Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Unfortunate gifts ~ schrijftopic

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Dit was waarschijnlijk de eerste keer dat Asa niet protesteerde wanneer Lynn hem aanraakte. Ergens wilde hij wel, maar op dit moment was het vrij kalm in zijn hoofd. Gewillig liet hij zich meeslepen en nam plaats tegenover haar. "Oh die taart, is van mij, als vredesoffer. Wat je uiterlijk betreft, zit er niet over in. Je ziet er goed uit. " antwoordde hij terloops. Al waren er op dit moment belangrijkere dingen die ze moesten bespreken dan een simpel stukje taart of wat weerbarstige plukken haar.
"Wel welkom bij rang vijf." Asa dacht dat een grapje de sfeer misschien wat zou verlichten. Hij wist niet hoe hij zich in dit soort situaties hoorde te gedragen en humor bleek niet te werken, toch niet voor hemzelf. "Ik apprecieer enorm wat je voor me hebt gedaan Lynn, maar je moet jezelf niet altijd voor anderen zetten. Het leven zo is hier al erg genoeg. Laat staan wanneer ze je die paar vrijheden afnemen die je toch nog hebt. Daarom denk ik ook dat het beter is dat we afstand nemen van elkaar. Op zijn minst elkaar niet meer aanraken." Hoe Lynn reageerde op die handschoenen was exact wat hen zo verschillend maakte. Mocht er een manier zijn om zijn gave volledig te onderdrukken, de demonen weg te houden, handschoenen, een jas, wat dan ook. Asa zou het nooit meer uit doen. Als dat betekende dat hij vrijuit kon gaan. Natuurlijk had hij zijn religieuze voorwerpen, maar die hielpen slechts gedeeltelijk. Wat hij er wel niet voor over zou hebben om normaal te zijn.

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Joana gleed met haar nagels over de deurpost. Door de hoeveelheid druk die ze erop zette was het eerder krassen te noemen. Een schel piepend geluid kwam bij deze actie vrij, en hoewel dit het geluid was waar ze echt niet tegen kon, boeide het haar niks. Asa was de kamer zonder pardon verlaten. Hij liep als een minion met Lynn mee. Zie je nou wel? Joana maakte hier geen kans. Qua innerlijk kwamen Lynn en Joana best overeen, maar waar Joana een 8 scoorde, scoorde Lynn een 10. Joana deinsde achteruit en liet zichzelf op bed vallen. Ze wist dat ze voorlopig niet in staat zou zijn deze kamer te verlaten. Misschien zou ze voor iemand die haar het kwam smeken voor enkele seconden de kamer verlaten, maar zelfs dat was niet zeker. Wat moest ze nu? Ze zou niet meer normaal met Asa overweg kunnen, als ze elke keer herinnerd zou worden aan deze dag. Seth leek ook niet echt interesse in haar te hebben als een vriend. Voor Lynn gold hetzelfde als Asa. Dan had je ook nog Louise, iemand waar Joana liever bij uit de buurt bleef. Ze vreesde haar, zowel haar gave als persoonlijkheid. De enigen waarmee Joana daarnaast ook maar een beetje bevriend mee was, waren Augustus, Aria en Clarissa. Wellicht zou ze wat meer kunnen opschieten met hun drie. Joana kroop met haar kleren nog aan in bed. Het was nog geen 5 uur, maar haar vermoeidheid nam haar hele lichaam over.

Literacity
Popster

Literacity schreef:
Het kwam even als een mokerslag bij Lynn binnen. Afstand nemen van elkaar? Dat kon ze niet aan. Daarbij was Asa niet de eerste die dat zei. De laatste keer dat het Lynn gebeurde, was voordat ze naar Golden Oak kwam. Wat toen haar beste vriend was, zou nu een vreemde voor haar zijn.
'Die vrijheden kunnen me even gestolen worden. De enige mensen die ik heb, zitten hier op Golden Oak en zelfs dat worden er steeds minder,' zei Lynn somber. Aan het begin van haar tijd op Golden Oak had ze een groepje waarin ze volledig zichzelf kon zijn. Na het eerste ongelukkige incident met haar gave, wilde de helft al niets meer met haar te maken hebben, alsof ze een besmettelijke ziekte had.
Lynn pakte Asa's hand en keek hem wanhopig aan. 'Alsjeblieft, laat me niet in de steek. Ik wil niet nog een vriend verliezen. Dat trek ik echt niet meer.' Ze wilde allerlei manieren verzinnen om hem maar in haar buurt te houden en niet alleen omdat ze wat voor hem voelde. Hij en Clarissa waren degenen die haar een soort thuis gevoel gaven, al was haar band met Clarissa duidelijk beter.
Ze keek naar hun handen en liet die van Asa los. 'Oh, ehm, sorry,' zei Lynn en begon te blozen. 'Ik ben gewoon bang om opnieuw alleen achter te blijven. Vóór Golden Oak had ik één beste vriend, maar mocht ik hem nu tegenkomen ergens, dan zou hij maar een vreemde voor mij zijn.' Ze keek Asa aan en gaf een zwakke glimlach.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Seth glimlachtte even zwak toen Lynn haar excusses ook aan bood en uitlegde waarom ze zei dat ze hem haatte. "Ik begrijp het wel, het is al goed" zei Seth. Eigenlijk wilde hij haar een knuffel geven, om te laten merken dat ze nog altijd vrienden waren en hij haar vergaf, maar zijn gave had haar al genoeg problemen opgeleverd. "Tuurlijk blijven we vrienden" zei Seth daarom maar en keek toe hoe ze met Aria knuffelde. Hij hoopte dat ze wist wat ze deed. Echter zou Lynn het waarschijnlijk beter weten dan dat hij het wist, dus ging hij er maar van uit dat het goed zat. Lynn was tenslotte diegene die begon te knuffelen, niet Aria. Ook kon Lynn krachten overnemen zonder aanraking had hij inmiddels ondervonden.
niet veel later stelde Lynn zich aan de nieuwe jongen voor en vertrok. De nieuwe jongen had nog steeds niet op hem gereagerd, maar door alles wat er gebeurde was dat ook best logisch. Veel tijd had hij daar niet voor gehad tenslotte.
Het gesprek van net deed hem denken aan morgen, zaterdag. De dag dat familie langs mocht komen. De dag dat hij zijn neefje weer kon zien. Zijn familie was al een paar weken niet gekomen. Zijn oom woonde een tijdje in Amerika voor kankerbehandelingen en had daarom zijn neefje in hun verzorging achter gelaten. Het ging nu echter erg slecht met zijn oom, dus was de familie voor een paar weken naar Amerika gegaan om te kijken of ze ergens mee konden helpen. Inmiddels was zijn oom gelukkig weer stabiel, dus was de familie terug naar huis gegaan en kwamen hem morgen opzoeken. Hij had er zin in, na al die tijd zijn familie weer zien. Hij zat er aan te denken om Aria ook uit te nodigen. Zoals ze al zei, ze kreeg weinig bezoek. Daarbij was Aria belangrijk geworden in het leven van Seth. Ze was een van de eersten die hem niet beoordeelde om zijn gave. De eerste die hij op deze school had ontmoet en hem had geholpen om aan alle veranderingen te wennen. Daarbij kwamen hun gaven ook best overeen. Water en lucht. Beide elementen die verwoestend konden zijn. Beide onderdeel van de natuur.
Seth werd uit zijn gedachten gehaald door een meisje die naar hen toe liep. Ondanks dat hij nu al een half jaar hier woonde, kende hij haar niet heel goed. Ze bood hen alle vier een stukje taart aan, wat Seth erg aardig vond. Het was lastig om hier aan goede taart te komen. Het dan zomaar uitdelen, dat gebeurde al helemaal weinig.
"Heel erg bedankt" zei Seth tegen het meisje dat hen een stukje taart gaf en glimlachte even zwak.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Natuurlijk kunnen we nog praten en met elkaar omgaan, maar gewoon niet meer elkaar aanraken." Lynn bleef een goede vriendin. Het enige wat Golden Oak nog dragelijk maakte, waren zijn vrienden hier. Hij rekte zich uit en geeuwde. Het was nog niet zo laat, maar vandaag was een bewogen dag geweest. Misschien dat hij best vroeg onder de lakens kon kruipen. Morgen zou immers niet zoveel beter worden. Zaterdag, familiedag. Al mocht hij van geluk spreken dat hij nog een familie had. Vreemd eigenlijk. Van al zijn vrienden was hij waarschijnlijk diegene die het meeste dood en verderf had aangericht, maar zijn familie was altijd gespaard gebleven. Hij dacht aan zijn eigen vrienden, de levens die ze leidden. Of ze nog zijn vrienden waren nu hij hier zat. Misschien zou hij op de volgende uitstap eens moeten proberen contact met hen op te nemen. "Het is vreemd hoe mensen je plots anders behandelen nadat ze weten dat je een gave hebt. Al kan ik hun ergens wel begrijpen. Ik zou niet weten hoe te reageren als ik er plots achter kwam dat mijn beste vriend me per ongeluk zou kunnen vermoorden. Dat is ook waarom ik vrijwillig hierheen ben gekomen. Ik had al genoeg schade aangericht. Eerste besefte ik niet dat het door mijn toedoen was, maar eenmaal ik daar achter kwam, dat moment van realisatie..." Er waren geen woorden voor om de beschrijven hoe hij zich toen voelde.

Literacity
Popster

Literacity schreef:
Asa's woorden luchtte haar op. Lynn had het anders moeilijk gehad als ze elkaar niet meer zouden zien, alleen het 'niet aanraken' zou soms nog een probleem kunnen vormen. Als je het eens zou weten..
'Daar ben ik blij om, Asa,' glimlachte ze. 'Jij en Clarissa zijn de enige die ik écht heb hier en geven me een beetje een gevoel dat ik 'thuis' ben.'
Toen Lynn nog klein was en haar ouders tekenen begonnen te zien van haar gave, wilden nog ze weinig van haar weten. Uiteindelijk werd Lynn in een pleeggezin geplaatst, maar dat was ook geen succes. Daarop volgden nog vele pleeggezinnen en dus verschillende woonplekken. Stabiel was haar jeugd dus nooit geweest. Bij haar laatste pleeggezin, zo'n 1,5 jaar voordat ze naar Golden Oak kwam, had ze een jongen leren kennen die uiteindelijk haar beste vriend was en ze alles mee deelde, maar sinds het eerste bericht van Golden Oak werd hij afstandelijker en uiteindelijk had ze nooit meer iets van hem vernomen. Daarom ook dat de zaterdagen voor Lynn alles behalve een vrolijke boel waren, want er was gewoonweg niemand die kwam voor haar.
Lynn legde een hand op Asa's knie en keek hem recht aan. Oh Lynn, probeer jezelf in te houden.. 'Hey, nu zijn er mensen die je nemen zoals je bent. En wat er gebeurd is, valt helaas niet terug te draaien, maar je bent niet meer alleen. Dat besef heb ik goed gehad in ieder geval.' Lynn glimlachte zwak. Ze keek even naar haar hand op zijn knie, proberend om niet te blozen. Was er maar een manier.. bedacht ze zich. Hoewel ze de handschoenen van eerder herinnerde, en dat misschien een oplossing kon zijn, moest ze eerst bedenken hoe ze daar aan kon komen.
Lynn hield zich maar stil over de kus, want ze wilde niets verpesten. Alleen als Asa erover zou beginnen, dan moest er wel over gesproken worden, al zou ze willen dat er meer was dan alleen een vriendschap. Maar dan was het nog de vraag of Asa er hetzelfde in stond als zij.
Lynn bracht diezelfde hand naar haar mond en moest gapen. 'Oef, dat ging nogal,' lachte ze. Het was een vermoeiende dag geweest, zeker voor Lynn. 'Maar jij bent ook een mooie,' zei ze als opmerking op het geeuwen van Asa een paar minuten geleden. 'Nog bedankt voor de taart trouwens.'

Anoniem
Popster

Requiem schreef:
Elias knikte bedachtzaam naar Aria. Dat een gave te maken kon hebben of beïnvloed werd door emoties, kwam vaak voor bij mensen met gaven van zo'n kaliber. 'Ik snap wat je bedoelt. Emoties zijn vaak gevaarlijk voor mensen zoals wij, vooral als we ze ook toelaten. Op de één of andere manier is dat het moeilijkste om onder controle te houden,' zei hij. Hij voelde hoe Aria haar arm door de zijne stak en tijdens het lopen kon hij het niet helpen om te glimlachen. Dit was ontzettend lang geleden. Na haar verhaal over haar familie, voelde hij steken in zijn buik. Hij snapte precies wat ze bedoelde en hoe ze zich nu moest voelen, hij had immers ook geen plek om naar toe te gaan. 'Hey,' zei hij zachtjes. 'Mensen zoals wij met enorme gaven? Ik denk dat we altijd wel een plek kunnen vinden. Bij elkaar of met elkaar. Het instituut is het dichtste wat we hebben tot een echt huis, maar ik verzeker je, een huis is toch altijd pas een huis als je met mensen bent waar je om geeft. Dan wordt het pas echt een thuis, zo leert mijn ervaring in ieder geval,' zei hij en een zwakke glimlach kwam op zijn gezicht. Hij miste zijn familie verschrikkelijk. Aan de andere kant, ze waren dood en hij zou toch te gevaarlijk zijn geweest als ze nog leefden. De jongeman die zich zojuist bij hen had gevoegd bleek Seth te heten, maar nog voordat Elias hem de hand kon schudden, gebeurde er van alles en vond er een behoorlijk drama voor hem plaats. Nog net kon hij zijn naam eruit krijgen, voordat iedereen aan het praten was en druk in de weer was. Hij voelde hoe Aria geïrriteerd of misschien gekwetst raakte en voorzichtig legde hij zijn hand op haar schouder. Bij hem hielp fysiek contact hem altijd om hem weer terug in het heden te brengen en kalmer te worden en hij hoopte hetzelfde effect op haar te hebben. Hij glimlachte naar het meisje die zich zojuist voorgesteld had als Lynn en hij vroeg zich af wat er precies gebeurd was waardoor ze zo overstuur was. Kort daarna kwam Augustus ook weer aan en hij lachte verrast. 'Hey, dankjewel Augustus,' zei hij grinnikend. Taart? Zijn dag had nu al meerdere bijzondere wendingen en dit was weer een erg leuke daarvan. Golden Oak begon al meer dan een thuis te voelen dan de jaren die hij met zijn ouders had gewoond. Een soort thuis dat hij niet meer had gevoeld sinds hij Sierra niet meer had en tot zijn verbazing voelde het deze keer niet bitterzoet. Of hij ooit over Sierra heen zou komen wist hij niet, maar hij begon wel steeds beter erin te worden om haar een plekje te geven. Wie weet zou hij over een tijdje zelfs zo ver zijn, dat zij niet meer één van zijn triggers zou zijn voor zijn gave. Wauw, welkom op Golden Oak, dacht hij met een grijns.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Op de een of andere manier wist Elias precies wat Aria nodig had om weer wat rustiger te worden. Zijn hand op haar schouder had wel geholpen. Ze kon het namelijk echt niet aanzien dat haar vrienden ruzie maakten. Ze waren namelijk de enige soort van 'familie' die ze hier had. Het zou de volgende morgen ook familiedag zijn. Familie van alle kinderen hier zouden langskomen. Echter kon Aria niet op haar eigen ouders rekenen. Die had ze al jaren niet meer gezien, ze waren bang voor haar, hadden haar hier achtergelaten om haar nooit meer te komen opzoeken. Het was daarom ook pijnlijk om iedereen met hun familie te zien, het was een leegte in haar hart dat ze nooit meer zou kunnen vullen. Vandaar dat ze familiedag meestal op haar kamer besteed, in haar eentje. Haar kamer was overigens erg somber, in verband met haar gave mocht ze veel dingen niet op haar kamer hebben omdat het bij een uitbraak van haar gave het verschil zou kunnen maken tussen naar het ziekenhuis moeten of niet. Een glimlach vormde op haar gezicht toen ze zag dat haar troostende woorden wel hadden geholpen. De ruzie tussen Seth en Lynn leek te verbeteren. Ze spraken even met elkaar en excuseerden zichzelf, wat als muziek in Aria's oren klonk. Als klap op de vuurpijl gaf Lynn haar een knuffel, iets waar ze toch wel behoefte aan had. Aria realiseerde zich hoe gelukkig ze mag zijn met vrienden zoals deze, die altijd bij haar staan. "Ik ben blij dat jullie dit hebben opgelost" zegt Aria met een oprechte glimlach op haar gezicht. Uiteindelijk verliet Lynn de groep, waardoor ze nog maar met zijn drieën overbleven. Ze keek de groep aan, vooral Elias, en zei; "Sorry dat ik zo'n enorme bom op jullie gedropt heb, met mijn jeugd enzo..". Ze keek even naar de grond, ietwat nerveus. Ze had er altijd een hekel aan om anderen op te zadelen met haar eigen problemen. Aria wilde nog wat zeggen tot iemand anders bij de groep kwam staan, het was Augustus. Ze had taart in haar handen, die ze in vier stukjes verdeelde. "Oh, hey Augustus" zei Aria vriendelijk tegen haar terwijl ze een stukje taart van haar aannam. "Taart maakt mijn humeur altijd wel weer goed"

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Ergens kwetste het Asa dat net nadat hij had verklaard dat ze elkaar niet moesten aanraken ze haar hand op zijn knie legde. In zijn ogen leek het hem niet zoveel gevraagd. Waarom had Lynn er zo'n moeite mee? Wist ze zelf dan niet wat voor risico's het inhield? "Alleen, geloof me ik ben nooit alleen." zei hij en tikte tegen zijn hoofd. Vroeger had hij de demonen nooit als iets slechts gezien. Het was ook pas op later leeftijd dat ze werkelijk de controle over konden nemen. Misschien dat ze toen zelf ook wisten dat vriendelijkheid beter zou werken dan het aanjagen van angst.
Wat de kus betrof, wel in Asa's ogen was dat vluchtige moment het woord kus niet eens waardig. Hij wist niet of hij erover moest beginnen, hoe hij erover moest beginnen. Het was gebeurd en Lynn zou uit zijn reactie erop waarschijnlijk wel haar conclusies kunnen trekken. Asa was niet hierheen gekomen om liefde te zoeken. Zelfs vriendschappen had hij willen beperken. Nog altijd hoopte hij Golden Oak ooit achter zich te kunnen laten. Daarmee bedoelde hij niet alleen het gebouw, met zijn ridicule regels en strenge bewakers, maar ook iedereen die hij hier leerde kennen. Hij hoorde niet thuis in deze wereld van gaven, of vooral zijn familie vond dat hij hier niet thuishoorde en hij deed er alles aan om zich naar hun wil te schikken. Het waren zijn ouders, die wisten toch wat het best voor hem was.
Hij stond op en wandelde naar de deur. "Wel ik denk dat ik maar eens een einde aan deze dag ga breien en vroeg onder de lakens kruip. Al ga ik eerst proberen nog snel langs de isolatiecellen te gaan om te zien hoe het met Louise is. Ze heeft echt een talent om gepakt te worden."

Literacity
Popster

Literacity schreef:
Stom, Lynn. Héél stom die hand. Denk toch eens na! Lynn beet op haar lip. Ze had het in eerste instantie niet echt door gehad. Het was uit een impuls. Niet expres. Ze wilde hem enkel wat moed in praten, maar echt veel hielp het niet afgaande op zijn woorden. Toch dacht ze even na. Als zowel Lynn als Asa niet over het voorval begon, had het dan wel iets te betekenen? Moest Lynn hoop houden of opgeven en verder gaan? Was het wegrennen al een teken of was Asa bang vanwege de gave van één van hen of van beiden en dat hij daarom niks deed? Ze zou het nog even aankijken en desnoods erover praten als het echt hoog ging zitten of anders zich toch erbij neerleggen en ging ze verder. Wie weet wie er dan op haar pad kwam. Echter bracht het gebeuren met haar hand Lynn wel op een idee. Iets met het 'lenen' van handschoenen.
'Asa, die handschoenen waar ik het over had,' begon ze, nog voordat hij helemaal de kamer uit was. 'Zou je me willen helpen ze te kunnen bemachtigen? Of misschien dat je iemand weet die me kan helpen? Ik bedoel, het leren beheersen of voorkomen van een overname zal er denk ik niet meer inzitten na vandaag, of wel?' Ze keek Asa aan. 'Ik hoef niet meteen antwoord. Denk er rustig over na, dan hoor ik het morgen wel.' Ze glimlachte zwak. Lynn wist ergens zeker dat Asa mensen wist die haar konden helpen, zoals Louise misschien, of anders hij zelf wel, maar op dat vlak was ze nooit echt direct. Ze sprak dan altijd in vragen.
Toen Asa weg was, had Lynn even tijd om zich op te frissen. Het was tenslotte nog altijd middag. Na zich gedoucht en haar haren geföhnt te hebben, besloot Lynn om naar Joana te gaan om te peilen hoe het met haar was. Ze trok de deur van haar kamer achter zich dicht en een paar minuten later stond ze voor de deur van Joana en ze klopte op de deur.
'Jo?' Was haar eerste poging. 'Jo, ben je daar? Gaat alles goed?'

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Het was verbazend dat Louise de isolatiecellen haatte. Eigenlijk zat ze nu in een moment dat ze alles haatte. Golden Oak, haar familie, haarzelf, de isolatiecellen, Golden Oak, de begeleiders hier, de isolatiecellen. Had ze Golden Oak al meegerekend? Maar nee, ze haatte het hier. Hoewel ze het haatte, ging ze ook niet weg. Ze kon makkelijk weg. Wie zou haar stoppen? Technisch gezien zou ze overal naartoe kunnen, ze zou alles kunnen doen. Hier weggaan was relatief makkelijk, maar wegblijven... Dat was het probleem. Louise wilde het niet toegeven, maar ze was gewend geraakt aan dit complex. Alleen gewend geraakt, ze haatte het nog steeds. Maar ze had thuis niets meer en dat wist ze. In de twee jaren dat ze hier zat waren haar ouders nooit geweest. En de hele tijd dat ze in de isolatiecellen zat, werd ze eraan herinnerd. Dat er niemand was die echt om haar gaf. Dat er niemand was die achter haar stond, geen ouder aan de zijlijn haar aan te moedigen. Nee, ze was alleen. Ze haatte de cellen. Ze haatte het om in die gedachten te zitten. Ze was jaloers op veel mensen hier. Die hadden een gave die niet zo destructief waren. En zelfs als ze destructief waren, was het niet constant. Louises gave was constant. Ze kon haar gave niet onder controle hebben, want dat was het al. Maar het was te gevaarlijjk om buiten mee rond te lopen. Ze zou hier nog veel jaren zitten. Waarschijnlijk totdat ze haar verantwoording nam, die ze maar niet wilde nemen. Want dan moest ze naar huis. Naar huis, waar haar ouders niet op haar zaten te wachten. In die ene nacht, twee jaar geleden, waren ze beide dochters kwijtgeraakt. Een aan de dood en een aan het lot. Ze kon het niet verdragen dat zij de last droeg daarvan. Niet eens dat ze haar zusje vermoord had, maar ook omdat haar ouders nu alleen waren. Zij had de familie verscheurd. Ze probeerde het zo veel mogelijk te vergeten, om door te gaan, afleiding te zoeken. Maar nu stond ze stil. En als ze stil stond, toen kwamen de gedachten, die haar bleven achtervolgen. En hoe langer ze in de isolatiecel zat, hoe erger de gedachten werden.

Toen was er een klop op de deur. Louise sprong van het bed af. Werd ze eruit gelaten? Waarschijnlijk niet, maar ze vermoedde wie het was. "Asa?" vroeg ze hoopvol. Was hij haar komen opzoeken? De herinneringen werden voorzichtig verdreven uit haar gedachten. "Ben jij dat?"

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Seth merkte wel dat Aria blij was dat de ruzie met Lynn was bijgelegd. Hij snapte de ruzie ook niet helemaal. Ja oké Lynn had grote problemen gekregen, maar de begeleiding en bewakers aasten gewoon op problemen. Ze vonden het leuk om je te straffen. Je hoefde maar een klein foutje te maken, zelfs al kon je er niets tegen doen en dan had je vaak al een probleem. Het verbaasde Seth nog steeds dat hij in de ochtenden naar het ontbijt mocht, ondanks dat hij elke ochtend onder de koffie kwam te zitten en een staart kreeg. Dat hij daar nog geen problemen mee had gekregen. Ondanks dat sommige begeleiders en bewakers een behoorlijk ochtendhumeur hadden en dat graag lieten merken op de bewoners.
De taart die het meisje hen kwam brengen, leek de nieuwe jongen helemaal op te vrolijken. Ach, een stukje taart en vrienden om mee om te trekken waren erg prettig op de eerste dag. Zeker als je nog niets wist. Waarschijnlijk had hij al wel wat problemen gekregen, aangezien hij de regels hier niet kende. Hij kon zich zijn eigen eerste dag nog herinneren. Niet bepaald iets om aan terug te denken, maar ja. Hij wilde een frisse neus buiten gaan halen. Het zou een mooie droge dag worden en zonder zeeën en meren in de buurt leek het hem buiten veiliger dan binnen. Hij kwam buiten, dat was het probleem niet. Vooral omdat iemand anders ook naar buiten wilde en de bewakers met diegene bezig was. Seth wist niet wie het was, maar dat deed er niet toe. Lang bleef hij niet buiten, voor hij het wist zat hij op een stoel in de kamer van de directeur die hem een giga preek gaf en de regels nog eens extra duidelijk, of terwijl in babytaal, uitlegde. De directeur behandelde Seth alsof hij onnozel was, wat hij erg irritant vond. En dat terwijl de regels hem niet eens echt uitgelegd waren. Ja, geen krachten gebruiken, maar meer werd hem niet uitgelegd. Niet over toestemming om naar buiten te gaan of iets anders. In het begin wist hij niet eens waar het nummer op de armbanden voor stonden. Dat moest Aria hem uitleggen, aangezien de begeleiding daar de tijd bij hem niet voor nam. Hij kwam er pas een paar dagen later achter.
Na een tijdje was zijn taart op en keek hij Aria aan. "Heb je zin om morgen mijn familie te ontmoeten Aria. Mijn familie wil graag wat vrienden van me ontmoeten en je betekend echt veel voor me" zei Seth toen en keek Aria aan. Hij hoopte maar dat dit het goede moment was om het te vragen. Al was er eigenlijk nooit een goed moment om iemand die geen familie had, te vragen naar familiedag. Echter had Aria veel voor hem betekend. Hem kennende zou hij zonder Aria nu nog niet eens zijn kamer uit zijn gekomen. Ja voor het eten en voor de lessen, niet voor vrije tijd of zo. Aria heeft hem daar heel erg mee geholpen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Asa had nu zelfs al een antwoord op haar vraag, maar er was een limiet aan teleurstelling die hij niet wilde overschrijden. Morgen zou hij verder kunnen gaan met het aanpakken van zijn problemen. Eerst zou hij Louise bezoeken. De gang naar de isolatiecellen werd streng bewaakt. De truc was om te doen alsof je het volste recht had er te zijn, maar ook dat werkte meestal niet. "Jongen die zijn isolatiecellen, wat begrijp je niet aan het woord isolatie."
"Het spijt me, maar een vriendin van mij zit in één van de cellen. Ik zou heel snel met haar willen praten, dat kan je me toch niet verbieden."
"Ze zal er zitten met een reden. Wat het ook is dat je te zeggen hebt het kan best morgen."
"Alsjeblieft. Ik weet niet hoe ik me zou voelen als ik nu niet met haar kan praten." Het was op dat moment dat de man Asa's armband zag, met de vijf en zijn naam naast gegraveerd. Was hij niet dat kind die deze ochtend een begeleider had aangevallen. Het was algemeen bekend onder de leraren en begeleiders dat Asa niet boos gemaakt mocht worden. Daardoor was het vrij makkelijk voor hem enkele privileges te kunnen bemachtigen.
"Tien minuten, niet meer." Hij bedankte de begeleider en haastte zich naar cel nummer vier. Dit was de cel waar Louise vrijwel altijd in werd gestoken. Hij klopte zachtjes aan. "Louise, hey. Ik ben het." Nu hij hier was, wist hij niet wat hij moest zeggen. Haar troosten zou niets aan haar situatie veranderen. "Ik dacht misschien kunnen we wie is het met leerlingen van Golden Oak spelen, of gewoon wat praten om de tijd te doden."

Anoniem
Popster

Requiem schreef:
Nadat hij zijn taart op had, ging zijn blik weer naar Aria. 'Het is oké, je hoeft je absoluut niet te verontschuldigen. Het is logisch dat je je zo voelt,' zei Elias en hij legde zijn hand weer even op haar schouder. Om eerlijk te zijn vond hij het juist fijn dat ze al zulke dingen durfde te vertellen aan hem en het gaf hem hoop, hoop dat de dagen hier draaglijk en misschien zelfs aangenaam konden worden met deze mensen om hem heen. Dat gevoel was echter van korte duur, Seth vroeg Aria mee naar familiedag. Shit, het was die ochtend nog voorbij gekomen bij zijn intake, wanneer het familiedag zou zijn. Hij had geen familie, geen vrienden buiten dit instituut, helemaal niks. Iedereen die hij ooit lief had gehad was dood. Zijn armen begonnen plotseling te trillen en hij kneep zijn ogen dicht om zich te focussen op kalm worden. Zijn ademhaling werd scherper, het zweet brak hem uit, hij trok wit weg en het trillen werd met de minuut erger. Zijn geest zat als een zeurderig kind tegen zijn borst te duwen en hij wist dat hij het misschien niet tegen kon houden deze keer. 'Aria, Seth, Augustus,' mompelde hij. 'Sorry, ik moet gaan. Niks persoonlijks,' bracht hij uit en hij draaide zich om. Weg hier, hij moest weg, voor er iets ergs ging gebeuren en hij weer iemand pijn deed. Zijn hoofd sloeg op hol en het kostte hem moeite om zijn lichaam in beweging te krijgen en hem naar zijn kamer te brengen. Kom op, nog even. Op je kamer kun je je laten gaan. In lichtelijke paniek snelde hij zich naar zijn kamer, gooide de deur met onnodige kracht open en sloot zichzelf daarna op. Zoekend keek hij de kamer door. De badkamer lag recht voor hem, hij sprintte er bijna naar toe, draaide de koude kraan open en duwde zijn hoofd eronder. Abrupte schokken konden soms geweldig helpen om hem weer terug te brengen. Het water maakte hem inderdaad wat kalmer en met het zweet nog in zijn nek en handen, liet hij zich tegen de deur op de grond glijden. Dit soort stemmingswisselingen maakten hem doodmoe en het liefste zou hij gewoon gaan slapen en wakker worden zonder gave. 'Shit, kut, verdomme,' gromde hij kwaad en hij zette zijn nagels in zijn huid. Het maakte hem kwaad dat hij nog zo weinig controle had over zichzelf en dat hij zichzelf bijna was verloren in het bijzijn van anderen. En waarom? Om iets simpels als familie. Hij vroeg zich af waar de anderen het nu over zouden hebben. Die nieuwe gaat nu al de mist in. Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Met een glimlach op haar gezicht begon Aria van haar stukje taart te eten. Het liet haar even realiseren dat haar verblijf in Golden Oak niet alleen maar negatief was. Ze had hier nieuwe vrienden gemaakt, mensen die ze nu tot haar familie rekende. Ieder van hen was in haar ogen speciaal op zijn of haar eigen manier, wat niet kwam door de gave, maar door de persoonlijkheid. Allemaal waren ze mensen waar Aria iedere dag haar kracht uit kon halen, en hopelijk kon zij dat ook voor de anderen doen. Zelf werd ze in ieder geval erg blij van de mensen die haar omringden, wat soms gezien haar gave en de maatregelen die hiervoor genomen waren redelijk moeilijk was. Daarom voelde ze zich ook enorm vereerd dat Seth haar mee wilde nemen om zijn familie te ontmoeten. Familiedag was voor haar altijd al stil geweest. Vroeger niet, toen kwamen er af en toe verre familieleden waar ze nog nooit van gehoord had of kwamen vriendinnen van haar oude school langs. Maar inmiddels gebeurde dat niet meer, Aria was door velen weggedrukt en vergeten. Maar ja, wie zou er nou weer om willen gaan met iemand die verantwoordelijk zou kunnen zijn voor het einde van de levens van heel veel mensen? Het maakte haar ook niet veel meer uit, de hoop op mensen die haar kwamen opzoeken en hier weghalen was een lange tijd verdwenen. "Het lijkt me heel leuk om je familie te ontmoeten, Seth" zei Aria terwijl een lichte grijns over haar gezicht danste. Ze was blij dat hij haar meevroeg, het gaf een voldaan gevoel om veel te betekenen voor anderen. Ze was overigens de eerste die Seth van alles bijbracht over Golden Oak, gezien haar vele ervaringen over de vijf jaar dat ze hier al zat. Het had hen echt verenigd en ze hadden een sterke vriendschap opgebouwd. De taart had Aria inmiddels volledig opgegeten. Aria deed haar mond open om weer wat te zeggen tot Elias zich abrupt omdraaide en wegrende. Een bezorgde gezichtsuitdrukking vormde zich nu op Aria's gezicht. Toen bedacht ze zich dat er waarschijnlijk iets met hem aan de hand was dat was gebonden aan zijn gave. Hij had nu vast een vriend nodig. Snel maakte ze de beslissing om achter hem aan te gaan. Ze wist dat als ze hem wilde achtervolgen ze snel moest zijn, gezien ze geen idee had waar zijn kamer zich bevond. "Sorry" zei Aria snel, "Ik moet achter hem aan gaan. Augustus, heel erg bedankt voor de taart". Gelijk hierna begon ze achter hem aan te rennen. Elias was redelijk snel, Aria kon hem niet meer zien, maar kon wel merken waar hij langs was gerend. Het duurde ook niet heel lang voordat ze zijn kamer had gevonden. Ze stopte voor zijn deur een haalde even diep adem. Ze klopte zachtjes op de deur. "Elias?" vroeg ze rustig. Ze hoopte vurig dat hij haar zou binnenlaten.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld