Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

21 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ft. Auloire

Account verwijderd

schreef:
Ivy bladerde wat door haar boekje met een frons op haar gezicht. Claire kon proberen haar goede humeur te verpestten, maar het zou nooit volledig verdwijnen. Ze was blijf dat ze weer samen waren, ze waren verloofd. Ze wou het zo graag aan iemand vertellen, maar aan wie? Ivy prutste aan het draadje aan haar trui. Hoe had ze die afgelopen twee maanden kunnen overleven? Ze haatte het om te doen alsof ze niet vrolijk en gelukkig was, want dat was ze wel. Ze gaapte lichtjes. Ze voelde zich slecht als ze zich zo moest gedragen. Even kwam ze aan het draadje van de ketting, de ring zelf zat nog onder haar shirt. Ze trok een wenkbrauw op toen ze Suzan raar zag kijken, en die schudde haar hoofd even verward. Damn, viel het op? Ivy zuchtte en haalde haar schouders op terwijl ze opstond. "Misschien moet ik maar zeggen aan die twee dat we morgen samen moeten gaan kijken in die garage" mompelde ze terwijl ze zuchtte. Het boek duwde ze ergens aan de kant en ze knikte toen ze opmerkte dat Oliver niet in zijn kamer zat. Dereks kamer waarschijnlijk. Ze gaapte zachtjes. Haar vermoeidheid was niet volledig gespeeld, alhoewel het een beetje beter ging. Ze was opgelucht dat ze Claire, Suzan, Jason en Ryan kon achterlaten in de woonkamer, ze moest tenminste niet doen alsof ze nog steeds niet samen waren. Jason was de laatste tijd ook opmerkelijk stil, en geen idee waarom. Ze zou het hem wel nog vragen. Ivy klopte kort op de deur en duwde die voorzichtjes open. "Ehm, he, ik kwam gewoon zeggen dat wij drie morgen één of andere oude garage moeten onderzoeken, kijken of er geen sporen zijn, een beetje undercoverwerk" gaf ze toe. Ivy keek verward toen Derek haar met een gigantische grijns op zijn gezicht aanstaarde en ze haalde een hand door haar haren. "Zit er iets op mijn gezicht?" Ze haalde haar handpalm over haar wang.

Account verwijderd

schreef:
'Maar het was niet een eenmalig ding of zo? Want ik weet niet zeker of dat je dat aankunt.' Derek keek hem even schuin aan en hij schudde zijn hoofd. Het was geen eenmalig ding. Als het een eenmalig ding was, had ze niet met hem willen trouwen. Hij zat even aan zijn mouw en keek naar buiten. Het was een rustige buurt. Zo nu en dan zag hij iemand langslopen, maar over het algemeen was er niets te doen.
'Ik heb haar gevraagd om met me te trouwen,' gaf hij toe. Dat leek Derek wel te verbazen. Een frons verscheen op zijn gezicht en hij hief zijn schouders op. Hij had het gewoon gedaan. Waarom niet nu als hij wist dat hij het toch zou doen. Hij had het al maanden willen doen.
'Dus we zijn nu een soort van verloofd?' Hij ging met zijn hand door zijn haar en bestudeerde Derek. Derek's verbaasde uitdrukking verdween en maakte plaats voor een enorme grijns. In elk geval was er iemand die het leuk voor hen vond. Als ze het Suzan nu zouden vertellen, zou Suzan Ivy nu voor gek verklaren. Zij dacht dat hij haar iets misdaan had. Suzan had geen goed beeld van hem.
Toen de deur open ging, keek hij op. Hij ging er niet vanuit dat Claire aan hun deur stond, maar hij moest toch even kijken wie het wel was. Ze hadden niet hard gepraat, dus het was vast niet te horen. Hij glimlachte toen Ivy in de deuropening verscheen. Hij knikte toen ze hen vertelde over de missie. Hij, zij en Derek, beter kon niet. Derek wist van hen, dus ze waren veilig. Ze hoefden zich even geen zorgen te maken over wat ze konden doen en zien.
'Ik heb het Derek verteld. Sorry,' gaf hij toe. Hij haalde opnieuw een hand door zijn haren. Hij had het Derek waarschijnlijk niet verteld als hij niet zo doorzichtig was geweest. Aan de andere kant; hij had het ook door als Derek bij Elise was geweest. Derek en hij kenden elkaar gewoon goed.
'Gefeliciteerd,' mimede Derek naar Ivy, waardoor hij zijn grijns even achter zijn hand verborg. Hij ging er vanuit dat er niemand anders op de gang liep, maar je wist het nooit zeker. Zowel Jason als Suzan hadden nog wel eens de neiging om zich ineens bij hen te voegen.

Account verwijderd

schreef:
Ivy keek even verward toen Oliver zei dat hij het Derek had verteld en ze schudde even haar hoofd met een glimlach. "No problem, Derek mag het wel weten" zei ze terwijl ze de deur achter zich sloot en grinnikte met rode wangen toen Derek haar feliciteerde. "Dankje" zei ze met een grijns. Ze schoot in de lach om Oliver die de grijns achter een hand probeerde te verbergen en ze hees de ring op uit haar shirt. "Tadah, secret weddingring aanwezig" grapte ze. Ivy stak hem vlug weer terug, zodat ze het straks niet zou vergeten en ze glimlachte kort. "En nu alleen nog Elise en jij" plaagde ze hem. Derek haalde een hand door zijn haren en Ivy wiebelde met haar wenkbrauwen. "Ik ben toevallig zeer goed in het helpen in dat soort dingen" grapte ze. Ze drukte een kus op Olivers lippen en gaf Derek een grijns terwijl ze terugliep naar de deur. "Okey, maar ik denk dat ik maar eens terug moet gaan, anders valt het te veel op, wens me succes, ik denk dat ik Claire haar ogen wil uitkrabben" gromde ze even voordat ze de deur weer openduwde en weer achter haar sloot. Ivy gaapte kort en forceerde haarzelf om weer serieus te kijken. Shit dit was moeilijk. Het luchtte haar wel op dat Derek het wist, dat was één persoon minder waar ze tegen moest liegen. En als ze kans had zou ze wel facetimen met haar broer en hem het verhaal vertellen. Ze keek er wel nog naar uit. Ivy liep de woonkamer in en trok een gezicht toen ze het eten zag staan. Ze herinnerde zich perfect dat ze nooit honger had gehad in die twee maanden, ze werd misselijk van het zien van Oliver met de vrouwen die Jason voor hem uitkoos, dus nu hoorde ze ook geen honger te hebben. Maar het was wel chinees. Ryan keek haar aan. "Honger Iv?" Ze schudde haar hoofd even. Leugen 2, ze ging dood van de honger, maar het zou zo erg opvallen. Ze zou wel wat appels stelen uit de fruitmand straks. Ze trok haar shirt recht en prutste aan de armband om haar pols. Die had ze nog steeds aan, ze had hem niet eens afgenomen toen het uit was tussen hen twee. Misschien was het wel vreemd, maar ze had het niet gekund. NEt zoals ze telkens in zijn shirts had gerust.

Account verwijderd

schreef:
Ivy vond het niet erg, waardoor hij zich al iets geruster voelde. Hij vertrouwde Derek volledig, maar hij wist niet of dat Ivy dat ook deed. Derek was zijn beste vriend, ze moest eigenlijk wel. Hij had Ivy ook vertrouwd als ze besloot dat ze het Suzan kon vertellen, maar Ivy wist dat het geen slim plan was om het haar te vertellen. Hoewel Ivy haar emoties altijd duidelijk toonde, was Suzan nog veel erger.
Een glimlach verscheen op zijn gezicht toen Ivy de ring onder haar shirt vandaan toverde. Het was jammer dat ze hem niet gewoon kon dragen, maar ze deed in elk geval haar best. Ze had hem ook kunnen verstoppen, maar daar had ze niet voor gekozen. Toch kon hij niet wachten tot ze de ring wel kon dragen. Hij kon niet wachten tot hij een normaal leven met haar had. Hij lachte toen Ivy aanbood Derek te helpen. Ivy was een romanticus, ze zou vast wel iets moois in elkaar knutselen.
'Niet doen, Iv,' waarschuwde hij haar. Het zou waarschijnlijk grote problemen opleveren als Ivy en Claire nog eens met elkaar in gevecht gingen. Hij keek haar even sip na en schudde zijn hoofd toen, hopelijk zouden ze snel tijd voor elkaar hebben. Hij zou na deze missie weggaan, maar hoe zat dat met haar.
'Ik ben blij voor je,' zei Derek. Hij knikte en kwam overeind, het was etenstijd. Hij zou het er graag over hebben, maar niet hier en niet nu. Misschien morgen tijdens hun observatie. Ze waren met z'n drieën en ze wisten er allemaal van, dus misschien dat ze het dan konden bespreken.
Hij volgde Derek naar de woonkamer en ging aan tafel zitten. Zijn eetlust was bedorven sinds Claire het instituut binnengelopen was, maar hij probeerde altijd zo veel mogelijk weg te werken. Hij schepte een bordje vol en prikte er in, waarna hij toch maar wat naar binnen duwde.
'Je zou meer moeten eten, Ollie. Je ziet eruit alsof je jaren niet meer geslapen hebt en je moet ergens energie vandaan halen. Straks gebeurd er nog iets met je.' Claire klonk altijd lief. Te lief. Hij had er een hekel aan.
'Het gaat prima,' mompelde hij, zonder Claire aan te kijken. Hij kon haar niet aankijken. Hij wist dat ze diezelfde ziekelijke grijns op haar gezicht had staan. Ze wist wat ze hem had aangedaan en ze genoot ervan, ze genoot van zijn vermoeidheid en pijn. Ze wilde dat hij in zou zakken. Gelukkig had hij dat nog niet gedaan en het zou er ook niet meer van komen, want hij zou weer bij Ivy in bed slapen. Hij sliep niet slecht als Ivy naast hem lag.

Account verwijderd

schreef:
Ze vertrouwde Derek, hij was altijd haar grote broer geweest toen ze geen grote broer had. Ze wist heus wel dat hij op haar lette, ze meekte het. Het was al wat verminderd sinds Elise en hij samen waren, maar hij lette op haar en ze vond het niet erg. Het was wel lief. Wat was het met mannen en het op vrouwen letten? Het was heus niet omdat ze short was dat ze zo snel in de problemen zou komen. Alhoewel... Ze grijnste even toen ze de glimlach zag op Olivers gezicht en wiebelde met haar wenkbrauwen. Ze zuchtte even toen hij haar zei dat ze dat maar niet moest doen. "Ik hou me wel in" bromde ze. Ze haatte het om ook maar in dezelfde ruimte te zitten met de vrouw die ervoor had gezorgd dat ze twee maaanden alleen waren en er nog wel enorm van genoot. Eenmaal terug in de woonkamer ging ze uiteindelijk dan toch zitten aan de tafel, na lang aandringen van Suzan. Gelukkig ging Oliver zitten aan de andere kant van de tafel, want anders zou ze veel te vrolijk zijn. Hij waarschijnlijk ook. Ze has zin om constant zijn hand aan te raken, de kusjes die verloren waren tijdens die maanden weer in te halen en hem een lieve glimlach te schenken. Dat zou dus moeten wachten. Ze prikte met haar vork in het kleine bordje met noedels dat ze had genomen en nam toen maar de stokjes. Ze luisterde mee met wat Claire allemaal zei en bleef naar bord kijken terwijl die dat deed. Stiekem balde ze haar vuist onder de tafel. Die vrouw vroeg er gewoon om. Suzan haalde een hand door haar haren en probeerde de stilte te verbreken. "Dus, Ryan, hoe zit het tussen jou en Raven?" Ryan keek verward op, verward dat iemand dat vroeg. Meestal liet het team hem met rust op dat vlak, maar nu dus niet. "Wel, Raven denkt erover om een job te nemen in het instituut zelf, zodat zeniet telkens moet reizen en we dus samen zijn" Suzan zuchtte. "Dat is zo lief" gaf ze toe. Ivy keek op en onmoette Jasons gezicht. Verward keek ze hem aan. Hij leek zo stil, verdrietig de laatste tijd. Ze wou met hem praten, maar ze was bang dat ze zichzelf zou veraden.

Account verwijderd

schreef:
Hij keek uit naar morgen, daar kon hij niets aan doen. Derek wist er vanaf en hij wist dat hij er niet moeilijk over zou doen als ze minder gefocust waren op wat ze zouden moeten doen. Dit was geen gevaarlijke missie, waarschijnlijk kon Derek het zelfs alleen af. Hij zou het de man niet alleen laten doen, maar hij kon voorspellen dat hij niet zo gefocust zou zijn. Dat was hij echter de afgelopen twee maanden ook niet geweest, dus zoveel verschil maakte het niet.
Heel kort keek hij naar Ivy. De afgelopen maanden was ze net zo'n drama als hij geweest als het op eten aankwam. Nu leek ze nog niet zo veel te eten. Hij vroeg zich af waarom. Hij had een reden, hij werd misselijk van Claire, maar wat was haar reden? Als hij haar reden was, waarom at ze nu dan niet? Hoewel, dat zou misschien opvallen. Hij duwde een pluk haar terug in zijn elastiekje en duwde wat eten naar binnen. Alles zou weer goed zijn als Claire weg zou gaan. Zijn rust en zijn eetlust zouden hopelijk weer als vanouds zijn. Hij gaapte en keek naar Suzan toen zij de stilte doorbrak. De sfeer was dramatisch veranderd. Voor Claire hadden ze het altijd gezellig, maar dat was nu niet meer zo. Het was stil en mensen wisten niet meer wat ze moesten zeggen. Dat was deels ook de schuld van Ivy en hem, want ze hadden regelmatig ruzie gemaakt als iemand aan gesprek begon.
Heel even fronste hij, maar hij zei niets. Ryan en Raven hadden een vreemde relatie. Ze gingen regelmatig uit elkaar. Hij wist niet eens meer hoe vaak ze inmiddels uit elkaar gegaan waren, maar hij zou het niet volgehouden hebben als het Ivy was die het vaak uitmaakte. Het was alsof ze bij elkaar wilden zijn, maar het niet helemaal klikte. Ze gingen uit elkaar om er vervolgens achter te komen dat ze wel samen wilden zijn, waarna ze merkten dat het niet helemaal klikte. Hij hoopte dat ze daar uit zouden komen. Hij gunde Ryan een goede relatie, maar hij wist niet of dit de relatie voor hem was.
'Ik ga er vanuit dat Ivy jullie heeft verteld wat het plan is morgen?' Ryan keek naar Derek en hem. Hij knikte, waarna hij weer in zijn eten prikte. Hij kon niet laten merken dat hij er naar uit keek. Inmiddels hadden ze geen ruzie meer, dus hij hoefde zich niet te verzetten, maar hij hoorde er ook niet blij mee te zijn. Hij nam nog een paar happen van zijn eten en schoof zijn eten toen weg, hij wilde niet meer.
'Roep maar als ik nog iets moet doen,' mompelde hij. Hij kwam overeind en schoof zijn stoel aan, waarna hij naar zijn kamer ging. Hij was moe en hij wilde graag slapen. Bovendien had hij gewoon geen zin om naar een film te kijken of een of ander doelloos spel te spelen. Op het instituut gingen ze ten slotte ook gewoon naar hun kamer als er niets meer te doen was.

Account verwijderd

schreef:
Morgen zou het wel nog een goede dag zijn, dat wist ze gewoon. Ze hoefden het niet te verbergen, het zou zoveel beter gaan dan nu. Ze was enorm blij dat Derek het wist, hij maakte het duizend maal makkelijker op dat vlak. Ivy nam een hapje en ze had zin om een geluidje te maken van de honger. Dit was zo goed. Ze voelde Claire's blik op haar en speelde even verveeld met haar vork. Verdomme, kon iedereen niet even wegkijken. Het zou zo erg opvallen als ze weer at. Ze gaapte kort en legde na drie hapje haar vork weer neer. Ze had nog zo'n honger, maar Claire bleef haar bestuderend aankijken, waardoor ze haar eetlust zelfs bijna verloor. Ze luisterde naar wat iedereen tegen elkaar zei en leunde op haar hand terwijl ze een korte blik op de klok aan de muur wierp. Het was bijna 23u, de rest was veel te lang weggebleven dus hadden ze ook een tijd moeten wachten op het eten. Ze volgde Oliver kort met haar ogen, niet te lang. Het had haar pijn gedaan toen ze vroeger te lang naar hem keek, ze had het niet aangekund. Het was egoïstisch, maar ze kon hem niet zien terwijl Jason hem verschillende vrouwen voorstelde. Jason, Jason, Jason. Als ze maar wist wat er aan de hand was met hem. Ze gaapte lichtjes en knikte toen Suzan opstond. "Ik denk dat ik ook maar eens ga slapen, ik ben doodop van het lopen" gaf ze toe met een frons. Ivy wuifde kort met haar hand. Ze zou nog wel even wachten, en dan kon Oliver wel straks bij haar slapen. Ivy werd er gewoon vanbinnen warm van, gelukkig. Ze kon wel nog kort op haar laptop zitten terwijl ze wachtte totdat Oliver er zou zijn en de rest naar bed ging, maar ze wou niet met Claire in dezelfde ruimte zitten. "Ik ga wel wat facetimen met mijn broer, hebben jullie nog hulp nodig met de borden?" Ze keek hen vragend aan en haalde haar schouders op toen Ryan zijn hoofd schudde. "Geen probleem, ik zie je wel morgen, iedereen hier om 8u aan te ontbijttafel" Okey, dan moest ze Oliver uit bed duwen om 7u, zodat niemand hem over de gang zag lopen of uit haar kamer zag komen. "Tot morgen" mompelde ze terwijl ze naar haar kamer liep en de deur dichtdeed achter haar. Ze trok haar schoenen uit en smeet die ergens in een hoekje terwijl ze haar laptop uithaalde en facetime opstartte.

Account verwijderd

schreef:
Het was waarschijnlijk maar goed ook dat hij niet meer terug ging naar het instituut. Hij was verloofd met Ivy, maar dat wist de rest niet. Suzan zou nog steeds boos op hem zijn, Jason zou hem nog steeds voorstellen aan de mooiste vrouwen die hij kon vinden en Ryan zou zich blijven irriteren aan hun afwezigheid. Suzan en Ryan kon hij wel aan, maar Jason? De man leek niet te kunnen rusten voor hij in elk geval één nacht had doorgebracht met een vrouw die hij aan hem voorgesteld had. Sinds hij weer terug was bij Ivy, zou dat er dus niet meer inzitten. Het was sowieso niet gebeurd, maar nu was het al helemaal onmogelijk. Jason zou echter blijven aandringen en hij zou er niet vanaf komen. Het was maar goed dat dat straks niet meer kon.
Hij had nog drie kwartier tot de afgesproken tijd, dus besloot hij maar alvast te doen wat hij kon doen. Hij pakte schone kleren en gooide zijn huidige kleren in de wasmand, waarna hij onder de douche stapte. Het was niet alsof hij zich vies voelde, maar hij was nog wel toe aan een douche. Hij gaapte en waste zijn haren, waarna hij de joggingsbroek en een shirt aantrok. Hij sliep nooit in een shirt en iedereen had hem al wel eens zonder shirt rond zien lopen, maar op een of andere manier voelde hij zich er toch niet gemakkelijk bij. Het was nog een beetje onwennig om weer bij Ivy te zijn. Het was als vanouds, maar dit zou de eerste keer in twee maanden zijn dat hij weer bij haar sliep.
Hij had nog een kwartier en een zucht gleed over zijn lippen. Hij hoopte maar dat iedereen was gaan slapen, want hij had niet opgelet. Hij wreef even in zijn ogen en hij bond zijn haar weer vast. Binnenkort zou hij het maar weer moeten laten knippen. Hij plofte op bed en ging op zijn rug liggen, waarna hij afwezig naar het plafond keek. Het duurde zo lang. Elke minuut leek een eeuw. Hoe had hij het twee maanden volgehouden? Hij draaide zich op zijn zij. Nog tien minuten. Kon hij eerder gaan? Nee, dat kon hij niet maken. Wat als iemand hem op de gang zag lopen?
Hij kwam weer overeind en poetste zijn tanden. Er viel niets meer te doen, hij moest wachten. Hij liep een beetje onrustig door zijn kamer, tot het half twaalf was. Kort keek hij de gang op, maar het was volledig stil op de gang. Niemand leek nog bezig te zijn. Hij liep door zijn deur, over de gang en vervolgens door de deur van Ivy. Was zijn gave toch nog ergens handig voor.
'Hoe laat moeten we morgen opstaan?' vroeg hij. Hij had het niet gevraagd en het was waarschijnlijk ook veel te vroeg. Hij had besloten eerder op te staan, want dat verminderde de kans dat iemand hem zou zien.

Account verwijderd

schreef:
Ivy zette facetime aan en keek of Alistair online was, dat was hij. Ze deed haar koptelefoon aan en grijnste toen ze de man zag verschijnen op het scherm. "He Iv, wat is er?" Ze zwaaide en schudde haar hoofd. "Niets niets, mag ik niet gewoon eens hi zeggen tegen mijn superlieve broer?" grapte ze. Ze haalde een hand door haar haren en prutste aan het draadje om haar hals. "Okey, wat is er aan de hand?, je bent veel te vrolijk" Haar broer bestudeerde haar en Ivy lachte vrolijk. "Er is niets". Ze grijnste opnieuw en zwaaide toen ze Erin vanuit de keuken zag kijken. "He Erin" Ze trommelde met haar vingers op haar bed en glimlachte toen de vrouw terugzwaaide. "Wat is er met je zus? Ze is zo vrolijk?" Erin kwam naast Alistair staan en keek hem vragend aan. Ivy maakte een geluidje. "Niets niets" protesteerde ze. Ze hoefde het toch niet te verbergen voor hen he? Ze hadden niets met het instituut te maken, dus kon het wel. "Wel, wij hebben ook heel goed nieuws, dus misschien kunnen wij het eerst vertellen?" Ivy trok een wenkbrauw op. "Erin is zwanger Iv, we krijgen een kindje" Ivy keek de twee gechoqueerd aan. "Wacht, wat?" Ze glimlachte breed en klapte bijna in haar handen. "Gefeliciteerd! Ik ben zo blij voor jullie, hoe lang al?" Alistair lachte. "Nog maar 2 maanden, dus je kan nog niets zien" Erin streelde kort haar buik. "En Iv, zou jij de meter willen zijn?" Damn it, dat waren al twee vragen in één dag waar ze veel te gelukkig van werd. Ze knikte. "Graag" gaf ze toe met een lach. "Oh, jullie laten me wel weten of het een jongentje of meisje zal zijn he?" Ze keek hen vragend aan. Ze kon het gewoon niet geloven dat ze tante zou worden, en Oliver dus ook nonkel. Arghhh. Ze kon amper stoppen met glimlachen. Alistair fronste kort en ze trok verward een wenkbrauw op, terwijl ze haar mond opendeed om iets te zeggen. "What the f-?!" Ze schoot bijna recht toen ze uit het niets een stem hoorde. Haar wangen zaten rood en ze staarde Oliver aan. "Shit, sorry, tijd vergeten" gaf ze toe met een blos. Alistair lachte op het scherm en ze trok het stekkertje van haar koptelefoon uit zodat Oliver hem ook kon horen. "Je liet me schrikken" klaagde ze.

Account verwijderd

schreef:
Hij schoot in de lach toen hij Ivy zag schrikken. Dat gebeurde regelmatig als je een gave had als de zijne, je hoorde hem simpelweg niet meer. Hij was gewichtloos, dus kon je hem niet horen lopen. Dat betekende ook dat niemand hem de gang op had horen komen en dat niemand dacht dat hij bij Ivy was. Hij schudde zijn hoofd toen Ivy zichzelf verontschuldigde, het was niet erg.
'Dus zo belangrijk ben ik voor je,' grapte hij. Hij meende het niet serieus. Hij was de tijd alleen niet vergeten. Ivy was druk geweest met wat ze dan ook aan het doen was. Ze was in elk geval erg van hem verschoten en hij lachte om de blos die op haar wangen stond. Hij plofte naast haar op bed en keek naar het beeldscherm, waar hij Erin en Alistair zag.
'Dat is een verrassing,' merkte Alistair met een grijns op. Hij knikte. Eerlijk was eerlijk, voor hem was het ook een verrassing dat Ivy hem terug had gewild. Hoewel ze weinig at, ze er vermoeid uitzag en ze afwezig was, leek ze het nog best oké te doen. Ze was misschien gewoon een goede actrice. Ze had ook slechte momenten, maar zij leek ze minder te hebben dan hij.
'Je hebt het ze niet eens verteld,' klaagde hij. Hij praatte niet te hard. De muren waren redelijk geïsoleerd, maar als hij hard zou praten, zou de rest van het team het misschien horen. Hij sloeg zijn armen even elkaar en schudde zijn hoofd toen.
'Ze had het druk. Erin wilde haar graag nu al vertellen dat ze zwanger is,' vertelde Alistair met een enorme grijns op zijn gezicht. Hij glimlachte naar Alistair en keek naar Erin. Het was niet te zien, dus waarschijnlijk was ze nog niet zo ver. Hij wist dat Alistair graag kinderen wilde, dus kon hij niet anders dan blij voor de twee zijn.
'Gefeliciteerd. Nu komen jullie al helemaal nooit meer van elkaar af,' lachte hij zacht. Als het goed is zouden ze ook nooit van elkaar af willen komen. Een kind bracht verplichtingen met zich mee, nu waren ze voor het leven aan elkaar verbonden. Trouwen deed dat niet. Ze zeiden van wel, maar met scheiden was je vaak toch al snel van elkaar af. Tenzij je kinderen had. Hij keek even kort naar Ivy, maar richtte zijn aandacht toen weer op Erin en Alistair. Erin en Alistair waren al ver. Ivy en hij kenden elkaar langer, maar ze hadden nog lang niet zo veel bereikt als zij hadden. Hoewel ze al goed op weg waren door hun verloving.
'Maar omdat Ivy je de huid nog niet vol gescholden heeft, vermoed ik dat jullie weer iets zijn begonnen zijn?' vroeg Alistair voorzichtig.

Account verwijderd

schreef:
"Zo belangrijk ben je voor me" grapte ze terug. Hij wist wel hoe belangrijk hij voor haar was, ook al zei ze het nog eens met plezier. Ze trok hem naast hem op het bed en leunde half lachend op zijn rug. "Ik wou hen net vertellen over ons" klaagde ze. "Ik wou gewoon een beetje spanning opbouwen, nu heb je dat allemaal verpest" gromde ze. "Weg verassings effect" pruillipte ze. Ze raakte zijn wang aan en wou net een kus op zijn lippen drukken toen ze werd afgeleid door Alistair die enorm breed grijnste. "Dus, hebben jullie Claire al ergens gedumpt?" grapte hij. Ivy maakte een kreunend geluidje. "Nee, jammer genoeg nog niet" gaf ze toe. "Maar ehmmmmm, wacht hoor" Ze haalde het kettingkje uit haar shirt en deed de ring om haar vinger, waarna ze breed glimlachte. "Wat vind je?" Alistair keek hen verward aan en opende zijn mond een paar keer voor hij wat kon uitbrengen. "Dus? Mijn kleine zusje gaat trouwen?" Ivy lachte om zijn reactie en knikte vrolijk, waarna ze haar vingers verstrengelde met die van Oliver. "Met deze man hier" Ze keek hem aan en drukte een kusje op zijn lippen, waarna ze weer kort naar het scherm keek. "Wel, je bent nog steeds een goede vriend van Erin en mij, en ik vertrouw je meer dan dat ik Iv vertrouw, dus ik weet dat je goed voor haar zult zorgen" Ivy trok een lachende wenkbrauw op toen ze hoorde wat hij zei. "Oh kom op" Alistair stak zijn tong uit. "Eh, ik heb niets gezegd hoor" grapte die. Ze rolde grijnzend met haar ogen. Ze wist dat het niet zo beleefd was om nu in Olivers armen al te kruipen, dus hield ze zichzelf mooi in. Ze lachte om Alistairs gezicht, hij leek oprecht gelukkig. "Damn, ik had stiekem wel gehoopt dat je als oud kattenvrouwtje zou eindigen" grapte die, waardoor Ivy kreunde. "Oh kom op, als je hier was, had ik je al lang gemept jackass" gromde ze. Erin lachte. "Maar gefeliciteerd jullie twee, weet de rest van het team het al?" Erin keek hen vragend aan. "Nope, met Claire is het te riskant, Derek weet het wel al" gaf ze toe. "En nu dus jullie twee" Ze glimlachte en wreef met haar arm over de rug van Olivers hand. "Awh jullie cuties" grijnste die. Ze keek vrolijk naar Oliver. "Maar dat betekent dus ook dat jij nonkel wordt Ollie" zei ze vrolijk. Ze lachte om Olivers gezichtsuitdrukking en prutste aan de boord van zijn shirt. Gelukkig was iedereen al gaan slapen.

Account verwijderd

schreef:
'Dat zeggen ze allemaal,' lachte hij. Ze wilden het altijd net toevallig zeggen of doen, maar in werkelijkheid was dat helemaal niet zo. Bij Ivy geloofde hij het wel, daar niet van. Hij streelde even door haar haar en lachte toen. Hij had het inderdaad verpest.
'Ik weet zeker dat je het zelf al verpest had. Je bent geen geweldige actrice als het op mij aankomt,' merkte hij met een grijns op. Ze was ontzettend vrolijk geworden op het moment dat duidelijk was dat ze weer samen waren. Hoewel ze het nog aardig kon verbergen voor de rest, zag hij wel dat ze haar best deed om niet naar hem te kijken. Hij keek ook minder naar haar, bang om iets te verraden.
'Ze was al opvallend vrolijk.' Alistair lachte even en hij knikte. Dat had hij ook al opgemerkt. Hij was ook vrolijker. Hij had zich in geen twee maanden meer zo goed gevoeld als nu. Hij volgde het gesprek tussen Ivy en Alistair terwijl ze het over Claire hadden. Konden ze Claire maar gewoon eens dumpen. Het was de oplossing voor al hun problemen, maar het leek er niet op dat het zo gemakkelijk zou worden.
Een grijns verscheen op zijn gezicht toen Ivy de ring onder haar shirt vandaan haalde en ze de ring om haar vinger schoof. Hij kon het niet helpen, hij werd gewoon vrolijk als hij ernaar keek. Hij ging met Ivy trouwen.
'Ik doe niet anders. Wie moet haar anders behoeden voor het adopteren van twintig puppy's?' vroeg hij lachend. Ivy hield van de kleine dieren en waarschijnlijk zou ze er veel meer hebben als hij niet zei dat ze dat niet konden doen. Ze hadden geen plek voor meer dieren. Hij lachte zacht toen Alistair zei dat hij gehoopt had dat Ivy zou eindigen als kattenvrouwtje. Dat zou hij Ivy toch maar niet aan doen. Hij drukte een kus tegen haar wang en knikte met een grijns toen ze hem vertelde dat hij oom zou worden.
'Kan ik Ivy van jullie stelen? Ik beloof dat ik haar morgen weer laat facetimen,' vroeg hij. Alistair knikte direct en Erin keek met een brede glimlach naar hen.
'Natuurlijk, nogmaals gefeliciteerd en ik zie jullie morgen weer.' Erin en Alistair zwaaiden even en toen viel het beeld op zwart, waarna hij de laptop dichtklapte en het ding op het bureau plaatste. Hij liet zijn armen om haar heen glijden en drukte een kus tegen haar lippen, waarna hij gaapte. Hij bestudeerde Ivy en een brede glimlach verscheen op zijn gezicht. Zijn Ivy.
'Wil je je eigen achternaam houden?' vroeg hij. Hij streelde met zijn vingers door haar haar en hij bestudeerde haar opnieuw. Ze kon zijn achternaam aannemen, maar dat was niet meer verplicht.

Account verwijderd

schreef:
"Wel, dan hoor ik vanaf nu bij allemaal" grapte ze. Het was wel waar, dat zeiden ze allemaal, maar ze zou het hen heus wel vertellen, het was niet alsof ze er ook maar over nadacht om het verborgen te houden voor haar broer en Erin. Ze had het al lastig genoeg met het team alleen al. Ze maakte een protesterend geluidje toen hij zei dat ze geen goede actrice was als het om ging hem. "Denk je dat ze het hebben gezien?" vroeg ze met een opgetrokken wenkbrauw. Ze had het over het team, dat wist hij wel. Ze keek hem aan en pruillipte. Ze wou het niet verpestten, en ze deed echt haar best om het zo goed mogelijk te verbergen. Het was moeilijk voor haar, en ze moest echt haar blik niet te veel op hem richten. Ze beet grijnzend op haar onderlip toen haar broer zei dat ze al opvallend vrolijk was. "He, ik ben heus wel vrolijk op andere dagen" protesteerde ze. Niet waar, ze was gewoon enorm opgelucht en gelukkig dat alles weer goed liep. Ze had hem enorm gemist. Zo erg. Ze had het al moeilijk de twee maanden dat ze gescheiden waren, dus een twee keer zou zeker niet meer lukken. Ivy lachte toen hij zei dat hij haar zou behoeden van het kopen van twintig puppy's en ze schudde grijnzend haar hoofd. "We weten allebei dat als ik het echt wil, ik dat wel kan bereiken" driegde ze. Ze streelde zijn schouder met haar duim. "Hondenvrouwtje btw, ik ben niet het type voor een kattenvrouwtje" gaf ze toe. Ze was dol op honden, desnoods moesten ze maar een boerderij kopen. "Een tweede hond komt er toch wel he?" Ze herinnerde hem eraan dat hij dat nog beloofd had. Liefst nog een husky, dan kon Baylor een vriendje maken, en dat zou wel schattig zijn. Ze grijnste toen Oliver vroeg of hij haar kon stelen. Ze zou niet tegenspreken. Geen zorgen. Ivy knikte. "Tot morgen dan maar, veel succes met de baby" Toen het scherm zwart sprong en Oliver zijn armen om haar sloeg lachte ze, waarna ze nog een kus terugdrukte. Ze liet haar vinger over het kuiltje lopen in zijn wang en aarzelde even. Ze vond haar naam wel belangrijk, het was haar enige nagedachtenis aan haar ouders die ze nooit zou kunnen veranderen, ze kon alles kwijtraken, maar dat niet. Ivy streelde zijn gezicht en schudde kort haar hoofd. "Ik weet het niet" gaf ze toe met een beschaamde blik. Ze had niet echt een idee wat ze moest doen op dat vlak. Ze wou dolgraag Ivy Marrek worden, maar de Ivy Winters had daar nog moeite mee. Ze was bang dat ze de verkeerde beslissing zou maken. "Wat vind jij?" Ze kroop tegen hem aan. "En jij was snel weg van de eettafel, wat ik wel snap hoor"

Account verwijderd

schreef:
'Nee, ik denk niet dat ze het gezien hebben. Claire heeft hoogstens opgemerkt dat je nog minder kijkt dan normaal, maar dat is niet zo vreemd. Misschien hebben we wel ruzie gehad tijdens hun afwezigheid.' Hij hief zijn schouders op. Hij kon ook niet naar haar kijken als ze ruzie hadden gehad, het maakte hem nog eenzamer dan hij al geweest was. Elke dag werd hij omringd door mensen, maar hij had zich ontzettend alleen gevoeld. Derek was de enige van het team die niet vervelend tegen hem deed, maar Derek had een relatie en had sowieso al weinig tijd. Hij had geweigerd tijd van Derek te vragen, dus bleef hij alleen.
Hij fronste toen ze zei dat ze op andere dagen ook vrolijk was geweest. Dat was ze niet, als hij er zo op terug dacht. Ze had er ook helemaal niet gelukkig uitgezien, zelfs niet toen ze met Sean geweest was. Toen had hij echter anders gedacht, toen dacht hij dat ze blij met hem was.
'Twintig puppy's? Nee, dat zul je nooit bereiken. Een tweede hond wel,' gaf hij toe. Hij had het haar al lang beloofd. Als ze samen zouden gaan wonen, mocht ze een tweede hond uitkiezen. Het zou wel een drukke boel worden, maar dat vond hij niet zo erg.
Hij streelde zacht door haar haren terwijl ze begon te praten. Hij dacht na over haar woorden, maar hij oordeelde niet. Ze keek hem beschaamd aan, maar hij reageerde daar niet op. Hij wilde niet dat ze een keuze maakte op basis van wat hij er van vond.
'Ik vind dat jij moet beslissen. Jij doet de rest van je leven met je naam.' Hij glimlachte even en drukte een kusje tegen haar lippen. Het was niet erg als ze zijn naam niet wilde, dat was nog wel zijn minste zorg. Het was niet alsof zijn familie ophield met bestaan als ze er niet voor koos. Als ze ooit kinderen kregen, zouden ze automatisch zijn achternaam krijgen. Het was aan Ivy om te beslissen of zij dezelfde achternaam als de rest wilde.
'Ik word misselijk van Claire,' gaf hij toe. Elke keer dat hij haar zag, moest hij denken aan wat er allemaal gebeurd was. Zijn walging zou nooit verdwijnen. Hij had gedaan alsof hij van haar hield, terwijl hij dat helemaal niet deed. Hoewel hij wist dat hij het niet echt was, kreeg hij het niet uit zijn hoofd. Hij vond het vreselijk.
'Ik denk dat je me morgen wakker moet schoppen,' mompelde hij slaperig. Hij was er bijna zeker van dat hij vannacht goed zou slapen, maar gezien het feit dat hij al twee maanden met een slaapgebrek rondliep, zou hij morgenochtend niet zo gemakkelijk wakker worden.

Account verwijderd

schreef:
Ze knikte kort toen hij zei dat Claire hoogtens had opgemerkt dat ze wat minder keek. "He, weet je wel hoe moeilijk het is om je aan te kijken zonder te grijnzen als een idioot?" Protesteerde Ivy lachend. Ze werd gewoon instant vrolijk met hem, ze kon er niets aan doen. Hij maakte haar gelukkig, zoals niemand anders haar gelukkig kon maken. Ivy glillachte breed toen hij zei dat ze een tweede hond wel konden krijgen en drukte een maar kussen op zijn lippen, waarna ze half op hem kroop en met haar vingers tokkelde op zijn borstkas. "We need a name for our new pup" bedacht ze zich. Ze wees hem beschuldigend aan. "En deze keer help jij mee" klaagde ze. Baylor had ze helemaal in haar eentje mogen uitkiezen, het was zo moeilijk geweest en Ivy herinnerde zich alsof het gisteren was hoe ze machteloos om haar heen had gekeken. Ivy maakte een gekuidje toen hij zei dat zij moest beslissen. Ze wisten allebei hoe moeilijk ze was in beslissen. "Wel, uiteindelijk beslis ik, maar ik wil gewoon weten wat jij daarvan denkt Ollie" Ze streelde zijn wang. "Ik vind het allebei niet zo erg, en ik zoi graag Ivy Marrek heten, als jij dat toch wilt?" Ze trok een wenkbrauw op. Het liefst zou ze wel dezelfde naam als Oliver willen, maar vond hij dat okey? Ze drukte een kus op zijn onderlip en streelde kort zijn haren. Ze knikte toen hij zei dat hij misselijk werd van Claire. Zij ook, maar ze kon niet weggaan als Oliver dat net had gedaan, iedereen zou weten wat er aan de hand was. De aap zou uit de mouw komen. "Gewoon proberen niet te denken aan haar" gromde ze. Ze was nog niet vergeten hoe ze haar had bedreigd, de feeks. Ivy lachte toen hij zei dat ze hem zou moeten wakker schoppen. "Ollie, je weet dat ik dat niet zou doen, ik rol je hoogtens het bed uit" protesteerde ze. Ze stond op en deed haar kleerkast open, om tot de conclusie te komen dat dat best wel genant was. Ze had geen afscheid genomen van Olivers shirts, verre van, stiekem had ze er nog wel eens in geslapen. Hopende dat Oliver het niet zou zien, nam ze één van haar eigen shirts en en een short en liep naar de badkamer. "Be right back" zei ze terwijl ze de badkamer inliep en de deur open liet staan. Ha, hoe vree'd was het om nog eens te deur open te laten staan?

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld