Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

20 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg || U With Me?

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij grijnsde. Niet zozeer omdat het echt interessanr was wat ze hem vertelde, of eveneens dat het een overwachte vrolijkheid met zich meebracht die hij al tijden miste in zijn houding. Nee, het waren zijn eigen aannames en denkbeelden van haar verschrikte uitdrukking zodra hij haar in had gemaakt met het kussengevecht dat het deed ontstaan. Voldaan liet hjj zijn blikken van haar afglijden; hij vond het goed geweest voor nu.
"Elke meid is zo. Voel je maar niet bijzonder," mompelde hij geestig. Enige bespotting maakte hij eraan vuil, dezelfde brutale ogen met zich meegebracht. Al vestigde hij ze op de afspelende film met een beetje concentratie, kon het voor Kenna nog gezien worden dat hij er plezier aan beleefde om haar enigszins belachelijk te maken. "Ik kom er vanzelf wel achter of je liegt. Zolang het maar niet vannacht is, ik wil nog wel normaal kunnen slapen in plaats van geschreeuw aan te moeten horen omdat je zonodig vond dat je het kon hebben." De waarheid, volgens hem, was sindsdien wel duidelijk. Liegen deed hij voor deze keer immers niet helemaal. Kenna mocht van hem prima weten wat er met haar gebeurde als het wel het geval bleek te zijn. Troosten vormde geen van zijn kwaliteiten na alles, nooit was het iets voor Liam geweest. Met alle plezier zou hij haar naar de gang of zelfs naar de kelder verbannen als ze het ernaar maakte. Een nacht in zijn eentje slapen zoals hij twee dagen geleden nog had gekund was allesbehalve een straf voor hem.
Zijn telefoon nam hij terug, enige verbazing op zijn gelaat zichtbaar geworden. Hij had gedacht dat hij hem al in zijn zak had gestopt. Weggehaald uit haar handbereik, verhuld in zijn broekzakken om het veilig op te bergen, maar hier bleek het anders te zijn. Vragend liet hij het ding in zijn hand liggen. "Ik heb al besteld, idioot. Die pizza is hier niet meteen." Het scherm draaide hij haar kant op, de bevestiging in een mum van tijd laten zien, volgend door het wél wegstoppen van het apparaat. Rustig legde Liam het op het nachtkastje neer.
"Als ze er zijn hoor je het wel, geloof me."

Account verwijderd

schreef:
Met grote ogen keek Kenna hem aan. Ze vond horrorfilms absoluut niet eng. Het was té nep, maar toch hield zo'n films haar wel altijd in een spanning. Het was een hele andere spanning dan bij een dramafilm of een actiefilm. Je wilde weten wat er zou gebeuren met de mensen. Soms waren de eindes cliché, maar bij de meeste films waren ze zeer onverwachts. Ze besloot om haar concentratie volledig op de film te richten, die al belachelijk begon. De titel van de films verscheen met bloederige letters op het kleine schermpje van de MacBook. In één keer draaide ze haar hoofd om naar Liam, om zijn voldanegezicht te zien. 'You're insane, I swear', toch moest ze lachen om zijn opmerking. Hij probeerde haar te beledigen, maar ze wist wel beter. Nog nooit had ze een horrorfilm eng of serieus genomen en aangezien deze film al onserieus begin, kon ze dat bij deze film ook verwachten. Hoofdschuddend liet ze haar hoofd achter haar rusten en vestigde ze haar ogen op de laptop.
Een zucht was te horen bij een volgende bijnaam, idioot. 'Thank you, let me watch the movie now instead of listening to you when you are acting annoying', haar stem klonk absoluut niet boos. Ze bedoelde het meer als een grapje, maar het was aan Liam hoe hij het zou opvatten. Haar aandacht had ze vervolgens op de film gehouden. Hij was net begonnen, maar hij was al vreselijk. De acteurs en actrices konden er niks van. Ze bereidde zich voor op een saaie film, aangezien het erop leek dat het zo'n film zou zijn.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
► Uit zijn concentratie gehaald, dwaalde zijn blik af naar de gesloten deur van zijn slaapkamer. Een deurbel dacht hij te horen. Schel geklonken over het gestommel van de benedenverdieping, luid en tegelijkertijd zacht voor de normale mens hoorbaar geworden in de ruimtes. Hijzelf keek ervanop. De film had immers al een tijdje geen van zijn belangstelling meer gehad, hij meer gefocust op de falende scéne's dan het verhaal in het algemeen. Vandaar dat hij al dan moeiteloos het scherm van zijn laptop voor de zoveelste keer uit zijn gezichtsveld haalde.
"De pizza is er, pequeñita," vertelde hij. Weifelend haalde hij de cash uit zijn portemonnee weg, wetende dat hij het had beloofd en geen andere keuze had dan toegeven. Nooit had hij het met genoegen laten gebeuren om zijn geld aan anderen kwijt te raken. Een van de oorzaken waarom Liam, met een spotting in zijn ogen, het verdomde nog meer moeite te doen om haar in leven te houden. Gadeloos bleef hij zitten. Geen beweging werd gemaakr, geen aanstalten om naar beneden te lopen ofwel ook maar zijn snelheid te gebruiken zodat ze op tijd waren. Al nonchalant bleef hij achterover leunen tegen het vervallen bed. Het geld legde hij voor haar neer, te eigenwijs en wel om meer energie te verdoen aan het menselijke gedaante dan nodig was. "Ik zou maar snel zijn..," zei hij met een grijns. "Volgensmij hebben de anderen hem ook gehoord."

Account verwijderd

schreef:
Kenna was goed verdiept in de film, die meer lachwekkend dan eng was. Ze lag veel te lekker en ondertussen was ze de pizza vergeten, totdat Liam's stem het haar deed herinneren. Binnen één moment zat ze rechtop en keek ze hem met een opgetrokken wenkbrauw aan. 'Seriously, so fast?', de pizza was ongeveer een kwartier geleden besteld en normaal duurde het een half uur tot een uur. Het feit dat hij het hoorde verbaasde haar, maar toen bedacht ze zich dat het hoorde bij het vampier zijn. Zo te zien kon hij veel dingen om zich heen horen. Ze wachtte totdat hij het ging halen, maar waarschijnlijk kwam er daar niks van. Hij bleef stil liggen en het enige wat hij deed was het geld voor haar leggen. Ze wilde hem vertellen dat hij een luilak was, maar daarvoor kreeg ze geen kans.
'What? No!', razendsnel pakte ze het geld en liep ze op een snelle tempo naar de deur. 'Stop the movie', zei ze, terwijl ze de deur opendeed. Ze liep de gang op en vervolgens liep ze de trap af. De gang moest ze niet te lang zoeken. Één meisje liep richting de gang. Snel liep ze achter het meisje aan en deed ze voor haar de deur open. Het meisje gaf haar een verbaasde blik, maar uiteindelijk liep ze schouderophalend weg. 'It is 20 dollars', de pizzabezorger keek haar ongeduldig aan, waardoor ze even zuchtte. Ze gaf het geld aan de man, die haar het pizza gaf. 'Dankjewel', zei ze, terwijl ze de deur dichtdeed. Snel liep ze weer de gang uit, de trap op en liep ze door de gang naar Liam's kamer. De deur duwde ze met haar zij open en toen ze binnen was, sloot ze hem met haar voet. 'You ordered a big one, are you going to eat it to?', vroeg ze, terwijl ze op het bed plofte. De pizzadoos maakte ze open en de bekende geur kwam haar tegen moet. Haar buik maakte een geluid, maar die negeerde ze. Snel pakte ze een pizzapunt en nam ze er een hap van. Vervolgens stak ze de pizzadoos uit naar Liam, zodat hij ook wat kon pakken. 'Thank you', zei ze, terwijl ze op haar vorige positie ging zitten. Ze drukte met haar schone hand op de spatiebalk, zodat de film verder zou afspelen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De snelheid waarmee ze reageerde zodra hij het eten opbracht, was ongelooflijk. Lachwekkend, zelfs, gezien ze ineens overeind vloog. Haar rug rechtte zich, ze zat vrijwel meteen rechtop en met verbazing sprak ze de woorden uit. Het liet hem grijnzen. Hoe onbegrijpelijk het het nog steeds vond dat ze zo blij kon zijn over het arriveren van het eten, toonde hij alleen een plezierigheid bij het aanzien hoe ze haar verontstelde blikken doorzette. Nog even en haar mond zou openvallen van schok. "Blijkbaar. Ik kan hem beneden horen," antwoordde hij. De klanken van zijn geschuifel over de straatstenen kon Liam nog waarnemen van de bovenverdieping, het geritsel van zijn rits van zijn jas die zijn ongeduldige bewegingen met zich meebrachten, het geklop tegen de voordeur. Alles kwam als geroep in zijn oren. Hij kon het hard waarnemen, gedetailleerd genoeg om alles eruit op te kunnen maken zonder het beeld erbij nodig te hebben.

Haar verdwijning, evenals de terugkeer, had hij amper meegekregen. Hij verdomde het haar na te kijken indien ze haar een weg naar beneden snelde om op tijd te zijn. Het kon hem vrij weinig boeien, sinds zijn echte aandacht lag bij zijn eigen geld. Pas toen ze wederom binnen kwam lopen met de pizzadoos in haar handen kon hij zich normaal op al het andere focussen. Simpelweg werkte hij haar op haar zenuwen door een brede grijns te laten zien, terwijl hij toekeek hoe ze naast hem kwam zitten. "Ja, ik ga er ook van eten." Het was meer om zelf te proberen te achterhalen hoe het ook al weer smaakte, dan dat het was vanwege honger. Hijzelf kon geen andere gevoelens van drang opbrengen dan bloed. Het zou waarschijnlijk nergens naar smaken zoals elk ander beetje voedsel ook geen smaak meer voor hem had, maar wat zou het ook. Hij had niets te verliezen, toch?
De pizzadoos nam Liam van haar over. De damp kwam al onvermijdelijk bij hem terecht, de sterke lucht van het eten nog van verre kunnen ruiken. Vervloekend over zijn zintuigen, pakte hij een pizzapunt weg van het karton, volgend door de doos die hij weer voor Kenna neerzette. "Smakelijk," mompelde hij haar toe.

Account verwijderd

schreef:
Een korte lach ontsnapte er uit Kenna's mond. 'This is so horrible, how can someone make a movie so predictable?', mompelde ze, terwijl ze geamuseerd naar het schermpje keek waar de film zich afspeelde. Nog nooit had ze zo'n slechte film gezien, zonder twijfel. Ondertussen was de film al één uur bezig en lag de lege pizzadoos ergens in de kamer. Ze was ondertussen al enkele keren opnieuw gaan zitten, puur uit verveling. 'The next time I'm choosing the movie, you don't have a taste', plaagde ze Liam, aangezien ze wist dat haar opmerking hem zou irriteren. Een gaap ontsnapte er uit haar mond, waarna ze vervolgens haar aandacht op de film vestigde.

'Liam? That guy from the basement is awake', een mannelijke stem was te horen aan de andere kant van de deur. "Die gast"? Het kostte haar niet eens één seconde om na te denken over wie hij het had. Mason. Ze was hem door de film vergeten, waardoor ze zich schuldig voelde. Snel stond ze op en opende ze op dezelfde tempo de deur. Ze rende de gang op, terwijl ze de verbaasde blik van de man negeerde. Haar weg vervolgend, rende ze de trap af en uiteindelijk kwam ze bij de trap die naar de kelder leidde. Ook rende ze die trap af, terwijl ze over de laatste trede half struikelde. De deur duwde ze met een klap open en vervolgens liep ze de donkere kelder in. Haar ademhaling was een stukje versneld, aangezien ze het halve huis had door gerend. Haar blik vestigde ze op Mason. Hij was niks veranderd. Ze verwachtte dat hij een duivels gezicht zou hebben, misschien zelfs al los was gekomen. Het enige wat was veranderd was zijn positie. Hij lag niet meer op de grond, maar zat hij tegen de muur met zijn hoofd zo ver mogelijk gebogen. Langzaam zette ze een stap naar voren, terwijl ze de jongen bleef aankijken. 'Mason?', haar stem klonk schor en hard in de ruimte. Er kwam geen beweging in het lichaam, enkel een paar woorden lieten er blijken dat hij inderdaad nog leefde. 'K..Kenna? Can you come here? I want to tell you something', zijn stem klonk zacht, maar net goed te verstaan. Twijfelend liep ze zijn richting op en op een veilige afstand bleef ze staan. Langzaam ging ze op haar knieën voor hem zitten en keek ze hem aan. Zijn zwarte haren verbogen zijn hele gezicht. Hij tilde langzaam zijn hoofd op, waardoor zijn gezicht tevoorschijn kwam. Ze voelde zich opgelucht toen ze zijn normale gezicht zag. Langzaam kwam hij dichterbij, waar de kettingen hem toelieten. Hij keek haar aan en een glimlach was op zijn gezicht te zien. 'Come closer', zijn ogen bleven in die van haar staren en ze deed wat hij vroeg. Ze kwam dichterbij. Ze verwachtte dat hij met haar zou praten, wat hij ook deed. Jammer genoeg was het niet wat ze wilde horen. 'I'm so hungry..', zei hij. Snel pakte hij haar bij haar schouders vast en trok hij haar naar zich toe. Zijn gezicht veranderde. De aderen onder zijn ogen werden zichtbaar en zijn ogen werden donker. Een bang gevoel bekroop haar, terwijl ze zich probeerde los te maken van zijn greep. 'No..', ze voelde iets scherps in haar nek, waardoor ze een korte gil liet.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Ik heb wel smaak, kleuter. Je bent gewoon te eigenwijs om het toe te geven."

-

Een stemgeluid doorbrak de eeuwenlange film. De tonen langs de deur gekomen, de zware voetstappen galmend over de gangen indien hij een van de jongens herkende. Staande achter het hout met geen moeite gedaan om ook maar binnen te komen. Hijzelf kon niet meer doen dan zuchtend opkijken, zijn ogen gericht op de versperde deuropening alsof hij zijn gedaante werkelijk kon zien, zelfs al was Liam zich ervan bewust dat het nutteloos was. Met slechts een paar seconden spreken en het laten horen van zijn stem, was het bendelid alweer verdwenen geweest. Dit keer samen met Kenna die hij de kamer uit zag sprinten. Hij trok zijn wenkbrauw op, al zuchtend toegekeken hoe ze van hem wegging alsof haar leven ervan af hing. Onbegrijpelijk zette Liam zichzelf recht. Hij had geen besef van waarom ze überhaupt nog zo gesteld was op de jongen, laat staan zijn ontwaken uit de dood, maar hier nam hij voor een keer amper tijd voor om het door te denken. Besluitend dat hij wel mee moést gaan als hij wilde dat Mason zijn verandering geenszins zou doorstaan, had hij geen optie meer over dan haar gestalte te volgen naar de kelder. Enkel nu met een beetje behulp van zijn krachten om de tijd in te korten.

Hoeveel tijd het meisje er al was, was al even onduidelijk als de blik in de jongen's ogen. Een linke glundering kon hij zien trekken door het ijzige blauw. Ongelooflijk triestig zat het lichaam erbij, achteruit gehangen tegen de muur waar nu niet meer dan een spoor van bloed te zien was door de vervain. Zijn hoofd had Mason laag laten zakken; zijn kin dichtbij zijn borst om zodanig zijn gelaat af te schermen dat het even duurde vooraleer Liam er wat uit op kon maken. Echter, legde de jongen het open en bloot neer, gepretendeerd dat alles oké was toen Kenna eenmaal voor hem kwam zitten. Tegen het moment dat Liam de kelderkamer binnen stormde met enkel een windvlaag als teken van zijn komst, kon hij de verandering van de jongen waarnemen. Zijn tanden stonden uit bloeddorst in haar nek begraven.
Al vloekend kwam hij in opstand. In een flinke raas snelde hij ernaar toe, het gillende meisje met behoorlijke kracht weggeduwd van de jonge vampier. Hijzelf kon zich sindsdien amper meer inhouden. Impulsief nam hij de staak van eerder in handen die zich nog altijd op de vloer bevond, en hierbij gaf het hem maar een ogenblik tot hij de jongen voor een tweede keer van het leven beroofde. Zijn hart doorboorde hij ijskoud met het vergiftigde hout.
Zijn grip op het ding verminderde traagzaam, toegekeken hoe de jongen grijs wegtrok tot alleen zijn uitgestorven aderen overbleven. Een angst liet zich op zijn gelaat zien. Zijn ogen keken als groot in de duisternis, een uitstraling die Liam alleen maar kon negeren door zich weg te draaien; talmend nam hij afstand met het wapen onaangeroerd gelaten in Mason's borstkas. "Wat had ik je nou gezegd, for fuck's sake," gromde hij. Te moedeloos in zijn eigen pijnigingen verzonken, bleef hij bij de vergrote brandwond op zijn linkerhandpalm. Een kreun van lijden rolde over zijn lippen. Het spoor waartegen Liam gedoemd was aan te kijken, vormde brandingen op zijn huid die hij onmogelijk kon doen vervagen. Het wekte woede bij hem op met het geweten dat Kenna er allemaal verandering in had kunnen brengen door slechts een keer naar hem te luisteren. Opgescheept zat hij met de pijn, zijn hand krampachtig enkele keren gebald tot vuisten om gewenning te creëren voor de pijnigingen, vooraleer hij opkeek en zijn ogen vurig naar die van haar liet gaan. In een kwestie van een fractie had hij het meisje uit boosheid tegen de muur aangedrukt.
"Kan je nou niet voor een keer naar me luisteren verdomme? Wil je soms dood?"

Account verwijderd

schreef:
Langzaam voelde Kenna het bloed via haar aderen wegstromen. Op een snelle tempo raakte ze steeds moeër en kon ze weinig doen. De pijn was niet minimaal en het zorgde ervoor dat ze niks eraan kon doen. Hoe graag ze zich wilde bevrijden van zijn greep, ze had daar geen tijd en geen kracht voor. Ze had geluk dat Liam haar wegtrok, anders zou ze er erger aan toen zijn. De pijn verdween en maakte plaats voor verschillende emoties. Haar hand bracht ze naar haar nek, om vervolgens aan de open wond te voelen. Rode vloeistof was op haar hand blijven zitten, waardoor ze haar hand meteen van de wond haalde. Ze wist niet wat er met haar aan de hand was. Hoe kon ze zo dom zijn om dichterbij hem te komen? Achteraf wist ze niet waarom ze het deed. Het leek dat ze het vrijwel automatisch deed, zonder het te weten. Ze voelde zich gebruikt. Hoe graag ze hem ook wilde helpen, het was haar niet gelukt. Zo te zien wilde Mason iets anders dan hulp. Hij wilde alleen kwaad verrichten. Hoe harder ze haar best deed hoe slechter de resultaten werden. Het lag niet aan haar, het lag puur aan hem.
Haar blik liet ze naar de twee jongens glijden. Ze had gewild dat ze dat niet had gedaan. Een houten staak werd door Mason's borstkas doorboord, recht in zijn hart. Liam leek er geen moeite in te hebben. Hij draaide zich ongeboeid weg. Het lichaam veranderde in een snelle tempo in een grijze kleur, terwijl zijn aderen goed zichtbaar werden. Het zorgde ervoor dat het Kenna sprakeloos achterliet. Hij was dood, echt dood. Met grote ogen keek ze naar het levenloze lichaam, voor de tweede keer zag ze Mason dood. Nu wist ze zeker dat het permanent was. In zijn blik was enkel angst te zien, totdat ze zich langzaam sloten. Een hand sloeg ze voor haar mond, terwijl ze haar blik nog steeds niet van het lichaam afhaalde. Het leek zelfs dat ze Liam's woorden niet had gehoord. Ook al was Mason dood, nog steeds was ze bang om dichterbij hem te komen. Ze bleef op haar plek zitten op de grond, sprakeloos naar het lichaam kijkend.
Haar gestaar werd gestopt. In één seconde was ze opgetild en voelde ze hoe haar rug hard tegen de muur aankwam. Een lichte pijnscheut ging door haar rug. De gedachte verdwenen en maakten plaats voor verschillende emoties. Haar ogen richtte ze op Liam, die er boos uitzag. Ze begreep niet waarom hij boos was, daar haar hij geen reden voor. Ze bleef hem voor een korte tijd aanstaren, totdat ze eindelijk de goede woorden vond. 'Asshole', haar stem klonk zacht. Ze voelde hoe ze langzaam boos werd. 'Why I got to know you? You ruined my whole life!', langzamerhand werd haar stem steeds harder, totdat ze uiteindelijk tegen hem stond te schreeuwen. 'Ik haat je', schreeuwde ze, terwijl ze van haar handen vuisten maakte. 'I hate you, I hate you, I hate you!', na elke zin liet ze haar vuisten zo hard mogelijk op zijn borstkas slaan, ook al wist ze dat het hem niks deed. Ze moest haar emoties kwijt. Tranen vormden zich in haar ogen, terwijl ze de laatste paar keren op zijn borstkas sloeg. De slagen werden steeds slapper, terwijl ze uiteindelijk stopte. Vervolgens keek ze hem aan. 'What did I have done to you, huh?', vroeg ze, terwijl ze hem aan bleef kijken. Haar stem voelde ze kraken. Ze voelde hoe haar tranen over haar wangen rolden, maar die negeerde ze. Ze wilde weten wat ze had gedaan dat ze dit had verdiend. Kenna wilde zijn antwoord op haar vraag horen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Strak werd ze in greep gehouden. Haar lijf nogmaals weggeklemd in een onoverkomelijke situatie, al dan dit keer vastgezet tussen hemzelf en de muur achter haar rug. Hetgeen waar Kenna aan grensde indien hij vastberaden deze positie behield. Hij bleef staan, te erg verdronken in zijn eigen boze bui om ook maar een verandering te laten brengen in hoe het eraan toeging. Zijn ogen keken recht in de hare; geen beetje angst of twijfeling om zichzelf weer terug te trekken, liet Liam zien. Ze waren als kil als ze doorgaans bijna altijd waren, de emoties weggelaten die anderen wel hoorden te voelen. Dodelijk en wel bleef hij naar haar staren. Doelloos, noch uitvoerig, makend dat hij de dominante was. Ze bestond voor hem niet meer.
Een geest, dat was ze voor hem toen hij zijn blikken op haar vestigde. Hij keek langs haar heen. Ze deed er niet toe, niet voor hem en niet voor de dode op de grond. Het bloed van het zoveelste slachtoffer dat aan zijn handen kleefde, kon amper veranderd worden door het meisje voor hem. Ze was als overbodig, doch bleef hij haar in zijn oog houden alsof het alles was dat hij kon zien. Het was slopend, sinds het verduidelijkt was dat Liam haar anders beschouwde en ze minderwaardig was. De klappen incasseerde hij allemaal. De tranen zag hij elk aan, ongeboeid over haar gemoedstoestand of de rouw om Mason. Geen spiertje in zijn lijf werd vertrokken, geen gelaatsexpressie die betrokken werd bij het voelen van iets dat hem anderszins pijn had kunnen doen, maar nu geen marteling meer vormde. IJskoud liet hij toe hoe elke keer weer haar vuist belandde tegen zijn borstkas. De woorden liet hij links liggen; hij verrekte niets meer en stond doodstil voor haar. "Je haat me.. natuurlijk. Voor wat dan? Voor het redden van je leven voor de derde, keer?" sprak hij ijzig terug. "Voor het weghouden van de rest, zodat je niet als voedsel gebruikt wordt of eindigt als een of andere hoer op vervain?" De meedogenloze toon van zijn woorden stond voor zijn woede, al wist hij dat het meer impact had om zich strak te houden in plaats van een driftbui te laten verschijnen. Haar intimideren ging genoeg met zijn houding alleen. Hij keek op haar neer, onaangedaan bij ook maar een uitspraak die ze naar zijn hoofd slingerde die hij anders als beledigingen had moeten zien. "Voor het niet laten verhongeren en het delen van een kamer, om je op zijn minst in een bed te laten slapen in plaats van de keldervloer?" De laatste slag van haar vuist was aangebroken. Wreed greep zijn hand naar haar pols, haar arm van hem weggeduwd en het voor haar gehouden om aan te geven dat het genoeg geweest was. Zijzelf keek hij nog een laatste keer aan. Hij knarste met zijn tanden, de kwaadheid dan eindelijk toegelaten, voordat hij zijn hand van haar weg liet glijden en zo van haar wegstapte.
"Haat me voor wat je wilt, doe maar alsof het allemaal mijn schuld is dat je je klote voelt, het kan me allemaal geen flikker schelen. Maar waag het niet om me nog één keer zo aan te spreken, jij ondankbare trut. Laat dat duidelijk zijn."

Account verwijderd

schreef:
Het leek hem niks uit te maken. Alles wat Kenna tegen hem schreeuwde leek hem niks te doen. Ze voelde zich machteloos en verdrietig. Het feit dat haar vriend was vermoord liet bij haar verschillende emoties los. Voor de zoveelste keer huilde ze. Nog nooit had iemand haar zo vaak zien huilen als Liam en ze haatte het. Het enige waaraan ze kon denken is dat haar haat alsmaar groter en groter voor hem werd, maar toch kon ze normaal tegen hem doen. Ze snapte zichzelf en hem niet. 'Als je mij niet had meegenomen had je dat alles niet moeten doen. Voor wat doe je het? Je kent me niet, je kan me net zo goed laten vermoorden door je vampiervriendjes, het zal je toch niks uitmaken', zei ze. Haar stem was ondertussen zachter geworden. Haar woorden leken hem niks aan te doen, ook al hoopte ze van wel. Ze hoopte dat hij erover na zou denken, misschien zijn gedrag kom veranderen. Het enige wat hij deed was ervoor zorgen dat zij hier de slechterik leek. Ze was dankbaar dat hij haar leven paar keer had gered en dat hij haar goed behandelde, maar het geit om wie hij was maakte haar bang. Hij was een vampier, die enkel voor bloed en moord leeft. Ze was op een verkeerde plek op een verkeerde tijd en dat bedacht ze zich nu pas. Als ze niet was meegegaan met Mason, zou dit alles niet gebeuren. Zou ze niet worden vastgehouden, zou ze niks weten van vampiers en zou ze Mason niet zien veranderen in een vampier en vervolgens gedood worden. Dit alles leek één grote grap en jammer genoeg was dat het niet.
Haar pols werd op een gegeven moment gegrepen. Ze beet bang op haar lip, afwachtend op wat er zou gebeuren. Ze had verwacht dat hij haar zou vermoorden, aangezien hij dat ook bij Mason had gedaan. Hij was dood, dus dan moest zij ook dood. Bang sloot ze haar ogen, maar toen ze voelde hoe hij haar hand wegduwde, opende ze ze weer. Ze zag hoe gespannen zijn kaak was en de woede in zijn ogen was duidelijk te zien. De blik in zijn ogen gecombineerd met de woorden die hij uitsprak zorgden ervoor dat ze bang voor hem werd. Haar handen begonnen plotseling te zweten en ze durfde niet te bewegen. Doelloos keek ze hem aan. Een flinke diep adem werd er door haar genomen, om die vervolgens uit te blazen. Jammer genoeg had het niks veranderd aan haar opgelaten gevoel. 'Waarom laat je me niet gewoon gaan? Je hebt niks aan me, ik ben alleen een lastpak voor je. Als ik weg ben kan je doorgaan met je leven en hoef je mij nooit meer te zien', ze probeerde het, keer op keer. Vroeg of laat zou hij haar uiteindelijk toch doden. Dat wist ze. Ze bleef nog steeds tegen de muur aanstaan, niet wetend wat ze moest doen. Ze wist niet wat Liam met haar van plan was en of dat goed of slecht zou zijn.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ain't no game, I'm taking all you have
And you're gonna pay for it
I don't know if I can stop myself
And you're gonna pay for it
Oh, you'll never learn
I touch fire, little burn
This ain't no game, I'm taking all you have
And you're gonna pay for it

"Je kent me anders ook niet. Je hebt geen fucking idee wat ik wel of niet kan doen, wat ik moet doen om de dagen door te komen en al helemaal niet hoe ik denk," siste hij ongenadig terug. "Is dit soms een of ander ziek spel voor je?" Haatdragend bleef hij haar aankijken, een ietwat ongelovige lach laten horen in de tussentijd. Al zacht gaf hij het weer, hoewel het kenbaar werd dat het geenszins getoond werd uit 'lol' voor de situatie. Van hen mocht Kenna momenteel wel doodvallen. Zijn geduldigheid had een limiet, altijd al gehad, en ze wist telkens weer het bloed onder zijn nagels vandaan te halen alsof het haar niets uitmaakte hoe ze het voor zichzelf aan het verpesten was. Het dreef Liam tot waanzin. Bespottelijk keek hij op haar neer, teruggestormd naar zijn vroegere plek om deze keer wél tot haar door te kunnen dringen. "Mocht je het nog niet snappen, je doet wat je moet doen om te overleven. Alles kan je dood worden, of je nou onsterfelijk bent of niet. Zodra jij ook maar een stap buiten dit verdomde gebouw zet zonder de toestemming, ben jij niet de enige die dood gevonden zal worden." Doende dat hij nooit ook maar een stap had verzet, keerde hij terug tegenover Kenna. Zijn hand drukte hardhandig langs haar hals. Vingerafdrukken werden ruwweg in haar huid gezet, zijn nagels ietwat in haar vel gezet onderwijl hij werkelijk een reden probeerde te bedenken haar niet ter plaatse te vermoorden. "De enige uitweg uit dit hol is in een lijkenzak. Nu dat ook duidelijk is, is het tijd dat je stopt met zeiken en leeft voor hoe lang het kan. Stop met al je zelfmedelijden en kijk een keer goed om je heen, Kenna. Er zijn meer mensen hier dan jij alleen." Onwetend wat hij met zijn eigen drift moest, sloeg zijn vuist hard tegen de muur. Terechtgekomen bij de linker lege ruimte precies naast haar gezicht. Stenen van het oppervlak vielen op de grond, een deuk gevormd naast Kenna met de omvang van zijn hand. Een trilling trom door het pand van de kracht die hij erop had gezet, maar hierop volgde een stilte. Koel trok Liam zijn bloederige vuist terig om zo ook haar lijf vrij te laten van zijn grip. Zijn beide armen belandden slap langs zijn beide zijden.
"Conor zal je wel in bed nemen als je naar hem toegaat. Felipe misschien, die vriendin van hem is toch niet genoeg om hem bezig te houden. Met een beetje geluk laat hij je leven als je doet wat hij wilt," gaf hij mompelend aan. Rust was nog lang niet weergekeerd, maar doch ging hij deze keer wél weg. Het waren geen van zijn zaken meer wat ze allemaal wilde. Genoeg jongens zouden haar wel onderdak bieden zolang ze hen vermaakte, hen voedde en met ze zou slapen zodra zij aandrongen of het nodig vonden. Als het haar meezat, zou ze wellicht nog wat geld aan haar lichaam kunnen verdienen. Hoe dan ook kon het hem niet meer uitmaken; de woeste stappen waarmee Liam de kelderdeur opzocht om de kamer te verlaten, waren hier wel het bewijs voor.
"Kom niet bij me aankloppen als je me nodig hebt. Je zoekt het allemaal zelf maar uit," gromde hij.

Account verwijderd

schreef:
Hoe erg Kenna hem ook wilde tegenspreken, ze hield zich in. Aan zijn blik te zien was hij al aardig boos en één verkeerde opmerking zou het erger kunnen maken. Waarschijnlijk was dat ook zo geworden. Hij leek bozer dan ooit en het zorgde ervoor dat ze niet wist wat ze moest doen. Ze hield zich nog steeds zo dichtbij tegen de muur aan, om zo ver mogelijk van hem af te staan. Hij stormde terug waar hij net stond, waardoor ze even schrok. Bang keek ze hem aan, aangezien ze bang was voor wat hij zou doen. '...ben je niet de enige die dood zou worden.' die woorden bleven er door haar hoofd spoken. Ze had niet gedacht dat hij zo ver kon gaan. Zal hij haar familie en vrienden doden? De gedachten daarvan maakten haar gek. Een hand werd rondom haar nek gedrukt, op zo'n manier dat ze zo weinig mogelijk zuurstof kreeg. Zijn nagels prikten in haar huis en automatisch greep ze met beiden handen zijn arm, proberend die weg te trekken. Met moeite probeerde ze adem te halen wat moeilijk ging. De minimale zuurstof die ze binnenkreeg was niet genoeg voor haar. Na zijn uitgesproken woorden zag ze hoe hij zijn vuist optilde. Ze sloot haar ogen, wachtend totdat die op haar gezicht zou belanden, maar dat gebeurde niet. De vuist sloeg net naast haar gezicht en even later trok hij zijn hand van haar nek. Hoestend en naar adem happend liet ze zichzelf op de grond vallen, terwijl ze met haar hand naar haar nek greep. Voor even dacht ze dat hij haar zou vermoorden, maar dat had hij niet gedaan. Voor de zoveelste keer kon hij dat doen, waarom deed hij het dan niet? Haar ademhaling ging langzaam op gang, terwijl ze naar hem luisterde. Ze wilde niet met andere jongens slapen. Het enige wat ze wilde was hier weggaan, maar jammer genoeg werd het haar niet gegund. Algauw liep Liam de kelder uit, haar achterlatend met het lijk van Mason.
Kenna's rug rustte ze tegen de muur aan, terwijl ze haar benen zo dicht mogelijk tegen haar borst aantrok. Haar kin legde ze boven haar benen, terwijl ze haar ogen gesloten hield. Een paar keer zuchtte ze, nadenkend over wat ze kon doen. Liam was duidelijk dat hij haar niet meer wilde zien. Zelf wilde ze niet naar één van de jongens gaan. Ze wilde niet met hun wonen, terwijl ze hun daarvoor zou moeten "terugbetalen". De gedachte daarvan zorgde voor rillingen over haar rug. Toch had ze geen andere keus en stond ze op. Met haar handen veegde ze haar tranen weg en daarna voelde ze aan haar nek, waar nog steeds een open wond was. Haar blik vestigde ze op Mason en ze liet daarna een zucht. Hij zou begraven moeten worden hij verdiende het. Ze zat te bedenken hoe ze het tegen zijn ouders zou moeten vertellen, maar daarna bedacht ze zich dat ze daar nooit de kans voor zou krijgen. Hoofdschuddend liep ze uit de kelder. Ze zou het aan iemand moeten vragen, maar ze kan zo gauw niemand bedenken die het voor haar zou willen doen. Ze kende niemand van het huis naast Liam en Kelsey.
In haar gedachten verzonken liep ze de kelder uit, waardoor ze niet oplette waar ze liep. Haar lichaam botste tegen iets hards op, waardoor ze haar evenwicht verloor. De reactie van de jongen was snel en meteen pakte hij haar hand vast, ervoor zorgend dat ze niet op de grond zou vallen. Haar lichaam was tegen die van de vreemde jongen aangedrukt, terwijl ze hem met een fronsende wenkbrauw bekeek. Een glimlach was op zijn gezicht te zien. 'Pas op waar je loopt, Kenna', het feit dat de jongeman haar naam wist verbaasde haar, maar toen bedacht ze zich dat waarschijnlijk het hele huis het al wist. Iedereen was hier vampier en konden dus ook alles horen. Kenna trok haar arm terug. 'Thank you', zei ze, terwijl ze hem ongemakkelijk aankeek. Ze zette een stap terug. 'Als je wilt kan je bij mij slapen? Ik denk dat mijn kamer groot genoeg is voor twee personen. Je zou wel wat terug moeten doen', zijn blik gleed naar haar wond in haar nek en voor even zag ze hoe hij over zijn lippen likte. Ze zette één stap naar achter. Ze was zo hopeloos, wat kon ze anders doen dan ermee instemmen? Even slikte ze. 'That.. would be fine', zei ze uiteindelijk.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:

Conor Bryant - 19 years old

Een hand werd door zijn haar gehaald. De plukken die in de weg zaten voor zijn ogen weggehaald, ze weggestreken naar achter vooraleer hij zijn hand terug liet deinzen naar zijn sigaret. Al ongeïnteresseerd over hoe het over zou komen, nam hij een flinke teug. Het bekijken van het meisje voor hem ging als vanzelf. Hij nam haar in zich op, bekeek haar van top tot teen om uiteindelijk terecht te komen bij de verwonding in haar nek. Aangebracht met een paar tanden waarvan hij de afkomst maar al te goed herkende, doch geen moeite deed om het te vragen om zo te kunnen bevestigen dat datgeen ook werkelijk het geval was geweest. Het straaltje bloed dat ontsnapte aan haar hals was alles waar hij zijn belangstelling heen liet gaan. Conor kon de vloeistof al ruiken, de geur van het spul dat door haar aderen stroomde en zo traag sijpelde langs haar lichtgetinte huid. Kort liet hij zijn tong over zijn droge lippen glijden. "Mooi, dan hebben we een deal." Een knik liet hij blijken, waarop hij de rook enigszins zijn mond liet verlaten en het nakeek in de lucht. Rustend in zijn mondhoeken liet hij het hangen. Geen van zijn handen grepen ernaar, denkend dat het nodig was om zichzelf verstaanbaar te maken, want hij was ervan overtuigd dat Kenna hem prima kon horen. Daarbij had hij het er niet voor over om extra veel moeite te doen als het ook zonder kon.
Haar hand liet hij losgaan, weggegleden uit zijn houvast om haar enigszins met rust te laten. Hij kon haar als een gek achter zich aansleuren maar wat zou het nut daarvan zijn? Ze kon prima haar eigen weg naar de slaapkamer banen, evenals hij dat kon, of niet soms? "Dus.. Kenna. Hoe gaat het me je?" vroeg hij haar. Hoewel hij ergens het antwoord op die vraag wist, stelde Conor hem toch. Het teken dat ze hem moest volgen liet hij wel merken. Hij draaide zich om; het wegstappen van de kelderingang om door te gaan naar de slaapruimtes ging als gewoonlijk.

Account verwijderd

schreef:
Kenna hield een hoest in, die veroorzaakt werd door de rook die in haar gezicht werd uitgeblazen in haar gezicht. Nooit zal ze snappen hoe mensen konden roken. Het stonk vreselijk en waarschijnlijk smaakte het net zo vies als het rook. Een frons was op haar gezicht te zien toen hij vroeg hoe het met haar ging. Had hij serieus verwacht dat ze er eerlijk antwoord zou geven? Het leek haar niet eens nodig, want waarschijnlijk had hij alles afgeluisterd. Net zoals de rest van het huis. 'I'm good, what's your name?', vroeg ze. Het was raar dat hij haar naam wel wist en zij die van hem niet.
Uiteindelijk draaide hij zich om en liep hij door naar de trap. Twijfelend stapte ze achter hem aan, terwijl ze naar haar voeten keek. Was het wel zo slim? Ze kende hem niet en ze wist niet of ze hem kon vertrouwen, maar toch liep ze achter hem aan. Nadat ze de trap was opgelopen kwam ze de lange gang in. Haar ogen gleden even naar de kamerdeur van Liam. Wat zou hij aan het doen zijn? Waarschijnlijk was hij aan het slapen, misschien moest hij een opdracht uitvoeren? Het maakte haar eigenlijk niks uit. Bijna botste ze voor de tweede keer tegen hem aan, maar voor deze keer stopte ze net op tijd met lopen. Hij opende een deur van één kamer en zuchtend liep ze naar binnen. Haar ogen liet ze door de kleine ruimte glijden, die zelfs kleiner was dan de kamer van Liam. De kamer was wel mooier dan die van Liam. Het verf zag er nog goed uit, net als de grond. Ze liep richting het bed en ging erop zitten, vragend keek ze de jongen aan. 'What do you want from me?', vroeg ze hem.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het gehoest over de rook hoorde hij vermakelijk aan. Hij had geen idee van wie er wel of niet rookte in het pand, maar hijzelf deed het gewoon ongeboeid over de rest. Mede rook het hele bendehuis toch al naar sigaretten en alcohol. Iedereen rookte alsof elke dag hun laatste was, elkander dronk zichzelf lam in de late nachten en alsof dat nog niet 'genoeg' was, waren er genoeg die hun uren verspilden aan drugs. Hij vormde een van hen. Genoeg ervaringen had hij opgedaan, genoeg dingen had Conor uitgeprobeerd om zo een beetje plezier te hebben, sinds het zijn gezondheid toch amper meer kon doen. Elk beetje gevaar voor zijn lichaam werd weggedreven door het vampirisme dat ervoor zorgde dat hij weinig te vrezen had. Hij leefde van dag tot dag, zo ook nu onverschillig tegenover de rest. De sigaret bleef waar hij was; eens om de zoveel tijd nam hij een nieuwe trek om met de rook weer zijn luchtwegen te vullen.
"Voor wat het uitmaakt, gecondoleerd," sprak hij tegenover haar uit. Ook al had hij de jongen niet gekend en kon het hem eerlijk gezegd weinig tot helemaal niets uitmaken hoe ze zich voelde over zijn dood, gaf hij het wél weer. Wetende dat, als hij bruut tegen haar zou doen en respectloos, ze hem niet zou geven waar hij op uit was. Traag liep hij zijn eigen slaapkamer binnen. "En je verdient beter dan Mason, hij mocht gelukkig zijn met jou als vriendin."
Het bed werd zijn bestemming, toen hij eenmaal naar binnen stapte en ernaartoe liep. De plaats waar hij het meeste van zijn tijd doorbracht. Het was gammel, niet al te stevig ofwel de luxe waar hij anders naar opzoek was, maar het was genoeg om normaal te kunnen zitten. Hij plaatste zijn beide handen rustig op het dekbed. "Ik ben Conor. It's nice to meet you," vertelde hij, een beetje rook laten ontsnappen aan de lucht om hen heen. Op haar vraag kon hij enkel grijnzen. Het leek hem sterk dat ze niet kon bedenken wat het was dat hij wilde, maar het gaf hem geen aarzelende gevoelens om haar te vertellen over hetgeen dat door zijn hoofd spookte. Kenna's ogen zocht hij uitdagend op.

"Ik wil alleen wat lol trappen, dat is alles."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld