Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Jdbo met first

First
Internationale ster

First schreef:
Justin;

'Niet praten..' Zeg ik hijgend. Nog steeds houd ik haar hand vast. 'Blijven rennen Yas.' We rennen met snelle passen de tuin in. Ik voel Yasmine plotseling aan mijn hand vertragen. 'Kom op, nog even!' Ik kijk achter me en op dat moment hoor ik een schreeuw. In de verte zie ik een man in het zwart onze kant oprennen. Jake. 'Fuck..' Ik kijk weer voor me en versnel nog wat. De bosrand achterin de tuin komt steeds dichterbij. Als we daar voor Jake aankomen, moeten we het kunnen redden. Een pijnscheut schiet in mijn enkel als ik me verstap, maar een stemmetje in mijn hoofd vertelt me dat ik niet moet opgeven. *Je kunt het Justin, laat je niet kennen. Doe het voor haar.*

Roxy130
Landelijke ster

roxy130 schreef:
Yasmine:

Ik merk dat Justin buiten adem is, maar zelf ben ik dat niet echt. Wanneer we opnieuw rennen begin ik wel war buitenadem te komen en hijg nu ook. Jake zijn geschreeuw is voor heel de buurt te horen en dat geeft me dan ook meteen meer kracht om sneller de lopen. Neen, ik ben mijn leven nog niet beu. Opeens zakt Justin een soort van door, maar hij blijft rennen. Heeft die zijn enkel nu verzwikt? Nu kijk ik voor me en zie de bosrand. Justin en ik rennen het bos in en lopen gewoon door de bomen. Op een bepaald moment kijk ik achter me en zie en hor Jake nergens meer. "Volgens mij zijn we hem kwijt." Zeg ik buitenadem en laat me tegen een boom zakken. "gaat het?" Vraag ik doelend op zijn enkel.

First
Internationale ster

First schreef:
Justin;

We rennen nog steeds hard door tot we het bos bereiken. In het bos zijn we er beide van bewust, dat we Jake nog niet zomaar kwijt zijn. Na een minuut of 10 door het bos gerend te hebben, of ja gerend, afgezien van het springen over omgevallen stronken en bukken onder laaghangende takken door, hoor ik Yasmine zeggen dat we hem wel kwijt zouden zijn. Ik zelf ben hier ook vrij zeker van. Als Yasmine vraagt of het gaat knik ik. Ik voel mijn hartslag in mijn enkel kloppen. Maar ik moet niet zielig doen nu. Yasmine is degene die de klappen heeft opgevangen. Ik zak tegenover haar neer tegen een ander boom. 'Hoe staat het bij jou?' Ik kijk met een bezorgde blik naar Yasmine. Ze heeft een behoorlijke klap in haar gezicht gehad. Gelukkig heb ik hem tegen kunnen houden, voor hij er nog meer had uitgedeeld.

Roxy130
Landelijke ster

roxy130 schreef:
Yasmine:

"zeker van? Ik zag je echt wel bijna op de grond vallen hoor." Zeg ik aangezien mannen zich meestal sterk willen houden. "Het gaat wel. Ben Zulke slagen al gewoon." Ik glimlach zwak en doe zijn broek naar boven. Ik maak zijn schoen los en zijn sok doe ik uit. Meteen hoor ik mijn telefoon afgaan en geef die aan Justin. Hij zal wel beter weten wat die nu kan doen. Hij moet Jake niet opnemen, maar gewoon even naar de berichten kijken. Zelf kan ik ze best al raden. "Kijk maar eens naar de berichten van Jake." Ondertussen bekijk ik zijn enkel en zoek ik mijn zakken naar dingen die ik kan gebruiken voor zijn enkel. "Kijk eens een vrouw heeft alles bij." Probeer ik wat lachend te zeggen en stop zijn enkel in een verband.

First
Internationale ster

First schreef:
Justin;

'Je bent geweldig.' Reageer ik als ze zegt dat ze alles bijheeft. Ik glimlach klein, maar trek al gauw een pijnlijk gezicht als ze mijn schoen uit doet. Ondertussen pak ik Yasmines mobiel aan en probeer ik de ingekomen berichten te openen, wat niet zo makkelijk gaat aangezien het een mobiel uit het jaar 0 is. Zelf had ik al meerdere iPhones 6 verslonden. Ik ging dan ook niet voorzichtig met die dingen om. Er kwam een oproep onder de naam 'Jake <3'. Ze zal toch niet echt menen dat dit monster haar lover was? Op tijd bedacht ik me dit niet aan haar te vragen. Het was immers haar leven, waarin zij mocht kiezen met wie ze omging. Ik wachtte nog enkele seconde, terwijl mijn voet werd verbonden, totdat de melodie van Yasmines telefoon stopte. Het lukte me met de pijltjes via het menu het envelopje aan te klikken en opende de eerste sms. *Ik krijg je nog wel, vieze SLET!* Voor ik het Yasmine had laten lezen verwijderde ik hem. Ook het volgende bericht met dreiging en scheldwoorden verwijderde ik. Het was beter dat ze dit niet las. 'Wat een creep zeg..' Was het enige dat ik uit kon brengen, nog totaal overweldigd van Jakes uitbarstig in het echt en per mobiel.

Roxy130
Landelijke ster

roxy130 schreef:
Yasmine:

"weet ik toch." Lach ik even op zijn 'je bent geweldig'. Het is me meteen duidelijk dat Justin Mijn oud ding niet gewoon is, maar wat moest ik anders. Een dure kopen en dan eens door Jake worden neergesmeten waardoor het scherm meteen gebroken is? Of hij heeft eens woede omdat mijn wekker afgaat en dan breekt die mijn gsm in twee. Ik heb zowat alles meegemaakt met hem en dat was dan ook mijn nood oplossing. De prehistorie! "Weet ik." Fluister ik zacht. Ik doe Justin zijn schoen weer aan en leg me tegen hem aan naast de boom. Ondertussen neem ik mijn telefoon en zie wel dat hij de berichten heeft verwijderd. "Waren ze interessant om te lezen?" Vraag ik zuchtend en stop de gsm weg. Ik hoef ze niet lezen om te weten wat er in staat. Vast bedreigingen en scheldwoorden. Het lezen doet minder pijn dan het horen. "Je hebt geen vragen over die CREEP?" Vraag ik aan Justin.

First
Internationale ster

First schreef:
Justin;

Ik glimlach kleintjes als Yasmine vraagt naar de berichtjes. Ik zwijg en schud lichtjes mijn hoofd onmerkbaar van rechts naar links terwijl ik naar de grond kijk. 'Weet je wat Yasmine.' Ik kijk op en draai mijn hoofd haar kant op. 'Ik denk dat het beter is zo.' Waarom ik het precies zeg weet ik niet. Wat ik er mee bedoel vraag ik me nog meer af, maar ik moest iets zeggen, toch? 'Hij is je niet waard.. Jij.. Je bent zo lief en hij..' Weer schud ik mijn hoofd, terwijl ik de verte in kijk, als teken dat ik het niet kan bevatten. Plotseling besef ik me dat de verte niet ver weg is. Dit deel van het bos is zo ongeveer helemaal dichtgegroeid, wat fijn is, omdat we hierdoor Jake zijn kwijtgeraakt, maar ook minder fijn. Het is amper begaanbaar. Vanuit waar kwamen we eigenlijk? Ik kijk kort naar links en rechts en richt me dan tot Yasmine. 'Van welke kant kwamen we eigenlijk?' Alles leek op elkaar.

Roxy130
Landelijke ster

roxy130 schreef:
Yasmine:

Ik kijk wat vragend naar Justin. "Hoe bedoel je dat?" Wat is beter zo? Waar heeft die het nu opeens over?! "Hij is gemeen? Harteloos? Egoïstisch?" Ik weet best wel nog wat meer dingen, maar dat maakt nu niet uit. "Ik weet hoe hij is en had ik dat in het begin geweten dan was die nooit mijn vriend geworden." Neen, in het begin was Jake poeslief, deed die alles voor mij, maar toen na 5 maanden ofzo begon die te dreigen en ben ik onderdwang gaan samen wonen met hem. Sindsdien was onze relatie een hel voor me tot nu dan. Ik ga echt niet meer terug, maar wie weet hoe Justin in de buitenwereld is. Bij die gedachte zucht ik. "Die kant." Ik wijs naar een paar lichtjes verder op die je nog net wat kunt zien. "Waar wil je naartoe?" Vraag ik dan. "Naar je huis? De kliniek? Ik kan je spullen gaan halen, maar het kan zijn dat Jake er ook nog is." Jake gaat dit niet zomaar laten rusten dat weet ik nu al.

First
Internationale ster

First schreef:

Justin;

'Nee.' Zeg ik terwijl ik de kant in kijk die Yasmine me wees. Ik zag inderdaad wat lichtjes branden, maar zeker dat we van die kant afkwamen, was ik niet. De lucht was al aardig donker en de temperatuur daalde snel. 'We kunnen niet terug. Niet nu. Maar hier blijven is ook geen optie..' Even aarzelde ik. Wat wilde ik zelf eigenlijk? 'We moeten de weg zien te bereiken en met iemand meeliften naar het dichtstbijzijndste dorpje.' Zei ik toen resoluut. Veel anders zat er ook niet op. 'Hoe afgelegen is de kliniek?' Ik vreesde het ergste, maar moest het weten. Wat als we hier de nacht door moesten brengen? Er trok een rilling over mijn lichaam.

Roxy130
Landelijke ster

roxy130 schreef:
Yasmine:

"Waar wil je dan naartoe gaan? Ik ken mijn weg niet hier in het bos." Zeg ik zacht. "Ja dat is een idee. Misschien dat, als we ons goed focussen, we auto's ofzo kunnen horen en op dat geluid afgaat." Stel ik voor. Niet dat het veel zal helpen, maar het is best het proberen waard.' Best afgelegen. Het is een kilometer dat tussen de kliniek en het dorpje in de buurt ligt." Op dit moment is een afgelegen kliniek toch echt heel slecht. "Heb je koud?' Vraag ik aan hem aangezien ik door het maanlicht kon zien dat hij rilde. De vraag die eigenlijk op mijn lippen brandt is: Die kus tussen Justin en mij en vooral hij riskeerde een soort van zijn leven voor me. "Justin.." Start ik wat ongemakkelijk. "Waarom kuste je me en waarom heb je me eigenlijk van Jake willen 'redden'?" Vraag ik zacht en wend mijn blik af naar de grond.

First
Internationale ster

First schreef:
Justin;

Wat ik gedacht had was waar. De kliniek lag ver weg van de buitenwereld. Al zouden we richting het dichtstbijzijnde dorpje lopen, waren we daar vandaag nog niet. Bovendien was de kans dat we ook daadwerkelijk die richting op liepen, erg klein. Een beetje verloren bleef ik stil staan. Een koude windvlaag ging door mijn kleren. Ik rilde kort. 'Het valt wel mee.' Loog ik op de vraag of ik het koud had. Maar toegeven had toch geen zin. We waren beiden zonder jas vertrokken uit de kliniek. En in het bos kwamen we raar genoeg geen random hoopje dekens tegen. Nee, het werd afzien. Dat had ik al snel door. In gedachten verzonken keek ik om me heen. De lucht was pikdonker. We moesten een schuilplaats zoeken. Ik vroeg me af wat voor wilde dieren er allemaal leefden in het bos toen Yasmine me iets wat onzeker een vraag stelde. Erg afwezig antwoorde ik dat het zo gewoon was, en dus zo maar moest. Het was niet dat ik Yasmine onbewust gekust had, of haar zonder reden had 'gered'. Ik hield me op dit moment gewoon niet bezig met Yasmine. Er waren andere dingen waar ik me meer zorgen over maakte. Ik zou een schuilplaats vinden, desnoods bouwen, zodat we de nacht konden overleven. Weer voelde ik een ijskoude windvlaag langs mijn lichaam.

Roxy130
Landelijke ster

roxy130 schreef:
Yasmine:

Ik zucht onhoorbaar en draai me wat weg. Het gevoel dat ik altijd op de verkeerde jongens valt, komt terug naar boven. Het liefst ben ik hier nu zo snel mogelijk vandaan. Misschien wordt het me wel allemaal te veel? Misschien ben ik het nu gewoon even beu, maar wt geen misschien heeft. Is dat ik hier weg wel. Ik sta op en pak mijn mobiel even. "Is het niet hoe verder se van de bewoonde wereld af zijn hoe slechter het bereik? Hoe dichter hoe beter?" Vraag ik dan aangezien ik nu maar 2 van de 5 streepjes heb. Ik kon het maar vragen ook al had ik niet echt de behoefte om nog tegen hem te spreken. Toch moet het nu en natuurlijk is het begrijpelijk dat hij hier ook weg wilt, maar dat zegt toch niet dat je geen vraag meer kan beantwoorden. Als we hier uit zijn zal die toch niet meer naar de kliniek gaan. Justin zal vast weer bij zijn manager gaan. Hopelijk zonder drugs en alcohol, maar dat kan ik niet garanderen. Ik zal vergeten worden door hem en na een tijd terug bij Jake belanden. Hoe is nog een vraag, maar dat einde staat toch al vast. Ik zucht even. Welke gedachten sproken er nu allemaal in mijn hoofd?! Het eerste waar ik aan moet denken is hoe we hier wegkomen en merendeel van de tijd denk aan wat als we hier weg zijn. Betekent dat ergens niet dat ik hoop heb dat we uit dit vervloekte bos komen?

First
Internationale ster

First schreef:
Justin:

Yasmine had gelijk. Er klonk een ergernis in haar stem die ik besloot te negeren. 'Vaak is dat wel zo.' Ik dacht kort na en vroeg haar: 'Dus... Ik heb echt geen flauw idee hoe ver de kliniek van dorpen/steden afligt. Is het slim dat we blijven lopen, of toch maar een schuilplaats zoeken?' Ik hoorde geritsel in een boom vlakbij en meteen schoot er een beest op ons af. Ik schrok enorm en dook met een reflex naar beneden. Bah, vleermuizen. Ik wist niet veel van die beesten, maar ik wist wel dat ik niet van ze hield. Toen er ook nog geritsel van wat verder weg te horen was, wist ik dat ik niet onbeschermd door wilde lopen. Dat zou niet slim zijn. Niet voor mij, maar ook zeker niet voor Yasmine. 'Laten we toch voor de stop gaan..' Ik keek naar Yasmine en wenkte met mijn hoofd richting het laatste geluid als teken dat ik het niet vertrouwde. 'Morgen als het licht wordt gaan we meteen verder, maar nu is het niet veilig. Je ziet geen hand voor ogen. We moeten wacht tot de zon weer opkomt.' Ik vond een lege plaats bij een van de dikste bomen die ik ooit gezien had en vond een lange tak met de zaklamp van mijn mobiel. Ik legde er takken op en maakte een hut die zo goed mogelijk dicht kon. Ik ging Yasmine voor de 'hut' in en wachtte tot ze naast me kwam zitten tegen de boom. Het was doodstil en pikdonker. Ik zocht Yasmines hand en hield die met beide handen vast. Ik voelde mijn harstslag stijgen. Het voelde goed, het voelde fijn.

Roxy130
Landelijke ster

roxy130 schreef:
Yasmine:

"De kliniek ligt 11 kilometer van het dorp vandaan." Dien ik hem als antwoord, maar of die het gehoord heeft is een andere vraag. Ik wil net als antwoord geven dat we beter zouden schuilen, maar er komt een beest op ons af waardoor ik weg duik. "Jak!" Zeg ik op het uiterlijk van de vleermuis. Niet lang na de vleermuis horen we opnieuw een geluid. Ik stem in met een knik om te stoppen. Justin heeft gelijk dat we beter verder gaan als het licht is, maar de kans dat Jake dan ook eens een kijkje in het bos komt nemen is ook meteen een pak groter. We komen bij een dikke boom en Justin die is opeens druk in de weer met iets... Ja iets... Volgens mij moet het op een hut lijken, maar dan met heel wat fantasie. Na Justin kruip ik erin en voel zijn handen op die van mij. Ik wil hem terug trekken, maar daar heb ik even het lef niet meer voor. Het is niet handig nu ruzie te maken over die vragen van net en zijn antwoorden er op. Ik leg mijn hoofd tegen de boom. "Ik ga proberen wat te slapen." Ik draai me om zodat mijn hand tussen die van Justin word gehaald. Dat had ik echt eerder moeten zeggen! "Je zou beter ook wat slapen. Je weet nooit wat je morgen allemaal nog gaat tegenkomen." Zeg ik al half dromerig. Ik draai me zo half bewust en half onbewust naar hem om en leg tegen zijn schouder aan.

De volgende ochtend word ik wakker door de zonnestralen die op mijn gezicht schijnen. Justin zijn constructie is niet zo goed op elkaar gelegd dat het licht buiten blijft. Ik glimlach even als ik zie dat hij nog ligt te slapen en pak een blaadje. Plagend kietel ik er mee onder zijn neus. "Wakker worden schone slaper!" Grinnik ik.

First
Internationale ster

First schreef:
Justin;

Na enkele minuten val ik in een onrustige slaap. Ik was zo moe dat ik niet lang wakker had gelegen, maar de gebeurtenissen van vandaag maakten iets in mij los. Ik had een nare droom over reuzen die ons probeerden te vertrappen. Nadat ik rond een uur of 2, half 3 en 4 wakker werd, viel ik dan toch eindelijk in een wat diepere slaap, die echter al weer snel onderbroken werd door een kriebel onder mijn neus. Een beetje verbaasd werd ik wakker. Ik ben niet bewust van waar ik ben of wat ik doe of hoe ik hier gekomen ben. Ik merk Yasmine niet eens op die naast me zit. Ik kruip langs haar iets wat een hut voor moest stellen uit. Eenmaal daar buiten sta ik op en controleer ik mijn zakken. Niks. 'Fuck.' Ik loop met een snelle pas om de hut heen terwijl ik op de grond kijk. Weer wat vloeken vloeien mijn mond uit. Hierna kijk ik weer in de hut. Geen drugs. 'Arrrggh.' Een kreet ontsnapt mijn keel.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld