire is een knappe vrouw, we zagen elkaar niet veel, ik was weer zo dom om niet met je mee te gaan uit het instituut, het zou me niet hebben verwonderd als je me beu was" Ze haalde even een hand door haar haren en qchudde haar hoofd. "No way dat ik je nu alleen laat, je kan het mooi niet alleen" gromde ze. Ze zou dolgraag bij Alistair zijn nu, maar Oliver had ook wat hulp nodig. Ze kroop weer onder zijn arm om hem te ondersteunen en liep met hem mee. "Kom op, het is niet ver" zei ze zachtjes, terwijl ze wat passen zette in de gang. Argh, mocht iemand hen zo zien. Dit was voor hen beiden wel een awkward en pijnlijke situatie. Dus ze hadden waarschijnlijk liever niet dat ze iemand tegenkwamen op de gang. Ze bekeek hem even en fronste toen ze zag dat hij het pilletje nog steeds in zijn hand had. "Kom op, het is niet alsof ik je ga drogeren" gromde ze lichtjes.

Account verwijderd

schreef:
Hij kon alleen nog maar hopen dat de avond heel snel voorbij zou gaan. Ivy's aanwezigheid deed hem geen goed. Hij was er niet overheen en op deze manier zou het alleen nog maar langer duren. Hij wilde graag over haar heen zijn. Hij wilde slapen. Hij wilde geen moeite hebben met haar afwezigheid. Hij schudde zijn hoofd toen ze zich begon te verontschuldigen. Het was niet alsof hij het haar niet kwalijk nam, maar het had geen zin om zich te verontschuldigen. Het zou er niet beter op worden.
'Haten? Ik houd van je, Iv,' mompelde hij. Hij was dol op haar. Ondanks dat ze hem er vals van beschuldigd had vreemd te gaan en ondanks dat ze constant ruzie met hem zocht, hield hij van haar. Waarschijnlijk zou hij er ook nooit mee stoppen. Hij zou altijd een zwak voor haar houden. Hij keek naar buiten, maar dat maakte hem misselijk, dus keek hij naar de stoel voor hem. Hij hief even zijn schouders op. Hij geloofde niet dat ze terug zou vallen in haar oude gewoontes. Het was te lang geleden. Zelfs vanavond had ze zich ingehouden, op de bruiloft van haar broer. Hij kon niet hetzelfde zeggen.
'Waarom zou ik de vrouw bedriegen met wie ik oud wil worden?' vroeg hij. Hij had gedacht dat ze samen oud zouden worden. Dat ze samen weg zouden gaan, zouden trouwen en kinderen krijgen. Hij had het allemaal voor zich gezien. Hij had zelfs al een ring. Dat zou hij haar echter niet vertellen. Waar was die ring eigenlijk?
Hij was toch ergens blij dat Ivy bleef, want anders zou hij zijn kamer niet bereiken. Hij mompelde toen Ivy onder zijn arm kroop. Vroeger had hij van elke aanraking genoten, maar nu niet meer. Ze waren niet meer samen. Hij knikte toen ze hem vertelde dat het niet ver meer was.
Kort bekeek hij het pilletje in zijn hand.
'Het maakt niet uit, ik heb toch altijd hoofdpijn,' mopperde hij. Het was niet fijn, maar er viel niets aan te doen. Desondanks duwde hij het pilletje toch in zijn mond, waarna hij het doorslikte en hij een vies gezicht trok. Het was bitter. Hij schudde zijn hoofd even en focuste zich toen weer op het lopen. Het ging langzaam en hij wankelde een hoop, maar uiteindelijk herkende hij de deur toch. Hij viste de sleutel uit zijn broekzak, waarna hij die uitstak naar Ivy. Hij zou de deur toch niet zelf open kunnen maken.

Account verwijderd

schreef:
Ivy haalde even diep adem toen hij zei dat hij van haar hield en aarzelde even. Ze hield ook van hem, maar ze kon niet bij hem zijn. Niet na alles wat er was gebeurd, het was te moeilijk, te onmogelijk voor hen beiden. Geluk was gewoon niet voor haar weggelegd. Ivy keek hem aan en fronste even. "Ollie?" Ze ontmoette zijn blik en schudde haar hoofd. "Laat maar.." Zei ze zachtjes, waarna ze in haar haar krabde. Ze had zoveel vragen, maar ze kon ze niet stellen. Ze wou weten wat er met haar aan de hand was, maar dat zou ze zelf moeten uitvogelen. Ivy schudde even haar hoofd toen hij zijn schouders kort ophaalde en beet op haar onderlip, waarna ze voorzichtjes doorliep. "Ik wist het niet meer zeker of je met me oud wou worden na een tijd, het leek allemaal zo moeilijk te gaan" gaf ze toe. Het was niet alsof Oliver ze er nog veel van zou herinneren de volgende dag, dat dacht ze toch. Ivy keek naar hem op toen hij mompelde en een piepkleine glimlach verscheen op haar gezicht. "Kom op, ik weet dat je je eer wilt behouden, maar je raakt er alleen niet" zei ze waarna ze luisterde naar wat hij zei. Ze gaf geen antwoord, dan zou ze misschien zelf ook bekennen dat zij niet kon slapen, en dat wou ze niet. Ze wou zich niet constant slecht voelen. Ze knikte even toen hij het pilletje toch innam en hield haar hand op toen hij zijn sleutel wou geven aan haar. "Ehm, ik heb nog steeds de sleutel van je kamer, ik laat hem straks wel liggen op je bureau" bekende ze. Ze had nooit de sleutel aan hem teruggegeven, ze had nooit zin gehad om met hem te praten. Ivy deed de deur open en duwde die helemaal open met haar heup, waarna ze het licht aanknipte en Oliver naar het bed meetrok en de sleutel ondertussen op zijn bureau legde. Ze keek awkward weg toen hij zich net nog uit zijn hemd en blazer probeerde te wurmen en maakte een geluidje toen ze een gefrustreerd gemompel hoorde. Ze liep naar hem toe en maakte de knoopjes open terwijl haar blik op een muur geconcentreerd was. Ze legde zijn hemd en blazer op een stoel en trok de dekens over hem heen. "Probeer wat te slapen, okey?"

Account verwijderd

schreef:
Het was zo veel makkelijker geweest als hij haar wel haatte. Hij wilde haar ook haten, maar hij kon het niet. Hij hield te veel van haar om haar te haten. Haten was makkelijker, dan kon hij tenminste door met zijn leven. Nu leek zijn leven gepauzeerd, hij bleef hangen in zijn eigen miserabele gevoelens. Hoe graag hij er ook uit kwam, het wilde hem niet lukken. Hij kreeg het niet voor elkaar. Niets interesseerde hem meer. Hij wilde gewoon graag weg uit het instituut en dan zou hij wel weer verder zien.
Toen Ivy zijn naam uitsprak, keek hij even naar haar. Ze besloot het toch maar niet te zeggen. Als hij niet zo dronken geweest was, had hij waarschijnlijk doorgevraagd, maar nu was hij te ver heen. Morgen zou hij het waarschijnlijk niet eens meer weten.
'Ik wilde altijd al samen oud worden. Dat we te druk waren en dat jij niet weg wilde, veranderde dat niet,' zei hij. Hij trok het elastiekje uit zijn haar en haalde een hand door zijn haar. Hij had zo veel plannen. Nu had hij geen enkel plan meer. Hij wist niet meer wat hij aanmoest met zijn leven. Hij was zijn middelpunt kwijt.
'Ik heb die sleutel niet nodig. Ik heb al wel genoeg dingen die me aan jou herinneren,' gromde hij. Ze had zijn halve kamer ingericht, alles deed hem denken aan haar. Hij had een hoop dingen in kastjes gegooid, maar er bleven altijd dingen die hem aan haar herinnerden. Hij had niet de kracht om dingen weg te gooien, dus had hij het in kastjes gelegd. Soms keek hij ernaar, maar daar raakte hij alleen maar gefrustreerd van.
Hij ging aan de slag met zijn kleren, maar het wilde hem niet lukken. Dat frustreerde hem ook. Een zucht gleed over zijn lippen toen Ivy de knoopjes open drukte. Hij hoopte daadwerkelijk dat hij zo dronken was dat hij morgen niets meer wist. Hij plofte op bed en trok de dekens deels over zich heen. Hij mompelde even instemmend en sloot zijn ogen kort, waarna hij weer naar Ivy keek.
'Ik zou je nooit bedriegen, Iv.' mompelde hij slaperig. Hij sloot zijn ogen weer en voelde direct hoe hij wegzakte. Misschien deed de alcohol dan toch nog iets.

Account verwijderd

schreef:
Ivy luisterde naar wat hij vertelde en beet even op haar onderlip toen hij zei dat dat niets veranderde. "Ik ook Oliver, ook al geloof je dat waarschijnlijk niet, weet je.." Ze aarzelde even maar besloot het dan toch te zeggen, omdat hij waarschijnlijk toch niets zou herinneren morgen. "Op de dag dat nou ja, alles verkeerd liep ga ik maar zeggen, toen had ik nog maar één maand te gaan op het instituut, ik had zelfs al alles geregeld met Dante" gaf ze toe met een frons. Ze slikte even. Ze waren het echt van plan geweest, ze zouden weggaan en samen een leven opbouwen. En dat was nu weg, en het was bijna ondraaglijk om dat te weten. Voor hen beiden. Ivy schudde even haar hoofd en stak de sleutel toen maar weer in haar zak toen hij dat gromde. Het deed haar pijn dat hij vond dat zij alles verkeerd had gedaan, wat misschien wel waar was, maar toch. Het leek alsof het lot het gewoon niet wou, ze was er eindelijk klaar voor geweest, maar nu... Ivy beet op haar onderlip en keek weg, waarna ze haar wenkbrauwen samenkneep bij zijn woorden. "Ik weet het" zei ze zachtjes, zonder erbij na te denken. Eenmaal hij aan het slapen was trok hij voorzichtjes de dekens wat beter over hem heen en stond heel stil op, waarna ze naar buiten trippelde. Ze was nog op weg naar haar kamer toen haar gsm al afging. Alistair. "He" Alistair zuchtte aan de andere kant van de lijn. "Thank god, je bent okey" Ivy slikte even en knikte, wat hij niet kon zien. "Sorry dat ik zo snel weg moest, maar..." Haar broer onderbrak haar. "Het is okey, Lexa heeft me alles verteld, alles in orde?" Ivy schudde haar hoofd en stopte even. "Nee" antwoordde ze zachtjes. "Wat is er mis met Al? Ik ben mezelf aan het kwijtraken, en ik ben het belangrijkste al kwijt" snikte Ivy zachtjes. Alistair zuchtte even. "Ik weet het niet Iv, maar alles komt goed, dat zweer ik je"

Account verwijderd

schreef:
Toen zijn wekker ging, sloeg hij net iets te hard. Hij kreunde even gepijnigd en legde zijn hand even op zijn hoofd. Oké, hij had duidelijk te veel gedronken. Hij gromde even gefrustreerd en kwam overeind, waarna hij met een frons om zich heen keek. Hoe was hij in zijn kamer gekomen? Hij droeg nog dezelfde broek als gisteren, dus hij was te ver heen geweest om zich om te kleden. Nu hij erover nadacht, wist hij niet hoe hij het voor elkaar gekregen had. Hij had de bruiloft meegekregen, hij kon zich Lexa nog herinneren. Hij kon zich de eerste paar glazen ook nog wel herinneren, maar op een gegeven moment werd het een leeg gat. Hij kon zich niet herinneren tot hoe laat het feest geduurd had en hij wist zeker dat hij er uren over gedaan moest hebben om thuis te komen. Hoe lang had hij geslapen?
'Verdomme,' vloekte hij, toen hij zag dat hij ook nog op moest schieten als hij ontbijt wilde. Hij moest ontbijten, anders zou hij de training niet volhouden. Hij nam een snelle douche en trok zijn kleren aan, waarna hij zijn kamer verliet en hij zich naar de eetzaal verplaatste.
'Je ziet er brak uit,' Claire klonk poeslief, zoals altijd. Hij keek haar niet aan en negeerde haar commentaar volledig, waarna hij aan de andere kant van de tafel plofte. Hij zat altijd zo ver mogelijk van Claire vandaan. Als hij dat niet deed, kon hij simpelweg niet eten. Hij keek kort rond. Hij zat naast Derek. Schuin tegenover zaten Suzan en Claire. Ryan zat tegenover hem. Ivy en Jason waren er nog niet. Die laatste kwam er echter al snel bij.
'Goedemorgen. Jij ziet er brak uit. Een beetje te veel plezier gehad gisteren?' Jason keek hem met een grijns aan en hij hief zijn schouders op. Hij wist het niet. Hij was alleen wakker geworden, dus hij hoefde zich in elk geval niet druk te maken over de soort plezier die Jason bedoelde.
'In elk geval, ik kom je vertellen dat ik een nieuwe studente voor je geregeld heb. Ik wed dat zelfs jij haar niet kan weerstaan.' Hij kreunde. Jason stelde hem elke dag aan vrouwen voor, maar hij gaf er nooit iets om. Hij wilde hen niet. De enige die hij wilde, wilde hem niet.
'Zeg het alsjeblieft af,' kreunde hij, maar Jason schudde direct zijn hoofd. Hij zat opgescheept met nog een nieuweling. Hij had er al meer dan genoeg. Al helemaal nu hij enorme hoofdpijn had.

Account verwijderd

schreef:
Ivy kreunde even lichtjes toen ze wakker werd en douchete al in een paar seconden, waarna ze zich ook omkleedde in haar gewoonlijke trainingsoutfit. Alistair en zij hadden nog lang gepraat, het geprobeerd op te lossen, om tot te vaststelling te komen dat ze er iets aan moest doen. Als ze maar wist wat. Ivy gaapte lichtjes en stak haar haren in een dot, waarna ze naar de eetzaal liep en neerplofte op een stoel. "Goeiemorgen slaapkop" Ivy maakte een grommend geluidje en haalde een hand door haar ogen, waar echt grote wallen onder zaten. Piekeren heel de avond was niet zo gezond voor je. "Oeh Ivy, ben je wel okey, je ziet er niet al te goed uit" Ivy wuifde even met haar hand en maakte alleen maar een geluidje terwijl ze een kop koffie inschonk en het daarbij wel liet als ontbijt. Ze moest niets anders meer hebben. Ivy beet kort op haar onderlip en fronste toen Jason even lachte. "Je gaat het wel fijn vinden, kom op, tijd om verder te gaan met je leven" Ivy fronste even maar zei niets, terwijl ze niet eens opmerkte hoe Claire zat te grijnzen om haar gepijnigde blik. Ivy stak haar haren in een dot en keek de tafel rond, waarna haar blik bestuderend viel op Oliver. Het leek niet alsof hij zich nog iets herinnerde van gisteren, maar hij zou het zich nog wel half herinneren, ze wist hoe het ging. De eerste uurtjes was het allemaal nog een waas, en dan begon je de rechte lijnen van wat er was gebeurd te herinneren. Ivy wreef even ongemakkelijk over haar armen en stond op. "Wel, ik ga maar eens gaan trainen" zei ze met een kuchje. Ze fronste toen Derek haar aankeek met een vragend gezicht en liep vlug weg. Ze kon de beoordelende blikken niet langer aan, het ging gewoon niet. Al snel kwam ze in de trainingszaal, waar ze boos de messen ging kuizen, zonder reden. Waarom was ze zo kwaad op haarzelf? Ze snapte niet wat, maar ze wist dat ze een grote fout had gemaakt.

Account verwijderd

schreef:
Ivy zag er misschien wel vermoeider uit dan hij. Het was de eerste ochtend in weken waarop hij gewekt was door de wekker, bedacht hij zich nu. Normaal sliep hij rond een uur of drie, om vervolgens rond een uur of zes weer wakker te worden. Hij haalde een hand door zijn haren en schudde zijn hoofd, waarschijnlijk had ze gewoon de hele nacht geweest. Ten slotte was haar broer getrouwd.
'Het is anders voor jou,' mopperde hij. Jason was niet langer dan twee nachten bij dezelfde vrouw. Hij was twee jaar bij dezelfde vrouw geweest. Hij zou er niet in een week of drie overheen. Hij prikte in zijn broodje en een zucht gleed over zijn lippen. Hij had er normaal al moeite mee om te eten, maar dat was niet veel beter nu hij een kater had. Hij duwde een broodje naar binnen, maar liet de rest staan. Hij had gewoon geen eetlust meer.
'Haar naam is Abby. Bedank me later maar.' Jason kwam overeind en ging er vandoor. Al snel ging ook Ivy er vandoor. Hij keek kort na en een frons verscheen op zijn gezicht. Ze was zo anders de laatste tijd. Ze was niet meer vrolijk of enthousiast. Ze sprak niet veel meer en leek geen plezier meer te hebben in het trainen. Zijn blik gleed naar Claire, die met een grijns naar Ivy keek. Zij genoot er wel van. Claire genoot van zijn pijn, maar ook van die van Ivy. Hij gunde haar het plezier niet. Hij kwam overeind en liet de rest ook achter, hij had nog vijf nieuwelingen die stonden te wachten. Nog zes als je Abby meetelde. Hij kreunde alleen al bij de gedachte dat hij de komende twee uur met haar door moest brengen. Jason kennende, was ze nogal gewillig.
'Waar willen jullie vandaag mee beginnen?' vroeg hij, eenmaal in de trainingszaal aangekomen. Celeste begon natuurlijk direct te roepen dat ze wilde sparren, maar dat wilde hij vandaag niet. Hij keek op toen iemand hem op zijn schouder tikte. Hij draaide zich om en hij fronste even.
'Ik denk dat Jason al verteld heeft dat ik mee zou trainen vandaag. Ik ben Abby,' de vrouw gaf hem een korte knuffel en ging toen bij de rest staan. Hij keek een beetje verbaasd naar haar. Jason had gelijk, Abby was mooi. Mooier dan iedereen op het instituut, waarschijnlijk. Iedereen behalve Ivy. Een verslagen zucht gleed over zijn lippen. Hij gebaarde even naar de grond.
'Vijftig push-ups,' zei hij. Hij gaapte en wreef door zijn ogen. Vandaag zou hij rustig aan moeten doen. Hij keek de zaal rond en liet zijn kort op Ivy hangen. Ze zag er zelfs mooi uit als ze boos met messen wierp. Hij schudde zijn hoofd en keek toen weer naar de zes voor hem.

Account verwijderd

schreef:
Ivy concentreerde zich kwaad op het messen werpen. Ze moest ergens haar woede kwijt, en dat kon ze het beste met dit. Ze haalde er niet eens trots uit bij het zien dat ze niets had gemist. "Fuck dit" gromde ze terwijl ze nog een mes smeet. Haar ogen gleden als vanzelf weer naar Oliver toen ze zijn stem hoorde en ze beet nog harder op haar onderlip toen ze zag wie er bij hem stond. Dankjewel Jason, alsof het allemaal niet meer erger kon. Ze begreep zelf niet dat ze zo kwaad kon zijn, terwijl zij wel degene was die het had stopgezet. Ze had er gewoon allemaal geen zin meer in. Soms werd Ivy bang van haar eigen gedachten, iets wat ze nooit eerder had gehad. Vorige week was het nog het ergst, ze wou liever niet denken aan de gedachten die ze toen had gehad, toen ze net over een brug moest fietsen om naar de winkel te gaan. Ze had niet gedacht dat ze ooit zo laag zou zinken, en ze beseft nu pas dat er echt iets met haar aan de hand was, terwijl ze dat toen helemaal niet had gedacht. Ze dacht even na en fronste. Ze zou te weten komen hoe ze weer haarzelf kon worden, daar kon ze alles op zetten. Haar ogen gleden weer naar de vrouw, ze was echt veel te mooi, Ivy was niet eens een tegenstander. Ivy had pas door dat ze het mes bij het vlijmscherpe lemmet vasthad toen ze het wierp, waardoor er een grote bloederige streep op haar hand verscheen. Ze vloekte even zachtjes en hield haar hand vlug tegen haar shirt. "Godverdomme" vloekte ze bij haarzelf toen ze zag dat verscheidene druppels op de grond vielen. Shit dat deed pijn. Net op dat moment kwam Ryan binnen en keek hij haar recht aan. "Verdorie Ivy, kom hier" beval hij. Ze deinsde achteruit bij het horen van de frustratie en woede in zijn stem. Ze schudde even kwaad haar hoofd terwijl ze naar hem toeliep, haar hand nog steeds gedrukt tegen haar shirt. "EHBO ruimte, nu" Kwaad sleepte hij haar half mee.

Account verwijderd

schreef:
Terwijl de zes aan de slag gingen met de 50 push-ups, verzonk hij in zijn eigen gedachten. Hij was nog nooit een deel van zijn geheugen kwijtgeraakt. Hij concentreerde zich volledig op de avond, maar hij zag alleen maar vage beelden. Hij had geen idee wat hij gedaan had. Toen het eerste beeld naar binnen schoot. Ivy had hem in een taxi geduwd. Waarom had Ivy hem in een taxi geduwd? Misschien was het beter als hij zich niet meer kon herinneren. Nieuwe herinneringen aan Ivy waren geen goede herinneringen. Of misschien ook wel, maar goede gedachtes deden ook pijn. Hij voelde zich er alleen maar eenzamer door.
'Oliver?' Hij schrikte op uit zijn gedachtes en schudde zijn hoofd. Het gebeurde hem regelmatig dat hij niet bij de training was. Gelukkig had hij niet meer zo lang. Hij keek even naar de zes. Abby was het nieuwst, maar ze leek geen moeite te hebben met de push-ups. Waarschijnlijk was ze geen nieuweling. Ryan's stem deed hem opkijken. Hij keek naar Ivy en hij kon de verbazing niet onderdrukken. Hoe had ze dat nu weer voor elkaar kregen. Hij keek naar de druppels die ze achterliet en Ryan die haar kwaad de trainingsruimte uit trok. Moest hij met haar praten? Nee, waarschijnlijk was het gewoon een foutje. Het kwam heus niet door hem, dat dacht hij alleen maar omdat hij het wilde. Een soort van. Hoe har hij ook probeerde niet aan haar te denken, hij dacht altijd aan haar. Misschien had zij er wel net zo veel moeite als hij, misschien was er nog wel hoop. Hij moest zichzelf er altijd aan herinneren dat dat niet zo was. Ivy was klaar met hem. Hij schudde zijn hoofd.
'Alles goed?' vroeg Abby, terwijl ze haar hand tegen zijn borstkas legde. Hij knikte en stapte achteruit, waardoor haar hand weer naast haar lichaam viel.
'Abby tegen Celeste,' besloot hij. Hij legde een mat op de vloer en knikte even naar Celeste. Hij geloofde niet dat Abby nieuw was en Celeste was de beste die hij had, dus het was de beste manier om erachter te komen wat Abby kon. Bovendien zou het Abby van hem afleiden, want hij voelde zich nooit gemakkelijk bij de vrouwen die Jason voor hem uitzocht. Het was vast goed bedoelt, maar hij vond het niks. Hij was helemaal niet toe aan iemand anders. Ook niet voor een nacht. Hij wilde niemand anders.

Account verwijderd

schreef:
Ivy liet haar meetrekken en kromp ineen toen Ryan de deur dichtsmeet. "Godverdomme Iv, hou je hoofd erbij, je weet dat zo'n dingen fataal kunnen zijn op belangrijke missies" Ivy keek even stilletjes voor haar uit en bee top haar onderlip. "Ik snap niet.." Ze zei geen woord en sloeg ongemakkelijk haar armen over elkaar. Ze wist niet wat te zeggen, hij had gelijk. "Het spijt me" Ryan keek haar kwaad aan en schudde zijn hoofd. "Nee, het spijt je niet, Oliver en jij zijn allebei rotvervelend de laatste weken en jullie kunnen niet eens normaal samenwerken, echt waar, ik heb nog nooit erover nagedacht om iemand van jullie uit het team te smijten maar ik begin er steeds meer over na te denken" gromde hij kwaad. Gefrustreerd sloeg hij op zijn bureau en Ivy voelde de tranen over haar wangen lopen. Ryan zuchtte even lichtjes ten hij haar zag huilen en schudde zijn hoofd. "Ik weet niet meer wat ik met je aan moet Ivy, echt waar" Hij verliet de ruimte weer en liet Ivy alleen achter in de kamer. Ze snikte zachtjes en snifte even. Ze had het allemaal verpest. Ze opende het EHBO kastje en nam er het ontsmettingsmiddel uit, waarna ze de helft over haar hand goot. Ze maakte een sissend geluidje bij de pijn en voelde de tranen verder lopen. Gewoon negeren. Ze beet op haar onderlip en schudde haar hoofd opnieuw. Haar hand deed haar niets, de woorden van Ryan wel. Ze was voor het eerst echt nutteloos. Ze had geen nut meer in het team. Het zou zelfs beter zijn als ze weg ging uit het team, dat was het. Ivy nam wat verband en probeerde met haar andere trillende hand de wonde te verbinden, wat totaal niet ging. En natuurlijk was ze te koppig om het te gaan vragen, dus smeet ze het verband maar ergens in een hoekje en wachtte af. Ze wist nu al dat ze waarschijnlijk gewoon naar buiten zou gaan zonder wat verband, wat totaal niet slim was. Ze hield haar hand boven een handdoek en keek met een frons naar de rode druppels.

Account verwijderd

schreef:
Hij kon het niet helpen dat hij enorm afgeleid was. Ivy had in haar eigen hand gesneden, hoe kon dat nu een ongeluk zijn? Ryan was kwaad, maar dat was geen verrassing. Ivy en hij hadden constant ruzie, ze konden niet langer samenwerken. Ze waren constant vermoeid en hij had niet echt een bijdrage aan het team. Hij kon net zo goed in geen enkel team zitten en aangenomen worden als trainer. Niet dat hij dat aanbod aan zou nemen, dat wist Dante ook wel. Hij was niet van plan langer te blijven.
Hij had Abby overschat, ze was niet zo goed als Celeste was. Hij kapte het gevecht af en gaf hen nieuwe instructies. Zijn blik gleed door de zaal. Ryan was terug, maar Ivy niet. Wat was er toch mis met Ivy? Waarom had ze hem in een taxi geduwd? Hij fronste en dacht opnieuw over de avond. Ivy had hem in een taxi geduwd, en toen? Toen had hij niet geweten hoe hij in zijn kamer moest komen. Oké, hij was dus zo dronken geweest dat hij de weg niet meer wist. Hoe was hij dan in zijn kamer gekomen? Een flits van Ivy schoot door zijn geheugen, maar meer dan een flits was het niet. Had Ivy hem naar huis gebracht? Waarschijnlijk. Waarom zou ze anders in zijn kamer geweest zijn? Waarom had hij nu zo veel gedronken dat hij het niet meer wist.
'Sorry, ik moet echt even weg. Krachttraining,' beval hij de zes, waarna hij de zaal verliet. Hij maakte zich zorgen om Ivy. Om haar hand, maar ook haar gezondheid. Ze was niet meer zoals ze vroeger geweest was. Niet meer vrolijk, niet meer enthousiast. Hij liep door de gangen en keek kort de EHBO ruimte in, waar hij Ivy huilend aantrof. Hij slikte. Hij vond het altijd moeilijk om mensen te zien huilen, maar Ivy maakte het hem een stuk moeilijker. Al helemaal nu hij haar niet meer aan kon raken, niet meer kon omhelzen. Een zucht gleed over zijn lippen toen hij naar binnen liep.
'Ik weet dat je me geholpen hebt gisteravond, Iv,' mompelde hij. Hij zag het verband in de hoek liggen en hij bukte om het op te rapen. Hij pakte een doekje en draaide Ivy's hand, waarna hij zachtjes het bloed en het ontsmettingsmiddel van haar hand depte en hij haar hand verbond. Zij had hem geholpen, dus mocht hij haar ook helpen.
'Heb ik nare dingen gezegd gisteren?' vroeg hij voorzichtig. Het was niet zijn bedoeling om het haar moeilijk te maken, maar hij kon het zich niet herinneren. Hij moest met haar gepraat hebben, maar hij kon het zich niet meer herinneren.

Account verwijderd

schreef:
Ivy wreef vlug de tranen weg toen ze de deur hoorde opengaan en fronste even toen ze zag dat het Oliver was. "Moet je niet je mensen trainen?" vroeg ze even verward. Hij hoorde bij Celeste te zijn en zijn anderen nieuwelingen. Ze zorgde ervoor dat ze mensen zei en niet 'die nieuwe vrouw die Jason voor je heeft uitgekozen. Ze protesteerde niet toen hij haar hand voorzichtjes afdepte en haar hand verbond. Hij deed het alleen maar omdat zij hem gisteren ook had geholpen, dat wou ze zichzelf wijsmaken, maar ze wisten allebei dat het niet alleen dat was. Ze kromp even ineen bij het pieken en wuifde zachtjes met haar andere hand, waarna ze nogmaals haar hand door haar ogen haalde. "Dankjewel" zei ze zachtjes. Ze zou het niet vlug toegeven, maar ze had echt wel hulp nodig gehad. "Niets dat niet waar was" zei ze met een frons toen hij vroeg of hij nare dingen had gezegd. Ze schudde even haar hoofd en smeet de handdoek in de vuilbak in het hoekje. Ze keek hem even aan en beet op haar onderlip. Ze zou het hem beter nu zeggen, want hij zou er sowieso wel achterkomen. "Ryan is waarschijnlijk van plan me te ontslaan en ik weet niet meer wat ik moet doen" flapte ze eruit. Ivy fronste opnieuw en haalde diep adem. "Niet dat ik het niet verdiend heb, hij heeft best wel gelijk" gaf ze toe met een frons. Ze stond op en ijsbeerde door de ruimte heen. Ze kon niet stilstaan als ze zo nerveus was. "En gaat het nog met je kater?" Ze wou het niet over zichzelf hebben, ze haatte het om over haarzelf te praten. Ivy keek hem aan en fronste even. "Herinner je je nog iets?" vroeg ze hem. "Je was er best wel erg aan toe" bekende ze. Zo erg dat ze hem naar huis had moeten brengen en zijn hemd had moeten uittrekken, dat zei al veel. Ze hoopte stiekem dat hij niet alles had gehoord wat ze had gezegd, want dat zou alles nogal ingewikkelder maken, voor zoverre dat kon.

Account verwijderd

schreef:
Ivy wist wel dat hij niet goed was in het troosten van mensen. Meestal omhelsde hij iemand alleen, want hij wist vaak niet wat hij moest zeggen. Hij voelde zich er nogal ongemakkelijk bij.
'Je weet dat ik hen niet belangrijk vind. Ik doe het omdat het moet, niet omdat ik het wil,' merkte hij op. Hij gaf iets om hen als personen, maar om de training gaf hij niets. Hij wilde al anderhalf jaar weg, op een gegeven moment vond je het gewoon niet belangrijk. Hij vond het niet leuk. Zijn blik gleed even over haar hand. Ze had vrij diep gesneden, hij vroeg zich zelfs af of dat het niet gehecht moest worden. Daar zouden ze vanzelf wel achter komen. Hij knikte even toen ze hem bedankte. Het was niet zo speciaal, hij had alleen haar hand verbonden.
'Dus ik heb wel nare dingen gezegd?' vroeg hij. Dat het waar was, betekende niet dat het niet naar was. Hij wilde het niet nog ingewikkelder maken dan het al was, maar dat had hij blijkbaar wel gedaan. Een zucht gleed over zijn lippen en hij keek even verontschuldigend naar haar.
Even keek hij enigszins verbaasd naar Ivy. Ryan zou haar ontslaan? Dat geloofde hij niet. Ivy had zo veel gedaan voor het instituut, ze konden haar niet zonder pardon ontslaan. Hij schudde zijn hoofd.
'Ryan gaat je heus niet ontslaan. Je hebt te veel gedaan voor het instituut om zomaar ontslagen te worden. Als er iemand gaat, ga ik.' Zij wist nog niet dat hij binnenkort zou gaan. Niemand wist dat hij zou vertrekken. Hij wilde het hen pas vertellen als hij echt zou gaan.
'Ik heb een aardige kater, eigen schuld.' Ten slotte had hij besloten zo veel te drinken, dus was het zijn eigen schuld. Hij had het zichzelf aangedaan. Hij schudde zijn hoofd, hij herinnerde zich weinig. Vage flitsen, meer niet. Hij kon zich in principe niks concreets herinneren.
'Het spijt me,' mompelde hij. Het was stom geweest. Alcohol had zijn verdriet waarschijnlijk geen goed gedaan en bovendien had ze hem moeten helpen. Dat was vast ook geen feest geweest.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld