Anoniem
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? 
HowlingMagic schreef:
Miyuki
Ik negeerde het geschreeuw van Nimy en ging verder. Zonder om te draaien zei ik: ''Het gaat wel maak je geen zorgen om mij.''. Na mijn zin voelde ik even een grote schrok en viel ik even neer. Wat was dat? dacht ik in mezelf. Ik voelde nog een schrok die meer pijn deed dan de vorige. Mijn lichaam voelde ineens zo zwaar aan. Ik kon niet opstaan. Mijn handen konden net bij mijn zakdoekje komen. Ik pakte snel mijn zakdoek en hoestte een paar keer. Mijn gezicht had ik gericht naar de grond zodat Nimy het niet kon zien.
Als snel voelde ik nog een schrok door mijn lichaam. Ik voelde me anders dan gewoon. Al snel stond ik weer op beide benen en liep ik naar een willekeurige plaats. Niets wetend wat ik deed liep ik verder. Ik liep dieper het bos in. Iedere stap die ik zette voelde ik een grotere kille sfeer. Ik deed mijn schoenen uit en liep met blote voeten verder. Elke stap voelde ik de kou van de grond. Alle takjes die braken onder mijn voeten waarvan ik geen gevoel van kreeg. Uiteindelijk kwamen we uit bij een oud meer waar een oude verlaten landhuis stond. Mijn hand rustte op een krachtveld die ik verbrak. Over de stenen in het water liep ik naar het huis toe.
Ik kwam aan bij het huis en zette een stap op het hout van de veranda. Het hout onder mijn voeten kraakte. Ik liep dichter en dichter naar de deur van het huis. Mijn hand voelde het kou van de hendel. Ik haalde de hendel over en liep naar binnen met een krakende deur. Over de koude vloeren liep ik de grote trap op omhoog. Elke stap die ik zette op het tapijt van de trap voelde vochtig en koud. Je hoorde deuren en ramen die open stonden kraken.
Ik kwam aan op de eerste verdieping en ging meteen liep meteen naar een grote deur. Ik kwam dichterbij en de deuren gingen automatisch open. Ik liep naar binnen en viel meteen op mijn handen en knieën. Ik hapte naar adem en voelde me echte zelf weer. Alles wat er gebeurde had ik gezien. Ik kon alleen mijn lichaam zelf niet beheersen tot nu. Ik draaide mijn gezicht en daar zag ik iemand.
Subaru
Ik hoorde meteen de stem van Daphne en rende er gelijk op af. Ik probeerde contact te maken maar iets blokkeerde mijn magie. Ik kwam er eindelijk aan bij de kamer waar zij zaten. Een grote opgebouwde man stond daarbij de wacht. Ik liep rustig naar hem toe en zei met een zware stem: ''Heei'', bij deze woord liet ik mijn hoofd een beetje mee draaien. ''de baas heeft gezegd dat het een wisseling is. Je moet naar de Oostkust.'' De man keek me raar aan en fronste. ''Ja vast maar ik sta hier al een tijdje hoor. Trouwens ik heb je hier nog nooit gezien. Wie ben je en hoe heet je?''. Ik dacht dat ik betrapt was maar bleef rustig. ''Als je de baas commando niet opvolgt kan ik net zo goed zeggen dat je het niet wilt hé. Trouwens ik ben de neef van James Hudson. Ik zou opschieten voordat de baas boos wordt.''. De man knikte snel en rende meteen er vandoor. ''Daphne ik ben er.'',zei ik met mijn rug tegen de muur.
Miyuki
Ik negeerde het geschreeuw van Nimy en ging verder. Zonder om te draaien zei ik: ''Het gaat wel maak je geen zorgen om mij.''. Na mijn zin voelde ik even een grote schrok en viel ik even neer. Wat was dat? dacht ik in mezelf. Ik voelde nog een schrok die meer pijn deed dan de vorige. Mijn lichaam voelde ineens zo zwaar aan. Ik kon niet opstaan. Mijn handen konden net bij mijn zakdoekje komen. Ik pakte snel mijn zakdoek en hoestte een paar keer. Mijn gezicht had ik gericht naar de grond zodat Nimy het niet kon zien.
Als snel voelde ik nog een schrok door mijn lichaam. Ik voelde me anders dan gewoon. Al snel stond ik weer op beide benen en liep ik naar een willekeurige plaats. Niets wetend wat ik deed liep ik verder. Ik liep dieper het bos in. Iedere stap die ik zette voelde ik een grotere kille sfeer. Ik deed mijn schoenen uit en liep met blote voeten verder. Elke stap voelde ik de kou van de grond. Alle takjes die braken onder mijn voeten waarvan ik geen gevoel van kreeg. Uiteindelijk kwamen we uit bij een oud meer waar een oude verlaten landhuis stond. Mijn hand rustte op een krachtveld die ik verbrak. Over de stenen in het water liep ik naar het huis toe.
Ik kwam aan bij het huis en zette een stap op het hout van de veranda. Het hout onder mijn voeten kraakte. Ik liep dichter en dichter naar de deur van het huis. Mijn hand voelde het kou van de hendel. Ik haalde de hendel over en liep naar binnen met een krakende deur. Over de koude vloeren liep ik de grote trap op omhoog. Elke stap die ik zette op het tapijt van de trap voelde vochtig en koud. Je hoorde deuren en ramen die open stonden kraken.
Ik kwam aan op de eerste verdieping en ging meteen liep meteen naar een grote deur. Ik kwam dichterbij en de deuren gingen automatisch open. Ik liep naar binnen en viel meteen op mijn handen en knieën. Ik hapte naar adem en voelde me echte zelf weer. Alles wat er gebeurde had ik gezien. Ik kon alleen mijn lichaam zelf niet beheersen tot nu. Ik draaide mijn gezicht en daar zag ik iemand.
Subaru
Ik hoorde meteen de stem van Daphne en rende er gelijk op af. Ik probeerde contact te maken maar iets blokkeerde mijn magie. Ik kwam er eindelijk aan bij de kamer waar zij zaten. Een grote opgebouwde man stond daarbij de wacht. Ik liep rustig naar hem toe en zei met een zware stem: ''Heei'', bij deze woord liet ik mijn hoofd een beetje mee draaien. ''de baas heeft gezegd dat het een wisseling is. Je moet naar de Oostkust.'' De man keek me raar aan en fronste. ''Ja vast maar ik sta hier al een tijdje hoor. Trouwens ik heb je hier nog nooit gezien. Wie ben je en hoe heet je?''. Ik dacht dat ik betrapt was maar bleef rustig. ''Als je de baas commando niet opvolgt kan ik net zo goed zeggen dat je het niet wilt hé. Trouwens ik ben de neef van James Hudson. Ik zou opschieten voordat de baas boos wordt.''. De man knikte snel en rende meteen er vandoor. ''Daphne ik ben er.'',zei ik met mijn rug tegen de muur.
18
