Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ft. Auloire

Account verwijderd

schreef:
Terwijl ze nerveus naar hem keek, dacht hij over alle scenario's die zouden kunnen gebeuren. Ze zou kunnen zeggen dat ze een relatie had, dat ze het instituut zou verlaten of dat ze niet wilde dat hij nog bij haar in de buurt kwam. Ze hadden geen ruzie meer gehad, maar het was ook niet echt goed. Hij wist niet goed hoe hij met haar om moest gaan. Hij niet teruggaan naar vrienden, daar had hij te veel voor gezien en meegemaakt. Hij hield te veel van haar om gewoon vrienden te kunnen zijn. Zelfs als ze het hem zou smeken, zou hij het niet op kunnen brengen. Hij vond het te moeilijk om bij haar in de buurt te zijn en haar niet aan te kunnen raken.
Een frons verscheen op zijn gezicht toen Ivy hem vroeg wat Claire nu precies kon. Wilde ze nu echt over Claire praten? Wilde ze echt opnieuw ruzie met hem krijgen? Hij zou toch nooit zeggen dat hij vreemdgegaan was, want dat was hij niet. Zelfs niet als het daardoor weer goed kon komen. Hij kwam er echter al snel achter dat ze geen ruzie met hem zocht, maar dat ze gewoon verward was. Hij was twee maanden bespeeld, maar hij was ook geen expert. Dat wilde hij ook niet zijn. Hij walgde ervan. Hij dacht een poos na voor hij antwoord gaf. Hoe moest hij haar nu uitleggen hoe het was? Hij wist zelf niet eens hoe het was.
'Ze zegt gewoon wat je moet doen. Ik kan me herinneren dat ze mij zei wat ik moest voelen. Meestal herinneren mensen zich het niet meer, want vaak zegt ze ook dat ze het moeten vergeten,' begon hij. Het maakte het extra moeilijk voor hem om het te weten, want hij wist constant dat hij dingen deed die hem opgedragen waren.
'Ik denk dat een deel van je altijd zal weten dat het niet echt is wat je wil, maar toch doe je het. Na verloop van tijd kun je dat deel echter steeds verder wegduwen, tot het helemaal weg is. Dan ben je immuun. Zoals ik. Ik wist dat ik niet van Claire hield voor twee maanden en toch gedroeg ik me alsof ik dat wel deed. Het begin was makkelijker dan het eind. Aan het einde weet je dat je iets doet wat je helemaal niet wil doen, maar toch doe je het wel. In het begin is het niet zo duidelijk dat je het niet wil.' Hij had het vreselijk gevonden. Hij voelde zich ontzettend schuldig. In die tijd hield hij nog van Adelaide, hij was niet over haar heen. Hij was niet over haar heen en toch ging hij met een ander, het was walgelijk.
'Je hebt wàt?' vroeg hij ongelovig. Hij kon niet geloven dat Ivy er een einde aan had willen maken. Ivy was helemaal niet suïcidaal. Ze had haar onzekerheden en verdriet, maar dat ging helemaal niet zo ver.
'Het zou verklaren waarom je me niet vertrouwde, maar ik weet niet hoe je je voelt, Iv. Ik weet niet of ze je bespeelde of dat je echt geen vertrouwen in me hebt.' Hij was nergens meer zeker van. Hij wilde graag geloven dat Claire haar bespeeld had, maar hij kon het niet voor haar beoordelen.
'Ik geloof je wel, Iv. Maar dat is niet belangrijk zolang jij er zelf niet in geloofd. Zo lang je het zelf niet geloofd, ben je niet vrij van haar. En zo lang je niet vrij van haar bent, maakt het geen moer uit wat ik wel niet geloof,' mompelde hij. Ze kon niet bij hem zijn zo lang Claire in haar hoofd zat. Ze zou hem niet kunnen vertrouwen zo lang Claire in haar hoofd zat.

Account verwijderd

schreef:
Ivy luisterde aandachtig naar elk woord wat hij zei en zag de frons op haar gezicht. Hij moest wel denken dat ze gek was. Ivy beet even op haar onderlip. "Ik herinner me, en ik haat het, het voelt als een tweede stemmetje in mijn hoofd, maar het voelt soms alsof het ik helemaal niet ben die dat denkt, ik weet wat ik wil" zei ze met een frons. Ze keek hem aan en haalde een hand door haar haren. "En ik mis dingen, er zijn momenten die ik me gewoon helemaal niet meer herinner" gaf ze toe. Ze keek om haar heen en haar ogen bleven hangen op de vrouw. "Ik haat haar" zei ze zachtjes. Ze sloeg haar armen over elkaar heen en schudde haar hoofd. Ze knikte toen hij zei dat een deel wel wist dat je dat niet echt wou. Ze kreeg telkens meer het gevoel alsof ze onder haar invloed was. Ze was het zelfs redelijk zeker. Ze had zich altijd zo gevoeld, Ivy had nooit gewild dat dat was gebeurd. Ze wou het nooit uitmaken met Oliver. Ze knikte even en luisterde nog steeds aandachtig. Ze geloofde hem. Ja, ze geloofde hem. Ivy was nog steeds een beetje van slag omdat hij het haar niet had verteld, dat hij een relatie had gehad met Adelaide. Maar ze snapte het wel, hij wou haar beschermen. Als hij haar maar had vertrouwd, hij had moeten vertrouwen dat ze het heus wel kon, haarzelf beschermen. Ze zouden het samen moeten hebben uitgevogeld. Nu hadden ze gewacht totdat er iets was gebeurd dat alles verpestte. Ivy besefte pas wat ze had gezegd toen Oliver haar ongelovig aanstaarde. Ze haalde even verward een hand door haar haren en nam een glas champagne van de tafel waarvan ze een grote slok nam. Dat had ze hem niet willen zeggen, ze wou niet dat hij zich zorgen maakte. "Ik weet niet wat me bezield, plotseling kreeg ik gewoon dat gevoel dat ik niets meer betekende voor iemand en ik besefte pas echt wat ik deed toen ik op de rand zat" Ze keek ongemakkelijk naar de andere kant van de zaal, om zijn ogen te vermijden. Hij moest haar nu wel verafschuwen. Ze was die ene gestoorde ex die niemand nog mocht. Ze slikte even toen hij zei dat het niet belangrijk was zolang ze er niet zelf in geloofde. "Ik geloof het wel, maar ik walg er alleen enorm van, het gevoel dat iemand in je hoofd heeft gezeten" gaf ze toe met een vertrokken gezicht.

Account verwijderd

schreef:
Claire had een hoop drama veroorzaakt. Een paar keer had hij zich afgevraagd of Claire misschien iets met Ivy gedaan had, maar dan bedacht hij zich dat dat was wat hij wilde. Het was egoïstisch. Hij wilde dat Claire iets met Ivy gedaan had, want dan hadden ze misschien nog een kans. Misschien hield ze dan nog van hem. Hij wist het echter niet. Hij wist niet of dat ze van hem hield, of dat ze hem ooit vertrouwd had. Ze had altijd moeite gehad met andere vrouwen en dat terwijl hij er nooit enige aandacht aan geschonken had.
'Dan zal ze wel ergens in je hoofd zitten, misschien. Ik weet het niet. Ik zou willen dat het zo was, hoe egoïstisch ook,' mompelde hij. Hij hield van haar en dat maakte hem egoïstisch. Hij wilde dat ze bij hem was, niet bij Sean of wie dan ook.
'Ik ook.' Hij keek even naar de vrouw aan de andere kant van de zaal. Ze had een hoop voor hem verpest. Dat ze hem gebruikt had, vond hij niet eens zo erg als hij het vergeleek met het verliezen van Ivy. Hij voelde zich miserabel zonder Ivy. Zij maakte hem een beter persoon.
Hij kon het niet helpen dat hij zich er vervelend onder voelde. Hij had eens al zijn vriendin verloren, dat kon hij geen tweede keer aan. God, hij kon het al bijna niet aan om niet bij haar te zijn.
'Je weet dat dat niet waar is, toch? Er zijn zo veel mensen waar je veel voor betekent. Zo veel mensen die niet meer zullen weten wat ze moeten doen als je ineens weg bent.' Hij zou het ook niet meer weten. Hij zou er helemaal klaar mee zijn.
'Als jij er al van walgt, dan moet je je eens voorstellen hoe het voor mij was. Ik vertrouwde je heus wel, maar ik walgde er van. Niet alleen van haar, maar ook van mezelf. Ik kon er niets aan doen, maar ik heb het wel gedaan. Ik weet waar ze toe in staat was, ik wilde jou daar niet ook in meetrekken,' mompelde hij. Hij vond het vreselijk. Hij haalde een hand door zijn haar en schudde zijn hoofd.
'Ze mocht me dan niet meer met haar gave kunnen beïnvloeden, ze had genoeg andere dingen waarmee ze me wel kon beïnvloeden.' Ivy was daar één van. Hij had haar direct bedreigd. Hij had geen invloed. Ze had helemaal geen gave nodig om hem te laten doen wat ze wilde.

Account verwijderd

schreef:
Ivy maakte een geluidje en sloeg bijna gefrustreerd op de tafel toen ze hoorde dat ze misschien wel ergens in haar hoofd kon zitten. "En ik wil het weg" gromde ze even boos. Ze had zin om Claire te lijf te gaan, te schreeuwen dat ze haar stem moest weghalen uit haar hoofd. Ze kon dit niet doen, ze had niets te maken met hun leven en ze wou dat ook niet. Ivy kon nog wel enorm kwaad worden, en als het niet snel wegging, zou ze dat nog wel te weten komen? Ivy beet even op haar onderlip en schudde haar hoofd. Ze zou het stemmetje wegkrijgen dat zoveel ellende bracht. "Dat is niet egoïstisch" zei ze zachtjes. "Maar ik ben zeker dat ik je altijd vertrouwde voordat Claire hier kwam" zei ze met een frons. Nu had ze nog het nare gevoel waarbij ze van niets meer zeker was, maar ze hield van Oliver, en hij van haar, right? Ze slikte even toen hij zei dat hij haar ook haatte en dwong een klein glimlachje op haar gezicht. "Misschien kunnen we haar ergens dumpen in een vuilnisbak als we de kans krijgen" gromde ze even. Ivy zuchtte lichtjes toen hij vroeg of ze wist dat dat niet waar was. "Ik.." Ze aarzelde en schudde haar hoofd. "Ja, dat weet ik, maar ik voel me gewoon zo..." Ze zocht naar de juiste woorden en beet op haar onderlip. "Alleen" gaf ze toe. Ze wist dat als Claire haar had beïnvloed, het haar toch nog zou veranderd hebben. Ze wou echt dat alles hetzelfde zou worden als voordien, maar dat zou het nooit helemaal kunnen, dat dacht ze toch. Ze knikte even toen hij zei dat hij haar daar niet in wou meetrekken. Ze raakte even kort zijn pols aan en schudde haar hoofd. "Ik verwijt je niets Ollie, maar je weet dat je me altijd alles kunt vertellen, we zouden het samen kunnen hebben opgelost, ook al denk je van niet" zuchtte ze even. Ivy knikte even en fronste even toen ze iets vanuit haar ooghoeken zag bewegen. "Verdomme, het team komt hierheen" kreunde ze. Perfecte timing. En natuurlijk moest Claire er ook weer eens bij. Ze wisselde een vlugge blik uit met Oliver.

Account verwijderd

schreef:
Hij begreep haar. Hij kon zich herinnerde dat hij het ook weg wilde hebben. Het was walgelijk en hij had zich nog nooit zo vies gevoeld. Ze had hem gedwongen tot dingen waar hij nog helemaal niet aan toe was, tot dingen die hij mentaal gezien helemaal niet aankon. Hoewel hij wist dat Adelaide het hem niet kwalijk zou nemen, nam hij het zichzelf wel kwalijk. Hij was verloofd, hij hoorde niet bij andere vrouwen te zijn. Goed, Adelaide was al overleden en technisch gezien was hij niet langer verloofd geweest, maar zo voelde het nog wel. Het had lang geduurd voor het ook echt binnengekomen was, voor hij ook echt geaccepteerd had dat hij Adelaide kwijt was.
'Dat is het wel. Ik weet hoe naar het is om gebruikt te worden en toch hoop ik ergens dat het zo is. Dat het niet echt jij was die het uitmaakte. Niet dat het nu nog uitmaakt, want je hebt Sean nu,' mompelde hij. Hij vond het niet leuk dat ze bij Sean was, maar hij accepteerde het wel. Hij wilde haar wel gelukkig zien. Hij had liever gehad dat ze gelukkig was met hem, maar uiteindelijk was haar geluk het belangrijkst. Hij glimlachte even toen ze zei dat ze haar moesten dumpen in een vuilnisbak. Als het aan hem lag, zouden ze haar echt ergens dumpen. Hij had aan niemand zo'n hekel als aan Claire, zelfs niet aan Joel.
'Je kunt dat niemand aandoen, Iv. Je kunt het je broer niet aandoen. Je kunt het het team niet aandoen. Je kunt het mij ook niet aandoen.' Hij voelde zich alleen al vreselijk bij de gedachte dat hij haar zou verliezen. Hij had haar nu ook verloren, maar op een andere manier. Deze manier viel te overleven, hoewel hij zich ontzettend eenzaam en alleen voelde. Hij keek kort naar haar vingers toen ze zijn pols aanraakte, waarna hij naar haar keek.
'Ik verloor de eerste vrouw van wie ik hield. Ik was niet van plan de tweede ook te verliezen. Ze zou het zo doen. Ze zou je gewoon gedwongen hebben van die brug af te springen, want dat is wie ze is. Ik kon het je niet vertellen.' Als hij moest kiezen tussen haar leven en het zijne, zou hij altijd voor het hare kiezen. Nu nog.
Toen Ivy kreunde dat het team eraan kwam, keek hij even op. Ze had gelijk, ze waren al vrij dichtbij. In zoverre dus hun gesprek over Claire. Hij voelde zich er iets beter door, wetende dat ze wist hoe het zat. Hij had haar nooit willen kwetsen, maar voor zijn gevoel had hij geen keuze gehad.
'Hé daar, jullie zien eruit alsof jullie het heel gezellig hebben samen. Wat fijn voor jullie,' zei Claire poeslief. Haar stem maakte hem al misselijk.

Account verwijderd

schreef:
Ivy sloeg haar armen over elkaar en schudde haar hoofd. "Wel, dan zijn we beiden egoïstisch want dat zou ik ook willen als jij degene was die dacht dat ik je had bedrogen" kreunde ze. "Het was dom, ik weet het" gaf ze toe. "Maar ik denk dat niet" voegde ze eraan toe. Ze wist maar alt e goed dat Oliver haar niet zou bedriegen, het was Oliver, hij haar dat niet aandoen. Ze fronste even bij zijn woorden. "Wacht, wat?" vroeg ze verward. Haar ogen gleden naar Sean en ze wees even van hem naar haarzelf. "Sean en ik?" Verbaasd keek ze hem aan. "Nee, tuurlijk niet, ik moet niets met Sean, de enige die ik wil ben jij" kreunde ze. "Ik dacht dat je iets had voor Lexa" Ze trok een wenkbrauw op en draaide even ongemakkelijk op de bal van haar voeten. "Argh, nog een reden dat ik liever hier blijf, ik wil echt niet terug naar zo'n handtastelijk persoon" gromde ze. Hij kon niet van haar blijven en het was rotvervelend. Ze durfde er echter niets op te zeggen, ze wou hem niet kwetsen en hij bleef wel een goede vriend. Hij had nooit iets gemeens gezegd en steunde haar, en ze wou hem echt geen pijn doen. Maar blijkbaar had ze daardoor Oliver pijn gedaan. Ivy knikte even toen hij zei dat ze dat niemand kon aandoen. "Ik weet het Ollie, en ik zou dat echt nooit vrijwillig doen, dat zweer ik, zo laag zal ik nooit zinken" beloofde ze hem. Ze wou niet sterven op zo'n manier. Niemand hoorde te sterven op zo'n manier. Ivy beet op haar onderlip en keek hem aan. "Het spijt me" zei ze zachtjes. Ze voelde zich hartstikke schuldig voor alles wat gebeurd was. Ze wou hem geen pijn doen. Ze rechtte haar rug toen ze Claire zag en liet haar blik even glijden over de rest van het team. Ze zagen er stuk voor stuk geweldig uit, maar dat kon haar even niet meer schelen. "Oh ja, we hàdden het ook heel erg gezellig" Ivy legde expres de nadruk op hadden en kon er niet aan doen dat haar stem verwijtend klonk. Claire ontmoette haar blik even en trok een wenkbrauw op. "Is er iets verkeerds Ivy?" Ivy trok haar wenkbrauw ook op. "Volgens mij weet je dat heus wel" Haar lichaam verstijfde even en Claire lachte even, een hoog, akelig lachje. "He, sorry hoor, miss tuttebel, maar ik kan er niets aan doen dat Oliver en jij niet meer samen willen zijn" Dat was het raakpunt waardoor Ivy het ,niet meer volhield. Haar hand wenkte uit naar Claire's gezicht, die ze met een klap raakte. "What the fuck?! Bitch?!" gilde die hoog, waarna ze Ivy hard tegen de tafel aanduwde. Een heleboel glazen vielen kletterend op de grond waar ze in duizenden stukjes braken. "Hoezo heb je er verdomme niets mee te maken, je hebt alles verkloot!" riep Ivy woedend terug. Ze voelde de nagels van Claire in haar wang dringen en duwde haar knie in haar buik. De muziek was gestopt en de volledige menigte keek heen geschokt aan. Maar daar letten ze dat moment niet op. "Ivy, Claire, stop!" Ryan riep hen kwaad toe, maar dat negeerden ze allebei. "Ik weet wat je gedaan hebt verdomme" vloekte Ivy terwijl ze Claire's handen van haar afsloeg. "Je hebt er goed aan meegeholpen, dat moet ik je bekennen"

Account verwijderd

schreef:
Het was vreemd om zo open met haar te praten. Ze hadden nog niet eerder een open gesprek gehad sinds ze uit elkaar waren en ergens voelde hij de opluchting door zijn lichaam glijden. In elk geval begreep ze zijn standpunt en nam ze het hem niet kwalijk.
'Het is niet dom, Iv. Als Claire je werkelijk bespeeld heeft, kun jij er ook niet aan doen,' gaf hij toe. Hij kon het haar ook niet echt kwalijk nemen. Ze had hem behoorlijk gekwetst, maar niet omdat ze dat zelf wilde. Als Claire haar echt gebruikt had, was het haar fout niet. Tot nu toe had hij wel gedacht dat het haar fout was, dat ze zo weinig vertrouwen in hem had dat ze dacht dat hij met een ander was. Hij zou haar zoiets niet aandoen. Niet na Joel. Bovendien was hij niet zo laag. Hij gaf om Ivy, hij zou zijn relatie nooit riskeren. Hij bestudeerde Ivy toen ze verward naar Sean keek. Misschien had hij het dan toch verkeerd ingeschat. Hij schudde zijn hoofd toen ze over Lexa begon.
'Ik heb niets met Lexa. Ik heb haar afleiding gewoon nodig. Bovendien is ze de enige vrouw die ik ken die niets van me wil.' Hij kon zo veel vrouwen vragen, maar hij wilde niet met een vrouw gaan die iets van hem wilde. Hij wilde niemand teleurstellen. Hij wilde ook niet dat Ivy de verkeerde dingen dacht, hoewel ze dat dus duidelijk wel had gedaan. Hij kon het niet helpen dat een glimlach op zijn gezicht verscheen.
'Zegt ze tegen de meest handtastelijke persoon die ze ooit gekend heeft,' lachte hij zachtjes. Hij had altijd aan haar gezeten. Wel pas toen ze een relatie hadden gekregen, maar dan nog. Hij had altijd graag aan haar gezeten. Ze was te mooi om niet aan te zitten. Hij knikte om haar volgende woorden en schudde zijn hoofd toen ze zei dat het hem speet. Ze kon er niets aan doen.
Hij keek even enigszins verbaasd naar Ivy toen ze tegen Claire sprak. Hij negeerde Claire altijd volledig, maar Ivy deed dat niet. Hij kreunde even toen de twee in discussie gingen. Hij wilde helemaal niet dat ze ruzie met elkaar maakten. Claire had te veel macht en hij wilde niet dat Ivy iets zou overkomen. Nog voor hij het goed en wel door had, sloeg Ivy Claire, waarna Claire Ivy tegen een tafel aanduwde. Hij had niet zo goed door wat hem overkwam, tot Ryan kwaad begon te roepen. Hij had Ivy nog nooit zo kwaad gezien. Ze was nog nooit gewelddadig geworden. Geen van beiden luisterden naar Ryan. Het viel hem toen pas op dat de gehele menigte naar hen keek en dat de muziek stilgevallen was. Ze zorgden voor een aardige scène. Hij zag hoe Derek naar Claire greep en hij trok Ivy aan haar arm weg. Hij was een stuk zachtaardiger dan Derek was. Sinds hij alles aan Derek verteld had, was Derek niet meer zo vriendelijk naar Claire toe geweest en hij moest toegeven dat Derek behoorlijk wat voor hem gedaan had. Hij tilde Ivy van de vloer en nam enkele passen afstand van Claire en Derek. Claire gilde woedend.
'Kom op, tijd om naar huis te gaan,' mompelde hij. Hij twijfelde even of dat hij Ivy los kon laten, maar hij besliste toen dat het waarschijnlijk ongemakkelijk was als hij haar vasthield, dus liet hij haar gaan, hoewel hij haar pols niet losliet.
'Ik kan ook aan Sean vragen of hij je naar huis brengt, als je je daar gemakkelijker bij voelt,' stelde hij voorzichtig voor. Ze hadden een goed gesprek gehad, maar dat maakte het waarschijnlijk niet allemaal goed.

Account verwijderd

schreef:
Ivy zuchtte even en schudde haar hoofd. "Maar toch voel ik me schuldig, als er maar iets was dat ik ertegen had kunnen doen.." Ze knipperde even verward en keek hem aan. "Hoe kan het dan dat ik zo vlug 'immuun' ben geworden? Je zei toch dat het van jou een hele tijd had geduurd, niet dat dit niet lang was..maar toch" Ze fronste even en dacht na. "Behalve als het iets met mijn gave te maken heeft, dat zou ook kunnen" Ha, was haar gave toch nog handig voor zoiets. "Maar ik vertrouw je Oliver, je weet dat heus wel, ik zou mijn leven in jouw handen leggen" zei ze met een knik, als bevestiging. Ze kuchte even toen hij zei dat Lexa de enige vrouw was die niets van hem wou. "Je vergeet Elise en Suze en Raven" kuchte ze. Die mocht hij niet vergeten. Haar blik gleed even naar de vrouw die was aan het praten met Sean en nog wat anderen. "Maar ik moet toegeven, ik mag haar wel, ze is vriendelijk" gaf ze toe. Met iemand zoals Lexa kon ze nog wel vrienden worden. "Als ik op vrouwen zou vallen, zou zij mijn type zijn, ook al is dat raar om te zeggen" lachte ze zachtjes. Ivy maakte een protesterend geluidje toen hij zei dat hij de meest handtastelijke persoon was die ze ooit gekend heeft. "Maar wij waren samen Ollie, ik heb nog nooit een teken gegeven dat ik samen wou zijn met Sean" klaagde ze. Ivy pruillipte even en schudde haar hoofd even. "En ik was ook wel handtastelijk bij joù, maar dat betekent niet dat ik zomaar onder iedereens arm kruip" protesteerde ze. "Dat is anders" voegde ze eraan toe met een klein glimlachje. "Wat moet ik zeggen tegen hem? Nee, af Sean?" ZE trok een wenkbrauw op. "Ik wil niet gemeen zijn" zuchtte ze. Sean leek zo hoopvol en ze wou niet meer mensen kwetsen. Ze bestudeerde hem toen hij knikte. Hij leek bijna altijd zo rustig en zeker, nou ja, tot op het moment dat ze begonnen te vechten toch. Ivy kreunde even toen ze een hak op haar hand kreeg gedrukt, het wondje was nog niet helemaal genezen maar nog maar net gehecht. "Verdomme" vloekte ze toen ze werd weggetrokken en van de grond werd getild. "Laat me los verdomme, ik moet dat mens nog wat bijleren" gromde ze terwijl ze even kort met haar voeten trappelde. Ze maakte een boos geluidje toen Claire woedend gilde maar hield haar mond. Ze voelde Olivers grip verzwakken en arzelde even, waarna ze zich vlug omdraaide om de vrouw niet meer te moeten zien die haar een heleboel verwensingen toeriep. Ze voelde dat haar wang brandde. Oh kom op, hoe vaak moest ze nog weglopen met een wond? Ze trok haar jurk weer recht en liep met een frons op haar gezicht met hem mee. "Nee en nee, ik weiger met Sean mee te gaan, ik kan heus wel alleen gaan, al ga ik waarschijnlijk Claire's kamer mollen als ik in het instituut ben" Ze trok een wenkbrauw op en maakte een geluidje terwijl ze voorzichtjes met haar andere hand voelde aan haar wenkbrauw en kreunde. "Nee he" zuchtte ze bij het zien van een licht rood spoortje op de toppen van haar vingers. "Hoe zie ik eruit?" Ze blies een verdwaalde pluk haar uit haar gezicht en besloot om niet meer te fronsen zolang haar wenkbrauw pijn deed. Ze gluurde even over haar schouder naar Derek en Claire die luid ruzie zaten te maken. "Man dat mens heeft lange nagels"

Account verwijderd

schreef:
'Er is niets wat je er tegen had kunnen doen, Iv. Hoe graag ik ook zou willen dat dingen anders waren, dat gaat niet. Je hoort je niet schuldig te voelen over iets waar je niets aan kon doen.' Een zucht gleed over zijn lippen. Hij wist er alles van, hij had zich ook lang schuldig gevoeld. Hij had zich ook schuldig gevoeld toen hij voor Ivy verzwegen had dat hij een verleden met Claire had. Hij had het toch gedaan.
'Je gave zal er wel iets mee te maken hebben. Of misschien ben je mentaal gezien gewoon sterker dan dat ik ben.' Hij was een wrak geweest. Hij wist niet meer wat hij moest doen. Hij was zo ontzettend kwaad geweest. Hij was verdronken in zijn eigen verdriet. Het had Claire waarschijnlijk wel geholpen, want hij had niet de kracht gehad om tegen haar te vechten. Hij had het toegelaten. Hij was kapot geweest.
'Ik weet het niet meer, Iv,' mompelde hij. Ooit had hij gedacht dat ze hem vertrouwde, maar nu was hij minder zeker. Hij wilde graag dat ze hem vertrouwde, maar hij wist het niet meer. Ze had het met hem uitgemaakt omdat hij zogenaamd vreemdgegaan was, dat kon hij toch niet helemaal vergeten. Bovendien hadden ze in de afgelopen tien minuten toch echt toegegeven dat ze bij elkaar wilden zijn, maar ze deden er niets mee. Waarschijnlijk zat Claire nog steeds in haar hoofd, ergens. Of misschien wilde ze gewoon niet meer bij hem zijn, dat kon ook. Hij luisterde even naar haar en hief zijn schouders toen op.
'Het zal je verbazen dat Lexa precies hetzelfde zei toen je binnenkwam,' merkte hij op. Lexa had ook gezegd dat ze wel met Ivy zou gaan als ze op vrouwen viel. Nou ja, indirect dan.
'Sean is niet Baylor. Waarom vertel je hem niet gewoon eerlijk dat je je er niet gemakkelijk bij voelt. Dat je nog niet toe bent aan iets nieuws.' Hij glimlachte even bemoedigend.
Hij vond het niet gemakkelijk om Ivy vast te houden. Een paar maanden geleden was het nog zijn tweede natuur geweest, maar nu was het veruit ongemakkelijk. Wie had verwacht dat Ivy Claire aan zou vallen? Hij was dan ook opgelucht dat Ivy zich omdraaide en ze met hem meeliep. Hij voelde zich minder rot in haar aanwezigheid, maar hij vond het nog steeds lastig om bij haar te zijn. Ze had gezegd dat ze bij hem wilde zijn, maar toch handelde ze daar niet naar. Het verwarde hem.
'Dat is precies waarom je dus niet alleen terug gaat,' besliste hij. Ivy was niet veilig en het zou alleen nog maar verergeren als ze Claire's kamer overhoop haalde. Hij keek naar Ivy toen ze stopte met lopen en hem vroeg hij ze eruit zag. Hij fronste even.
'Alsof je net iemand in elkaar getimmerd hebt.' Hij streek met zijn duim even over de huid boven haar wenkbrauw, waardoor het bloed verdween. Het was niet zo diep, waarschijnlijk zou er niet veel meer bloed uitkomen. Hij keek even naar Claire en Derek, maar trok Ivy toen voorzichtig met zich mee. Lexa zwaaide naar hem met een grijns, dus hij wist zeker dat het goed zat. Hij stak zijn hand even naar haar op ten teken van afscheid en trok Ivy toen mee naar buiten, waarna hij een taxideur voor haar opende.
'We kunnen wel even langs de healers gaan als we thuis zijn?' vroeg hij.

Account verwijderd

schreef:
Ivy schudde even haar hoofd. "Ik weet het, maar ik heb jou gekwetst Ollie" kreunde ze zachtjes. Ze voelde zich schuldig en ze verdiende het wel. Ook al was het Claire die haar had gedwongen, zij was het wel van wie haar woorden uit haar mond kwam. Ivy knikte even en fronste toen hij zei dat zij mentaal sterker was dan hij; Dat nu ook weer niet. "Hoelang ben je met haar samen geweest?" vroeg ze terwijl ze haar hand probeerde nonchalant door haar haren te halen. Okey, het deed haar wel iets dat Oliver zo'n slecht persoon had gedatet, ook al kon hij er zelf niet aan doen. Ze wist dat hij nooit Claire vrijwillig zou daten, ze was totaal niet zijn type. Ivy kreunde toen hij zei dat hij niet meer wist of ze hem vertrouwde. "Verdomme Ollie, tuurlijk vertrouw ik je wel, ik weet niet wat ik kan doen om het je te bewijzen" zuchtte ze zacht. Ivy wou het hem dolgraag bewijzen, maar ze wist niet goed. Hij geloofde haar toch niet. Ze dacht even na en bestudeerde hem. Het deed haar pijn om hem zo vermoeid te zijn. Ze wou haar strijdlustige Oliver terug. Alhoewel hij de hare niet meer wou zijn. Ze beet even op haar onderlip. Ivy schoot in de lach toen hij zei dat Lexa hetzelfde had gezegd toen ze binnenkwam. Na lange tijd kon ze nog wel even lachen, en ze moest toegeven, ze was het ontwend, vrolijk zijn. Ivy schudde even grijnzend haar hoofd. "Wel, ik mag haar" gaf ze vrolijk toe. Ze knikte even bij zijn raad en glimlachte terug als vanzelf. Ze had dat ook gemist, die lieve glimlach van hem waarbij de kuiltjes in zijn wangen verschenen. "doe ik" zei ze met een knikje. Ze moest Sean niet hebben in een relatie, meer dan vrienden wou ze niet zijn. Hij was haar type niet. Ivy maakte een geluidje toen hij zei dat dat de reden was dat ze niet alleen naar huis terug zou gaan. "Oh kom op, ze verdient het" zei ze, waarna ze even naar haar hand keek. Ze volgde hem aandachtig met haar ogen toen zijn duim over de huid boven haar wenkbrauw ging en ze glimlachte kleintjes bij zijn woorden. "Wel, ik ben nog steeds agressieve Ivy voor iets" grapte ze lichtjes. Ze liet zich rustig meetrekken en negeerde de pijn in haar maag. Ah, Claire had naaldhakken aangetrokken. Ivy kon er niets aan doen dat ze moest blozen toen hij de taxideur voor haar opende. Het was vreemd dat iemand dat weer deed voor haar. Ivy schudde haar hoofd even. "Ze zijn waarschijnlijk aan het slapen en zò erg is het niet" protesteerde ze. Ivy aarzelde even en keek hem aan. Ze wist niet wat ze moest doen. Ze wou niets liever dan met Oliver samen te zijn, maar ze was bang dat Claire toch op één of andere manier weer macht over haar zou krijgen en dat dat nog eens alles zou verpestten. En dat zouden ze allebei niet aankunnen. Maar ze hield van hem...

Account verwijderd

schreef:
Ze had gelijk, ze had hem gekwetst. Hij had zich verschrikkelijk gevoeld. Niet alleen had ze hun relatie beëindigd, maar ze had hem ook beschuldigd van dingen die hij niet gedaan had. Dingen die hij sowieso nooit zou doen. Hij zou het echter ook met haar uitmaken als zij vreemdging, dus ergens kon hij het haar niet kwalijk nemen. Hij hief slechts zijn schouders op. Ze had hem gekwetst, maar dat wist ze zelf ook goed. Hij wilde het er niet extra in wrijven.
'Twee maanden. Maar ze heeft me voor vier of vijf maanden beïnvloed.' Er waren dingen die hij niet over zijn lippen gekregen had, ondanks haar gave. Het was haar uiteindelijk wel gelukt, maar het had een poos geduurd. Officieel gezien hadden ze twee maanden een relatie met elkaar gehad. Hij bestudeerde haar kort, maar ook op haar volgende woorden had hij geen echt antwoord. Hij wist niet wat ze moest doen om te bewijzen dat ze wel vertrouwen in hem had. Ze had ook geen vertrouwen gehad in hun relatie buiten het instituut en daar had Claire niets mee te maken. Hoewel hij altijd volledig vertrouwen in haar en hun relatie had gehad, was dat andersom niet zo. Hij hief opnieuw slechts zijn schouders op. Hij kon er nog niet over nadenken. Niet zo lang Claire misschien nog ergens in haar hoofd zat. Ze was voor een groot deel al vrij, maar was ze helemaal vrij? Wat als Claire haar nog steeds in haar macht had? Een zucht gleed over zijn lippen. Zo veel vragen en zo weinig antwoorden.
Haar lach deed hem goed. Hij had haar al lang niet meer vrolijk gezien en hoewel hij moeite had met een hoop dingen, deed haar lach hem altijd goed. Hij knikte. Lexa mocht Ivy ook, dus dat zat in elk geval goed. Hij sprak de waarheid tegen Lexa en hoewel hij het vreselijk vond dat hij niet bij Ivy was, kon hij niks negatiefs over haar zeggen.
'Daar ben ik het mee eens, maar ik wil niet riskeren dat ze nog ergens in je hoofd zit en ze je iets aandoet,' besliste hij. Claire zou een manier vinden om wraak te nemen.
Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht toen ze zei dat ze agressief was. Dat was ze niet. Ze was wel eens jaloers, maar niet agressief. Hij keek naar Ivy terwijl hij wachtte tot ze instapte. Ivy was niet veranderd, ze bloosde nog steeds. Hij stapte aan de andere kant in en gaf het adres door, waarna hij even naar buiten keek. Het gala had voor hen niet zo lang geduurd.
'Morgen dan,' besloot hij. Desnoods zou hij haar er zelf wel heen slepen. Ze had een paar rake klappen gehad. Waarom had ze haar gave niet gewoon gebruikt? Hij keek weer naar buiten en gaapte. Hij zou niet eens zo laat in bed liggen, maar hij wist dat dat niet uitmaakte. Uiteindelijk zou hij toch niet lang kunnen slapen.

Account verwijderd

schreef:
Ivy sloeg haar armen ongemakkelijk over elkaar heen toen hij zijn schouders even kort ophaalde. Dat was duidelijk. Ze keek even triest uit het raam. Ze wist niet wat ze moest doen. Het deed haar zelf pijn dat ze hem had gekwetst, en ze zou er altijd slechte gedachten aan overhouden. Ze streek even met haar vingers over een scheur in haar jurk en ze schudde even haar hoofd. "Weer een jurk in de pruillenbak" mompelde ze eerder tegen haarzelf dan tegen Oliver; Ze keek even op en knikte. "En hoe lang geleden? ...sorry als dit als een overhoring klinkt, maar ik ben gewoon een beetje nieuwsgierig" af ze toe met een verontschuldigend knikje. Ze keek hem aan en schudde haar hoofd nogmaals toen hij geen antwoord had. Ooit zou ze het hem wel nog bewijzen. Misschien was ze inderdaad niet goed genoeg voor hem, maar ze kon maar proberen. Want Oliver was nog steeds degene met wie ze een leven wou opbouwen, en ze wist hoe kostbaar het was om een goede relatie te hebben. Het was enorm kostbaar en ze was het verloren. Ivy wou het terug, en hij had geen idee. Ze schudde even haar hoofd. "Als ze nog in mijn hoofd kon komen, zou ze dat daarjuist hebben gebruikt tegen me" protesteerde ze. "Maar je hebt gelijk, er zijn nog zoveel mensen die ze kan gebruiken, en ik laat dat niet toe, niet meer" gromde ze. Ivy gaf hem een lichte, speelse por toen ze de kleine glimlach zag op zijn gezicht. "Morgen" herhaalde ze. Ivy dacht even na en stapte uit toen ze aankwamen, waarna ze de taxichauffeur nog betaalde. "Sorry dat je het gala moest verlaten" zuchtte ze. "Op één of andere manier zijn wij beiden echt partycrashers" voegde ze eraan toe met een opgetrokken wenkbrauw. Ze fronste even toen ze aan iets dacht. "Ehm, Ollie, zou je het erg vinden als ik even een paar truien en shirts haal uit je kamer, hij ligt er nog steeds en de meeste kleren zitten al ingepakt voor de volgende missie" gaf ze toe. Ze had er nog wel een paar liggen, maar ze kon het maar beter nu vragen.

Account verwijderd

schreef:
Het was niet alsof hij niet bij haar wilde zijn, want dat wilde hij wel. Hij was dol op haar, maar hij wist niet hoe hij het voor elkaar moest krijgen. Hij wist niet wat ze wilde. Het was makkelijk als ze het hem duidelijk maakte, maar dat deed ze niet. Ze zei dat ze bij hem wilde zijn, maar daar deed ze niets aan en het verwarde hem nogal. Zijn blik gleed even naar de jurk. Ze zou hem inderdaad niet meer kunnen dragen met die scheur. Zonde, maar hij vond het niet erg. Hij had er te veel herinneringen aan om er naar te kijken. Hij schudde zijn hoofd en keek weer naar buiten.
'Tot een maand of vier voordat ik naar het instituut vertrok,' antwoordde hij. In die vier maanden was er een hoop gebeurd. Hij was zich gaan beseffen dat hij niet door kon leven zoals hij dat deed. Op een gegeven moment was hij zelfs over de dood van Adelaide heen gekomen. Nadat hij over Adelaide heen gekomen was, waren zijn gevoelens ook veranderd. Hij kon het niet meer. Vanaf dat moment had hij zijn vertrek gepland.
Zijn blik gleed even naar Ivy, maar al snel keek hij weer naar buiten. Het was allemaal zo ingewikkeld. Als Claire er niet geweest was, waren ze nog samen. Hadden ze waarschijnlijk al ergens gewoond en misschien had hij haar zelfs al ten huwelijk gevraagd. Nu leek dat allemaal zo onmogelijk.
'Claire is niet achterlijk. Ze gaat het niet in het openbaar gebruiken, dan keert iedereen zich tegen haar,' mompelde hij. Derek was de enige die iets tegen Claire had, de rest mocht haar wel graag. De rest kende de waarheid niet.
De taxi kwam al snel aan en hij bromde iets toen ze zelf betaalde. Dat ze niet samen waren, betekende niet dat hij niet meer voor haar wilde betalen. Hij vond nog steeds dat dat hoorde. Hij schudde zijn hoofd, het was niet alsof hij het gala nu zo geweldig vond.
'Het geeft niet. Het was niet alsof ik er nu echt naar uitkeek.' Hij was stiekem zelfs blij dat hij thuis was. De missie kwam dichtbij en daarna kon hij eindelijk weg. Weg van de stress. Hij liep het instituut binnen en keek naar Ivy.
'Nee, je weet het te liggen.' Hij draaide de deur van het slot en liep binnen. Zijn kamer was weinig veranderd. De spullen die hem te veel aan Ivy deden denken, had hij in kastjes geduwd. Hij kon het niet weggooien. Het was kaal zonder al haar spulletjes, maar hij had zich zwaar ongelukkig gevoeld door al haar spullen. Hij gooide zijn jasje over een stoel.
'Ik ga douchen. Ik zie je morgen wel weer. Tenzij je een hoop mee wil nemen, dan zie ik je straks nog wel.' Hij dwong zichzelf te glimlachen, waarna hij de badkamer in liep. Hij sloot de deur achter zich. Dat had hij nooit gedaan tijdens hun relatie, maar nu leek het hem gepaster. Hij legde zijn kleren op de wastafel en ging toen onder de douche staan.

Account verwijderd

schreef:
"Een maand of vier voordat je naar het instituut vertrok..." herhaalde ze zijn woorden zwakjes. Ze dacht na. Hij had haar altijd gezegd dat hij maar één relatie had gehad, en ze snapte niet waarom hij zelfs dat had verborgen gehouden voor haar. Desnoods kon hij hebben gezegd dat hij er niet over wou praten, ze zou het daarbij hebben gelaten. Maar nu had ze dat akelige gevoel van binnen, alsof hij iets had achtergehouden voor haar. Alsof hij haar niet vertrouwde. Ironisch dat Ivy dat juist weer moest denken, omdat zij door Claire hem niet vertrouwde. Claire had geschaad waar zij juist het beste in waren, of dat dachten ze toch. elkaar vertrouwen. Ivy knikte even toen hij zei dat Claire niet achterlijk was en dat ze het niet in het openbaar zou gebruiken. "Ongelooflijk hoeveel macht die heeft, het kan niet anders dat ze Dante ook heeft beïnvloed, anders zou ze hier nooit zijn binnen geraakt" zei ze met een frons. "De rest van het team moet de waarheid ooit weten, maar ze mogen niet in gevaar worden gebracht" zei ze bedenkelijk. Ze zouden er wel iets op vinden, daar was ze zeker van. Ze kwamen er wel uit. Ivy glimlachte even verontschuldigend toen ze het gebrom hoorde dat Oliver maakte. "Het is niet alsof ik je niet wil laten betalen, maar ik ben het je wel verschuldigd, ik heb je meegesleept naar hier, dus ik betaal" zei ze vastberaden. Ze knikte even toen hij zei dat hij er niet echt naar had uitgekeken. "Okey, dankje" zei Ivy terwijl ze de verwarring op haar gezicht probeerde te verbergen. Het was zo kaal hier... Ze scheurde haar blik van de kadertjes op zijn bureau die hij had platgelegd zodat je de foto's niet meer kon zien. Auw. Zij kon echter niet veel beters zeggen, haar fotomuur was volledig leeg nu. Blijkbaar hadden ze hetzelfde gedacht. "Is goed...slaapzacht Oliver" zei ze zachtjes, waarna ze de deur hoorde sluiten. Ze haalde even diep adem en duwde de kleerkast met haar elleboog open. Ze slaakte een opgeluchte zucht. Wel, hij had tenminste geen kleren weg gesmeten omdat hij kwaad was op haar. Alles lag nog in mooie stapeltjes. Ivy nam voorzichtjes een stapeltje shirts van de plank en fronste toen ze iets hoorde vallen op de grond. Verdorie, het was onder de kast gevallen. Het stapeltje kleren legde ze op de grond en ze ging liggen op haar buik, terwijl ze met haar ene arm reikte onder de kast. "Hebbes" mompelde ze even toen ze een klein vierkant doosje vond. Ze stond weer recht en keek verward naar een donkerblauw satijnen doosje met een klein zwart strikje erop. "Wat?" Zou ze dit wel mogen doen? Damn it, ze was veel te nieuwsgierig, en even piepen kon geen kwaad toch? Ivy opende het doosje even lichtjes en haar wangen werden rood terwijl ze het dekseltje vlug weer toeklapte. Ollie... Paniekerig keek ze om hem heen en kreunde even lichtjes bij haarzelf toen ze de douche hoorde stoppen. Verdomme. Het doosje stak ze vlug in haar zak terwijl ze haar shirts bijeen verzamelde, de kastdeur dichtdeed en vlug weer naar haar eigen kamer terugliep.

Account verwijderd

schreef:
Tijdsprong c:

Zijn allerlaatste missie. Geen stress meer, geen ruzies meer. Niemand zou nog beslissen hoe hij zijn leven zou leven en niemand besloot voor hem wat hij zou doen op een dag. Hij had een dubbel gevoel bij zijn vertrek. Aan de ene kant was hij blij dat hij niet meer in het instituut zou wonen, maar aan de andere kant vond hij het vreselijk dat hij Ivy nooit meer zou zien. Het ging best goed tegenwoordig, ze konden normaal met elkaar praten. Hij wilde nog steeds bij haar zijn, maar dat leek geen mogelijkheid meer te zijn. Een zucht gleed over zijn lippen.
'Ik heb al in geen eeuwen een eigen kamer en badkamer gehad op een missie,' riep Suzan vrolijk. Hij keek even naar haar. Ze had gelijk, ze sliepen meestal met zijn alle op één kamer. Soms sliepen Ivy en Suzan op een aparte kamer, maar over het algemeen kroop Ivy toch bij hem in bed.
'Ik wil deze kamer!' Suzan keek een kamer in en huppelde bijna de kamer in. Het was geen zware missie, ze hoefden alleen maar te observeren. Het voelde meer als een kleine vakantie dan een missie. Suzan leek daar hetzelfde over te denken. Hij schudde zijn hoofd even en liep door, waarna hij een deur opentrok en hij kort de kamer in keek. Hij was niet echt kieskeurig. Alle kamers leken even luxe. Het bed was redelijk groot en er zat een badkamer bij. Hij gooide zijn sporttas op de grond en keek kort door de kamer. Hij kon zich niet eens voorstellen dat dit zijn laatste missie was. Het team zou hij waarschijnlijk niet vaak meer zien. Derek waarschijnlijk wel, maar de rest? Hij schudde zijn hoofd.
'Kom je zo naar de woonkamer?' vroeg Ryan, die in de deuropening stond. Hij knikte. Hij had echter geen zin om te gaan, hij wilde alleen afscheid nemen nu. De missie zou niet lang duren. Hij ging op zijn hurken zitten en haalde de paar dingen die hij meegenomen had eruit. Het was niet veel, het zou maar een paar dagen duren. Hij legde de kleren in zijn kast en legde zijn toiletspullen op de badkamer. Dante moest wel goed gestemd geweest zijn door hen hier te plaatsen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld