Forum

Jade lag languit op de bank in de woonkamer in haar meest comfortabele joggingbroek die ze had. “He, slaapkop, ga je niet opstaan?” riep Sarah vanuit de keuken terwijl ze bezig was met het maken van het avondeten. “Ik lig goed zo.” riep Jade terug waarna ze haar deken steviger vast hield.  Plots verscheen Sarah voor de tv waardoor Jade zuchtte. “Wat moet je?” snauwde ze naar beste vriendin. “De vraag is: wat moet jij? Je ligt al ongeveer elke dag tv te kijken in een verschrikkelijke outfit. Jij woont ook in dit huis en dat je mijn beste vriendin bent betekend niet dat je niet hoeft te werken.” zuchtte Sarah terwijl ze haar armen in haar handen in haar zij drukte. “Ik verwacht niet dat ik een baan kan vinden.” gebruikte Jade als argument. Het gedeelte ‘Alex is in New York en ik probeer hem niet tegen te komen waardoor ik liever thuis blijf’ liet ze achterwegen. “Oh dat kun je zeker wel, en anders als je geen normale baan kan vinden wordt je toch gewoon een stripper?”  gaf Sarah als suggestie  waardoor Jade rechtop ging staan voor Sarah. “Je maakt een grapje toch?” “Nee.” “Dus je verwacht echt dat ik in een fucking club ga dansen met alleen lingerie aan voor een stel mannen van 50?” “Ik verwacht het natuurlijk niet maar het kan, toch? Dat je een stripper bent betekent niet dat je meteen een hoer bent.” gaf Sarah als tegen argument. “Goed, ik ga opzoek naar een baan, maar niet vandaag, ik wil even mijn film verder kijken.” Zei Jade waarna ze zich weer op de bank liet vallen. “Welke kijk je?” “Hot Pursuit” “Oh, die wil ik ook nog zien! Ik maak nog even de saus voor de spaghetti en dan kijken we hem samen, goed?” “Is goed.” Zei Jade waarna ze de film opnieuw opstartte. Het was dat ze alleen de eerste 10 minuten had gekeken aangezien ze anders niet van plan was om hem opnieuw  te kijken.

“Het eten is klaar!” riep Sarah vanuit de keuken waarmee ze bedoelde dat Jade haar eigen bord moest gaan ophalen. Ze leefden ondertussen in het huis van Sarahs ouders die een aantal jaren geleden naar Spanje verhuisd waren. De huur betalen hoefden ze niet aangezien het huis was gekocht door Sarahs ouders en voor de andere rekeningen zorgde Sarah die een fijne baan als assistente van een beroemde schoenenontwerpster had gevonden. Dat waren redenen genoeg voor Jade om haar tijd te verdoen op de bank en tv te kijken. Het was niet zo dat ze niet hield van werken, integendeel zelfs. Ze hield ervan om haar tijd te verdoen met een baan waarbij ze veel geld verdiende waarvan ze zich kon onderhouden. En ook hield ze ervan om haar tijd te verdoen met iets waarvan ze genoot om het te doen. Zoals haar vorige baan, die bracht veel adrenaline en sensatie meet wat ervoor zorgde dat het Jade een soort kick gaf. Een kick om er mee door te gaan, maar uiteindelijk werd het dus allemaal verpest waardoor ze nu dagelijks luierde op de bank. “Mmhm, het smaakt geweldig.” Kreunde Jade nadat ze een hap had genomen van de spaghetti. Voordat Sarah antwoord  kon geven ging de bel waardoor automatisch Sarah opstond. “Wacht even, ik open de deur..” zei Jade. Aangezien ze niemand hadden uitgenodigd of iets dergelijks kreeg Jade een naar gevoel. Wat als Alex voor de deur stond? Wat als hij haar uiteindelijk toch had gevonden nadat hij haar gezien in de trein? Had hij haar wel gezien? Allerlei vragen kwamen in haar op maar ondertussen werd er nogmaals op de bel gedrukt waardoor Jade uit haar gedachtes werd getrokken. “We weten dat je thuis bent Jade Martin. Open nu de deur of anders breken we hem open!” schreeuwde de degene achter de deur waardoor Jade schrok. Ze snelde zich naar de deur toe en keek door het kleine gaatje waar ze een tweetal mannen bij de deur zag staan en beide droegen ze een zwarte pak. Jade pakte de honkbalknuppel die bij de deur stond vast en hield die achter haar rug terwijl ze de deur opende. “Slim dat je de deur hebt geopend.” Grijnsde een van de mannen waardoor Jade de honkbalknuppel te voorschijn haalde en die voor haar borst hield. “Rustig Jade Martin, we zijn hier niet om je te ontvoeren, al kunnen we je eigenlijk wel meenemen aangezien je vele, maar kleine illegale dingen hebt gedaan. Maar goed ik ben agent Scott en dit hier is ook een agent genaamd Tyler. Wij werken bij de FBI en we hebben jouw hulp nodig.” Zei hij waarna Jade haar wenkbrauw optrok. “Ik denk niet dat ik jullie kan helpen, sorry.” Zei ze waarna ze van plan was om de deur dicht te slaan maar de agent genaamd Scott zette zijn voet tussen de deur waardoor hij niet dicht ging. “Oh, dat kun je zeker wel. Alex, Alex Buckingham, komt die naam je bekend voor?” Wat had Alex met het bezoekje van de FBi agenten te maken? “Waarom?” besloot Jade slim te antwoorden. “Als je ons binnen laat kunnen wij uitleggen waarom.”

Uiteindelijk stonden ze met z’n allen in de woonkamer. “Vertel.” Snauwde Jade terwijl ze haar handen voor haar borstkas sloeg. “Nou, zoals je waarschijnlijk weet heeft onze geliefde Alex een schilderij gestolen. De Hartley. Je verwachtte vast dat hij er daarna mee gestopt was maar dat was zeker niet zo. Hij heeft meerdere mensen beroofd en bedrogen waardoor we hem te pakken moeten krijgen. Maar natuurlijk kunnen we hem niet zo maar vinden in de grote stad New York waardoor we jouw hulp nodig hebben. Jij moet weer contact met heb opzoeken en hem naar een of andere plek zien te krijgen..” en voordat hij verder kon met praten onderbrak Jade hem. “Waarom zou ik dat doen?” “Omdat anders jij ook de gevangenis in kan en dat betekent zo’n 2 jaar geen vrijheid.”  Jade schrok. De gevangenis in? Dat wou ze zeker niet, maar om Alex de gevangenis in te lokken was toch ook niet goed? Jade zuchtte. “Dame, je moet snelle keuzes maken, doe je het of niet?” snauwde Tyler.

En voordat ze het zelf in de gaten had deblokkeerde ze Alex en drukte ze op het groene telefoontje. “Met Jade. Alex, ik zou je graag weer even willen spreken. Ik weet dat je in New York bent en ik ben dat dus ook. Zie ik je straks in dat museum met al die beroemde schilderijen?” sprak ze nadat hij had opgenomen. Ze besefte zich totaal niet waarmee ze bezig was waardoor ze alweer de verkeerde keuzes maakte. Ze was het nog zeker niet verleerd.

Toen Jade Alex’ stem hoorde ging een vervelende, nare steek door haar lichaam. Ze mistte hem, ze mistte hem zo veel, en nu stond ze op het punt om hem te gaan verraden en hem aan te geven bij de FBI. Hoe had Alex ooit van haar kunnen houden? Had hij dan niet gemerkt wat voor een verschrikkelijk mens Jade was? Had hij dan niet gemerkt dat ze altijd, maar dan ook echt altijd de verkeerde keuzes maakte? Had hij dan niet gezien dat zijn een egoïst was en dat ze altijd alleen maar aan haar zelf dacht? Jade sloot de telefoon gauw weer nadat hij haar vertelde dat ze daar over een uur moest zijn. Ergens hoopte ze dat hij nee zou zeggen, dat hij geen contact meer met haar wou hebben. Dat hij het verschrikkelijk vond dat ze hem zo had verlaten zonder afscheid te nemen. Maar zo te horen had hij zich eroverheen gezet wat betekende dat Jade dat ook zou moeten doen. Ze was van plan om haar excuses aan te bieden voor dat ze was gevlucht en ook zou ze dit keer fatsoenlijk afscheid nemen aangezien hij zo’n vier  jaar in de gevangenis zou rotten. Ja, Scott en Tyler hadden haar ook ondertussen verteld hoe lang hij erin zou blijven zitten en waarom. En waarom hij de gevangenis in moest? Hij was een dief, een fucking dief. Hij bedroog mensen en stal schilderijen van ze. Waarom was ze überhaupt niet mee gegaan die dag dat hij om twee uur ’s nachts de Hartley moest ophalen? Dan had ze dit kunnen voorkomen, dan had ze gewoon verder kunnen leven zonder schuldgevoel.

“Ga je er zo heen of moet je je nog omkleden?” zei Scott waardoor ze haar uit haar gedachten haalde. “Ik ga me omkleden.” zei ze waarna ze de woonkamer verliet en al gauw volgde Sarah haar. “Weet je wel waarmee je bezig bent?” schreeuwde Sarah naar Jade nadat ze beide Jades slaapkamer in waren gelopen en de deur achter hun dicht hadden gedaan. “Ja.” Antwoordde Jade simpel terwijl ze een outfit bij elkaar zocht in haar kast. “Ja? Jade, jij gaat ervoor zorgen dat Alex de gevangenis in gaat? Besef je je dat wel?” zei Sarah, dit keer iets rustiger maar het was duidelijk te horen in haar stem dat ze geïrriteerd was. “Sarah? Als ik er niet voor zorg dat hij de gevangenis in gaat ga ik erin, voor twee jaar, en ik verwacht dat ze binnen no-time jou ook te pakken krijgen aangezien jij ook niet de braafste bent.  Maar als ik ervoor zorg dat ze Alex te pakken krijgen gaan wij twee er niet in, alleen hij. Wil jij dan de gevangenis in? Ik niet Sarah, en noem me nu maar een egoïst want ja, dat ben ik. Mar niet nu, ik denk ook aan jou, en ik weet dat Alex mijn keuze zal gaan begrijpen. Maar of hij die gaat respecteren en of hij mij gaat vergeven weet ik niet, maar dat is voor later.” Schreeuwde Jade en de laatste zin mompelde ze zachtjes. Zou hij haar voor altijd gaan haten? Waarschijnlijk wel aangezien Jade hem dan wel zou haten. Maar Alex was anders dan Jade, ze waren soort van tegenpolen. Maar he, ze zeggen dat tegenpolen elkaar aan trekken? Jade was agressief en heel slecht in mensen vergeven, integendeel tot Alex. Hij voelde zich vaak meteen schuldig. En dit keer was Jade degene die zich schuldig voelde.

Uiteindelijk stond ze een half uur later in de woonkamer met Sarah, Scott en Tyler. Sarah was niet van plan om Jade alleen te laten gaan. Waarom? Omdat ze zeker wist dat Jade daar zou gaan breken, en ze was niet van plan om haar beste vriendin voorschut te laten zetten. Al verwachtte Jade eigenlijk dat het museum leeg zou zijn aangezien er FBI agenten aanwezig zouden zijn. “Zo, kunnen we gaan?” vroeg Scott uiteindelijk. “Ja.”

En binnen een kwartier stond Jade voor het museum. Het museum waar Alex gearresteerd zou worden voor haar neus, door haar. Jade zuchtte waarna Sarah haar arm vast greep. “Rustig blijven oké? Je gaat je excuses aanbieden en daarna roep je Scott en Tyler goed?” “Je weet dat je dit niet hoeft te doen, ik kan wel twee jaar leven in een gevangenis.” Voegde Sarah erachteraan toe. “Maar ik niet.”  zei Jade waarna ze naar binnen stapte. Scott en Tyler zouden ergens om de hoek wachten zodat ze haar stem wel zouden horen aangezien Alex anders zou kunnen vluchten. Blijkbaar hadden ze er ook voor gezorgd dat er meerdere agenten aanwezig zouden zijn zodat ze er zeker van zouden zijn dat hij niet kon vluchten. Toen ze naar binnen kwam en naar het schilderij toe liep waar ze afgesproken hadden, met Sarah achter haar, zag ze Alex al staan. Hij was aantrekkelijker geworden dan dat hij al was waardoor er bij die gedachte een lichte blos verscheen op Jades wangen. Bloosde ze nou? Jade merkte ook op dat er een jongen achter hem stond, Alex vertrouwde Jade dus niet meer 100%. Was hij al zo gauw zijn vertrouwen in haar verloren? Ergens was het wel logisch, zij had hem verlaten, maar het bezorgde toch een brok in haar keel.

“Alex.” zei ze met een kleine glimlach rondom haar lippen waarna ze naar hem toe liep. Waar moest ze beginnen? Moest ze zeggen dat ze hier was zodat hij opgepakt kon worden? Moest ze zeggen dat ze hem verschrikkelijk miste maar dat David wist dat Jade en Sarah ergens rond hingen in New York waardoor Alex uit haar buurt moest blijven? Moest ze zeggen dat ze elke dag over hem droomde en dat ze bij elk stel dat ze zag aan de leuke dagen dacht die ze met Alex had?

“Het spijt me.” begon ze waarna ze de brok in haar keel probeerde weg te slikken, maar het lukte niet. Voorzichtig pakte ze Alex handen vast die slapjes rondom zijn lichaam hingen. Ze gaf er een klein kneepje in waarna de tranen over haar wangen begonnen te stromen. “Alex, het spijt me zo erg dat ik je verlaten heb zonder dat ik het je had verteld. Ik mis je, ik mis je heel erg, maar je moet uit mijn buurt blijven. Ik ben gevaarlijk, ik ben degene die het onveilig maakt. Ik hoopte ergens dat jij ‘nee’ zou zeggen. Dat ik hier niet stond te huilen, dat ik dit niet hoefde te vertellen. Alex, ik sta op het punt om iets verschrikkelijks te doen. Ik sta op het punt om jouw vrijheid af te nemen terwijl ik er ook voor kan zorgen dat de vrijheid van ons beiden wordt afgenomen, maar ik ben eenmaal een egoïst. Ik ben een fucking egoïst en voordat ik dat verschrikkelijke ding ga doen wil ik zeggen dat ik van je hou. Dat ik echt heel veel van je hou, zoveel dat het gewoon pijn doet als ik aan je denk en als ik me besef dat jij niet veilig bent in mijn buurt waardoor wij niet samen kunnen zijn. Ik wil dat je onthoudt en dat je weet dat ik van je zal blijven houden.” En ondertussen stroomden de tranen over haar wangen en hield ze Alex’ handen stevig vast. “Ik hou van je.” Zei ze waarna ze een vederlichte kus op zijn lippen drukte. “Ik ben het ‘verkeerde keuzes maken’ niet verleerd waardoor ik er nu weer een maak, het spijt me heel erg.” zei ze waarna ze zijn handen los liet. 

“Scott, Tyler.”

4 jaar later, en nog steeds voelde Jade zich schuldig. Waarom was ze toch zo’n egoïst? Kon ze er niet tegen dat Alex gelukkig kon worden met een ander waardoor ze instemde om Scott en Tyler te helpen? Waarschijnlijk was dat de reden aangezien ze nergens anders op kon komen behalve dat ze zelf niet twee jaar in de gevangenis wou zitten. Ze had een lange tijd zichzelf buitengesloten van de buitenwereld aangezien ze wou nadenken. Ze wou manieren gaan zoeken om Alex eruit te krijgen, maar niets werkte. Ze had niet genoeg geld om hem eruit te krijgen en aangezien ze ook nog de huur van het huis moest betalen kon ze ook niet in termijnen betalen. Maar na een aantal maanden gestikt te hebben in schuldgevoel lukte het Jade om zichzelf een beetje op te knappen. Ze ging opzoek naar een baan met haar diploma van de middelbare school waar ze trouwens gymnasium deed. Natuurlijk was het zonde van Jade om niet een opleiding te gaan volgen op de universiteit, maar ze had er geen tijd en zin in waardoor ze nu zonder een diploma van een studie rond liep. Maar gelukkig waren er ook banen voor mensen die geen studie hadden gevolgd, zoals werken bij een schoonmaak bedrijf. Maar dat was zeker geen baan voor Jade aangezien ze zelfs te lui was om haar eigen huis (ook wel Sarahs huis genoemd) op te ruimen. Maar na een lange tijd zoeken vond ze uiteindelijk een baan bij een beroemde advocatenbureau als secretaresse.  En daar werkte ze ook onder andere voor haar verloofde Blake Westwood. Een van de meest beroemde en rijkste advocaten in New York. Ja, ze had New York zeker nog niet verlaten aangezien ze zich zo nog op de een of andere manier verbonden met Alex voelde. Het klonk heel erg zielig aangezien zij de reden was waardoor ze nu niet samen konden zijn met elkaar. Maar natuurlijk bleef ze hem nog altijd missen. Uiteindelijk kregen Blake en Jade een relatie. Een relatie waarin ze ook gelukkig werd, maar of ze ooit even gelukkig zou worden met Blake net als met Alex was nog maar de vraag. Want Alex was zeker weten de man van haar dromen en zij had het met hem verpest. Na ongeveer een jaar of twee deed Blake Jade een huwelijksaanzoek waar ze natuurlijk erg enthousiast ‘ja’ op had geantwoord. Het lukte haar om af en toe Alex te vergeten en dat huwelijksaanzoek was zo’n moment. Jade vergat dat ook Alex voor haar kon staan met een ring in een prachtige, rode, fluwelen doosje. En Jade vergat ook dat zij nu samen met Alex op het punt kon staan om over een twee maanden te gaan trouwen. Want ja, ze zou over twee maanden met Blake gaan trouwen, want ze wist dat ze het duidelijk had verpest met Alex en dat ze verder zou moeten gaan met haar leven. Dat ze zich moest gaan concentreren op haar toekomst samen met Blake, en dat ze haar verleden met Alex achter zich moest gaan laten.

“Jade, liefje.” Hoorde ze iemand zeggen maar ze hield haar ogen gesloten aangezien ze nog behoorlijk veel slaap had. “Jade.” Hoorde ze nogmaals en dit keer iets luider en ook porde iemand een aantal keren in haar zij. “mhm.” Murmelde ze terwijl ze goed ging liggen en plots voelde ze iets zwaars op haar lichaam waardoor ze uit schrik haar ogen meteen opende. “Blake, laat me nog heel even slapen..” mompelde ze waarna ze haar ogen weer sloot en plots voelde ze zijn zachte lippen in haar nek waardoor een kreun haar lippen verliet. “Lieverd, we moeten vandaag de stad in weet je nog? We zouden opzoek gaan naar een jurk voor de gala van vanavond.” Zei Blake terwijl hij van Jade af ging en rechtop voor het bed gaan staan. Hij trok het deken van Jades lichaam af waardoor ze het koud begon te krijgen aangezien ze in ondergoed en een oversized shirt van Blake sliep. “5 minuten?” smeekte Jade half waarna Blake een grijns rondom zijn lippen kreeg. “Nee, we moeten echt gaan, het gala is al om 8 en ik wil mensen niet teleurstellen door te laat te komen, liefje. “ zei Blake waarna hij Jade het bed uittrok en richting de douches duwde. “Ik heb al gedoucht, nu jij, ik maak ondertussen even ontbijt.” Zei hij waarna hij een kus op haar voorhoofd drukte en de slaapkamer verliet.

Uiteindelijk lukte het Jade om een koude, verfrissende douche te nemen waardoor ze ook meteen wakker werd. Ze liep met een handdoek om haar lichaam gewikkeld de slaapkamer weer in waarna ze op het bed ging zitten en haar lade met lingerie opende. Toen ze even opzoek was naar de bh die bij het slipje hoorde zag ze iets glimmen waarna ze merkte dat het een ring was. De ring die Alex haar had gegeven. Een brok in Jades keel nam plaats waarna haar ogen weer waterig begonnen te worden. Hoe had ze ooit zo dom kunnen zijn? Zou ze hem nog ooit terug zien? Zou hij haar ooit vergeven? De teleurgestelde blik toen de handboeien om Alex’ polsen werden vastgebonden kon Jade niet meer uit haar netvlies krijgen. Het was erin gebrand en haar nachtmerries gingen ook bijna altijd over Alex. Dat hij haar ging vermoorden, dat hij ervoor zou zorgen dat zij in de gevangenis terecht zou komen. Dat hij Blake alles zou vertellen. Alles over Jades verleden waardoor Blake de bruiloft zou annuleren. Maar hij zat nog vast, toch? De woorden “ik zie je over een tijdje wel weer”  was Jade zeker ook nog niet vergeten. Maar hoe zou Alex haar vinden? En hou zou Jade hem kunnen vinden? Ze werd uit haar gedachten getrokken door Blake die schreeuwde dat het ontbijt klaar was en dat Jade moest opschieten. Ze hadden wel een kok in huis aangezien Blake in een soort van villa woonde, maar hij vond het ook zelf vaak erg leuk om ontbijt voor Jade te maken. Heel erg romantisch eigenlijk. Jade vond Blake eigenlijk een schat, ook hij was zeker veel te goed voor haar, maar Jade had uiteindelijk besloten om daar dit keer geen probleem over te maken net als ze met Alex had gedaan. Ze droogde haar haren gauw af waarna ze een strakke knot  ervan maakte. Haar kleren had ze ook ondertussen aangetrokken, maar haar make-up liet ze voor later over. Gauw verstopte Jade de ring weer in haar ondergoed lade, aangezien Blake daar nooit in zou kijken omdat hij ook respect voor Jade en haar eigendommen had. Wat een schat. Jade sloop voorzichtig de trap af en sloeg haar armen vanachter om Blakes blote middel waarna ze een kus in zijn nek drukte. “Het ruikt heerlijk.” Fluisterde ze in zijn oor waarna er een grijns rondom Blakes lippen verscheen. Hij draaide zich gauw om en sloeg zijn armen om Jades middel waarna hij haar lichaam tegen de zijne drukte. “Jij ook.”

“Hoe gaat het met ons klein wondertje?” vroeg Blake met een trotse grijns rondom zijn lippen terwijl hij zachtjes over Jades buik heen wreef. “Goed, heb er weinig last van, alleen staan mijn jurken en kleren me niet meer zo mooi.” Zuchtte Jade waarna ze haar hoofd op Blakes schouder liet rusten. Aangezien Jade al zelf rond de één meter vijfenzeventig was zat er niet een hele grote lengteverschil tussen haar en Blake. “Schatje, je bent en blijft mooi en die zwangere buik van je staat je goed.” Grijnsde Blake terwijl hij een kleine kus op Jades lippen drukte. Ja, Jade was zwanger omdat ze er altijd al van droomde om moeder te worden. Het leek haar geweldig om een kind zien op te groeien en op te voeden, ze wou het mama zijn altijd al eens willen mee maken. En dat het kind van Blake zou zijn en niet van Alex zou waarschijnlijk het enige minpuntje zijn. Maar Alex was verleden tijd, hield Jade zich voor. Ze zou niet aan andere mannen moeten denken terwijl ze er al één in haar leven had en er zelf al mee verloofd was. Dat was ze eigenlijk ook met Alex maar dat was weer een ander verhaal aangezien dat gespeeld was. “Als je niet zwanger geweest zou zijn zou ik..” maar Jade legde haar vinger op zijn lippen en schudde haar hoofd. “We moeten ontbijten.” Grijnsde ze terwijl ze haar bord met het gekookte eitje van het aanrecht oppakte en richting de tafel liep.  

“Hoe staat dit me? Of zal ik toch voor de donkerblauwe gaan?” vroeg Blake terwijl hij uit het kleedhokje kwam. Jade stond op en bestudeerde het pak even goed. “Mhm, je kontje ziet er in dit pak wel erg goed uit. Maar of ik daar blij mee moet zijn is nog niet bekend..” mompelde Jade terwijl ze de kraag van zijn recht zette. “Wil je nu zeggen dat je jaloers bent op mijn kont?” vroeg Blake met een grijns terwijl hij een wenkbrauw op trok. “Misschien, en ook wil ik graag dat de vrouwen uit jouw buurt blijven want dan wordt ik pas echt jaloers.” Mompelde Jade terwijl ze haar haren weer vast bond in een knot. Het was stikheet binnen. Plots voelde ze twee armen die om haar heen werden geslagen en voordat ze het wist steunde ze met haar kin tegen Blakes schouder. “Schatje, je weet toch dat ik geen oog voor een ander heb? Als ik zo graag een ander zou willen hebben zouden wij nu niet verloofd zijn toch?” vroeg hij terwijl Jade voor zich uit bleef staren. Blake pakte voorzichtig Jades kin vast en dwong haar om hem aan te kijken. “Jade, vertrouw je me soms niet?” vroeg Blake uiteindelijk waardoor Jade haar hoofd schudde en zuchtte. “Ik vertrouw jou wel Blake, maar de mensen om ons heen niet. Ik, ik weet het gewoon niet.” Mompelde ze waarna er een volgende diepe zucht volgde. Waar kwam dat jaloerse gedrag weer vandaan? Jade was een van de vrouwen die bijna nooit jaloers was als het over relaties en dergelijke ging. Kwam dit door de zwangerschap of doordat ze wist dat Blake eigenlijk een betere vrouw dan Jade verdiende? Ze hield het bij de zwangerschap. Ze was trouwens al zo’n twee maanden zwanger maar het leek voor Jade alsof ze al honderd kilo was aangekomen. Het moment dat ze erachter kwam dat ze zwanger was, was zo’n geweldige ervaring voor haar. Toen hij de trots glimlach op Blakes gezicht zag zwierden de vlinders door haar buik. Hij zou vader worden, en Jade moeder.  “Jade, ik ga je echt niet zo maar verlaten, en al helemaal niet nu je zwanger bent, ik hou echt van je mijn liefste.” Stelde Blake Jade gerust waarna hij een liefdevolle kus op haar lippen drukte. Een brok nam plaats in Jades keel toen hij de woorden ‘ik hou echt van je mijn liefste’ uitsprak. Hield Jade eigenlijk wel van hem en was Blake gewoon niet een manier om niet aan Alex en haar relatie die ze had met hem te denken? Nee, dat was zeker niet waar, dacht ze tenminste. “Ik hou ook van jou.” Glimlachte ze waarna ze zichzelf verloor in een passievolle kus midden in een winkel. Maar aangezien Blake ervoor gezorgd had dat deze winkel alleen voor hun twee beschikbaar zou zijn rond dat tijdstip maakte het de tweede ook nauwelijks uit. Behalve dan dat waarschijnlijk de medewerkers mee konden kijken, maar dat was dan hun eigen probleem. “Laten we een jurk voor jou zoeken, ik neem dit pak aangezien mijn ass er blijkbaar goed in uit ziet en dat is wel heel erg belangrijk.” Grijnsde Blake waarna Jade met haar ogen rolde en hem een lichte kneep in zijn kont gaf. “Laten we dat doen ja.”

“Je ziet er fantastisch uit.” Fluisterde Blake in Jades oor nadat hij zijn armen om haar middel had geslagen. “Echt? Ik weet het niet, je ziet mijn buik hier heel erg in en..”  voordat ze haar zin kon afmaken voelde ze dat Blake een kleine kus op haar lippen gaf. “Iedereen mag weten dat je zwanger bent Jade, het hoeft geen geheim meer te zijn.”

Nadat ze samen over de rode loper waren gelopen en er foto’s van het ‘prachtige stel’  waren getrokken, liepen ze hand in hand het gebouw in. Het gebouw was versierd met gouden details en een prachtige kroonluchter in de feestzaal, aangezien ze ook hier waren gekomen voor een chique feest ter ere van het grote succes. “Jade!” riep Joyce vrolijk terwijl ze aankwam lopen in haar prachtige, zwarte, gala jurk."Hee liefje!" zei Jade met een grote glimlach rondom haar lippen terwijl ze Joyce in een knuffel trok. Joyce was waarschijnlijk de enige maar dan ook echt de enige, collega die ze mocht, behalve Blake dan natuurlijk en meneer Westwood. Maar de andere vrouwelijke collega's zwijmelden weg in dromenland terwijl ze Blakes uiterlijk bewonderen waar Jade dus behoorlijk jaloers op werd en daardoor een verschrikkelijk hekel aan die vrouwen had. Nadat Joyce, Jade en Blake samen wat gepraat hadden meldde Joyce dat ze weer even weg moest waarna Blake en Jade alleen overbleven. "Liefje, daar is meneer Astwood, zullen we hem even spreken?" glimlachte Blake terwijl hij Jades hand weer vast pakte. Astwood. De gedachte dat Alex haar voor had gesteld als zijn verloofde tegenover deze man, zorgde ervoor dat Jade een brok in haar keel kreeg. "Gaat het liefje?" vroeg Blake bezorgd toen Jade na een minuut nog geen antwoord had gegeven. "Ja, ik moet heel even mezelf opfrissen, goed? Ik zie je zo." mompelde Jade waarna ze Blakes hand los liet en zo snel mogelijk richting de wc's probeerde te gaan, alhoewel dat moeilijk ging met haar tien centimeter hoge hakken. Terwijl ze richting de wc's liep leek het alsof ze Alex bij de bar zag staan waardoor Jade haar wenkbrauwen op trok. Toen ze haar hoofd schudde nadat ze haar ogen had gesloten en weer geopend had besefte ze dat ze het niet droomde. Maar dat er een man, of Alex, die van achteren erg veel op Alex leek bij de bar stond. Ze waagde haar kans, misschien was hij al wel vrij en ze was hem zeker een verklaring schuldig, waardoor ze richting de bar liep en op de schouder van de man tikte. "Alex?"

Toen ze de man hoorde zeggen dat hij Alex was werden Jades ogen pas groot. Was hij al uit de gevangenis? En wat deed hij hier? Hoe kwam hij aan een uitnodiging, was hij weer eens  illegaal bezig? Sinds wanneer was hij uit de gevangenis en hoe kwam het dat Jade daar niks van af wist? De vragen zweefden door haar hoofd en vanavond zouden die vragen ook hopelijk beantwoord worden al wist Jade niet zeker of het gesprek gewoon in ruzie zou eindigen of dat ze gewoon een rustig gesprek zouden kunnen hebben zonder geweld, geschreeuw en gescheld. Ze waren op een feest en daar hoorden ruzies niet. Ook viel het Jade op dat hij stond te praten met een rood harige vrouw achter de bar en waarschijnlijk was dat Olivia. Een van de vrouwen waar Jade een grote hekel aan had, Alex wist dus blijkbaar niet dat Olivia voor de eerste de beste man die ze tegen kwam ging.  Maar goed, Jade nam heel even de tijd om Alex te bekijken en hij was niet veranderd in de vier jaar dat hij in de gevangenis zat. Hij was er alleen maar knapper op geworden ook, kon dat trouwens wel in de gevangenis? Jade zuchtte, nee, ze mocht niet naar andere mannen kijken terwijl ze verloofd was met Blake, dat hoorde niet. “Alex? Sinds wanneer ben je..” zie Jade vol verbazing nadat hij haar mee had getrokken naar een plek waar ze alleen met z’n tweeën even konden praten.  “Je weet wel..” mompelde Jade er achteraan terwijl ze op haar lip beet. De woorden “uit de gevangenis gekomen?” kwamen niet uit haar mond aangezien ze het niet durfde te zeggen. Zij was de oorzaak dat hij in de gevangenis lag ten eerste. Toen hij het had over stilstaan zuchtte Jade. Wat had ze dan moeten doen? 4 jaar lang stikken in schuldgevoel en niet haar leven proberen op te pakken. Waarom begreep Alex dat niet? Waarom verwachtte hij dat Jade 4 jaar lang niks zou doen behalve de hele dag huilen in bed? Hij wist heel goed dat Jade niet zo’n type vrouw was en dat hij dat nu gewoon durfde te zeggen kwetste Jade wel ergens. “Alex, verwachtte je nou echt dat ik 4 jaar lang zou stikken in medelijden? Dat ik zou stikken in schuldgevoel? Nou, dat heb ik gedaan, maar niet 4 jaar lang. Ik moest doorgaan met mijn leven Alex, dat jij daar geen deel meer van was, vier jaar lang, deed me pijn maar ik moest doorgaan.” Zei Jade. Toen hij opmerkte dat Jades buik wat dikker was geworden keek Jade hem met grote ogen aan. “Ik ehm, ja. Ja, ik ben zwanger Alex. Ik ben zwanger van meneer de dure advocaat die ook wel Blake Westwood wordt genoemd. En hij is ook nog eens mijn verloofde. En zie je deze ring?” zei ze terwijl ze haar rechter hand ophief en haar linker hand op haar buik plaatste. “Dit is het bewijs.” Voegde ze erachteraan waarna ze zuchtte. Het zou vast en zeker eindigen in een ruzie dat wist ze nu al. “Je weet dat ik altijd een droom heb gehad om kinderen te krijgen, en dat jij niet de vader van het kind bent die ik nu mee met me draag, is jammer. Maar ik ben toch niet van plan om tot mijn dertigste te wachten tot dat ik moeder wordt.” Zei ze. Misschien praatte ze hard en hoorde ze zich juist schuldig te voelen maar ergens had zij ook gelijk. Misschien was het wel goed dat ze met Blake was verloofd aangezien hij wel kinderen wou en Alex duidelijk niet. “Die mensen dwongen mij letterlijk om jou te bellen, weet je dat? Als ik er niet voor zou zorgen dat jij in de gevangenis terecht zou komen zou ik er in terecht komen, voor twee jaar, en Sarah aangezien zij medeplichtig was. Je weet dat ik een egoïst ben en altijd alleen aan mezelf denk waardoor ik die keuze heb gemaakt. Want ik kon en kan nog steeds mijn eigen toekomst niet in het spel zetten, dan maar die van anderen. En ik heb dagen gehad dat ik alleen maar aan jou dacht. Dat ik spijt had van mijn daden en dat wij samen gelukkig konden zijn en dat ik het had verpest. Maar misschien horen wij toch wel niet bij elkaar, misschien moeten onze paden maar scheiden aangezien jij degene bent die nu aan mij vraagt om weg te mogen. Jij bent degene die dit onderwerp wilt vermijden. Want ik Alex, ik ben gelukkig met Blake.” Zei ze kwaad. Dat hij zojuist vroeg of hij weg mocht zodat hij Olivia het bed mee in kon gaan sleuren maakte Jade woest. “Alex, ga maar naar dat fucking sletje toe die daar op je wacht want ja, ze is een fucking slet en jij bent gewoon een van haar aanwinsten.” Het leek erop dat ze bijna begon te schreeuwen, maar het lukte Jade om zichzelf nog een beetje in te houden.