Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

20 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG// Betrayal

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Kale huizen verschenen in haar zicht. Enkele werden omringd bij mensen, voornamelijk door mensen die niet ouder waren dan twintig en niet jonger waren dan twaalf. Desalniettemin maakte het de omgeving niet levendiger. Het was alledaags, enkel bomen deden de buurt een plezier. Het was dan ook heel anders dan haar eigen omgeving, noch huis. Het uitzicht was adembenemend en haar huis was ouderwets, maar kostbaar. Ze was tenslotte een vampier: alles wat betaalbaar was, kon ze eenvoudig bemachtigen, zonder er geld aan te spenderen. Dat was één voordeel van 'being a Vampire'.
Ze had er bewust voor gekozen om haar auto niet mee te nemen. De risico's die ze dan met zich mee zou brengen, waren te groot. Het was niet zo dat men alleen een feest zouden betreden om de gezelligheid mee te maken, zónder alcohol. 90% liep weg met alcohol in hun lichaamssysteem. Er was dus niet te verwachten hoe ver ze gingen als ze stompdronken zouden zijn.
Drie tot vijf man namen het pad rechts, wat leidde naar één van de gekopieerde huizen. Het gedreun van de muziek was te horen, hoewel het niet harder stond dan het muziekvolume van gisteren.
In zwijgzaamheid liep ze hetzelfde pad op, rechtstreeks naar de deur. Er was niemand die haar volgde, maar ze was dan ook later dan het 'afgesproken' tijdstip.
Ze zette haar voet binnen, maar vooraleer ze haar voet op de grond kon zetten, blokkeerde een onzichtbaar schild haar lichaam. Een diepe zucht rolde over haar lippen. Vergeten, alweer. Vampiers hadden meer nadelen dan voordelen.
Een aantal stappen deinsde ze achteruit, waarna ze haar mobiel tevoorschijn nam. Er was geen potentie om haar bericht door te leveren via telefoon. Zowel men als de muziek waren te luid om erbovenuit te komen als ze op haar normale volume zou praten. Het was dus aan haar om een SMS te sturen.

Hé, Hunter. Kan je me uitnodigen naar binnen?
I've got some problems, (:

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
In een razendsnel tempo begon het huis vol te stromen met studenten. De lucht werd er alsmaar benauwder, evenals de ruimtes tussen de menigte in. Aan de ene kant was hij er blij mee, het feest was immers een succes bleek het. Het was te danken aan de organisatie van zijn vrienden, voornamelijk Jason dan, waardoor iedereen ervan te weten kwam. De berichten waren doorgegeven aan iedere voorbijganger. Er werd ze gratis drank en goede muziek beloofd, en wees nou eerlijk; wie kan zo'n aanbod weigeren?
Ongeduldig stond hij te wachten bij de dj-spullen, ergens verveeld. Een lucht van alcohol die zowel hem als de omstanders teisterde deerde hem nauwelijks. Het was wat feesten normaal gesproken sowieso met zich meebrachten. Het was wennen, noch vond hij het wel te doen. Hij kon moeilijk aan de anderen vragen om de alcohol achterwege te laten en over te stappen op water, nietwaar?
Mensen duwden langs hem heen, dansend op het ritme van de muziek. Enkelingen kon hij herkennen van de universiteit, althans, nog vaag. Toch wist een meerderheid hem te overwoekeren van verbazing, afvragend hoe zijn beste vriend het voor elkaar had gekregen om zoveel mensen bij elkaar te trommelen in zo'n korte tijd. Hem was nogmaals bewezen dat hij zichzelf kon overtreffen, al achtte Jack het haast onmogelijk.
"Sorry dat ik zo laat ben," hoorde hij iemand schreeuwen in de poging om zich verstaanbaar te maken. Abrupt draaide hij zich bij, waarna hij in de ogen keek van een van de studenten. Het was Dan, een van de nieuwe 'vrienden' van Jason. Hij was ingelicht over zijn bijbaan als DJ en kwam dan ook als geroepen op deze avond. Hoewel moest Jack wel toegeven dat hij hem niet deed denken aan een party animal. Een vreemde uitdrukking stond alsmaar op zijn gezicht geschreven. Zijn blonde, in dit licht haast witte, haar stond alle kanten uit. Het liet hem in zichzelf afvragen of hij überhaupt een keer had gehoord van het bestaan van gel.
"No problem," knikte hij hem toe, met een kleine grijns op zijn gezicht. Het punt om te gaan zeuren over zijn veels te late komst zag hij niet in. Enkel waardering voor zijn verschijning toonde Jack aan hem, wanneer hij hem vluchtig uitlegde waar alles lag. Meer uitleg was overbodig geweest, zo werd hem verteld. Bovendien kwam het voorkomen van de oponthoud hem goed uit. Adoria was gearriveerd en liet niet op zich wachten om hem een bericht te sturen, zoals verwacht.
Grinnikend baande hij zich een weg door de dansende feestgangers. Het gedrang was irritant aan het worden. De mensen leken het nodig te vinden om hem aan de kant te drukken, waardoor hij wat gevloek onmogelijk voor zich kon houden. Anderzijds was hij wel degelijk snel aangekomen bij de ingang om haar er te treffen. Wellicht had hij het dan toch verkeerd bekeken.
"Sorry, I forgot," zei hij lachend, zijn hand reikend naar het uiteinde van de muren. "Come in,"

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''Is dat zo humoristisch?'' vroeg ze geprikkeld, voordat ze opnieuw een poging waagde om naar binnen te komen. Dit keer wél met succes.
Weifelend liep ze de gang door, totdat ze bij één ruimte aankwam, wat zij beschouwde als woonkamer, waarin de meeste mensen zich bevonden. Ze dansten niet mee met de muziek, maar stonden wel in groepen zichzelf te voorzien van gezelligheid. Elk lid trad zich op als iemand die zich verstaanbaar kon maken boven het geluid van de muziek. Het zorgde voor geschreeuw wat door de kamer echode waardoor er een chaos aan overbleef.
Desalniettemin bewonderde Jack en zijn vrienden hun doorzettingsvermogen. Ze was onverbiddelijk over het feit dat ze vrijwel niets van kon verwachten. Ze waren tenslotte niet de meeste bekende personen die zich over de straten en in de huizen van Mystic Falls bevonden.
Toch wisten ze haar te verbazen met de hoeveelheid mensen die ze naar hun huis wisten te brengen. Het was vér, vér boven haar verwachtingen. Hij had haar nochtans verteld dat het 'groot' zou worden. Het was dus wel duidelijk dat ze hem toen al op het woord moest geloven.
''Ik wist niet dat jij en je vrienden zoveel mensen kunnen binnenhalen,'' hoogachtte ze, terwijl ze langzamerhand haar handen in haar broekzakken liet verdwenen. Glunderend draaide ze zich om, haar blik geworpen op Jack. ''De geluiden kunnen dwars door je muren heen en ik ben er vrij zeker van dat niet iedereen zich bezighoudt met de muziek dus we kunnen eventueel naar buiten?''
Ze had er niet bij verteld dat ze juist niet voor het feesten kwam en ze enkel en alleen hier was om antwoorden aan te horen op haar vragen, maar na haar doen was het wel duidelijk waar ze het over had: Truth or Dare. Ze was verder geen uitleg verschuldigd.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar humeur was flink gedaald, ze was behoorlijk chagrijnig. Was het dan verkeerd van hem om een keer lol te kunnen hebben? Geïrriteerd rolde hij met zijn ogen en stapte voor haar opzij. "Ik ben er niet aan gewend, dat is alles," zuchtte hij. Kom ze hem daadwerkelijk het kwalijk nemen dat hij niet altijd rekening hield met het feit dat ze een totaal ander wezen was? Jack mocht dan wel een vampierjager zijn, hij vertikte het om zich enkel met haar leven bezig te houden.
Haar bewegingen volgde hij al snel naar het drukste punt van het feest; de huiskamer. Het stond er aardig vol, desondanks moest het echte feest nog op gang komen. De drukte nam het gebouw wel over en zorgde voor een ergens toch wel onprettige sfeer, maar klagen mocht hij niet. Zijn vrienden hadden het goed voor elkaar gekregen in korte tijd. Het was aan Jason te danken hoe het studentenhuis in een rap tempo vol begon te stromen. Met een kleine grijns keek hij toe naar de gasten. "Ik eerlijk gezegd ook niet," zei hij lachend. "Gratis drank doet blijkbaar wonderen."
Zijn hand reikte hij naar een beker drank op de tafel naast hem. Het drinken liet hij even achterwege, toch kon hij het niet laten om het bij zich te houden. Hij was er te koppig voor en trok zich daarbij niets aan van wat anderen van hem dachten, zo bijvoorbeeld Adoria.
Zijn aandacht werd door haar stem verwijderd van de studenten die zich nog geen meter van hen vandaan bevonden. Het had ook in hem op moeten komen, ze kwam niet zonder haar redenen. Kort grinnikte hij naar haar, overdonderd door haar plotselinge opmerking. "Straight to business, huh?" Ze kwam meteen tot het punt, haar reden voor het opkomen dagen. Er omheen draaien ontbrak op het moment, al kon hij het waarderen. Hij wist tenminste waar ze aan toe was en ze was eerlijk. "Dan gaan we naar buiten."
De gedachte dat de wapenkamer ook voldeed aan een geluidsdichte kamer hield hij voor zich, het zou hem in slecht licht zetten. Wat had ze tenslotte te zoeken in de 'moord' kamer? Haar vertrouwen kon hij dan wel vergeten.
Mompelend draaide hij zich om met zijn rug naar de rest toe. "Deze kant op." Zijn passen zette hij voort naar de zijkant van de huiskamer, waar zich een schuifdeur bevond. Adoria zou hem wel volgen, ging hij vanuit.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Haar ogen volgden zijn bewegingen naar de beker die hij in handen nam. Normaal gesproken had ze zich allang voorzien van de drank, maar ze kon niet met zekerheid zeggen dat de alcohol helemaal vrij was van het verbena. Het werd bewaard door vampierjagers en het slingerde rond in een vampierjagers huis. Dat zei al meer dan genoeg.
Ze deed dan ook geen moeite om zelf te onderzoeken of er verbena aanwezig was, laat staan het te vragen. Een paar uur zonder zichzelf te vullen met de drank, zou evenzeer geen kwaad kunnen.
''Eén van mijn beste eigenschappen,'' zei ze, haar lippen omringd door een bescheiden grijns.
Met zwijgzaamheid liep ze hem achterna, om zich heen kijkend. In de enkele minuten dat ze hier binnen stond, waren Tyler en Jason nog niet in haar zich gevallen. Ergens was het maar beter ook; ze schaamde zich voor haar gedrag wat ze vertoonde op het feest en het schoolplein. Er was maar één kans voor een eerste indruk en het was wel duidelijk dat ze die vergald had.
Naarmate ze verder van het huis verwijderd was, werd de drukte en het lawaai al gauw een stuk minder. Er waren nog steeds mensen, voornamelijk jongeren, die hun passen voortzetten over de straten, maar daar bleef het dan ook bij.
''Het is een spel zonder leugens of bedrog. Als ik merk dat je met opzet onware dingen vertelt, ben je mij en mijn confidentie kwijt,'' waarschuwde ze hem. Haar blik hield ze onbewogen op de mensen die voorbijliepen. De meesten waren negen van de tien keer afgeleid door hun kameraden, maar dat maakte geen enkel verschil uit voor hun eigen veiligheid. Men kon dingen oppikken, zelfs al waren ze met andere dingen bezig.
Ze wendde haar blik af en liet haar ogen toen gemeend rusten op zijn uitstraling. ''Alles wat gezegd wordt, blijft tussen ons. Ik respecteer andermans antwoorden en beoordeel men niet op hun verleden. Ik verwacht dan ook dat jij hetzelfde doet.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Niet veel later liepen hij en Adoria al in de buitenlucht rond, verdreven van de drukte die de feestgangers met zich meebrachten. Omgeven door de kou en de duisternis begaven ze zich verder en verder van het studentenhuis. De mensen wie zich nog buiten het feest om vertoonden, hinderden hen amper. Aan hun postuur en de uitgewisselde blikken was te zien dat ze wel degelijk wat drank op hadden, maar het sprak voor zich. Gingen ze naar een feest dan kwamen ze voor de alcohol; de ongeschreven regels rond de campus.
"Insgelijks," antwoordde hij terug. Alsmaar bleef ze doorgaan over hoe het was als hij ergens over loog. Alsof ze de enige was wiens vertrouwen geschaad kon worden. En wat liet haar denken dat hij iets had om over te liegen? Alles wat hij voor zichzelf zou houden zou vroeg of laat toch boven water komen. Tevens had hij weinig te verbergen, al hoopte hij dat ze niet te ver ging voor het zogenaamde 'spel'. Angsten kende hij niet, toch had het voor hem geen betekenis dat hij het gemakkelijk vond om over zijn zaken te praten.
Op haar andere opmerking knikte hij instemmend. Ze had zo ook haar privacy, hetzelfde bij hem. Wat had het voor zin om dingen van daken te gaan schreeuwen? Het was haar leven waar ze over gingen praten, althans, ook de zijne. Ze wist al te goed wat hij ervan zou vinden wanneer ze het door zou vertellen, zelfs al ging het maar om Emily. Hij zou het niet in zijn hoofd laten komen om er ook maar een woord over te spreken achter haar rug om.
Een eindje waren ze voorbij gelopen, tot op het punt waar hij een bankje zag staan. Toeschouwers waren nergens op te merken, de muziek was er zacht en ze waren uit het zicht. Het perfecte punt om afluisteren te vermijden als het aan hem lag. De straat liep mede ook niet veel verder meer door en vertakte zich tot een aantal autowegen. Op een tijdstip als deze verlaten en verder weg van de binnenstad. Geleidelijk stopte hij met lopen, zijn blik vragend naar Adoria.
"Voldoet het hier?"

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Ze zag hem knikken, maar overtuigend vond ze hem niet. Desondanks zweeg ze, in plaats van te spreken. Hij had haar niet gepijnigd of iets wat die richting opging dus ze ging er vanuit dat hij ook over haar 'geheimen' zijn mond zou houden. Tenminste, dat hoopte ze.
De haren die voor haar rechteroor naar beneden bungelden, haalde ze naar achteren. Enkele plukken haar vielen weer terug op zijn plaats, maar het hinderde haar niet. Gefocust op de geluiden die hen op dat moment nog bevonden, zakte ze traagzaam door haar knieën waardoor ze op den duur met haar achterwerk op de grasgrond terecht kwam. Beide benen haalde ze naar de grond, haar handen geplaatst achter haar rug.
Het was doodstil. Ze kon horen dat er niemand was. Enkel de ademhaling en hartslag van Jack was hoorbaar, buiten het geritsel van de bladeren en de ijzige windvlagen die ze tegen het lijf kwamen.
''Voor nu.'' Ze voelde zich meer dan oncomfortabel bij het vertellen van háár verleden, wat ze liever achterwege liet dan het weer boven water halen. Er waren dingen die ze zich kwalijk nam, zelfs nu nog. Evenwel kon ze het niet vermijden. Het was 'a game with no rules'. Toch wist er een speelse grijns te verschijnen rondom haar lippen. Het was niet alleen zijn kans om vragen te stellen, het was ook haar kans om antwoorden te krijgen.
Ze keerde zich naar hem toe totdat ze oog in oog met hem stond. ''Truth or Dare?''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar bewegingen naar de plek toe zag hij als een goedkeuring van zijn voorstel. Commentaar was onhoorbaar, geen protestatie tegenover hem. Genoeg toestemming waarschijnlijk. Aansluitend op haar plaatsneming op de vochtige grond ging hij met een kleine zucht naast haar zitten. De beker met drank zette hij aan zijn lippen, de drank golvend in zijn mond. Het was sterk spul dit keer, zo te proeven was het vodka. Het zorgde voor een subtiele grijns bij de gedachte. Zijn gebeden waren verhoord.
Of hij uitkeek naar het spel? Om eerlijk te zijn zag hij ertegen op. Het was onbehaaglijk voor hem om over bepaalde dingen open te moeten doen, helemaal tegen mensen die hij nog sinds kort kende. Liegen kwam niet voor bij hem en hij was het ook niet van plan, toch viel het niet te ontkennen dat het hem heel wat meer zou plezieren om soms de waarheid wat minder hard over te laten komen dan het geval was. Het was ondenkbaar om het nu toe te passen gezien zijn belofte, helaas. Zijn enige hoop was gevestigd op een kleine gedachte in zijn hoofd die voorspelde op onschuldige vragen. Of het uit zou komen was echter de vraag waarop nog geen antwoord mogelijk was.
"Truth or Dare?"
"Dare," zei hij na enkele seconden stilte. De kans om gemakkelijk te beginnen liet hij pal langs zich voorbij gaan. Later, dan zou hij ingaan op het andere gedeelte. Voor hij te veel alcohol op had om überhaupt normaal te kunnen functioneren. Evenzeer vroeg hij zich af wat ze in haar gedachten uit had gestippeld. Er was maar een manier om erachter te komen.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''The easy road, huh?'' vroeg ze, wegkijkend van hem. Klaarblijkelijk koos hij eerst voor het makkelijkste gedeelte. Er waren heel veel dingen die gevraagd konden worden bij 'dare', maar het lag heel anders nu ze zich ergens in de middle of nowhere bevonden. Ze hadden géén voorwerpen, muziek of vrienden die ze erbij kon betrekken. Daardoor daalde de hoeveelheid vragen met een flink aantal. Ze moest er dus zelf wat van zien te maken.
Nonchalant bekeek ze zijn lichaam, terwijl ze ondertussen onbewust haar vingers op en neer bewoog tegen de grond. ''Oké, je hebt het er zelf naar gemaakt,'' zei ze, haar lippen omringd door een speelse grijns, ''ik daag je uit om je shirt uit te trekken en uit te houden voor de rest van deze nacht.''
Het zou geestiger zijn geweest al vormden ze met Emily en Tyler één groep voor de 'dare' vragen. Emily zou dan degene geweest kunnen zijn die haar kleding moest omwisselen met Jack. Iets wat veel grappiger zou worden gevonden, maar ze moest er nu eenmaal meedoen dat ze alleen met hem was. Daar had ze tenslotte zelf voor gekozen.
Ze trok haar benen op, weer terugkijkend naar het meer wat zich naast hen bevond. Er waren enkele zwanen en eenden te vinden die zich voortbewogen in het water, maar daar bleef het bij. Het was nog altijd een uitgestorven plek; er waren geen mensen te vinden, buiten hen. Enkel dieren, maar zelfs dat aantal noemde ze weinig.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"I have to start somewhere, right?" zei hij met zijn blik voor hem uit gericht. De nieuwsgierigheid kwam bij hem naar boven, nadenkend over wat ze voor hem in gedachten zou hebben. Normaliter speelde hij nooit spelletjes. Beerpong, dat was wat hij en zijn vrienden altijd voor de grap deden. Maar Truth or Dare? Nog nooit voorgekomen, maar ach, wat kon verandering kwaad.
Haar ogen voelde hij op zijn huid branden, waardoor hij zich al gauw weer terugkeerde naar Adoria en afwachtte wat ze te zeggen had. Een behoorlijk stomme opdracht had hij zo gedacht. Eentje die hij zonder lol uit moest voeren of gewoonweg belachelijk zou zijn. Noch bleek het mee te vallen. Zijn shirt uitdoen? Dat was waar het haar toe had geleidt? Hmm.. Kon ermee door. Een opdracht die hij zeker niet zomaar zou weigeren.
"Sure," zei hij grijnzend. Zijn shirt deed hij zonder problemen uit, zonder er ook maar verder over na te denken en legde deze op de grond. Een Dare waar hij geen moeite mee had. Toch, zodra hij naar beneden keek, besefte hij het zich weer. Zijn tattoos waren nu dan wel zichtbaar, ook wat lelijke littekens werden naar boven gehaald. Jack vond het er allesbehalve prettig uitzien om naar te kijken, maar het duurde niet lang voor hij het uit zijn gedachten zette en het spel voortzette. Het was tenslotte een spel zonder regels, hij had het zelf gezegd.
"Truth or Dare?"

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Uit eigen beweging boog ze zich voorover, haar ogen gebrand in zijn huid. Zijn littekens die voor eeuwig in zijn huid geschreven stond, vielen haar onverwijld op toen hij zijn shirt omhoog trok. Meerdere gedachtes spookten door haar hoofd. Er konden zoveel redenen achter zijn littekens zitten, maar de gedachte die haar het meest aanzette was zijn vader. Ze had gezien hoe gewelddadig hij was en waar hij toe in staat was. Hij had geen genade dus het zou haar niets verbazen als hij de schuldige was die achter zijn nablijvende tekens zat. Of misschien was het wel een gevecht met een vampier die zijn schade achterliet?
Een frons verscheen op haar voorhoofd. Het was één van de vele vragen die opdook en waar ze zeker weten iets over ging vragen; als ze de kans kreeg.
Al snel genoeg kwam ze erachter dat ze zat te staren. ''Het spijt me,'' verontschuldigde ze zich. Lichtelijk beschaamd ging ze weer in de houding van daarvoor zitten, kijkend naar zijn gezicht in plaats van zijn ontblote bovenlichaam.
''Truth, because I dare.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ongemakkelijk zat hij er voor zich uit te staren. Zelfs van de zijkant viel het hem wel op hoe Adoria hem aan zat te staren. Of nouja, eerder zijn borstkas. Een van de redenen waarom hij zich nooit prettig voelde rondom andere mensen zonder shirt. Het was geen schaamte wat hij bezat, verre van, maar het gevoel van de blikken die op hem gericht waren lieten hem onaangenaam voelen. Alsof mensen hem enkel zagen door zijn littekens en wonden, de tatoeages. Mensen beoordeelden tegenwoordig op uiterlijk, blijkbaar. Hij zelf ontweek ze zo veel mogelijk en probeerde alles te vergeten, verder te gaan met zijn leven. Om alsmaar in het verleden te blijven hangen en zijn gedachten alle gebeurtenissen te laten herbeleven was wat Jack wilde voorkomen. Het zou hem geen steun of comfort bieden, enkel berouw.
"Het is niet erg." Hij zette een flauwe glimlach op en keek in haar ogen. Truth. Haar keuze kwam als geroepen gezien zijn vele vragen. Zelf vertelde hij dan wel weinig, zo ook Adoria had zelden wat over zichzelf verteld. Tijd om daar verandering in te gaan brengen.
"Waarom heb je besloten om naar Mystic Falls te komen?" vroeg hij belangstellend. Voor hem was het een vreemde gedachte; ze had een eeuwigheid voor zich liggen om te leven en toch bevond ze zich in een klein stadje als deze. Waarom had ze het genoegen niet genomen om rond te reizen?

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''Het is niet erg.''
Geen plooi was te zien in het gezicht. Hoewel zijn hartslag niet sneller haar oren binnendrong, kon ze niet geloven dat hij het inderdaad niet erg vond. Hoe ongemakkelijk zou het wel niet zijn geweest als je weet dat iemand je littekens aanstaart?
En toen was het stil. Wachtende op zijn vraag, keek ze naar het meer.

Lachend schudde ze van ongeloof met haar hoofd. Ze had niet verwacht dat hij vragen ging stellen over de ligging waar ze woonde, maar zijn vraag bleef beter dan de vragen die zij in haar hoofd had.
''Ik ben niet naar Mystic Falls gekomen. Ik ben hier geboren, opgevoed en gebleven. Heel mijn geschiedenis ligt in Mystic Falls en ik ben niet van plan om de rest van mijn geschiedenis achter te laten in een ander dorp. Mystic Falls is mijn hartstocht. Zelfs een stel vampierjagers jagen me niet weg.'' De klemtoon legde ze open en duidelijk op hij en zijn vrienden hun titel. Na alles wat ze niet alleen met haar, maar ook met de rest van haar groep hebben gedaan, kon ze het een wonder noemen dat ze nu, zonder enkel gevaar, tegenover een vampierjager zat.
''Truth or dare, silly boy?'' Ze liet haar hoofd zakken waardoor ze oog in oog kwam met de grond.Een grimmige grijns verscheen toen op haar gezicht, verdekt door haar haren die voor haar gezicht hingen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
It made sense. Geboren en getogen in Mystic Falls, en ze was er nog altijd gebleven. Hoe oud ze nou in werkelijkheid was wist hij ook niet. Vampieren waren van alle leeftijden, eeuwenoude of nog maar net veranderd. Zijn gevoel vertelde hem dat Adoria zich bij de eerste groep voegde; ze leek te ervaren met haar leven om nog een groentje te zijn. Voor een nieuweling wist ze te veel en kon ze zichzelf te goed onder controle houden. Mocht ze dan toch net veranderd zijn dan had ze het flink voor elkaar. Het idee hinderde hem in lichte mate, hij had geen bewijzen wie ze nou écht was. Het kon zo het geval zijn dat hij iemand van 100 jaar oud, of meer, voor zich had zitten. Met zekerheid kon hij zijn gedachten niet uitspreken, het was en bleef gokwerk. Misschien goed materiaal voor zijn volgende vraag.
"Truth," zei hij, zijn blik terugkerend naar Adoria. Zijn zin in een andere dare was opgegaan in rook. Haar opdrachten hadden erger kunnen zijn, toch zat hij er niet op te wachten om 's avonds zonder enige kleding terug te moeten. Zijn t-shirt was voor nu wel even genoeg.
Een nieuwe slok van de sterke drank verdween in zijn mond, de rode beker in zijn hand geklemd. Bij nader inzien zag hij weinig plezier in het spel, maar hij zou weigeren zich nu terug te trekken. Het zou overkomen alsof hij haar vreesde. Het tegenovergestelde van wat het eigenlijk was. Angst voor Adoria was nergens rondom hem, hij ging het niet laten lijken alsof het er wel was.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Tevreden keek ze op uit haar gedachte toen het woord 'truth' door de omgeving galmde. Het was nu aan haar om haar vraag te kunnen stellen, zonder enige boosdoeners.
''Heb je ooit een vampier omgebracht? En zo ja, waarom?''
Bloedserieus hief ze haar hoofd op. Ze besefte zich dat ze twee vragen in één keer stelde, maar zijn antwoord was van uiterste belang. Een jager werd nu eenmaal anders bekeken als ze geen prooi hadden gevangen of gedood dan een jager die dat wél had gedaan, ongeacht het aantal wat hij of zij met zich meebracht.
Ze reikte haar arm uit naar schoudertas. De omvang was klein, maar er was genoeg ruimte om haar belangrijkste spullen in de 'tas' op te bergen. Ze trok de rits open waardoor alles wat erin zat zichtbaar werd, maar vooraleer ze er iets uit pakte, werd ze tegengehouden door haat beschaafde manieren.
''Zou je het erg vinden als ik .. wel, -''
Rollend met haar ogen trok ze haar wenkbrauwen op. Ze hoorde zich niet te schamen voor haar levensstijl. Hij had zo ook zijn eigen dingen wat haar niet beviel, zoals het roken. Opnieuw deed ze een poging.
''Ik heb mijn eigen drinken bij me. Kan je daar mee leven of moet ik wachten totdat je uit mijn zicht bent?''

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld