Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Disney next generation RPG ~ schrijftopic

Account verwijderd

schreef:
Er verschijnt een glimlach op zijn gezicht. Zijn gezicht vertelt echter niet zijn ware emoties. "Ik denk dat ik op deze leeftijd verstandig genoeg ben om te bepalen met wie ik vrienschappen sluit Féline." Hij kijkt haar even corrigend aan en vervolgt zijn verhaal. "Kumeza laten wij bij deze buiten dit gesprek, begrepen?" Velasco ploft neer op de grote rode bank die, tegen zijn verwachtingen in, hemels zit. "Wat je buikpijn betreft zou ik wat Nori eten," glimlacht hij, "En laat ik dat nou net bij hebben." Hij frunnikt de lederen tas open en vist daaruit een zakje gevuld met japanse zeewier. Zonder om te kijken gooit hij het zakje naast haar neer. "Wat je gevoel betreft kan ik niks veranderen, en ik moet toegeven dat ik inderdaad veel lef heb." Lacht hij. Féline poeft zich voor hem, dus voor het gemak staat hij maar op. "Ik weet echter niet wat mijn lef met jou te maken heeft." Hij staat op en opent de muur. "Bovendien Féline moet ik helaas toegeven, dat toekomstige acties van jou niet ongemerkt langs mij zullen komen." Hij glimlacht en trekt de muur achter haar dicht. "Smakelijk eten!" Velasco maakt een idiote buiging en loopt dan naar de eetzaal toe.

Anoniem
Landelijke ster

Lavaires schreef:
Féline:

Voor Féline's gevoel wordt ze enorm onderschat. Ze neemt het zakje aan en vist er een zeewier uit waardoor haar buikpijn overgaat. Ondertussen poeft ze zich terug naar de zaal.
Wat hebben jongens hier eigenlijk met gekke buigingen maken? Hij is al de tweede. Zuchtend pak ik een dienblad met wat fruitsalade en kijk zoekend om me heen. Verder op zie ik Gabi tegen iemand aan lopen. "Daar heeft zij ook een handje van." grinnik ik zachtjes. Ik zoek Rafa en zie dat hij al aan de tafel zit. "Hoi." zeg ik zo vriendelijk mogelijk en ga tegenover hem zitten. "Vraag me niet waar ik was, enigste wat ik kan zeggen is dat we twee mensen hebben om terug te pakken. Velasco EN Kumeza." Terwijl ik beetje met mijn eten zit te spelen en met Rafa zit te praten zie ik in mijn ooghoeken een jongen op ons af lopen. ''Waarom lijkt hij zo veel op Romeo?'' zeg ik zachtjes.

Lost
YouTube-ster

Lost schreef:
Eén van de dingen die Kilian was vergeten – of had verdrongen - was het feit dat hij zijn eigen spullen naar zijn kamer moest dragen. De koetsier had vliegensvlug zijn koffers losgemaakt en op het grindpad achtergelaten, terwijl hij om zich heen had gekeken en kritisch op zoek was gegaan naar tastbare veranderingen die de nieuwe schoolgangers hadden kunnen veroorzaakt.
Hoe ging hij al die spullen in godsnaam boven krijgen? Vertwijfeld keek hij naar de twee gigantische hutkoffers. Was het wel zo slim geweest om zoveel persoonlijke spullen mee te nemen? Eigenlijk niet, moest hij concluderen, maar nu was het te laat voor die wijsheid. Het was nu zaak om alles op de kamer te krijgen. Het liefst zonder halverwege van de trap te donderen en zijn nek te breken.
Met een rode kop van inspanning gooide Kilian een van de twee koffers op zijn schouder en sleepte de ander met zijn vrije hand mee. Hij begreep niet zo goed hoe twee hutkoffers zó zwaar konden zijn. De volgende keer ging er óf iemand mee, óf hij zou zelf zijn koffer inpakken.
En de rest later laten bezorgen, natuurlijk.
Tot overmaat van ramp was de pauze begonnen. Leerlingen in de typische schooluniformen stroomden als regendruppels uit de lokalen, liepen de gigantische trappen af en leken niet eens door te hebben dat Kilian er stond. Zijn koffer werd bijna door de leerlingenstroom van zijn rug geslagen. Achter hem hoorde hij een groepje gniffelen en hij gunde het zichzelf één keer achterom te kijken om te kijken wie het waren, maar voor hij ze had kunnen herkennen waren ze opgegaan in de menigte.
‘Aso’s,’ fluisterde hij voor zichuit. Hij wilde zich weer omdraaien, maar botste daarbij vol tegen iets op. De koffer gleed van zijn schouder en klapte met een knal op de grond. De ander gleed uit zijn hand en rolde een eindje door. Kilian had even moeite op twee benen te blijven staan.
Nadat hij over de eerste schrik heen was, keek hij kwaad op. Het meisje leek eerder geërgerd dan schuldbewust, wat ervoor zorgde dat Kilian alleen maar giftiger werd.
‘Kun je niet uitkijken?’ sneerde hij.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"In jou dorp specifiek niet jammer genoeg, maar ik heb in mijn leven veel gereisd en vele andere boerendorpen bezocht. Je staat er van verstelt wat sommige jongedames daar doen om een nacht met een stadsjongen zoals ik door te brengen." Voegde hij eraan toe met een veelbetekenende wenkbrauwwiebel. Op dat moment rinkelde de bel. Gabi stormde vrijwel meteen het lokaal uit, maar niet veel later hield ze hem tegen met de vraag waar Féline was. "Geen idee, misschien moet je het aan Milan, Kayla of Christian vragen, die werken immers samen." Rafaël maakte zich niet bepaald zorgen om de kleine Chesire. Ze leek hem wel iemand die haar eigen boontjes kon doppen.
Zorgeloos wandelde hij naar de eetzaal voor het middageten. Hij lepelde rustig zijn soep naar binnen, toen Féline tegenover hem kwam zitten. "Gabi zocht je daarjuist, maar ze zal je nu wel gezien hebben denk ik." Hij werd wel nieuwsgierig wanneer ze uit de doeken deed dat er geen wraak op één, maar op twee mensen genomen moest worden. "Waarom precies pakken we Kume aan, oh ja zij was toch de kwaadaardige kamergenote niet? Denk je dat het echt een goed idee is om een oorlog tussen jullie beide te starten. Ik vind het geweldig wat grappen uit te halen, maar ik wil je natuurlijk je nachtrust niet ontzeggen. Velasco, daar heb ik nog nooit van gehoord, was hij op het feest? Wie is zijn vader of moeder?" Rafaël had er niets op tegen vrienden te helpen in wraakpogingen, maar hij wist wel liefst met wie hij te doen had. Nog altijd was hij niet op de hoogte dat Kumeza aan de oorzaak lag van zijn blauwe haardos, die eindelijk terug zijn normale zwarte kleur begon te krijgen. Voor hem betrof het hier gewoon twee willekeurige personen, maar zolang de wraakacties grappig zouden blijven kon Féline absoluut op hem rekenen. "Op wie lijkt hij?" vroeg hij en leunde een beetje naar voren, want hij had niet goed gehoord wat Féline precies op het einde had gezegd.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Zo, Elliot was er eindelijk. Het was voor het eerst dat hij op zo'n school was. Dat kwam omdat hij twee weken voor het eerst wist wie zijn echte vader was. Ergens had hij het kunnen weten, omdat zijn tweede naam de naam van zijn vader was. Hij had een kleine koffer meegenomen, omdat hij weinig bezittingen had. Via een portaal ging hij naar school, waarna hij de laatste twee kilometer moest lopen. Uiteindelijk was hij bij de school aangekomen. Nu wat? Elliot had geen idee. In de brief stond dat twee scholen samen gingen, maar hij was bij geen van beiden geweest. Was er een receptie ofzo? Zou hij het aan een medeleerling moeten vragen? Het nadeel was dat er blijkbaar ook slechte kinderen rondliepen en Elliot had geen zin dat de eerste persoon die hij hier zou ontmoeten hem zou uitlachen. Toen de pauze was begonnen, werd het alleen maar erger. Het was een enorme school, met ongelooflijk veel leerlingen. Het liefst wilde hij naar huis, naar bed gaan en zijn afkomst negeren. Zoon van Flynn Ryder? Echt niet! Gewoon een simpel boerenjoch die zijn hele leven zou verstoffen achter een ploeg. Aan de andere kant was dit waar zijn moeder veel moeite voor gedaan had. Zij had zijn vader voorgelogen dat Elliot naar een speciale school ging, waar hij iets over agrarische dingen leerde. Hij kon omwille van haar niet teruggaan. Hij rechtte zijn schouders en liep met zelfverzekerde passen naar het eerste de beste tafeltje waar mensen aan zaten. "Hoi, ik ben nieuw hier, kunnen jullie me helpen?"

Sansa
Internationale ster

Sansa schreef:
Gabi:

Ik keek meteen omhoog. "Kun je niet uitkijken?" sneerde hij naar mij. Ik keek hem aan. "Sorry hoor maar volgens mij ben jij degene die tegen mij aan liep." zei ik geïrriteerd terug. Ik pakte één van zijn koffer en duwde hem grof terug in zijn handen. Ik draaide me om en liep weer naar de eetzaal. Ik zag Féline en Rafaël aan het begin zitten. Ik liep richting ze en plofte naast Féline neer. "Sorry dat ik jullie gesprek verstoor, maar waarom heb ik het nou dat ik tegen iedereen aanloop." Zei ik geïrriteerd tegen ze. Het was niet de eerste keer dat ik tegen iemand aan botste dit schooljaar. Ik zag dat Féline en Rafaël aan het glimlachen waren. Waardoor ik natuurlijk meteen weer mijn mond open. "Serieus jongens... Gaan jullie hier om lachen. Het is niet meer grappig." Maar niet veel later begon ik al weer rustiger te worden. "Maar hij had zijn koffers vast. Volgens mij kwam hij net pas aan op school. Waarom zou hij te laat zijn?" zei ik hardop tegen mezelf. Want iedereen moest op tijd zijn. Het zou vast weer iemand van de goede kant zijn geweest, kon de school geen nee tegen zeggen aangezien een groot deel van de goede kant een grote invloed had op onze school. Niet veel later liep er een jongen naar onze tafel. "Hoi, ik ben nieuw hier, kunnen jullie me helpen?" vroeg hij aan ons. Ik keek hem aan. "Nee." zei ik zonder ook maar even na te denken. "Wacht, ben jij ook net aangekomen op school?" Vroeg ik aan hem toen hij op het punt stond om weg te lopen.

Anoniem
Landelijke ster

Lavaires schreef:
Romeo:

Na een lange tijd onder uit te zitten en dingen van kaarten te bouwen gaat de bel.
Ik schrik me rot waardoor alle kaarten naar beneden vallen. Mijn pols zwier ik met een kleine woosh de andere kant op en alle kaarten poeffen weg. Over poeffen gesproken, laat ik Féline maar eens zoeken. Twee tafels verder zie ik Féline aansluiten bij een jongen waar niet veel later ook een meisje naast ploft. Rustig loop ik naar ze toe. "Hoi, ik ben nieuw hier, kunnen jullie mij helpen?" zeg ik voor de grap. Het meisje naast Féline draait zich gelijk om en zegt nee. Féline verstijft en laat haar vork in haar bakje vallen. Ik ga achter haar staan en houd mijn hand voor haar ogen waar een hartenkaart verschijnt. "Hee Kitten, drie keer raden wie een dag eerder uit Wonderland is geschopt!" zeg ik lachend. In een ruk draait zich om en haar grote blauwe ogen staren mij vol ongeloof aan. Maar als snel vliegt ze me in de armen. " Romeo?! Ik dacht dat jij morgen avond pas zou komen?" hoor ik haar roepen. "Tja, planning gewijzigd blijkbaar..." zeg ik. Ik laat haar los en steek beide handen uit naar de andere twee aan tafel. Beetje gek voor hun misschien, maar in Wonderland dood normaal hoor. "Sorry wat onbeleefd, ik ben Romeo Harts. Ook uit Wonderland en een van Félien's beste vrienden! Door problemen in Wonderland ben ik overgeplaatst van school. Vandaar de late aankomst, al was die voor morgenavond gepland." zeg ik met een glimlach. Ik haal mijn hand door mijn haar en ga naast de jongen zitten.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
'Dat is waar. Dus jij en Chris met Milan en mij. Vind jij het ook goed, Milan?' vroeg Kayla aan hem. Eigenlijk had hij er maar weinig keuze in, aangezien er al veel groepjes gemaakt waren. Verder leek Chris ook niet zo heel geïnteresseerd te zijn, maar ze hoopte dat hij nog wel bij ging draaien en daadwerkelijk interesse ging tonen.
'Chesire's horen vrolijk te zijn, waarom zit ik hier dan met buikpijn en een chagrijnige bui over me heen!' hoorde ze Féline zeggen en ze poefte zich weg nog voordat de bel was gegaan. Wat was dat nu? Wat is er met Felien aan de hand? Ik moet haar zoeken! Kayla wilde het lokaal uit rennen, maar werd door Milan tegengehouden en gaf haar rustgevende woorden, zodat Kayla niet verder in paniek raakte. 'Ik zoek haar in de pauze wel even op, voordat ik met jou ga praten.'
Niet veel later ging de bel. Kayla pakte haar spullen en liep met Milan en Chris naar de eetzaal en ze keek of ze Féline kon vinden. Het eerste dat ze zag, was dat Gabi tegen een jongen aan botste en meteen fel reageerde. Je hebt het ook lekker voor elkaar, Gab. dacht ze bij zichzelf. Ze had Féline daarna snel gevonden bij Rafa aan tafel. 'Ik ben zo terug', zei ze tegen Milan en Kayla liep naar Féline toe. 'Felien? Is alles wel goed? Het leek wel of je daarnet in paniek raakte en dat je daarom wegging' zei Kayla. 'Ik hoef het nu niet per sé te weten wat er is, maar als ik je kan helpen dan moet je het me laten weten. Vriendinnen zijn er niet voor niets'. zei Kayla en ze gaf Féline een knuffel. 'Als je me nodig hebt, dan ben ik bij Milan. Ik heb hem nog iets uit te leggen, namelijk'. en met die woorden verliet ze de tafel en ging terug naar Milan.
Kayla was best zenuwachtig en hoopte dat hij niet al te fel zou gaan reageren of haar als een anders persoon zou gaan zien. Of juist dat hij ging denken dat Kayla dezelfde persoonlijkheid zou hebben als haar vader, dus dat zij hetzelfde bij Milan zou doen als wat Hans deed bij Anna.
Voor de zekerheid nam ze Milan even apart, zodat niemand anders hen kon horen. 'Ik weet niet hoe je weet van Hans' begon ze. 'Maar hij is inderdaad mijn vader..'

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Een zwakke glimlach verscheen op Milan zijn gezicht, toen Kayla het aanbod van Milan aannam om samen een groep te vormen voor de opdracht die hen net was gegeven. Achter hem hoorde hij de andere groepen zich al vormen en hoorde hij al enkele plannen. Hij kon niet helemaal horen hoe of wat, maar dat deed er niet echt toe. Hij zou er snel genoeg achter komen, hoe wel hij een beetje de kriebels kreeg van enkele schurken die zo zaten te smoezen. Hij was benieuwd wat die tieners van plan waren. Een les talen leek niet zo heel erg, maar als je echt een stunt of grap wilde uithalen, was elke les geschikt. Dat hadden ze al ontdekt in de vorige les, dierenverzorging. Nog steeds zaten sommige leerlingen zichzelf te krabben tenslotte.
Toen Kayla begon over een groepje van vier, kreeg Milan even de kriebels. Gezien zijn krachten, ging hij liever niet met al te veel mensen om. Hij wilde liever een zo klein mogelijk groepje, maar Kayla had natuurlijk wel gelijk. Er moest een groepje van vier komen en de meesten hadden al een groepje van drie gemaakt. Zij waren één van de weinigen met twee personen, samen met Féline en Chris natuurlijk. Hij had zo het gevoel dat het Kayla vooral om Féline ging, maar liep rustig achter haar aan. Zodra ze aankwamen, hoorde Milan al meteen dat het Kayla om Féline ging. Dit omdat ze ook voor voorstelde om misschien met hun drieën te gaan, als dat makkelijker voor Féline zou zijn. Het zou in elk geval makkelijker zijn voor Milan, maar goed.
Milan zijn blik viel even op Chris, die zijn voeten op de tafel legde. Dat de leraar er niets van zei. Het was onbeleefd en ook nog tegen de schoolregels. Toch zou Milan er niet over beginnen. Zijn moeder zou het ook niet accepteren, maar misschien Chris zijn moeder wel. Ook wilde hij niet de spelbreker van de groep zijn, dus ging zijn blik naar Féline, afwachtend op haar antwoord. Nadat Féline haar antwoord aan hen had geschonken, begon ze hem ineens een beetje te flippen en beet Milan op zijn lip. Hij had niet de kans gekregen om Kayla haar vraag te beantwoorden, of hij dit groepje ook goed vond. Niet dat Milan nog veel andere keuzes had. Echter, waarom deed Féline opeens zo? Milan wilde het vragen, maar meteen floepte ze weg en wilde Kayla meteen achter haar aan gaan. Dit besloot Milan echter tegen te houden en zachtjes pakte hij Kayla haar pols vast.
"Ik denk dat we Féline beter even met rust kunnen laten. Waarschijnlijk heeft ze buikpijn of zo. Misschien een beginnende griep, aangezien ze last heeft van haar buik. Dat maakt mij in elk geval niet heel vrolijk. Ik denk dat ze even naar de wc is. Je kunt beter straks even met haar praten. Als ze wat bij gekomen is" zeg ik tegen Kayla en loop vervolgens met Chris en Kayla het klaslokaal uit. Eigenlijk was Milan best blij dat het eindelijk pauze was. In de pauze hoefde Milan niet heel dichtbij de andere leerlingen te komen. Hij kon zich op de zijlijn verschuilen. Misschien aan een tafeltje gaan zitten, terwijl vrienden elkaar opzochten en Kayla wegliep van Milan om toch met Féline te praten. Ze zei dat ze zo zou terugkomen, dus zou Milan wat meer in beeld voor haar blijven. Zodat ze hem wat gemakkelijker kon vinden.
Rustig liep Milan dan ook naar een tafeltje en ging op het uiterste hoekje zitten, dicht bij de muur. Een paar andere studenten gingen ook aan het tafeltje met een groepje zitten praten, toen er een jongen naar hen toe liep en om hulp vroeg. De leerlingen aan zijn tafeltje, negeerden de jongen echter ondanks zijn zelfverzekerde stap. Iets wat Milan best brutaal vond, waarna hij zelf maar het woord nam en opstond. "Mijn naam is Milan, waarmee kan ik je helpen?" vroeg Milan, terwijl hij met zijn gehandschoende hand de hand van de jongeman schudde. De jongen zag eruit alsof hij weinig bezat. Waar sommigen super veel bagage mee hadden genomen, had hij slechts één kleine koffer in zijn bezit. Het kon echter zijn dat hij ervoor koos om licht te reizen en de rest door zijn ouders te laten versturen. Dat was wel iets waar Milan ook over na zat te denken. Klein reizen, met enkel de belangrijkste dingen, en later de rest versturen. Toch had hij het niet gedaan, aangezien hij niet zeker wist wat belangrijk was. Daarbij, de magische dekens die hij moest meenemen voor zijn kamergenoten waren niet bepaald geschikt voor licht reizen, dus besloot hij maar om gewoon alles in te pakken en mee te nemen. Echter, kon het ook zo zijn dat de jongen weinig bezat. Hij leek Milan niet bepaald een rijke jongen, eerder een arme boer. Iets wat Milan niet veel kon schelen. Soms was hij juist jaloers op de arme mensen in zijn koninkrijk. Geld maakte niet gelukkig tenslotte.
Stil luisterde Milan naar wat de jongeman te zeggen had en dacht even na. "Staat er niets in de brief die de school je heeft gestuurd?" vroeg Milan, toen de jongen hem om hulp vroeg en dacht even na. "Ik zou even langs de receptie gaan. Ik kan wel dingen vertellen, maar als ik het verkeerd heb, dan heb je er niet veel aan" glimlachte Milan en keek even om zich heen. "Als je die gang uit loopt en dan vervolgens rechts gaat, kom je vanzelf bij de receptie uit" zei Milan vervolgens. Dat had hij gister voor het avondeten al ontdekt.
Milan twijfelde of hij moest voorstellen om mee te gaan, aangezien dat wel beleefd was, maar hij ook met Kayla had afgesproken. Gelukkig liet Kayla hem die keuze niet maken, aangezien ze bijna meteen naar hem toe liep.
"Neem me niet kwalijk. Als je ergens nog vragen over hebt, of je kunt de receptie zo niet vinden, zoek me dan maar op. Ik help je graag verder als er iets is, maar ik moet even dit gesprek afhandelen" sprak Milan tegen de nieuwe jongen. "Als je me nodig hebt, hoef je alleen de kou te volgen." zei Milan vervolgens, aangezien er al behoorlijk wat studenten hadden gesproken over zijn kou, beginnend met Rafa.
Rustig liep Milan met Kayla mee naar een rustig deel van de gang en keek haar aan, toen ze begon over haar vader. Het onderwerp waar Milan graag even over wilde praten, wegens zijn nieuwsgierigheid. Zoals hij al dacht, was Kayla inderdaad een dochter van Hans. "Ik kon het deels zien aan je teken" zei Milan, als antwoord op de opmerking hoe hij wist van prins Hans. "Daarbij hebben jij en ik bijna het zelfde achtergrond verhaal. Het enige verschil is dat jij een kind van een schurk bent en ik van een heldin. Maar volgens mij ben je niet alleen de dochter van een schurk, of wel?" vroeg Milan met een zwakke glimlach. "Mijn moeder is Koningin Elsa van Arendelle." sprak Milan toen, waarbij hij verraadde wie zijn moeder was.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Kayla's ogen werden groter. Hoorde ze dat nu goed? Zijn moeder was Elsa? 'Jouw moeder is Elsa?' sprak ze vol verbazing uit. Waarom had haar moeder nooit iets verteld over een ander kind? Waarom had ze het verzwegen? Was ze soms bang en waarom dan?
Ze kon het maar moeilijk geloven. Geen enkele brief die ze van haar moeder thuis kreeg, stond ook maar iets in over Milan. Voor zo ver Kayla wist, had haar moeder haar nooit iets verzwegen.
'Elsa..Elsa is..' ze kon moeilijk uit haar woorden komen. 'Elsa is ook mijn moeder..'. Er ging op het moment heel veel door haar heen en er kwamen allerlei vragen naar boven. Buiten dat moest ze moeite doen om haar tranen te kunnen bedwingen. 'Hoe kón ze dit voor mij verzwijgen?' sprak ze iets te luid. 'Waarom doet ze zoiets?' en uit wanhoop keek ze Milan met betraande ogen aan. 'Wat weet jij ervan?'

Anoniem
Landelijke ster

Lavaires schreef:
Féline:

''Waarom Kumeza en Velasco?'' zeg ik sarcastisch lachend. ''Kumeza denkt dat heel die kamer van haar en die ander is, well wrong. Ik heb er ook niet voor gekozen bij hun opgescheept te zitten, maar Kumeza moet niet denken dat ze mij weg kan jagen. Zij heeft laten zien wat zij met mij kan doen, en daar schrok ik wel van. Maar ik zal haar ook eens laten zien wat ik kan. Daarnaast, zij is de reden dat iedereen gekleurd trollen haar heeft.'' grinnik ik. ''Die Velasco moet volgens mij een zoon zijn van Maleficent. Hij trekt nu ook wat meer op met Kumeza en hebben toen ik lag te slapen ook wat dingen gedaan, volgens mij een hypnose aangezien ik daar niet goed tegen kan en buikpijn van heb. Hij onderschat mij ook enorm, dus wordt weer eens tijd voor prank-mode.'' voeg ik er aan toe. Kayla komt naar me toe en geeft me opeens een knuffel. 'Felien? Is alles wel goed? Het leek wel of je daarnet in paniek raakte en dat je daarom wegging 'Ik hoef het nu niet per sé te weten wat er is, maar als ik je kan helpen dan moet je het me laten weten. Vriendinnen zijn er niet voor niets' zegt ze. ''Lief van je Kayla! kwam door de buikpijn die ik kreeg van Velasco, daar werd ik chagrijnig van. Maar gaat nu wel weer hoor.'' Gabi komt bij ons zitten en Kayla gaat terug naar Milan, de jongen staat inmiddels nu ook bij ons. ''Hoi, ik ben nieuw hier, kunnen jullie mij helpen?'' hoor ik hem zeggen. En ik laat mijn lepel terug in het bakje vallen. Romeo, blijkbaar, negeert de opmerking van Gabi en houdt een kaart voor mijn ogen en zegt; "Hee Kitten, drie keer raden wie een dag eerder uit Wonderland is geschopt!" Ik draai me om en kijk hem stomverbaasd aan, maar vlieg hem snel in de armen. "Romeo?! Ik dacht dat jij morgen avond pas zou komen?'' roep ik iets te hard. "Tja, planning gewijzigd blijkbaar..." zegt hij daarop terug. Hij stelt zich voor aan Gabi en Rafa en gaat vervolgens naast Rafa zitten.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Kumeza wandelde na de les niet meteen naar de eetzaal, maar ging eerst terug naar haar kamer om een boek op te halen dat ze was vergeten. Toen ze voorbij een verlaten gang wandelde duwde haar schaduw haar plots ruw tegen de muur. De demonen waren zo te zien nog altijd niet blij dat ze zomaar hun hulp had aangeboden bij een louter schoolproject. Na de mislukte deal van haar vader, waren ze extra waakzaam geworden.
"De truc met het gekleurde haar was toch geslaagd. Ik heb gezegd dat het me spijt. Het was zeker niet mijn bedoeling onrespectvol te zijn." Ze voelde hoe haar keel werd toegeknepen. Een ding zouden ze haar duidelijk maken. Kumeza was niet diegene die hier in controle was, dat waren de demonen en dat mocht ze niet vergeten. De redding kwam in de vorm van een student die voorbijliep. Haastig lieten de demonen haar los. Kumeza hapte naar adem. Snel liep ze naar de eetzaal, waar andere leerlingen zaten en ze bijgevolg veilig was. Wat koud water zou de pijn in haar keel hopelijk helpen verzachten. Wie goed keek kon enkele rode striemen rond haar hals zien.
Ze was niet bepaald in een blije, hulpvaardige bui toen een jongen aan haar tafel stopte en om hulp vroeg. Met een geërgerde zucht liet ze haar ongenoegen blijken. "Waar heb je hulp bij nodig. Zoals je ziet is dit de eetzaal, waar mensen eten, daarna gaan we naar de les, dat lijkt me allemaal vrij duidelijk."

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Elliot

Het deed maar een klein beetje pijn dat twee van de drie hem afsnauwden. "Ja, ik ben er pas net," zei hij geïrriteerd tegen onvriendelijk meisje nummer 1. Ander onvriendelijk meisje negeerde hij gewoon maar. De jongen was gelukkig wel in een goede bui (of hij was geen kind van een slechterik, dat kon ook). Hij wilde net weglopen toen de jongen zich voorstelde en zijn hand uitstak. Dankbaar schudde Elliot zijn hand. "Hoi, ik ben Elliot," stelde hij zich voor. De jongen heette Milan en hij kon hem wel helpen. Eerst vroeg hij over de brief, maar daar stond vrij weinig in. Er was een welkomsmoment, die hij gemist had. Waar en wanneer het portaal opende, wat hij ook gemist had. De scholen zijn samengevoegd, wat leuk was voor de scholen, maar hij had er niet veel aan en iedereen kon zo zijn eigen toekomst kiezen. Veel plezier op school. Het was echt een idiote brief en het gaf bijna geen antwoorden op de vragen. Elliot bedankte de jongen, negeerde de rest van de groep en ging op zoek naar de receptie. Gelukkig was zijn koffer niet al te zwaar en kon hij het makkelijk meeslepen. De gang uit en dan rechts. Dat was wat Milan zei. Hij herhaalde het in zijn hoofd om het niet te vergeten. Terwijl hij met grote passen door de eetzaal liep, op weg naar de receptie, dacht hij na over de twee meisjes. Waren zij kinderen van de slechterikken, of was hij nu aan het generaliseren? Tenslotte, niemand zat te wachten op een boerenjoch die een dag te laat was gekomen. Hij kwam bij de receptie aan en zag daar iemand zitten. "Hoi, kunt u mij helpen?" vroeg hij voorzichtig aan de vrouw (ik weet dit niet zeker, als dit fout is, por me dan). "Wat kan ik voor je doen?"
"Ik ben nieuw hier, ik weet niet wat ik moet doen en waar ik naartoe moet."
"Naam?"
"Elliot Jones." Het leek er niet op dat de receptioniste er veel zin in had vandaag.
"Oh, oké, je bent een dag te laat, maar de kleren liggen al op je kamer en als je snel bent, kan je je nog omkleden voordat de les weer begint. Je moet hier de trap op en dan twee keer naar links en dan zie je het vanzelf wel."
Elliot bedankte de vrouw en ging op weg naar zijn kamer. Hij was benieuwd hoe het er uit zag. Wat het groot? Moest hij het delen met anderen, of was hij in zijn eentje? Beiden maakte niet uit voor hem. Thuis sliep hij ook samen in een kamer met zijn ouders, omdat er niet veel ruimte was voor nog een kamer. Vol spanning deed hij de kamer open en het was... normaal? Het was geen zaal, maar hij zag meerdere bedden staan. Hij moest het dus delen met anderen. Dan maar hopen dat het normale mensen waren. Hij claimde een van de bedden waar nog een schooluniform op lag en kleedde zich snel om. De kleren die hij aan had gooide hij op zijn koffer. Elliot had het idee dat de lessen bijna zouden beginnen. Helaas had hij niet gevraagd wat zijn rooster was. Was er een soort bel die het einde van de pauze aan zou geven? Of was het zo'n zelfstandige school dat ze het maar zelf moesten uitzoeken? Nou ja, hij had geen keuze, dus liep hij weer terug naar de aula. Misschien kon hij wel meelopen met een aantal klasgenoten naar de volgende les.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Milan had best te doen met de nieuwe jongen, die zich even daarvoor had voorgesteld als Elliot. Elliot kwam tenslotte meteen in aanraking met iemand die niet bepaald geweldig gezelschap was. Mevrouwtje ik ben honderd keer beter dan jou, Gabi. Niet echt een goed begin van je schoolperiode, zeker als je je koffers nog in je hand had. Naast Gabi had hij ook nog eens te maken gehad met een ander meisje, waar Milan volgens hem nog niet eerder mee gesproken had. Natuurlijk waren ze nog maar net in de eerste dag van het schooljaar, dus was het logisch dat Milan nog niet met iedereen gesproken had. Om deze reden kon hij ook niet oordelen over wie deze jonge dame was. Echter leek het meisje Milan niet bepaald de aller beste meid om direct te ontmoeten. Het leek Milan iemand die je voorzichtig moest benaderen en haar respect moest winnen, voor je eigenlijk echt met haar om zou gaan. Het maakte Milan ook niet echt uit hoe of wat. Hij hoopte dat zijn hulp, de nieuwe jongen naar zijn eigen kamer zou begeleiden, zodat hij niet teveel andere mensen om hulp hoefde te vragen, die mogelijk het zelfde zouden reageren als Gabi en het andere meisje.
Misschien zag hij Gabi slechter dan nodig was. Ze zaten natuurlijk nog maar net op deze school en durfde ze zich niet als zichzelf voor te doen. Deed ze haar vader na, en zou later een veel vriendelijkere meid opbloeien. Als een roos, eerst een lelijke knop en vervolgens een schitterende bloem. Maar dat was iets wat Milan maar zou moeten zien. Eerder kon hij daar niet over oordelen.
Rustig liep Milan mee met Kayla en zag vervolgens haar verbazing, die haar ogen groter maakte. "Mijn moeder is inderdaad Elsa" sprak Milan, toen Kayla het voor de zekerheid na vroeg. Tsja, daar kon hij ook niet over liegen. Zijn krachten lagen er pijnlijk dik bovenop. Toch kon Milan even niet anders dan verbaast kijken, toen Kayla zei dat ook haar moeder koningin Elsa was. "Jouw moeder is Elsa?" vroeg Milan toen, de vraag van Kayla herhalend. "Maar is het dan niet logischer dat je vervloekt zou zijn met ijskrachten?" vroeg Milan vervolgens. Goed, hij was niet vervloekt en zijn moeder ook niet, maar het zou toch honderd keer logischer zijn dat als ze haar krachten door een vloek zou krijgen, ze ijs zou krijgen? Vuur en ijs in één familie was behoorlijk onlogisch.
Milan merkte wel dat Kayla van slag raakte door de onthulling dat ze broer en zus waren en legde voorzichtig een hand op Kayla haar schouder. "Hey, haal diep adem" zei Milan en knikte toen ze vroeg of hij wist dat hij een zus had.
"Ik ben ervan op de hoogte. Vroeger hebben wij nog samen gespeeld, toen we heel klein waren. Er hangt nog een schilderij van mijn peutertijd in de schilderijen zaal, vlak naast onze opa en oma. Daar sta jij ook nog op" sprak Milan tegen Kayla, tenminste zijn moeder zei altijd dat het zijn zusje was en zijn tante Anna wilde graag dat schilderij weg hebben. Ze wilde niet teveel nadenken over Hans en zijn gezin.
"Kun je het je echt niet meer herinneren?" vroeg Milan. Natuurlijk wist hij een groot deel ook maar uit verhalen. Vooral Olaf was een behoorlijke kletstante in dat soort gevallen. Maar Kayla was iets ouder dan hem, ze moest zich toch wel kleine dingen herinneren. Of misschien ook een schilderij van hen samen.
Persoonlijk vond Milan het maar een vreemd idee, om met zijn zusje in de klas te zitten. Voor zover hij wist, was zijn zus twee jaar ouder dan hem en dan ook nog vuurkrachten? De natuurlijke vijand van ijs? Het was een vreemde combinatie, een vreemde familie. Aan de andere kant, gingen deze gedachten natuurlijk niet voor niets over ZIJN familie. Zo normaal was zijn familie nu eenmaal niet. Als kind hadden zijn moeder en hij al ijskrachten. Ook zijn tante was niet helemaal normaal. De dingen die zijn tante aankon, waren gewoon onmenselijk. Ook hoe Anna Elsa redde, van Hans. Ze kon voor zichzelf kiezen. Naar Kristoff rennen, maar in plaats daarvan offerde ze zichzelf eerst op. Daar was lef voor nodig. Iets wat Milan waardeerde aan zijn tante.
Voorzichtig veegde Milan de tranen uit Kayla haar ogen en streelde kort door haar haren heen. "Je lijkt erg op onze moeder" zei Milan tegen haar. "Alleen dan wat jonger" sprak hij toen. Hij had het ook wel kunnen weten, maar tot de bevestiging had hij het niet durven hopen. Hij had niet durven hopen dat hij zijn zus zo gemakkelijk zou tegenkomen en ook zo gemakkelijk met haar kon omgaan. Hij was bang dat zijn zus kwaad op hem zou reageren. Hoe hun moeder bij Hans wegging voor zijn vader. Hij was altijd bang geweest dat ze het hem kwalijk zou nemen. Natuurlijk kon ze het hem nu ook kwalijk nemen en zo direct weglopen, eisen dat Milan haar voor altijd met rust zou laten. Maar dat moest hij maar afwachten. Hij hoopte in elk geval dat dat niet het geval zou zijn. Dat ze in elk geval hier op school een soort familie konden vormen.
Zachtjes trok Milan Kayla tegen zich aan, om haar wat te kalmeren, maar Kayla kon zich ook met gemak losmaken en weglopen als ze dat wilde. Als ze tijd voor zichzelf nodig had of zo.

Sansa
Internationale ster

Sansa schreef:
Gabi:

Ik hoorde dat Féline haar vork liet vallen. Ik keek snel haar richting op en je kon zien dat haar mond een stukje open stond. Het boeide de jongen vrij weinig hoe ik tegen hem deed. Hij liep naar Féline toe "Hee Kitten, drie keer raden wie een dag eerder uit Wonderland is geschopt!" zei hij tegen haar. En binnen een seconde was Feliné al in zijn armen gesprongen. Na een tijdje liet hij Féline los en stak hij zijn handen uit "Sorry wat onbeleefd, ik ben Romeo Harts. Ook uit Wonderland en een van Félien's beste vrienden! Door problemen in Wonderland ben ik overgeplaatst van school. Vandaar de late aankomst, al was die voor morgenavond gepland." Ik keek hem even aan maar stelde mezelf later ook voor "Ik ben Gabi" zei ik op een rustige toon terwijl ik naar voren leunde om een appel te pakken. Ik hoorde dat de bel ging dus ik keek snel op het rooster die ik ergens in mijn zak had bewaard. Ik ging met mijn vingers over het rooster Vechttraining stond er. "Nou ik denk dat we dit samen hebben." zei ik tegen Rafa terwijl ik het rooster weer in mijn zak stopte. Ik liep richting de gang en naam een hap van mijn appel. Het was best een grappig idee dat er rode appels op school lagen aangezien sneeuwwitje en de zeven dwergen ook kinderen hebben. Ik moest mijn lach in houden bij het idee hoe ze zouden reageren op rode appels. Maar ik moest al weer snel stoppen met nadenken hoe hun reactie zou zijn omdat ik bijna stikte in mijn appel. Ik begon te hoesten en sloeg net boven mijn borst om het stukje weg te krijgen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld