Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ft. Auloire

Account verwijderd

schreef:
Ivy knikte even toen hij zei dat hij het niet belangrijk vond. Was zij dan wel belangrijk? Ivy beet even op haar onderlip. Ivy kuchte even toen hij vroeg of hij dus wel nare dingen had gezegd en ze haalde even lichtjes haar schouders op. "Maakt niets uit" loog ze. Tuurlijk deed het haar pijn om alle dingen te horen die hij dacht, het kon niet anders. Maar ze had ze best wel verdiend. Ivy fronste even en dacht na. Haar gedachten werden achter al vlug weer onderbroken door Oliver. "Ha, dat denk je, het is niet alsof ik hier nog zo nuttig ben" Ze schudde even haar hoofd. "Waarom is alles zo ingewikkeld?" Gromde ze even. "Ik heb hem nog nooit zo kwaad gezien Ollie, ìk heb hem kwaad gemaakt" Ze schudde ongelovig haar hoofd. Ryan was niet snel kwaad te maken, en zij had het gedaan. Damn. Een piepklein glimlachje verscheen om haar mondhoeken toen hij zei dat het zijn eigen schuld was dat hij een kater had. Ze schudde haar hoofd toen hij zei dat het hem speet. "Maakt niets uit, ik zou er ook wel een paar drinken als er iemand bij was zoals Lexa" gaf ze toe. De vrouw leek zo vrolijk, zorgeloos. Ivy gleed van de bank af en fronste even. "Okey, eerlijk, ik heb geen idee wat ik nu moet doen, verdertrainen lijkt me niet zo'n goed idee" gaf ze toe met een bedenkelijke blik. Laat staan met Ryan praten, dat zou er ook niet van komen. "Ah trouwens, ik denk dat Al vandaag nog even langskomt, hij was best wel bezorgd gisteren. Ze zag Olivers gezicht. "Om ons beiden" verklaarde ze. En ze had nog een cadeau voor hem. Ivy fronste even. Ze voelde zich alsof ze Alistairs huwelijk had verpest, en ja, ze vond het jammer dat ze er niet meer bij was geweest. Stiekem had ze gehoopt dat ze nog de kracht zou hebben om terug te gaan, maar dat had ze niet gehad. Ze was doodmoe geweest, en gekwetst. Ivy haalde onhandig een hand over haar nek en duwde voorzichtjes met haar andere hand de deur open. "He Ollie..." Ze aarzelde even maar zei het toen toch. "Ik wil geen ruzie meer met je maken"

Account verwijderd

schreef:
Twee jaar was meer dan genoeg om iemand te leren kennen. Hij kende al Ivy's trekjes. Hij wist het als ze loog en nu loog ze. Ze zei dat het haar niet uitmaakte, maar hij wist dat dat niet waar was. Het maakte haar wel uit. Hij had nare dingen gezegd, maar hij kon zich niet herinneren wat hij had gezegd. Hij wist zeker dat hij niks negatiefs over haar gezegd had. Dat zou hij niet kunnen. Zelfs als hij dronken was, kon hij niet negatief over haar spreken. Ze had het hem behoorlijk moeilijk gemaakt, maar hij hield van haar en hij was dol op haar. Hij zou nooit anders zeggen.
'Ze moeten je gewoon wat tijd gunnen om de oude te worden,' merkte hij op. Ze hadden een relatie van bijna twee jaar gehad, natuurlijk zou ze daar niet met een paar dagen overheen zijn. Hoe kwaad ze ook op hem was, ooit had ze wel van hem gehouden. Waarschijnlijk deed ze dat nog steeds, maar was haar boosheid sterker. Als hij echt vreemdgegaan zou zijn, zou hij dat begrijpen.
'Ryan is gewoon bezorgd om je. Je hebt net een mes in je handpalm gezet, Iv. Je bent niet vrolijk of enthousiast meer. Natuurlijk maakt hij zich zorgen. Hij weet gewoon niet zo goed hoe hij het moet uiten,' mompelde hij. Hij geloofde niet dat Ryan van plan was Ivy te ontslaan, daar deed ze te veel voor.
'Ik dronk niet door Lexa. Ik wilde gewoon eens slapen.' Achteraf was dat ook dom geweest. Hij wist niet eens hoe lang hij geslapen had. Een paar uur? Ivy wist het beter dan hij. Zijn vermoeidheid was er nog steeds. Zijn hoofdpijn was alleen heftiger dan normaal. Hij luisterde naar Ivy en knikte toen. Hij had Alistair waarschijnlijk niet eens gefeliciteerd. Hij wist dat Alistair het niet erg zou vinden, maar hij voelde zich er enigszins schuldig over. Het was waarschijnlijk maar goed ook dat Ivy hem gedwongen had naar huis te gaan.
Hij keek haar na toen ze van de bank af kwam en naar de deur liep, waarna ze naar hem keek. Hij glimlachte even toen Ivy zei dat ze geen ruzie meer met hem wilde.
'Dat weet ik, Iv,' zei hij. Toch leek ze geen echte keuze te hebben.

Account verwijderd

schreef:
Ivy zuchtte even toen hij zei dat ze haar wat tijd moesten gunnen om weer te oude te worden en ze schudde haar hoofd. "I'm fine" zei ze met een frons. Ze maakte een geluidje toen ze zijn blik zag en haalde haar schouders op. "Okey, niet waar, maar ik wil niet dat ze wachten, ik wil niet degene zijn die problemen veroorzaakt" gromde ze. Ze voelde haar er niet goed door als ze dat zou doen, het voelde gewoon verkeerd, egoïstisch. "Het was een ongelukje" zei ze met een frons. Het was heus niet alsof ze het echt in haar handpalm had gezet, ze was gewoon niet aaan het opletten, wat niet mocht. Je moest altijd waakzaam blijven. Ivy gromde even toen hij zei dat ze niet meer vrolijk en enthousiast was. "Ben ik wel" mopperde ze even. Ze ontmoette zijn ogen en een klein glimlachje verscheen om haar lippen. "Okey, ik snap je" gaf ze toe met een kleine glimlach. Ze haalde haar schouders even op. "Ik weet niet, ik geniet gewoon nergens meer van" gaf ze toe. Ze haakde een hand door haar haren en keek hem aan. Ze knikte toen ze zijn woorden hoorde. "Oh, en je hebt ook geslapen, geloof me, het duurde nig geen minuut voordat je in slaap was gevallen" zei ze met een opgetrokken wenkbrauw. Ze dacht even na en beet op haar onderlip. Zou ze? "Okey, ik slaap ook niet meer zonder jou, ik zeg het je gewoon" gromde ze even. Ivy kon geen uur slapen zonder even wakker te schieten. Het was verschrikkelijk, en ze miste hem. Niet alleen in bed, maar ook als haar gezelschap. Hij was er altijd voor haar geweest, en nu was ze alleen. Ze knikte even toen hij zei dat hij dat wist. "Goed zo" zei ze met een klein glimlachje. Ivy liep de trainingszaal weer in en keek even wanhopig om haar heen, waarna ze even ongemakkelijk een hand door haar haren haalde. Ze wist niet wat te doen, zou ze even naar de healers gaan? Maar dan zzou ze weer ondervraagd worden, en dat wou ze helemaal niet.

Account verwijderd

schreef:
De eerste week had hij nog gehoopt dat ze bij hem terug zou komen, maar nadat ze opnieuw en opnieuw ruzie met hem zocht, had hij die hoop maar opgegeven. Hij begreep niet waarom ze het niet zag. Het was een foto. Als hij echt vreemd zou gaan, zou hij dan zo achterlijk zijn er een foto van te maken en die bij zich te houden? Nee, zo achterlijk zou hij niet zijn. Hij fronste even toen Ivy zei dat het prima ging, waarna ze toegaf dat het niet prima ging. Hij deed er niet zo moeilijk over als zij. Iedereen wist dat het niet goed met hem ging. Het maakte hem niet uit dat mensen dat wisten.
'Neem dan wat meer tijd voor jezelf, Iv.' Hij nam regelmatig vrij. Het was niet echt tijd voor hemzelf, maar dat was het wel op de lange termijn. Hoeveel huizen had hij inmiddels gezien? Vijf waarschijnlijk. Geen van de vijf huizen waren goed genoeg voor hem. De meeste huizen waren te groot of te donker. Hij ging alleen wonen, hij wilde geen groot huis. Hij voelde zich al eenzaam genoeg, zijn huis hoefde dat niet te versterken. Daarnaast leken de kleinere huisjes zo donker, waardoor hij die ook niet wilde. Het was een hele zoektocht, maar daar gaf hij niet om. Hij zou nog één missie meegaan en dan zou hij weggaan. De missie was zijn afscheid. Daarna hadden ze weer tijd om een ander in het team op te nemen en hem of haar te trainen tot een volwaardig teamlid.
Hij fronste opnieuw toen Ivy zei dat ze wel vrolijk en enthousiast was. Dat was ze niet. Hij zag haar nooit meer lachen of rondspringen. Hij miste het. Dat wist zij echter ook wel. Hij knikte toen ze zei dat ze gewoon nergens meer van genoot. Hij kende het wel. Hoewel hij al lang het instituut had willen verlaten, had hij ook heus wel zijn goede momenten gehad hier. Nu had hij die niet meer. Een kleine glimlach speelde rond zijn lippen toen ze hem vertelde dat hij geslapen had. Hij kon het zich niet herinneren, maar hij had de slaap nodig. Vroeg of laat zou hij in elkaar zakken.
'Ik raad je niet aan te gaan drinken,' zei hij, in een poging het luchtig te houden. Wat moest hij dan zeggen? We slapen allebei niet meer en we zijn allebei zwaar ongelukkig, ik wil dat je terugkomt? Nee, dat kon hij niet zeggen. Hij wilde het wel. Hij wilde niets liever. Hij wilde zo ontzettend graag dat Ivy besloot bij hem terug te komen, maar hij wist dat ze dat niet zou doen. Als ze dat had gewild, had ze dat al wel gedaan.
Ivy verliet de EHBO ruimte en een diepe zucht gleed over zijn lippen. Het was geen vervelend gesprek geweest, maar hij vond het moeilijk om met haar te praten. Hij vond het moeilijk om naar haar te kijken. Hij voelde zich gebroken, maar dat werd alleen maar erger als hij bij haar in de buurt was. Hij schudde zijn hoofd en liep toen terug naar de trainingsruimte, waar hij zijn training weer oppakte. Abby glimlachte constant naar hem, maar hij negeerde het volledig. Hij wilde niets met de vrouwen die Jason voor hem uitkoos. Hij wilde sowieso niets met welke vrouw dan ook, op Ivy na.

Account verwijderd

schreef:
Ivy maakte een geluidje toen hij zei dat ze wat tijd meer voor haarzelf moest maken. Ze wisten allebei dat ze het haatte om tijd voor haarzelf te maken. Ze was niet graag alleen. Nou ja, niet dat ze nu anders kon. Ze had gewoon nood aan troost en iemand die haar begreep, en dat vond ze niet. Ze nam het niemand kwalijk hoor, het was haar eigen schuld, maar ze miste het, ze kon het niet ontkennen. Ze miste Oliver. En ze had het gevoel alsof ze het verkeerd had ingeschat, ze snapte niet hoe het kon dat ze hem niet vertrouwde en ze verweet het haarzelf enorm. Ze haatte haarzelf ervoor. Ivy dacht even na. Ze zou niet weten wat te doen als ze hier wegging. En dat zou ze. Ze kon het niet langer aan, en ze snapte waarom Oliver hier niet meer wou blijven. Er was nog zoveel buiten het gebouw. Maar ze kon het niet alleen. Ze had geen idee hoe ze het op haar eentje zou redden. Daarvoor was haar zelfvertrouwen niet groot genoeg.Ivy schudde even haar hoofd met een zacht lachje toen hij zei dat ze niet moest gaan drinken. "He, dat zou werken in jouw voordeel, jij moet niet zo'n zwaar gewicht slepen in het instituut" klaagde ze. Oliver woog veel, en ze moest wel toegeven, het had haar veel moeite gekost. Zeker met al zijn gemompel en gezeur. Ivy keek hem nog even aan. "Ehmm, nog veel succes met je trainingen" zei ze nogal ongemakkelijk. Dit was het eerste echte gesprek dat ze nog hadden gehad zonder ruzie te maken na hun beak-up, en ze vond het best wel bizar. Nu ze met hem sprak, voelde ze zich toch wel een klein beetje beter, niet veel, maar ze was net iets minder gespannen. Ze haalde een hand door haar haren en bestudeerde hem even kort terwijl ze naar de zaal van de healers liep.

Account verwijderd

schreef:
Tijdsprong

'Denk je dat ik overdressed ben?' vroeg Lexa. Hij fronste even terwijl hij naar haar keek. Lexa leek nogal nerveus voor hun avond uit. Uit als vrienden dan. Hij wilde niet anders en tot zijn grote opluchting, wilde zij ook niet anders. Hij had gewoon iemand nodig gehad om met hem mee te gaan. Derek ging met Elise en hij wilde niet zijn hele avond bij Jason of Ryan doorbrengen. Dus had hij Lexa gebeld.
'Nee, je ziet er prima uit, Lexa,' zei hij, waarna hij zijn das recht trok en hij gaapte. Hij moest eerlijk bekennen dat hij helemaal geen zin had in het gala. Hij had inmiddels al wel een paar gala's meegemaakt en hoewel hij altijd bij Ivy geweest was, had hij zich regelmatig verveeld. Zo saai waren ze. Hij had iemand nodig om hem te vermaken de hele avond en Lexa leek hem geschikt.
'Je ziet er nog steeds vermoeid uit. Hoe lang ben je van plan nog hier te blijven?' vroeg ze hem enigszins bezorgd. Hij zag er waarschijnlijk ook vermoeid uit. Hoe lang was het nu geleden dat Ivy het beëindigd had? Anderhalve maand waarschijnlijk. Hij sliep nog steeds verschrikkelijk. Hij werd ontzettend vaak wakker en hij sliep gewoon niet veel in het algemeen. Het had een jaar geduurd voor hij weer een beetje had kunnen slapen na Adelaide. Hij keek op tegen alle maanden die hij nog te gaan had. Elke cel in zijn lichaam miste Ivy, maar toch viel er niets aan te doen. Ze kon niet bij hem zijn. De ruzies waren gestopt, maar de omgang ging nog steeds niet gemakkelijk. Hij had er moeite mee.
'Niet zo lang. Ik wil die laatste missie doen en dan ga ik weg.' Hij vond het moeilijk om weg te gaan. Als hij wegging, zou hij Ivy nooit meer zien. Het zou beter voor hem zijn, maar hij vond de gedachte vreselijk. Lexa knikte en opende de deur, waarna ze zijn kamer achterlieten en een taxi zochten. Hij had het drinken afgezworen, maar hij had geen eigen auto. Hij had er nooit een nodig gehad.
'Denk je dat het leuk gaat worden?' vroeg Lexa. Hij schudde zijn hoofd. De gala's waren over het algemeen maar saai. Hij dacht niet dat Lexa het wel leuk zou vinden. Hij zou in elk geval niet te lang blijven. Zij zou vast wel een man vinden waar ze goed mee overweg kon, dan kon hij vertrekken.

Account verwijderd

schreef:
"Damn girl you lookin' fine, dat is waarschijnlijk wat Jason zou zeggen, ik zeg nu gewoon dat je er prachtig uitziet Iv" Ivy glimlachte even verlegen en rechtte even haar rug. "Dankje" Ze kuchtte even. Jason had haar zowat gedwongen om de zwarte jurk aan te doen die ze van hem had gekregen. Ze had het niet zeker geweten, maar aangezien ze niet direct een andere jurk had gehad, had ze dan toch maar het zwarte ding aangetrokken. Niet dat het veel aan de verbeelding overliet. Heel de rug was open, de decollete was ook niet aan de wensen over te laten en de split liep tot een duizelingwekkende hoogte. "Oh kom op, you look sexy as hell" gniffelde Sean toen hij de blik op haar gezicht zag. "Zeg dat nou niet" gromde ze even terwijl ze een hand door haar gestijlde haren haalde en pruillipte. Ze voelde zich nogal vreemd, wetende dat ze Oliver niet naast haar zij zou hebben. Ze voelde zich altijd zoveel beter bij hem. Ze had besloten Sean als vriend mee te brengen, want helemaal alleen staan heel de avond zou het nu niet bepaald doen nee. En Sean pepte haar humeur wat op. Ze spande de lintjes van haar schoenen wat aan en gaf haarzelf nog een snelle blik in de spiegel. Ze had veel tijd besteed aan haar makeup, blijkbaar was dat nog één van de dingen waarmee ze nog goed haar gedachten kon verzetten. Ze grinnikte toen ze zag dat Sean ongemakkelijk naar zijn hemd keek. "Gaat het wel tattoo boy?" grapte ze. Sean rolde met zijn ogen. "wel, ik bedacht me net dat je mijn tattoeages nogal goed door mijn hemd kan zien, is dat wel gepast?" grapte hij. Ivy bekeek hem even en trok een wenkbrauw op. "Maakt dat jou wat uit dan?" vroeg ze lichtjes geamuseerd. Sean schudde even lachend zijn hoofd. "Nee, niet echt, klaar om te gaan?" Ivy knikte even en nam haar tasje nog mee, waarna ze niets zei op de arm die hij om haar schouders legde. Ze wist niet of ze er wat op moest zeggen of niet. Hij bedoelde het gewoon vriendschappelijk, toch? Ivy glimlachte even beleefd en wachtte totdat er een taxi stopte.

Account verwijderd

schreef:
Lexa was zenuwachtig, dat kon je op tien kilometer afstand nog zien. Ze was bang dat ze er niet bij paste, omdat ze geen gave had. Je zou zeggen dat een aanstaande psycholoog precies wist hoe ze zich moest gedragen, maar Lexa ratelde maar door om over haar zenuwen te komen. Hij lachte. Hij lachte zelden, maar als hij lachte, kwam dat door Lexa. Lexa was zorgeloos en vrolijk, het was makkelijk om bij haar te zijn. Als hij bij haar was, dacht hij niet meer constant aan Ivy. Bij haar hoefde hij niet echt na te denken als hij dat niet wilde.
'Is Ivy nog steeds kwaad op je?' vroeg de vrouw toen ze opmerkte dat hij niet meer bij haar verhaal was. De rit duurde maar twintig minuten, maar ze kon in die twintig minuten een hoop vertellen. Hij vond het wel komisch dat ze zo veel praatte als ze nerveus was. Ivy had dat ook gedaan, maar hij had haar altijd de mond gesnoerd door haar te kussen. Dat kon hij in dit geval niet doen.
'Ik weet het niet. Ze lijkt niet meer zo kwaad, maar ik denk ook niet dat ze me weer vertrouwd. Soms lijkt het alsof ze het wel wil, maar dan houdt iets haar weer tegen. Ze lijkt in een constante tweestrijd te zitten,' zei hij bedenkelijk. Het was alsof een deel van haar bij hem wilde zijn en een ander deel dat niet wilde. Voor hem was het duidelijk, hij wilde bij haar zijn. Hij wilde Lexa niet. Hij wilde Abby ook niet. Hij wilde gewoon heel graag bij Ivy zijn.
Toen ze aankwamen, betaalde hij uiteraard voor de taxi. Lexa schudde even lachend haar hoofd en stapte uit, waarna ze samen naar binnen liepen.
'Nogmaals gefeliciteerd, Dante,' zei hij. Ook Lexa feliciteerde de man, hoewel ze elkaar nog nooit ontmoet hadden.
'Ik ben blij dat je gekomen bent, Oliver. Ondanks je situatie. Ik weet dat het niet makkelijk voor je is,' hij knikte, waarna hij Dante's hand schudde en hij samen met Lexa de enorme zaal binnenliep. Hij vroeg niet eens hoe Dante dat soort dingen wist, want hij wist dit waarschijnlijk al maanden eerder. Niets was een verrassing voor Dante. Hij schudde zijn hoofd even en ging toen met Lexa aan een tafel staan.
'Draaien ze ook snellere muziek, of is dit waar ik mee moet leven de rest van de avond?' Lexa's vraag was niet verrassend. Hij had precies hetzelfde gedacht op zijn eerste gala.
'Nee, dit is waar je mee moet leven de rest van de avond. Daarbij ga ik niet drinken vanavond, dus ik zal vast minder gezellig zijn dan de vorige keer.' Lexa schoot in de lach.

Account verwijderd

schreef:
Ivy zuchtte even toen ze aankwamen en gromde even toen Sean haar aankeek. "Kunnen we hier niet blijven zitten?" klaagde ze even. Ze had niet eens zin om naar dat gala te gaan, het was gewoon dodelijk saai. Maar het was Dante, en hij verdiende wel zo'n groot feest, dat was de enige reden dat ze ging. Sean rolde lachend met zijn ogen en duwde haar half de taxi uit, waarna hij betaalde. Ivy trok vlug haar jurk weer recht en gaf hem een por. "Ik kan nog steeds vluchten, superspeed here I go" mompelde ze even. Sean trok een wenkbrauw op. "Op die hakken, don't think so" Hij keek haar geduldig aan en ze zuchtte. "Okey okey" klaagde ze terwijl ze een paar stapjes zette naar de ingang. "Kom je nog?" Ze pruillipte lichtjes tot hij naast haar liep. "Dankjewel trouwens, dat je meegaat, alleen zou ik echt niet willen gaan" gaf ze toe. Sean rolde met zijn ogen. "Wel, iemand moet je toch beschermen tegen al die mannen?" Ivy kreunde zachtjes en sloeg haar armen over elkaar heen. "Dankje, en ik voelde me al zo ongemakkelijk" zei ze met een vermoeid gezicht. Ivy beet even kort op haar onderlip en keek hem kort aan toen hij zijn arm om haar heen sloeg. nog steeds vriendschappelijk, right? Hij wist heus wel dat ze niet over Oliver heen was toch? Ze wou niemand behalve Oliver. Maar een stemmetje in haar achterhoofd zei dat ze dat niet kon. Dat was het vreemde, op één of andere manier begon ze te leren hoe ze het stemmetje kon smoren. en dan was ze nog in een goeie bui. Niet zo vrolijk als toern ze samen was met Oliver, maar vrolijker dan anders. Ivy liep rustig met hem mee en lachte toen hij de deur voor haar openhield, waarna ze de zaal binnenging. "Dante, waar ben je oh Dante?" vroeg ze droogjes aan haarzelf. Ze liet haar blik glijden over de zaal en haar ogen bleven hangen op de gestalte die ze nog steeds het vlugste herkende. Ivy zocht vlug weer verder. Hij was al hier met iemand, met Lexa. Ivy had niets tegen de vrouw, maar toch was ze bang dat de vrouw haar zou vervangen, wat niet eens vreemd was. Right? Ivy zuchtte opgelucht toen ze Dante zag waarna ze naar hem toeliep en een kus op zijn wang drukte. "Gefeliciteerd Dante" zei ze met een glimlach. "Je ziet er goed uit Ivy, alles nog een beetje goed met je?" Ze glimlachte kleintjes en haalde haar schouders op. "Het gaat wel" zei ze zachtjes. Ze wees even naar Sean, waarna ze die naast haar trok aan zijn arm. "Oh trouwens, dit is Sean, een vriend van me" zei ze beleefd.

Account verwijderd

schreef:
Lexa was waarschijnlijk halverwege haar verhaal over haar afstudeerproject toen ze stilviel. Een frons verscheen op zijn gezicht, waarna hij kort omkeek om te zoeken naar waar Lexa heen keek. Hij wist niet of dat Lexa naar Ivy en Sean keek, maar hij deed dat in ieder geval wel. Het eerste wat hem opviel, was niet eens de jurk. Hij keek naar Sean, die met een grijns naast Ivy liep, met zijn arm om haar heen. Hij kuchte even. Hij wist niet hoe hij zich moest voelen. Moest hij blij voor haar zijn omdat ze iemand gevonden had die haar blijer maakte of moest hij boos zijn omdat ze het in zijn gezicht duwde?
'Is het erg als ik zeg dat zelfs ik wel een relatie met haar wil?' lachte Lexa. Hij reageerde er niet echt op. Zelfs vrouwen zagen dus hoe mooi ze eruit zag. Niet alleen hij. Daar kon hij toch niet om lachen. Hij wist gewoon niet wat hij moest doen. Niet alleen kwam ze binnen met Sean, die duidelijk graag aan haar zat, maar ook had ze het enige kledingstuk aangetrokken waarvan ze zeker wist dat hij er herinneringen aan had. Ze hadden het zo vaak over die jurk gehad, ze hadden er vele grappen over gemaakt. Wilde ze echt in zijn gezicht duwen dat ze klaar met hem was? Hij had altijd gedacht dat gekwetst zijn meer voor vrouwen was, want hij had het nooit eerder gevoeld, maar nu begreep hij eindelijk hoe vrouwen zich moesten voelen. Hij schudde zijn hoofd.
'Is het al te laat om mijn eerdere woorden terug te nemen? Ik wil wel drinken,' bromde hij. Lexa zwaaide met haar vinger en schudde haar hoofd, hij mocht niet drinken. Hij kreunde gepijnigd en keek weg van Ivy, waarna hij zijn aandacht maar vestigde op de bar. Hij wilde drinken. Hij wilde naar huis. Hij was hier tien minuten en hij wilde al naar huis. Hij had niet moeten komen, hij had gewoon weer de hele avond moeten gaan schilderen, net als de afgelopen paar weken. Hij had een huis gevonden, maar hij moest er nog wat dingen aan doen. Elke vrije avond bracht hij door in het huisje, nu was het bijna af. Hij had gewoon daar naartoe moeten gaan, dat had hem een hoop ellende gescheeld. Hij gromde even wat.
'Ha Oliver, nieuwe vriendin?' Scott klopte even op zijn schouder. Scott was nieuw, hij trainde de man nu een maand of vier. Lang genoeg om te weten dat hij een relatie gehad had dus.
'Nee. Scott, dit is Lexa. Lexa, dit is Scott,' stelde hij de twee voor. De twee raakten al snel in gesprek en hij besloot naar alles te kijken, behalve Ivy. Dat wilde hij niet.

Account verwijderd

schreef:
Ivy haalde even verward een hand door haar haren toen ze Dante wat hoorde zeggen over het feit dat ze zeker wel wat aandacht ving. Haar blik gleed even door de zaal en ze fronste toen ze de blik van Oliver tegenkwam, waarna ze zwakjes glimlachte. Ze hadden al een hele tijd geen ruzie gemaakt, wat nieuw was voor hen. Het was gewoon over aan het waaien. Ze spraken elkaar wel nog af en toe, maar het eindigde niet constant uit op schreeuwen. En Ivy begon te beseffen dat ze er iets meer aan de hand was met de stem in haar hoofd. Haar ogen schoten zoekend door de zaal, op zoek naar die ene persoon. Haar handen balden zich tot vuisten toen ze die had gevonden. Haren strak opgebonden, fluweelblauwe jurk. "Oh, ze gaat eraan" gromde Ivy even zachtjes. Sean keek haar verward aan. "Wie? En kan ik helpen? Alhoewel...dan zou het geen bitchfight meer zijn" Zijn hand gleed om haar middel en prutste aan de stof op haar heup. Ivy kuchte zachtjes en schudde haar hoofd terwijl ze zijn arm voorzichtjes weglegde. "Ehm, Sean, sorry, maar ik ..." Ze zuchte toen Sean even lachte. "Ik weet het ik weet het, maar kom op, zo erg is het toch niet" Ivy schudde even haar hoofd en fronste. What the hell, dude. Sean keek ook even om zich heen en glimlachte. "He, daar is je ex, laten we eens hallo zeggen" Voordat Ivy kon protesteren werd haar hand al vastgenomen en naar het groepje getrokken. Ze kreunde even inwendig. Nee, nee nee. Olover was hier met een beeldschone vrouw, hij was duidelijk over haar. Eenmaal aangekomen haalde Ivy ongemakkelijk een hand door haar haren. "Ehmm, hi?" Het klonk onzeker en ze wist niet goed wat te doen. Gelukkig loste Lexa dat allemaal op. "He Ivy, je ziet er mooi uit" Ivy glimlachte kleintjes. "Jij ook Lexa, ik ben dol op die jurk die je aanhebt" zei ze eerlijk. Ze moest toegeven, de jurk sierde Lexa. Ze zag er geweldig uit. Ze keek even geeërgerd naar Sean toen die zijn arm om haar heen sloeg. "En dit is Sean trouwens" zei ze met een frons. Haar ogen ontmoetten even die van Oliver. Shit, dit was een fout.

Account verwijderd

schreef:
Hij was geïrriteerd, maar niet boos. Hij was nooit boos. Niet op Ivy. Hoewel hij wel boos hoorde te zijn, want ze had hem onterecht van een hoop dingen beschuldigd. Waarom kon hij dat niet boos zijn? Waarom kon hij dan zelfs niet boos zijn als ze zijn pijn alleen maar verergerde? Ze wist dat hij er nog niet overheen was, toch? Hij schudde zijn hoofd en keek naar zijn handen, die hij onbewust tot een vuist gebald had. Hij kon het Sean niet eens echt kwalijk nemen. Een diepe zucht gleed over zijn lippen.
'Ik ga drinken halen, willen jullie ook?' vroeg hij. Lexa en Scott knikten, waarna hij hen achterliet en naar de bar ging. Hij hoopte dat ze er nog zouden staan als hij terugkwam, want hij had er al helemaal geen behoefte aan om de hele avond alleen door te brengen. In dat geval zou hij gewoon naar huis gaan en zou hij zich door de laatste paar dagen die hij had slepen. Toen hij terugkwam, stond Lexa er nog, maar Scott was verdwenen. Hij keek even vragend naar haar.
'Je dacht toch niet dat ik je alleen zou laten hè? Ik ben hier met jou vanavond, ik ga je heus niet dumpen,' vertelde Lexa, waarna hij zijn schouders ophief. Hij zou het wel begrijpen, want hij was niet het leukste gezelschap. Bovendien wist Lexa goed dat hij nog steeds met Ivy bezig was en hij nergens anders interesse in had. In tegenstelling tot Scott.
'Niet schrikken, maar ik denk dat Ivy en haar date ons komen vergezellen,' zei Lexa zachtjes. Hij schudde zijn hoofd, dat was wel het laatste wat hij nu wilde. Hij vond het al vervelend zat op een afstand, hij hoefde het niet van dichtbij te zien. Lexa had echter wel gelijk, nog geen tien seconden later stonden de twee bij hen aan tafel. In eerste instantie keek hij naar geen van beiden, maar uiteindelijk had hij geen keuze. Hij keek kort naar Sean, maar zijn blik bleef hangen bij de arm die hij om haar heen geslagen had. Dat hoefde hij dus zeker niet van dichtbij te zien. Hij slikte, moest ze het er nu echt zo in wrijven? Heel even ontmoette hij Ivy's blik, maar hij wilde haar niet aankijken, dus keek hij naar het glas in zijn handen. Hij merkte op dat hij aardig wat druk op zijn glas gezet had en hij ontspande zijn handen zodra hij het opmerkte. Als het zou breken in zijn handen, zou de situatie toch alleen maar verergeren. Als hij zich al naar had gevoeld, was dat niets bij wat hij nu voelde.
Lexa deed tot zijn grote opluchting het woord, dus hoefde hij zich in elk geval niet druk te maken over het feit dat er niet gepraat werd. Hij naam nog een slok van zijn drinken en keek toen om zich heen, op zoek naar een uitweg, maar die vond hij niet.
'Kunnen we dit alsjeblieft niet doen? Ik heb de vorige avond al verpest, dat wil ik niet nog eens doen.' Hij klonk waarschijnlijk bijna wanhopig, maar daar gaf hij niets om. Hij wilde gewoon niet naar Ivy en Sean kijken, dat kon hij simpelweg niet.

Account verwijderd

schreef:
Ivy fronste lichtjes toen ze Olivers handen zachtjes zag trillen. Ze bestudeerde hem bezorgd maar hield vlug op toen ze Lexa haar op zich zat te studeren. Ivy luisterde naar wat Lexa allemaal vertelde en knikte even nieuwsgierig. "Oh, een toekomstig psycholoog" Bewonderend keek ze haar aan. Damn, dat was hard werken. Ze mocht er trots op zijn. Lexa glimlachte even en keek Ivy vragend aan. "Weet jij al wat je gaat doen, na het instituut bedoel ik?" Ivy kromp even ineen. Ze dacht liever niet meer na over 'na het instituut' het deed haar denken aan hun plannen. Ivy aarzelde even. "Ik denk dat ik graag zou gaan werken in het departement van forensische research van de FBI..maar ik weet niet of, nou ja, ik ben nooit echt naar school geweest" gaf ze toe. Ze wist het nog niet zeker, maar het interesseerde haar enorm en ze kon heel vlug van alles te weten komen. Ivy fronste even lichtjes toen Oliver vroeg of ze dit niet konden doen. Ze draaide zich naar hem om en kuchte. "Wel, ehmm, eigenlijk zou ik graag nog even iets met je bespreken" Haar stem klonk zachtjes smekend en ze ontmoette zijn ogen. "Please?" Vroeg ze zachtjes. Ze wou hem echt heel graag vertellen over haar vermoedens, maar ze wist niet zeker of dat wel de juiste zet was. Maar ze wou ook niet meer langer aarzelen over wat er nu niet en wel gebeurd was. Dit was misschien wel het moment dat ze zekerheid konden krijgen. Ivy knabbelde even op haar onderlip en sloeg ongemakkelijk haar armen over elkaar, waardoor Seans arm van haar afviel en ze eindelijk haar wat meer op haar gemak voelde. Ze was het niet gewend zijn arm om haar schouder te voelen, de enige man die dat altijd had gedaan stond voor haar met een andere vrouw. Hij was duidelijk over haar heen. Ze dacht na en zag daardoor niet de bemoedigende por die Lexa Oliver gaf.

Account verwijderd

schreef:
Misschien zou hij op den duur wel iets voor Lexa kunnen voelen, ooit. Ze was mooi en vriendelijk. Het zou nooit zoals zijn relatie met Ivy zijn, maar het was iets. Hij wilde zich niet de rest van zijn leven zo eenzaam voelen als dat hij nu deed. Hij duwde zijn vingers even tegen elkaar. Hoewel hij graag naar Ivy keek, deed hij dat nu niet. Niet nu het meer slecht dan goed deed. Hij was niet boos op Sean, want hij zou niet anders zijn dan Sean. Ivy was geweldig, natuurlijk wilde hij bij Ivy zijn. Zijn blik gleed even naar Lexa. Ze vertelde vrolijk over haar opleiding en allerlei dingen die ze geleerd had. Het was makkelijk om met Lexa te praten, want ze raakte nooit uitgepraat. Er waren altijd dingen die ze zich herinnerde en die ze met hen wilde delen.
Toen Ivy hem zachtjes vroeg of ze iets konden bespreken, dacht hij kort na. Hij wist niet of hij dat wilde. Hij had Ivy echter nooit iets geweigerd en hij wilde er nu niet mee beginnen. Toen ze hem nog eens vroeg of hij het wilde, knikte hij maar. Het zou vast niet zo heftig zijn. Het kon niet erger worden dan het al was. Zelfs als ze ging vertellen dat ze wegging, maakte het niet meer uit. Hij ging ook. Hij keek kort om zich heen en zijn blik ontmoette die van Claire kort. Een grimas verscheen op zijn gezicht en hij zocht naar een plek ver van Claire vandaan. Hij gebaarde naar een tafel verderop.
'Kan het daar?' vroeg hij. Hij keek even naar Lexa toen ze hem een bemoedigende par gaf. Hij had er niet zo veel vertrouwen in. Waarschijnlijk was het alleen nog maar meer slecht nieuws. Waarschijnlijk was ze samen met Sean. Waarschijnlijk wilde ze het hem gewoon vertellen. Hij schudde zijn hoofd even en hij liep naar de tafel, waarna hij naar zijn glas keek. Het leek hem het meest waarschijnlijk dat ze hem ging vertellen dat ze een nieuwe vriend had. Zo zagen ze er wel uit. Terwijl hij Lexa met geen vinger aanraakte, had Sean constant zijn arm om Ivy hangen. Hij had er een hekel aan.
'Dus wat wil je bespreken?' vroeg hij. Hij kon er maar beter meteen achter komen. Ze hoefde er niet omheen te draaien, het was toch al duidelijk. Dan had hij ook een goede reden om het hele gala achter zich te laten.

Account verwijderd

schreef:
Ivy kreunde inwendig toen hij nadacht. Waarschijnlijk zou hij niet willen met haar praten, wat haar niet verbaasde. Ze had hem heel wat slechts aangedaan, misschien had ze hem wel zo erg gekwetst als kon. Kort gezegd, als hij haar niet meer zou willen spreken, zou dat geen verwondering zijn. Ivy glimlachte even kleintjes toen hij knikte. "Dankje" zei ze zachtjes. Ze volgde zijn blik en haar wenkbrauwen knepen zich kwaad samen toen ze Claire zag. Ze kon er niets aan doen. En als haar vermoeden juist was, dan zou het nog wel meer worden dan een boze blik.Oh ja, dat was zeker. Ivy volgde met haar ogen zijn hand toen hij wees naar een tafeltje in een hoek. Het was er rustig, dus dat was perfect. "Sure" zei ze een beetje nerveus. Nou ja, ze was wel nerveuzer dan een beetje, maar ze probeerde toch wel wanhopig haarzelf enorm kalm te houden. Ze zou kalm moeten zijn om alles tegen hem te zeggen. Ze volgde hem rustig en leunde even lichtjes tegen de tafel aan. Ivy aarzelde kort toen hij vroeg wat ze wou besprken. Ze haalde een hand door haar haren en beet op haar onderlip. Was dit wel een goed idee? Nu kon ze echter niet meer terug en ze moest hem gewoon zeggen wat er op haar hart lag. "Wat kan Claire nu precies?" flapte ze eruit. De vrouw stond zowat aan de andere kant van de zaal dus ze zou het zeker niet horen. "I mean, hoe zorgt ze ervoor dat je dingen doet die je niet wilt doen? En merk je daar zelfs iets van? En kan iedereen immuum worden? Ik heb altijd gedacht dat je het zou merken van jezelf als je zo werd behandeld als een marionette, maar blijkbaar niet, kan het zijn dat ze mijn gedachten al die tijd heeft bespeeld? Want ik heb het gevoel alsof ik mezelf ben verloren maar langzaam weer terugvind, I mean, onlangs op die brug kan ik niet geloven dat ik er bijna een eind had aan gemaakt, en ik zou echt nooit aan je twijfelen, verdomme, dat klinkt nu als een excuus maar dat is het niet.." Alles vloog er in één keer uit en Ivy keek met rode wangen naar de grond. Ze kuchte even. "Ik weet niet...ik snap het als je me niet gelooft, want ik weet niet of ik mezelf geloof, maar dit moest ik je nu echt laten weten"

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld